Het is nu al weer een maandje terug dat ik jullie mijn besluit om te breken met mijn maatjes, mijn fiets 'gabbers' dan, heb kond gedaan, zoals dat vroeger zo fraai werd genoemd. (Kond doen, denk daarbij aan bekenden of bekend zijn of maken, dat is allemaal de zelfde stam) Ik heb toen ook nog eens verteld dat ik vanaf nu eens heerlijk in mijn uppie, lekker alleen wilde gaan fietsen en dus met niemand rekening wilde houden. Man, wat klinkt dat aso, hoor ik jullie brullen en ja, dat zal wel. Maar, na al die jaren wel met mensen fietsen en wel met mensen rekening houden ben ik het nu even helemaal beu. (Even? Misschien heb ik nu wel levenslang, hoor.)
Weet je wat mijn probleem, nu ja, probleem, is? Ik moet in het dagelijkse leven met zo veel mensen en dingen rekening houden, dat ik er klaar mee ben om dat ook nog eens tijdens het vrije weekend te doen.
Ik geef voorbeelden. Mijn gezin gaat altijd en overal voor. Mijn gezin bestaat nu in wisselende samenstellingen uit E. en ik (en af en toe een inwonend kind). Daarnaast hebben we nog drie kinderen met al dan niet de 'aanhang' en twee heerlijke kleinkinderen waar we een maal weeks op passen. Daarnaast zijn er dan ook nog de collegae en de mensen waar je dagelijks contact mee hebt, je zogenaamde vaste klanten. Niet dat die veel aandacht vragen, maar het is wel zo dat je er steeds wel even mee bezig bent en dat je met heel veel mensen rekening moet houden. Ok, eigenlijk zijn dat allemaal flauwe verhaaltjes voor de vaak, want, als ik in mijn hart kijk en als ik nu heel eerlijk ben, ben ik gewoon liever alleen, tegenwoordig.
Ik ben, hoewel ik altijd, gedurende mijn echte 'leven', een 'groepsspeler' was, gedurende mijn echte carrière dan in ieder geval, ben ik nu, nadat ik wat ouder geworden ben, steeds meer een Einzelganger geworden. Oh, ik kan het nog goed vinden met de jongere collegae, scheld nog steeds op de mensen die niet meehelpen aan het werken aan het groepsgebeuren in de toko, waar ik werk. (Wat een moderne woorden! Groepsgebeuren en zo. Maar wat ik bedoel is dat er taken zijn voor alle mensen op het werk en niet allen de kokervisie die sommigen hebben.) Ik ben geen "Rogue Male" hoor of zo. Dat begrip staat voor een uitgestoten oudere beer of wolf, die zich buiten de groep heeft geplaatst of laten plaatsen, door verregaand chagrijnig gedrag. (Of misschien wel, een beetje, dan). Nee, dat allemaal niet, maar ik wil het even allemaal alleen doen en uitzoeken nu.
Ondertussen ben ik al een tijdje helemaal in mijn eentje op weg. Ik fiets dus helemaal alleen en heb dus geen mens om me heen. Dus hoef ik met niemand rekening te houden en niemand hoeft met mij rekening te houden. Dus geen gesprekken, geen (gedwongen) oponthoud op terrassen, geen dingen meer die me eigenlijk al jaren niet zo zinden en dat hele gedoe, dat solitair zijn is me heilig geworden. Afgelopen zondag reed ik de eerste iets langere tocht van dit seizoen. Nu ja, al te ver was het niet, slechts een kilometer of tachtig, maar na de kleine dingetjes van veertig kilometer en zo was het wel even wennen. Het was deze zondag echt zogenaamd: Korte broeken weer en ik had nog wat over van "De Streep", zie dat Blog, van het vorige seizoen en dat verdiepte zich wel een beetje. Het was heerlijk weer. Ik deed mijn rondje langs de Vecht, stuurde wat naar Loenen en zo en had op de terugweg het windje heerlijk in "de poep" zoals de Vlaming dat zo netjes zegt. Ik genoot. Ik GENOOT, zonder iemand die mijn stilte verbrak, die me wilde wijzen op iets dat ik al (of niet) had gezien, ik ben niet gestopt, hoefde geen terras, geen koffie, al dan niet met en ja, ik had een gouden dag.
En nee, ik zet me niet af tegen mijn oude gabbers en gabberessen en zo. Daar heb ik perfect mee gereden. Maar man, wat is het heerlijk om alleen te zijn met je gedachten en je herinneringen en je plannen en je dingen voor de toekomst. Buiten het alleen zijn genoot ik, zoals jaarlijks, weer van de natuur, die, heel langzaam, ze weet het haast zelf nog niet, gaat ontwaken en nu al de eerste hinten van voorjaar gaat geven. Elze katten of proppen, ik ben geen natuur mens, duiden hun bestaan al weer aan en geven, aan hen die dat niet willen, de eerste allergische aanvallen. De zon blinkt in de sloten, kanalen en rivieren en man, wat is dit goed. Eenden, ganzen en zwanen gakten en vraten en een enkele buizerd of sperwer was al op jacht.
En: geen gelul meer aan mijn kop. Lekker solo!
