Het Wk en de tour en zo, allemaal spannend

 Een het werd dus 1 - 0 voor Mexico en dat duurde en dat duurde en pas aan het hele eind van de officiële speeltijd, kopte men de gelijkmaker in! Dus, ja, gelukkig nog niet uit de race gelazerd, maar in ieder geval was er een verlenging af gedwongen. Dat was al een opluchting, maar dat het dan, in de allerlaatste seconde van de blessure tijd ook nog eens een 'pingel' werd, dat geloofde niemand meer. 1 - 2!  Dus zijn "onze" jongens", die natuurlijk meteen "die achterlijke luie miljonairs" worden genoemd door de Oranje fans bij hun uitschakeling, weer een stap verder. Naar, wat zoals gebruikelijk, een ontluisterende finale word. Ik heb er in mijn leven een paar teveel van gezien. Duitsland, '74? Argentinië ' 78. Zuid Amerika in '10, Maar het gaat tot nu toe goed en we blijven het glas heffen.
Er schijnt, ik kijk niet naar die nare programma's, veel kritiek te zijn op Van Gaal, de bondscoach. Er zitten allemaal "mannen", nou ja, dat soort figuren, in allerlei en vele talkshows die een soort gotspe, of is het hetze, tegen Van Gaal voeren. Ik heb niks met die man, maar het schijnt dat clowns als Derksen, die nog nooit iets bereikt in heeft in dat spel, en ene Van der Gijp, zie boven, het allemaal beter weten. De Goors en Geers van het voetbal, de cliniclowns van het WK, of zo. Met ook allemaal neuzen, maar dan van de drank of de opwinding.
Ik geloof, nou ja, ik weet zeker, dat er geen enkele sport zo dood gecommentarieerd wordt als het voetbal. Ja, het schaatsen. Maar dat komt omdat de presentatoren daar, de tijd moeten vol praten tussen allerlei dweilpauzes in! Dat komt de Mart S., zelf opgeworpen super presentator, goed uit, trouwens. Hij hoort en ziet zich zelf graag en vindt zich zelf (weer en misschien nog) heel interessant en, geloof me of niet, weer absoluut geloofwaardig, na het Lance Armstrong debacle.   

Maar goed, ik wil even terugkomen op de aanstaande TDF, die nu zaterdag, de vijfde,  begint. Met maar liefst drie ritten in Engeland! Het waarom daarvan heb ik uitgelegen, dus geen vragen daarover. En, nu eens geen proloog, trouwens het afgelopen jaar ook niet, die saaie en taaie korte tijdritten, maar het begint dus met een heuse rit in lijn. Van Leeds naar Harrogate, !90 kilometer lang en, ja, een echte eerste kans voor Cavendish om een etappe te winnen. Maar ja, de man van de sprint is tegenwoordig Duits en half Nederlands, hij rijdt voor Giant-Shimano. Een ploeg die een fantastisch leuke berichten service heeft, die ik bijna dagelijks doorgestuurd krijg. Oh ja, even terug. Het afgelopen weekend waren er de nationale kampioenschappen, in bijna alle landen ter wereld. Sebastiaan Langeveld werd NL kampioen, na een heerlijke wedstrijd. Maarten Ducrot, kletsmeier van dienst, deed het commentaar op de NL zender. Hij had een mede commentator bij zich die het niet helemaal door had. Ik heb geen idee wie dat mannetje was, maar het was een "mannetje". Iedere keer dat er een man van Giant-Shimano aanging, zei het baasje: 'Oh ja, Argos gaat in de aanval.' Nu ben ik geen totaal kenner van het fietsen, maar er is niet veel dat ik mis. Ik wist dat Argos (een oliemerk) tot een jaar geleden de co sponsor was van Shimano, een merk van fietsspullen zoals kettingen, schakelsystemen derailleurs en zo, maar ook dat Giant, (die  van mijn fietsen) die rol had overgenomen. Heel even dacht ik nog dat er misschien een Pro Tour ploeg van Argos mee fietste, net zoals Koga, maar dat was niet zo. (Pro Tour is zeg maar dat je voetbalt bij Volendam of zo en hoger op kan, het is de tweede divisie, snap je?) Het was sus heel dom en heel irritant en het gaf weer aan dat het fietsen als sport in ons land niet serieus wordt genomen! Ja en zo haal je dus het serieuze commentaar naar beneden en ben je dus geen goiede, nee, slechte, verslaggever. Heel NL zou staan te blèren als men Van Persie voor, weet ik het, Cillisen, zeg maar, aan zag! Dus kijk ik de rest van mijn leven maar weer naar de Belg!

De TDF van dit jaar gaat dus van start in Engeland. Drie ritten op Engelse bodem. De eerste etappe wordt een sprint, geloof me. De tweede rit is een soort Engelse Luik-Bastenaken-Luik met een paar heel vervelende klimmen. Maar, nog ``nothing on the hand``, hoor, het wordt geen sprint, maar de bergtrui kan wel worden gewonnen in deze rit. Daarna gaan we van Cambridge naar Londen en eindigen we in die stad. Voor Buck House, waar Lissebis, ze kwien, staat te kijken, neem ik aan. 
Maar eerst moeten er nog wat heuvels genomen worden in het 'voetjebal.'Morgen supporter ik trouwens de Belgen, hoor.

WK voetbal en de Tour, een vooruitblik.

Het WK voetbal is natuurlijk nog helemaal niet gedaan, in tegendeel. Aanstaande zondag gaat het echt om het "eggie". Er moet dan in de zoveelste finales tegen Mexico gespeeld en, gewonnen worden. Altijd stress, natuurlijk, maar ik gun "onze" mannen alle succes, hoewel ik, niet al te enthousiast volger van voetbaltoernooien sinds '74, ("we zijn er weer ingetuind", was dat Theo Reitsma?) dit toernooi toch redelijk gevolgd heb. Dat was ook naar aanleiding van een "Oranje" blog dat ik op een andere site, die van De Keten, In de super, heet dat Blog, had beloofd te gaan schrijven.
Maar goed, voor de ware fietsliefhebber komt zijn tweede WK van het jaar eraan. Nu ja, misschien wel het tweede dan, maar wel het meest prestigieuze WK. Wij, liefhebbers, hebben natuurlijk de prachtige voorjaarsklassiekers gehad, de Giro is verreden en we krijgen nog, later, de Vuelta en het echte WK. Fietsers doen dat elk jaar, trouwens, hoor! Veel wedstrijden per jaar en niet eens in de zoveel jaar een toernooitje! (Een voetbal toernooi met heel veel rustdagen, maar dat terzijde. Wielrenners hebben dat niet zo. Oh ja, en fietsers bijten elkaar ook niet om er daarna gewoon mee weg te komen!)

De Tour begint op zaterdag 5 juli. In de UK overigens, een land waar ooit de voetbalsport werd uitgevonden, waar het Rugby en het cricket ontstond en het land dat de eerste doping leveranciers ter wereld had. Dat is een lang en achterhaald verhaal, ik ga der even niet op in. Maar een land waar het fietsen nauwelijks bestond. Nu ja, men had wel fietsen natuurlijk. De "Bobby's" reden vaak hun "beat" op zo een ding, stationswachters gebruikten het voertuig, maar echte wielrenners zag men niet veel uit de UK komen. Tommy Simpson, natuurlijk, "put me on my bike", zei hij, terwijl hij, op de flanken van de Mont Ventoux, stierf. Barry Hoban, die later met de weduwe Simpson trouwde, (Helen) maar dat was het wel ongeveer, qua Engels fietsen.. 
In de jaren zeventig kwam er een revival van het fietsen. Een heel bekende Engelse fietsenfabrikant, toen nog klein, wilde een stapje in de wereld doen om haar marktaandeel te vergroten. Die fabrikant was Raleigh, die fuseerde met een fabrikant van naadloze stalen buizen: Tube Investments.Er werd een Engelse wielerploeg geformeerd: TI Raleigh, maar ze braken geen potten. Het was dus de bedoeling om wereldwijd de naam te promoten en zo zochten ze, op 'The continent" een wielerploeg. Uiteindelijk kwamen ze uit in Amstelveen en bij Peter Post. 
Hij had naam gemaakt in het baanwielrennen, maar was ook goed op de weg geweest. Het snelheidsrecord van Parijs-Roubaix staat nog steeds op zijn naam trouwens, geloof ik. Post stelde een ploeg samen, die in het eerste en het tweede jaar nog "geen potten kon breken" zoals men in Vlaanderen zou zeggen. Maar daarna kwamen zijn en de Nederlandse jaren. Hij nam mensen als Raas, Knetemann, Lubberding, Gerben Karsten, Rene Pijnen en later, Henny Kuiper in dienst.Hij zorgde dat de mannen een mooi en strak, rood/geel/zwart tenue hadden, liet ze, na de wedstrijd in fraaie trainingspakken lopen als ze door de Tv geïnterviewd werden, zorgde voor mooie kostuums voor buiten de wedstrijden en was heel goed bezig met het zorgen voor de sponsor. Hij zag dat er op de broeken van de coureurs veel meer plaats was voor de naam van de sponsor(en) en hij kwam met het revolutionaire idee om de naam op de broeken verticaal te zetten, maar, als de benen van de man in beeld kwamen tijdens de wedstrijd, zagen de Tv kijkers die steeds horizontaal in beeld, begrijpen jullie? 
Ook met voeding en verzorging en met logistiek was hij ver vooruit. En: dat leverde resultaten op! Ik zal kort zijn, helemaal tegen mijn gebruikelijke ik in. De Engelse ploeg, die bijna helemaal Nederlands was, won eigenlijk alles wat er te winnen viel. Met Joop Zoetemelk wonnen ze ook nog eens de Tour. Peter Post was de uitvinder van het 'totaal wielrennen', zoals hij dat noemde en dat op de voetbalvelden van de wereld ook door clubs als Ajax en 010 werd uitgedragen. Toen! Ik zie het een beetje terug in het "onze" jongens af in dit WK. Een goed geleid team, alles klopt, er is vertrouwen tussen spelers en leiding en de resultaten zijn er dus naar. 
Dat goede gevoel krijg ik ook over het Belkin team. De ploeg waar Bau en Lau voor fietsen. De, onbetrouwbare sponsor, een echte Hank the Yank, heeft het contract, dat nog minstens een jaar zou lopen, enerzijds opgezegd! Schande Belkin en ik ga al de zooi die je verkoopt boycotten en zal dat ook aan mijn vrienden op Facebook zetten! Jullie zijn bedriegers! Belkin!
Nou, even tot zover. Sir Bradley doet niet mee, Froome is niet in topconditie, Johnny zien we niet en verder is er heel veel hoop op een paar top tien plaatsen.


Ik wacht a.s zondag even af en zal dan, hopelijk een juichend Blog kunnen schrijven?!

Die nieuwe fiets, dus.

En hier sta ik dus bij de fietsen van het toenmalige RABO bank team, bij de start van de Tour de France in R'dam, nu al weer enige jaren terug. Let op: dit zijn de echte en hele chique fietsen van de coureurs die de TDF van dat jaar gaan rijden, op deze machines, waar ik nu naast sta. Ik sta er dus gewoon tussen. Ik zou, als ik het zou willen, zo'n fiets, waarde 6000, ja minimaal 6000, euro mee kunnen nemen. (Er lopen wat mekaniekers rond, een enkele coureur, maar er is niemand die echt op me let) Maar, dat doe je NIET, ook al zou je willen. Maar, er staat daar voor ongeveer zestigduizend euro en meer aan fietsen te wachten om ingereden of gepoetst te worden. Ik bedoel, bij andere sporten zoals het voetbal of dat nare en trage spelletje dat ten.. schijnt te heten, kom je niet eens in de buurt van het speelveld! Maar hier sta ik te midden van de Giant race fietsen, de fietsen van de, toen nog bestaande wielerploeg Rabo.

Ik heb even ho gehouden met schrijven om te kunnen zien hoe de Italianen uit het toernooi werden gelazerd door de mannen uit dat vage land: Uruguay (dat volgens mij het eerste WK voetbal ooit won)  en ik moet zeggen dat het me deugd deed. De Italianen die het afbraakvoetbal hebben uitgevonden zijn nu gebroken en terug naar hun land, waar hen alleen maar hoon wacht! 
Er was een speler die een naar incident veroorzaakte. Hij beet een tegenstander in zijn schouder! Die man, Suarez, mogen ze natuurlijk meteen opsluiten. En ja, ik heb natuurlijk een link naar het fietsen. Eddy Merckx werd vroeger "De Kannibaal" genoemd, maar die titel is hij nu kwijt geraakt aan die S. 

Terug naar Giant. Ik ben een adept van Giant. Ik had al twee fietsen van dat merk en mijn zoon had ook nog eens een Citybike en een Mountainbike met die vijf letters op het frame gekocht. Het zijn topfietsen tegen goede prijzen en de dealer heeft een geweldige service, zoals ik uit eigen ervaring heb kunnen merken.Dus toen ik, zie vorige Blogs, de kans kreeg om nog eens een keer in mijn (werkende) leven een fiets van de zaak te kunnen aanschaffen, was die keuze snel gemaakt. Het zou, natuurlijk, een "kromme stuur" fiets worden en het zou dan ook een Giant zijn. 
Mijn vaste fietsenboer, ik heb bij hem al eerder twee racefietsen gehaald en mijn jongste zoon (zie boven) zijn naar volle tevredenheid behandeld. Never change a winnig team, dus ging ik voor mijn derde, ja maf eigenlijk, operationele fiets naar Peet. Peter van Nieuwkerk, voor al Uw fietswensen, overigens, in Amstelveen. ik had gezocht op het 'net', want papieren info of fraaie folders zijn er tegenwoordig niet of nauwelijks meer. Dat vind ik jammer. Ik grasduin, mooi oud woord, graag in van die folders, ruik aan de bladzijden en glijd met mijn vingers graag over de gladde pagina's. Maar nu was het internet mijn folder. 
Hoe ik het ook uitkiende en wat ik ook zocht, veel verwierp ik. Nu ja, geen gezeur verder, maar, mijn oog bleef hangen op de Giant Defy. Giant is een Taiwanees merk, dat besef ik terdege en ik zou graag Gazelle of Batavus, (Koop Hollandse waar, dan helpen we elkaar, zei men in de crisis jaren, nee, niet die van nu, maar die van een jaar of zeventig geleden) hebben aangeschaft, maar die waren, prijs/kwaliteit gezien niks beter dan de Defy die ik nu uitzocht en kocht. (Centen van de baas, maar gewoon mijn eigen geld, maar dan wel belastingtechnisch handig, dus.)
Peet zou me bellen als 'ie de fiets had en ondertussen reed ik op de andere werkfiets. Maar, in het achterhoofd weet je dat het belletje gaat komen en het kwam. "Hij is er!' Ik spoedde me naar de werkplaats/winkel en ja, daar stond ze. Stoer, groot, de kleur was Charcoal, zoals het heet, donkergrijs, antraciet, zeg maar, met fraaie rode designs, decals, worden die genoemd. God, hoe verliefd kan je worden of zijn? Nu zo, dus. Maar dat was ik ook al op de andere racemachines.
'Daar staat je fiets, man', zei hij, 'de deffie'. Zo schijnen de NL fietsenmakers de Defaai, zoals je het hoort te zeggen, is de uitspraak, te noemen.

Dus ging ik op zondag de deur uit en testte de fiets. Een genot. Niet zo nerveus als de OC, de hoofdverloofde onder de fietsen, maar scherp zat. De OC stuurt al de bocht in voor ik het zelf echt wil, maar ik ken haar en kan haar corrigeren. De SC, de tweede fiets, vraagt aan me of ik de bocht wel echt wil gaan nemen en dan geef ik dat aan, maar deze jongste doet het wel een beetje voor zichzelf, heel eigenwijs. 
Overigens, de aluminium technologie is ver voort geschreden. De Defy heeft afgeplatte buizen, bijna hoekig, er is bijna niets ronds aan, eerlijk gezegd. Het oogt veel meer mannelijk dan de vrouw die een fiets zou moeten zijn. Maar mooi, man, mooi! Een genot!

Fiets van De Keten (2)

Zoals ik al schreef, ik ben een fietsgek. Dat geldt voor zowel het zelfstandig naamwoord als het werkwoord. Maar nu maak ik een cliché van een eerder Blog. Maar, zoals geschreven, ik heb nu drie operationele race/toerfietsen thuis. 'Maar', zegt mijn E, 'je jan maar op een tegelijk fietsen.' Maar daar heb ik een standaard antwoord op klaar. 'Hoeveel paar schoenen kun je tegelijk aan, dan?' En even, heel even is het dus stil. Geloof me, heel even, want dames zijn van nature verbaal al erg sterk, maar zeker als het over kritiek gaat om: kleding/schoeisel/ tasjes/accessoires van het dames lijf gaat. Denk aan: lippenstiften/haargedoe/geurtjes voor op allerlei plekken/cremetjes voor dag,nacht,dagen nacht en zo.
Maar, waar is waar, poen is ook poen. Om nu een hele dure racefiets te gaan kopen en dus zo een leuke vakantie (of een paar dure schoenen te.. nee, da's nou flauw) niet te kunnen bekostigen, nee, zo werkt het in ons huwelijk natuurlijk niet, en, bij jullie denkelijk ook niet. 
Dus om maar even zo een fiets aan te schaffen is, voor de gewone man, met zijn gewone salaris,  geen "evidentie", zoals de zuiderbuur zou zeggen. Fietsen zijn niet (meer) goedkoop. ("Vroeguh" was alles beter, maar niet de fietsen. De technologie van en voor die apparaten heeft een hele hoge vlucht genomen. Vergelijk het met de auto technologie. Waren vroeger Italiaanse en Franse auto's al verroest zodra ze in de catalogus stonden, door de Formule 1, is het allemaal helemaal veranderd. Renault is nu een topmerk geworden.) 
Maar dan komt de werkgever in sommige gevallen over de brug. Met het zogenaamde Fietsenplan. Da's een door de, wel en misschien terecht verfoeide regering, van jaren her, ingestelde maatregel om werknemers zoveel mogelijk aan het fietsen te krijgen. Ik leg het even uit voor de verstokte automobilist. Fietsen maakt je gezond. Daar doe ik niet moeilijk over, dat is aangetoond door diverse gepubliceerde studies van allerlei hotemetoten of hotemetoot instanties. Fietsen zorgt voor een beter milieu. Vragen? Geen vragen. Fietsen maakt je spiegies beter. Vragen? Daar kan ik een heel stuk over schrijven. Maar, vandaag kreeg ik het verhaal van een gabber, meelezer H., die na de begrafenis van een van zijn oud maatjes, een stuk ging fietsen en zo zijn "kop" kon leegmaken, zoals hij schreef.
Naar en van het werk fietsen schijnt, zie opmerking over hoteme..., ook nog eens beter te zijn voor de werkprestaties van de werknemer. Nou ja, daar trappen die hoten een enorme deur in, die al helemaal geopend was. Iedereen die lekker op de fiets naar het werk gaat voelt zich gewoon beter. Nu ja, niet als het rotweer is, maar goed. Ik geef eerlijk toe, als ik een dag niet op de fiets ben, maar redelijk gestrest over de Amsterdamse ring naar het werk mot, ben ik minder ontspannen, hoor.
Dus, zegt de regering, we moeten het fietsen stimuleren als al die onderzoeken waar zijn. Dus, zeggen al die mannen die het allemaal moeten weten: we geven de bedrijven de mogelijkheid om hun werknemers een fiets aan te laten schaffen. De werknemer moet dan wel een fiets uitkiezen die maximaal 750 euro kost. Dan gaat de aanschaf prijs in maandelijkse termijnen wel bruto van zijn salaris af, maar door de een of andere regeling merkt de man/vrouw het nauwelijks aan zijn/haar netto salaris.
Ingewikkeld, misschien. Maar, ik ben der mee begonnen toen ik, veertien jaar geleden nog bij de KM zat. Dat ging toen helemaal goed en ik kreeg een fraaie fiets en ik had er nauwelijks last van, qua salaris dan. 
Maar, ik Oh weer te lang, dezelfde mogelijkheid deed zich twee keer voor tijdens mijn loopbaan bij De Keten. Er waren  wat voorwaarden. Ik mocht de afgelopen drie jaar niet meedoen aan dat plan en, wilde je meedoen, moest je nog drie jaar bij de werkgever in dienst zijn. Nou ja, dat moet ik. Pensioenbreuken en zo, weet je wel, de militaire ambtenaren die even vergeten werden door de politici en n.mu kans maken om twee jaar lang geen AOW te krijgen. Maar ik heb nu mijn fiets. Die van de firma.

De foto is van mijn beklimming op de Alp d'. Niet op een fiets van de zaak, overigens, Deze fiets was meerdere malen duurder. Maar, het fietsen deed wel pijn, hoor.

Ik mot nu weg, afsluiten, er komen veel privé zaken door. Later hoor je meer!

"Fiets van de firma". En veel meer! (1)

 (Dit Blog, dat ik natuurlijk ook op mijn FB pagina zet, is misschien wel alleen bestemd voor "fietsliefhebbers". Nu ja, iedereen mag en kan het lezen, daar niet van, maar ik denk dat het weinig bereik zal hebben. Veel lezers zullen zich niet herkennen in deze regels. Hooguit de mensen die met de enige echte sport die er bestaat, voeling hebben. Maar lees gerust, hoor. En geef alsjeblieft kritiek. Ik kan er tegen, ik ben namelijk fietser!)

Mensen, vooral het soort dat vrouw is en echtgenotes in de wandeling worden genoemd,  schijnen allemaal heel goed te begrijpen dat bankstellen slijten, dat behang en verf en dat soort artikelen op den duur minder worden qua kwaliteit, dat kozijnen, vitrages, gordijnen en hang- en sluitwerk in de woning er op den duur op achteruit gaat en dat die dingen vervangen of veranderd moeten worden. Ook bedden en matrassen zijn af en toe aan vervanging toe. (Ik laat het even aan jullie fantasie over om het hoe en waarom van die laatste dingen, hoor). Kleding, schoeisel, benodigdheden, zoals tasjes, hoeden of petten of dames accessoires en zo, slijten met enorme snelheid, schijnt, gezien het koopgedrag van de sekse waar ik het over heb. Ook hebben ze alle er begrip voor dat de ouwe trouwe Koreaan/Japanner/Italiaan/Amerikaan, (een meerpersoons voertuig op benzinevermogen) of noem het maar op, het eens niet meer gaat doen en dat er dan vervanging moet komen voor die dingen. Dus ja, ik (we) heb(ben) net de trouwe Koreaanse verruild voor een fraaie en jongere en meer frivole Française. Dat kost, natuurlijk. Ik kan in niemands knip kijken, als ik het al zou willen, maar, het kost geld. Waar je, ik in ieder geval, hard voor moet werken, natuurlijk.
Wat de eerder genoemde groep mensen, zijnde vrouw, helaas schijnt te vergeten is dat veel mannen echte 'speeltjes' hebben. Dat zijn dus speeltjes voor de allerechte mannen onder ons. Dat zijn de fraai gelijnde, slank aandoende en slank makende racefietsen dus. Geluidloos, snel en gezond makende en geen energie of benzine slobberende apparaten. Dat zijn de enige en echte mannen speeltjes. (Nu ja, ik geef toe, een maîtresse, maar, heb ik me laten vertellen dat die heel duur zijn en vaak ontwrichtend werken in de relatie met de groep mensen reeds beschreven.)  Die speeltjes, fietsen en niet matrassen, eh, maîtresses, gaan op den duur ook hun levenseinde naderen. Dat zijn trieste zaken, voor de echte fiets liefhebber. Maar, het is wel de realiteit. Veel erger is het natuurlijk dat er een fiets van je gejat wordt. Ik las even gelden nog zo een oproep van Theo de Rooij, ooit een groot wielrenner, ooit ook, een goede ploegleider van de RABO ploeg, voordat het gedoe met Rasmussen begon. Zijn, door zijn zoon ontworpen fiets, werd gejat na een "Fietsclassic" die voor en door hem georganiseerd werd. De dief scheen gewoonweg, brutaalweg met die fraaie fiets weg gelopen te zijn!
De afschuw en het verdriet dat je dan overkomt is met geen pen te beschrijven. Voor de echte fietser is een fiets geen ding of voorwerp, maar een vriend voor het leven en door dik en dun. Een vriend die, net als zijn berijder, alles ook heeft meegemaakt. De regen en de sneeuw, de heuvels en bergen, de lange polderwegen en het afzien op en in al die terreinen. Een vriend die ook viel en waarnaar je eerst keek, goh, is mijn fiets oké, en dan pas keek naar je eigen blessures! Ik 'ouwehoer' tegen mijn fiets tijdens of na een lange en zware tocht en vooral nadat ik ze even lekker gepoetst heb en ze weer staan te glimmen! Ik klop dan even op het stuur en zeg: 'Goed gedaan, manneke'. Een fiets is een maatje. Een vriend voor het leven. Ik ben zelf ooit ook een fiets kwijtgeraakt doordat ik in A'dam ZO (Bijlmer) even, nog geen minuut, afgeleid werd. Ik heb trouwens nog steeds nachtmerries over gestolen fietsen, maf als het moge lijken.

Maar goed, we zijn ondertussen verhuisd, we wonen tevreden, vooral vredig en fijn in Amstelveen en ik durf mijn fiets af en toe neer te zetten voor een boodschapje, (nee, niet klein of groot of zo) waarbij ik even een minuut of wat, geen direct zicht heb op die fiets. Ik haal dan brood bij de bakker of een visje bij de ja, natuurlijk schoenmaker! In mijn leven en mijn schuur en mijn woning leven er overigens meerdere fietsen. Ik heb, in mijn hele leven, nu ja, mijn "snelle fietsen leven", zoals ik het dan maar noem, een heleboel van die kameraden gehad. Ik tel even snel en ik kom op elf fietsen in totaal. Momenteel zijn er drie in bruikbare staat (en die gebruik ik dus ook geregeld) in ons huis aanwezig. Nu ja, een staat er in het schuurtje, de box, genoemd, achter de woning. Daar staan ook nog twee fietsen van de jongste zoon, een fiets van E. en nog twee, niet meer rijklare racemonsters. In totaal hebben we dus acht fietsen. Hoe maf kun je zijn om zoveel van die apparaten in huis te hebben? Heel maf en ik ben heel fietsmaf. Dat gebrek in mijn psyche komt ook weer terug in mijn gedrag in het verkeer. Ik zal een fietser nooit hinderen of afsnijden of de weg versperren. Althans, niet als ik auto rijdt. Dan doe ik kalm en charmant, ja jullie kennen me niet zo, maar, ik geef toe, het is een zwakke plek in mijn karakter. 
Op de fiets ben ik redelijk agressief. Nee, haak nu niet af, ik leg het uit. De moderne trend in het verkeer, en vooral in het fietsverkeer, is dezelfde die bij de wandelaars op straat heerst: namelijk af en toe een seconde op kijken van dat verlengstuk van je hand, de Pod of de Pad, of hoe heet dat ding. Gelukkig niet langer, want je kunt veel missen van het net. Op de fiets doen mensen dat dus ook. Af en toe opkijken. Maar dan zit je ondertussen wel op de verkeerde helft van het fietspad of heb je even gemist dat het licht op rood stond en ja, dan wordt je bijna voor je donder gereden door een of ander achterlijke automobilist of fietser, die zich wel concentreert op het verkeer. Het aantal malen dat ik door die "medefietsers" heb moeten uitwijken is niet te tellen, per dag dan. Maar, er is een goede remedie voor. Ga dicht naaast zo'n medeligger rijden, doe met je elleboog een korte stoot en het "ding" vliegt uit hun hand, oorknoppen en al! 
De paniek die dan uitbreekt is een zegen voor de gewone fietser. 

Maar goed. De fiets van de firma, de fiets van de zaak. Daar zou het over gaan en, ja, jullie kennen me ondertussen wel, het gaat weer zo lang duren. Ik bewaar het tot de volgende keer. Dan zijn er steekwoorden als: Giant Defy, 750 euro, heerlijke nieuwe fiets en zo. Stay tuned!

Twee rondes voor een prijs

En ja, zo hadden wij, fietsliefhebbers, tijdens de laatste week van een, zich toch wel van matig naar heel spannend ontwikkelende Giro, opeens twee koersen voor de prijs van een. De Belg, welke zender anders, zond haar "eigen Belgische" ronde ook uit.
(Op hun andere net, en op, geloof ik, alle Nederlandse netten, was het spel der spelen te zien, het tennisspel. Ik noem het dus het spel der spelen, omdat het dermate saai en vervelend is, dat je, als je een half of een heel uur in slaap valt voor de Tv,  geen moer gemist hebt, der is niks gebeurd, omdat je, tijdens de saaie uitzendingen, uitgebreid kan koken, vooral tijdens al de vervelende sets, zoals die heten en uiteindelijk dus ook weer niks gemist hebt. Nu ja, je mist het "kreunen" als men ooit, tijdens alle pauzes door, ooit eens een bal moet raken! Nee, nix voor mij!

Gedurende een uur of anderhalf zag je dan op de Belgen Tv een prachtig verslag van hun rittenkoers. Door fraaie Belgische dreven en zo en dan werd er, na afloop van de etappe, vanaf een uur of vier, overgeschakeld naar de Giro. Man, man, mens, wat een genot voor de pure fietsliefhebber. In het begin deed ik de Giro, ik schreef het al, en ik begin er even mee, een beetje af als saai en zo, maar dat veranderde fel in die laatste week! Een paar heerlijk en felle ritten en aanvallen volgden en mooie gevechten van man tegen man op allemaal hel vervelende en besneeuwde bergen werden in beeld gebracht. (Even het verschil tussen sport en spel. In de Giro reden de renners besneeuwde en met hagel bedekte bergen op en af en de wegen werden niet bedekt met kleden en de wedstrijd werd niet gestaakt 'omdat het regende', zoals men vaak kon zien op een statisch beeld vanuit Parijs)
De "tifosi" misdroegen zich naar behoren op de flanken van de Zoncolan. De berg der bergen, zeg maar. Ja, zeggen kenners, maar het was wel logisch dat er van dat idiote publiek stond. De voetbalcompetitie in Italië is afgelopen en al die achterlijke Hooligans zoeken toch een uitlaatklep. Ik geloof meteen dat ze gelijk hebben, die kenners. Ik heb menig keren aan het parkoers van allerlei en alle grote rondes gestaan, vaak met een of meerder van mijn kids en ik heb dit soort idiote toestanden alleen maar meegemaakt op of naast de voetbalvelden. Nooit tijdens de koers! 
Maar goed: Wilco Kelderman wordt zevende in het algemeen klassement, Pieter Weenink wint een etappe, Wout Poels rijdt indrukwekkend en het NL fietsen zit goed.

In het land van de zuiderburen is een mooie en fraaie ronde aan de gang. De "Baloise Belgium Tour" heet het tegenwoordig, vroeger dus de Ronde van België. Ik vind het wel wat jammer dat die fraaie, oude, traditionele namen verdwijnen, maar ja, ik begrijp het wel, de sponsors, nietwaar! In die ronde heb ik een voortreffelijke, nee, ik lieg, twee voortreffelijke Nederlandse coureurs gezien. De meest indrukwekkende was denkelijk Tom Dumoulin, die beminnelijke jonge vent uit Maastricht. Hij werd uiteindelijk tweede in het algemeen klassement. Maar: er was een ander aankomend talent. (Dat klopt niet, aankomend en talent? Nu ja.) Da's Mathieu van der Poel, inderdaad zoon van en: kleinzoon van. Van: Van der Poel en van Poulidor, de eeuwige uitdager van Jacques Anquetil. Dat "menneke" is net negentien, maar dat: "giet der ene groete worden joeng", vertelde een Vlaamse supporter op de TV. En dat gaat wel zo zijn. Dat jong heeft overgeërfd talent. Van pa dus: Adri en van opa: Raymond.
Ik ga een brute stelling poneren: binnen tien jaar, dus tot 2024 hebben wij, Nederlanders, drie maal een grote ronde gewonnen. Kelderman, Van der Poel, Dumoulin, Poels. Dat zijn de namen, jat ik een boek titel. Maar, er is veel en veel meer talent! Het gaat gebeuren. En niet alleen grote rondes, neem dat van mij aan! Terpstra is uit zijn pijp gekomen, hij weet na Dwars door Vlaanderen en Parijs-Roubaix en Qatar wat hij kan. Hij is nu, of wordt nu, dertig, dit jaar. Het jaar dat een coureur volwassen wordt en groot gaat zijn en sterk.
"Poeleke", zijn koosnaam dan maar meteen, wint ook nog eens de proloog van "Luxemburg". 
De Giro is voorbij, ik doe het dikke cahier toe en berg het op in mijn bescheiden 'bibliotheek' van al die bladen en cahiers van de afgelopen zoveel jaar. Ik ga kranten halen en zie de nieuwe "Tourspecial 2014" al liggen. Tja, de koning is dood, lang leven de koning, zo iets. Het blad weegt bijna een kilo, zo dik. Voorzichtig laat ik het in mijn tas glijden, uitkijkend dat het niet mijn broden plet. 

Oh ja, ondertussen wordt het helemaal een spannend verhaal. Er wordt ook nog eens gehockeyd om de wereld cup. Dit jaar eens niet in mijn stad, Amstelveen, maar in Den Haag. Nu is Amstelveen Hockey stad van Nederland, nummer een, natuurlijk. Vijf clubs, drie stadions, hoeveel meer mag het zijn? Hockey? Nee, niet mijn sport. Maar: hoe kan het dat in een sport als die met de stokken en de ballen er geen geouweh... is naar een scheids? Dat er geen oren aangenaaid worden tegen tegenspelers, dat er gewoon twee maal veertig minuten gewoon gespeeld word en dat er geen Schwalbes zijn?
Tja, helaas moet ik wel bekennen dat ik de tenues van de hockeyende dames "wel aardig" vind. En ja, een man wil nog wel eens een blik werpen als zo een mevrouw een strafbal moet nemen en de camera haar schouderpartij met daaronder aanwezige ronde en fraai uitziende anatomie in beeld brengt? Toch?