Het was geweldig fietsweer in ons land. Dus stapte ik op en reed mijn ritje. Ik ging natuurlijk even kijken bij de marathon van Amsterdam, die vlak bij mijn huis voorbijkomt. Die marathon is een prachtige wedstrijd, alleen al voor de ambiance, met al die duizenden fijne en eerlijke Mokumers langs het parkoers en ja, natuurlijk ook met fantastische beelden van een van de fraaiste steden ter wereld. Het parkoers ging natuurlijk langs de Amstel, zo een fraai beeld, ging via de binnenstad en het Vondelpark weer terug, je moet het allemaal maar verzinnen, zo een parkoers.
Ik heb altijd bewondering voor de mensen die de/een marathon lopen. Natuurlijk voor de profs, m/v, maar vooral voor de liefhebbers m/v. Die mensen trainen vaak een heel jaar om die afstand, aan te kunnen en dat doel te kunnen behalen! Ik neem diep mijn fietshelm af voor die mensen.
Ik meende even een oude gabber van uit mijn varende tijd te herkennen, maar die vogel liep zo snel dat ik alleen een glimp van zijn rugnummer, iets van 14 en nog meer getallen, die ik niet thuis kon brengen, zag. Maar, if so, goed bezig, Bertus.
Ik maakte mijn, dubbele marathon afstand af, ja, der moet wat verschil zijn en kwam op tijd thuis om in te schakelen op het WK fietsen om de poen.
Het was overigens allemaal niet veel, dat wereldkampioenschap fietsen in dat hete en stoffige land aan de Perzische golf, dat Qatar, een staatje van niks maar met heel veel olie plakka's, een land dat ook nog eens het WK voetjebol in '22 heeft gekocht, met heel veel poen, gekocht van en geld gedoneerd aan Blatter en zijn maats maten!
Om te beginnen, wij Nederlanders scoorden geen hoge ogen, er waren wat zilveren medailles, een maal goud voor een junior dame of zo, wat zilver voor de dames, maar that's about it. (Nee, ik doe niet cynisch, ik heb respect voor alle deelnemers, laat ik hierbij blijken!)
De beroeps mannen, de echte coureurs dus, konden al helemaal niets waarmaken. Dumoulin en Van Emden deden het redelijk in de tijdrit, maar Terpstra en Leezer kregen geen eens echte ere plaatsen. Soit.
Wereldkampioenschappen hardfietsen zijn natuurlijk de meest oneerlijke en niet normale fietswedstrijden die er zijn. Een man als Terpstra, in het dagelijkse leven ploeggenoot van Tom Boonen en helemaal ingeburgerd in het Belgische, nu ja, Vlaamse, fietsen, gaat natuurlijk niet achter een ploegmaat van hem aan rijden. Adam Blyth, een Engelsman, is een ploegmaat van Sagan en zal zich nooit de longen uit het lijf rijden voor Cavendish natuurlijk. En zo lopen er meerdere verhalen en combines door het fietsen heen. Nogmaals, soit.
Het feit dat de UCI dit kampioenschap liet verrijden in de golfstaat Qatar is, in mijn ogen, een schande geweest. Ik begin even met de ambiance: die was er niet. Er was nauwelijks tot geen publiek. In Qatar hebben ze niets met fietsen, dat is logisch, het is er te heet. Bovendien hebben ze allemaal auto's, want benzine is daar bijna gratis. Dus er was totaal geen publiek aanwezig op het parkoers. Nu ja, tegen dat de finale begon zag je op de plaatselijke rondjes wat mensen met Nederlandse, Belgische of Noorse vlaggen. Dat waren dan de 'die-hard' fans die invliegen van uit hun vaderland, vaker waren het vrienden en familieleden van de coureurs.
(Een zijstraatje: bij het kampioenschap van de dames, zaterdag j.l., zag ik twee dames uit Koeweit rijden: in lange broek, met shirts met lange mouwen en, geloof het of niet, met een hoofddoek om!)
Het parkoers was natuurlijk al helemaal naadje. De mannen en vrouwen reden vaak zevenennegendertig helemaal vlakke rondjes rond op een opgespoten eiland, met geen tot nauwelijks begroeiing en alleen maar hele futuristische gebouwen en zo.
Over de temperaturen tijdens dit WK is veel gesproken. Het was, tijdens de ritten, vaak 37 graden Celsius of meer. Bien, zo heet kan het tijdens de TDF of de VDE ook zijn, natuurlijk, maar toch was er een verschil, gewoon gevoelsmatig. Dat zijn dagen dat het peloton het vaak wat rustiger aandoet en toch wel vaak in beschaduwde bossen rijdt, nu ja, dat is een slap argument mijnerzijds. Maar, vandaag gingen de eerste 150 kilometer door de echte woestijn. Een kaarsrechte weg, aan beide zijden omgeven zoor heet zand. Het peloton werd gehinderd door hete zand stormen, veel vuil op de weg en er was geen sprankje schaduw te zien.
Ik heb mannen zien afstappen en dat waren niet de eerste de besten. Beulen als Degenkolb, bijgenaamd John Beton, Marcel Kittel en meer van die echte bonken, zaten om hun moeder te roepen, nu ja, dat is misschien ook weer overdreven. In de voorgaande dagen zag je ook al mannen en vrouwen helemaal over hun theewater de wedstrijd verlaten. Ik vond het een schande. Ik vind dat je zo niet met mensen, dat zijn sporters ook natuurlijk, om mag gaan. Niets ter wereld, al helemaal geld niet, kan de gezondheid, of het 'geluk', da's een vaag begrip, van mensen/sporters in de weg staan, maar in mijn ogen ging dit veel te ver! It's all about the money en de ICU ging uit de bocht door het WK aan Qatar toe te kennen, net als de FIFA uit de bocht is gegaan om het WK aan dit land te verkopen, want het is gewoon een kwestie van poen.
De arbeiders die werken aan onder andere de stadions worden zo uitgebuit, dat zelfs onze FNV een aanklacht tegen dat land in gaat dienen!
Overigens heeft de Keniaan Daniel Wanjiru de marathon van Mokum Alef gewonnen in een nieuw parkoers record. Goed en fraai. Ik hoop dat alle deelnemers van die loopwedstrijd hun eigen PR hebben verbeterd.
Peter Sagan won het WK. Hij is een van de weinige kerels die twee keer achter elkaar WK fietsen worden. Ik gun het hem van harte. Een grote mijnheer en een leuke mijnheer!
