Nee, nee, nee, zo hoor je ook een Blog niet te beginnen, niet met dood en verderf, natuurlijk. Maar: het is eigenlijk wel een beetje zo. Ik leg dat uit.
Gisteren, tijdens de verkenning van de tijdrit van het Criterium van de Dauphine Libere, allemaal met streepjes op de laatste e's, maar ik heb geen goede spellingscontrole, is de koning van het fietsen, Chris Froome, in een nare maar rare val, zwaar ten val gekomen. Hij snoot, in een steile afdaling, zijn neus, een windvlaag waaide zijn voorwiel, met hoge velgen, opzij en ja, daar lag de koning van zoveel etappe wedstrijden, gebroken aan de kant van de weg.
(Hij had overigens net de zege van de VdE van 2011 op zijn naam gekregen, nadat de eerstmalige winnaar, ene Codo, betrapt was op gebruik van?)
Nu ja, Froome brak veel en meer en is minimaal zes maanden uit, zeggen artsen en ploegleiders en dat genoeg voor mij reden om te denken dat het einde carrière voor hem is. Namelijk: de man is een dikke dertiger. Hij moet nu weer eens lang revalideren en dan weer opnieuw in vorm komen. Daarnaast: hij is gehuwd, hij is vader van twee kinderen en ja, dan doe je dit soort stunten niet meer zo gauw.
(Men beweerde dat hij, direct na de val, had gezegd "dat 'ie nooit meer een fiets wilde aanraken". Goed, dat is emotie en frustratie, we zeggen in die toestand wel meer dingen en zaken die we niet helemaal menen, maar zukse dingen blijven wel in je hoofd spelen. Kijk eens naar je zelf, bedoel ik, wij waren ook allemaal wel eens gefrustreerd of boos of zo.
De Sky ploeg heeft overigens mensen genoeg om al de nog te komen rondes te winnen hoor: Thomas en Bernal zijn gekende gezichten en fantastische coureurs, Wout Poels is en blijft de superknecht van dat team.)
Dus ja, de koning is dood, nee, dat is oneerbiedig gezegd, maar jullie, weinige lezertjes van mijn fietsblogs, begrijpen wat ik bedoel.
Ik zag vandaag een kroonprins opstaan. Nee, ik zag een nieuwe god. Ik zag: "De geboorte van een God", zoals Hubert Lampo dat in een van zijn prachtige novelles noemde. Het was een jong van negentien en een half jaar oud, ene Remco Evenepoel. Vandaag won hij, groots, in de stijl van EM, Eddy baron Merckx, zijn eerste echte prof wedstrijd en hoe! Ik kende hem al, natuurlijk de Belgen maakten veel Tamtam over hem, dat doen ze bijna altijd, bij elke jonge Belg die iets wint, maar: in dit geval terecht! Wat die jonge vent vandaag liet zien, in die Ronde van België (die nu de"Baloise Belgium Tour" heet, waarom mot dat allemaal in het Engels, vraag ik me af) grensde aan het ongelooflijke.
Remco Evenepoel, nog geen twintig, 'stak zijn neus aan het venster' zoals dat wordt genoemd en hoe! "Nooit gezien en nooit gekend", waren de eerste commentaren die de Vlaamse verslaggevers ons meegaven.
Ik hoorde het commentaar van de jonge winnaar ook nog even: een groot kampioen, bleek, taalvaardig, goed in zijn analyse, open een eerlijk. Zijn medevluchter, wereld recordhouder Victor Campenaerts kwam zwaar ten val en ja, de winnaar vroeg hoe het met zijn gevallen tegenstander ging. Vrij uniek in het wielrennen, deze vraag overigens! Het pleit voor hem en ja, ik denk dat ik voor hem ga supporteren.
Ik zag, al iets eerder, een tweede kroonprins zijn vinger opsteken, ene Julian Alaphilippe. Deze man, hoewel wel jaren ouder dan zijn Belgische collega, won al veel. Hij won etappes in de TdF, twee maal de Waalse Pijl, hij zegevierde in de Strade Bianchi en ja, in dit voorjaar was hij de winnaar van Milaan-San Remo. Ik zag hem bezig in het Criterium dat ik al noemde en man, man, man, wat hebben we twee top coureurs bij elkaar.
Nee, ik ben Wout van Aert en Mathieu van der Poel helemaal niet vergeten, allebei grote kampioenen, hoor. Ook weer de nieuwe generatie. Net als Fabio Jacobsen, net als Dylan Groenwegen. Kortom: we gaan heerlijke jaren met hele grote coureurs tegemoet.
Schone coureurs, durf ik te zeggen, mannen die niets moeten hebben van het verleden, van het gerommel waar de mannen van vroeger mee bezig waren, nee, ik noem geen namen, vul ze zelf maar in.
Ik vind het triest voor een van de uithangborden van onze NL wielersport, Lars Boom, wat een kerel, dat hij vandaag moest uitvallen, vermoedelijk met een hernia. Ook Marianne Vos is, in Engeland, zwaar gevallen, beterschap voor beiden.
Ik word wakker in een nieuwe wielerwereld, waar het bijten is, waar het hard gaat, waar er een enorme competitie heerst, waar de mannen doen wat ze doen, maar mijn idee is dat het allemaal schoner is, meer open is, toegankelijker is, dat er geen, ik durf het haast niet te zeggen, niet meer geslikt of geprikt wordt.
Maar goed, ik weet het, ik weet het al meer dan veertig jaar: de wielersport is een "feest van list en bedrog", zoals Herman Chevrolet, lees dat boek met die titel, al schreef.
Tot nu toe geniet ik van een fraai wieler voorjaar. Hopelijk blijft het zo.
