Allemaal op een kluitje en de wonderen van sporten! (1)

Bewegen, sporten, bezig zijn, is niet alleen goed voor je lijf, maar ook vooral goed voor je "kop", is me altijd opgevallen. Gewoon, je hebt een zooi "prakkizaties", sores, shit, problemen en zo aan je hoofd en dan is bewegen/sporten, goed om die problemen wat anders te bekijken of een beetje weg te duwen. Dat zal onder andere te maken hebben met de pijnstiller die je lichaam, helemaal zelf en eigen en zelfstandig, aanmaakt, door dat bewegen, zo las en hoorde ik veel in allerlei berichten en . Je lijf kan zelf pijnstillers aanmaken, de zogenaamde Bèta endorfines. Die dingen zijn een vorm van 'morfine' en zo en dus heel verslavend. Die (lichaamseigen) stoffen worden in de Hypofyse en de Hypothalamus aangemaakt, en dat zijn klieren, nee, nee, geen collegae of buren of vervelende verwanten, maar gewoon dingen in je lijf, aangelegd door de anatomie, vanaf je conceptie al, die al die dingen op jouw eigen bestelling doen! Ik heb uren lang gezocht om de "samenstelling ", zeg maar de chemische of zo, de "nummerplaten" te vinden van dat die stof. Ik bedoel, H2O, dat kennen we, O2, ook en HO2I is ook geen onbekende, maar ik moest door zoveel pagina's waden en zoveel chemische formules bekijken, dat ik daar al helemaal geen zin meer in had en totaal verbijsterd zat te kijken naar pagina's vol met allemaal "sjemiesje" formules. Dat je dat maar weet en dat ik het allemaal onzinnig vond. (Kort: het woord endorfine valt uiteen in twee woorden, "endo" zijnde binnen, en "morfine" zijnde een slaapmiddel. Dat woord morfine kennen we allemaal, maar het is dan weer afgeleid van "Morpheus", die de god van de slaap was, volgens de oude Grieken. In Morpheus armen? Nee, niet die Grieken die nu weer een 86 miljard euro krijgen, waar haal je dat geld vandaan, nu ja, van ons, dan, maar van de Grieken die nog steeds vinden, en misschien wel terecht, dat hun beschaving de oudste is van Europa. Mocht dat al zo zijn, dan kom ik even terug op de oude uitspraak: "Hoedt U voor Grieken die met geschenken komen." Nu ja, deze Grieken komen niet met geschenken, maar met beloftes. Maar misschien is dat wel hetzelfde.) Maar bien, soit.
Zaterdag jongstleden veranderde mijn wereld. Redelijk veel. Nee, ik ga het daar niet over hebben, maar er gebeurden dingen, die al sluimerden. "Lekker cryptisch", hoor ik jullie zeggen, ja, klopt  en dat houd ik zo. Feit is dat ik emotioneel behoorlijk geraakt was en een paar kritische stukken schreef, onder invloed van die emoties, en dat dat niet helemaal goed was, nu ja de stukkies kwamen wek uit mijn hart, maar waren wel TE cynisch. Nee,ik ga niet verder, "lekker cryptisch", weer, inderdaad, maar waar het op neer kwam was dat ik zondagmorgen j.l., niet lekker in "mijn vel zat" zoals dat dus heet in "new speak". Ik voelde me kortweg, gewoon KMP.
Nu voel ik me al een paar maanden zo, overigens, lees mijn "In de Super" Blogs maar. Maar, fietsen is een goed medicijn tegen alles, in mijn geval. Dus fietste ik. Ik fietste. Langs "beemd en dreef", zoals die oude Verkade albums zeiden. Ik fietste langs riviertjes, door polders, door kleine en verstilde stadjes, waar de kerken vol zaten en de terrassen ook, gek genoeg, en ik dacht na. Ik dacht na over de Blogs die ik schreef en over de manier waarop die ik had geschreven en over de manier waarop die waren ontvangen door mensen die ik heel dicht in mijn hart draag. Niet alleen "Vrienden", zijn het, maar "Enige en Echte Vrienden" en ik besefte dat mijn manier van schrijven hen beledigd had.
Dat was natuurlijk het laatste wat ik heb gewild, besefte ik, te laat. "KMP", dacht ik! Dus moest ik het goedmaken, nee, ik moest hen duidelijk maken dat het anders was bedoeld. Gelukkig hoef je, met echte Vrienden, niet door de "uitwerpselen" te kruipen. (Anders zijn het geen vrienden.) Maar toch, schaamte en angst waren mijn  deel. Dit, hen beledigen of afzeiken, was nooit mijn opzet geweest, natuurlijk niet. Maar, men vatte het wel zo op!
Na een uurtje, dus na een kilometer of veertig, "kickte" mijn beta endorfine schema in. Het is iets wat je hebt met adrenaline, dat geweldige hormoon, maar dan net andersom. Ik wist dat ik in hun ogen helemaal fout zat en dat ik der wat aan moest doen!
Met excuses aan "Die Vrienden".
=later verder=

Met twee maten meten, sport en de wereld.

De wielersport is wel een beetje de sport die me heel na aan het hart ligt, dat hadden jullie wel eens gelezen. Het hoe en waarom heb ik vaker uitgelegd in deze Blogjes en deze verhaaltjes. Ik hou van die sport omdat ze voornamelijk "no-nonsense" is. De coureurs gaan van start, rijden een wedstrijd, of, indien in een kleinere of grotere ronde, meerdere wedstrijden, binnen een dag of wat of tot drie weken toe. Ja, moeilijke zin, lees hem nog maar eens. Daarna moeten ze meteen een interview, soms meerdere, geven en handtekeningen uitdelen aan het bewonderende publiek. Als ze op een aankomst bergop geëindigd zijn, krijgen ze van hun verzorger een droge pet op onder de helm, een handdoek om de schouders en mogen ze zelf naar beneden rijden, nu ja, tot de plek waar de bussen staan. Ondertussen moeten ze, slalommend, door het al dan niet gemotoriseerde en ook afdalende "kijkvee" naar beneden rijden. Ja, leuk vinden ze dat niet, maar ja, werk is werk, toch? 

Ik wilde over dat onderwerp wat verder gaan, over de verschillen tussen mannen (voornamelijk) op fietsen en over andere sporters die wel als koningen behandeld worden, (ja, van die Tennis simpeltons, die drie kwartier per dag bezig zijn met wat ze sport noemen en zich daarop beroemen en om de drie minuten moeten rusten) tot mijn oor door de Tv en mijn oog door de kranten getroffen werden. (Er klopt iets niet helemaal in die zinnen, maar wat?) 
In ieder geval bereikten me berichten dat er nogal wat atletiek deelnemers aan diverse WK's en andere wedstrijden in die diverse takken van sport, positief werden getest op doping. Niet alleen de "krabbers" hoor, nee, het scheen zo te zijn dat er in de afgelopen jaren nogal wat (28, begreep ik) ereplaatsen, denk aan goud en zilver en zo, opgeëist werden door gedrogeerde kampioenen! In "mijn" sport, ik kijk er nog steeds met liefde en veel genoegen naar, werd LA zijn zeven, onwaarschijnlijk veel inderdaad, TdF zeges afgenomen. Niet dat hij ooit positief "plaste", maar door allerlei beschuldigingen waardoor hij uiteindelijk wel moest bekennen. Terecht, correct en tevens juist. Maar: het rare is dat ik niets meer hoor over al de WK mensen die op al die atletiek nummers hun medailles moeten inleveren. Gek genoeg. De Duitse zender ARD heeft, door al die doping verhalen, jarenlang niets aan wielrennen uitgezonden. Dat het allemaal niet koek en ei was in, onder andere de "gewichthefferij" heeft de zender nooit verhinderd om daar wel alles van uit te zenden, overigens. Maar ook nu wordt er net zo vrolijk allemaal atletiek nummers op de buis gebracht. (Ook de NOS/NPO, nu ja, hoe heetten ze nog maar weer, was heel kritisch, maar er werden dagen lang hardloop-, hoogspring-, kogel en discuswerpwedstrijden en marathons en zo vertoond.) Tja, ik noem dat hypocriet.

Weet je wat ook heel hypocriet is? Dat gehannes met die bootvluchtelingen die van alle kanten naar Europa komen om het hier beter te krijgen. Nou ja, dat op zich is niet hypocriet. Ik ben der niet voor, ik moet eerlijk zijn, want ik wil niet hypocriet zijn, maar ik begrijp die mensen wel. Hier is het beter. Hier hebben we een "niet corrupte" regering (ik zet dit tussen aanhalingstekens, je zag het). Hier is er eten en verdraagzaamheid en hier is "vrede". Wederom, tussen aanhalingstekens.
(Maar Europa, nu ja, West Europa dan, is in de ogen van die mensen het paradijs. Dat ze zich daarin vreselijk vergissen zijn die zielen niet kwalijk te nemen. Ze, die zielen, zien de beelden op Facebook of op Tv, ze horen de fraaiste verhalen over het westen en vooral van de mensen handelaars, waar ze hun lijf en leden aan toevertrouwen, en ja, je ziet dan ook je nog jonge kinderen om je heen, je ziet de verwoesting en de armoe om je heen, je hoort de bomaanslagen van die verrotte moslimfanaten en ja, je gaat, goede pa/ma die je bent, zoeken voor een oplossing zodat je kinderen niet bij de IS terecht komen, als seks slavin worden verhandeld of doodgaan van honger en dorst in de donkere binnenlanden van Kameroen of zo, ik noem maar wat, vul de landen maar in.)
Nee, ik heb die gasten liever ook niet in mijn portiek, ik ben gewoon eerlijk, nee ik zie ze ook niet graag komen. We hebben het zwaar zat, toch? Maar: nood is nood. Dus ja, je "verdeelt" ze over Europa en dus doe als vele regeringen tegelijk, zo het goede en humanitaire werk. Nee, nee, niet allemaal toelaten, helemaal niet. Er zijn boeven en gelukszoekers en rare avonturiers en criminelen bij, maar ja, hoe haal je die er tussen uit? Da's heel moeilijk, heel erg moeilijk.

En nu voor de laatste en ergste vorm van schijnheiligheid!
En ja, dat is dan weer die "zakenmensen" hypocrisie ten top. Der waren een hoop van die kerels, maar ook dames, uit voormalige en Europese kolonies. Die konden goed voetballen, basketballen (allerlei sporten) of hardlopen, (vergeet de atletiek niet in al die hypocrisie.) Die konden dus de grote (lees eerder) teams, veelal waren het voetballers. Ik ben geen voetbalkenner, maar denk aan "grote" teams, denk aan verenigingen uit Spanje, Italië, Portugal, aan meerder zeges helpen, de sponsoren dus meer zendtijd geven, de investeerders dus aan meer geld returns aan hun investeringen helpen. (Idem voor de gesponsorde atleten.) Die gasten, vaak uit de donkere binnenlanden, van Afrika afkomstig, Kameroen of Congo of zo, kregen door de steun van de investeerders en de sponsoren, binnen "no time" een paspoort (veelal dus ook de nationaliteit, van het land waar ze dus voor die club konden gaan spelen of sporten.)  Want ja: poen is poen, ik begrijp dat, helaas, begrijp ik dat. 
Maar wat ik nu niet begrijp is de reactie van heel veel, laat ik het voorzichtig "voetbal liefhebbers" noemen, het zijn vaak mensen die in Hooligan kringen verblijven namelijk, die graag willen dat de bootvluchtelingen aan de verdrinkingsdood worden overgeleverd, of opgevreten worden door er: quote "meer haaien naar toe te sturen" unquote. (Zie allerlei rare en vooral nare reacties op Facebook)
Maar stel nu, stel nu, dat er een heel elftal hele goede voetballers uit, ik noem maar wat, Kameroen, verdronken zou zijn? (Of is) Een elftal van die wonderspelers die de clubs uit 010 en 020 of al die andere steden wel aan de hoogste bekers in hun sport zouden hebben kunnen brengen? Stel dat die clubs, door die spelers, bijna elk jaar een super entree in hun steden zouden hebben kunnen doen, de "cups met grote oren" jaren lang meetorsend? 

Tja, je weet het niet. Wat je wel weet is dat er tientallen, nu ja honderdtallen mensen verdronken zijn. Ook kleine kinderen, of kleinkinderen. Denk daar eens aan, mochten jullie zelf kinderen of kleinkinderen hebben! Ga je die mensen in je geest halen als ze verdrinken?

Zwarte zaterdag 2. (Over kuddedieren)

Ik kreeg niets over me heen, eigenlijk jammer genoeg, na het plaatsen van het eerste deel over zwarte zaterdag. Maar goed, het is vakantie tijd en zo, dus veel lezers zullen er niet zijn, mocht ik die al hebben. Vandaag, dinsdag de vierde, was het ff geen fiets- of buiten speel weer, zoals jullie al door hadden. In de ochtend werd ik wakker van een behoorlijk stevige onweer- en regenbui die de straat voor ons huis tijdelijk blank zette. Dat was wel een beetje een "blessing in disguise" eigenlijk. Men is al weken bezig om van het kruispunt van de Rembrandtweg - Groen van Prinsterenlaan, ik woon aan de eerst genoemde weg, een rotonde te maken. Waarom? Tja, ik ben geen planoloog, maar het zal ongetwijfeld iets met doorstroming van het verkeer te maken hebben. 
In ieder geval, al gedurende het begin van de ochtend, nu ja zeven uur is dan wel niet zo matineus, maar vroeg genoeg om er wakker van te worden, werd er begonnen met allerlei apparaten waarvan ik het bestaan niet eens kende, laat staan het lawaai. Dat ging met "schriepende" en gillende, trillende, bonkende en schuivende geluiden en dat de hele dag door tot aan een uur of vier ongeveer. Nu zijn er voor mannen heel veel fascinerende dingen in het leven: ik geef even wat aan, niet in volgorde van belangrijk zijn, vul het zelf maar in, maar er zijn: vrouwen en hun lichamen en wat daar mee samen (kan) hangen, met bij voorkeur strakke lijnen, bier en voetbal, (die combinatie mag ook omgekeerd), alles wat sneller is dan een rollator en daarbij dan ook nog gemotoriseerd, met bij voorkeur strakke lijnen en een hoop paardenkrachten, en ja, alles wat dus graaft en draaft en slaaft aan wegen en met grijpmachines en zo. Als jong "menneke" hadden wij, oude mannen nu, al grijpmachines en draglines uit de Dinky Toy series. (Dit brengt opeens, na, misschien wel 55 jaar een jeugd herinnering teweeg over een soort gele kiepwagen, maar dat is voor veel later.) Goed, dus ja, ik keek geregeld en gefascineerd naar het bouwen van dat ronde punt terwijl de lief er alleen maar hinder van had. 
Hoe ik hier nu weer op kom? Geen idee, maar het ging dus over de dag die "zwarte zaterdag": genoemd wordt en die naam terecht draagt. Ik ben die dag maar eens een flink stuk gaan fietsen, het was heerlijk weer en door allerlei vervelende omstandigheden moest ik zorgen dat ik mijn hoofd weer eens op orde kreeg. De route die ik in gedachten had, zou me, tegen een zuidwesten wind, heen, langs "De Rip" voeren. Dat is het plaatsje Rijpwetering, een leuk en landelijk dorpje waar niemand ooit van gehoord zou hebben. Het ligt wat verloren in de polders tussen Roelofarendsveen en Leiden en Alphen aan de Rijn, erg hé, die kranen en die brug, en het plaatsje zou misschien totaal vergeten zijn als daar de grote Joop Zoetemelk niet was geboren. Hoe ik het ook keer of wend, ik moet altijd een stuk langs de (door mij gehate) ringvaart van de Haarlemmermeerpolder om dat plaatsje te bereiken. Een kilometer of tien, niet veel meer. Maar dat was dan altijd ook meer dan genoeg. Ik deed dat dus weer, de afgelopen zaterdag en merkte toen, voor de zoveelste keer, hoe de mens in een kudde dier is veranderd. (Of is ze dat altijd geweest?) Net zoals op al de snelwegen naar het zuiden van Frankrijk, of het noorden van Spanje, was het hier file rijden. Het was zo vreselijk druk met allemaal mensen, vooral fietsers, al dan niet op fietsen met kromme sturen, dat ik mezelf al verwenste op het moment dat ik de brug in Aalsmeer afdraaide en rechtsaf de ringvaart opreed. Gabber, maat, lezer, jonge grootouder en criticus F, dat de man nog tijd heeft om te werken begrijp ik niet, maar pet af, zond me een wat "narrig berichtje" over mijn vorige Blog, zo kwam het bij me over. 
Maar hij was ook de man die een tijdje geleden een berichtje stuurde over de "fietsagressie" die er tegenwoordig heerst en ja, ik kon het, na afgelopen zaterdag, weer alleen maar met hem eens zijn. Ik werd door kleine en grote pelotons ingehaald, die geen idee hadden van het hoe en waarom van correct fietsen en me, door hun inhaalmanoeuvres, soms bijna de berm in dreven. Nu fiets ik gelukkig niet sinds gisteren en ik heb brede ellebogen en sterke schouders, dus de magoggels kwamen vaak van een koude kermis terug, maar toch! Wat een geestelijk minvermogende meute is dat zeg! 
Ik draaide bij de Wetering, nee Wetering, niet "we tering", de brug af, reed onder de brug door en fietste, aan de andere kant van de ringvaart verder. Ik zag een pappa die een zoontje fietsles gaf, ik zag een mamma met een dochtertje voorop haar fiets en verder: niemand. Aan de overkant zoefde peloton na peloton verder, schreeuwend en krijsend en blerend!
Ik kwam door Rijpwetering, dwaalde door naar Koudekerk, waar dat verongelukte gezin van mijn vorige verhaal vandaan kwam, passeerde de brug in Alphen aan de Rijn, die de dag erop vernieuwd zou worden, zoals een groot bord aangaf en reed via Woubrugge en het altijd wat stoffige en vooral saaie Rijnsaterwoude en langs het fietspad langs de Westeinderplas (door Kudelstaart) op huis aan. 
Ik zag, op die verder nauwelijks bekende fietspaden en wegen, nauwelijks fietsers meer. Zwarte zaterdag dus, alle mensen rijden, zowel in auto's, motoren, op fietsen en brommers, als kippen zonder kop achter elkaar aan. Waarom? Tsja, ik ben geen spych of zo, maar mensen leven graag in kuddes, denk ik. In stamverband en of in groepen. Nogmaals, ik weet het niet. Maar: als ik naar het zuiden zou gaan, zou ik gewoon een dag later vertrekken en dan maar een dag minder in de zon zitten. Dat betekent ook een dag minder in de file staan, denk ik?
Maar ja, wie ben ik om wat te denken?

"Zwarte zaterdag". Zwart mag dus niet? (1)

Afgelopen zaterdag was het de zogenaamde "zwarte" zaterdag en meteen word ik teruggeroepen en apart gefloten en verketterd. Nee, nee, nee, het woord "zwart" mag niet in verband worden gebracht met die dag. Nee, man: je beledigd hele groepen mensen, kreeg ik te horen. De "zwarte gemeenschap" in ons land was der fel op tegen, begreep ik!
Nu ja, ik heb zodoende dus het nodige uit te leggen en te vertellen en dat vind ik nooit echt erg, geloof me.
De term "zwarte zaterdag" is al een oude uitdrukking en stamt uit de jaren dat de mensheid eindelijk grootschalig met vakantie kon en mocht. Dat zal in de jaren zeventig, misschien iets eerder geweest zijn, toen zowel vakantie, auto's, caravans en campers een beetje gemeengoed werden in de landen die boven, onder en naast Frankrijk lagen. Bij de "betere" standen, dan, zeg maar. Die "betere" standen waren gezinnen die (nu ja, de kinderen,) vaak MULO of HBS gehad hadden en zodoende dus een baantje hadden waardoor ze zich een dergelijk en bovengenoemd vervoermiddel aan konden schaffen en ja, door die MULO of MMS opleiding spraken ze zelfs ook wat Frans: "Non, non, un pain de Brun", of : "Je vait mon corridor" of:  Je ne sais Joop de Lait douce", nu ja, dat soort onzin, ik fantaseer maar wat.
Maar, het Franse land viel enorm in de smaak en ja, toen de (toenmalige) "rijken" zeg maar er geweest waren, en naar Spanje doortrokken voor e volgende vakanties, ging het "grauw", dat eerder op de "brommert" of de "scootert", voor een dagje strand, naar Zandvoort en Katwijk, ("Chatquartier sur mer") was geweest, ook naar het zuiden. Het ging beter met de economie, men keek naar de TdF en zag de fraaie VVV beelden van het land en ja, de sleurhut was gemakkelijk aangeschaft, heel veel banken gaven graag leningen en de caravans werden volgestouwd met piepers, hagelslag, muisjes en beschuit! Dan ging men: over de Route de Sloleil naar het zuiden, naar de Dordonge of de Vaucluse of de Dorme, nu ja, noem het maar op.
In de jaren tachtig en verder, werden die bestemmingen zo populair dat half België, Nederland, Duitsland, Denemarken, Spanje, kortom, half Europa daar hun vakantie ging doorbrengen. Hoewel het Frankrijk van die tijd aardig ruim was, zagen de diverse, elkaar veelvuldig opvolgende regeringen van het (fraaie) land ook wel heel veel heil in dat toerisme en vooral om dat te lokaliseren en er geld aan te verdienen. Ze besloten dan ook om zogenaamde "Peage's" aan te leggen, dat zijn snelwegen met Tol heffing. Ik denk dat de meeste van mijn lezers ooit wel eens zo een weg hebben gereden. Je rijdt die weg op, je checkt in, niks loos, je rijdt die, soms zelfs zesbaans weg af, ze zijn altijd perfect onderhouden, en je betaalt aan het einde. Goeiekoop? Nee, integendeel. Tussen de Luxemburgse grens en Lyon ben je bijna veertig euro kwijt, maar je hebt dan wel goedkoop getankt in Luxemburg en je kan heel aardig opschieten naar het zuiden.

Eh ja, nu ja, de meeste mensen gaan dus op de eerste zaterdag van augustus op vakantie en storten zich, met heldenmoed en dwaze overdrijving, in het gewoel dat men in Frankrijk: "Zwarte zaterdag" noemt. Waarom wordt die dag zo genoemd? Omdat er veel geleden wordt op die eerste vakantie dag. Door de meer dan enorme files, (de afgelopen zaterdag stonden er al meer dan 800 kilometer), maar natuurlijk ook door het pest humeur van de bewoners en inzittenden van al die auto's, caravans, campers en bussen en zo en de daaruit voortvloeiende ruzies en conflicten onder de diverse reizigers, door de uren oponthoud. Maar meer nog, en vooral nog, doordat de dood mee reist in de enorme verkeersstromen naar het Zuiden, naar de stranden in de zon.
Op die dag, afgelopen zaterdag, de eerste augustus 2015, een jong gezin om, bij een "stom" verkeersongeval in België. De (nog jonge ouders) overleden en twee jonge meiden (dochters) werden afgevoerd naar een ziekenhuis. Gvd, een heel gezin uit elkaar gesleurd door een vakantie die ze ergens aan de Belgische kust zouden houden. De schuldvraag? Ach, wie weet? Maar: daarom heet het dus: Zwarte zaterdag, en over twee weken, als de meute terugkeert, heet het weer zo, voor de voor de handlopende redenen. 

Dus nee, Zwarte mijnheer of Zwarte mevrouw, die op FB en/of in de krant zo nodig moesten schelden tegen het gebruik van het woord "zwarte", we noemen Zwarte zaterdag zo, niet omdat we narigheid en rouw en vreselijke ongevallen aan donkere mensen uit Afrika of Suriname of die landen koppelen, maar omdat zwart altijd al de kleur van de rouw is geweest in "onze" streken, ver voordat "jullie" naar onze streken kwamen. Zwart is in onze witte (witte, mag dat dan wel?) landen een teken van: naderend onheil, van pest epidemieën, die de zwarte dood werden genoemd, dat was overigens al ver voordat jullie continent werd ontdekt, zwart was de kleur van de onweersbuien die met hagel en narigheid aankwamen, die oogsten verpesten, zwart was de kleur van orkanen en windhozen en noodweer, die de boeren in armoe achterlieten, ze hadden weer geen oogst, ze hadden weer geen winter zonder zorgen, integendeel, bijna stierven ze van de honger! In tijden dat er nauwelijks landbouw was in Afrika!
Dus nee, het woord zwart is al ver voor de komst van de "niet witten", mag dat? ontstaan. Het heeft geen ene fu.., geen moer met donkere mensen te maken hoor, zielige, op jullie veel te lange tenen getrapte en achterlijke mensen die overal wat achter zoeken! 
Maar ja, ik zal in het vervolg zwart vermijden. Ik zal geen zwarte peper meer kopen, ik zal geen zwartboeken meer lezen. Ik zal het boek "Black Sunday" van Thomas Harris, publiekelijk verbranden. Ik ga alles wat zwart is in mijn huis verwijderen. Dat ik dan wel een kaal huis overhoudt, zal jullie wel bevallen. Geen Zwart omrande TV, geen zwarte Laptop, geen zwarte printer en oh ja, hoe zit het nu met zwart op wit gedrukte boeken? 
Nu ja, boekverbrandingen, ach de nazi's deden daar ook aan, dus ja, de "Anti piet" partijen vinden het verbranden van alles wat zwart is dat ook wel gesnejen denk ik?

=Ok, Gele koorts, Groenland, Bruine suiker, Groene groentes, Rood fruit, SneeuwWITJE, ja da's wat ver, ik ga het allemaal vermijden. Paars? Ok, dat gaat. Laat ik het maar op de Paarse bewoners van de Bijlmer hebben, denk ik=

Terug in ons land

(Dit is een bewerking van een wat ouder bericht, neem me niet kwalijk, maar ik werkte het iets meer uit.)

Een weekje eruit in bij de zuiderburen. Met de auto en de fiets, het is alweer een tijdje geleden, maar ik moest het verhaal nog afmaken. Man, man, man. Wat lopen wij te mopperen op onze wegen. Onterecht! Onze wegen zijn geweldig!
Want ja, dat valt dan meteen weer op, dat je terug bent in je eigen en vertrouwde land. In ons geval kwamen we, terug van vakantie, bij Smeermaas, bij Maastricht, de grens tussen België en ons land over en de auto huppelde bijna van plezier, op de laatste meters van het slechte Belgische wegdek, ze leek haast blij om weer glad en net en strak asfalt te gaan voelen. Dat bleef zo, de hele A2 door naar Amsterdam en dan nog even dat laatste stukje A9 naar Amstelveen ook nog. Ik wees mijn bij-rijdster er op hoe prettig de wegen waren, hoe goed alle richtingen werden aangegeven, hoe fraai de invoeg- en uitvoeg stroken waren en ja, het was weer eens plezierig om in de auto te rijden. 
Niet dat we een nare tijd hadden gehad bij de Belgen, hoor. In tegendeel, het was een hele leuke vakantie en we hadden koud maar schitterend weer gehad. Maar het verkeer mens, het verkeer in dat land. Zoals ik jullie wel eens heb laten weten is er een enorm gebrek aan fietspaden in dat land en nu lieg ik, want de fietspaden zijn zo goed als nihil aanwezig. Vaak rijd je op een smal strookje aan de rand van een 90 kilometer weg waar ook het zware verkeer met ja, inderdaad, 90 per uur langs raast. Dat gekoppeld aan het feit dat de Vlamingen het vertikken om richtingaanwijsborden voor fietsers neer te zetten, maakt het fietsen in België niet plezierig en ik doe aan eufemisme.
Zo wilde ik, vanaf ons vakantie adres, ooit eens naar Hasselt. (We waren gelegerd, zeg maar, in Zutendaal, tussen Genk en Maastricht). De kaart vertelde dat ik via die en die weg kon. Doen dus. Onderweg kocht ik nog een paar fraaie wieler handschoentjes, ik had de mijne vergeten, stom genoeg. Ik wilde de N 730 volgen naar "Hoesselt", via Bilzen, alles oké, mooi klimmetje, leuke afdaling. Toen was er markt in Bilzen en werd ik omgeleid. Kan, gebeurt hier ook. Daarna wees "men" me aan dat ik de N2 moest volgen. Doen, alles oké. Ik ging naar een "fietspad" vol grind en stukkies zooi, langs de provinciale weg. Iets voorbij Bilzen hield het feest, het fietspad, al op. Het bekende bord van een fietspad met een rode balk, zeg maar. En nu? Qoui maintenant? Was jetzt? Ok, doen, ik zag een rechthoekig en blauw bordje met een fiets erop dat me naar stuurboord verwees, naast de grote(re) weg. Die kant op dus, maar ja, dat pad liep in zijn geheel dood op een of ander hertenkamp of domein of zo. Terug dan maar, ik zou, acht ik, wel een bordje over het hoofd hebben gezien.
Maar hoe "reikhalzend", (ja ik haal ze zo allemaal op, die ouwe woorden,) ik ook keek, neen, helemaal niets. Er was, langs de snelweg weer, een paadje dat in westelijke richting liep, ik moest dus naar het westen en ik volgde het dan dus maar. Ik mopperde er al eerder over meen ik me te herinneren, maar goed, hier komt hij, voor de niet oplettende lezertjes, nog eens: dat fietspad, nu ja, dat pad, om toch nog even iets aardigs te zeggen, had ooit een sollicitatie ingediend om toch maar mee te mogen doen aan Parijs-Roubaix, je weet wel, de Hel van het Noorden, de wedstrijd van de kasseien, maar de jury die over de aanmeldingen van paden moest beslissen, had het pad weggestemd: man, dat is zo slecht, het lijkt wel een Belgische snelweg. Nee, daar laten we onze coureurs niet over rijden, hoor. 
Ik reed er dus wel over, nu ja, rijden? Ik kwam via via Spurk, ging dan over het spoor naar Eik en verder naar Schoonbeek, ik passeerde het beekje de Demer en zag dat ik helemaal "lost" was. Ondanks mijn zo veel geroemde "richtingsgevoel" had ik geen idee waar ik uithing. Goed, dus de ouwe truc, klok en zon. Mijn klokkie gaf aan: het is half elf, de zon stond daar, trek daar een uur af voor de zomertijd, of was die nog niet ingegaan, nu ja, daar ongeveer lag het noordoosten, waarvan ik door had dat ik heen moest om tegen Genk aan te rijden.
Dat klopte ook wel aardig en ik zag, naast de ringweg van Genk, ja, daar was een soort pad voor fietsers, (Genk is een ferme plaats overigens, niet fraai een soort Eindhoven), rijdend, zelfs een bordje richting Zutendaal. Hoop gloorde op. Maar ook maar heel even, hoor. Het fietspad verdween als sneeuw voor de zon, werd nu zelfs een autosnelweg, bezaaid met troep, natuurlijk en waar ik nu heen moest? Geen idee. Dus ja, dan toch maar via de berm van die "A2", met de angst om aangereden te worden of van de weg te worden geplukt door de "flikken". Maar niets daarvan dus en even later zag ik een afslag naar Zutendaal en dus naar het park!
Maar, ik had "de poepers" om maar eens Vlaams te spreken had 's avonds een ferme pint nodig om het af te drinken, als jullie me begrijpen. 
Dus ja, ik was blij dat ik, terug in ons land, een paar dagen later weer eens naar Marken fietste. Ik bleef staren naar de bekende bordjes. Niet omdat ik de weg niet wist, maar omdat ik het zo heerlijk vond om fiets borden te zien. Nederland: fietsland!