De meeste mensen van mijn generatie, ik ben natuurlijk nog maar jong met mijn zeventigste levensjaar en nee, ik vraag niet om complimenten, hebben wel veel herinneringen, hebben de nodige gedachten bij de Eerste koude oorlog en dan heb ik het niet over een Elfstedentochten van ooit.
Nee, ik heb het dan over de angstigste jaren van ons leven. Wij, een generatie die de Tweede Wereldoorlog nooit aan den lijve hebben meegemaakt, maar die vooral ooit hebben meegemaakt hebben door de verhalen en door die we van onze ouders, grootouders en van onze schoonouders hebben gehoord, met alle verhalen van onze meesters en juffrouwen van school, of die we ooit gezien hebben op de tv, vooral die prachtige, maar ook beangstigende serie van Dr Lou de Jong, 'De Bezetting', met al die hevige beelden? Maar ook met alle geschiedenis programma's die we tegenwoordig hebben kunnen zien op tv en op film of in video en zo? Ik geef alleen maar het programma "Andere tijden"aan, echt een geweldig geschiedenis programma.
Wat een zin was me dat zeg. Maar ik wilde het zo uiten. Want het is waar. Onze voorgaande generatie, die ik net benoemde, hebben de ECHTE oorlog meegemaakt, met alle narigheid van dien. Onze generatie heeft nooit een echte oorlog meegemaakt, in de zin van invallen in ons land, beperkingen op eten of drinken of het sterven van familieleden of vrienden aan een frontlijn of door bombardementen of door torpedo aanvallen of door sabotage daden, zoals dat in Oekraïne nu dagelijks gebeurd, maar dan ook met drones, helemaal beangstigend zeg.
Wij, die senioren, zijn een gelukkige generatie dus, zou je denken? En dat is misschien wel waar. Maar: wij, die Boomers, waar we altijd voor worden uitgemaakt, die juist zoveel mazzel hadden, zegt men dan altijd, hebben wel de Koude Oorlog meegemaakt en die was ook behoorlijk beangstigend. Wij, ik spreek even in meervoud, hebben in onze jeugd, we waren toen nog maar pubers, hoewel dat woord nog niet eens in zwang was, wel de dreiging van het Russische versus het Amerikaanse blok, dus Oost tegen West, meegemaakt en dat ook behoorlijk en tot beangstigend toe.
Ik was zelf nog maar een kleuter, net vier, toen de Russische troepen Hongarije binnenvielen, omdat daar een democratische regering, slecht een heel klein beetje, zijn hoofd op stak. Veel zal ik er natuurlijk niet van hebben meegekregen, maar, zelfs als kind, voelde ik de spanning wel die die inval in dat land tussen mijn ouders en mijn (redelijk veel) oudere broer en zussen heerste, ze hadden die oorlog bijna meegemaakt en waren natuurlijk onder de indruk geraakt door de verhalen van mijn ouders. Mijn broer was in die jaren dienstplichtig huzaar en droeg, toch wel met trots, het kaki en de baret van het regiment, waar hij, als chauffeur, was bij ingedeeld.
Toen ik net een tiener was, vielen de Russen Tsjecho-Slowakije, binnen, het land is nu opgedeeld en ik herinner me weer de angst voor een derde wereldoorlog, met de zelfverbranding van Jan Palach, afgrijselijk, maar op tv beelden te zien.
Toen besloot ik, als zestien jarige, dat ik me af zou gaan zetten tegen het Russische blok, nu ja, eigenlijk tegen alles wat communisme was en alles wat andere ideologieën die andere mensen en andere geloven en andere politieke meningen overheersten. Ik zou bij Defensie gaan en met name bij de Marine.
Toen had ik nog geen weet dat de andere wereld, voornamelijk de USA, ook niet zo een beste rol speelde in onze wereld zoals die we kenden.
