Keizer Peter de Derde

Wij, de volgers van het WK fietsen in het jaar 2017 in Bergen, hebben een unieke prestatie gezien! Onze NL renners en rensters hebben maar het liefst zeven gouden en drie zilveren medailles gewonnen. (Ik heb hier de ploegentijdritten bijgeteld, natuurlijk!) Maar: ook de wielerstrijd bij de dames met hun perfecte planning behoorde daartoe. Ook de 'grote' heren hadden een perfect plan, maar dat kwam niet helemaal uit, nu ja, dat hadden we eerder al gelezen en gehoord in de interviews met Dumoulin. Ik hoopte dan ook nergens op, maar de oranje mannen lieten zich wel goed zien: Lars Boom, Nikki Terpstra en Tom Dumoulin waren nadrukkelijk aanwezig in de finale. Helaas, was het resultaat niet daar, maar ja, een WK op de weg is anders dan een grote ronde, zeg maar. Dus ja, goed gereden Oranje mannen!
Maar wat we wel zagen was dat Peter Sagan voor de derde keer achter elkaar wereldkampioen op de weg werd! Da's een uniek iets. Drie jaar op rij, dat is inderdaad nog nooit eerder vertoond. Ja, ook Oscar(ito) Freire heeft drie maal de regenboogtrui mogen dragen. Kennen jullie hem nog? Die kleine en frêle, maar o zo sympathieke Spanjaard? Mijn jongste dochter heeft nog een handtekening van hem gekregen, toen hij mee deed in het "RAI Derny Criterium", een leuke wedstrijd die (ooit) in Mokum Zuid werd verreden. Hij, Oscar, was toen nog bijna geheel onbekend, overigens. Het was een aardig mannetje, een klein Spanjaartje dat toen een beetje stond te kleumen in de Hollandse (het was toen bijna herfst) kilte. Ik en mijn kleine meissie, hadden nog nooit van het mannetje gehoord, maar ja, het was een coureur, we vroegen hem om een handtekening en hij was waarschijnlijk zo blij dat hij een handtekening mocht zetten bij een fan, dat hij ook nog een paar fraaie Spaanse woorden sprak aan ons, die wij niet helemaal begrepen. Achteraf is 'onze' Oscarito ook drie maal wereldkampioen geworden, hij werd dan wel natuurlijk fel toegejuicht, op tv dan, door ons gezin! Oscar was en bleef al die jaren, onze favoriet!
Er zijn leuke anekdotes over Freire te vertellen, overigens. Hij was nogal vergeetachtig, naar het schijnt. Er was eens een dag dat hij wilde gaan trainen, maar het weer was slecht in zijn dorp. Dus ging Oscar vijftig kilometer verder op trainen, maar daar was het weer ook niet goed, het regende daar ook en zo. Nu ja, in de auto gestapt en weer een kilometer of vijftig verderop gereden. Nee, ook daar was het ballen weer, en ja, dan maar weer een uurtje verder rijden in de auto en goh,  zowaar, daar was het droog en zonnig.
Oscarito deed zijn gewone schoenen uit, pakte zijn koersschoentjes, deed die aan zijn voeten, trok zijn koershemd aan, stopte zijn spulletjes in zijn hemd en deed de achterklep van zijn Seat open en ... hij was zijn fiets vergeten mee te nemen! Tja, Freire, een hele fijne en goeie coureur die overigens jaren lang bij de RABO ploeg heeft gereden.

Nee, vandaag was het niet aan de Nederlandse mannen, hoor, het team was gewoon niet sterk genoeg. De Noren wilden natuurlijk, voor eigen volk winnen, met Boasson Hagen of met Kristoff. De Duitsers hadden weinig ijzers in het vuur, de Italianen wel, maar het zat er ook gewoon niet in.
Er was maar een supermachtige wielrenner vandaag: Peter Sagan, de Keizer  van de koers, de enige man die drie keer achter elkaar wereld kampioen wordt. Alle petten die ik in mijn bezit heb gaan diep naar beneden voor deze fantastische Slowaakse renner! Je hebt hem de hele dag niet gezien, in de laatste drie minuten komt hij naar voren en wint een 'massa' sprint! Hoe g.voed kan je dan zijn?

Over het WK in Bergen: een heel fraai parkoers natuurlijk in een hele fraaie stad en prachtige omgeving en zo. De regie van het WK was overigens niet goed, vaak zag ik te veel mooie beelden van een mooie "umgebung", maar zag ik, nu ja, zagen we, de kijkers, te weinig van de koers. De regie schakelde op de meest onverwachte momenten over naar niets toe doende (achterhoede) beelden. Dat was vaak heel jammer, maar goed, het zij zo. Jammer ook dat we, eerder, veel te veel beelden zagen van Froome, die het echt aflegde tegen Dumoulin in de tijdrit en te weinig informatie kregen over de tijdverschillen tussen Dumoulin en die Froome en zo.

Conclusie: Nederland heeft zijn zijn beste WK ooit verreden, denk ik. Nee, we hebben geen mannelijke WK, maar vooral wel goud bij de dames en op de tijdritten.

Wat een WK (fietsen) tot nu toe/ Scheurtjes bij SKY?

(Door malheur of tegenwerking, ik denk van ene J., (maar da's een geintje, natuurlijk) is mijn eerder geschreven Blog de bietenbrug op gegaan, dus hierbij alsnog een nabeschouwing van de eerste en, voor onze wielerliefhebbers, hele succesvolle dag van het WK wielrennen, gehouden in de fraaie stad Bergen in het nog fraaiere land Noorwegen. Een stad die ik ken en een land waar ik van houd!
En nee, ik ben niet van de Froomes van deze wereld. Dat heb ik vaker laten blijken. Ik houd niet van zijn manier van Robo fietsen, maar dat legde ik dus al eerder uit. Hoewel hij natuurlijk een goed coureur is, heeft hij, in mijn ogen, totaal geen passie voor de wielersport. Juist hij, die een 'patron' zou moeten zijn in het peloton, zoals Hinault dat was en ook Merckx, een beetje, maar zeker ook Jan Raas, Knetemann en Karstens, is hij dat helemaal niet. Hij is een goed coureur, toegegeven, en een aardig mens, dat geloof ik direct, maar met de uitstraling van een slecht gekozen stropdas.
Zijn ploeg, waar Wout Poels, die lange Limburger, deel van uit maakt, beheerst al jaren het fietsen in de (Europese) wereld en tot geeuwens toe. De manier waarop die ploeg rijdt is stom- en stom vervelend en heeft er voor gezorgd dat ik, in menig TdF en VdE etappe, de ogen maar eens sloot en me een beetje afkeer van de rittenkoersen, waar SKY aan deelneemt. Niets aan, aan SKY!
Ja, J., je hebt natuurlijk gelijk, het is een hele professioneel geleide ploeg, alles klopt, er is niets mis mee en ze rijden ook al helemaal 'schoon'. Maar: er zit geen passie in hun gefiets. Niks geen liefde voor de wielrennerij en zo. Klokjes maken de macht, op wattage rijden en alles in de hand houden, als je maar niet over de top gaat. Froome is geen coureur, hij is een IT'er. Nogmaals, hij lijkt me een aardig mens, een aimabel mens zelfs, als je het zegt ik geloof het meteen.
Poels moet daar weg overigens, hij moet een eigen ploeg krijgen voor de rittenkoersen. Bij Quick-Step-Floors hebben ze nog een kopman voor die rondes nodig, maar ook wel bij Lotto-Soudal geloof ik. Maar ja, zoals gezegd, die SKY ploeg is sterk en professioneel. Een tweede team dat net zo professioneel aan het worden is, is het team van Giant-Sunweb. Ondanks de Duitse licentie van het mannen team is en blijft het voor mij nog steeds een NL ploeg. Ze begonnen ooit als Skill-Shimano, veranderden van allerlei sponsors en kwamen uiteindelijk in 2009 in de TdF terecht, lees het boek: In de Tour van Nando Boers. (Ze heetten toen nog Skill-Shimano, overigens, later werd het Giant-Shimano, Giant Alpecin en nu heet het (Giant) Sunweb.)
Zoals ik al schreef is het team op heel slimme en professionele manier bezig, ze timmeren al jaren aan de weg, zowel met de dames- als de herenploeg. (Nee, vriend B., ik geloof niet dat ze 'doktertje spelen', de mensen zijn daar te goed voor, nu ja, elke wielrenner is een Kretenzer, dat dan weer wel, natuurlijk.) Sunweb (Giant) noem het maar, begon steeds indrukwekkender te worden en dat resulteerde in een GdI winst voor Dumoulin, voor een bergtrui en een puntentrui in de afgelopen TdF en voor vuurwerk met Kelderman, in de afgelopen VdE, waar dezelfde Dumoulin eerder al eens lange dagen de rode trui droeg.
Gisteren was het voor de heren en de dames tijdrijders de afspraak in Bergen voor het WK ploegentijdrit. Boels-Dolmans, de wereldkampioen bij de vrouwen van het vorige, en vreselijke WK, in Qatar, prolongeerde de titel niet, de ploeg wer tweede, pakte zilver na de Sunweb meiden. Zilver en goud! Het begon er op te lijken. (De Vlaamse dames kwamen in het stuk niet eens voor.)
De strijd tussen de groten, de kerels, mag ik dat nog zeggen van het "vrouwen comité?' werd uiteindelijk gewonnen door de Sunweb club. BMC, ook al zo een groot team, werd tweede en de gedoodverfde Quick-Step mannen kwamen op de vierde stek. De geheiligde SKY ploeg, werd, tot mijn groot genoegen, slechts bedeeld met een bronzen medallie. 
Dat is een teken aan de wand. Want: toen de ploeg(en) van Peter Post, TI-Raleigh/Histor/Panasonic ook hun ploegentrijdritten verloren, gingen die ploegen heel snel daarna vaak al 'op de fles.' Dit gebeuren moge duidelijk zijn: dat coureurs die geen ploegentijdrit meer weten te winnen komt vaak omdat het onderlinge vertrouwen, de vriendschap, de collegialiteit, het vertrouwen in de kopman, verdwenen is. Dat zag ik ook al gebeuren in de laatste weken in Spanje. 
Ik zal eerlijk zijn: ik zal geen traan laten om het verdwijnen van die ploeg. Ik wens Froome een leuk leven verder, maar: please, niet in het wielrennen, net als ik hoop dat die vermaledijde Texaan LA uit de fietssport weg blijft. Ook een goed coureur, misschien, maar die de zaak jaren heeft verne..., en de hele sport bijna naar de gallemiezen heeft geholpen. Dat soort schorem hoort in de bajes thuis, net als Mohamed B. 

De Heilige Hipocrytius!

Ja en nee, die heilige bestaat niet echt, maar in mijn ogen bestaat hij wel. Ik heb de naam van die zogenaamde heilige, overigens gejat van Mr. A. Roothaert, de schrijver van, o.a., de Dr. Vlimmen boeken, ooit verfilmd. (Hij is nu een 'vergeten' schrijver ben ik bang voor, maar mensen ga echt die boeken lezen, hij is zo een goede schrijver! Hij is niet zo een "interlerctuele" schrijver als Mulisch of Hermans, maar gewoon een schrijver die je boeit! Hij schreef, de man is al vijftig jaar dood, over mensen zoals jij en ik.)
Ik kwam op die "heilige hypocriet" omdat ik zaterdag jongstleden (091117) een krantenartikel las in "De Volkskrant", van ene Peter Janssen. De man was ooit, hij is nu in de zeventig en gepensioneerd en woont in Thailand, ploegarts bij diverse wielerclubs en zo. Hij was onder andere verbonden aan Leontien van Moorsel, maar ook aan de PDM club en ja, aan Histor, ook geloof ik, toen Peter Post nog leefde en daar de ploegleider was. 
Nu, opeens, out of the blue, gaf hij een heel groot interview aan De Volkskrant van afgelopen zaterdag dus, de negende van de negende, waarin hij een heel boek opendeed over de coureurs die hij aan de dope en de EPO had geholpen. Kijk, dat er wordt en werd gepakt in het peloton is mij volkomen klaar. Der wordt al gepakt vanaf de jaren '90 van de negentiende(!) eeuw, maar niet alleen in die sport, laat je niet verassen. Maar: Janssen noemde heel veel namen!
Maar: waarom kom je dan, minstens twintig jaar na dato, met al die 'ontboezemingen'? Van Moorsel is al twintig jaar uit de fietserij gestapt. Theunisse, ook al een pakhaas, zit ergens op een bergtop op Spaanse eilanden en doet daar aan fiets clinics en Mountain biken en dat soort zaken. Rooks, bolletjes trui winnaar, doet niet veel meer, ik heb hem ooit zien trainen en reed een kilometer of drie mee in zijn wiel, maar nee, de man was niet bij te houden.
Soit: Boogerd en Bouwman werden ook genoemd in her kranten artikel en ja, ik geloof dat die arts gelijk heeft. Ik geloof dat al die mannen en vrouwen 'hulpmiddelen' hadden. Ben ik daar door boos of verontwaardigd? Natuurlijk niet (meer). Sporters pakken, alle sporters pakken. ALLE sporters pakken. Dat de mannen van Barca en Real, en veel meer voetbalploegen, der mee weg komen, hoewel hun schuld is aangetoond in de Puerto affaire, komt natuurlijk doordat veel poen van Madrid en Barcelona naar de desbetreffende instanties is gevloeid, comme a la de manier waarop Armstrong dat deed. 
(Ja, ook bij die softies van het tennis en de mietjes van de Volleybal gebeurt dat allemaal, make you nou head sorrows.) 
Maar: dat het gebeurd, dat het er is, dat er schuldigen zijn, dat geeft je nog niet het recht om het te verkondigen zoals die Peter Janssen, arts in ruste, in Thailand. (De man is een dikke zeventiger, begint te dementeren, neem ik aan, heeft geld nodig, neem ik aan,woont in Thailand, zoals gezegd, met een veel te jonge vrouw, denkelijk, neem ik aan?)

Als ik aan een ding een teri.. hekel heb dan is het wel aan matennaaierij! (Dat had ik al in mijn KM tijd, natuurlijk.) Zo heb ik het boek, dat ene Thijs Zonneveld met ene Thomas Dekker, een over niet alleen over een paard, maar over een hele manege getilde dropveter, en al helemaal een zogenaamde "etalage coureur", zoals dat heet van een mooie jongen die alleen maar zich zelf zit te bewonderen, heeft geschreven, waar in zijn toenmalige koersmaten zwart gemaakt werden, schandalig gevonden. 
Dat doe je niet, je gaat geen mensen verlinken, die je ooit goed gekend hebt of waar je een relatie/vriendschap/ploeggenoot mee hebt/was of wat mee hebt gehad. 
Die "verrekte l.. van" een 'arts' Janssen zegt in het artikel dat hij onafhankelijk arts was/is. Dan moet je dus, als medicus, bewust tegen de doping en zo zijn? GVD! Je gaat als medicijnmens toch niet de gezondheid van topsporters bewust naar de klo... helpen? Die Janssen is een magoggel van het zuiverste water. Ik las met steigerende ergernis het interview. Mocht ik al iemand dood willen schoppen, dan was het die vogel wel. Wat een Sint Hipocrytius, wat een nare en laffe man!

Ja, je werkt mee aan doping, maar dan hou je je muil dicht of nee, je werkt niet mee aan doping en dan hou je ook je bek gesloten. 
Vieze lafbek, die arts.

Gracias por todos, Alberto! Vaya con Dios.

In 2003 werd een heel jong ventje, een mannetje met een heel klein postuur,hij woog net aan 60 kilo en was een meter vijfenzestig lang, beroeps coureur bij de profploeg ONCE. Een ploeg die was opgericht om de loterij ten behoeve van de Spaanse blinden onder de mensen te brengen zeg maar. Hij, die jonge coureur, viel natuurlijk niet meteen op bij het grote publiek, hoe kon dat ook, zo'n jong ventje in die jaren waar "echte" grote coureurs heersten.
Dat die echte grote coureurs konden heersen door een heleboel inname van allemaal verboden middelen, wisten wij, het gewone wielrenvolgers publiek nog niet echt. EPO was nog geen publieke naam, zeg maar, hoewel ik in die tijd wel al heel erg mijn vraagtekens had gezet bij de 'driedubbel' overwinning van de mannen van Gewiss Ballan, een Italiaanse ploeg, die met renners als: Argentin, Furlan en Berzin opeens nommers een-twee en drie waren in die toch wel hele zware Waalse Pijl. Ook de namen van de eerste drie in Parijs Roubaix van '96, die Johan Museeuw won en waarbij zijn ploegmaten Bortolami en Tafi respectievelijk twee en drie werden, zetten toen ook de denk klieren wel het werk, overigens.
Goed, alles werd wel duidelijk in de zwarte jaren er na. Het bedrieg en gelieg was niet van de lucht, het was erg, de wielersport, de door mij zo geliefde wielersport, pleurde bijna helemaal uit elkaar door allerlei bedrog en vreselijke ontdekkingen en nare ontwikkelingen en we hadden toen het afgrijselijke tijdperk Armstrong nog niet eens gehad! (Denk hierbij ook aan Landis, Ulrich en Hamilton en dat soort magoggels.)
Maar goed, er kwam een jong ventje aan dat altijd en overal en alleen maar aanviel en vooral als de weg begon te stijgen. De jongen, later man, heette Alberto Contador Velasco en het was een verademing om dat mannetje te zien fietsen. Hij reed als een grote mijnheer, fietste door alle afspraken van die "uitgenaste" profs heen en won. Veel en vaak. (Ook wel eens helemaal verkeerd, hij viel eens heel hard en moest serieus aan zijn hersenen geopereerd worden, omdat er een heel bedreigend hematoom op zijn brein drukte.)
Als hij won, dat deed hij dus vaak, maakte hij op de meet dan weer zo een fraai gebaar, met duim en wijsvinger schoot hij een zogenaamd pistool af, om te laten zien dat hij ze weer eens vermoord had, die concurrenten. Zijn bijnaam "Il Pistolero", heeft hij aan dat gebaar te danken. Later, na al die vreselijke aanslagen die een beschaafde wereld over zich heen kreeg van al die ontaarde en totaal geflipte moslims, stopte hij daarmee, hij wilde geen oorzaak van verdere narigheid zijn, vertelde de slimme man.

Overmorgen, het is nu vrijdag terwijl ik dit schrijf, is het (zondag) zijn laatste koersdag. Jullie lezen het Blogje misschien morgen pas, maar "Il Pistolero" rijdt op zondag echt zijn laatste wedstrijd. Daarna gaat hij op zijn terras zitten, zegt-'ie met elke dag een goed glas wijn. Hij heeft dat in zijn hele leven niet kunnen doen, vertelde hij. Voorlopig maakt hij de koers momenteel in de VDE! Hij valt, zoals gewoonlijk, elke dag weer aan, gewoon om Froome te treiteren en om te laten zien hoe het wielrennen WEL in elkaar zit en niet zoals de SKY ploeg dat ziet. Fietsen is aanvalluh! Gaan, rijden, gevoel, zin, doen: Vamos, allez, rijen GVD!
Dat heeft Alberto al die jaren gedaan, aangevallen en ons, fietsliefhebbers laten zien hoe fietsen in elkaar zit! Niet alleen maar op klokjes en metertjes zitten te kijken, maar gewoon, voelen hoe je benen zijn en dan maar gaan en maar zien hoe het afloopt.
Froome mag nog wel zeven maal de TDF en de VDE winnen, voor mij zal die man nooit een groot kampioen zijn, hoe sympathiek hij werkelijk ook is. Alberto is de ultieme kampioen voor mij.
Dus: Gracias voor al die jaren, Alberto, "Il Pistolero" Contador. Het ga je verder goed, Vaya con Dios. Ik hoop dat je morgen nog eens gaat winnen, op die vreselijke Angliru?

Quote: Contador is, na Hinault, slechts de tweede renner in de geschiedenis die de drie grote rondes elk minstens twee maal wist te winnen. Zonder een of andere schorsing (zijn uitspraak: sero, comma, sero sero enovoort, is wereldberoemd) zou hij ze zelfs allemaal drie keer gewonnen hebben, wat een unieke prestatie zou geweest zijn. Unquote.

Lek in Neede

Waar? Waar reed je nu lek? In Neede? waar legt dat?
Ok, even een uitlegje. De geliefde en ik gaan, als het effe kan, twee keer per jaar een weekje op vakantie. (Ja, weet ik, vaker geschreven.) We gaan dan naar een bungalow in een bungalowpark. Dat is bijna altijd is dat in eigen land, maar soms ook wel eens naar de Bels. Maar altijd slechts een weekje en altijd in het voor- of naseizoen. Mijn Lief zoekt dat dan altijd heel secuur uit en ja, ze heeft nog nooit ongelijk gehad in haar keuzes. De ene keer is het huisje beter dan het andere, de andere keer is het weer beter dan het huisje, maar vaker zijn beide keuzes beter.
Dit jaar verbleven we, in april, in Simpelveld (L), ik schreef er eerder over. De heetste week van het (voor)jaar was dat misschien wel. Het huisje was simpel, zoals in de naam van het plaatsje, niet al te rein maar ja, je kunt niet op alle slakken enzovoort. Deze keer zitten (zaten) we in Eibergen, onder de rook van Enschede en Haaksbergen.
De, door vorige gasten, op het web van het park, achtergelaten kritieken op de huisjes waren niet al te best, hoor. Dit was fout, dat ging niet zo goed en dat klopte niet, de bedden waren mis, de bank was doorgezakt en ja, WIFI was traag.
Bij aankomst, maandag de vierde van de negende, werden we allervriendelijkst en met veel service ontvangen door de receptie dames. Binnen twee minuten stonden we weer met alle mogelijke info buiten en weer twee minuten later stonden we met al onze bagage in het fraaie, wel wat oudere, maar kraakheldere huisje. Waar de bedden goed waren, de banken niet doorgezakt, de bedden oké waren, waar we een hele fraaie tv hadden met satelliet aandrijving zodat we vijfhonderd zenders konden bekijken en ook nog eens een hele 'bubbel' radio zenders konden ontvangen. Goed, de badkamer was wat gedateerd, maar ja, meer dan twee maal tien minuten per dag gebruik je die ruimte toch niet, neem ik aan, dus ja, da's onze pijn niet. De WIFI was overigens helemaal niet traag, maar je moest even weten hoe het moest, dus al die kritiek van al die critici was allemaal gel.. in de ruimte van een zooi gefrustreerde figuren, die vermoedelijk denken dat ze voor relatief weinig geld een kamer in het Waldorf Astoria afhuren, zoiets dan.
Maar soitjes dan. De fiets ging natuurlijk mee, denk je nu eens in, Lucas zonder fiets, is de Sint zonder Zwarte Piet, toch zoiets. Maar, ik wist al dat het niet de meest fraaie (weer) week van het jaar zou worden, hoor, radio en tv vertelden en voorspelden genoeg daarover. Deze week zouden we een uitstervende Harvey over ons heen krijgen en de week daarop zou Irma haar laatste adem gaan uitblazen op ons continent. Maar, dinsdag brak fraai aan en bleef het ook fraai doen. Ik reed naar Groenlo, Grol genoemd in oudere tijden, waar het Grolsch bier, een van mijn favoriete biersoorten, vandaan komt, van oorsprong. (Grolsch was mijn eerste biertje ooit, ik was net aan dertien en het was een Grolsch, zo'n pijpje met kroonkurk en zilverpapieren wikkel om de hals, do you remember?)
Maar in Groenlo en omstreken was geen enige sprake van wat dan ook van een brouwerij. Navorsing doet blijken dat die brouwerij in Enschede, (O) staat. Maar ook Groenlo zelf heeft weinig charme. De stad, ooit zwaar bevochten en ingenomen door Prins Maurits, heeft nog een enkele omwalling, een kanon, een stukje vesting, maar that's it.
Goed dan, de woensdag was een natte dag, we deden wat boodschappen, reden een stukje door de fraaie omgeving van de Achterhoek met haar fraaie coulisselandschap* (1), staken de 'grens' over naar de BRD en werden gestraft voor die prachtige week die we een paar maanden eerder in L hadden gehad. Het was daar zo fraai, maar een waarlijk noodweer denderde op ons neer en ik was blij dat we weer terug konden keren.
Vandaag was het weer aardig, nu, donderdag de zevende van de negende. Ik had een strakke route uitgezocht, een kleine honderd kilometer, die me onder andere langs "Warmelo" zou voeren. Dat Warmelo, (zie boven) een "klein" kasteeltje onder Diepenheim, is nogal controversieel geweest in de koninklijke familie. Prins B. "kocht", op de kosten van de belastingbetaler, hem kennende, dat kasteel voor zijn moeder, ene prinses Armgard*(2), die dat samen met haar 'man' Alexis Pantchoulidzew*(2), zou gaan bewonen. Tja, lees verder over die onderwerpen de boeken van Gerard Aalders, een historicus en een een fijne man, ik heb hem persoonlijk gekend, een man die heerlijke, verhelderende en fraaie kritische boeken over het koningshuis schreef.
Goed, ik reed dus richting Diepenheim en Warmelo. In Neede, een plaatsje van helemaal niks, reed ik op mijn fraaie racefiets achter een dikke dame op een fiets, die een lompe beweging maakte die ik dus moest opvangen door ook een lompe beweging te maken en ja hoor, ik hotste botste door een dikke kuil in het slechte wegdek.
Iedere fietser kent het gevoel en het geluid, je voelt een dikke 'bump' op en in je achterwiel en je hoort een 'ting' geluid van je velg. Tegen beter weten in hoop je dan dat er geen stukken zijn, maar ondertussen sla je toch alvast de richting van je (tijdelijke) huis in. En ja, hoor, het was duidelijk mis, vijfhonderd meter was het zover: lek achter!
Ik bespaar je het verhaal van het vernieuwen van een lekke binnenband in een gloednieuwe achterband. De kenner weet van de zere duimen die dat oplevert en zo. En een minipompje geeft wel druk, maar daar kan een echte fietspomp niet tegenop. Nog mazzel dat ik slechts op 15 kilometer van huis was. Een fietsenboer in het dorp maakte de druk op de achterband weer op negen bar, iets waar het armoe pompje nooit en niet aan zou kunnen komen. Ik gaf, de fietsenmaker wilde der niks van weten, toch een fooi voor de koffiepot. (Heerlijk, weer negen bar op het achterwiel, een heerlijke 'Tjing' klinkt op als je je vinger der even op loslaat knippen!
Tja, en nu maar terug fietsen, softly, softly, heel voorzichtig. Nog scherper kijkend naar zooi op de paden en wegen, want ik had nu geen reserve materiaal meer bij me, immers. Via de Winterswijkse weg, ging het door naar de Kerkdijk en ja, ik stond al weer vroeg weer bij de bungalow.
Vandaag was het denk ik het laatste ritje van deze vakantie. De weer mijnheren en de weerdames voorspellen weinig goeds.


*(1)Google dat of ga eens kijken en fietsen in de Achterhoek.
*(2)Google die mensen eens, verwonder je over wat die PB allemaal heeft uitgehaald. Nogmaals, lees de boeken van Aalders!

Niet onfeilbaar, dus. (Maar ook een vraag aan F1 liefhebbers)

In een vorig fietsblog, je weet nu al wel dat ik met mijn andere Blog (In de wereld) ben gestopt, ondanks mijn messcherpe en onfeilbare analyses van de situatie in de wereld, (ik leek Hilterman* wel), omdat er te weinig response was. Nee, niet door jullie lieve lezers en lezeressen, maar ik had niet het idee dat er veel gebeurde met mijn steengoede en welgemeende adviezen.
Nee, natuurlijk niet, wie ben ik om te denken dat ik de wereld kon veranderen? Maar, had ik het idee, misschien kon ik wel wat mensen een bepaalde denkrichting aan zetten, niet alleen op politiek, maar ook op cultureel gebied. Mocht dat zo zijn geweest, ben ik inderdaad geslaagd.
Soit. Mijn 'fietsblogje' schrijf ik af en toe nog wel, hoor. (Een goede vriend van me beweerde dat ik een Heintje Davids* zou worden, maar nee, vriend R., nee, dat gebeurd niet. Helaas ligt die vriend nu net met een infarct in het ziekenhuis! We denken aan jou en aan je familie. Vechten en vechten, man, vechten. wij weten dat je het kunt!)

Dus vandaag een bloggie over de VDE. Waar, zoals je wel zullen weten, er eigenlijk geen moer aan is/was, omdat Froome en zijn Sky ploeg, niet eens de sterke ploeg die hij in de TDF rond zich had, de hele ronde beheerst. Froome is de dood in de pot voor de fietserij, zoals Indurain dat ook wel was, zoals Armstrong dat al helemaal was, hoewel Indurain, zo als mij bekend, helemaal 'clean' fietste, maar pin me daar niet op vast, in het fietsen is liegen en bedriegen belangrijker dan de versnellingskeuze, hoor.
Maar vandaag, in een niet eens erg lastige etappe, bleek dat de onfeilbare Froome, niet zo onfeilbaar was. Hij viel tot tweemaal! toe en zo kon Nibali tijd terug pakken. Froome was dus onzeker, onzeker geworden door de steeds meer, als een horzel stekende en aanvallende, Contador, die ook vandaag reed zoals hij altijd heeft gedaan: aanvallend, gaan, doen, versnellen, niets ontziend, niet met zijn metertjes, maar gewoon, recht vanuit zijn hart! Daarom zal 'k ik hem ook zo missen, na dit seizoen! Een groot coureur een man met een leeuwenhart, niet zoals die gasten die alleen maar rijden met hun wattage's en zo voor zich op de PC.
Maar goed, de Nederlanders doen het ook aardig in deze VDE. Sam Oomen, van Sunweb Giant, is een openbaring, een toekomstige winnaar. Kelderman en Zuiderwijk, helemaal top! Ook Wout Poels is in bloedvorm. De man verdiend het om zelf kopman van een team te worden en niet alleen maar om Froome de bergen over te slepen.
Deze VDE kan nog heel spannend worden met een nu behoorlijk nerveuze kopman van de SKY ploeg, hoor.

Iets heel anders. Ik had nog een vraag aan de kenners en liefhebbers van de F1. Ik volg die sport niet. Ben geen kenner en geen liefhebber, maar pak vaak wel een stukkie mee in een of ander sport programma. Ik begrijp dat een zo'n voertuigje, je kan der geen eens boodschappen mee doen, tussen de 1,5 dan wel 2,5 miljoen euries kost! Whoaw, da's serieus geld, natuurlijk. Maar de ontwikkeling van zo'n tuigje kost tientallen miljoenen, begreep ik. Mijn vraag: als het allemaal zo uitgedokterd is, hoe komt het dan dat bijvoorbeeld Max 'the young' Verstappen, opeens stil komt te staan aan het begin van een race? (Francorchamps, ik ken het circuit, ben er vaak langs gefietst.)
Nee, dit is niet afzeiken, maar ik vind het raar, omdat onze al wat oudere bolide, die wel al een dikke anderhalve ton op de teller heeft maar dat ik, een dikke week geleden, heen en terug ben kunnen gassen naar de zuidwesthoek van Vlaanderen (700 k) en dat ik af en toe dik 140 reed soms en het toetje net helemaal, zonder problemen of kosten door de APK komt?

Nu ja, hoe dan ook. Ik ga de VDE wel afzien, met soms een half oog tot nu toe, maar vanaf deze week wordt het met twee open ogen, er komen hele fraaie etappes aan!

Voor de te jonge lezertjes een uitleg van bepaalde namen:
*Hilterman: een vrij, nu ja, heel rechtse journalist, die elke zondagmiddag, in mijn jonge jaren, de "Toestand in de wereld" besprak, dat was ook de titel van zijn radiopraatjes. Hij had een hele fraaie stem, als ik eerlijk ben. Ik hoor nog wel eens een enkele maal zijn stem en herinner me dan nog de smaak van mijn moeders groentesoep, omdat de radio uitzending altijd rond het middagmaal was en mijn ouders daar steevast naar luisterden. Ik had geen idee van wat er allemaal werd verteld, maar, mijn ouders waren nogal van de VVD, het zal best heel rechts geweest zijn! In linkse kringen werd hij natuurlijk "Hitlerman" genoemd.
*Heintje Davids: Amsterdamse cabaretière met Joodse achtergrond. Zuster van Louis Davids. Heintje nam elk jaar wel drie keer afscheid van haar publiek en kwam ook altijd weer terug!

Over de Vuelta, het EK hockey en over rare transferbedragen

De afgelopen week is de eerste week van de VDE, de Vuelta d' Espagna verreden en ja, zoals gewoonlijk heerste de SKY ploeg van Froome, met hem eigens in de hoofdrol, de hoofdrol op. Ja en dat was weer, comme le TDF, helemaal saai! Er is van het hele grote wielren gebeuren geen ene moer meer over, tot over een jaar of zo. De renners, a la Froome, die alleen maar op hun vermogen klokjes kijken, vernielen de wielersport, zoals eerst al die gedopeerde dwazen, Armstrong, Ulrich, Heras en meer van dat soort achterlijke galbakken al deden. Fraai om naar te kijken was dus ook dat 'Il Pistolero', Contador, nu al dagen lang de knuppel in het hoenderhok smijt! Froome heeft daar dan nauwelijks een antwoord op, zit vaak geïsoleerd en moet hulp vragen aan de team leiding. Van slimmigheid of op koers inzicht kun je hem niet betrappen, vind ik. (Vandaag won hij dan wel de etappe, maar ja, dat was hij wel aan zijn stand verplicht, nietwaar?)
De dood van de wielersport is dus SKY, de dood van het voetbal zijn natuurlijk die hele en echt totaal maffe transfer bedragen die momenteel overal en waar dan ook betaald worden. Ik ken de namen niet meer zo, maar de bedragen, 220 miljoen!! euro voor een voetballer? Waar baseer je dat soort bedragen op? Wie of wat is een voetballer die zo veel geld losmaakt? Maak je dan de voetbalsport niet kapot?

Maar maak je de sport ook niet kapot met die torenhoge bedragen die in de auto sport, (is het sport?) omgaan? Red Bull, het team van ons aller Max Verstappen investeert 420 miljoen euro in dat team, let op: Red Bull is de vierde in de rij, hoor. En: voor effing wat? Af en toe een uurtje een race, vaak op tijdstippen die bij ons niet doordringen: Australië, Maleisië, Abu Dhabi, dat zukse tijdzones dan. Maar dan ga ik niet kijken, ik kijk sowieso niet naar gemotoriseerde sport, zijnde komende van een motor. Ik kijk ook nooit naar hippische sport, zijnde komende van een paard.
Onze 'topvoetvalclubs' hebben budgetten van tussen de 60 en 80 miljoen euro in het jaar en ja, veel succes in Europa, Ajax en Utracht! 

Maar goed,  wielerteams als het Nederlandse LottoJumboTeam, doen  het hele seizoen met maar 15 miljoen euro, Sunweb/Giant, in mijn ogen, net als Roompot, ook een Vaderlandse ploeg, mag 14 miljoen ter beschikking stellen voor een heel team van bijna vijftig mensen, coureurs en staf, materiaal en materieel en zo, daarbij ook inschrijfgeld voor wedstrijden en meer. Roompot Vakanties, de ploeg waar Eric Breukink het 'mannetje' is, doet het met 2 miljoen euro.

Ja, da's best wel poen, natuurlijk. Ik en jij zullen het nooit onder ogen hebben. Maar tegen die bedragen staan budgets van o.a. FC Barcelona: 690 miljoen Euro gaat daar om. MAN U doet daar een paar miljoen af, maar Bayern München doet wel slechts 420 miljoen als omzet!
(Vraag: hoeveel verdienen de EK dames en heren van de hockey wereld nu echt? Ze houden er misschien een flesje aan over?)
In mijn ogen zijn die bovenstaande getallen allemaal mallotige bedragen! Zo help je sport, elke sport, naar de klo...! Het voetbalwereldje zal het gauw gaan voelen. (Hoop ik.)
Als alleen maar poen het doelwit, het oogmerk in elk geval, wordt van sporters, gaat het plezier van het kijken en deelnemen aan sport eraf. Geld mag nooit de sport verkloten, denk ik, een heleboel te romantisch, misschien wel. 
Maar het gebeurd dus wel, poen verkloot ook de sport, deed en doet dat al jaren. Nu ja, de topsport dan. Ik heb vandaag, voor mijn sport, een dikke drie uur op de fiets gezeten. Ik zag heerlijke polderlandschappen, ik zag een buizerd, een lepelaar en een hoop blije mensen op fietsen en ja, da's ook sport, bedacht ik.
Ik fiets niet gesalarieerd, maar geniet enorm van mijn  sport. Da's dus veel beter dan al die gesponsorde sportlui die er maar met de pet naar gooien, soms.

Een fietsende Fries, Frits!

 

Vandaag kreeg ik een PB tje van een oude vriend of ik een lijstje had van de top tien van de merkwaardigstee mensen die ik ooit had meegemaakt. Tsja, daar moet ik even over denken. Ik zit nu een beetje rozig te zitten schrijven na een lekkere maaltijd, een gewonnen finale en een mooie en lange fietstocht met S., mijn oudste zoon en vader van de twee meest geweldige kleinkinderen die er bestaan.
Nee, ik heb niet zo een-twee-drie een 'lijssie', hoewel ene Glen (als ik nu in mijn herinneringen duik is er nog een Glenn) er wel op voorkomt, maar dit voor later! Er zijn er namelijk zoveel geweest, vooral in mijn bestaan als marine piepel. Ook in de super waar ik na mijn echte werk heb gewerkt, die zin loopt niet, ik besef dat, heb ik vreemde patriotten ontmoet.
Een (1) verhaal wil ik dan wel even kwijt en dat is over ene Frits, de fietsende Fries. Of de man echt Frits heette hebben Henk en ik nooit geweten, hoor. We hebben onze namen nooit echt tegen elkaar gezegd. We noemden hem, later in onze verhalen, dan maar zo. We kwamen hem achterop tijdens een Rondje IJsselmeer. Voor de echte puristen, dit was een rondje dat startte bij een café in Purmerend en de polders en ook Urk aandeed en niet de 'hoge wal' volgde. (Geloof me lieve lezertjes, je kunt op dat soort zaken behoorlijk afgerekend worden, de ECHTE Ronde gaat via de oude boorden van de Zuiderzee, via Elburg en zo.)
Enfin, iets voor Lelystad zagen we voor ons een man rijden die met een rare knik naar binnen in zijn rechterknie fietste. Het was een wat langere man die gebogen over zijn fiets zat. We haalden hem in, hij reed niet veel minder snel dan wij en hij pikte in in ons wiel. Mag, natuurlijk mag dat. In Urk was een stempel- en verzorgingspost en hij schoof bij ons aan aan de picknick tafel. Hij had een rugtasje bij zich, wat vreemd is, want een rugtas mee op een fietstocht is onhandig, je krijgt er een nog ergere natte rug van. We dronken koffie, ik rookte en we raakte in gesprek, een gesprek dat verder ging, dwars door de NO polder en door Friesland en bijna over de geestdodende Afsluitdijk.
Hij vertelde dat hij, in zijn jeugd, was afgestudeerd aan de Zuivel Hoge School, in Bolsward, hij was ingenieur in die tak van de levensmiddelenbranche. 'Oh', zei Henk, ietwat lomp, 'jij bent dus echte Joris Driepinter?' (Zie boven. Jeugdige lezertjes van beneden de vijftig moeten maar even Googlen, wie dat was.)
Hij had jaren geleden een naar ongeval meegemaakt waarbij hij schedel- en hersenletsel had opgelopen en waarna zijn leven helemaal de bietenbrug was opgegaan. Zijn huwelijk was gestrand, zijn werk was op de klippen gelopen en hij had, met een fraaie uitkering, zich helemaal gestort op zijn jeugdliefde, de fiets. 'Vandaar ook dat rugtasje', zei hij. Hij reed namelijk alle grote toeristen rondes die er te vinden waren. Ja, het Rondje IJsselmeer, natuurlijk, maar hij reed ook Luik-Bastenaken-Luik, hij reed de Ronde van Vlaanderen en ook ging hij elk jaar de toeristenversie van Parijs-Roubaix rijden. Vaak reed hij in Zwitserland of toog hij naar Italië, altijd alleen, altijd op zijn fiets! Dan stopte 'ie wat proviand en poen in de tas en een lakenzak en fietste hij naar de startplaatsen van die tochten. Hij sliep dan in een bushokje of bij een boer in de schuur of in een Leger des Heils pension, en ging vrolijk de voorgenomen tocht rijden. Na afloop fietste hij of door naar de volgende tocht, bijvoorbeeld van Vlaanderen naar Compiegne of gewoon terug naar huis in 'Ljouwert' vertelde hij droog.
Henk en ik keken elkaar eens aan. Man, da's pas een kerel! Henk vroeg of hij Parijs-Brest-Parijs ook op zijn lijstje had staan. Frits werd een beetje link. 'Ik ben niet gek hoor, alleen maar wat in de war, soms. Nee, die tocht ga ik niet rijden. Ik hou te veel van mijn lijf en mijn gezondheid', zei hij wat bits.
Henk en ik keken wat onthutst naar elkaar, jeez, zou het dan echt zo zwaar zijn?
Bij een volgende controlepost, in Zurich, geloof ik, raakten we hem kwijt, we moesten die vreselijke Afsluitdijk over en zagen we hem pas terug in datzelfde café in Purmerend waar ook de start werd gegeven. 
Hij stond fikse pinten te pakken en had zijn tasje alweer op zijn rug. Henk en ik dronken iets, lieten onze kaart afstempelen en even later gingen we gedrieën weg. Henk naar Monnickendam, ik naar Mokum en Frits naar Leeuwarden, waar hij woonde. Nog eens 150 kilometer verder.
Ik heb hem ooit nog eens weergezien, dat meende ik toch. Een langere man, die wat gebogen op zijn fiets zat en met een rare knik naar binnen in zijn rechterknie.

Randonneurs (4)

Ja, nu ja, Henk, zo heet hij, my Brother in Crime, op mijn FB pagina heeft hij al gereageerd met zijn hele naam, dus doe ik er niet meer moeilijk over, Henk zag het helemaal zitten. Maar, nadat die Hermans weg was en wij de folders die hij had achtergelaten, hadden doorgelezen, werd ik wat pips! Ik zag dat we, om ons te kunnen kwalificeren, tochten van 200 en 300 kilometer moesten rijden, nu ja, dat waren we wel gewend, natuurlijk. We hadden al twee maal aan Maastricht-Den Helder deelgenomen en die waren dik 330 k's. Ook hadden we Utrecht-Keulen-Utrecht (bijna) gereden en ja dat was dik 400. Maar toen ik zag dat we ook nog eens een 600 kilometer moesten doen, werd ik wat ei-eg. Henk niet! 'Eitje', zei die, 'makkie met onze conditie!'
Goed, we gingen dus voor die kwalificatie ritten. De tweehonderd kilometer tocht ging vanuit Ossendrecht, op het grensgebied van Brabant/Zeeland en België en voerde ons over vlakke en fraaie Zeeuwse wegen, met fraaie plaatsen als Oude Tonge en het heerlijke plaatsje Veere. Mocht je ooit in Zeeland komen, dan moet je dat hele fraaie stadje bezoeken! Na afloop kregen we een fraaie herinneringsmedaille, echt een mooie en zware. Bij de start hadden we al een stempelboekje meegekregen. Dat leek op het oude rijbewijs, je kent het wel, nu ja, de oudere lezer dan. Het was in drieën gevouwen en had dezelfde roze kleur als het oude rijbewijs. Fraai stond: "Les Randonneurs Mondiaux" op de voorkant en dan nog dat het van de internationale organisatie in Parijs was. Na afloop moesten we, ter controle, het boekje weer inleveren, maar kregen het dan weer thuis gestuurd, gecontroleerd en ondertekend door een Franse mijnheer, oeps, ik ga de fout bijna in, maar door een Fransm.., k.., weer bijna de bietenbrug op, door een Frans persoon, die het boekje had afgestempeld en geaccordeerd. (De rest van die boekjes vond ik dus ook terug en zo kwam ik weer op dit heel actieve stuk van mijn leven!)
De tweede rit was ook met start vanuit Ossendrecht en we reden nu 300 kilometer. Daarbij maakten we, na het Zeeuwse rondje, een lus door Westelijk Noord Brabant, waarbij we, in Fijnaart, het huis van Wim van Est, de eerste Gele Trui drager van ons land, passeerden. Ik geloof dat "De Wimme", zoals zijn bijnaam was, ons toezwaaide vanuit zijn tuin.We deden ongeveer twaalf uur over die tocht, inclusief af en toe roken/piesen/eten. Ons gemiddelde lag dus rond de 25 km/uur. Best wel goed, natuurlijk.
In mei reden we dan de 400 kilometer tocht. Deze werd verreden vanuit Hoenderloo en begon om 2130, half tien in de avond en zou ons door de donkere nacht voeren. Dus ja, we moesten lampen bevestigen op de fiets. Tegenwoordig hebbie van die LED lampjes, die je een jaar kan laten branden, maar toen moesten we nog van die echte batterijlampen monteren, met batterijen die maar en paar uur meegingen en ja, dus stak je reserve batterijen maar bij je.
De nacht bleven de groep, een man/vr... ,f..., straks staan ze echt op de stoep, die genderpolitie, nu ja we bleven genderneutraal bij elkaar en pas tegen de ochtend gingen we uit elkaar.
Die tocht bracht ons over de Veluwe, langs de IJssel en door Duitsland en door onder andere Elten, (ooit even Nederlands gebied, na de oorlog) en dat over een fraai kasseien klimmetje.
We vroegen bij een manege om onze bidons te mogen vullen en kregen 'oerwater'. "Goed voor het bloed", zei de manege houdster. Het water smaakte naar ijzer, oer, zoals dat heette en ja, maf, maar het maakte ons wat sterker!
Na bijna twintig! uur op de fiets waren we terug. Dat was op een zondagmorgen. We reden terug vanaf de Veluwe, ik zette Henk af in Monnickendam, reed terug naar huis, at als een beer van de heerlijke bami die de lief op tafel zette en was de dag erop om 0800 gewoon op het werk. Of ik het nu nog zou kunnen?

En nee, we hebben de 600 kilometer nooit gereden. Niet door gebrek aan motivatie of zo, maar domweg doordat mijn fiets werd gestolen. Twee dagen voor we die tocht zouden maken! Ik zette hem even neer bij een winkel, liep, in twee tellen, naar binnen en weer naar buiten en hij was pleiten! Weg! Verdwenen! Gejat! 
Kan ik ooit de emoties beschrijven die het gemis van die fiets, die vriend, die kameraad bij me opriep? Nee, dat is niet mogelijk. Het gemis van een dierbaar geliefd mens is natuurlijk erger, maar ik kan je vertellen dat het gemis van een zo goede fiets ook vreselijk is en dat ik lang gerouwd heb. Misschien kunnen alleen de echte 'fiets' liefhebbers hier wat mee en beschouwen de andere lezers me nu als een watje. Dat mag.

Parijs-Brest-Parijs is er dus nooit van gekomen. Tsja, gemiste kans? Ik denk het wel. Henk en ik zaten toen in een 'flow' zoals dat heet. Maar goed, we hebben allebei nog de fraaie medailles en die mooie stempelboekjes die door een Frans persoon zijn geaccordeerd en terug gestuurd naar onze huisadressen. Ik vond ze laatst terug, in en laatje, vergeten onder andere boekjes en tijdschriften. Goh, ik heb weer helemaal terug kunnen kijken op die jaren en Henk ook, begreep ik uit zijn FB berichtje.

Ik ga deze artikelen sluiten, het is fraai geweest en ik heb jullie genoeg geërgerd nu. Rest me nog om te verhalen dat ik binnenkort een verhaal zal schrijven over een Fries. Een fietsende Fries die Henk en ik ooit tegenkwamen. Hij, ik heb zijn naam misschien ooit geweten, was een van de vreemdste mensen die ik ooit ontmoette!

Randonneurs (3)

Later raakte ik F. wat uit het oog, maar de fietsliefde, het fietsvirus, was voor eeuwig in mijn cellen, sterker, in mijn genen geslopen. Ik fietste meer, ik werd serieuzer, reed grotere, dus langere, tochten, ging, na een scheiding met de enige en echte lief trouwen en ja, zij vond het helemaal oké, dat de fiets een tweede liefde was. Dus verkende ik de landstreken rond Amsterdam Zuid Oost, en veel verder, waar we toen nog woonden en man, wat was het fraai allemaal.
Ik kwam in contact met ene H. H. was een collega in die jaren en, misschien wel, net zo gek op fietsen als ik. H. haalde me over om te gaan trainen voor P-B-P, een afkorting die staat voor Parijs-Brest-Parijs. Een monstertocht over dik 1200, ja, braaf lezertje, twaalfhonderd, kilometer, die gaat van, goed opgelet, Parijs naar Brest, dat is aan de kust van de Atlantische oceaan en weer terug naar Parijs. Een dikke honderdtwintig jaar, dat was in 1891, geleden werd deze tocht, het is geen etappe wedstrijd, hoor, in zo snel mogelijke tijd van de ene naar de andere stad en terug, voor het eerst verreden. De winnaar, ene Charles Terront, deed daar bijna drie etmalen over, in 71 uur en 24 minuten was hij terug in "Gay Paris." De jongste winnaar in 2015, een Duitser, Bjoern Lenhard genaamd, had er een etmaal minder voor nodig, hij reed die tocht 'slechts' 42 uur en een halve minuut heen en terug!
Aanvankelijk organiseerde men de vreselijk slopende wedstrijd om de tien jaar, maar vanaf de jaren negentig werd ze vier- of vijf jaarlijks gereden. Er zijn zelfs twee dwazen die die afgrijselijke toch drie maal hebben gewonnen. (Ik denk omdat er sponsoring in de wedstrijd is gekomen en omdat het materieel beter is geworden. Denkelijk rijden die renners nu ook met volgwagens achter zich?)

Goed, H. haalde me dus over en ja, ik vond het aanvankelijk een gewon maf idee, maar, der ging wat broeien en het ging me boeien. Ik overlegde met de lief en ja, die was vooral bezorgd om het slopende van die afstand. Maar goed, we spraken af dat ik het zou proberen.
Je kunt zelf wel een beetje uitrekenen dat je zo een afstand niet kan rijden als je alleen maar af en toe naar de super of de kroeg fietst. Der most getraind worden! Was het aanvankelijk een lacherig idee, heel langzaam nam het vastere vormen aan. We hadden ons drie jaar, of twee, gegeven om ons voor te bereiden en ja, we trainden. Vaak alleen, in de buurten waar we woonden, maar nog veel vaker samen in onder andere toertochten die we speciaal hadden uitgezocht.
Zo reden H. en ik onder andere 'Maastricht-Den Helder', da's 330 kilometer, en dat tot twee keer toe, we fietsten ook tweemaal de 'Lauwersmeertocht', dat maar 180 k's, dus niet zoveel, maar het zijn wel kilometers die je in de poten hebt. Ook reden H. en ik de 'Dom tot Dom' tocht. Die gaat van de Dom van Utrecht naar de Dom van Keulen en ja, dan moest je ook weer terug, natuurlijk.
Die rit had dik 400 kilometer opgeleverd, dus ja, het jaar erop konden we veilig en voorbereid aan de brevetten beginnen. Die brevetten waren afstandsritten, georganiseerd door de organisatie die zich: 'Les Randonneurs Mondiaux' liet noemen. Kort vertaald: 'De Internationale Lange Afstand Fietsers Vereniging.' H. schreef ons in en, niet al te veel later, kregen we bezoek van de Nederlandse voorzitter van die vereniging, ene mijnheer Hendriksen. Hij was een dienstplichtig Hofmeester geweest en vroeg zich af, hij kwam op een woensdag, of hij een rijst hap mee kon eten. 
Op woensdagen eet de marine, traditioneel, een rijsttafel. Ja dat kon, dat regelden we en hij was helemaal gelukkig en en vertelde heerlijke verhalen over ooit!
Maar hij waarschuwde ons: 'Die brevetten zijn al zwaar, maar P-B-P is een monstertocht! Bezint voor je begint!'

Later verder!

Randonneurs (part deux)

Dus ja, ik zat, zoals ik al schreef, mijn bureau laatjes maar eens op te schonen en, zoals ik ook al schreef, kom ik mijn blikje tegen waar ik, jaren lang mijn 'bintangs', mijn trofeeën van fietstochten, in had gestopt en dat ik die allemaal een beetje vergeten was. (Mijn "echte" bintangs, mijn medailles van de KM, staan trots te glimmen op mijn boeken plank, bovenop de boeken van Douglas Reeman.
(Toen ik, een week of wat geleden, met mijn oudste zoon, S., de Decathlon Cycle Tour Amsterdam, gereden had en weer eens een fraai aandenken kreeg, herinnerde ik me opeens weer dat blikje en ik wilde aanvankelijk het stukje fraai blik met lint eraan er in laten glijden. De lief zag het en zei: 'Je hebt al je marine medailles wel fraai uitgestald, doe dat nu ook eens met de mooiste van die fiets herinneringen?') Ze had gelijk, natuurlijk.
Ik moet zeggen een militaire bintang is natuurlijk van een andere grote dan een fiets herinnering, maar ja, ergens had ze dus helemaal en gewoon gelijk. Ik ken militaire figuren die alleen maar, zoals wij dat noemden, 'pretmedailles' op hun tenue hadden: het zogenaamde vierdaagse kruis, de sportmedaille, de medaille van het huwelijk van de huidige koning en zijn echtgenote, het inhuldigings- kruis van de 'oude' koningin, een bintang van een militaire 'prestatie' tocht. (Dat laatste is gewoon een puzzeltocht met de auto, een kaart-kompas, een KAKO oefening, zoals dat bij de mariniers heet. Die is alleen voor officieren, overigens. Helaas zijn officieren bijna allemaal het pad kwijt, dus ja, voor hen is die KAKO natuurlijk moeilijk en daarom dus zo een vetleren medaille waard.)
Dus ik leeg dat blikje en mijn bureau word bedolven onder allemaal materiaal. Vaak van die rood/wit/blauwe lintjes, maar vaker nog onder zwaardere materialen. Als ik ze een voor een door mijn handen laat gaan en ze bekijk denk ik: 'WTF, dat heb ik ook allemaal gereden! Heb ik die dingen allemaal gepresteerd?
Ereplaatsen nemen ze nu in, ik heb ze nu maar geparkeerd op mijn boeken van Monsarrat (The Cruel Sea en nog veel meer) en Melville (Moby Dick en White Jacket, die boeken moet je echt eens lezen) en nog veel meer van die dingen en zo heb ik ze weer in het oog.
Trotse ereplaats neemt het Elfstedenkruisje in. Niet omdat die tocht zo zwaar was, hoor, dat viel al met al nogal mee, maar omdat ik er hele slecht en hele goede herinneringen aan heb. 
De goede: het heerlijke vlakke parkoers, maar een dikke tweehonderd kilometer, het fraaie en heel overzichtelijke, want totaal vlakke land, met veel meren en kanalen en het totaal gekke en helemaal enthousiaste publiek.
De slechte: ik reed toen ooit, helaas, bij een wielervereniging. Wielren- en Toering Club de Amstel. Het hoe en waarom ik lid ben geworden van die vereniging zal ik je ooit eens vertellen. Ik ben namelijk helemaal geen mens voor clubjes. Maar goed, die groep, waar ik de Elfstedentocht mee fietste, liet me totaal in de steek toen ik lek reed en reed gewoon door, alsof er niets aan de hand was. Het was, toen in ieder geval (ik weet niet eens of die club nog bestaat en heb totaal geen zin om het uit te zoeken) een groepje mensen die ver voor bij hun houdbaarheid datum was. Ik was met mijn vijftig jaar, de jongste van de club.
Het was me een gedoe van haarkloverij en 'poten-onder-de-mensen-uitzagen' van heb ik jou daar.
Ik moet wat bekennen! De ereplaats onder alle medailles en aandenkens heeft een chocoladeletter met een rood/wit/blauw lint! Die heb ik gekregen van mijn kleinzoon, Loek, nadat ik met zijn vader een fietstocht had gemaakt in Noord Holland. De inhoud van dat aandenken, chocola, is natuurlijk allang vergaan, maar het omhulsel met lint zal er tot mijn dood blijven hangen!
Op plek twee staat de Amstel Gold Race medaille die ik jaren gereden voor het eerst reed. (Ik heb haar nog wat keren gedaan, natuurlijk.) In de afzink op de Daalhemerweg naar het Grendelplein en zo naar de finish op de Cauberg, begon het enorm te regenen en te hagelen. Met mijn voeten uit de klikpedalen probeerde ik mijn snelheid van zeventig per uur op mijn schoentjes te verminderen, maar dat was behoorlijk moeilijk.
Gelukkig bereikte ik zonder valpartijen, ik zag wel diverse mensen om me heen wel neerstorten, overigens, het Grendelplein, ging daar met heel veel moeite de zoveelste beklimming, maar gelukkig wel de laatste, van de dag op. Ik kreeg van de organisatie een ster en een cap van Vacansoleil, die wielerploeg waar Johnny Hoogerland voor reed! 
Man, verzopen als ik was, rilde ik me rot toen ik eenmaal in de auto zat, de fiets veilig achterin. (Vraag niet hoeveel moeite het heeft gekost om met mijn bijna bevroren vingers mijn fiets uit elkaar te sleutelen!) Ik kreeg mijn jeans niet meer dicht dus reed ik met natte koersbroek aan maar naar Amstelveen.Ik ben onderweg naar huis bij een pompstation gestopt en heb toen twee van die hele vette, hele troostende en hele ongezonde gehakt staven gegeten.
Toen begreep ik opeens wat troost food was!
Op plek drie tot en met vijf staan de randonneurs medailles die ik heb gekregen voor de voorbereiding tochten voor Parijs-Brest-Parijs.
Daar over meer, later.

Randonneurs! (Een van vele delen, helaas voor jullie)

Af en toe moet je wel eens wat gaan opruimen, toch? Ik deed dat een dag of zo geleden in mijn schrijftafel, nu ja een bureau eigenlijk, waarop veel boeken staan en in- en uit postbakjes en ja, de PC natuurlijk. Links zijn er drie laatjes en rechts een soort leg kastje waarin ik veel landkaarten bewaar en als ik zeg veel, dan bedoel ik natuurlijk heel veel. Landkaarten van over de hele wereld, detail kaarten van allemaal landen en streken waar ik, soms, geweest ben, maar vaker nog naar toe zou willen. Op een van de boekenplanken heb ik ons land compleet in 25 delen van de ANWB topografische kaart, de fraaiste fietskaarten ooit gemaakt, want: schaal 1:50.000. Ik heb Frankrijk ook redelijk compleet, schaal 1:150.000, dus de tour volgen in detail gaat me elk jaar lukken.
Hoe kom ik aan die gekkigheid? Als kind, in Gasselternijveen of all places, was ik al aan het dromen om ooit eens weg te komen uit dat dorp. Dat kleine dorp, moet ik zeggen. Het is een veenkolonie, in het oosten van de provincie Drenthe en ja, in Drenthe is al niet veel te beleven, hoewel het een hele fraaie provincie is, met een geweldige bevolking, dat niet te gezegd, maar ja, er is geen enkele echte stad en zo. (Google Gasselternijveen eenkijk even naar de fraaie korenmolen, die je ziet. Die is jarenlang in mijn familie geweest, ik ben daar 'geboren', zeg maar.)
Het lukte me wonderwel, ik ging naar de marine en ik zag de wereld, bijna de hele wereld en ja, wat dat betreft kan ik zeggen dat mijn, die vreselijk modieuze term gebruikend "bucketlist", aardig ver(ge)vuld is. Ik ben in de West geweest en ik ben in de Oost geweest, ik heb de Noordkaap gezien en Antarctica, ik heb de "Australian Outback" gezien, ik heb de meest afgrijslijke armoede gezien in India, ik ben gearresteerde geworden door de US Highway Patrol, ik heb de theeplantages in Java gezien en heb in Mexico die heerlijke, swingende Mariachi muziek gehoord. Ja, en natuurlijk heb ik veel meer herinneringen, maar dan zou ik daar over moeten schrijven of zo?

Later ben ik gaan fietsen, echt fietsen dan. Ik heb mijn jublieum gevierd, van de week, ik fiets nu veertig jaar op een "krom stuur". Ik ben daar ooit eens, in de West mee begonnen, dank zijn Guus van der Maat, een toenmalige collega. Ik kreeg daar de smaak te pakken en kocht, terug in Patria, een Ralley. Ja, nee, geen Raleigh, maar een Ralley, een racefiets van de firma Wastora, de Zaanse top verkopers van een elektronica bedrijf: WAsmachines, STOfzuigers en RAdios. (Het waren een aantal broers, die later AZ hebben 'opgericht', dus ja dat was een goede move van die gasten. Het bedrijf is al jaren doorverkocht, hoor.
Maar goed, ik had die Ralley gekocht en reed daar redelijk veel op. Ik had me zelf een jaar gegeven om aan te merken of ik het fietsen nu wel ECHT leuk vond en ja, dat jaar op die Ralley, een primitief ding, met maar een voorblad en vijf kransjes achter, was geweldig. De fiets was misschien wel vijf centimeter te klein voor me, maar dat hinderde me niet zo. Ik fietste, ik was blij, in mijn sas, voelde me goed en ja, ik was, voor het leven, verkocht en verslaafd aan 'de fiets.' (Nog steeds, natuurlijk.)

Het jaar er op gaf ik het fietsje weg aan een Engelse bovenbuur jongen en kocht een beter fiets, mijn eerste echte racefiets, zijnde een Batavus Course, met twee voorbladen en, heel vooruitstrevend, al zes tandwielen achter. De fietsenmaker gaf me een shirt en een broek met zeem en ik zoefde door de polders rond mijn woonplaats. Man, zo gelukkig kan je je haast niet meer voelen. Op een dag kwwam F. in mijn leven, een arts, waar ik mee werkte. Hij wilde wel eens zien of ik ook echt kon fietsen, hij kon dat namelijk wel. Hij had de Amstel Gold al eens gereden en de LBL. Of we samen een gingen fietsen?
Ja, natuurlijk. Aanvankelijk een ritje naar Monnickendam en zo, maar later in Limburg. Dat ik geen klimmer was, merkte ik toen al. Maar, door de goede tips van F. kwam ik overal boven, en mijn liefde voor "La petite Reine", de kleine koningin, zoals de race fiets door sommige, dwaze, ik geef het toe, Fransen wordt genoemd, steeg meer en meer. F. en ik bekeken, na de fietstocht nog even een fiets die in een etalage stond, een "Rossin Vent Noir" en ja, we stonden een beetje te kwijlen, zo fraai, en duur, was dat vehikel. 
Prof wielrenner, H..H..Hennie K..K..Kuiper, ja sorry, geen gelach, maar Henny stotterde wat, nu nog, hij is overigens een fantastisch mens en ik wil hem niet afze...,  zou later Parijs-Roubaix op zo een fiets winnen, denk ik, maar da's misschien te romantisch? Het kan evenzo goed een Peugeot geweest zijn, dat zal ook wel, maar de gedachte is leuk, toch?

Ik ga er later verder over, ik kom dan ook op de memories die ik terugvond in een van mijn laatjes.

Groenewegen! Groots!

En ja, hoor, daar wastie dan, de eerste sprintzege van Dylan Groenewegen in deze TDF! En hoe! Hij liet zich niet uit de groep smijten door Kristoff, maar 'kwakte' de grote Noor zelf met een forse schouderduw naar buiten en nestelde zich in het wiel van de gangmaker van de nummer 125. Hij kwam, zag ik, dacht ik, veel te vroeg op kop, maar maakte het wel zo sterk en duidelijk af, dat er nog jaren positief over deze sprint gesproken gaat worden. Tja, het is dus duidelijk, Groenewegen is een Mokums lefgozertje, die jonge vent die in Abcoude schijnt te wonen, een paar kilometer van mijn huis. Ik ga eens opletten of ik hem op training tegenkom en ga dan eens in zijn wiel hangen. Mocht het lukken dan horen jullie dat.
Ja en dit was al weer de laatste dag van de tour en, nee, er was niet veel aan aan die laatste dag. Het gewone gedoe, champagne, gebabbel in het peloton, fraaie plaatjes van de Sky ploeg en zo. Behalve de formidabele sprint dan. Dat was echt geweldig. Dus, dit is, gelukkig hoor ik jullie zuchten, mijn laatste TDF Blog. Ik zal binnenkort weer eens mijn visie op de wereld laten lezen in mijn andere schrifturen: "In de Wereld." Want der is natuurlijk van alles gepasseerd. Moeders die scholen aanklagen omdat hun kind niet op een foto stond, een president van een groot land, die steeds meer in het nauw wordt gedreven, een kabinetsformatie die niet op wil schieten en een streng gelovige gristen/de Heere gristen de Heere politicus die beweert dat de artsen in Nederland: "are going to kill you." Al dat lekkers dus voor een volgend en ander Blog. 

'Ja, nee, het was allemaal niet zo spannend, het was een saaie tour', hoorde ik vanavond in de afsluitende "Avondetappe" beweren. Maar: waarom beweer je dat? De TDF is nog nooit zo lang zo spannend geweest. Tot op de een na laatste dag, stonden er nog vier coureurs binnen een minuut of zo van Froome. Is dat niet spannend zat? Froome is ook gewoon maar een mens, hoor. (Hetgeen hij op een geweldige manier liet zien door vanmiddag emotie te tonen en met zijn zoontje, een geinig menneke, op het podium te verschijnen.) Maar: Froome kan aangevallen worden, maar dat moet dan wel gebeuren. Aru dee  ut, een beetje en Bardet ook een beetje, Contador is nog steeds die lastige muskiet die veel aan valt en ja, de Sky ploeg stond vaak onder druk, maar die kerels kunnen het aan. Er zit, vind ik, wat sleet op Froome. Of hij het trucje volgende jaar nog kan herhalen? Ik denk het niet.
Mannen van zijn ploeg zijn gewild in alle teams. Ze zullen weggekocht worden en zelf kopman willen worden. Kwiatkofski en Landa willen hun eigen gang gaan en ook Barguil praat al over een nieuwe ploeg. Matthews zal elders ook genoeg dikke salarissen kunnen verdienen. Kittel gaat al naar Katusha en Kristoff van Katusha naar Quick Step en zo.

Het zij zo, ik had geen zin om weer eens soit te schrijven. Dumoulin rijdt misschien volgend jaar de TDF, misschien niet. In ieder geval kunnen we hem niet in de VDE zien. Die is in september, trouwens. 
Maar, soit, ik heb genoten van deze TDF. Ik vond het spannend, ik heb weer fraaie beelden van het peloton gezien en nog fraaiere beelden van Frankrijk en zo. Nee, morgen is der geen echte tour dip, overigens. Ik leg later wel uit hoe die tour je leven een paar weken beheerst, maar ik vat nu eerste een goed glas gerstenat, een gouwen rakker, een heerlijk helder PIEP op Groenewegen, die brutale Mokumer.

Bedankt lieve lezers/lezeressen voor jullie geduld, bedankt voor de vaak leuke en soms zelfs lieve reacties op mijn schrijfsels. Ik vond het geweldig leuk om te doen en, ijs en weder, ben ik er het volgende jaar weer. Het ga jullie goed, geniet van de rest van de zomer, heb een heerlijke vakantie.
En: ga fietsen!

Trui zonder glorie.

Vandaag heeft Froome zijn vierde tourzege behaald. Van harte gefeliciteerd. Het was een krappe zege, die pas vandaag, in de tijdrit werd behaald. Toch is er een smetje op het blazoen van het geel. Froome heeft dit jaar geen enkele etappe gewonnen. Dat gebeurt niet zo vaak. De laatste keer was het Contador, in 2010 die het geel in Parijs kreeg uitgereikt zonder winst oogmerk. Daarvoor waren er nog zes, Greg Lemond, onder andere, maar ook de al lang vergeten Roger Walkowiak? Wie? Walkowiak,ondanks zijn Pools klinkende naam, een heuse (import) Fransman was (denk aan Sarkozy) die, in de jaren vijftig een onopvallende TDF reed, maar, doordat hij ergens in een monster ontsnapping had gezeten, toch het geel behield tot in Parijs. En nee, het was helemaal geen pannenkoek, hoor, hij heeft de nodige overwinningen behaald.
Tja, ik persoonlijk, vond Chris Froome ook niet zijn beste tour rijden, hij viel een paar keer, had meerdere malen pech en ging zowaar tot twee maal het zij terrein in. Dingen die hij de afgelopen jaren nooit deed of die hem nooit overkwamen. En ja, ook vandaag kon hij, op zijn specialisme, geen overwinning boeken, hij werd derde in de tijdrit. Nee, nee, nee, dat is helemaal geen schande, natuurlijk, maar het is, hopelijk, een teken aan de wand. Ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven dat de nummer een van de SKY ploeg, mijn type coureur niet is. Teveel bezig met zijn klokje, zijn wattage's, zijn omslag punten en zo voort en zo verder. Nee, dan mannen als Mollema, Barguil, Matthews, De Gendt en natuurlijk Roglic en al die mannen van de Wanty-Group-Gobert, je weet wel, die Belgen in dat fraaie blauwe tenue die hele dagen op kop reden.
Over Roglic, de man die vandaag absoluut zou kunnen winnen: opeens zag ik hem aangeduwd worden door de mekanieker. Hij zou problemen hebben gehad met de derailleur, las ik verder. Er werd helaas toen geen uitleg, op de Belg dan, gegeven, maar ik vermoedde eerst dat hij was lekgereden of misschien wel gevallen. Het koste hem een ereplaats en, wie weet, de overwinning vandaag.

Ik heb me vandaag weer eens lekker dood zitten ergeren aan dat (vreselijke) chauvinistische Franse publiek. Bij de start van Bardet en Barguil kon het gejuich niet op, maar toen de man in het geel vertrok klonk luid boe geroep en ook en route werd hij uitgefloten en nageroepen. Vorig jaar kreeg hij nog urine over zich heen. Dit jaar is dat geloof ik niet gebeurd. Maar, gvd, hoe weinig sportief kun je zijn als publiek? Ik begrijp wel dat jouw lievelingen, Bardet en Barguil, de TDF gaan verliezen aan een haast maniakale man, die alleen maar met, zie boven, bezig is en dat de twee Fransen met een grand coeur koersen en zo. Maar ja, je werk is je werk en Froome doet dat op zijn manier. Dat kun je leuk vinden of niet, maar het is nu eenmaal zo. Indurain deed het zo, Cadel Evans deed het zo. Natuurlijk waren dat niet de fraaiste tours, net zoals ik de tour van dit jaar behoorlijk saai heb gevonden. Er staken wel coureurs boven uit, mannen met leeuwenharten.
Maar goed, morgenavond gaan we naar Parijs, naar het criterium op de l' Avenue des Champs- Elysees endan is het weer tijd voor de post-tour dip. 
Daar zal ik morgen iets meer over verhalen en ook over hoe de TDF je leven, als bezield kijker, beheeerst. Maar eerst nog even naar Dionne kijken en morgen naar de wandeletappe naar Parijs

Rare niet ronde rotonde!

Vandaag ben ik natuurlijk extreem laat met mijn Blogje over de tour. Niet door onwil, maar ik had een BBQ bij een goede en net jarige vriend en zijn meissie. Ron, Jill, mochten jullie dit lezen: heel veel dank voor al het lekkers dat jullie ons hebben laten genieten, het was een top middag. Bertus, Michael en Bert: fantastisch dat jullie er waren en we hebben weer veel gelachen en oude herinneringen opgehaald. Ja, die kolonel tandarts Kuyl was een aparte en ook Bolle Jan (Christiaanse) kwam voor het voetlicht.
Goed, dus nee, ik heb de etappe niet gezien vandaag en, blijkt, ik heb weinig gemist. Ik zag de laatste vijf kilometer live, Ron had voor mij de tv aangezet. Je zag meteen welke coureurs scherp waren en het ronde boek hadden bekeken en welke coureurs ook scherpe ploegleiders hadden. In de laatste twee kilometer lag namelijk een onregelmatige rotonde, die niet rond liep. Rechtsom was wel dertig meter korter dan linksom. Een coureur is een kudde dier en volgt de leider. Die groep van een man of zes ging dus linksom. De slimmeriken van de kopgroep, Boasson Hagen en Arndt, hadden het route boek wel gelezen en gingen rechtsom, daar was de rotonde iets korter, een rovale, noemen ze zo een ding in Frankrijk. Slimmeriken als ze waren hadden ze achter in de kopgroep plaats gevat, zodat niemand nog in hun wiel mee kon gaan! Die twee kwamen dus met twintig meter voorsprong op de finish af en zo won Hagen, die sterker was dan de Duitser van Sunweb.
Grappig: in die kopgroep van uiteindelijk zes zitten uiteindelijk drie Belgen. De Belgen hebben nog helemaal geen ene etappe gewonnen. Je zou dus denken? Nee, dus.
Ik heb overigens een beetje een boontje voor die Boasson Hagen. Ik was in de start van de TDF in 010, een stad die ik meer en meer ga pruimen, toen ik een groepje Noren tegen over me zag. Ik ben vaak in hun land geweest en ik houd van Noorwegen en ja, ook wel van Noren. Ik vroeg waarom ze naar Rotterdam waren afgezakt. Hun antwoord was simpel, Boasson Hagen was een kennis van hen, uit het zelfde stadje (Lillehammer) en ze zouden hem de hele tour door volgen!  Ik denk dat ik hen af en toe nog eens wel eens aan de kant van de weg zie staan. Onder een fraaie en groet Noorse vlag! Ik volg hen en hun favoriet dan dus ook maar!

Morgen de tijdrit in Marseille, zondag nog even een criterium in Parijs. Froome, gefeliciteerd. Maar ja, tot nu toe geen etappe. Morgen ga ik voor Rogliz!

Over "Aanvalluh" en Mamil (s)

En ja, vandaag moest en zou het gebeuren. Op de laatste echte col van deze TDF, de Izoard, een lastig kreng. Bardet, Uran en Aru schreeuwden gisteren en eerder om het hardst dat daar echt aangevallen zou worden. Daar, ja, pas daar, zou de TDF van dit jaar worden beslist door hun toedoen. En ja dat gebeurde dan ook, maar niet zoals men dat had gedacht en verwacht. Bardet demarreerde dan wel een keer of drie, maar werd steeds weer gecounterd door Froome of door leden van zijn ploeg. Aru kon al helemaal niet demarreren, hij kon nauwelijks aanklampen en hij verloor gewoon tijd. Voor Uran was het ook niet van beter kunnen en zo was het gewoon vrij spel voor de man in het geel om zelf maar te gaan. Gelukkig droeg die aanval meer het stempel van: 'ik zal jullie even pijn doen en laten zien wie nu echt de baas is' dan dat het een echte aanval van hem was. Wie wel echt aanviel was Warren Barguil, de drager van de bollen. Dat was nadat een hele grote groep aanvallers, 54 man, bijna waren teruggepakt. Barguil reed weg bij de groep gele trui en won, overtuigend en de rit en definitief de trui, waarmee hij dus op het podium zal staan in Parijs. Wat een succes voor de Giant-Sunweb ploeg. Vier ritzeges en twee truien, want Matthews kan de ook weer definitieve groene trui bijna niet meer ontgaan.
Er waren goede plannen gemaakt bij Sky en bij Giant-Sunweb, dat mag duidelijk zijn en die plannen werden ten uitvoer gebracht! Froome blijft in het geel, voor de vierde keer, dus, aster niks gebeurd, dan. Afkloppen, zeggen wij altijd in ons gezin.
Maar goed, de rit was (later) heel spannend en werd ook vanaf het vertrek uitgezonden. Een pittige zit voor de liefhebbers dus. Ondertussen las ik met een half oog de Volkskrant. (De eerste uren was het allemaal nog niet zo spannend, logischerwijze.)
ik las in die krant een pagina groot artikel over de zogenaamde Mamil. Dat is niet een of andere nieuwe insectensoort of een nieuwe terroristen groep hoor. De Mamil is: Middel Aged Man In Lycra, dus een diersoort waar ik gelukkig en helemaal blij ook toe behoor, zie foto boven. De afgelopen week zijn vreselijk genoeg drie van die mannen doodgereden of verongelukt in het verkeer. (Ja, die auwe lu... met hun snelle fietsen, het moes verboude worre.)
In het artikel werd de schuld van die ongevallen een beetje neergelegd bij die mannen zelf. Ze zijn op leeftijd, hebben dus geen goede reflexen meer en dat soort zaken en zo. Ho, ho, ho. De meeste van die Mamil's, ik ben der, zoals geschreven, dus ook een van, zijn vaak krijgers van vele oorlogen. We, ik behoor zeer zeker tot die groep, hebben tien-, nee, misschien wel honderdduizenden kilometers gefietst. Ik zelf kom op ongeveer op 200.000 kilometer, tot nu toe, vanaf 1993 geteld. (Het zijn er natuurlijk veel meer, ik fietste echt serieus vanaf ongeveer 1973. Van die eerste twintig jaar heb ik het aantal kilometers nooit zo bijgehouden, maar doe der, laag gokkend, nog maar eens 50.000 bij. Dat is, in totaal, 250.000, zeg maar, pakweg, vier maal de wereld rond. Wij, de oudere fietsers, die ook al deze aantallen op de teller hebben staan, zijn dus behoorlijk uit genast (zoals Smeets dat altijd noemde) in het verkeer. Nu weet ik dat groepen, of alleen rijdende, fietsers vaak de woede van de medeweggebruikers op hun hals halen. Vaak terecht, heel veel vaker onterecht.
En ja, ik erger me ook groen en geel aan die gasten die hun hand niet uitsteken als ze afslaan, die door rood knetteren, die roepen en tieren tegen hun mede fietspad gebruikers, kortom, de groepen wannabe coureurs die zich de koning van de weg vinden, maar gewoon asociaal zijn. Ik heb stof genoeg voor twintig Blogs over die Untermenschen en ik haat ze. Als ik ze dan voor bij ga, zeg ik dat zij de echte liefhebber in een kwaad daglicht stellen. Vaak zijn het dan van die nare Yuppen of studentjes, op heel duur materieel, maar met een stik slechte moraall!
Maar: ik erger me nog veel meer aan de medeweggebruikers, dat zijn vaak en heel vaak fietsende scholieren, die, over het algemeen tegen de stroom van het fietspad in rijdend, zitten te appen/sms'en/internetten of speellijsten op zoeken op hun mobiele telefoons. En niet alleen zij: ook automobilisten zijn steeds vaker bezig met andere dingen dan met autorijden. Maar ook die snorfietsers, die met dat blauwe bordje en die vreselijke en uitermate luie (s)pedelecs, die met meer dan veertig per uur de fietspaden bevolken, zijn, in mijn ouwe fietsers ogen, heel vaak schuld aan heel veel ongevallen. (Die gasten knetteren zoals gezegd met dik veertig in het uur over fietspaden. Zonder helm! Debiel en achterlijk!)

En ja, het komt bij mij niet vaak voor: Ik moet een compliment maken aan de motards, de motorrijders. Ondanks het verstikkende geknetter van die voertuigen, zijn de bestuurders, m/v, vaak heel beleefd en correct in het naleven van de verkeersregels en nee, ik ga nooit ene motorrijder (m) zoenen. Maar: waar is waar! Compliment is compliment.