Nee, helaas, geen roze meer

 En nee, het mag niet zo zijn, weer een Nederlandse winnaar van een grote ronde. Vandaag verliest Wilco Kelderman de Giro d' Italia, op tijd en op kwaliteit aan? Dat weten we nog niet. Het kan aan zijn ploegmaatje Jay (spreek uit: Djay) Hindley zijn, of aan Tao Geoghegan Hart (spreek uit: Theo Gegen Hart, dank aan de Volkskrant van vandaag, pagina 21) Morgen is de laatste etappe, een individuele tijdrit, maar hij, Kelderman, staat al op anderhalve minuut van zijn beide belagers, die allebei op een paar honderdsten van een seconde van elkaar staan in het algemeen klassement. Dus nee, hij gaat het niet winnen, of er moet een wonder gebeuren, dat die beide mannen moeten lek rijden/de weg kwijt raken of zo, maar da's onzin natuurlijk.

Nu is Hindley een ploegmaat van Kelderman. Dus als hij de GdI wint, kan ik ook best een beetje juichen. Sunweb, de ploeg waar beide gasten voor rijden, is een semi Nederlandse ploeg, natuurlijk ook semi Duits, het is een hele professionele voortzetting van diverse (ook ooit  semi) kleine Nederlandse ploegjes, waaronder Shimano/Giant en Shimano Alpecin, maar wel met een enorme Nederlandse inbreng, qua ploegleiding en management en zo. Kijk naar de afgelopen TdF, met drie etappe zeges, van onder andere Hirschi en Kragh Anderson. 

Nu ja, ik doe niet lu...., Sunweb is gewoon een Nederlandse ploeg, kom aan nou. Stel dat Ajax weer eens wint, door goals van Kudus of Tadic, of dat dat clubje uit die havenstad wint, door doelpunten van Conteh of Bozenik, dan hebben die teams toch gewonnen en niet die spelers? Dus zo is het ook in het fietsen, natuurlijk. 

Maar goed, eigenlijk niet veel Nederlanders wonnen grote rondes. Ja, we herinneren ons allemaal nog wel Jan Jansen in de TdF in 1968 en hij won ook nog eens de VdE in '67. Joop won de Spaanse ronde ook, in 1979 en het jaar daarop, onder moeilijke omstandigheden, ook nog eens de Tour.

Tom Dumoulin wond de Giro in 2017, een beetje op het nippertjes, zeg maar, na een raar incident in de berm van een weg. Steven Kruijswijk was op weg naar de eindzege van de Giro in '16, maar een hele nare botsing met een sneeuwmuur op de Col d' Agnel, maakte hem kansloos. Triest allemaal.

Dus nee, een nieuwe Nederlandse zege in een grote ronde zit er niet meer in, voorlopig. Hopelijk wint Hindley morgen de GdI en gaat Roglic over een dikke twee weken een tweede VdE winnen?  Eigenlijk hebben we niet veel te klagen, met kerels als Van Aert en Van der Poel op hoge posten in ons (vaderlandse) wielrennen, denk ik? Tja, het is sneu voor de voetbal liefhebbers, hun clubs doen het internationaal minder als onze clubs?

Man, man, man, beter dan een voetjebal wedstrijd

Vanmorgen, het was weer eens een regenachtige zondag in oktober en het noodde niet uit tot zelf te gaan  fietsen. Het was rond half tien, en ik zat al aan de beeldbuis gekluisterd, zoals dat zo fraai heet. Ik wilde kijken naar een 'voorjaarsklassieker', die nu, door dat rare gedoe met dat vreselijke virus en zo allemaal, pas verreden werd in oktober.

Die wedstrijd was Gent Wevelgem, nu ja, in dit geval: Ieper-Wevelgem, want daar, in Ieper startte de wedstrijd en man, man, man, wat een koers was het weer, bij de heren dan. 

(De dames bakten er ook wel wat van, maar door het niet aanwezig zijn van de volle NL dames selectie, was het een matte koers, maar dit terzijde.)

Ik heb ooit Ieper zelf bezocht, met maatje F. en we waren beiden onder de indruk van het stadje, zowel het fantastische museum: "In Flanders Fields" en ook van de Menenpoort, waar de startvlag werd gegeven. 

Kort terzijde: mochten jullie geinteresserd zijn in de geschiedenis van de Eerste Wereld oorlog, ik geef even mee: dat was van 1914 - 1918, dan MOET je dat museum echt bezoeken. Het is een gebouw, de oude Lakenhallen, dat in die oorlog helemaal naar haar grootje is/was beschoten, maar zo fraai en fantastisch herbouwd is, dat je met je mond open staat te gluren naar al die pracht en praal van beeldhouwwerken en fraaie doorgangetjes en zo.

Ook de collectie, de tentoonstelling, als ik het zo mag zeggen, is fantastisch fraai en grijpt diep in. Vriend F en ik hadden soms moeite om onze tranen te verbergen, hoewel hij en ik hele nuchter NL'ers zijn, hoor. Op de terugweg stopten we bij een van de talloze massagraven die er in West Vlaanderen zijn en ja, weer zagen we de namen van jonge mannen, uit Engeland, Australië, Canada, Nieuw Zeeland, noem al de Dominions maar op, die hun jonge leven gaven. Voor wat? Vijftien jaar later begon het allemaal opnieuw, nu met Adolf H aan de macht in Duitsland. Zoals het nu, ben ik bang voor, opnieuw begint met ene Donald aan de macht.

Goed, rond half tien werd de wedstrijd uitgevlagd aan die Menenpoort. (Daar staan 50.000 namen van vermiste slachtoffers in gebeiteld, die poort an sich is al een bijzonderheid.) 

Het werd, zoals de meeste wedstrijden momenteel, de coureurs halen hun schade, geleden in het voorjaar in, denkelijk, waarvoor heel veel dank aan die mannen, maar goed het werd dus een wedstrijd die op het scherpst van de snede werd gereden, waarin vooral VdP en WvA enorm op elkaars wiel reden. Da's koers. Het werd een thriller en het gaf een heleboel kijkplezier. Met dus steeds wisselende scenario's en met ook nog eens een fantastisch einde.

Er werd, in het begin, vooral gereden door vele jongere en onbekende coureurs die zo eens op de tv wilden komen, om hun sponsor in beeld te brengen. Die mannen verdienen, net aan, een minimum loon, maar gaan er voor, omdat ze hun sport zo liefhebben.

 

Later, toevallig zappend, kwam ik langs een voetbalwedstrijd: Oranje tegen Bosnië en Herzegovina of zo. De vermoeidheid en de saaiheid droop er van af, elf, zeer duur betaalde oranje spelers tegen een elftal dat nauwelijks een hongerloon verdiend, dat van die Bosniërs. 

Het Oranje elftal bakte er geen moer van, overigens. Een slaapverwekkende vertoning was het. Onze dertienjarige kleinzoon sms'te een aardige diagnose, dat ze nog veel moesten leren en veel moesten veranderen aan de de groep en aan de trainer.

Tja, geef mij dan maar welke saaie wielerwedstrijd ook.