Nog eens over de RABOBANK ploeg

In een vorig Blog heb ik wel eens geschreven over de ploeg die de stekker er uit trok bij de renstal van hun bank. (De stekker er uit, dd 201012) Ik was een beetje verbijsterd, maar begreep het ook wel.
Zoals ik als schreef zitten banken momenteel niet te wachten op negatieve publiciteit. Die hebben ze natuurlijk al genoeg gehad en dat helemaal terecht. De banken hebben een schandalige rol gespeeld in de hedendaagse economische malaise. En ook de pensioenfondsen, ook de mijne en die van E., hebben ons behoorlijk gekort de afgelopen periode. Reden dat ik extra uren ben moeten gaan draaien, om dat beetje luxe dat wij hebben, zeker te kunnen stellen. Ja, dat is luxe, dat geef ik toe. Een extra weekje er op uit, een auto kunnen rijden. Luxe, ok. Vergeleken met de honger in de derde wereld is dat allemaal heel egotripperig. Ok, jullie hebben gelijk.
Ik ga nu niet in op de discussie over de 'Baby Boomers' die het zo goed hebben, want dat is gewoon onzin. De meeste mensen van die groep die nu zo verketterd wordt, waren al vanaf hun vijftiende of zestiende aan het werk en dan echt aan het werk. Lange dagen, onregelmatige (vaak gebroken) diensten en een minimale beloning. Maar: wel pensioen sparen en sociale lasten betalen. Studeren? Goed, maar slechts zoveel jaar en geen flexibele regelingen. Nu ja, ik lijk wel eeen ouwe l.., en misschien ben ik dat ook wel een beetje.
Maar goed, de banken dus en met name de Rabo.  De stekker eruit voor de wielerploeg, want, blijkt nu, de hele ploeg zou rondgereden hebben op kunstmatig bloed, waarin elke erythrociet tot aan zijn strot gevuld was met EPO, het wondermiddel. En dat klopt natuurlijk wel: Erik Breukink die, en de Tour, en vier keer de Giro won,  Michael Boogerd won twee keer de Tour de France, Erik Dekker won, naast twee keer Parijs Roubaix, een keer Vlaanderen en ook nog een vier keer de Amstel Gold, Bram Tankink won de Ronde van Spanje en de Giro en nog wat klassiekers en ook Karsten Kroon haalde alleen maar ereplaatsen. De Rabobank was 'top of the Bill' in het Internationale wielrennen. Tot: de vreselijke positieve dopingcontroles roet in het eten gooide. Alle Raborenners werden allemaal in alle koersen positief bevonden. Op alle middelen, verzin ze maar. EPO, natuurlijk, strychnine, bloeddoping, arsenicum, cafeïne, Pot Belge en weet ik veel wat er nog meer op de markt is en was. De mannen werden tot zware straffen veroordeeld en al hun titels werden hen afgenomen. Hun namen vergleden in de vergetelheid. Ze moesten enorme boetes betalen en leefden sinds die tijd in bittere armoe en zwaar ongelukkig en werden vakkenvullers bij supermarkten.

Ja, triest, van dat vakkenvullen dan. Maar is het zo? Nee, niet dat vakkenvullen, bijgoochem!
Ik schreef al, in dat vorige Blog, dat al die Rabo jongens eigenlijk helemaal niet zoveel wonnen! Oh zeker, ereplaatsen zat, drie of vier keer deed de man met de tanden, Boogie, het heel goed in de Brabantse Pijl, Dekker werd een keer tweede in Vlaanderen, Rasmussen droeg geel, maar werd uit de Tour gelazerd omdat hij ergens ander was dan dat hij zij dat 'ie was.
(Hij had zijn where about verkeerd ingevuld. Dat moest hij aan het begin van het jaar, in januari, doen. Dan moet je, als coureur kunnen vertellen waar je op zeventien juni bent?! Ik weet vandaag dat ik morgenochtend in de super ben, maar voor morgenmiddag? Geen flauw idee. Een Belgisch tannis sterretje deed dat ook fout, haar where abouts, maar kreeg slechts een vaderlijke vermaning van de rechters, dus hoe zo, twee werelden?) Rolf Sorensen droeg het geel, een dag? In elk geval Wauters wel, in Antwerpen haalde hij, voor een dag de gele trui.
Maar dat waren dan ook zo ongeveer alle eretitels van de Rabobank ploeg, mensen. Waarom wonnen ze, als ze zo vol van den dop zaten, dan niet veel meer? En, waarom zijn er nauwelijks Rabomannen positief gevonden? Zelfs Leipheimer, die man doet zijn naam eer aan, trouwens, maakte, ondanks dat hij volgens zeggen helemaal plat gespoten was, totaal geen ene indruk in die korte, en in mijn ogen veel te lange periode, dat 'ie bij de Rabo koerste!
En dan is er ook nog eens een anoniem willen blijvende coureur die gaat lopen schoppen en trappen tegen de Rabo. Hij beweed dat de hele ploeg jaren als apen zo stoned rondreed!  Je mag lopen schoppen en trappen, natuurlijk, maar zeg dan wel wie je bent!
Ik geloof het allemaal niet zo en zoals ik al zei in dat vorige Blog: Je komt als bank nu wel heel gemakkelijk van een kostenpost af, toch? Lekker laf, maar ja dat zijn banken nu eenmaal!

Ik schrijf weer

Gelukkig! Ik schrijf weer. Man, wat een opluchting! Na het verschijnen van De Berg en het feit dat dat helemaal niet verkoopt en na het afmaken van mijn boek voor de kleinkinderen, (een prachtig boek met de titel "De schat van Floris V"), en na wat familie problemen her en der, was ik bang dat ik in het zwarte gat zou pleuren dat 'writers block' genoemd wordt. Maar God zij dank, nee, ik ben vanavond gestart met het schrijven van een boek waar ik al een tijdje mee bezig was, in mijn kop, dan.
Het wordt hopelijk het eerste boek van een serie, die helemaal niets met de vorige boeken, die allemaal een beetje, nou ja een beetje?, autobiografisch waren. Dit eerste, en ook de volgende boeken, spelen zich af in de jaren dertig van de vorige eeuw. De hoofdpersonen, waarvoor ik nog geen namen heb, zijn twee officieren, een kapitein van de landmacht en een Luitenant ter zee van de Koninklijke Marine. Ze werken voor G III, en dan ook nog eens voor de sub afdeling GS, het zogenaamde anti spionage bureau van de het 'Ministerie van Oorlog', zoals defensie toen nog werd genoemd. (Je had ook nog een apart Ministerie van de Marine, in die tijd, overigens.)
Het eerste boek zal gaan over het zogenaamde "slagkruiserplan" en dat is ook meteen de titel van het boek. Dat slagkruiserplan heeft inderdaad bestaan. Toen het eindelijk in ons land duidelijk werd dat Hitler geen echt bevriend staatshoofd was, werd het tijd dat onze regering eens iets deed aan de hopeloos verouderde defensie. Ik beschrijf in De Berg (toen we bij het oorlogmonument Grebbenberg stonden) al een beetje hoezeer onze regering ons leger en Marine hadden uitgekleed en dus hadden verraden, door steeds verder gaande bezuiniggingen in te voeren en ik noemde, op persoonlijke titel, dat onze defensie verraden was door de diverse regeringen. De soldaten die in '40 de goede en goed uitgeruste Duitse troepen moesten tegenhouden, moesten dat doen met geschut dat nog stamde uit de jaren zeventig of tachtig van de negentiende eeuw. Hun geweren waren hopeloos verouderd en ze hadden vaak slechts drie patronen per geweer. Dat, terwijl ons land in die jaren (en nu nog steeds) een van de rijkste landen ter wereld was. Wij hadden Indie, zoals onze kolonie toen nog heette. Eindelijk zag de regering in dat het mis zou kunnen gaan. Duitsland drong aan, nu ja Hitler, maar ook Japan maakte zich op om een stuk van de aarde onder haar beheer te brengen. Haastig besloot Den Haag om een vlootplan op te stellen waar drie slagkruisers de hoofdmoot van zouden vormen. Die slagkruisers, zware, snelle, goed bewapende en wendbare schepen, zouden dan, in ieder geval twee van hen, ons Indie moeten beschermen.
Nu ja, veel te laat, natuurlijk. Er is een citaat van de historicus Bezemer, die in twee fraaie delen de geschiedenis vaan de KM in de Tweede Wereldoorlog verslaat, dat hij ooit eens "een oude visser had horen zeggen: 'Te laat, de ergste woorden die ik ken'"
Dat motto, dat ik las toen ik vijftien was of zo, heb ik tot nu toe bij me gedragen. Er is niets wat ik zo haat als te laat komen. Ik vind dat vreselijk. Het gebeurt me, natuurlijk, het gebeurt iedereen, maar, waar collegae er niet of in ieder geval minder, mee inzitten, heb ik op dat soort dagen een enorm schuldgevoel.
Goh, ik drijf weer behoorlijk weg van mijn thema, geloof ik.
In ieder geval: ik schrijf weer. Ik had het behoorlijk zwaar, geloofde in van allerlei nare dingen ik had pijn op mijn borst, in ieder geval een benauwd gevoel, kreeg pijn in mijn rug en in mijn linker arm, tintelende vingers, ik zat slecht in mijn vel, kortom.
Ik had geen idee hoe dat te doorbreken. Ik vertelde al dat ik De Berg net had gedaan en dat die, op mij en mijn vrienden die meegefietst na niet tot nauwelijks waren besteld en ik voelde zowaar opluchting toen ik mijn kind, mijn boek, in handen kreeg. Dat doen ze pas als ze vijftien betaalde bestellingen in huis hebben. (Begrijpelijk, hun kachel moet ook branden en bovendien staat het in het contact!) Maar: was dat geen foutje van
www.FreeMusketeers.nl ? Ik vroeg een tijd geleden aan mijn filiaalmanager, die me had verteld dat hij het boek besteld had, en hij zei dat hij het boek wel besteld had, maar dat als kerstcadeau zou krijgen, dus dat hij geen idee had of het wel was verzonden. Aan andere collegae durfde ik het niet te vragen, ik zou me opdringerig voelen of veel te commercieel bezig of zoiets, in ieder geval zou ik me schuldig gaan voelen, want het zou betekenen alsof ik zou vragen dat ze het boek alsnog zouden moeten bestellen.
Paul, ouwe en trouwe, vriend die hij is, mailde me dat hij het boek had ontvangen en had zitten smullen van de verhalen. (Die hij al lang kende, natuurlijk.)
Iets van mijn bezwaardheid viel weg, gelukkig. Maar nu nog de Kerst doorkomen. Ik kook, samen met mijn meisje, en oudste zoon en schoondochter (geholpen door oudste kleinkind, die heerlijke Loekeman) natuurlijk, we gaan op Kerst 1 brunchen,  maar wordt het allemaal wat en gaat het allemaal goed? Dingen die ik elk jaar weer denk en elk jaar is de rest van de club weer helemaal tevree na eten en drinken!
F..., die stress!
Maar, ik schrijf weer!Vandaag heb ik weer een goede 700 woorden toegevoegd aan Het Slagkruiserplan en langzaam krijgt het begin van een idee het begin van een goed idee en het begin van een verhaal. Ik ga me niet haasten. Ik heb me een jaar gegeven om dit boek 'te doen'. Ook rijpen er al ideeën voor een deel twee. Ik beloof dat ik af en toe een stukje van mijn boek zal publiceren op dit Blog.
Maar ik ga dit bij een uitgever aan bieden. Ik word gek van de stress van een POD uitgeverij.
Goede feestdagen

Over het nieuwe seizoen en ff nog over Jan

Het is alweer even geleden dat ik een Blog maakte voor 'Lucas fietst' enzovoort. Dat komt natuurlijk omdat het fietsen voor mij nu even verleden tijd is. Ik heb de goede, of juist slechte, gewoonte, ik heb het al lang geschreven, bedenk ik, om tussen Sinterklaas en Nieuwsjaardag, niet op de fiets te gaan zitten. Daar zitten een paar redenen achter. De eerste is dat het over het algemeen in december 'ballenweer' is. Een tweede reden is dat ik, rond deze tijd, de woon- werkverkeer fiets, de SC, naar Peet Nieuwkerk, mijn onvolprezen fietsenmaker, breng om pion en ketting te verwisselen, de remmetjes na te laten kijken en zulk soort zaken meer.
Vroeger deed ik dat soort zaken allemaal zelf, althans bijna allemaal. Het verwisselen van pionnen was een karwei waar je een bankschroef voor nodig had, dus daarvoor ging ik dan naar de erkende fietsenmaker en dat moet je ook echt doen, naar de erkende fietsenmaker gaan. Ga in hemelsnaam niet naar de een of andere 'beun' want je komt jezelf tegen met je dure 'karretje'. Volgens mij is dit een fraai woord uit de jaren veertig/ vijftig of zo. Maar ik doe nu, behalve het poetsen, niet veel meer aan de fiets. Het wordt ook een stuk moeilijker, allemaal. Waar je vroeger een vrij simpel schakelsysteem had, commandeurs, de versnellingshandels, aan je buizen, kabels die naar de kettingbladen liepen enzovoort, heb je dat nu helemaal niet meer, maar zijn ze geïntegreerd in je remgrepen. Ook zijn de frames nauwer en strakker geworden, zodat het, voor een klusser als ik zelf ben, steeds moeilijker wordt om de tandwielkransen, de pion, zelf en goed te vervangen.
Maar de derde reden is dat ik bewust een week of drie stop met fietsen zodat ik weer 'goesting', wat een geweldig Vlaams woord weer, op kan doen voor het aanstaande seizoen.
Dat aanstaande seizoen, dat voor mij al op of rond de eerste januari valt, zal voor mij minder heldhaftig gaan worden dan de voorgaande fietsseizoenen. In de afgelopen twee jaar was ik immers druk bezig met de voorbereiding om 'De Berg' te gaan beklimmen? (Hebben jullie het boek ondertussen al besteld? Niet voor mij hoor, ik verdien, heb ik al gezegd, er nauwelijks aan, maar gewoon, omdat het een prachtboek is.)
Mijn vrienden willen het aanstaande jaar de 'Stelvio' gaan doen, zeg maar De Berg van Italie. Aanvankelijk was ik vrij enthousiast, liet ik blijken, maar de ervaringen die ik opdeed op de Alp en op de Col d' Oz, maakten dat aanvankelijke enthousiasme een heel stuk minder. De voordelen zijn natuurlijk dat je dan ook die berg gedaan hebt en in je geheugen en in je fietsdagboek bij kan schrijven. Maar de nadelen wegen daar niet tegen op. Hoewel de Stelvio iets minder steil zou zijn dan de Alp is ze wel twee keer zo lang. Dat zou dan betekenen dat ik dubbel zo lang moet afzien en dat de kans dat ik boven kom omgekeerd evenredig twee keer zo klein is.
Ik heb me geweldig kunnen focussen op de beklimming van 'mijn' berg, maar of ik dat ook zal kunnen op de Stelvio? Ik weet het niet. Daarnaast, en da's gewoon een logistieke afweging, kost het natuurlijk weer een pak centen. E. en ik zijn niet echt arm, we hebben inkomens, ik werk en verdien er nog bij, maar ook de woning moet opgeknapt worden en ook fluisteren we, zachtjes en aarzelend en zoekend, tegen elkaar dat er misschien een andere auto moet komen. Poen dus.
Dan zou het heel oneerlijk tegen E. zijn dat ik ff een weekje met de boys, voor redelijk wat poen, op stap zou gaan. Dus zullen voor het het volgende jaar, voor mij alleen de trainingtochten zijn. Maar in die tochten zullen we wel een weekendje naar de Vogezen gaan, want de beide 'Ballons d' Alsace' moeten we wel doen. Ik ga je daar van op de hoogte houden.

Weet je dat er een liedje is dat gaat van: 'Old soldiers never die, they just fade away?'
Je weet nog dat ik vrij veel over Jan heb geschreven, een gabber die helaas veel te vroeg overleden is. Ik belde eeen enkele keer nog met A. maar ook zulke zaken gaan langzaam over, zoals dat gaat, tot ik, in het begin van deze week eeen kaartje kreeg van haar, waarin ik, het was in het algemeen gesteld, bedankt werd om op Jan's uitvaart aanwezig te zijn. Jan is eigenlijk, al die dagen en weken, niet echt uit mijn gedachten geweest. Hij was er natuurlijk niet meer zo prominent in aanwezig als tijdens zijn leven of zijn ziekte, maar toch, af en toe, ging er zo een luikje open: Jan!
In mijn hele simpele en boerenjongens filosofie, heb ik altijd gedacht dat mensen pas sterven als er nooit meer aan hen gedacht wordt. Ja, oké, niet als een treurende nabestaande, die denkt natuurlijk dagelijks aan haar of zijn verlies, nee, als je, als vriend, maat of (verre) verwant, af en toe nog eens denkt aan diegene, dan heb ik het gekke idee, dat diegene nooit echt is gestorven, begrijp je?
Nou, dat heb ik nu, onder andere met Jan, ook. Helaas, ik kom op een leeftijd dat er meer en meer mensen om me heen wegvallen. Vaak dan ook nog oud collegae of vrienden en familieleden.
Maar: zo als Slauerhoff al zei: 'Such is life.'

De Berg in mijn handen

Vrienden, lezers,
gisteren was het dan eindelijk zover! Gisteren had ik voor het eerst mijn derde boek in handen. 'De Berg' bestaat nu echt, ik heb het vastgehouden, heb er aan geroken en ben er in gaan lezen. Goh, wat raar, ik ken het verhaal al dacht ik, ja, ja, flauw, heel flauw. Maar wat een heerlijk gevoel om je eigen boek in je handen te hebben en je woorden (voor de zoveelste maal) te lezen, maar nu op papier en in lettertype Garamond 12 en niet meer vanaf een computer scherm in lettertype Arial 12.
Ik ga absoluut geen vergelijkingen maken met de geboorte van onze kinderen of kleinkinderen, da's een beetje flauw, maar ik kan je verzekeren dat je, als schrijver, die voor het eerst zijn eigenste echte boek in handen krijgt, wel een paar emoties te verwerken hebt hoor. Ik heb in vorige Blogs mijn, ondertussen alweer derde boek, wel eens vergeleken met een kind, nu ja, mijn kind, maar de eerste malen dat ik mijn kinderen/kleinkinderen in handen had, waren natuurlijk vele malen groter.
Ik weet het nog van meer dan dertig en meer dan vijfentwintig jaar her maar ook van vijf jaar terug nu alweer, met Loek en nu, veel recenter, met Mia. Emoties golven door je heen, tranen komen in je ogen en je voelt, nee, je weet, dit is een band voor eeuwig. De liefde voor kind/kleinkind is onvoorwaardelijk en dat zal altijd zo blijven.
Wat is dat toch voor raars? Bloedbanden? Hormonen? Een hoger doel van het bestaan? Een waarborg dat zo'n kleine hummel de eerste zoveel jaar door jou beschermd gaat en moet worden? Dat je het eeuwige trouw beloofd? Dat het later van jou zal blijven houden en dat het als jij als oudere man/vrouw dat nodig hebt, dat kind voor jou gaat zorgen? Ik ben geen Freud of Jung of Adler of Darwin, maar het heeft er alle schijn van dat alle antwoorden op mijn vragen goed zijn.
Oké, ik drijf af. (In mijn eerste boek: Over mijn toeren, noem ik dat nog: ik aborteer, maar dat is nu wel wat flauw, eigenlijk.)  Maar in ieder geval, gistermiddag was er een pakketje afgeleverd. E. had al gezien dat de afzender mijn uitgever, Free Musketeers was, en wist natuurlijk meteen  wat de inhoud was van het pakje. Ik douchte, ging met een bakkie en een shaggie op de bank zitten en scheurde het karton open. En ja hoor! Vijf boeken, vijf delen van De Berg, straalden me tegemoet. Een prachtig omslag. De Berg, de Alpe d' Huez gefotografeerd vanuit een andere hoek met nog net een wolk ervoor, maar zo dat de berg er doorheen is te zien en de top er ongenaakbaar bijligt.
Vijf boeken? Ja, natuurlijk, voor elk van de kinderen, met partners en/of kleinkinderen een. Ik wil die boeken aan hen geven als cadeau en als herinnering voor later, als pa der niet meer is. Bovendien wil ik natuurlijk geen cent aan mijn kinderen verdienen.
Ik opende het boek, rook eraan, dat is geen afwijking van mij, hoor, ik ben geen fetisjist, maar echte lezers ruiken aan boeken. Ik dacht aanvankelijk dat ik licht gestoord was, toen ik me zelf op die gewoonte betrapte, maar ik heb uit heel goede bron dat meerdere lezers zulks doen!
Iets later las ik mijn, nu echte, boek. Ik betrapte me erop dat ik voor mezelf heen fluisterde (dacht ik) 'Goh, die vogel kan wel schrijven.' E., bij de pinken en goed van gehoor, lachte en zei: 'Ijdeltuit!
dat zeg je bij elk boek weer. Maar van mij mag je hoor, want je schrijft best wel leuk!'
Goh E., ik schrijf niet best wel leuk, ik schrijf gewoon hartstikke goed, dacht ik, bescheiden als ik ben.
Maar gelijk had ze wel. Ik las een gedeelte van het boek, dat ik schreef in '10, ik las een ander gedeelte van het boek, dat ik schreef in '11, en ik las het laatste deel van het boek, dat ik schreef in '12.
Ik merkte en las dat mijn schrijverschap beter word, samenhangender, dat ik de taal meer beheers en er meer mee kan. Toch zou het wel leuk zijn als ik wat feedback had van mensen die er echt verstand van hebben, eigenlijk.
'Jesses jongen, wat een flauw geprietpraat tot nu en wat voor een overdreven gel.., allemaal. Wij maken wel uit of je goed schrijft of niet. Daar hebben we jou niet voor nodig, toch?'
Oke, lezer, jullie hebben gelijk. Lees het boek eerst maar en maak me daarna maar af. Et tu Brute?
Bestel, of bekijk mijn boek op www.Freemusketeers.nl. Je vindt de doorverwijzing naar de boekwinkel gauw genoeg. Tik mijn naam in of de titel van het  boek.
Ik ga nu ff en stukkie lezen in eeen boek van een goede schrijver. Hij heet Lucas Graver en zijn boek heet De Berg.
Nog even, nee, je mag zo weer naar The Voice of, of naar Dancing with kijken hoor, maar ik heb meegedaan aan een heuse schrijfwedstrijd, door de Volkskrant uitgeschreven. Je moest dan acht of negen pagina's van een manuscript op sturen en dan kon je een tweedaagse schrijfcursus winnen. Nou, doen natuurlijk. Maar ik las ook dat je een uitnodiging kon ontvangen voor een vijfdaagse schrijfcursus ergens op een Spaans eiland. Gratis? Ja, die cursus was helemaal gratis. Alleen de reis en verblijfskosten moest je zelf betalen. 1599 euro zou dat moeten kosten. Maar, dan weet je wel dat je nooit eeen goed boek kan schrijven. Want, ene mijnheer Sebes regelt dat. Een mijnheer die alleen van Robert Vuijstje houdt, zijn grote ontdekking en verder iedereen zo ongeveer afzeikt. Ik ken die mijnheer Sebes uit een lezing die hij gaf, bij ons in de bieb in A'veen. Het was een lezing voor mensen die een boek hadden of wilden schrijven of wilden (laten) uitgeven. Maar die mijnheer Sebes was zo vol van zijn laatste ontdekking, Robert Vuijstje, dat hij alleen maar over die schrijver sprak. Een oudere mijnheer, nee ik niet, probeerde een vraag te stellen over het uitgeven van jeugdboeken, maar werd als het ware weggehoond. Nog andere vragenstellers werden behoorlijk onaardig bejegend, vond ik. Heer Sebes is een kenner van het boekenvak, natuurlijk, maar heeft zelf nog nooit een boek geschreven, zoals hij zelf eerlijk toegeeft.
Tja, dan vind ik POD uitgeverijen toch ook wel wat hebben, niet?
Ik weet dus nu al, op voorhand, dat ik die plek nooit zal verdienen. Maar dan, wie wil wel les hebben van iemand die zelf nog nooit geschreven heeft?

Verboden boeken en meer

Ja man, het is weer eens zover. Een maandje al hoor. De Volkskrant, een krant die ik, eerder gezegd/geschreven, een beetje bemin en een beetje haat, slaat weer toe, sinds een maand dan, met een nieuwe serie boeken, die je voor een spotprijs, zes euro en 95 centen per deel, aan kunt schaffen. Er zijn nu echte topwerken bij. Tot nu toe is er een boek van Kafka verschenen, maar ook Nabokov's Lolita heb ik aaan kunnen schaffen en, afgelopen zaterdag, Schuld en boete van Dostojevski. Ook staan de Duivelsverzen van Rushdie nog op de lijst van te verschijnen boeken, net als de Klokkenluider van de Notre Dame, van Victor Hugo. Er zijn weer eens twintig delen gepland! Dat wordt dus weer smullen! Niet dat die debuutromans, waar ik het in een vorig Blog al eens over had, zo echt om te smullen waren, maar dat was mijn eerste boek natuurlijk ook niet.
Even terug en een zijstapje in de tijd, naar de schrijver Salman Rushdie. Ik heb zijn boek toen, in de jaren tachtig, niet gelezen. Expres niet. Ik was toen nog 'angehaucht' met wat linkse principes als daar zijn: iedereen is gelijk, de wereld ligt voor iedereen open, minderheden worden gediscrimineerd, niet autochtone Nederlanders (Medelanders) moeten hun cultuur behouden en al dat soort linksig gelul meer. (Na onze 'gedwongen' vlucht uit onze toenmalige niet meer leefbare wijk was ik het geloof in die Medelanders helemaal kwijt, overigens.)
Er kwam, na het verschijnen van Rushdie's boek een enorme wrevel tegen het werk, ik zeg het nu voorzichtig, in de Moslimlanden, en zodoende bij mij ook een kentering in die, laten we zeggen, acceptatie van de Medelanders. De tegenstanders van het werk verbrandden het boek en spogen op fotos van Rushdie en tegelijk dan maar ook op de "Stars en Stripes", dat doen ze in dat soort landen toch altijd, en nu ook meteen maar op de "Union Jack", de Engelse.. ja, ja, oké, jullie zijn niet achterlijk.
(Voor hen die nu verwachten dat ik een enorme scheldpartij ga schrijven op alles wat niet Nederlands is: sorry, dat gaat niet gebeuren. Op hen die nu verwachten dat ik nu een enorm pro Medelanders standpunt ga bevechten: sorry, dat gaat ook niet gebeuren.)
Kort en simpel. Ik ben marineman geweest, tweeëndertig jaar lang en dat met hart en ziel. In welk land ik dan ook kwam, moest ik me aan de heersende zeden en gewoontes en ook aan de taal van dat land aanpassen. Ik ben onder andere in Saudie Arabie geweest, in Indonesie, in Egypte, Tunesie, Marokko, Algerije.
"Ho, je noemt nu alleen landen met een Moslim cultuur!", hoor ik Andre van Esch, je weet wel, die oude kabouter die tegen de Zwarte Piet is, al blazen. (Nee mevrouw Van Esch, India heeft geen moslim cultuur. Er wonen sinds een week een viertal Indische mijnheren in de woning naast de onze, keurige mijnheren, die mijn gereedschapskist hebben mogen lenen. Dat wil wat zeggen hoor, als een man zijn gereedschapskist uitleent.)
Ik, mijn Marine maten met mij, respecteerden al dat soort zaken. Het is jouw land, het zijn jouw zeden en gewoonten en ik pas me dus aan, als ik bij jou kom. Da's logisch, toch?
Maar, wat ik toen, rond het verschijnen van het boek van Rushdie, tegen kwam, dat een schrijver die zijn geloof, waar 'ie al heel lang niks meer aan deed trouwens, zullen we maar even zeggen, en dat geloof eens een keer kritisch op de hak en onder de loep nam, daardoor een prijs op zijn hoofd kreeg, nee, dat had ik, en met mij, veel Nederlanders nog niet meegemaakt. (Ik geloof dat het Fatwah heet, zo'n oproep tot moord.)
Ja, Reve, die was bedreigd na dat boek van hem over de ezel en God. Niet dat ik het ooit gelezen heb, hoor, want daar had ik totaal geen zin in. Reve was een pruts schrijver van het zuiverste water, maar toch! Schrijven en kunst, schilderijen en dat zuks, moet(en) vrij zijn en niet verboden worden, dat deed het derde Rijk met Goebbels al veel te veel.
Maar het is momenteel zo, dat veel 'ingestroomde', niet Nederlanders, qua geboorte of  qua afstamming, vinden dat de wetten en regels van hun oorspronkelijke land, hier wel horen te heersen. De Sharia wetgeving bijvoorbeeld, waar, Godbetert, een politicus, wie was dat nog maar weer, (Hirsch Balin?) helemaal warm voor liep, kan natuurlijk helemaal niet. Nee, nee, nee. Wij, originele Nederlanders, waarop zoveel kritiek is, we zijn zuinig, (slechts een koekje bij de thee, zei onze toekomstige (niet Nederlands geboortige) koningin, we zijn slecht opgevoed en we hebben geen culinaire achtergrond, zeggen alle Michelin gidsen en alle Franse toeristen, en we zijn racistisch aangelegd, zegt Andre van Esch, maar: we hebben wel de vrijheid van geloof en van meningsuiting altijd hoog in ons vaandel gehouden en nog. Ook de storm rond de Sharia hebben we, alweer polderend, overleefd.
Maar nu, nu is er door een zootje ongeregeld uit Amsterdam west, uit Sloten, Amsterdam west, dus, zoals ik herhaal, een grensrechter doodgeschopt. De man die op een zaterdag-, of was het zondagmiddag, een voetbalpartijtje van zijn zoon wilde vlaggen. Hij had iets fout gedaan in de ogen van de daders. Ze schopten hem toen voor het gemak maar dood. De daders zijn vijftien- en zestienjarigen. Ik las het bericht op TXT. Ik was er kapot van. Ik las, op TXT zoals ik als schreef,  dat de daders uit Amsterdam west kwamen en ik wist, ik wist echt helemaal zeker, dat het daders waren wiens ouders voor de invoering van de Sharia met al zijn vormen van straffen, zoals steniging, zouden zijn en dat die ouders elke dag trouw ter moskee zouden reizen. Ouders, vooral vaders, die vertellen dat homo's niet deugen, maar die wel elke vrijdag in jurken gehuld naar die enorme gebedplaatsen van hen gaan, waar dan weer verteld wordt dat homo's, of mannen die jurken dragen, etc.
De Telegraaf, een krant die ik niet bemin en nooit lees, wist te vertellen, ik hoorde dat dus  van E. die die krant wel leest, dat de daders inderdaad Medelanders waren. (Ok, er was ook een Antilliaanse jongen bij betrokken).
Ik weet zeker dat de daders er afkomen met een hele lichte straf, misschien wel geen enkele straf, zie Andre van Esch en alles waar deze linkse dame voor staat, en de linkse instelling van onze rechterlijke macht en ik wordt kots en kots misselijk. De voetbalclub, waar de criminelen bij horen, wordt waarschijnlijk door enorme subsidies van ons, ja, ik ga die woorden gewoon zeggen hoor, de 'hard werkende en de heel veel belasting en sociale premies betalende geboren Nederlanders', in stand gehouden. Dat die jeugdleiders dus ontzettend naast de pot hebben geurineerd, doordat ze het agressieve gedrag van hun 'pupillen' niet hebben in kunnen tomen, toont dus aan dat deze mensen, waarschijnlijk met een linkse signatuur, hun werk niet aan kunnen, niet capabel zijn, dus. (Waarschijnlijk zijn deze mensen ook uit de door mij tegenwoordig zo verfoeide hoek van Van Esch afkomstig, bedenk ik nu.)
Nee, ik haat de Medelanders niet. Zij die me kennen weten dat. Ik heb massa's prachtige, niet Nederlandse collega op het werk, die zich ook helemaal niet bezig houden met al dat gedoe. Ik heb Mo, een vriend, we kennen elkaar al jaren, zijn maten, we hebben over en weer goede gesprekken, over het wel en wee thuis, ik heb hem geholpen toen zijn echtgenote op haar werk in de problemen dreigde te raken. Ik heb Appie. Die heet natuurlijk Abdullah, maar Ap is korter en hij vind dat leuk en kan er mee lachen. Ik heb Mel, een meisje dat graag naar haar geboorteland, Marokko gaat, maar die een apothekers studie gedaan heeft en die beter en 'vloeibaarder' Nederlands spreekt dat ik. Ik heb Yassin, een keihardwerkende collega, waar ik vaak even een stiekem sigaretje op de parkeerplaats mee rook en die helemaal gek is van de schaats (spel) sport.
Nee, lul niet, ik ben geen anti Medelander. Maar waar is waar. Er moet wat gebeuren nu. Er moet wat gebeuren tegen het zich zo licht en meegaand opstellen van wat er uit bepaalde hoeken van onze maatschappij tegenover alles wat uit de pas loopt aan de hand is en waarop het: 'Het is een Medelander' woord maar weer eens wordt uitgesproken. Wij willen geen Medelanders. Wij willen Nederlanders!

De Berg is uit en ik ben blij en trots

Ja, ja, mijn kind is eindelijk geboren en te bestellen! De Berg is uit! Mijn kind is vanaf dertig november te bestellen, bij Free Musketeers. Het is, dat schreef ik al, een prachtig boek geworden, met mooie fotos.
Ok, zeggen jullie, ja, da's allemaal aardig en goed, maar je hebt het bij eeen POD uitgeverij laten uitgeven. De redenen daarvoor gaf ik als even in mijn Blog 'Druk, druk, druk'. Maar na al het werk en al het gedoe, kreeg ik vandaag de promotie mail van de uitgever binnen en man, man, man, wat is het een fraai boek geworden. De omslag, een foto van Paul, doet het uitstekend en de korte biografie op de achterflap is nauwelijks veranderd sinds het eerste boek. Nu kan ik me, eindelijk, concentreren op mijn andere 'schrijfwerk', mijn Blogs en mijn 'boeken' die ik voor en over mijn kleinkinderen schrijf.
Nu ja, rust, zou je denken. Maar niets is minder waar. Ik heb het nog nooit zo druk gehad als dezer dagen. Dat ligt natuurlijk ook aan mijn werk in de supermarkt, waar de echte drukke dagen er nu aan zitten te komen. Sinterklaas is altijd meegenomen voor de middenstand, wat een fraai woord overigens. Het doet me een beetje denken aan: burgers, boeren en buitenlui. Middenstand, hmm, aardig woord, eens over filosovicer, eh, over nadenken.
Nou ja, het boek is uit, in zoverre, het is te bestellen, maar dat kan ik, behoudens de exemplaren die ik zelf wil ontvangen, niet allemaal doen. Daar moeten jullie, lezers van het Blog, bij in actie schieten. Bestellen dus. Ja, het zijn moeilijke tijden op economisch vlak, I understand, maar pas als ik vijftien boeken verkocht heb, schiet de uitgever in actie.
Ja, zeggen jullie, maar dan moet je het maar aanbieden bij een grote uitgeverij. Ik geloof dat ik dat al eens verteld heb, maar ik zal het nog even gauw herhalen: dat is heel moeilijk, ook juist vanwege die economisch moeilijke tijden. Grote uitgevers, nu ja, elke middenstander, grappig genoeg duikt dat woord weer op, wil natuurlijk zoveel mogelijk geld genereren. Lullig voor mij, maar terecht voor hen. Wij werken toch ook niet voor Piet-met-de-korte en zo, toch?
Ik geef eerlijk toe, er kleven heel veel bezwaren aan het uitgeven bij zo'n POD uitgeverij. (Klik je dit Blog voor het eerst aan, geef ik je nog even een korte uitleg: een Printing On Demand uitgeverij is een firma die jouw boek wil uitgeven. Maar jij moet al het werk daar zelf voor doen, behalve het printen zelf. Je moet dus verwachtbare kopers ronselen en door middel van email op de hoogte stellen van je boek en vragen of ze het willen aanschaffen, je moet zelf foto's uitzoeken of aanschaffen, zoals voor mijn tweede boek: Ter land ter zee en op de fiets, maar, zoals ik al schreef, daar leer je veel van en het geeft je een aardig inzicht in de wereld van het boekenvak en je houdt alles lekker in eigen hand.
Maar, ik stop er nu mee. Nee, niet met schrijven, (helaas, hoor ik jullie kreunen) nee, ik stop met de POD. Het kost me, zoals Jan, je weet nog wel, zou zeggen, 'te veel kolen'. Ik had de ervaringen van die drie boeken niet willen missen, hoor, maar ik heb het nu wel een beetje gehad. De stress, want die heb ik nu wel echt, dat er minstens vijftien boeken worden verkocht en het feit dat ik daar elke dag mee inzit, vind ik nu wel genoeg. Ik ga nu wel heel veel blijven schrijven, hoor. Het is, net als mijn gezin en het fietsen een passie. Maar of ik nu nog POD boeken ga schrijven? Ik weet het niet.
Ik heb een inzending gedaan voor een zogenaamde schrijfwedstrijd die De Volkskrant heeft uitgeschreven, maar ik geloof er niet in.
Hoewel? In dat verhaal komt er wel seks en zo in voor, wat tegenwoordig een voorwaarde is om uit gegeven te worden, volgens mij.
Ik houd jullie op de hoogte.

Niet veel meer te melden, nu

Hoi fiets- en leesfans,
weinig nieuws van mijn kant wat de koers betreft. Het wielerseizoen is voorbij, nu. Het is nu aan de mannen van het natte en smerige werk, de cyclocrossers, om ons te gaan vermaken tot het aanstaande voorjaar. Niet dat ik zoveel op heb hoor, met dat cyclocrossen, Ik kijk, bijna plichtsgetrouw wel elk weekend naar Canvas, de Belgische sportzender, maar ben dan wel blij dat ik er wat te lezen bij heb, om Willem Kloos, een van onze grootste dichters van de beweging van de tachtigers te parafraseren. (Hij is voornamelijk bekend geworden door de dichtregels van zijn sonnet V: 'Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten' en van zijn gebruik van alcohol. De uitspraak waarnaar ik verwijs is: 'Ik houd van een mooi uitzicht, maar ik wel er dan wel wat te drinken bij hebben')
Maar goed, het seizoen is voorbij, de mannen genieten van welverdiende rust, ze trainen alweer in verre en warme oorden en zullen begin februari in Qatar en in Australie gaan fietsen en dan, ja dan, begint het zeizoen weer, met de Ronde van de Middellandse Zee en de Ster van Bessèges. Maar, dat duurt nog wel een dikke twee maanden, dus behelp ik me maar, net als vele 'koerskijkers', met de Vlaamse helden. Want, eerlijk is eerlijk, cyclocross, 'den cross', is een Vlaamse aangelegenheid.
Zo heeft ieder land natuurlijk zijn eigen sport. De Vlamingen hebben hun cyclocross, wij Nederlanders ons schaatsen, de Britten hebben rugby uitgevonden, de Yank het basketballen, de Duitser het voetbal (nee, misschien niet uitgevonden, maar ja, ze zijn er wel heel sterk in), de Zwitser het jodelen en de Fransen hebben petanque, terwijl Scandinavie het langlaufen heeft.
(Ik vergeet natuurlijk de Kenianen en de Ethiopiers die de marathon wereld beheersen. En oh ja, er is nog een mopje dat de Marokkanen de triatlon hebben uitgevonden: je gaat op de fiets naar het zwembad en je moet lopend terug, nee, niet echt leuk, maar goed, ik schrap haar nog wel, als de kritiek uit die gemeenschap groter wordt dan onze kritiek op de aangepaste Moslim woningen, waardoor de vrouwen uit die gemeenschap nooit meer hun huizen uit/mogen komen.)
Maar dat cyclocrossen, dat veldrijden, is dus een typische Vlaamse sport waar, bij de uitslagen van elke wedstrijd, zeven Belgen bij de eerste zeven eindigen. De namen van de top  zijn allemaal de zelfde: Nijs, Albert, Pauwels, Vantornhout etc. Kijk ik nu op die mannen neer? Nee, absoluut niet, geen haar, oh nee, die heb ik nauwelijks meer helaas, op mijn hoofd dat daar aan denkt. Want: het is verdikkeme topsport, hoor, wat daar gebeurt en ik wil niet met die gasten ruilen! De mannen rijden zeker een uur 'in het rood' zoals men zegt en ik weet behoorlijk goed wat dat wil zeggen.
Maar nogmaals, waren er nu wel eens wat verassingen in die sport, zoals een NL winnaar, of een Duitser of een Waal, die de Vlamingen concurrentie aan konden doen, dan werd het wat spannender allemaal.
Maar goed, soit, het zal voorlopig niet gebeuren. Wij, Nederlanders, hebben een toptalent in huis, Lars van der Haar, die hoge ogen gooit en behoorlijk scoort. Maar ook Lars Boom was dat, een toptalent en een wereldkampioen, maar die heeft zich nu, bijna volledig,  op het fietsen op de weg geconcentreerd en dat doet hij niet slecht.
Nieuws is er natuurlijk wel. Ik heb het het interview met Betty Andreu in de Volkskrant gelezen, een weekje of zo geleden, en mijn hoop dat Lance Armstrong, ondanks mijn bezwaren tegen hem, toch misschien wel iets aardigs in zijn karakter zou kunnen hebben zou behoorlijk vervlogen moeten zijn. Want, volgens mevrouw Betty Andreu is Lance Armstrong de 'devil in disguise'.
Tja, is dat zo? Misschien. Ik ken de man niet persoonlijk. Ik heb hem een paar keer, live, voorbij zien fietsen en ken hem eigenlijk alleen maar van de 'interviews' die zijn Nederlandse 'zaakbehartiger', Mart Smeets, met hem had, dus ja, da's niet objectief. Maar, het verhaal van mevrouw Andreu schaar ik even onder de noemer: "Hell hath no fury than a woman scorned", zoals Shakespeare al zei. (hoewel het eigenlijk van Wiliam Congreve was, die het schreef, een kleine 100 jaar later.)
Nee, mevrouw Andreu wilde eerst wel het enorme geld dat (de ploeg van) Armstrong hen uitbetaalde ontvangen, maar nu hij, Armstrong, in de shit zit, wordt het tijd voor het grote natrappen en in de verdere shit zetten.
Kijk, en daar kan ik nu niet tegen! Ik was en ben nooit een Armstrong fan geweest, lees ook mijn boeken en Blogs, maar om nu iemand die echt tegen het canvas ligt, nog een paar hoeken of trappen na te geven, terwijl je zelf een hoop dukaten (ja, ik schrijf momenteel een spannend boek voor de kleinzoon, dat in de tijd van de dukaten speelt, dus laat maar even) beter van bent geworden, dat vind ik laf, smerig, achterbaks en gewoon hekserig.
Betty Andreu, you are a witch! Kom dan eerder met je verhaal, in de tijd dat je man nog tonnen per jaar verdiende aan die 'devil' en toen nog zonder gewetensbezwaren van jullie kant. Grote auto'smooi huizen een geweldige x-mass etc., dat deden jullie wel van The devils money. Kijk en dan ben je pas een echte Texaanse cowgirl, waar je je nu op voorstaat te zijn, maar nu ben je gewoon het een
witch and a bad loser!

Eindelijk: 'De Berg'

Oké nu, eindelijk, man wat een opluchting, God, eindelijk, ik wis het zweet van mijn hoofd, heb rust en val in een gat!
'De Berg" is af! Je weet het, het gaat over die prestatietocht, waar ik dik twee jaar van voorbereidingen voor nodig had om haar te voltooien, namelijk het beklimmen van de Alpe d' Huez, en nu ben ik, vandaag, eindelijk klaar met het boek dat ik over die tocht schreef.
Nee, niet echt klaar natuurlijk, het boek is in oktober of zo helemaal gereed gekomen. (klaar komen vind ik wat vreemd. De zus van Theo Koomen heette Klaar, heb ik horen beweren. Wie was Theo Koomen: de meest enthousiaste, geëxalteerde, enthousiaste en meest 'allround' sportverslaggever die ons land ooit gekend heeft, helaas al jaren dood, maar bekend bij een ieder van mijn en nog wat oudere generaties. Hij overleed ergens halverwege de jaren tachtig, na een dom verkeersongeval, maar hij versloeg bij zijn leven alles: wielrennen, voetjebal en schaatsen. Ik krijg opeens een idee, een apart bericht over deze wonderman schrijven)
Maar goed, 'De Berg' is af. Ik had het manuscript een tijd geleden ingezonden naar Free Musketeers, een uitgever, POD, je had het al gelezen, natuurlijk, die me keurig heeft behandeld bij de uitgave van mijn vorige boek: Ter land, ter zee en op de fiets. Ik stuurde het manuscript in, de uitgever beoordeelde of het kansen had, zei dat ze dachten van wel en ze zonden een contract, dat over en weer met allemaal paraven en handtekeningen weer heen en weer ging. Daarna kwam 'het gedoe',zoals Wim de Bie (een cabaretier die samen met Kees van Kooten, de vader van Kim, een prachtig programma had sat via de VPRO werd uitgezonden en waarin ze allemaal typetjes deden en een van de uitspraken, en een boek van De Bie, was: 'Mijnheer Foppe en het gedoe', maar dat ging geloof ik niet over het uitgeven van een boek, want die mijnheer Foppe..) Jesses, zeg het dan gewoon, ik lul weer teveel, nou, ja, zo ben ik, maar onderbreek me dan, toch, je kent me nu toch al een tijdje?
Oh ja, 'De Berg', ja, natuurlijk.
Nu ja, dat gedoe bestaat uit het voor de zoveelste maal herlezen en verbeteren van je 'kind', want zo'n boek is op het moment van er over denken al een kind van je geworden en dat wordt het tijdens het schrijven nog veel meer, nee, niet zoals je eigen biologische kinderen, maar je hebt hem wel door, toch? Maar dan nu, uiteindelijk in de drukproef, dat is de manier waarop je 'kind' er dus na de bevalling uit gaat zien! Dus, moet je alles perfect hebben. Dan valt het weer eens op hoe veel 'geboorteafwijkingen' je kind in die zetproef vertoont. Die geef je terug aan aan de uitgever, je checkt de inhoudsopgave, de bijschriften van de fotos en dan zie je, een dag later, dat je achternaam verkeerd is gespeld op de 'flaptekst'.
Godsamme, ook dat nog. Nu ja, daar ga je dan ook weer een mail over schrijven en al met al ben je met je kop helemaal niet bij de dingen die je anders zo beroeren. (Ja, natuurlijk wel bij die kleine prinses die net geboren is en bij die kleine prins van vijf, je oudste kleinkind waar E. en ik helemaal gek vanm zijn, maar heel veel dingen glijden langs je heen,je bent namelijk druk in je wereld die dat boek, in mijn geval 'De Berg', heet en ik was helemaal ego centrisch bezig.)
Dan, eindelijk, heb je alles gecorrigeerd en krijg je de drukproef erug en het valt je dan opeens op dat je zoveel fouten hebt laten staan. Het boek telt dik tachtigduizend woorden en, na herhaarldeijk nalezen en verbeteren, vind je er nog een goede twintig. Samme, denk je, ik heb het toch allemaal verbeterd? Dan kijk je nog eens naar de omslag, mooi hoor, en lees je nog eens wat verhalen door en voel je weer wat je toen voelde en man, dat is oké!
Nu is het over. 'De Berg' is niet meer helemaal alleen van mij, net zoals een van je kinderen niet meer helemaal alleen van jou is, op het moment dat het voor het eerst naar de peuterklas gaat of naar de echte school, of gaat studeren, of, erger, een vriendje of vriendinnetje, lees: 'indringer in jouw leven' met hem of haar krijgt. Maar, zo is het leven, toch? De kinderen gaan de deur uit, dat deden wij ook, wij verlieten onze ouders ook, gingen ook onze weg en keken wel waar we terecht kwamen, soms goed, soms minder, soms perfect, soms verschrikkelijk.
Dat moet dit derde kind dan ook maar doen. Ze is het huis uit. Nu moeten anderen voor haar zorgen, haar kopen en bekijken en lezen.
Ik zal altijd van haar blijven houden en haar altijd in mijn huis en in mijn hart houden, hoor. Mijn derde kindje: 'De Berg'.

Heksenjacht

Ok, dat Lance Armstrong en in zijn gevolg, de halve wielerwereld (en een paar wielervolgers/groupies) zijn aftgeserveerd, is nu bekend. Terecht of niet terecht, de wielersport heeft, voor de zoveelste keer, weer eens grote schoonmaak gehouden, 'generaal schoonschip', noemden we dat bij de Marine. Wanneer de andere sporten op zo een grote schaal hun dopingperikelen gaan ophoesten is slechts eeen kwestie van tijd. Ik las al een column in Het Parool dat ook het schaatsen onder druk stond en dat ook het zwemmen het kon 'shaken', binnenkort. Die column was natuurlijk sarcastisch bedoeld, maar ik ben er heilig van overtuigd dat de doping niet alleen in mijn geliefde sport (over)heerst. Ik zal het nu niet hebben over de zogenaamde 'krachtsporten', het gooien met kogels of schijven of het onder zware gewichten gebukt gaan en die dan trachten op te tillen, maar er zijn ook in de 'heilige' voetballerrij, gevallen bekend van 'dopage'. Zelfs in het tennissen, een spel waar je, geloof ik niet echt moe van kan worden, gezien de geringe inspanningen en de vele rustmomenten, elke vijf seconden of zo, die de spelers van dat spelletje zich hoeven te getroosten, schijnen spuit en naald al te zijn doorgedrongen.
En wat dan te denken van al de records op de schaatsbanen die jaar na jaar, soms dag na dag, worden verbeterd of verbroken? Zuiver op de graat allemaal? Ik weet het niet, ik zeg het niet maar denk er het mijne van. Is doping erg? Ik heb die vraag al eerder gesteld en ik weet het nog steeds niet. Als voorbeeld geef ik altijd maar aan dat mijn 'armelui' doping uit de ochtendkoffie komt, die ik nodig heb, voordat mijn dag begint. Ik kan absoluut niet zonder en ik weet, sterker, ben overtuigd dat ik, zonder dat donkere brouwsel, niet zo scherp en zeker functioneer als anders.
Maar, nu even de doping terzijde. (Dat is 'wishful thinking', hoor, mensen zullen het altijd blijven gebruiken.) Nu is er opeens een heksenjacht op Vinokourov, die L-B-L en de Olympische titel zou hebben ver- en gekocht. Schande, schande, schande, zegt de brave en niet in de enige en echte sport ingevoerde burger.
Ja, natuurlijk heeft hij dat gedaan,maar: "what's new' in de wielersport? Goh, zo lang er gekoerst wordt, worden er koersen verkocht. Moet ik het uitleggen? Ok, doe ik. Stel: je bent met een groepje weg uit het peloton. Stel: je weet dat je goed bent, maar die man, schuin achter je, die nu lekker in je wiel zit, is sowieso rapper in de sprint. Stel: je hebt in die ontsnapping al heel veel werk gedaan, echt van alles: vanuit het peloton naar die groep gereden, dan ook nog veel kopwerk gedaan om de vlucht in stand te houden, je bent al eens van de fiets gemoeten omdat je lek gereden was en weer moeten terugkeren naar je medevluchters. Stel: je weet dat je 'aan het einde van je bobijntje' zit en dat van die vier medevluchters jij dan wel als negende zal eindigen (geintje!)Je poten zijn leeg, je hebt niet genoeg gegeten, kortom, je voelt dat je niet gaat winnen.
Ok, jij, lezer, bent een brave burger, die elke ochtend/middag/avond op tijd op het werk is, gewoon je werk doet, maar jij, lezer, hebt ook je dagen niet, toch? Je hebt wel eens mot thuis, de belasting inspecteur loopt te janken, je kleine is niet lekker, je schoonma wil op bezoek komen, nou ja, ik grap er over, maar we hebben allemaal wel eens zo'n dag. Als je dan een collega vind, die een stapje harder wil doen voor je, zodat je even een 'time out' kan nemen, zal je hem gauw een kopje koffie of een broodje betalen in de kantine. (Nee, sigaretten aanbieden mag niet meer, tegenwoordig, maar voel je ongeveer wat ik bedoel?)
Nou, die fietser, die ook voor zijn eten werkt heeft dat ook. Die is allang blij dat 'ie, uitgepierd als hij is, de meet kan halen en zegt tegen zijn metgezellen dat hij wel wil winnen en hun/hem (maar ook haar, vrouwen koersen net als mannen, natuurlijk) wel een kop koffie en een broodje en een sigaretje zal betalen aan de meet, als hij de kans krijgt om te winnen. Nu zijn die beloningen niet in natura, zoals koffie en broodjes en geen sigaretten, maar die gaan via Zwitserse of Liechtensteinse of Kaaimaneilanden banken, maar het idee is natuurlijk gewoon hetzelfde.
Ja, koersen worden verkocht en dat is al zo vanaf de eerste beroepscoureurs. Lees de geschiedenis van de wielersport er maar op na. Ze geven het bijna nooit toe, al die fietsers, maar het is wel zo. Lesna deed het al, rond het jaar 1900, Wim van Est gaf het dan wel gewoon toe in de jaren vijftig van de vorige eeuw en hield er een knap huis aan over en nu doet ook Vino het dus. Erg?
Ik weet het, alweer, niet. Ik vind het niet. Kijk, fietsen is de afspiegeling van het leven, niet meer, niet minder. Iedereen wil wel eens de beste of de knapste of de meest geliefde zijn en daar hebben mensen heel veel voor over, toch? Als mijn collega morgen mijn dagtaak over neemt voor een sigaret en een broodje en ik zijn, gemakkelijker taak, over kan nemen, nou, dan doe ik dat. (En als mijn chef dan ook nog zegt dat het er goed uitziet, ben ik helemaal senang.)
Overigens, in het voetbalspel is de omkooprage en het wedden op uitslagen tegenwoordig ook een olievlek die maar steeds groter wordt, dus, zeur nou niet alleen over mijn sport, kom op.
Over een goede twee weken komt mijn boek 'De Berg' uit! Koop dat boek. Daar staat helemaal niets in over het verkopen van wedstrijden!

Over literatuur, lezen en schrijven

De Volkskrant, een krant die ik bemin, graag lees en waar ik het overigens heel vaak mee oneens ben, maar die wel een van de weinige leesbare 'kwaliteitkranten' is, die ons land heeft, had in het begin van dit jaar een fantastische actie. Je kon, bij elke zaterdagkrant, tegen het inleveren van een uit de krant te knippen bonnetje, een 'debuutroman' kopen van allerlei (nu allemaal al dan niet bekende of gearriveerde) schrijvers en schrijfsters. Je moest dan vijf euro bijbetalen en je had zo de 'debuut' hoogtepunten van de Nederlandse literatuur in twintig delen compleet in je kast staan! Goed werk, Volkskrant en dankbaar heb ik, lezer en altijd uit op een voordeeltje, die serie natuurlijk gekocht!
(Nu heeft De Volkskrant wel alijd iets 'opvoederigs', eigenlijk. Ze hebben een serie 'Kunst' en een serie 'Architectuur' uitgebracht onder dezelfde voorwaarden. Momenteel is men bezig aan een serie 'Wetenschap'. Alles heel betaalbaar en dus voor verzamelaars en liefhebbers, zoals ik er een ben.)
Ik schafte dus de hele serie 'debuutromans' aan en begon ze, het was weer zo'n typisch Nederlands voorjaar, koud, regenachtig, naargeestig, op de dagen dat ik niet kon fietsen of hoefde te werken, te lezen. Dat waren in principe alleen maar zater- of zondagen, want door de week werk ik nog en als ik dan thuiskom en eenmaal doodmoe zit, wil ik liever een boek lezen dat me wat verstrooid en waar ik niet al te lang over hoef na te denken over "wat bedoelt de schrijver met die komma en wat is het nut van dat stopwoord en waarom zegt hij het zo", zoals ik op de lessen Nederlands van de MULO, ja ik ben maar eeen simpeltje natuurlijk, meekreeg.
Voor wat betreft de literatuur die we toen op school, verplicht, moesten lezen, was dat eigenlijk allemaal eenvoudig, althans, zo komt het me nu voor. Ik had toen al een grote 'leeshonger' dus men strafte me er niet mee. Ik las, voor mijn verplichte lijst, boeken van Slauerhoff, Van Schendel, een dunnetje van Vestdijk, een Lampo, van voor zijn echt goede boeken, de eerste van Wolkers, hoewel dat als pornografie werd beschouwd en van de Duitse, Engelse en Franse boeken weet ik het gewoon niet meer. Ook gedichten van Bloem en Vondel en nogmaals van Slauerhoff, stonden op mijn lijst. Want: lezen moest, een leeslijst was verplicht en die moest je, voor je examen, overhandigen aan de examinatoren. Die bestuuderden die lijst dan en wisten dus waarmee ze je het vuur aan de schenen moesten leggen. Die examinatoren hadden, zo deden ze voorkomen, namelijk alle literatuur van de wereld gelezen!
Maar zoals ik geloof ik al zei, toen was lezen nog 'gemakkelijk'. Schrijvers schreven in duidelijke taal en vertelden het verhaal wat ze wilden vertellen. Soms mooi, soms stokkend, soms opzienbarend (Wolkers) maar altijd duidelijk. Vestdijk was gewoon wel moeilijk, maar als je je gedachten er even bijhield, was 'ie wel te lezen. Ik heb vrij veel van deze literator gelezen, later, toen het niet meer hoefde en ik heb bijvoorbeeld 'De Vuuraanbidders' een paar keer verslonden. Nog grote namen: Mulisch, daar kan niemand omheen, doe ik het dan wel, dan krijg ik een banbliksem uit de schrijvershemel over me heen ben ik bang voor, Hermans, soms, en Maarten 't Hart. Reve? Wie is dat, Reve? Ook Hella Haasse las ik en Sartre, maar daar knapte ik op af, God, ik wil lezen, maar niet puzzelen.
Wel heb ik bijna de gehele 'Les Rouchon-Macquart' serie van Zola verslonden. (Wie kent ze nog?) Ok, die boeken waren 'traag', het schoot allemaal niet zo op, zonder horloges, internet en mobiele telefoons, maar de verhalen, die breedsprakig waren, waren wel allemaal fraai en mooi geschreven en verteld en de personen 'stonden voor je' als het ware.
En dat mis ik nu zo bij de literatuur van nu. "Ik heb o zo vaak geprobeerd te bereiken" om Grunberg te kunnen lezen maar man, wat een slap gedoe. Van der Heijden, in zijn cyclus 'De tandeloze tijd' is oke, daar is niks mis mee. Heleen van Rooijen, nou nee, mislukt als huisvrouw en schrijfster. Palmen? Alleen maar in voor eigen glorie en een vreselijk megalomaan mens. Japins eerste: 'De zwarte met het witte hart', vond ik dan wel weer iets hebben, de rest van zijn werk is 'minder fraai' om het maar zo te zeggen. Maar verder: Herman Koch? Yuk! Glastra van Loon? Betere politicus dan schrijver, zal ik maar zeggen, want over de doden niets dan goeds. (Triest, zo jong te sterven met nog een jong gezin en dat meen ik echt!)
Maar nee, die debuutroman(s), nee, daar heb ik niet echt veel plezier aan beleefd.
Mjn eigen debuutboek:'Over mijn toeren' herlees ik af en toe ook weer met het schaamrood op mijn kaken. Ik heb namelijk ook (tot nu toe twee boeken) geschreven. Je hebt natuurlijk als beginnend schrijver niemand die je vertelt dat je een beginnend schrijver bent of wilt zijn, of iemand die je kent die je daar in steunt. Nee, je moet alles alleen uit zoeken, maar je hebt natuurlijk al wat geprobeerd te schrijven, een kort verhaal, een stuk voor een blad, een stuk in de krant, nu ja, noem het maar op en op een gegeven dag/moment, krijg je de geest! Nu komt dat boek er!
Je hebt onderwerp, hoofdpersoon, plot, bijpersonen, karakterschetsen in je kop gemaakt en je weet wat je der mee wil en je zwoegt en ploetert en gaat aan de slag en, na maanden: daar is je 'eerstgeborene'. Je wilt er de boer mee op en biedt het aan bij literaire agenten en uitgevers.
Het drama ontrolt zich nu met caleidoscopische snelheid: je bent een 'no name', je kent geen journalisten, geen uitgevers, geen politici, geen, al dan niet BN'ers en je boek wordt geweigerd: 'er is zoveel meer op de markt dan waar Uw boek aan voldoet.'
Ik schrijf geen porno, niet over dikke bipsen, over een verloren geloof, ik doe niet aan moeilijke taal met aforismen en vijf dubbele bodems en zo, nee ik schrijf over wie ik ben en wat ik doe (fietsen en zo) en zonder opsmuk.
K.., k.., etc.
"Maar", zegt een vriendin, "ga eens kijken op de websites, er zijn van die uitgeverijen waar je bijna alles zelf moet doen, maar die geven je wel uit."
Dat deed ik en dat gebeurde. Ondertussen staan er twee 'debuut' boeken in mijn kast, met mijn naam trots erop. Ik heb er niks mee verdiend, hoef dat ook niet, maar er zijn legio mensen die mijn boeken hebben gekocht en die ze leuk vinden.
Jan, ik schreef veel over hem, heeft op zijn ziekbed mijn tweede boek nog eens herlezen en vond het 'geweldig', op een manier waarop alleen een Rotjeknorder dat kan zeggen.
Mijn derde boek, 'De Berg' komt binnenkort uit. Een prachtboek, dat weet ik nu al.

Extra nieuws

Nou, ik ben eerder terug dan ik dacht. Het manuscript van De Berg, dat fraaie boek, geloof me, het is een fantastisch boek geworden met hele mooie fotos, ligt nu bij de uitgever, gecorrigeerd, met de fotos op de juiste plek, onderschriften erbij, allerlei formulieren ingevuld en nou ja, dat waar ik helemaal zo druk, druk, druk mee was. Je gaat van me horen over het hoe en wat van het boek. Wanneer het uitkomt, hoe je het kan bestellen, het ISBN nummer etc.
Dat was tot gisteren. Toen was alles gedaan, alles gecheckt en ge dubbelcheckt en gerecheckt en toen was het over. Het 'kind' was groot geworden en had het huis verlaten en moest nu op eigen benen staan. Hoe dat 'kind' het zal gaan doen? Ik weet het niet, dat ligt aan de eventuele lezer, jullie dus, die mijn kind willen kopen.
Zoals ik wel eens aangeef schrijf ik puur voor mijn plezier. Het is een hobby, misschien wel een passie voor me maar zeker een uitlaatklep. Ik heb drie passies in m'n leven. M'n gezin, met alle aanhang daaromheen, mijn gefiets en natuurlijk mijn geschrijf. Ik weet niet of drie passies veel of juist weinig zijn, ik heb geen blauw (of flets)  idee, maar ik ben er helemaal blij mee. Maar het is ook zo dat, toen m'n, nee onze, echte kinderen het huis verlieten we, E. en ik, allebei wel even last van een dipje hadden. (Geen 'empty nest syndroom', hoor, maar nu ja, gewoon, het werd wat stil en zo.) De laatste van het stel is nu een half jaar weg en we vinden het huis af en toe wel groot en leeg en stil. Wij hebben het goed en genoeg aan elkaar en het is de natuur, de jongeren verlaten het nest en zo moet het ook, natuurlijk. Maar, nogmaals, als ze met z'n allen, of alleen of in groepjes, weer eens een al dan niet lang weekend geweest zijn, dan valt de stilte weer eens op. Nee, nee, E. en ik zijn nog lang niet op elkaar uitgekeken of met elkaar uitgepraat, nee, dat is onzin, maar de jeugd laat haar geluid en haar sporen wel achter, toch? Binnenkort komt er 'familieuitbreiding'. Er wordt, nu al een dag of wat later dan verwacht, een tweede kleinkind geboren, een meisje, dit keer. Daar is het wachten nu ook een beetje op en ook dat geeft wat nervositeit. Niet zo erg als bij de ouders, zoon en schoondochter, maar ook wel wat bij ons. De telefoon gaat, we rennen er naar toe, maar nee, weer een nummer dat we eigenlijk niet willen beantwoorden.
TRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EX
Vanmiddag om 1400 hr is Mia Rosie Graver geboren. Ze is gezond, ma en kind maken het goed. Ze weegt 3630 gram, zeven pond en 130 gram dus, en meet vijftig cm. Man, wat een geluk. Zoon en wij belden en hoorden dat het helemaal goed ging. Vanavond was N. al weer thuis na de ziekenhuisbevalling. Emoties en vreugde en opluchting strijden om het hardst, maar vreugde en opluchting winnen.

De prins en de prinses. Ze wonen ook nog eens in de Prinsenstraat, grappig toch?

Ik stop nu, ik ga een glas drinken op mij 'nieuwe' meissie.
Ik ga met dit verhaal verder, maak je geen zorgen, of juist wel?
Ik wil dan ook nog even verder praten over de heksenjacht op Vino. Hij zou L-B-L gekochte hebben?
What's new? Wielrennen is, net als het leven. Handel en wandel.
Een gelukkige opa sluit nu af.

Druk, druk, druk

Mensen, wat heb ik het druk.
Niet alleen op het werk, maar voornamelijk met het bewerken van mijn, ondertussen alweer derde, boek. Zoals jullie in de Blogs hebben kunnen lezen ben ik met een paar maten de Alpe d'Huez op gefietst. Dat moest natuurlijk voor het nageslacht vastgelegd worden en dus heb ik dat dan maar gedaan. Het is een heus boek geworden en het draagt de titel: 'De Berg'. Toepasselijk, kort en simpel, niet?
Maar goed, de boekenwereld heeft geen tot nauwelijks interesse in het uitgeven van boeken over sport, behalve als je een echt heel goed boek hebt geschreven, zoals Tim Krabbe dat deed met 'De Renner' of als je natuurlijk al een beetje een naam hebt in de literaire wereld, zoals die ene hardloper.
Nu heb ik wel een heel mooi boek geschreven, maar ik heb geen naam in de literaire wereld en ook niet, zoals Krabbe, connecties in de toneel- of film- of BN wereld.
Dus wordt mijn boek uitgegeven door Free Musketeers, een zogenaamd POD uitgeverij. POD staat dan weer voor: printing on demand. Zo, nu ben je meteen weer wat op de hoogte van die kretologie.
Maar goed, zoals gezegd, druk, druk, druk. En, na de dood van Jan en de crematie, was ik natuurlijk ook wel wat uit het lood, of is het 'uit het veld', geslagen. Ik ben dus nu uren lang en dagenlang bezig om elk woord, elke komma, elk aanhalingsteken en alle alinea's en witregels te beoordelen en te bezien of ze goed en toepasselijk worden geplaatst of juist niet.
Vervelend? Nou een beetje, het is werk dat je heel geconcentreerd moet doen. Bij een grote uitgeverij is daar een hele batterij van mensen die dat dan doen, maar dat verhoogt de prijs van het boek natuurlijk ook meteen. En dan, nu kan ik natuurlijk niemand de schuld geven dat het boek er niet uitziet, of dat er fouten instaan etc. Ik ben er nu zo dicht bij betrokken, dat het nu ook echt mijn boek is. Begrijpen jullie?
Maar het is niet alleen het 'bekijken en corrigeren' van het manuscript, het is ook het opstellen van een Email aan vrienden/kennissen/vage bekenden, zodat de uitgeverij Free Musketeers, die mensen een promotiemailing mogen sturen, want dat mag alleen als mensen aangeven dat ze geen bezwaar hebben tegen het krijgen van zo'n 'promomail'.
Dan moet je al die email adressen ook nog eens checken en dubbelchecken en daar weer een lijst van opmaken en dat moet dan, samen met nog wat gegevens en fotos en formulieren, naar de uitgever worden opgestuurd.
Ja, natuurlijk, eigen schuld, dikke bult, dat weet ik ook, en ik doe dus mijn best en wil het allemaal zo goed, maar ook zo snel, mogelijk doen. Maar ja, zoals Jan zou zeggen: 'dat kost kolen.'
En, zoals ik hoorde van E., zegt elke vrouw na een bevalling: 'Nooit meer', en dat heb ik nu ook eeen beetje. Dat had ik al bij de vorige van mijn "bevallingen", maar nu is het echt: 'nooit meer.'
(Denk ik.)
Maar goed, ik houd jullie op de hoogte van het verdere verloop van het boek.

De laatste over Jan

Ok, oké, in mijn laatste Blog was ik wel heel erg kort en meldde ik het overlijden van mijn maat Jan wel heel summier, geloof ik. Dat was dan toch wel een beetje de schok, natuurlijk. Maar het is nu eenmaal zo. Jan is niet meer. Woensdag j.l., 251012, is Jan rond 2215 overleden. Teun belde me, emotioneel natuurlijk. Ok, we wisten dat het zou gaan gebeuren, het ging al een paar dagen slechter met hem en hij was nu een zwaar zieke man. Maar toch, dit soort zaken komen altijd te vroeg. Altijd. Ik slikte, snikte en vroeg Teun of ik hem even later terug kon bellen. Teun slikte natuurlijk ook. Iets later had ik hem weer aan de lijn en hij vertelde, summier, over het overlijden van Jan. We spraken nog wat en haalden nog wat herinneringen op, waren allebei emotioneel en keerden terug naar de praktijk. Hij zou verder laten weten wanneer en hoe de crematie etc. en ik zou een mail naar de maten sturen en we zouden elkaar verder op de hoogte houden en zo. E. had al door wat er was en zo als ze is, troostte ze me zo goed ze kon. We spraken nog wat over sterfgevallen in de familie- en vriendenkring, zo gaat dat, denk ik. Ik opende de PC, klikte mijn mailbox aan en mailde het nare, maar wel door iedereen in 'onze' kring verwachtte, nieuws. Triest en emotioneel, checkte ik nog even buienradar, ja ik moet wel naar het werk natuurlijk bij voorkeur op de fiets, en zag dat dat ging. Ondertussen had ik toch nog wat late mailers bereikt die het bericht hadden gelezen, Werner had nachtdienst, schijnbaar en ook Aad was nog op. Irma, ergens vanuit China, had het bericht ook gelezen, het is daar dan al morgen en iedereen was geschokt, toch nog.
De dag die volgde was ik down. Het werk was saai, ik deed alles op de routine, ik had geen lol, was er niet bij, robotachtig. Marjan, eeen vriendin/collega wiens man ook die vreselijke ziekte heeft, zag m'n kop en vroeg wat er was. Ik wilde haar niet opzadelen over het oordeel dat haar man ook zou treffen, maar deed het, onder verontschuldigingen, toch. Ook zij troostte me. Rond elf uur belde ik A., de vrouw van Jan. Ze was/deed nuchter maar vertelde dat ze het nog steeds niet kon beseffen. Volgens haar was Jan 'vredig' ingeslapen en dat was dan weer een troost voor me.
Die avond opende ik de mailbox weer! Een stroom van condoleancebetuigingen las ik. Ik had al geschreven dat Jan geliefd was, maar dat hij zo geliefd was, had ik niet bevroed. Die avond mailde ik met allerlei mensen, maar vooral met Aad M., die een faceboek pagina bijhoudt omtrent alle mensen en gebeurtenissen die in de periode dat Jan en ik en Aad en Werner bij de compagnie dienden. Ook van velen van hen, kreeg ik (in cc vaak) mails. Dat deed echt deugd. Ik had van A. begrepen, en dat werd nu door Teun bevestigd, dat de crematie op maandag 29 oktober zou zijn. Ik liet een briefje voor m'n directe chef achter dat ik die dag vrij moest nemen, iets waar ik hem al over in-gefloten had een tijdje terug, toen het zo bergafwaarts ging met Jan. Mijn Filiaalmanager had het briefje kennelijk gelezen en kwam me, heel gemeend, condoleren en maakte een praatje en vroeg of het ging. God, dat deed ook weer deugd.

Vandaag namen we echt afscheid van Jan. Ik vertrok natuurlijk veel te vroeg van huis, oude KM gewoonte, maar dat pakte, oude KM gewoontes zijn niet voor niets zo ontstaan, gelukkig goed uit. De crematie was in Spijkenisse, onder de rook, nee geen geintje, van Rotterdam. Het adres was moeilijk te vinden, waarschijnlijk te nieuw voor mijn navigatie apparaat. Ik kreeg in elk geval van de stem opdracht om: "Links af slaan", waar een boerenweggetje was, waar een 'verboden in te rijden' bord stond. Aad bleek vlak achter me te rijden en even later belden we. We waren helemaal verkeerd, of in de war, maar goed, we bereikten het crematorium uiteindelijk toch. Maf genoeg was ook Werner daar net op dat punt aangekomen. En zo, vergezeld van mijn beide 'zoons', liepen ik naar het crematorium. Het kwam dus gelukkig goed. De 'opkomst' was groots! Oud collegae van de marine, kennissen van Jan uit zijn kringen, familieleden en 'what have you', waren in overtal aanwezig. De aula was zo vol dat de aanwezige stoelen, een dertigtal, gevuld waren en dat er zeker nog een vijftigtal aanwezigen moesten staan. De muziek begon met het geweldige Pink Floyd nummer: 'Wish you were here.' Ik schoot in de emoties. Jaren geleden heb ik al eens met E. afgesproken dat op mijn afscheid ook PF te horen moet zijn. Mijn keuze is dan weliswaar 'Shine on you crazy diamond'. Dan wel de hele versie, die dan een half uur duurt. 'Want", zei ik tegen E., "bij mijn leven hebben ze nooit naar me willen luisteren, maar bij mijn dood zullen ze dus wel moeten." Maar dat is een geintje, natuurlijk. (Hoewel?)
Zoals gezegd, het was indrukwekkend. Zoon Johan en dochter Annemiek deden een hele fraaie samenspraak over hun pa en ik zag menigeen een traan wegpinken en ik was ook blij dat ik een pakje zakdoeken bij me had. De toespraakjes, de aanwezigheid van heel velen en de waardigheid waarmee men afscheid nam van een goede, zeg maar beste, gozer. Iets van een reünie heeft het toch altijd ook wel, natuurlijk, zo'n bijeenkomst. Je ziet mensen of familie of collegae die je jaren niet hebt gezien of hebt gesproken. Frits was er en we babbelden even over het volgende (fiets)jaar. (Het leven gaat door, ja, zo is het gewoon.)
Ik condoleerde de familie en dat was leuk en dat was naturel. Ik beloofde A. om contact te blijven houden en voor een van de eerste keren in mijn leven, geloof ik dat dat zo ook zal gaan. Wat ik met Jan had, heb ik ook wel met haar. Ik geloof en beloof dat ik contact met haar zou houden. De kinderen van Jan en A. herkenden me van de foto achterop een van mijn boeken en we spraken nog wat. Ik wenste hen sterkte en zei dat ik zeker wist dat ze ervoor elkaar en voor A. zouden zijn in deze moeilijke tijden.
Ik reed terug en had naast de gebruikelijke vreselijke files ook nog een vreselijk noodweer onderweg.
Maar da's niet erg, althans niet in vergelijking met het besef dat Jan er nu echt niet meer is!

Lance: 'In nauwe schoentjes'

De Vlaamse taal is zo'n stuk rijker dan de onze, dat vind ik in elk geval! Dat is nogal gek natuurlijk, want het is gewoon Nederlands, net zoals het Limburgs en het Drents dat zijn. Maar, ik vind het (vaak) zo'n duidelijke en ter zake doende taal dat het mij opvalt dat er zoveel fraaie en directe opmerkingen en aanduidingen voor bepaalde situaties zijn, die wij, in ons Nederlands, nauwelijks gebruiken. Ik ben bang dat ons Nederlands een taal voor technocraten is geworden en voor mensen die geen gevoel voor taal en de romantiek van de taal meer hebben. Het feit dan men wil (of misschien al bezig is) om in het Engels college geven aan bepaalde universiteiten, zegt al genoeg voor de teloorgang van onze taal. Ok, ik weet het wel, het Vlaams zit vol met gedwongen en verwrongen Franse vertalingen in het Nederlands en die zijn vaak tandenknarsend en erbarmelijk slecht. 'Mijn botten', schiet me nu even snel te binnen, wat dan in het Frans iets als 'Lik mijn laarzen, 'mes bottines' zal zijn.
Neem nu zo'n opmerking als die, die in de kop van dit artikeltje staat: 'In nauwe schoentjes'.
Begrijp je hem? Vertaal hem maar, voor jezelf. Ik heb vroeger, en soms nu nog, ook wel eens in een schoenenmaat gelopen die net te klein was, en dan voel je je heel ongemakkelijk hoor en je poten doen een partij pijn, dat 'wil je niet weten', zeggen wij dan weer, maar de Vlaming heeft daar weer een veel fraaiere uitdrukking voor natuurlijk! 'Het is niet te doen!', zeggen zij dan weer en dat geeft ook meteen aan wat dat is. Het is ook 'niet te doen', met je maat 44 B in maat 44 S te lopen, zoals dat mij overkwam tijdens een deelname aan de (militaire versie) van een 4-daagse.
Maar goed, ik schijn in mijn laatste Blog toch te hoopvol gestemd geweest te zijn over de onschuld van iemand die ik totaal niet mag of ooit heb gemogen. Hij, Lance Armstrong dus, zit ondertussen, ik was het Blog al een tijd eerder begonnen, voor het onthullende rapport in ieder geval, niet meer in te nauwe schoenen, maar is er volkomen uit gestapt. Alle Tourzeges zijn hem ontnomen en hij is nu de grootste bedrieger in de, overigens van bedrog vol staande, wielerwereld. Mensen die hem jaren en jaren lang bewierookten, alles van hem als zoete koek slikten en aan ieder woord uit zijn mond het 'Evangelie van Lance' ophingen, daar boeken vol over schreven, hebben hem nu verketterd en vernietigd en laten hem als de bekende hete kool uit het vuur vallen. Terecht? Misschien. Ik schreef het al eerder: ik ben nooit, en dat kan ik bewijzen, een liefhebber of voorstander dan wel fan van de man geweest. (Lees mijn boek: 'Over mijn toeren', waarin ik een stukje over de Texaan schrijf.) Maar ik geloof domweg niet dat een man als Armstrong, hoeveel macht, (gut, ik schreef eerst 'power', lekkere taalpurist ben ik dus) hij dan ook had, ik geloof dus niet dat hij zeven jaar lang, en langer natuurlijk, het hele peloton van doping controleurs kon omkopen. Niet alleen tijdens, maar ook 'buiten competitie', tijdens de onaangekondigde controles, die worden uitgevoerd.
(Een schril voorbeeld van die 'buiten competitie' controles geef ik nu: een Belgisch coureur, ik geloof dat het Kevin van Impe was, maar ik hoop het niet voor hem zoals je zult lezen, had net zijn pasgeboren kindje verloren. Omdat de coureur in zijn enorme verdriet aan van alles moest denken behalve dan aan de buiten competitie controles, was hij niet thuis, toen er een club dopingcontroleurs om zijn urinemonster en bloedmonster kwamen vragen. Voorbereidingen voor de begrafenis, het enorme verdriet van hem en zijn vrouw, rouwkaarten, kerkdienst, nu ja, dat soort zaken meer, natuurlijk. De doping autoriteiten waren onverbiddelijk, ondanks zijn trieste verhaal: Niet thuis getroffen is positieve plas, dus: zondaar!)
Als het wel zo is, dat LA de zaak enorm fleste, ik schreef dat in een vorig bericht al, dan zijn al die antidoping instanties en al de hogere instanties die hen dan weer aansturen, natuurlijk net zo verrot al die wielerwereld zelf!
Dus de wielersport is verrot, maar: what's new? Als je zelfs maar een paar boeken over die, nog steeds fantastische (en enige echte) sport hebt gelezen weet je dat de coureurs, vanaf Mathieu Cordang tot en met Alberto Contador, hebben gepakt. (Of willen pakken of zullen pakken!)
Nogmaals, lees mijn Blog over de Rabobank ploeg: de jongens moeten wel! Hun bazen willen hun, niet eens overdreven hoge, salarissen terug verdienen door hun sponsor naam in beeld te laten komen.
Ik herhaal nog even een ding: Lance won (misschien) gedopeerd zijn TDF's. Maar waarom won Boogerd, volgens Leipheimer ook gedopeerd, dan geen enkele TDF? En waarom heeft Indurain er wel vijf gewonnen, zonder ooit in opspraak gekomen te zijn? En waarom won die Leipheimer, gedopeerd door onze Boerenleenbank, dan zo weinig? En Hincapie uit de ploeg van LA? Hij is toch ook geen grootwinnaar? Te weinig geprikt? En Mentsjov is/was gewoon een goed coureur en won natuurlijk maar een GDI en een VDE, de tweede VDE kwam door verkeerde plassen van Heras, geloof ik!
Ik zal de rest van mijn leven de wielersport altijd een heel warm hart toedragen, pakken of niet pakken! (Ik vermoed overigens dat er een complot achterzit van de voetbal organisaties die ondertussen in het gedrang komen doordat het fietsen een veel zwaardere sport is en veel meer kijkplezier geeft dan dat voetbalspelletje, dat: 'tikkie terug, Jaap' is geworden en dat zo vreselijk blase is momenteel, door de enorme belangen, denk aan miljarden euro's en omkopingsschandalen en verkochte wedstrijden, die op het spel staan en die dat nu een beetje gingen verliezen tegen de enorme kijkdichtheid van de fietssport. Ja, ja, weer lekker complotdenken, ik vind het heerlijk.)
Nog even herhalen: het is: de wielersport en hetvoetbalspel/tennispel etc.
In maart begint het spektakel weer! Ik ga kijken, echt!

Ik ga hier niet aan Mart Smeets bashing doen. Da's goedkoop en niet nodig. Smeets heeft zelf zijn boek 'De Lance factor' al uit de competitie voor een of ander boekenprijs gehaald. Dat zegt genoeg.
Maar, wat voor Smeets geldt, geld ook voor vele mensen die zich alleen maar aanschurken tegen 'sterke mannen'. Dat was al zo bij Jezus Christus, bij de Romeinse keizers, Karel de vijfde, bij Napoleon Bonaparte, bij Anton Mussert of A. Hitler en nu ook weer bij een heerser in het peloton.
Is dat erg? Ik weet het niet zo, ik geloofde ooit in God.

Melancholie en Jan

Ooit, misschien wel vijfendertig jaar terug of zo, las ik eens een boek. Dat doe ik wel eens een enkele keer, trouwens. Ik geloof dat het boek 'De mandarijnen' was van Simone de Beauvoir, maar het kan ook iets uit het fenomenale oeuvre van Hella Hasse geweest zijn. Ik weet alleen nog dat het van een vrouwelijke schrijver was, in ieder geval.
Waar het in ieder geval op neer kwam, was dat ik het boek ergens in het begin van de herfst las en dat het me geweldig melancholisch stemde. Het stemde me triest en toch hoopvol op een gekke maar vooral tegenstrijdige manier, trouwens. Dat had diverse redenen en de minst erge daarvan was dat het weer eens herfst was. Ik diende, als korporaal, in die tijd in Hilversum, in die prachtig gelegen kazerne, bijna helemaal omgeven door bossen en struiken en boomgroepen. Al dat gewas was al aan het kleuren in herfsttooi en ja, dat is natuurlijk prachtig om te zien. Zo heeft elk seizoen wel mooie dingen, uiteraard. Elk seizoen symboliseert natuurlijk iets van het mensenleven. De lente is de jeugd, het jonge groen aan de bomen en planten, de zomer is dan de bloei van het leven, de aren zijn rijp en de bossen vol met groen, de temperaturen aangenaam, de herfst is dan de intredende ouderdom, net als het haar van de mens, zo kleuren ook de bomen en zo en de winter staat natuurlijk voor het afsterven van het leven, de dood zeg maar, met zijn lege akkers en kale bomen en zijn kilte.
Niet dat ik dat zelf zal hebben uitgevonden, hoewel ik mezelf wel prijs met die mooie symboliek, maar ik zal dat ooit wel eens ergens gelezen hebben, denk ik.
Die herfst was ik zelf in de echte zomer van mijn jaren. Ik was halverwege de twintig en was net vader geworden van een geweldige zoon. Serge heet de jongen, in mijn ogen altijd nog een jongen maar hij is een vlowassen man, nu natuurlijk. Hij is de vader van een geweldige kleinzoon en (op het moment van schrijven) staat zijn vriendin, Nicoline, op het punt van bevallen van hun tweede kind, een dochter dit keer.
In ieder geval, die herfst stond ik aan het begin van een carrière waarvan ik nog niet kon bevroeden wat die voor mij in petto had. Ik was de jongste korporaal ooit in mijn vak (tot dan toe) en de toekomst scheen me toe te lachen. Maar mijn (nog vrij prille) huwelijk was al wel in de herfst van haar bestaan. Mijn toenmalige echtgenote had, laat ik het zo zeggen, andere en meer interessante mannen leren kennen. Dat ze later van steeds koudere Kermissen thuiskwam in die interesses was, jaren later, slechts een troost en een wraak. Wraak is een gerecht dat je het beste koud kunt eten is een (Spaans?) gezegde, maar daar wil ik niet verder over gaan.
In ieder geval, die herfst, na het lezen van het boek en met de verkleurende en vallende bladeren werd het begrip 'melancholie' me voor het eerst duidelijk! Dat aparte gevoel dat in je bloed zit en in je geest en dat je triest maakt om verloren dingen en zaken en misschien ook wel blij om de dingen die nog moeten gaan gebeuren of komen.
Ik ben nu zelf in die herfst van mijn leven. Ik ben 60. Dat is jong nog natuurlijk, heel jong en zo voel ik me ook. Mijn ouwe gabber Jan heeft de strijd om zijn leven bijna moeten opgeven, het einde nadert nu met rasse schreden, maar ik doe nog dingen die ik dertig jaar geleden niet eens deed. Ik fietste op de Alp, ik heb veel plannen voor het volgende fietsseizoen en ik werk me nog de koelere!
Maar ook mijn gezin, kinderen, kleinkind en aspirant kleinkind, leven helemaal in me. Mijn huwelijk met E. is oké, ik houd van haar als nooit tevoren, dus wat doe ik nu sombermans en? Nee ik sta nog steeds midden in het leven, hoor, maar ik weet dat de beste jaren een beetje over zijn, natuurlijk.
God wat een k.. verhaal denk je nu en wat 'heb' dit allemaal met fietsen te maken?
Nou niks en alles. Ik kwam op deze gedachten en herinneringen toen ik gistermiddag naar huis fietste. Het was een waarlijk schitterende herfstdag met een temperatuur die we de afgelopen zomer nauwelijks hebben gekend. Ik reed langs de rand van het mooie park dat aan de Amstel grenst en zag de prachtige herfstkleuren aan de bomen. Aan de overkant van de rivier zag ik het lover ook in herfsttooi en heel langzaam zonk die melancholie binnen in mijn gemoed.
Tja, afscheid van de zomer (die nauwelijks een zomer was) afscheid van weer een jaar dat weer te snel ging en waar ik hele goede souvenirs aan heb overgehouden. Maar ook het verwelkomen van de nog ongeboren kleindochter die het leven van E. en mij nog meer zal opvullen.
Goh, somber stukje eigenlijk hé?
Ach, er is een oud spreekwoord dat zegt dat mensen gekke dingen gaan doen als de bladeren aan de bomen verkleuren. Maar nee, dat geld voor mij niet. Ik ga morgen maar weer eens de varkensstal die de collegae op het werk hebben achtergelaten opruimen. Daarna ga ik weer lekker genieten van de herfstkleuren van de bomen. Op de fiets!

Ik ben bezig met deze Blog en de telefoon gaat: Teun.  E. neemt op en weet dat het moeilijk wordt.
Teun, nog heel nuchter, vertelt dat Jan een goede tien minuten gelden is overleden.
Man! We schieten iets later allebei in de tranen! Sorry, dit is nu allemaal heel emotioneel, maar ja, melancholie, toch?

De Raboploeg en de stekker eruit

Ik kwam vandaag, na een drukke en zware en frustrerende werkdag thuis. Ik was moe en redelijk 'pissed of', trouwens. Vanmorgen, rond vijf uur, het tijdstip dat ik aanstalten ga maken om te vertrekken, (E. leest toevallig over m'n schouder mee en zegt dat ik elke dag eerder lijk te vertrekken), oké dan, om half zes, maar wel vanmorgen heel vroeg dus, regende het weer behoorlijk. Aangezien ik niet kan douchen of mijn fietskleding kan drogen op mijn werk, ging ik dus maar, tandenknarsend, de huidige generatie zegt 'reluctant', richting sneltram. Vanaf Amstelveen naar A'dam Oost is de verbinding per openbaar vervoer naadje. Er gaan trams en sneltrams zat naar het centrum en naar station Amstel, maar daarna moet ik nog eens een kwartier lopen. De eerste tram vertrekt trouwens pas om 0600 vanaf station Amstelveen Centrum. Ik ben dus zodoende een half uur later op het werk, da's niet zo erg natuurlijk, ik werk dan wel iets langer door, maar terug ben ik ook weer eens een uur onderweg voor een afstand die hemelsbreed slechts tien kilometer is.
Het was trouwens ook nog eens zo'n koeleredag, jullie kennen dat wel. Alles zat tegen, de collegae hadden nog werk van gisteren laten staan, m'n wijnafdeling leek meer op een rommelzolder van zeventig dwergen met Alzheimer die in een nog ergere vlaag van verstandsverbijstering hadden gemeend de wijnen wel even te gaan vullen, maar dan tegen het alfabet in, dan dat ze leek op een wijn afdeling en ik was al moe voordat het eigenlijke werk, mijn diepvries vracht, begon. De FM was daardoor ook niet in een al te goede bui, zeg ik maar zachtjes, maar goed. Rond half een, verliet ik het pand. Ik was dus pas rond half twee thuis.
Ik zoende E., zij zoende me terug en dat was het eerste lichtpuntje van de dag en nee, er was nog geen nieuws over de a.s. kleindochter. Ok, Nicoline is nog niet uitgerekend, maar spannend is het allemaal wel, natuurlijk!
We hadden gisteren al de boodschappen gedaan, ook voor vandaag, dus ik zeeg, na me gedouched te hebben, dankbaar neer voor de TV. We kijken overigens, my God, wat klinkt dit ouwe mensen achtig,  bijna de hele achtermiddag naar de Bels, met leuke en vooral ontspannende series als: Kaat en co, Thuis, (onze enige en favoriete soap) en dan kijk ik zelf verder nog naar wat andere series die men uitzend. E. vind dat meer 'kerels TV' en leest dan krant, boek, tijdschrift of wat dies meer zij. Ik vind het heerlijke en lekker te volgen TV, waarbij ik mij niet al te veel hoef in te spannen, moe als ik ben. Enfin, ik zit en klik als eerste TXT aan, lekker even het nieuws lezen. Ik zie en lees en ik denk: 'Verdraaid!' Nee, dat woord gebruikte ik niet, natuurlijk! Woorden als F..., S..., K.., krijg nu de 'koelere' en dat soort woorden wonnen het!
De Rabobank heeft blijkbaar de stekker uit de ploeg getrokken. Nu eens niet ene mevrouw Sap die dat deed, maar Knebel, de topbaas van Rabo himself. Holy Moly en wat nu? Een hele generatie jonge, goede en enthousiaste coureurs op straat zetten? Nee, eikels, dat kunnen jullie niet maken, mensen. Dit is F...... unbelievable! Dit gaat nergens over! De volgende gedachte die bij me opkwam was dat de jonkies nu voor de ouden moeten lijden, toch? Gesink, Mollema, Ten Dam, dat zijn 'nieuwe' coureurs die zich niet met de Fuentes'en en de Ferrari's van deze wereld in laten, toch?
De verbijstering sloeg toe. Toch ook wel begrip, later, toen het vreselijke nieuws even was ingedaald. Natuurlijk wil je als sponsor je naam niet verbinden aan een stel boeven, dat begreep ik ook wel. Maar: waren die 'nieuwe' coureurs dan opeens boeven? En waren die 'oude' coureurs, ik noem nu alleen Boogerd, Tankink, Dekker en Wauters en meer van die jongens, dan boeven? Ik schreef al eerder: als ze net zo veel gepakt hadden als de Berzin's en Virenque's en Zulle's van deze wereld, waarom hadden ze dan niet veel en veel meeer gewonnen? Omdat ze minder durfden te pakken dan de Berzin's etc. van deze wereld? Gelul. Je pakt en dan meteen flink, of je pakt niet, anders heeft het geen effect!
Maar, dacht ik, de Raboploeg is wel een ploeg van bankiers. En, waar het wielrennen van oudsher een, door de RK kerk gezegende, sport is die vol schelmen en schurken zit, is het bankierswezen natuurlijk ook niet helemaal 'boefjes' vrij. (Kijk naar de afgelopen jaren van recessie en bonussen.) Dus, dacht ik, wie weet loopt de Rabobank tegen zoveel tegenslag in het financiële traject aan dat ze die vijftien miljoen euro per jaar, hetgeen een schijntje is, in vergelijking tot de bonussen, niet meer willen ophoesten voor het mega spektakel dat het fietsen nu toch nog steeds is. En, dacht ik, misschien willen ze weer eens een andere bank overnemen of zo, voor een veelvoud van die voornoemde 15 met zes nullen. Zo, dacht ik, kom je er dan dus makkelijk onderuit, want nu heb je een goed verhaal om die sponsoring af te breken en dat bedrag als bonus aan je medewerkers uit te keren.
Ja, zo dacht ik. Er schijnt een Amerikaans gezegde te zijn dat ongeveer luidt: 'Laten we de wereld verbeteren en de advocaten als eerste afmaken'. Verander het woord advocaten in bankiers en dan kan ik daar helemaal in meegaan.
Ben ik nu triest? Nee, in gene dele. God, wat fraai Nederlands weer, niet? Nee, de wielersport, de enig echte sport die bestaat, de rest zijn spelletjes, zal alles overleven. Net als een goed huwelijk alles zal overleven en elke storm kan doorstaan.
Saneren: ja! Uitroeien van de boeven: ja! Minder spektakel in de etappes: ja!
Maar die boeven  zijn vaak niet de jongens die ik en met mij meerdere liefhebbers van die toegankelijke sportlui, je kunt een praatje met ze maken, ze antwoorden je op je vragen, ze groeten je terug en zijn blij al er applaus voor hen klinkt, zoals ik samen met Esmee mocht meemaken in de afgelopen Eneco Tour. Nee, de echte boeven zijn de sponsoren, die niet in shirt en korte broek gekleed gaan, maar in streepjespak, (vroeger de kleding van gevangenisbewoners) die hun naam zoveel minuten per dag, maal zoveel keer per maand, keer zoveel minuten per uitzending in beeld willen zien. En de jongens moeten daar dus aan voldoen en 'van voren' zitten en in beeld voor de camera's. Dat wordt dan allemaal getimed en opgenomen en berekend in de grote sponsor kantoren.
Want de sponsoren willen hun geld terug zien in de TV uitzendingen. Dat is terecht. Maar niet ondanks alles. En niet, nu het spannend wordt, de schuld alleen maar bij de coureurs leggen. Nu ook laten zien dat je als sponsor een grote jongen bent en ook mede de schuld nemen. En niet laf je hele ploeg laten vallen.
Tot zover de wielerwereld. Wanneer volgen de atletiek, de tennisers, het voetjebal en de rest van de sport spelletjes? De poort staat nu open, toch? En het is weer die absoluut verouderde en conservatieve wielerwereld die de poort weer open zet!

Het is 31 maart 2013, een zondag in Vlaanderen. In Brugge staat een peloton van ongeveer 200 coureurs aan de start voor het rijden van 'Vlaanderens mooiste'. Er is een ploeg bij in witte tenues, waar 'Giant' op staat. Heel in het klein staat op de broeken staat: 'Rabobank: de bank van vetrouwen'.
Michel Wuyts en de BRT besteeden aandacht aan het overlijden, in oktober van het vorige jaar, van Fiorenzo Magni, de enige echte 'Leeuw van Vlaanderen', die de koers drie maal achter elkaar wist te winnen, in 1949, -'50 en '51'.
Het is goed weer en ik heb twee uur gereden. We trainen voor de Vogezentocht later op het jaar. Ik had vooral pijn in de rug en de benen en God, wat reden die gasten weer vandaag. Rond enen kom ik terug thuis, stal de fiets en zoen E. Het mooiste lichtpuntje van de dag.
Ik douche en zijg neer op de bank en zet de TV aan. De Ronde van Vlaanderen komt in de uitzending. Ik hoor de heli's en ik zie een kopgroep van zeven man ploeteren op de Berendries. Er is een jongen bij in een wit shirt. Giant, staat op het mooie hemd.
Fuck, denk ik, kan Mollema ook al op kasseien rijden?

Over Lance en het dopingschandaal (en Jan)

Noem me naïef, noem me dom, noem me goedgelovig en/of een simpeltje. Dat mag allemaal, prima. En waarschijnlijk ben ik dat ook wel. Ik ben, geloof ik, de laatste man in Nederland die (ondanks de enthousiaste verhalen over hem van Esmee) ging geloven in Lance Armstrong en nu ben ik waarschijnlijk tevens weer de laatste man die niet meer hem in hem gelooft.
Dit in schrille tegenstelling tot zijn vroegere 'boezemvriend' M. Smeets, die, naar ik gehoord heb, de man helemaal heeft laten vallen. Er schijnt een 1000 pagina's tellend rapport uit te zijn gebracht, waarvan de heer Smeets, na het lezen van 36 bladzijden,

(ik heb dat van horen zeggen als ik eerlijk ben, ik kijk in principe niet naar DWDD, wat ik een afgrijselijk hype programma vind, conform allerlei programma's over 'would be' sterren die allerlei onzinnige en vage en niet ter zake doende dingen doen op duikplanken en dansvloeren, P.S. Ik moet hier even een voetnoot maken. Ik heb de aflevering van dat programma vandaag terug gezien op 'Net gemist' en ik moet zeggen dat S. behoorlijk aan complotten doet, straks meer!)

al concludeerde dat Armstrong de grootste bedrieger ter wereld etc. was. M. Smeets heeft overigens goud geld verdiend aan 'zijn allerbeste vriend'. Hij heeft er boeken, artikelen en columns over geschreven en heeft er (overigens fraaie) TV docu's over gemaakt. Maar ja, als het tij keert, verzet men de bakens. Da's wel de typische labberkakkerige en niet loyale houding, die zo goed past voor de mensen van de Gooise matras, overigens.
(Bij ons thuis circuleert een geintje, als er weer eens een echte bekende Nederlander is overleden. Dat gaat in de trant van: hoe snel zal Jeroen Krabbe zich opwerpen als de enige echte en beste vriend van: Prins Claus, Prins Bernhard, Harry Mulisch, Jan Wolkers, en in de toekomst van Mies Bouwman, Prins Friso, de Koningin of de heer Van het Hek, nu ja mensen waar Krabbe voornoemd nog niet eens in de schaduw van kan (of mag) staan. Schilder lekker verder hoor, beste vriend van alle dode of aanstaande dode BN'ers.)
Maar goed, Lance dus. (Trouwens ook Michel Wuyts, de beste wielerverslaggever die er op het moment bestaat, laat Armstrong vallen. Nu was Wuyts, die wel een echte vakman is en wel een echte wielerkenner, nooit zo toegelaten tot de 'incrowd' van de Texaan, begrijp ik.) Over Lance dus. Ik houd niet van de man, ik mag hem niet, heb hem nooit gemogen en heb daar vaak over geschreven in mijn boeken en op mijn Blog.
First things first: er werd en wordt gepakt in de wielersport, dat weet iedereen. Het wordt minder nu, hopelijk, maar toch. Maar er wordt ook gepakt in het voetbal- en het tennisspel, in de atletiek, in de zwemwereld en er gaan geruchten dat de bridge- en kienclubs binnenkort ook invallen kunnen verwachten. Is doping eigenlijk wel zo verkeerd en fout en slecht? Ik mag wel koffie en thee en allerei sportdranken nemen op mijn werk of dat gebruiken tijdens mijn langdurige fietstochten, die ook wel een beetje op topsport lijken, eigenlijk.)
Maar het is nu eenmaal zo, doping bestaat, al zo lang als de mensheid en zeker het sportende deel van die mensheid bestaat en sluit je ogen er dus ook niet meer voor. Het is echt zo oud als de wereld. Maar wat wil je dan? Je gaat 190 coureurs de bergen insturen, je gaat ze zeven uur laten afzien in de meest afgrijselijke omstandigheden en dan ook nog verwachten dat die gasten dat op bruin brood met 'Maaslander licht belegen' doen?
"Ben ik nu zo dom of ben jij het?", zou een bekende voetbaltrainer ooit eens vragen aan de journalisten die hem ondervroegen. Dat Armstrong gepakt heeft, ik geloof het meteen. Iedere coureur misschien wel, ik weet het niet, ik geef ze de 'benefit of the doubt'. Maar dat Lance in zijn hele profcarrière, elke dopingcontroleur heeft kunnen omkopen, dat bestaat gewoonweg niet. Daar geloof ik geen ene f... van. No way. Ik houd van complottheorieën, zwelg in boeken die daar over gaan en dat er dat soort complotten zijn, geloof ik meteen. Ik schrijf momenteel aan een jeugdboek over iets dergelijks, voor mijn kleinzoon en diens neefje en natuurlijk ook voor de kleindochter die binnenkort wordt geboren. Maar S. gaat zo ver dat hij (ex) presidenten Bush, sr. en jr. en Obama er bij betrekt!
De blonde presentator van DWDD, ik wil zijn naam niet eens herinneren, vroeg hem of hij nu niet aan het 'Ludlummen' was. S. moest dat wel toegeven, een beetje!
Maar geloof jij dat je ongeveer 700 dopingcontroleurs kunt omkopen? Ook al heet je Armstrong? (Dat getal van 700 is het aantal controles dat de coureur waarschijnlijk, een beetje rekenend, heeft ondergaan gedurende zijn prof loopbaan.)
Zoiets zegt dan eigenlijk veel meer over de instantie die de dopingcontroles aanstuurt dan over de mensen zelf die gecontroleerd worden. Die clubs, WADA, USADA, noem ze maar op, zijn dus zelf door en door rot, blijkt. Want, wie controleert de controleur? Gaat die ene figuur, die vermoedelijk een modaal salaris heeft als controle man tijdens de TDF/GDI/VDE of welke koers dan ook waar LA aan deelnam, opeens in een Porsche rijden, of een 'mansion' kopen aan de Californische of Belgische kust?
Be real.
Verder staat dat rapport bol van allemaal belastende getuigenissen van figuren als: Leipheimer en Hamilton en Landis.
Op zijn best zijn dat coureurs in de marge te noemen. Leipheimer verwijst dan ook nog eens naar de RABO ploeg. Waarschijnlijk zijn die ook niet brandschoon, maar welke ploeg is dat wel? Maar als het inderdaad waar is wat Levi L. zegt, waarom reed hij dan als een drol, in de tijd dat hij voor de Oranje/blauwe ploeg uitkwam en vol EPO zou zitten? Mijn ergernissen aan het slechte rijden van hem komen vaak nog wel eens boven. En waarom heeft Boogerd, zogenaamd vol EPO, dan niet drie keer de TDF gewonnen? Waarom werden Bram Tankink of Erik Dekker niet allebei nieuwe klassiekerkoningen, als ze zo gedrogeerd waren? Fl..... op, man!
Rasmussen werd door de leiding van de ploeg uit de TDF gehaald. Niet omdat hij betrapt was, maar omdat hij niet daar was waar hij zei dat 'ie was. (Had hij, marginale coureur, dan ook zoveel poen om al die dopingcontroleurs om te kopen?)
Ok, ik heb het rapport niet gelezen. Dat zal ik waarschijnlijk ook nooit doen. Ik heb al moeite genoeg gehad om het boek over de dood van Pantani van Matt Rendell door te worstelen. (Sorry, zijstapje, de strip over zijn leven is heel fraai. Het heet: M.P. Het einde van de piraat, van Rizzo, Bonnacorso)
Maar ik zal er wel stukken uit lezen. Dan ligt het er maar aan welke journalist en welke krant die stukken publiceert. Van M. Smeets zullen we het niet moeten hebben voor de onafhankelijke verslaggeving, ben ik bang. Diens 'ezeltje strekje' is ter ziele nu en, opportunist die hij is, zal hij waarschijnlijk al een nieuw doel op het oog hebben. Nu heeft S. ook nog eens gezegd dat hij erover heeft gedacht om de gele 'armband' van de 'Armstrong foundation' af te doen, maar dat hij tot inkeer is gekomen. E., die laat TV keek, ik moest om vijf uur op en trok dat dus niet, vertelde dat er ook nog eens op TV was gezegd, dat men ernstig twijfelde aan het feit dat Lance A. echt wel kanker had gehad!
Dit is natuurlijk een vreselijke gotspe!
Maar goed, heren coureurs, U bent gewaarschuwd. Mocht de heer S.  een docu over U willen maken, denk dan na. Men zal U ophemelen, maar daarna zal men U laten vallen voor U het weet!

P.S. Met Jan gaat het, net als je dacht, niet goed. Ik heb hem nog een keer of wat gebeld, na ons laatste bezoek. Hij is naar het ziekenhuis ter controle geweest. Binnenkort moet hij weer eens. A. krijgt het er heel moeilijk mee. Ik weet het niet, ga over eeen weekje of zo nog wel even langs. Ik laat het jullie weten.

Over Lombardije en wat dies meer zij

Het is nu alweer een flinke tijd terug dat ik me er toe zette om een specifiek wielerbericht neer te zetten. Niet dat er veel te zien was, overigens. De wielerwereld gaat, net als de natuur, momenteel in de ruststand. Ok, de 'Franco Belge', zoals ze vroeger werd genoemd, is nog verreden net als de 'Frank Vandenbroucke' memorial, dat 'tribute' aan dat wonderkind, dat nooit een wonderman werd. Pink Floyd heeft een mooi nummer geschreven: 'Shine on you, crazy diamond', en dat is helemaal van toepassing op die kampioen die geen echte kampioen was en een triest leven en een nog triestere dood kende.
Maar goed. Aanstaande zondag kunnen we nog kijken naar Parijs-Tours. Deze mooie en pittige klassieker is in 2004 gewonnen door Erik Dekker. Wie die beelden ooit heeft gezien, een jagend peloton dat maar dichter en dichter op een ontketende Dekker neer leek te strijken en het commentaar van M. Smeets: "Hij perst het uit het laatste kootje van zijn laatste kleine teen", zal die koers nooit meer vergeten. Hij staat bij mij op het netvlies gebrand, in ieder geval. Wielersport zoals ze hoort te zijn, op het scherp van de snede, man tegen peloton in dit geval en een geweldige winnaar.
Maar, afgelopen weekend werd 'De ronde van de vallende bladeren' zoals de Ronde van Lombardije liefkozend wordt genoemd, verreden. (Ik houd van de bijnamen van de klassiekers: 'La Doyenne', voor L-B-L, 'Vlaanderens mooiste', de 'Koers naar de zon', hoewel dat natuurlijk geen 'klassieker' is, in de zin van het woord.)
En wat een koers was dat, daar in Lombardije, zeg. En wat een parkoers was het, ook. Een kopgroep, een op hol geslagen peloton en dan die weersomstandigheden! Het leek wel een Nederlandse zomer. Ik werd aangenaam verrast door de Muro de Sormano, hoewel die verassing voor de coureurs wat minder lag, volgens mij. Wat een steil en gemeen kreng is dat zeg! Maar, de besten waren de besten.
Opvallend was het goede rijden van Mollema en Ten Dam. Over die laatste geen kwaad woord, hoor. Hij heeft een jaar lang 'zijn nikkel afgedraaid' voor zijn kopmannen die het in de TDF weer helemaal lieten liggen. Hij presteerde wel boven mate goed in zowel de TDF en de VDE. Ook het Wk verdiende geen (oranje) schoonheidprijs. De bondscoach (Leo van Vliet) uitte, in mijn ogen, terechte kritiek op het presteren van de NL ploeg en noemde met name Mollema en Gesink. (Karsten Kroon beaamde die kritiek overigens, nuchtere Drent die hij is.) Beide heren schoten enorm in hun wiek. (Dat op zich is al een teken dat de kritiek redelijk terecht was, natuurlijk. Als je jezelf niets te verwijten hebt, kun je jezelf met argumenten verdedigen en hoef je niet zo vreselijk op je wipper te staan.) Dat die kritiek heel erg hard was aangekomen, bewees onze Groninger met de oren dan ook afgelopen weekend, door een hele sterke koers te rijden en uiteindelijk zevende te worden. (Wat ook weer een teken van schuld is, denk ik.) Ook Ten Dam reed sterk, overigens.
Maar de held van de dag was natuurlijk Rodrigues, die in een waarlijk spook weer de koers won. In een kletterende regen- en onweersbui soleerde hij naar de streep. (Die gekke Zaugg, de volkomen onbekende winnaar van een jaartje terug, kwam als achtste binnen, raar, je ziet de man het hele jaar verder niet!)
De echte grote verliezer van de dag was natuurlijk de kraakverse (maar terechte) wereldkampioen, Gilbert, die wel heel ongelukkig ten val kwam. De Italiaanse cameramotor zoemde, in een bochtje, rechts inhalend, je moet het maar durven, in op het gezicht van de duidelijk ontgoochelde Waal.
Hij had echt zijn zinnen gezet op deze koers, maar dan zo lullig uitvallen!
De wedstrijd leek overigens meer op de 'Koers van de vallende coureurs' dan die van de 'vallende bladeren', zoveel mannen kwakten tegen het dek. Gezien de weersomstandigheden vielen de erge ongelukken overigens nog wel mee. Maar, het was weer kicken, toch?

Ok, het dossier Armstrong is nog steeds niet af behandeld, blijkt. De UCI heeft het rapport nog steeds niet ontvangen, naar het schijnt. Wat maf, eigenlijk. Je hebt als USA antidopinginstituut (USADA heet die vereniging, naar mijn weten) de man wel al veroordeeld, al zijn TDF zeges meteen afgenomen, maar je hebt ondertussen zijn dossier nog niet af? Dat stinkt, hoor, dat stinkt huizenhoog!
Mijn eigen fietsavonturen staan momenteel even op een laag pitje. Het is er het weer is niet meer voor en ik ben na zo'n intensief jaar op de fiets, lichtelijk verzadigd geraakt. Oh, ik rijd nog wel mijn rondjes, hoor, maar de lange tochten boven de 100 of 150 kilometer zitten er niet meer zo in.
Wel ga ik zo vaak mogelijk op de fiets naar het werk.
In wintertenue, het is fris 's morgens om zes uur.