Randonneurs! (Een van vele delen, helaas voor jullie)

Af en toe moet je wel eens wat gaan opruimen, toch? Ik deed dat een dag of zo geleden in mijn schrijftafel, nu ja een bureau eigenlijk, waarop veel boeken staan en in- en uit postbakjes en ja, de PC natuurlijk. Links zijn er drie laatjes en rechts een soort leg kastje waarin ik veel landkaarten bewaar en als ik zeg veel, dan bedoel ik natuurlijk heel veel. Landkaarten van over de hele wereld, detail kaarten van allemaal landen en streken waar ik, soms, geweest ben, maar vaker nog naar toe zou willen. Op een van de boekenplanken heb ik ons land compleet in 25 delen van de ANWB topografische kaart, de fraaiste fietskaarten ooit gemaakt, want: schaal 1:50.000. Ik heb Frankrijk ook redelijk compleet, schaal 1:150.000, dus de tour volgen in detail gaat me elk jaar lukken.
Hoe kom ik aan die gekkigheid? Als kind, in Gasselternijveen of all places, was ik al aan het dromen om ooit eens weg te komen uit dat dorp. Dat kleine dorp, moet ik zeggen. Het is een veenkolonie, in het oosten van de provincie Drenthe en ja, in Drenthe is al niet veel te beleven, hoewel het een hele fraaie provincie is, met een geweldige bevolking, dat niet te gezegd, maar ja, er is geen enkele echte stad en zo. (Google Gasselternijveen eenkijk even naar de fraaie korenmolen, die je ziet. Die is jarenlang in mijn familie geweest, ik ben daar 'geboren', zeg maar.)
Het lukte me wonderwel, ik ging naar de marine en ik zag de wereld, bijna de hele wereld en ja, wat dat betreft kan ik zeggen dat mijn, die vreselijk modieuze term gebruikend "bucketlist", aardig ver(ge)vuld is. Ik ben in de West geweest en ik ben in de Oost geweest, ik heb de Noordkaap gezien en Antarctica, ik heb de "Australian Outback" gezien, ik heb de meest afgrijslijke armoede gezien in India, ik ben gearresteerde geworden door de US Highway Patrol, ik heb de theeplantages in Java gezien en heb in Mexico die heerlijke, swingende Mariachi muziek gehoord. Ja, en natuurlijk heb ik veel meer herinneringen, maar dan zou ik daar over moeten schrijven of zo?

Later ben ik gaan fietsen, echt fietsen dan. Ik heb mijn jublieum gevierd, van de week, ik fiets nu veertig jaar op een "krom stuur". Ik ben daar ooit eens, in de West mee begonnen, dank zijn Guus van der Maat, een toenmalige collega. Ik kreeg daar de smaak te pakken en kocht, terug in Patria, een Ralley. Ja, nee, geen Raleigh, maar een Ralley, een racefiets van de firma Wastora, de Zaanse top verkopers van een elektronica bedrijf: WAsmachines, STOfzuigers en RAdios. (Het waren een aantal broers, die later AZ hebben 'opgericht', dus ja dat was een goede move van die gasten. Het bedrijf is al jaren doorverkocht, hoor.
Maar goed, ik had die Ralley gekocht en reed daar redelijk veel op. Ik had me zelf een jaar gegeven om aan te merken of ik het fietsen nu wel ECHT leuk vond en ja, dat jaar op die Ralley, een primitief ding, met maar een voorblad en vijf kransjes achter, was geweldig. De fiets was misschien wel vijf centimeter te klein voor me, maar dat hinderde me niet zo. Ik fietste, ik was blij, in mijn sas, voelde me goed en ja, ik was, voor het leven, verkocht en verslaafd aan 'de fiets.' (Nog steeds, natuurlijk.)

Het jaar er op gaf ik het fietsje weg aan een Engelse bovenbuur jongen en kocht een beter fiets, mijn eerste echte racefiets, zijnde een Batavus Course, met twee voorbladen en, heel vooruitstrevend, al zes tandwielen achter. De fietsenmaker gaf me een shirt en een broek met zeem en ik zoefde door de polders rond mijn woonplaats. Man, zo gelukkig kan je je haast niet meer voelen. Op een dag kwwam F. in mijn leven, een arts, waar ik mee werkte. Hij wilde wel eens zien of ik ook echt kon fietsen, hij kon dat namelijk wel. Hij had de Amstel Gold al eens gereden en de LBL. Of we samen een gingen fietsen?
Ja, natuurlijk. Aanvankelijk een ritje naar Monnickendam en zo, maar later in Limburg. Dat ik geen klimmer was, merkte ik toen al. Maar, door de goede tips van F. kwam ik overal boven, en mijn liefde voor "La petite Reine", de kleine koningin, zoals de race fiets door sommige, dwaze, ik geef het toe, Fransen wordt genoemd, steeg meer en meer. F. en ik bekeken, na de fietstocht nog even een fiets die in een etalage stond, een "Rossin Vent Noir" en ja, we stonden een beetje te kwijlen, zo fraai, en duur, was dat vehikel. 
Prof wielrenner, H..H..Hennie K..K..Kuiper, ja sorry, geen gelach, maar Henny stotterde wat, nu nog, hij is overigens een fantastisch mens en ik wil hem niet afze...,  zou later Parijs-Roubaix op zo een fiets winnen, denk ik, maar da's misschien te romantisch? Het kan evenzo goed een Peugeot geweest zijn, dat zal ook wel, maar de gedachte is leuk, toch?

Ik ga er later verder over, ik kom dan ook op de memories die ik terugvond in een van mijn laatjes.

Groenewegen! Groots!

En ja, hoor, daar wastie dan, de eerste sprintzege van Dylan Groenewegen in deze TDF! En hoe! Hij liet zich niet uit de groep smijten door Kristoff, maar 'kwakte' de grote Noor zelf met een forse schouderduw naar buiten en nestelde zich in het wiel van de gangmaker van de nummer 125. Hij kwam, zag ik, dacht ik, veel te vroeg op kop, maar maakte het wel zo sterk en duidelijk af, dat er nog jaren positief over deze sprint gesproken gaat worden. Tja, het is dus duidelijk, Groenewegen is een Mokums lefgozertje, die jonge vent die in Abcoude schijnt te wonen, een paar kilometer van mijn huis. Ik ga eens opletten of ik hem op training tegenkom en ga dan eens in zijn wiel hangen. Mocht het lukken dan horen jullie dat.
Ja en dit was al weer de laatste dag van de tour en, nee, er was niet veel aan aan die laatste dag. Het gewone gedoe, champagne, gebabbel in het peloton, fraaie plaatjes van de Sky ploeg en zo. Behalve de formidabele sprint dan. Dat was echt geweldig. Dus, dit is, gelukkig hoor ik jullie zuchten, mijn laatste TDF Blog. Ik zal binnenkort weer eens mijn visie op de wereld laten lezen in mijn andere schrifturen: "In de Wereld." Want der is natuurlijk van alles gepasseerd. Moeders die scholen aanklagen omdat hun kind niet op een foto stond, een president van een groot land, die steeds meer in het nauw wordt gedreven, een kabinetsformatie die niet op wil schieten en een streng gelovige gristen/de Heere gristen de Heere politicus die beweert dat de artsen in Nederland: "are going to kill you." Al dat lekkers dus voor een volgend en ander Blog. 

'Ja, nee, het was allemaal niet zo spannend, het was een saaie tour', hoorde ik vanavond in de afsluitende "Avondetappe" beweren. Maar: waarom beweer je dat? De TDF is nog nooit zo lang zo spannend geweest. Tot op de een na laatste dag, stonden er nog vier coureurs binnen een minuut of zo van Froome. Is dat niet spannend zat? Froome is ook gewoon maar een mens, hoor. (Hetgeen hij op een geweldige manier liet zien door vanmiddag emotie te tonen en met zijn zoontje, een geinig menneke, op het podium te verschijnen.) Maar: Froome kan aangevallen worden, maar dat moet dan wel gebeuren. Aru dee  ut, een beetje en Bardet ook een beetje, Contador is nog steeds die lastige muskiet die veel aan valt en ja, de Sky ploeg stond vaak onder druk, maar die kerels kunnen het aan. Er zit, vind ik, wat sleet op Froome. Of hij het trucje volgende jaar nog kan herhalen? Ik denk het niet.
Mannen van zijn ploeg zijn gewild in alle teams. Ze zullen weggekocht worden en zelf kopman willen worden. Kwiatkofski en Landa willen hun eigen gang gaan en ook Barguil praat al over een nieuwe ploeg. Matthews zal elders ook genoeg dikke salarissen kunnen verdienen. Kittel gaat al naar Katusha en Kristoff van Katusha naar Quick Step en zo.

Het zij zo, ik had geen zin om weer eens soit te schrijven. Dumoulin rijdt misschien volgend jaar de TDF, misschien niet. In ieder geval kunnen we hem niet in de VDE zien. Die is in september, trouwens. 
Maar, soit, ik heb genoten van deze TDF. Ik vond het spannend, ik heb weer fraaie beelden van het peloton gezien en nog fraaiere beelden van Frankrijk en zo. Nee, morgen is der geen echte tour dip, overigens. Ik leg later wel uit hoe die tour je leven een paar weken beheerst, maar ik vat nu eerste een goed glas gerstenat, een gouwen rakker, een heerlijk helder PIEP op Groenewegen, die brutale Mokumer.

Bedankt lieve lezers/lezeressen voor jullie geduld, bedankt voor de vaak leuke en soms zelfs lieve reacties op mijn schrijfsels. Ik vond het geweldig leuk om te doen en, ijs en weder, ben ik er het volgende jaar weer. Het ga jullie goed, geniet van de rest van de zomer, heb een heerlijke vakantie.
En: ga fietsen!

Trui zonder glorie.

Vandaag heeft Froome zijn vierde tourzege behaald. Van harte gefeliciteerd. Het was een krappe zege, die pas vandaag, in de tijdrit werd behaald. Toch is er een smetje op het blazoen van het geel. Froome heeft dit jaar geen enkele etappe gewonnen. Dat gebeurt niet zo vaak. De laatste keer was het Contador, in 2010 die het geel in Parijs kreeg uitgereikt zonder winst oogmerk. Daarvoor waren er nog zes, Greg Lemond, onder andere, maar ook de al lang vergeten Roger Walkowiak? Wie? Walkowiak,ondanks zijn Pools klinkende naam, een heuse (import) Fransman was (denk aan Sarkozy) die, in de jaren vijftig een onopvallende TDF reed, maar, doordat hij ergens in een monster ontsnapping had gezeten, toch het geel behield tot in Parijs. En nee, het was helemaal geen pannenkoek, hoor, hij heeft de nodige overwinningen behaald.
Tja, ik persoonlijk, vond Chris Froome ook niet zijn beste tour rijden, hij viel een paar keer, had meerdere malen pech en ging zowaar tot twee maal het zij terrein in. Dingen die hij de afgelopen jaren nooit deed of die hem nooit overkwamen. En ja, ook vandaag kon hij, op zijn specialisme, geen overwinning boeken, hij werd derde in de tijdrit. Nee, nee, nee, dat is helemaal geen schande, natuurlijk, maar het is, hopelijk, een teken aan de wand. Ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven dat de nummer een van de SKY ploeg, mijn type coureur niet is. Teveel bezig met zijn klokje, zijn wattage's, zijn omslag punten en zo voort en zo verder. Nee, dan mannen als Mollema, Barguil, Matthews, De Gendt en natuurlijk Roglic en al die mannen van de Wanty-Group-Gobert, je weet wel, die Belgen in dat fraaie blauwe tenue die hele dagen op kop reden.
Over Roglic, de man die vandaag absoluut zou kunnen winnen: opeens zag ik hem aangeduwd worden door de mekanieker. Hij zou problemen hebben gehad met de derailleur, las ik verder. Er werd helaas toen geen uitleg, op de Belg dan, gegeven, maar ik vermoedde eerst dat hij was lekgereden of misschien wel gevallen. Het koste hem een ereplaats en, wie weet, de overwinning vandaag.

Ik heb me vandaag weer eens lekker dood zitten ergeren aan dat (vreselijke) chauvinistische Franse publiek. Bij de start van Bardet en Barguil kon het gejuich niet op, maar toen de man in het geel vertrok klonk luid boe geroep en ook en route werd hij uitgefloten en nageroepen. Vorig jaar kreeg hij nog urine over zich heen. Dit jaar is dat geloof ik niet gebeurd. Maar, gvd, hoe weinig sportief kun je zijn als publiek? Ik begrijp wel dat jouw lievelingen, Bardet en Barguil, de TDF gaan verliezen aan een haast maniakale man, die alleen maar met, zie boven, bezig is en dat de twee Fransen met een grand coeur koersen en zo. Maar ja, je werk is je werk en Froome doet dat op zijn manier. Dat kun je leuk vinden of niet, maar het is nu eenmaal zo. Indurain deed het zo, Cadel Evans deed het zo. Natuurlijk waren dat niet de fraaiste tours, net zoals ik de tour van dit jaar behoorlijk saai heb gevonden. Er staken wel coureurs boven uit, mannen met leeuwenharten.
Maar goed, morgenavond gaan we naar Parijs, naar het criterium op de l' Avenue des Champs- Elysees endan is het weer tijd voor de post-tour dip. 
Daar zal ik morgen iets meer over verhalen en ook over hoe de TDF je leven, als bezield kijker, beheeerst. Maar eerst nog even naar Dionne kijken en morgen naar de wandeletappe naar Parijs

Rare niet ronde rotonde!

Vandaag ben ik natuurlijk extreem laat met mijn Blogje over de tour. Niet door onwil, maar ik had een BBQ bij een goede en net jarige vriend en zijn meissie. Ron, Jill, mochten jullie dit lezen: heel veel dank voor al het lekkers dat jullie ons hebben laten genieten, het was een top middag. Bertus, Michael en Bert: fantastisch dat jullie er waren en we hebben weer veel gelachen en oude herinneringen opgehaald. Ja, die kolonel tandarts Kuyl was een aparte en ook Bolle Jan (Christiaanse) kwam voor het voetlicht.
Goed, dus nee, ik heb de etappe niet gezien vandaag en, blijkt, ik heb weinig gemist. Ik zag de laatste vijf kilometer live, Ron had voor mij de tv aangezet. Je zag meteen welke coureurs scherp waren en het ronde boek hadden bekeken en welke coureurs ook scherpe ploegleiders hadden. In de laatste twee kilometer lag namelijk een onregelmatige rotonde, die niet rond liep. Rechtsom was wel dertig meter korter dan linksom. Een coureur is een kudde dier en volgt de leider. Die groep van een man of zes ging dus linksom. De slimmeriken van de kopgroep, Boasson Hagen en Arndt, hadden het route boek wel gelezen en gingen rechtsom, daar was de rotonde iets korter, een rovale, noemen ze zo een ding in Frankrijk. Slimmeriken als ze waren hadden ze achter in de kopgroep plaats gevat, zodat niemand nog in hun wiel mee kon gaan! Die twee kwamen dus met twintig meter voorsprong op de finish af en zo won Hagen, die sterker was dan de Duitser van Sunweb.
Grappig: in die kopgroep van uiteindelijk zes zitten uiteindelijk drie Belgen. De Belgen hebben nog helemaal geen ene etappe gewonnen. Je zou dus denken? Nee, dus.
Ik heb overigens een beetje een boontje voor die Boasson Hagen. Ik was in de start van de TDF in 010, een stad die ik meer en meer ga pruimen, toen ik een groepje Noren tegen over me zag. Ik ben vaak in hun land geweest en ik houd van Noorwegen en ja, ook wel van Noren. Ik vroeg waarom ze naar Rotterdam waren afgezakt. Hun antwoord was simpel, Boasson Hagen was een kennis van hen, uit het zelfde stadje (Lillehammer) en ze zouden hem de hele tour door volgen!  Ik denk dat ik hen af en toe nog eens wel eens aan de kant van de weg zie staan. Onder een fraaie en groet Noorse vlag! Ik volg hen en hun favoriet dan dus ook maar!

Morgen de tijdrit in Marseille, zondag nog even een criterium in Parijs. Froome, gefeliciteerd. Maar ja, tot nu toe geen etappe. Morgen ga ik voor Rogliz!

Over "Aanvalluh" en Mamil (s)

En ja, vandaag moest en zou het gebeuren. Op de laatste echte col van deze TDF, de Izoard, een lastig kreng. Bardet, Uran en Aru schreeuwden gisteren en eerder om het hardst dat daar echt aangevallen zou worden. Daar, ja, pas daar, zou de TDF van dit jaar worden beslist door hun toedoen. En ja dat gebeurde dan ook, maar niet zoals men dat had gedacht en verwacht. Bardet demarreerde dan wel een keer of drie, maar werd steeds weer gecounterd door Froome of door leden van zijn ploeg. Aru kon al helemaal niet demarreren, hij kon nauwelijks aanklampen en hij verloor gewoon tijd. Voor Uran was het ook niet van beter kunnen en zo was het gewoon vrij spel voor de man in het geel om zelf maar te gaan. Gelukkig droeg die aanval meer het stempel van: 'ik zal jullie even pijn doen en laten zien wie nu echt de baas is' dan dat het een echte aanval van hem was. Wie wel echt aanviel was Warren Barguil, de drager van de bollen. Dat was nadat een hele grote groep aanvallers, 54 man, bijna waren teruggepakt. Barguil reed weg bij de groep gele trui en won, overtuigend en de rit en definitief de trui, waarmee hij dus op het podium zal staan in Parijs. Wat een succes voor de Giant-Sunweb ploeg. Vier ritzeges en twee truien, want Matthews kan de ook weer definitieve groene trui bijna niet meer ontgaan.
Er waren goede plannen gemaakt bij Sky en bij Giant-Sunweb, dat mag duidelijk zijn en die plannen werden ten uitvoer gebracht! Froome blijft in het geel, voor de vierde keer, dus, aster niks gebeurd, dan. Afkloppen, zeggen wij altijd in ons gezin.
Maar goed, de rit was (later) heel spannend en werd ook vanaf het vertrek uitgezonden. Een pittige zit voor de liefhebbers dus. Ondertussen las ik met een half oog de Volkskrant. (De eerste uren was het allemaal nog niet zo spannend, logischerwijze.)
ik las in die krant een pagina groot artikel over de zogenaamde Mamil. Dat is niet een of andere nieuwe insectensoort of een nieuwe terroristen groep hoor. De Mamil is: Middel Aged Man In Lycra, dus een diersoort waar ik gelukkig en helemaal blij ook toe behoor, zie foto boven. De afgelopen week zijn vreselijk genoeg drie van die mannen doodgereden of verongelukt in het verkeer. (Ja, die auwe lu... met hun snelle fietsen, het moes verboude worre.)
In het artikel werd de schuld van die ongevallen een beetje neergelegd bij die mannen zelf. Ze zijn op leeftijd, hebben dus geen goede reflexen meer en dat soort zaken en zo. Ho, ho, ho. De meeste van die Mamil's, ik ben der, zoals geschreven, dus ook een van, zijn vaak krijgers van vele oorlogen. We, ik behoor zeer zeker tot die groep, hebben tien-, nee, misschien wel honderdduizenden kilometers gefietst. Ik zelf kom op ongeveer op 200.000 kilometer, tot nu toe, vanaf 1993 geteld. (Het zijn er natuurlijk veel meer, ik fietste echt serieus vanaf ongeveer 1973. Van die eerste twintig jaar heb ik het aantal kilometers nooit zo bijgehouden, maar doe der, laag gokkend, nog maar eens 50.000 bij. Dat is, in totaal, 250.000, zeg maar, pakweg, vier maal de wereld rond. Wij, de oudere fietsers, die ook al deze aantallen op de teller hebben staan, zijn dus behoorlijk uit genast (zoals Smeets dat altijd noemde) in het verkeer. Nu weet ik dat groepen, of alleen rijdende, fietsers vaak de woede van de medeweggebruikers op hun hals halen. Vaak terecht, heel veel vaker onterecht.
En ja, ik erger me ook groen en geel aan die gasten die hun hand niet uitsteken als ze afslaan, die door rood knetteren, die roepen en tieren tegen hun mede fietspad gebruikers, kortom, de groepen wannabe coureurs die zich de koning van de weg vinden, maar gewoon asociaal zijn. Ik heb stof genoeg voor twintig Blogs over die Untermenschen en ik haat ze. Als ik ze dan voor bij ga, zeg ik dat zij de echte liefhebber in een kwaad daglicht stellen. Vaak zijn het dan van die nare Yuppen of studentjes, op heel duur materieel, maar met een stik slechte moraall!
Maar: ik erger me nog veel meer aan de medeweggebruikers, dat zijn vaak en heel vaak fietsende scholieren, die, over het algemeen tegen de stroom van het fietspad in rijdend, zitten te appen/sms'en/internetten of speellijsten op zoeken op hun mobiele telefoons. En niet alleen zij: ook automobilisten zijn steeds vaker bezig met andere dingen dan met autorijden. Maar ook die snorfietsers, die met dat blauwe bordje en die vreselijke en uitermate luie (s)pedelecs, die met meer dan veertig per uur de fietspaden bevolken, zijn, in mijn ouwe fietsers ogen, heel vaak schuld aan heel veel ongevallen. (Die gasten knetteren zoals gezegd met dik veertig in het uur over fietspaden. Zonder helm! Debiel en achterlijk!)

En ja, het komt bij mij niet vaak voor: Ik moet een compliment maken aan de motards, de motorrijders. Ondanks het verstikkende geknetter van die voertuigen, zijn de bestuurders, m/v, vaak heel beleefd en correct in het naleven van de verkeersregels en nee, ik ga nooit ene motorrijder (m) zoenen. Maar: waar is waar! Compliment is compliment.

Ungluecklige Marcel, happy Michael.

De TDF is op een haar na beslist. Vandaag was de op een na laatste kans om het geel aan te vallen en te vernederen. En ja, er is aangevallen en hoe. Maar meer dan kleine bommetjes waren die aanvallen niet. Bardet probeerde het en Aru deed ook zijn best, Uran poogde wat, maar de SKY ploeg en dus Froome, achterhaalde alles en iedereen. Op de flanken van de Galibier, wat een nare berg, ik ken haar/hem, sloeg hij de kop van de hoop op een andere winnaar in. Morgen, met de aankomst op de Izoard, (ken ik alleen van zien) moet het dus gaan gebeuren!
Vandaag was het de dag van onze Lotto-Jumbo ploeg, die met Rogliz een fantastische winnaar in huis had. De ex (jeugd) wereldkampioen schansspringen viel stevig aan, sloeg een kloof en denderde de 26 kilometer lange afdaling en en niemand zag hem meer terug. Chapeau voor die getergde ploeg. Lotto-Jumbo dus, die namen ff sponsoren.
(Rogliz ging eens enorm op zijn plaat tijdens een schans training, moest revalideren en ging daarom fietsen. Dat sloeg aan, zogezegd. Hij heeft ook een geweldige tijdrit in de stevige dijen.)
Vandaag was het ook de dag dat er een stevige plooi zou kunnen worden gelegd in de strijd om het groen, om de groene trui. Ik leg het gedoe van die truien even uit: de eerste gele trui, voor de leider in het algemene klassement, werd pas in 1919 uitgereikt omdat de 'stichter' van de TDF, Henri Desgranges, het wel opvallend vond staan. Overigens heeft de winnaar van 1913, Philippe Thys, ook wat dagen rond gereden met zo een gele trui, die men zelf had aangeschaft en die, het was maar een (1) exemplaar, nog al eens, al dan niet gewassen, van eigenaar wisselde. (Lees: Herman Chevrolet: Het mysterie van de eerste gele trui.)
De beste in het klassement van de klimmers, krijgt een witte trui met bollen, Steven Rooks en Gert Jan Theunisse wonnen die. Ze werd voor het eerst uitgereikt in 1933, de groene trui, daarover meer, werd pas in '53 ingesteld en de trui voor de beste jongere, onder de 23, kwam in 1975 in zwang. Ons land heeft overigens meer groene trui winnaars dan gele trui zeges. Jan Janssen heeft er drie gewonnen en Jan Paul van Poppel een. De witte trui, voor de beste jongere, heeft vijf Nederlandse namen in het boek staan.
Vandaag was het dus weer een oorlog in de echte oorlog. Matthews, de happy Michael, wilde vandaag de aanval op het groen van de 'unglueckigle' (e na u is umlaut) Marcel inzetten. Kittel was al een dag of wat van slag en had een verkoudheid en wat vage buikklachten. (Het zal niet! Drie weken hard in hitte koersen, veel koud drinken en per dag 8000! calorieën verbruiken, ga der eens aanstaan!) Ik had al een beetje in de peiling dat Der Blitz zich niet helemaal senang voelde. Hij oogde de afgelopen dagen niet helemaal goed en ja, Bling deed dat wel, dat ogen. Hij ging dan ook in de aanval, haalde twintig punten in de tussensprint en, GVD, nee hè, daar gaat Marcel tegen de vlakte, in een, ogenschijnlijk, lullige valpartij.
Matthews stoomde door en moest wel af. haken op de tweede klim. Ik weet niet of hij 'happy' werd toen hij (via zijn oortjes) hoorde dat zijn tegenstander af stapte, maar veel tranen zal hij niet hebben gelaten.
"Voetbal is oorlog", zei 'mijnheer' Michels ooit, maar 'wielrennen is moord.' Ik vind het erg voor Kittel, ik mag en mocht hem graag. Hij is een nette sprinter, net als Matthews dat is, overigens. Ondanks de woede van Degenkolb, gisteren. John is natuurlijk extreem gefrustreerd, zijn tweede plek, die van gisteren, was zijn beste uitslag, deze TDF. Maar: voor Giant Sunweb kan het niet op! Drie etappe zeges. de bollen en de groene trui in de ploeg. Vandaag verloor Barguil (Giant Sunweb) overigens een hoop punten aan Van Gendt en aan Rogliz, zijn naaste belagers. Foutje? Niet beter kunnen? Morgen zal ook hij echt aan de bak moeten.

Mijn klim van de dag? Eh, de brug over het Amsterdam Rijn kanaal bij Weesp. Wel 600 meter a drie procent. Tsja.

Mooi! Matthews!

Vandaag wil ik ten eerste even iets rechtzetten: Jose De Cauwer was niet bij ons Dionneke maar bij de collegae van de Vlaamse tv. Ook een heel interessant programma overigens.
Goed, vandaag was het weer eens een dag over hete midden Franse wegen in een sensationele etappe die wel eens in de geschiedenis boeken terecht kan komen als een van de fraaiste van de TDF van '17. Het was, vanaf de start, al een oorlog in de oorlog. De bedoeling van Giant-Sunweb was natuurlijk om Kittel, van Quick-step, naar de klo... te rijden, zodat Matthews, nummer 141, nog dichter bij het groen en, wie weet, een etappe zege zou kunnen komen.
Nou, dat lukte helemaal. Op de eerste klim van de dag loste Kittel, en een heleboel anderen, al. (De derde week in de tour, dan zijn de mannen al aardig opgerookt, natuurlijk.) Sunweb ging met de hele ploeg enorm ten strijde en reed uiteindelijk de groene trui op minuten. Matthews won, gemakkelijk, de tussensprint en pakte zo twintig punten, zijn mede sprinters, Greipel en Cobrelli, drongen niet echt aan en je zag Matthews hen even bedanken door een handgebaar.
De strijd werd beslist in de waaiers die op een dikke tien kilometer van de meet werden getrokken. Sommige kanshebbers en sprinters zaten te snurken en kwamen in de tweede of zelfs de derde, de 'mongolen' waaier terecht. Nee, dat woord mongolen gebruik ik niet gauw, maar het is nu eenmaal wielerjargon. Zo verloor Daniel Martin, zijn vijfde stek en werd Contador weer zoek gereden. In zijn laatste tour, dat vind ik triest!
Maar, hoe dan ook, een redelijk kleine groep sprintte voor de zege in Romans-sur-Isere, een fraai stadje aan de voet van de Alpen. Het bergmassief waar de volgende twee etappes zich afspelen en waar ik ook de nodige kilometers heb liggen, onder andere op de Col d' Ornon, (zie boven)  die ik in ze.. regen beklom en afdaalde.
Soit. Ik wil het nog eens hebben over die redelijk kleine Giant Sunweb ploeg. Nu ja, voor 18.000.000 euro heb je voor een ploeg al een aardige middenmoter, natuurlijk. Het team van Froome doet het met het dubbele en in de onderlagen van de regio treffen we Fortuneo aan, met ongeveer 5 miljoen pietermannen. Ik heb de ploeg jaren lang gevolgd. Ze is ooit begonnen als Skil Shimano, maar daarvoor bestond er een Skil Sem ploeg, die alleen in 1985 bestond en waar ooit de nog betreurde Knetemann de AGR in de trui van die ploeg won. Later werd het Skil Shimano, daarna Argos Shimano, toen Giant Shimano en nog later Giant Alpecin. Nu is het Sunweb Giant. Het, toen nog mini ploegje, reed voor het eerst de TDF in 2009.
Toen, in '09, reden Albert Timmer en Simon Geschke overigens ook al in de tour, die niet al te succesvol was. Herinneren jullie je Kenny van Hummel nog? Nu rijden Timmer en Geschke, de man met die baard, nog steeds voor dat team. En hoe.
Timmer heeft vandaag geloof ik honderd kilometer op kop lopen douwen.En dat alles voor Michael 'Bling' Matthews, die vandaag zijn tweede etappe en nog eens dertig punten voor het groen pakte. Dat, gecombineerd met de zege van Barguil en diens bollen trui, maillot des pois, en de nu heel korte achterstand op Kittel, maakt, in mijn ogen, de Giant, sorry, de Sunweb ploeg tot een van de meest succesvolle ploegen van deze ronde.
Wanty groupe Gobert en AG2R zijn ook al behoorlijk leuk in beeld. Jumbo Lotto verloor vandaag een zieke Bennet. Morgen gaan ze de Alpen in en laat klaroengeschal losbarsten. Morgen moet Froome echt aan de bak, want ze gaan hem aanvallen. Kijken dus, morgen!

'K heb der spiet van, Bauke

Och Bauke, dat spiet mie nou zo. Ik heb dien naom nuimt in een Blog, guster'n, en ik heb dien naom verhakkseld. Ik schreef um met ain o, maor dat was nait goud ja, nait? Dat mos met n a wez'n toch? Ik had de boudel in toezel, zak maor zegg'n. Nou jao, tou maor, vot maor.

Het is een raar gezicht dat je, als je de erelijsten van de TDF over de jaren 1999 - 2005 opslaat, er geen winnaar staat. Nu ja, maf, nee, een beetje niet, natuurlijk. Het waren de jaren waarin de grootste boef die ooit in een peloton heeft rondgereden, de hele zaak geflest heeft en op een haar na, het hele wielrennen naar de klo... heeft geholpen. En ja, misschien moest er wel zo een crimineel in het rond rijden om dat hele verziekte, toen dan, wielercircus eens flink op te schudden en eens flink op te schonen. En ja, de het wielrennen stond op punt van afsterven, na de Tour de Dopage, waarin veel teams afstapten, vooral de Nederlandse TVM ploeg speelde daar een rare rol in. De ploegleider en de team arts zaten tijden vast in een Franse gevangenis, maar ook renners als Virenque en Zulle zaten in de lik.
Goed, de 'tricheur' Armstrong werden zijn zeven! zeges ontnomen en, volgens mij, geheel terecht. Voor de goede orde: ik ben nooit een echte Armstrong fan geweest. Ik vond het altijd, echt, vraag mijn gezinsleden maar na, een naar en raar ventje, die zich omringde met bodyguards en arrogant en neerbuigend deed tegen zijn tegenstanders. (Tegen Philippo Simeoni al helemaal.) Toen hij dan eindelijk toe gaf dat hij vals had gespeeld, (het WADA rapport, zijn optreden bij Winfrey), barstte de beerput helemaal los en gingen allemaal andere en bekende/onbekende coureurs, diep door het stof, waaronder de Nederlandse publiekslieveling nummer een, Michael Boogerd.
Maar ja, je zit met zeven gaten in de 'nummer-een-van-de-TDF-lijst'. Dus zou je moeten zeggen dat de nummer twee automatisch de overwinning naar zich toe kreeg. Nu was daar een probleempje mee. Die nummers twee waren al even verdachte figuren als: Ullrich, Beloki, Rumsas, Zulle en Basso. Dus hebben de UCI en de ASO dan maar besloten om de TDF zeven maal geen winnaar te laten hebben.
Tsja.
Hierbij komt dat Armstrong NOOIT positief is bevonden. Wat raar is, natuurlijk. Het is, later, gebleken dat de man de hele UCI in zijn zak had en, met het betalen van scheppen geld aan allemaal officials, steekpenningen dus, nooit een positieve plas had. De UCI was, toen, zo corrupt als de neten. (Onder ons, de UCI voorzitter was toen ons aller Hein Verbruggen zaliger, maar over de doden niets dan goeds, toch?)

Hoe staat het nu met den dop, met la dopage, met the war on drugs? Als ik heel eerlijk ben: ik weet het niet. Er is hoop en verwachting: der worden bijna geen gasten meer betrapt tegenwoordig. Er is ook de realiteit: wielrenners verneuken al sinds het begijn van de sport  de zaak.* (Zie echt even onder aan.) Na het vreselijke Amerikaanse tijdperk konden mensen als Contador en Sastre, Evans en Schleck hun ding doen. Vrij van, namen we dan maar aan. Toen trad het tijdperk Sky aan. Met Wiggins, die nu ook al omstreden is dan wel wordt wordt genoemd. Met Froome, die ook bovenmenselijk rijdt! Oh nee, dit zijn geen verdachtmakingen, nee, helemaal niet, het zijn vragen die ik me zelf stel als ik zie dat Froome, zoals gisteren, na een spaakbreuk en een wielwissel, opeens het door Oliver Naessen hard sleurende peloton weer achterhaald en de de sprint van die groep wint. Kan dat? Ja, waarschijnlijk. Is hij dan een groter talent als bijvoorbeeld Aru, Bardet, Yates? Het zal dan wel.
Maar: ik zet wat vraagtekens, niet veel, maar er is, bij mij, wat twijfel. Zoals dat altijd zo is bij die sport, maar! Dat maakt die sport zo leuk!

Oh ja, op zo'n rustdag heb je de kriebels. Omdat we pas rond twee uur in deze middag moesten oppassen, de kids zitten tot die tijd op school, begon ik, na de krant en het internet op TDF nieuws nagelezen te hebben, wat te rommelen in de laatjes van mijn schrijftafel. Ik kwam 'het blikkie' tegen. Het blikkie is een rond blikje waar ooit stroopwafels van de firma Daelmans banket B.V. Postbus 17, 5250AA Vlijmen Nederland, in verpakt hebben gezeten en waarin ik, na dik dertig jaar in allerlei toeristen pelotons gereden te hebben, mijn 'bintangs' bewaar, mijn aandenkens aan die ritten. Ik had er een hele boel, misschien wel zeventig of tachtig of zo. Ik herinnerde me dat er, ergens op de hele grote zolder nog een doosje met meerdere aandenkens moest staan. Ik heb de fraaiste uit het blikkie gehaald en op de boeken op mijn schrijftafel geplaatst.
Hoewel dat voor jullie helemaal niet interessant is, maar dat interesseert mij dan weer niet, zal ik daar het binnenkort eens over hebben. Coureurs lijden, da's waar, maar die 'k.. fiets toeristen' lijden ook en hebben veel verhalen!

Morgen: gaat fraaie etappe worden. Schrijf Van Avermaet maar op. Kijk vanavond naar de Touretappe: Jose De Cauwer zit bij onze Dionne! Kijk- en luistergenot!

* even ter verduidelijking: Tijdens een grote doping inval bij de Spaanse arts Fuentes wwerden, natuurlijk, namen van coureurs gevonden. MAAR: ook alle voetballers van Barcelona, Madrid, Valladolid en noem ze maar op, deden aan bloeddoping. Verder nog heel veel tennissers en marathonlopers. Gek genoeg waren er ook golf spelers bij. Golf? Ja, ook zij. Maar die namen werden noot bekend gemaakt! Raar niet?

Mooi! Mollema!

Nee, mooi is ons aller Bouke Mollema natuurlijk niet. Zelf heb ik niet staan dringen toen 'the looks' werden uitgedeeld (ik stond overigens wel vooraan in de rij bij de iq's, ahum) maar Bouke stond toch nog wel wat plaatsen achter mij. En nee, hij heeft ook geen mooie zit op de fiets. Toen die werden uitgedeeld stond Froome trouwens nog heel veel plaatsen achter onze Grunniger Molleboon. Maar toen de rennersbenen werden uitgedeeld stond Bouke te dringen en kreeg hij een stel van de beste exemplaren.
Ik heb overigens de etappe niet tot nauwelijks gevolgd. We hadden een verjaardag te vieren in de familie en waren net terug thuis toen ik de tv aan had gezet en Bouke Mollema alleen vooruit zag rijden. (Later heb ik veel samenvattingen van de rit kunnen bekijken, gelukkig.) En het was echt heel knap wat die bonkige man liet zien. Hij lijkt in veel dingen meer op een echte Flandrien dan een echte Flandrien.
Hij heeft het geweer van schouder veranderd, dit jaar. Hij is 'Superknecht' geworden van El Pistolero en mocht vandaag mee springen in een vlucht, die het wel uit de klauwen van het peloton bleef.Ik begreep dat Froome het moeilijk had na een lekke band, maar dat men eindelijk doorhad dat je gewoon moest aanvallen. Mechanische pech hoort ook bij het koersen, toch?
Het optreden van Warren B. en Michael M. van de Sunweb, de Giant mannen was heel knap. Baguil heeft de "maillot a poids" nog steviger om zijn frêle schouders en ook Matthews deed goede zaken voor het groen. Hoewel dat nog aardig onzeker is. Maar een fraaie tweede stek in dit geval is helemaal ok! Criterium contracten, die morgen, op de tweede rustdag worden afgesloten, liggen al klaar voor de venijnige puncher.

Het was weer zo een finale, waarbij je, als roker, een half pakje shag in een kleine twintig minuten op soupeert en met zweethanden en knikkende knieën de coureur wel vooruit wil duwen. Zo een etappe dat je bijna zeker weet dat je favoriet wordt terug gepakt, dat je al sakkerend de achtervolgers vervloekt en hoopt op lekke banden en valpartijen of slecht werkende derailleurs bij die mannen. Nee, dat gebeurt niet, ze keken te veel naar elkaar, maar jouw kampioen wordt al bijna ingehaald lijkt het, zijn voorsprong is nog maar tien seconden en die achtervolgende jakhalzen zien hem bijna in de rug. Je moedigt, 1500 kilometer verderop, je man aan: 'Ga door, man, het is nog maar zes kilometer', wel/niet beseffende dat 'ie je natuurlijk niet kan horen. Maar hij gaat door, hij is in bloedvorm en ja, dan lees je dat 'ie 220 meter, nee, 230, nee 242 meter voor ligt op de jagende meute en je weet dat het goed zit. Maar gvdgvdgvd asjeblieft geen afloper nu, nu niet lek rijden of problemen met de derailleur! En zelfs Wuyts en De Cauwer gaan staan in het commentaar hokje! 'Daar komt hij, het is nog vierhonderd meter en de achtervolgers zijn nog niet om de bocht! Mollema! Het is Mollema! De Mol, de Nederlander wint!'
En zo komt hij, breed lachend over de meet en je weet: jouw TDF is weer goed. Gele trui? Nee, dat niet, maar een etappe zege. De Belgen hebben die nog niet, en dus nu een beetje: na na de na na!

Je hebt, minder bewust, meegemaakt dat Froome in de shit zat, dat Bardet aangevallen heeft, dat Quintana tijd verloren heeft en dat Contador, hetgeen Spaans is voor boekhouder, weer goed gerekend heeft en de top tien binnensluipt, met grootse plannen voor de komende ritten!

De zege van Mollema is een fraaie en is niet gestolen zoals men dan zegt. Die nare stukjesschrijver uit Amstelveen moet nu zijn muil maar eens houden met zijn negatieve ge oh over de Nederlanders in de TDF!

The winning mood

Dit Blog is net als de TDF zelf, er zijn steeds meer uitvallers (lezers) dan er deelnemers zijn. Niet dat ik daar mee zit, ik vind het veel te leuk om te doen! Voor vandaag viel het aantal uitvallers, in het fietsen dan, nogal mee, nul, tot nu toe, maar het zou zo maar kunnen zijn dat morgen Marcel "Der Blitz" Kittel uit zou kunnen vallen. Hij reed de hele etappe al ziek en zwak achter het peloton aan, behalve dan in het tussensprintje, waar hij zijn naaste belager, Matthews, nipt klopte. Mocht Kittel ziek worden of uitvallen, dan neemt de renner van Sunweb de groene trui over. Dat is voor mij wat dubbel. Kittel is een van mijn favorieten. Ik vind het een keigoede coureur en nog eens een vrolijke en sympathieke man bovendien. Maar ja, Matthews rijst wel voor de, zoals ik al zei, in mijn ogen nog steeds Nederlandse ploeg, Giant Sunweb en ja, dat is ook wel belangrijk. (Zie even mijn vorige Blog, over buitenlanders in vaderlandse sient.)
En over Matthews gaat dit Blog. Die man, een Ozzie van 27 nu, won vandaag in een geweldige sprint de etappe naar Rodez. Matthews, bijgenaamd 'Bling', zit op het vinkentouw. Hij is niet een typische sprinter als Kittel, of Groenewegen of mijn andere favoriet, John 'beton' Degenkolb, maar hij is meer een puncher, een "puncheur" zoals de Fransen dat noemen.
Een coureur die op het laatst van de etappe nog eens een extra klap uit kan delen, nog net even iets over heeft om voor de zege te gaan. Dat is een aparte specialiteit. Je hebt, als renner, dan al de ziel uit je lijf moeten rijden, hoewel? Vaak zit de man verborgen in de buik van het peloton, maar ja, je mot die 200 kilometer wel doen, natuurlijk, in dezelfde hitte en over dezelfde wegen als je kopman.
Er zijn meer van dat soort coureurs. Ik noem even Philippe Gilbert en Greg van Avermaet, beiden Belgische renners. Van Avermaet won in Rodez, een slaperig maar fraai stadje in het midden van "La douce France" de etappe, nu twee jaar geleden.Tot die tijd was hij een 'net-niet' coureur geweest. Oh ja, een geweldig goede renner en een aimabel mens, maar ja, hij werd net altijd tweede, derde of reed top vijf. Na zijn etappe winst in Rodin ging de grote deur voor hem open en begon hij te winnen. Zijn hoogtepunt was de winst in Parijs-Roubaix, van dit jaar. 
"Alle ogen zijn gericht op Kwatta", zei onze baksmeester in mijn marine opleiding,altijd als we de wal op gingen en hij ons moest wijzen op ongepoetste schoenen of een niet rein, zindelijk hoofddeksel. Nu, vandaag waren ook alle ogen gericht op Kwatta, en het Kwatta soldaatje van vandaag was natuurlijk Van Avermaet. Wuyts en De Cauwer waren allebei al behoorlijk nerveus naar het einde van de rit toe. Een doorsnee etappe weer, een groep van vijf man, ingehaald op een paar kilometer van het einde.
Toen kwam de finale: een machtige finale. Onder het vod gingen Gilbert en Van Avermaet aan, met in hun wiel Matthews. Die liet zich helemaal niet gek maken en pakte, tien meter van de streep, het wiel van Gilbert en liet de Belgen hulpeloos achter. De tweede etappezege in twee dagen voor de Sunweb ploeg. Ze zijn in een flow, ze zijn in the winning mood.
Mooi dat Matthews ook nog eens punten voor het groen pakte door de overwinning, want Kittel was nergens en, zoals ik al zei, misschien ziek? Veel mogelijkheden heeft de Ozz niet meer hoor, om het groen te belagen. Misschien is er nog een etappe waar hij een sprint kan winnen, maar dat zie ik niet helemaal in.

Nee, nee, nee, ik ben gisteren niet op de "quatorze juillet" ingegaan. Je begrijpt het, een jaar terug werd Frankrijk weer verscheurd door een magoggel met IS achtergrond, die 86 mensen de dood in hielp met een vrachtwagen! Nog steeds walgelijk en nog steeds op mijn netvlies gebrand!

Martelgang en wederopstanding!

Dat de wielersport inderdaad een oer katholieke sport was en nog is, werd vandaag weer eens heel duidelijk voor het voetlicht gebracht. Lijden en weer opstaan, het staal allemaal in de bijbel en zo maar de RK kerk maakt het allemaal nog spannender.
Goed: er was de enorme martelgang van Fuglsang, de luitenant van Fabio Aru. Ik schreef gisteren al over die man, een Deense Robert Gesink, zoals hij ooit werd genoemd. Een brekebeen dus en ja, dat was dus zo. Hij reed vandaag met een hand in een splak of een brace, met verband om zijn armen, want een gescheurde pees in zijn elleboog, zuks dan, rond in het peloton. Vanaf kilometer een reed hij al op achterstand. "Jongen", zei ik bij me zelf, "houdt de eer aan jezelf en stop dermee. Later in het seizoen kan je misschien nog wel wedstrijden rijden, maar stop nu, het gaat niet meer." (Zijn ploegarts had het al moeten verbieden, natuurlijk!
De camera bleef hem lang volgen en je zag al hoe moeilijk hij bergop reed, maar, gevaarlijker, hoe moeilijk hij het had met remmen, bergaf. En ja, hij hoorde mijn prevelementje en stapte gelukkig af.
Maar na deze lijdensweg op de Via Dolorosa, zie het prentje, kwam de opstanding van, nee niet Lazarus,maar van twee Lazarussen zelfs! Alberto Contador en Nairo Quintana konden nieuwe benen onder schroeven en zo in deze etappe weer opstaan uit het graf dat voor hen gegraven was, of dat ze zelf misschien groeven en dat op de 'Mur de Peguede'. Een verschrikkelijk ding. Een smal geitenpad, net geasfalteerd met afgrijselijke stijging percentages. Contador en Quintana stonden op uit de dood en leken met plezier naar boven te gaan.

Ik heb genoten van deze rit. Voer voor de voorstanders van de korte etappes. Er was veel te zien en nog meer te genieten. Ja, ik zou inderdaad pleiten voor kortere ritten, maar daar is natuurlijk ook van alles tegen op te merken, maar ook heel veel voor. Vanaf de volgende TDF gaat men al rijden met ploegen van maar acht man, om zo de veiligheid meer te waarborgen, maar ook om de enorme controle, die nu plaats vind in de grote ploegen als SKY en AG2R tegen te gaan.
Over Team SKY gesproken. Is daar nu een heuse en echte paleis revolutie aan de gang, of worden Kwiatkowski en Landa, onder harde omstandigheden voorbereid voor het echte werk, als kopman, in plaats van als meesterknecht? Landa die gisteren voor zijn kopman, Froome, natuurlijk, weg reed en, volgens zeggen, de etappe wilde winnen/bonificatie seconden wilde wegnemen? Of is hij, Landa, bezig om een kopmanschap bij, b.v. Movistar, aan te vragen? Hij was al een beetje klaar met Sky, begreep ik, omdat hij de VDE wilde rijden. Als Spanjaard zou ik dat begrijpen, maar de leiding van Sky zei nee.
Of was het een tactisch plan, zoals dat hij dan Froome zou opwachten of zo? Net als dat Kwiatkowski zou gaan doen? Ik twijfel. Ik twijfel over de onbreekbaarheid van de Engelse club, als ik eerlijk ben.

Wat te zeggen van onze NL teams? Ik beschouw Sunweb/Giant nog steeds als een vaderlandse club, hoor. Lotto/Jumbo natuurlijk al helemaal. Maar, net als men zei van de Engelsen: 'De Britten vechten tot de laatste buitenlander', hoorde of las ik wel eens, is dat bij onze twee nationale teams ook het geval. Roglic, een Sloveen en Bennet, een Nieuw Zeelander, respectievelijk Matthews, een Australiër en Barguil, de Fransman in Hollandse dienst, reden zich het snot voor ogen Matthews deed weer een ardig zaakje voor het puntenklassement en ja, Barguil reed zich bijna (helemaal vast) in de bollentrui.
Helaas viel Bennet uit de voorlopige top tien. Maar hij komt wel terug. 

Man, man, man, ik zat daar te kijken, het boek op schoot, Michelin kaart 343 open en man, wat een maffe sport, maar wat een fraai sport is dit toch! Vandaag had ik geen fietsmoment, het regende pijpenstelen vanmorgen. Morgen gaat het weer aan.

Geen goede benen en weer in het struikgewas

Of: hoe een etappe van 214 kilometer pas echt openbarst in de laatste 214 meter
Vandaag was de eerste Pyreneeën etappe en ja, wat was beloofd, gebeurde ook. Er reed een forse kopgroep weg, zonder echte kanshebbers op de eindzege, maar wel met onder andere Marcel Kittel, Michael Matthews en Koen de Kort. De eerste twee om de punten in de tussensprint te betwistten, de laatste om als springplank voor 'Il Pistolero' Contador te dienen. Het was een fraaie etappe, met zware beklimmingen, maar het venijn zat helemaal in de staart van de etappe.
De renners moesten in die finale over de Col de Peyresourde en daarna nog even naar Peyragudes,een wintersportoord, dat helemaal beroemd werd doordat er een stuk de James Bond film: "Tomorrow never dies" werd opgenomen. Zelf ken ik die film niet, als ik eerlijk ben. Hoewel ik een liefhebber van het genre ben, was de echte James Bond voor mij Roger Moore. Maar, goed smaken verschillen.
Terug naar het onderwerp.
De etappe was bezienswaardig maar waar ik, en velen met mij, een spervuur van aanvallen had verwacht op de Peyresourde, kwamen deze niet. Er werd gezapig naar boven gereden, de laatsten van de kopgroep werden terug gepakt en na een kort maar venijnige afdaling bereikten ze de voet van het muurtje dat naar de meet ging. Gezichtsbedrog is ook een dingetje. Ik bedoel, als je camerabeelden ziet van een klim dan lijkt het vaak vreselijk steil, maar dat blijkt achteraf wel mee te vallen, of net helemaal andersom. Ik herinner me een klim in de Ardennen. Ik had de week ervoor net de beelden van gezien tijdens L-B-L en OMG wat leek dat ding afgrijselijk oplopend. De dag dat ik, met wat maten, naar boven klom, was het zelfs voor mij een doenbare klim. Andersom kan ook. Ik zag ooit eens een Limburgse 'col', in de TDF van een heleboel jaren her als 'col de Trintelen' geboekstaafd, die me wel aardig makkelijk af leek te gaan. Afgelopen voorjaar heb ik zwarte sneeuw gezien op dit pestheuveltje. Het kan verkeren, zei Bredero al.
Dat optisch bedrog deed zich ook vandaag voor. Het laatste bergje, naar Peyragudes dus, werd met de tv camera vanachter de coureurs geschoten, zoals dat heet geloof ik. Je zag helemaal geen stijging haast, maar aan de verzetten van de coureurs en aan hun snelheid, hun zwalken op de weg bleek het dus een echte muur te zijn, die ze omhoog moesten. En: ze hebben het geweten. Froome verloor seconden, zoveel dat Aru, zijn naaste belager, dankzij zijn bonificatie seconden, de gele trui mag dragen. Hoeveel dagen? Morgen houdt 'ie 'm nog wel, denk ik. Het is een venijnige, maar hele korte etappe, net aan 100 kilometer. Maar daarna? Aru heeft geen hele sterke ploeg om zich heen. Cataldo, zijn superknecht, is al uitgevallen en Fuglsang, zijn tweede luitenant, rijdt rond met twee gebroken handwortelbeentjes. (!)
(Even dit: als ik een breuk in een van mijn handwortelbeentjes zou hebben zou ik: a/ naar het ziekenhuis moeten voor foto's, b/ daar in het gips gezet worden en een mitella om krijgen, c/ zes weken arbeidsongeschikt zijn. Dat er een coureur dus gewoon door fietst met die breuken is een teken dat..., nu ja vul maar in. Ze zijn echt gestoord of ze hebben geen pijngrens of ze pakken...? Maar: dat laatste lijkt me momenteel heel onwaarschijnlijk, hoewel ik er wel even op wees in een van de eerste Blogs, naar aanleiding van het fietsen van de Sky ploeg. Ik kom er nog op terug, natuurlijk.)
Grappig moment. Froome en Aru misten een bocht en gingen allebei het schoekeloen in, tussen twee caravans. Froome was zo geconcentreerd aan het rijden op het achterwiel van zijn ploegmaat, die, wonderbaarlijk, alle toeschouwers en twee campers en drie BBQ's miste, dat hij hem gewoon volgde door een haarspeldbocht. Aru was zo bezeten van het kijken naar het achterwiel van Froome, dat hij ook rechtdoor schoot. Gelukkig allemaal 'zonder erg' zoals de Vlaamse commentatoren meldden.

Na afloop van de etappe verklaarde de kopman van Sky eerlijk dat hij geen goede benen had. Een teken aan de wand? Wie weet. De TDF wordt er wel spannender op, nu.

Zegt de naam,George Bennett jullie iets? Het is een 27-jarige renner die voor Lotto/Jumbo uitkomt. Het is een vlieggewicht. Ik denk dat 'ie net aan 60 kilo weegt. Deze man rijdt heel opvallend een heel onopvallende TDF. Op kousenvoeten, zoals dat heet, is hij alle etappes tot nu toe doorgekomen en sloop hij naar de negende plek, voorlopig. Houdt die man in de gaten. Je kan hem niet missen. Klein mannetje, leuke bek, geel met zwart tenue. Gaat ver komen.

.... wint een Duitser zijn vijfde!

Ja, saaie titel maar wel begrijpelijk voor dit Blog en ja, het was een saaie etappe! Der viel niet veel te vertellen. Drie vluchters hadden zoveel minuten voorsprong en de laatste man werd op vijfhonderd meter van de meet geklopt. Kittel haalde zijn vijfde etappe zege  binnen en deed dat magistraal. In weer een nette en fraaie sprint waarin Groenewegen nu tweede werd. Ik melde abusievelijk dat het zijn eerste TDF was, maar vorig jaar had hij zijn debuut al gemaakt, natuurlijk. Sorry, daarvoor. Hij werd toen uiteindelijk honderdzestigste in zijn eerste TDF.
Maar soit. Zijn die etappes nu eigenlijk wel zo saai? Ja, voor de mensen die alleen maar sensatie willen wel, neem ik aan. Voor mezelf valt het allemaal nogal mee, hoor. Ik zetelde me met het route schema en de benodigde atlas van Frankrijk (Michelin 1:200.000) en de Michelin kaart (Regional, 1:150.000) voor de buis en begon te kijken. De lief schoof het laatste halve uur aan om te kijken.
(Renners maken de koers, niet omgekeerd. Als coureurs een koers willen maken, dan doen ze dat, niet de parkoers bouwer, natuurlijk!)
En ja hoor, een groepje van drie reed drie tot vijf minuten voor het peloton uit en zou natuurlijk op vijf kilometer van de meet worden terug gepakt, 'het bericht van de aangekondigde sprint', zoals Wuyts het fraai formuleerde, van tweehonderd kilometer geleden, zou volgen. Maar: ik zat me absoluut en totaal niet te vervelen. Het Franse land is zo fraai, er is zoveel te zien, de mensen zijn zo enthousiast, dat er elke honderd meter wel weer eens een bouwwerkje, of een spandoek of een groepje mensen dat zich voordoet als een hele grote horizontaal geplaatste coureur, voor de camera komt.
Dat maakt altijd weer een beetje blij. Afgelopen oktober werd het parkoers van de volgende TDF bekendgemaakt en dan lezen en zien mensen hoe de route van de tour gaat lopen. De TDF komt door allemaal dorpjes en dorpen en ministadjes in het 'France Profonde.' (Het diepe Frankrijk, waar elke Franse stedeling binding mee wil hebben?) Meteen doet dan 'Le Maire' van zo een dorpje waar de tour dan doorkomt, een oproep aan de partij "dorpsbelangen" om hun 'Village et notre region de placer a la carte pour la television de Monde!' Mijn Frans is ietwat versleten, maar jullie volgen het.
En dat gebeurd dus en dat gebeurd met heel veel enthousiasme. Prachtige beelden van mooie uitingen van geestdrift zie je vaak onderweg. Het valt me wel op dat er vaak klokken of horloges worden uitgebeeld, die dan allemaal, nu ja vaak dan, vijf voor twaalf aangeven. Zou dat te maken hebben met het feit dat de bewoners van dat diepe Frankrijk, over het algemeen boeren/landbouwers/geitentelers, de economie in een crisis vinden? Het zou me niet verwonderen, want Frankrijk is een land van crisissen. Het gaat helemaal niet goed met het land, heb ik begrepen. Vooral op economisch gebied niet. Daarnaast is er de steeds meer toenemende dreiging van het terrorisme, dat vooral La Douce France heeft getroffen, ik noem alleen maar Parijs, de aanval op de dancing Bataclan, en Nice, met de aanslag op de promenade.
Nu, met het aantreden van Macron, de nieuwe president, zien de landmensen het allemaal al helemaal niet zitten, natuurlijk. Macron is per se een Yup, die alles voor rijkeren wil,em alles doet, behalve het voor zijn boeren opkomen. Dom ja, begrijpelijk, nee.

Morgen gaat het veranderen, nee, niet Frankrijk, natuurlijk, maar de TDF. Morgen begint het spektakel van een van de twee ritten door de Pyreneeën.  Barguil gaat in de aanval, hij wil zijn bollen veilig stellen. Contador, die vandaag alweer op zijn plaat lag, moet tijd terug halen, Aru wil tijd winnen enook Bardet, Uran, Fuglsang, ploegmaat van Aru en Martin, staan binnen twee minuten van Robo fietser Froome.
Morgen spektakel, wat ik je brom!

.... wint een Duitser (3)

 

Nu ja, wint een Duitser (4) vier, had er moeten staan want Kittel heeft zijn vierde zege binnen tien dagen gewonnen en op een fraaie en gewoon faire manier! Een rechtdoor sprint, met John Beton als tweede en: groot compliment, Groenewegen als derde! Je moet het maar doen, in je eerste TDF al vier keer binnen de eerste tien te eindigen! Dat wordt nog wat met die Mokumer, let op mijn woorden. Hij is de beoogde aflosser van Kittel, binnen drie jaar! Ik neem mijn fietshelm diep voor hem af. Nu ben ik, ik schreef het al eerder, geen fan van sprinters. Zeker niet voor die mannen als Cavendish en Sagan, maar Kittel en Degenkolb hebben bij mij wel een streepje voor. Ze wonnen al heel vaak voor de Giant trein, toen nog een Nederlandse club, op fietsen di ik ook berijdt en die liefde is nooit over gegaan.
En ja, het was vandaag weer een bekende en dus saaie etappe. Geen kraak of smaak aan. Twee dappere dodo's reden dik 180 kilometer in een ontsnapping en het wachten was op de aangekondigde eindsprint.
Wat het kijk-leed verzachtte waren de schitterende beelden van een Frankrijk dat zich weer presenteerde als een aanbeden filmster of een fantastische pin up foto. Man, wat heb ik een heerlijke beelden gezien. Veel kastelen, ja, het kopje had ook: "Kastelen kijken en wachten", kunnen heetten, maar ik genoot er echt van. De lief en ik, wij allen, kijkers, misschien, hebben minstens dertig kastelen en buitens en ruïnes gezien vandaag. De namen werden allemaal keurig doorgegeven door Wuyts en waren ook nog eens in beeld. Man, wat fraai.
Die kastelen zijn natuurlijk, indirect, de oorzaak dat Macron nu de president van La Douce France is. Ja, dit is een moeilijke gedachtesprong, misschien.

Laat ik het uitleggen: eeuwen her werd het Franse volk uitgebuit. Door Hertogen, Graven, Markiezen of Baronnen. Nee, niet door Jonkheren. Die titel ontstond pas echt nadat de Nederlandse burgers heulden met de Franse bezetters (Napoleon weet je wel) en daarvoor in ruil de titel 'Jonkheer' ontvingen. (Dat leek heel adellijk, maar was een farce, natuurlijk.) Ze, die burgers, waren rijk genoeg om een bende struikrovers in dienst te kunnen nemen en daar dan een zogenaamd huzaren regiment van te vormen, nu ja, zoiets dan! (Tongue in cheek, de goede lezer begrijpt me.)
Maar goed, de uitbuiting van de Franse adel was dermate groot dat het volk ging morren. Nu, na al die kastelen gezien hebbende, begrijp ik ook wel dat de arme boeren en middenstanders helemaal moesten worden uitgeperst. Van een gewoon salarisje kun je dit soort woningen niet onderhouden lijkt me. Dus kwam het volk in 1789, maar ja, daarvoor natuurlijk ook al, echt in opstand, ze bestormden op La quatorze Juillet, de Bastille, gehaat symbool van de onderdrukking en vermoorden veel edelen,geestelijken en hun koning en zijn gade, ook nog maar eens.
Sinds die tijd is Frankrijk een republiek en ons land is niet veel later een koninkrijk geworden, nadat ze eeuwen lang ook een republiek was. Tja, de geschiedenis heeft vele rare wegen.

Morgen gaat de karavaan naar Pau, een stad aan de voet van de Pyreneeën en al heel vaak aankomst of vetrek plaats van een Etappe geweest. Hoe vaak heb ik niet kunnen terug vinden, maar gewoon vaak. (Ik moet zo klaarzitten om de Avondetappe te volgen, dus zeg ik maar souvent.)

Jour de Repos en waaromk ik naar de Belg kijk!

 

Wie kent hem niet? Hij was hier nog ietsje jonger nog dan vandaag, maar had toen al ide karaktervolle kop van de Jose De Cauwer, ooit groot coureur en ploegmaat van Hennie Kuiper en nu mede commentator op de VRT, die hij nu nog heeft En ja, daar gaat mijn verhaal nu zo ongeveer over op deze rustdag. Le Jour de Repos, zoals dat heet, maar dat wisten jullie volgers natuurlijk al.
Goed, even een nieuwtje uit de TDF. Aru beweerde dat hij echt waar en op zijn communiezieltje zwerend, het helemaal niet doorhad dat Froome een malheur had met zijn voertuigje en ja, hij was gewoon maar gedemarreerd en had toen al spijt en had ridderlijk in de remmen getrokken! Je zag hem toch volle bak vertrekken toen Froome wuifde dat hij hulp nodig had? Ja, hoor, natuurlijk, ik geloof je, zoals ik elke coureur, of toerfietser*, inclusief me zelf, geloof. Maar: wat een l.., die Aru en die Porte! Je had door moeten trekken man, de kanarie in het nauw. Nee, dat was niet sportief, zogezegd! Hebben ze op Gesink gewacht toen die viel? Op Porte of Contador? Nou dan!
Onze oud koningin zei het ooit fraai: "De leugen regeert." Maar goed, Froome heeft Aru een beuk terug gegeven en misschien is de vrede weer wat getekend? Beide coureurs zeiden dat het een 'accidentje' was, de ene was uit zijn pedaal geschoten en de andere had een stuurfoutje gemaakt. "De leugen ... etc."
Ja, even over de commentatoren, zoals ik het al beloofd had in een eerder Blog. Mijn generatie Nederlanders is opgegroeid met het TDF commentaar op de radio. Jan Cottaar was net voor mijn tijd, maar Theo Koomen was wel degelijk heel erg en heel nadrukkelijk aanwezig, vooral achter op de motor waar hij dan live, in zogenaamde "Tourflitsen", verslag deed van de etappe. Etappes die altijd onder verzengende hitte werd verreden, over de steilste cols ter wereld en altijd langs bergbeken met springende forellen.
(Toen de live verslaggeving op tv zijn intrede deed, bleek daar niets van waar te zijn, overigens.) Theo is, helaas, al jaren dood. Even hadden we Barend Barendse, een vrolijke man, die der niks van snapte. Toen het Franse parlement omviel en bekend werd gemaakt dat "Pimflin, (de toenmalige premier), was gevallen" riep Barendse: 'Aan namen heb ik niets, ik moet rugnummers hebben!'
Toen kwam de tv. Bij de NTS, zo heette de omroep toen nog, kwamen een jonge en enthousiaste Amerika idolaat en een doorgerookte Limburgse sportjournalist het verslag doen. Mart Smeets, idolaat van alles wat Amerika, maar vooral Amerikaanse sporten was (hij liet zich, later, helemaal inpakken door Armstrong, die hij als zijn grote vriend beschouwde, hetgeen, later dan, tot zijn neergang leidde, die van Smeets, bedoel ik.)
De Limburger was Jean Nelissen. (Bart Jungmann heeft een fantastisch boek over hem geschreven: "Jean", getiteld. Een boek dat elke liefhebber van sport in zijn boekenkast moet hebben.)
Nelissen was een lopende encyclopedie als het op wielrennen neer kwam, nogmaals: lees/leen/jat het boek. Uren lange reportages voorzag hij van gedegen commentaar, tot het niet meer ging. Zijn alcohol gebruik maakte het onmogelijk om hem nog aan te houden bij de tv. Zijn uitspraak: 'Ik drink niet, ik zuip', heeft hem nog jaren achtervolgd.
Smeets deed het nu samen met onder andere Eric Breukink, de ooit topcoureur die een oor aangenaaid werd door de PDM ploeg. Later versterkte Maarten (Martijn, volgens Gerrie Knetemann) Ducrot, een knap renner die o.a. een etappe won in de TDF, de gelederen. Smeets stopte, hij ging het, aanvankelijk leuke en luchtige programma "De avondetappe" presenteren, waarin de 'Neel', vaak nog hele leuke korte filmpjes maakte, en Ducrot kreeg assistentie van ene Herbert Dijkstra, een amateur schaatser en fietser. Dat werd helemaal niets,niks,nothing,nada,niente.
Toen die twee mannen het ook nog eens bestonden om een hele, ja echt, een hele etappe, vol te lu.... over de zogenaamde oortjes, ben ik definitief overgestapt naar Den Bels, waar Michel Wuyts en de hierboven genoemde De Cauwer het commentaar verzorgden. Ik deed dat al voor de 'klassiekers', die op de vaderlandse tv niet tot nauwelijks aandacht kregen.
De twee zorgen voor zorgvuldig commentaar, met scherpe analyses van de kant van De C. en sterke, doorvragende vragen, van de kant van W. Gelukkig bestaat er ook nog tijd voor de kastelen en rivieren en de vergezichten, maar aan het ge OH van Dijkstra, over bootje roeien op een beekje, om Ducrot te jennen, doen ze niet. De Belse tv is helemaal embedded in de koers en de TDF en hebben allemaal fantastische interviews, van voor de start, met kanshebbers voor die etappe.

*over die wielertoeristen zal ik nog wel eens een fraai verhaal vertellen: ook list en bedrog, daar!