Eindelijk: Koers!

Na al die sombere maanden met veel regen en donkerheid en zwarte luchten, is dit weekend, het laatste weekend van februari, dan eindelijk het voorjaar aangebroken. Nee, niet het echte voorjaar, dat is natuurlijk nog weken weg, of het meteorologische voorjaar, maar het "wielervoorjaar". De mannen en ook wel dames die ons de afgelopen maanden toch wel vermaakt en aangenaam bezig hebben gehouden, de gebroeders Van der Poel, Wout van Aert en Lars ter Haar en niet te vergeten, de grootste onder de cyclocrossers, absoluut top mens Sven Nijs, kunnen de fiets, soms letterlijk en figuurlijk, aan de wilgen hangen. Nu is het de beurt aan de kanonnen van de weg. Nee, niet dat ik neerkijk op de mannen van het veld, integendeel, hun sport is misschien wel zwaarder dan die van de wegrenners, maar ja, het is een andere discipline. Fraai, maar niet te vergelijken met de wegsport.

Ja, we hebben al wat koersen en koersjes gehad, ver weg, in Oman, in Langkawi of Dubai, op Mallorca en in Argentinië, maar nu begint het echt. Vandaag met de "Omloop het Nieuwsblad" en morgen met "Kuurne-Brussel-Kuurne." Ik ben, net als elk jaar, aan de vooravond van die koersen een beetje ongedurig en een beetje nerveus. Hopelijk valt er geen pak sneeuw, hopelijk is er in dat maffe land beneden het onze niet opeens een spontane staking van het Vlaamse Tv personeel, dat soort dingen schieten dan door mijn kanis. Ik ben ook benieuwd naar de nieuwe tenues, de nieuwe fietsen waar de mannen op rijden en naar de mannen die overgestapt zijn naar die ploeg of naar die ploeg.
En ja, vandaag was het weer zover en werden we beloond met een fraaie en spannende koers. Met veel nieuwe truien, veel nieuwe fietsen, veel nieuwe gezichten in het peloton. Opvallend was het bijna ontbreken van baarden en snorren. Het vorige jaar was het dragen daarvan bijna gemeengoed geworden onder de renners en ja, ik vond het eigenlijk wel leuk om te zien. Maar goed. Vandaag werd er, ondanks de kou reden er veel coureurs in "het kort" zeg maar, gekoerst in fraaie truien. Vooral Katusha was nogal opvallend fraai. Ook Ettix-Quick Step zag er kek uit en, op een Italiaanse ploeg na, was het allemaal wat meer gedekt en minder schreeuwerig. Een fraaie en gulle zon bescheen het pallet van kleuren die de fietsers maakten en zette de landerijen in een mooi voorjaarslicht.
Het was koers, zoals koers moet zijn! Spanning, aanvallen, werken, vallen en opstaan, doorgaan, afzien en bijten. Het was genieten en ik vond de winnaar een terechte winnaar. Greg van Avermaat. De man gaat al vele oorlogen mee, maar vandaag was hij de generaal die de oorlog, terecht, won.

Tja en zo ontrolt zich het openingsweekend. Op zondagmiddag gaan de luiken weer open voor de tweede klassieker. Kuurne-Brussel-Kuurne. Een bijna gelijke koers, ook over die k.. bergjes, maar vandaag met de Oude Kwaremont als kers op de taart. En ja, hoe spannend kan het allemaal zijn. Het was weer eens een geweldige wedstrijd, met gemiste kansen voor de grote ploegen en met valpartijen en veel wind. En met een hel jonge en redelijk onbekende winnaar: Jasper Stuyven, zie boven. Maar, man, man, man, als dit weekend het voorteken is voor de kwaliteit van koersen voor de rest van het jaar, dan beloofd het veel! Genieten, was het. Gelukkig won 010 ook nog eens dus de hel sportwereld kan gelukkig zijn, toch? Nu ja, ik krijg natuurlijk weer wat allemaal zurige berichtjes over de doping in het fietsen en zo. Daar hebben ze, de critici, wel gelijk in, GEHAD. Ik geloof dat de wielersport nu schoner is dan onder andere de atletiek en minder onder (matchfixing) schandalen wordt bedolven zoals bij het voetbal of dat flauwe en nooit met sport of beweging te maken hebbende, tennis spelletje. 
Nee, het is, voor ons, fijnproevers van de koers, weer begonnen. Het zwaartepunt gaat liggen in april, als er elke zondag een klassieker wordt verreden en elke woensdag een semi-klassieker. Gelieve niet te storen dus, in april.

De fiets met motor en allerlei Vlaams gedraaikont

Als ik heel eerlijk moet zijn, dat ben ik altijd, natuurlijk, zoals elke echte fietser altijd zegt, had ik ooit, jaren her, wel eens gehoord van een rel over het hebben van een racefiets met "hulpmotor". Dat ging toen over een fiets die 'Spartacus', Fabian Cancellara gebruikt zou hebben in een koers. Achteraf bleek dat allemaal niet waar of niet bewezen, woorden die niet hetzelfde beduiden, natuurlijk, te zijn. Maar, ik heb ooit eens navraag gedaan bij wat fietsenmakers onder mijn kennissen kring en die bezwoeren me dat dat nauwelijks waar kon zijn. Nu zijn fietsenmakers en fietsers nooit de betrouwbaarste mensen als het om hun producten of trainingen gaat, maar in dit geval had ik de neiging hen "the benefit of the doubt" te geven. Het leek me ook heel moeilijk om een elektro motor in een slanke en ranke fiets te plaatsen. Bij elektro aangedreven fietsen dacht ik meer aan van die solide Sparta of Batavus tweewielers. Ik ben er ooit nog eens door zo iemand voorbijgereden tijdens de beklimming ergens in het Walenland op een steile en nare en stoffige helling ergens tegen de Belgisch-Nederlandse grens aan. Maar goed, het schijnt dus ook op de race- of crossfiets te kunnen worden geïnstalleerd. Het kost wel wat, ik heb bedragen van 5 ruggen aan euro's gehoord, maar dan heb je wel een trapondersteuning van 140 Watt extra en dat is heel wat.
Maar goed, de dame in kwestie, lees het eerdere Blog, had een heel goed verhaal. Ja, het was wel haar fiets, haar initialen stonden er ook op of in, maar nee, ze had die fiets verkocht aan een vriend, die soms mee ging trainen en ja, die had die fiets per ongeluk tussen haar cyclocross rijwielen in gezet. Die vriend werd ook opgespoord, een uitbater van een frietkot. Hij had alleen maar te melden dat die fiets van hem was, maar hoe die tussen de fietsen van haar kwam was weer een raadsel. Tja, weer typisch Vlaams, natuurlijk, net als het, heel recent, vrijlaten van een op moord verdacht parlementslid. De man had de echtgenoot van zijn maîtresse, en, oh hoe heerlijk klassiek, tevens zijn secretaresse, vermoord. Hij werd gearresteerd, maar toen bleek er een handtekening op het arrestatie bevel te ontbreken. Die handtekening had gezet moeten worden door een man die net tevoren was aangesteld op de rechtbank en daarvoor chauffeur bij die rechtbank was geweest, zoiets. De man, dat parlementslid dan, loopt nu weer vrij rond en kan niet opnieuw in hechtenis genomen worden.

Ik wilde dat ik die trapondersteuning gistermorgen had gehad. Ik reed een van de meest saaie en nare stukjes die je in Nederland kunt rijden, namelijk die rond de Westeinderplas. Voor de niet lokaal bekend zijnde mede-fietser: de enorme binnenzee, die ooit de Haarlemmermeer was, is dicht gegooid, ingepolderd dus, maar een stukje hebben de ingenieurs open gelaten. Dat ligt, grofweg, tussen Aalsmeer in het noorden, Leimuiden in het zuiden en Kudelstaart in het oosten. Als je de ringdijk van de Haarlemmermeer polder volgt, kom je er langs. Het is saai en vervelend fietsen, daar. Trouwens, dat geld voor die hele polder hoor. Het is mijn "zwarte beest", zogezegd. Het is geen lang rondje, het is slechts, uit en thuis, 70 kilometer of zo en ja, dat is dus een mooie afstand om in het begin van het seizoen te trainen. Maar man, wat is het saai! Of je hem nu linksom of rechtsom neemt, het is een gruwelijk saaie tocht. Ten eerste staat er altijd wind. Nu ja, da's logisch in ons land, vlak bij de kust en zo, maar die wind is altijd tegen, ook als je hem mee hebt, zeg maar. Dan is er het uitzicht. Aan een kant heb je de ringvaart, aan de andere kant heb je een rij huizen, soms onderbroken door wat uitzicht op de polder en dus ook op Schiphol. Af en toe doe je een dorpje aan, maar het is en blijft "boring!" Bovendien stikt het, in de weekends, van de fietsclubs die me allemaal inhalen en zo en ja, daar word je ook niet echt blij van. Ik zie die gasten dan wel weer terug als ze amechtig op een terras zitten, terwijl ik gewoon door fiets.
Maar gisteren moest ik haast wel een groot stuk van die route nemen, zoals ik al schreef. Er stond wind, een bak wind. Een dikke wind, noemen coureurs dat. Windkracht zeven en ik had die dertig kilometer tegen. Dat hakt er wel in. Mijn gemiddelde snelheid kwam nauwelijks boven de dertig, natuurlijk. Eh, sorry, twintig. Ik was blij dat ik bij Leimuiden, waar dat gekke tunneltje is, naar het noordoosten kon draaien. Dat tunneltje ligt verdiept, maar als je aankomt rijden, lijkt het net alsof je je kanis gaat stoten tegen de rand van het viaduct, maar dat is wel een heel bijzonder gezichtsbedrog.
Vanaf Leimuiden ging het hard. Dikke dertig in het uur en ja, ik was vlot weer terug thuis. Af en toe had ik wat uitzicht op de Westeinder plas, waar originele dikke schuimkoppen op te zien waren. Ik nam de route via de mega veiling van Aalsmeer en verwonderde me, zoals altijd, over het aantal buitenlandse en binnenlandse vrachtwagens, dat af en aan reed of geparkeerd stond op de immens grote parkeerplaatsen rond die maxi veiling. Ik heb toch het idee dat het nummer een exportproduct van ons land bloemen en planten is, hoor. Nu ja, dat is natuurlijk beter dan auto's met sjoemel software!