Le Tour de Baron, even over tenue's en ja, het is de laatste!

Ja, ik ben best wel een beetje gefrustreerd. DG won de eindsprint niet in Parijs, Ewan, de zoon van een Koreaanse moeder en een Australische vader won, nipt, heet dat dan, voor onze held.
(Zei de lief: maar tweede worden is toch ook goed? Op mijn boosaardige blik zei ze: 'Oeps, nee, hè, geloof ik'.)
Maar, het was allemaal begrijpelijk, natuurlijk. Het was bij Jumbo/Visma namelijk maar om een ding te doen: Kruijswijk naar het geel, of daar zo dicht mogelijk bij! Ze verloren natuurlijk al twee motoren in deze TdF, Tony Martin, die, net als Luke Rowe, op een hele vervelende manier uit de ronde werd gezet. (Even dacht ik dat een Frans jurylid dat had gedaan, maar nee, hoor, het was een Belg.) Van Aert was al eerder in de wedstrijd gesneuveld, dus ja: toen moest men bakens verzetten en dat deed Jumbo/Visma ook.
Alle ballen nu op "Stevie Wonder" natuurlijk en de ploeg deed dat ook. In de bergen hebben De Plus, Jansen en Theunissen zich geweerd als de bekende duivels in de bekende wij water vaten, om hun kopman voorin te houden. Dat lukte. Hij werd uiteindelijk derde in deze rondrit.
Tja, omdat je dus klasse mannen als die Tony Martin en die Wout van Aert kwijt bent, kun je heel moeilijk nog een eindsprint ondersteunen. De 'kenner/liefhebber' zag het natuurlijk al aankomen in de op drie of vier na laatste rondes. DG zat te ver, was te geïsoleerd en had amper steun van de ploeg.
Het is natuurlijk geen en/en, maar of/of geweest bij Jumbo/Visma. 
Dat was een bewuste keuze van die ploeg. Dylan moest het maar zelf uitzoeken en het JV team ging voor het behouden van een derde plek in het AK. Daar werd dus het restant van de ploeg in de afgelopen ritten, zie onder andere Laurens de Plus in de felle rit naar Val Thorens, aan opgeofferd.
Jammer voor Dylan, natuurlijk, maar ik heb het idee dat hij het wel begreep. Natuurlijk heeft het team een enorm fantastische ronde gereden en, heel belangrijk voor die mannen, daardoor veel geld verdiend. (De salarissen en de premies voor wielrenners, die zich drie weken lang het Jan-tandjes fietsen liggen nogal heel erg achter bij een voetballer die een of twee wedstrijden per week doet, hoor. Of dat van een tennisser die, na twee maal een vijf minuten kreunen weer eens heerlijk mag gaan zitten en  afgekoeld wordt door met handdoeken wapperende ballenjongens. Nu ja, als het niet regent, want dan wordt de wedstrijd afgelast, natuurlijk.)

Goed: Bernal wint en terecht. Het was een heerlijke tour doordat Froome niet meedeed en de man die vorig jaar won, geen echte winnaar is. Team Sky, van de voorgaande jaren, bepaalde alles, ze keken op meters en klokjes en naar Wattages en al dat soort gedoe. Dit jaar niet. Dit jaar kletsten andere mannen er in, gingen in de aanval en sneuvelden, al dan niet, maar het was een heerlijke Ronde van Frankrijk, met allemaal sensatie en dingen. Is Bernal een terechte winnaar? Bij gebrek aan beter?
Dit jaar is hij dat misschien wel, maar volgend jaar zijn Dumoulin en Roglic er weer bij en, wie weet, ene Remco Evenepoel, een van de grootste talenten na Merckx, zoals ik heb gezien.

De laatste bijdrage over de TdF dit jaar en ja, ik wil het even over de truitjes, nu ja, de tenues hebben. De mooiste trui is natuurlijk de gele, de Maillot Jaune, dan de Groene, de Bollen en daarna het Wit. Maar je kan onmogelijk drie weken de rondrit hebben bekeken zonder een favoriet tenue aan te kunnen wijzen en voor mij is dat, bijna natuurlijk, dat van "Jumbo-Visma". Ja, ik weet het, het is heel chauvinistisch, maar dat, wat agressieve, geel/zwart heeft wel wat. De shirts en broeken hebben ook nog eens een mooie belettering en de broeken hadden, zeg maar, op driekwart van de dijen ook nog eens belettering. Fraaie en heel goed over nagedacht. Het mooiste shirt van TJV is, in mijn ogen, dat van Amund Jansen, de Noorse kampioen, die het fraaie en trotse van de Noorse vlag: blauw/rood/wit, ook nog eens combineert met die fraaie koersbroek.

De meest lelijke kleding staat wel op naam van van "Education First", een team met een missie, overigens. Ze, de leiders van dat team willen mensen in 'arme' landen aan een opleiding helpen, een heel fraai doel en dat is eerlijk gemeend.
"Dimension Data", een Zuid Afrikaans team, een soort TomTom ploeg, is met dat saaie groen en wit, ook geen ogenstreler, hoor. En nee, dat knal helle oranje van CCC, dat vroeger BMC was, maar nu in handen is van een Poolse schoenmaker, is ook niet prettig en rustgevend voor het oog.
"Groupama-FDJ" heeft wel een fraai, rood/wit/blauw, op de Franse vlag geïnspireerde kleding en ja, die mensen kunnen een potje bij me breken, nadat Thibaut Pinot met veel pijn en tranen en, enorm getroost door zijn ploegmaten en Franse renners van andere ploegen, de remmen dichtkneep.
Jaren geleden schreef ik al, op een van deze Blogs, dat hij een aspirant TdF winnaar zou zijn,
Helaas, het is er (nog) niet van gekomen.

Maar soit: dank aan alle coureurs/ploegleiders/managers/verzorgers en al wat dies meer zij voor deze, voor het eerst in jaren, weer eens spannende tour. Ik heb drie weken genoten en, denk ik, velen met mij?

Het gaat jullie allen goed, lieve volgers en reageerders op mijn Blogjes. Vanaf morgen ben ik weer vrij, ga ik weer fietsen en dingen doen die ik weken nauwelijks deed, omdat ik MOEST kiezen voor de TdF. Nu ben ik weer vrij en kan mijn dingen doen.
Tja, de Tour hakt er nogal in, bij de volgers!

Het ga jullie allen goed en tot volgend jaar!

Le Tour du Baron. Adieu les vieux en de beste TdF sinds jaren.

Ja, en dat was het wel een beetje, hoor, deze TdF, het afscheid van de vieux, de oudere mannen.
En ja, het is meteen het laatste Blogje natuurlijk, nu ja, over de TdF, dan. Na de rit over de Iseran en de rest van die rit, die terecht, geschrapt werd, was er alleen vandaag, zaterdag, nog over die naar Val  Thorens leidde, het hoogste Europese skigebied, liet ik me, door Belgische tv commentatoren vertellen.
De rit van vandaag was enorm ingekort, ook door dat noodweer en ja, ook terecht. Hele delen van de route waren niet berijdbaar, door enorme modderstromen en meer van die narigheid die vaak in die berggebieden voorkomen. Dus werd de route aangepast en het werd een ritje van nauwelijks zestig kilometer, maar wel met een enorme klim op het einde, die naar dat Val Thorens. Drieëndertig kilometer bergop. Weliswaar niet al te steil, maar na drie weken fietsen moet je het toch nog maar even doen. Mijn hart ging natuurlijk uit naar 'Stevie Wonder', die gisteren eigenlijk te kort was gedaan, maar met zijn Brabants/Hollandse bekkie, wel terecht had gezet dat 'ie vijf seconden minder aan de (fraaie) Jumbo koersbroek aangesmeerd kreeg.
Meteen na aanvang van die klim spatte het uiteen! De geel-zwarte mannen van onze grootgrutter uit Brabant (hé, zou Appie niet eens een wielerploeg kunnen sponsoren) namen de kop en trokken door en door. De aanvankelijk ontstane kopgroep, een man of dertig, werden een voor een ingerekend door het super trio, Laurens de Plus, George Bennet en Amund Jansen.
(Ze moeten standbeelden voor die mannen oprichten voor het hoofdkantoor van Jumbo, voor de hele ploeg, natuurlijk.)
Onze wonder boy kwam natuurlijk alleen te zitten, tegen Bernal en Thomas was niet te koersen, maar hij liet aanvankelijk het tempo zo hoog houden, dat Alaphilippe, hoe sympa ik hem ook vindt, wel moest kraken. Dat geschiedde ook. Kruijswijk kwam stevig terecht op de derde plek in het AK. Na de geweldige tweede stek van Dumoulin vorig jaar is het weer een zeker teken dat het vaderlandse wielrennen weer helemaal terug is! Bernal won vandaag de TdF waarvoor congrats en Thomas werd twee, ietwat chagrijnig, begrijpelijk.

Wat voor Tour heb ik nu eigenlijk gezien?
Een heerlijke en open race, met veel kanshebbers, veel aanvallers, geweldige etappe winnaars, die rit van De Gendt was heel fraai, maar vooral een Tour waar in "H.O.L.L.A.N.D, Holland spreekt een woordje mee", weer eens tot haar recht kwam. Het NL fietsen, is, nu ja, ik trap een openstaande deur nog maar weer eens verder open, helemaal terug is en dat ook al helemaal terecht.
Doordat Froome niet mee deed, of is dat een deur te ver, moesten de Ineos renners het allemaal zelf doen. Dat is dan wel gelukt, maar de allesoverheersende en vooral de systematische manier van rijden van de voormalige Sky ploeg, was helemaal weg, dit jaar. Mannen mochten en konden aanvallen en weg rijden, die deden allemaal hun ding en werden bedreigend voor Thomas en Bernal. Heerlijk om te zien hoe "JuJu" dagen in het geel kon blijven rijden, zelfs op de moeilijkste stukken kon hij mee. Kruijswijk en Bennet deden topwerk, helaas viel de kleine George een paar keer te vaak.
Een triest afscheid van Thibaut Pinot, ook natuurlijk, het trieste uitvallen van Terpstra, Sagan weer, met al zijn kunsten, Bardet, die tegenviel, Richie Porte, die nu maar eens moet stoppen, zie later.
Ik ben blij dat de heerschappij van Froome ontbrak, net als ik blij was dat de grootste boef van het fietsen, die Texaan, er mee stopte. Ook van de jaren van Indurain werd je niet echt blij.

Maar goed. Adieu les vieux!
Ik geloof, op grond van dat wat ik gezien heb, dat er een generatie wissel aan de gang is. Zo zag ik de achteruitgang van mannen als:
Kwiatkofski/Nibali/Langeveld/Haig/Martin/Porte/Zakharin/Boasson Hagen/Mollema/Aru/Barguil.
Dit schreef ik gisteravond, eigenlijk al. Tja en net na nu, vanmiddag, wint Nibali die fraaie rit. Een zwanenzang, liet de anderen hem maar gaan? Het lijkt er een beetje op, gezien zijn geweldige staat van dienst en omdat hij geen bedreiging vormde, natuurlijk.)

Ik schreef het al eerder: jongere en nieuwere goden bieden zich aan: natuurlijk, JuJu, die Alaphilippe, die gaat de TdF ooit winnen en dat geldt ook voor Dumoulin, nu niet aanwezig, maar zeker voor Kruijswijk. Maar ik zie ook in de toekomst: Van der Poel (nu niet aanwezig), Wout van Aert, Laurens de Plus, Emanuel Buchman, Enric Mas en Giulio Ciccone in de hoofdrollen gaan figureren.
Misschien geen winnaars van de Tour, maar ze gaan hele goede zaken doen!

Morgen is de laatste rit, een criterium op de Champs d' Elysée. Dat wordt natuurlijk een sprinters festival en hopelijk een zege voor ons bommetje, Dylan Groenewegen. Hij heeft zich dagen lang weg kunnen steken en aast op die overwinning. Kijk ik? Ik vrees het niet. Die etappe begint pas na zessen en eindigt rond half tien. Misschien ziet de lief iets anders p tv, haar gegund, na drie weken kijken naar fietsmannen.

Tja en dan, maandag, dreigt het 'zwarte gat'. Na drie weken intensief de tour te hebben gevolgd is het opeens over. Die maandag knip ik mijn laatste commentaren en overzichten uit in de krant, hopelijk heeft de AKO de 'l Equipe, zodat ik ook de Franse commentaren kan lezen en alle uitslagen bij elkaar heb. Die gaan dan in het Route boek en dat boek gaat dan weer in de doos waar jaren van route boeken met uitslagen in liggen opgeslagen en die ik af en toe nog wel eens bezoek en nalees. De detail kaarten van Michelin gaan terug in de kast, soms nog wat klammig van mijn kippenvel knieën, waarop ik ze bekeek.
Maar goed, vanaf maandag dreigt ook weer al die vrije tijd. Hele middagen om zelf te kunnen gaan fietsen of andere dingen te gaan doen, zonder deadline van tv voor de etappes.

Kortom: het was een heerlijke Tour, ik heb genoten.
Kan ik, mag ik, de VRT commentatoren bedanken voor weer een geweldig goed verslagen Tour? Ja, dat kan en mag, maar het zal hen, helaas, niet bereiken.

Ok, even een ding: Hopelijk wint Groenewegen morgen. Zo niet, dan zoek ik hem op zijn training parkoers op en zal ik hem dan eens leren wat fietsen is!

De Tour van de Baron. (Foutje gemaakt op de Galibier)

Het was warm vandaag, nee, sterker: het was heet vandaag. Sterker: het was heel heet vandaag. Maar ik mag dat soort dingen van mijn 'rechtse' FB vrienden niet meer schrijven. Want ik zou dan meteen ook dat gegeven kunnen linken aan de "Global warming", iets dat volgens die rechtse volgelingen van mijn  Blogs/stukjes, helemaal niet bestaat, natuurlijk.
Die veertig graden die in sommige streken van ons land gemeten is, is natuurlijk een pure propaganda stunt van de linkse en vooral de groene partijen geweest. (Het is een hoax en het is al helemaal "fake news", natuurlijk. Het was natuurlijk helemaal geen veertig graden in Nederland, de linkse KNMI en al die andere linkse weerberichten diensten, betaald door Groen links en zo, hebben die temperaturen, in opdracht van Jesse Klaver en al die andere linkse 'gutmenschen', gewoon verzonnen, toch!)

Omdat het dus helemaal niet warm zou 'kunnen' of mogen zijn, volgens mijn meest directe, behoorlijk rechtse, critici, Hanneke en Yvonne, maar omdat ik zelf wat kritischer ben, heb ik besloten  om toch maar een klein stukje gaan fietsen en dat wel heel vroeg, voor de, 'niet de  temperatuur opwarmende' zon, de kans kreeg om al te veel te schijnen. En dat fietsen deed ik dan ook nog maar eens door het fraaie en heel erg uitgestrekte Amsterdamse bos. 
(Dat bos, dat overigens bijna helemaal op het grondgebied van Amstelveen ligt. De hoofdstad heeft in de jaren dertig, tijdens die enorme crisis, hele stukken van Amstelveen ingepikt, ik geef toe, het was toen vooral moeras- en weide land en men heeft, door daar duizenden en nog duizenden zogenaamde 'steuntrekkers' aan het werk te zetten, een prachtig, haast Engels aandoend, park ontwikkeld. Er zijn veel volgroeide bomen, er is veel bosschage, er zijn fraaie waterpartijen en enorm veel wandel- en fietspaden, hoewel veel van die paden behoorlijk in verval zijn.)
Goed, ik fietste dus een dik uur, ondertussen veel drinkend, met een niet al te groot verzet en vooral niet al te snel rijdend, ik kwam nauwelijks boven de zevenendertig kilometer per uur uit zoals ik al schreef en genoot weer eens van dat bos/park. Het is groter dan je op het eerste oog zou denken en ik ontdek, iedere keer dat ik er kom, nu met die natuurlijk niet bestaande opwarming van de aarde is dat vrij vaak, weer veel andere paadjes en andere vergezichten.

Goed, eenmaal thuis moest ik natuurlijk even een fris stortbad nemen en later moesten we, een klein beetje, boodschappen doen, maar ik zat keurig op tijd voor de buis om de hele, integraal heet dat, uitgezonden wedstrijd te bekijken. De etappe was aanvankelijk saai, maar dat moet je de coureurs niet verwijten, hoor. Het was, ondanks de niet bestaande opwarming van onze wereld, bloed verziekend heet en het was een dikke tweehonderd kilometer koers.
Een enorm grote kopgroep reed weg, waarin onder andere ene Nairo Quintana. Ok, hij had aanvankelijk twaalf minuten achterstand in het peloton, maar die kopgroep kwam eer heel dicht bij om die achterstand op te heffen. Je zou dus zeggen: je laat e\en man als Quintana, een kanshebber op het geel, niet te veel weg rijden. Maar nee, er was nauwelijks reactie. Quintana sprong, op de laatste col, weg en won uiteindelijk de etappe. Kruijswijk c.s. lieten op de Galibier, ook nog eens Bernal lopen en dat was, in mijn ogen, de grootste fout van de dag.
Bernal is natuurlijk de (tweede) kopman van de, tot nu toe slecht presterende, Ineos ploeg, tot vorig jaar nog Sky genaamd.
Ik weet het wel: de beste stuurlui zitten in de kroeg of voor de tv, maar met die ontsnapping had Kruijswijk mee moeten gaan. Maar ja: kunnen en moeten? Dat zijn hele verschillen toch?
(Zijn luitenant, George Bennet, die leuke en kleine Nieuw Zeelander, was eerder heel erg op zijn plaat gegaan en moest in de slotklim lossen en was dus geen steun meer.)
Nu liep die Bernal een halve minuut uit en dook over "Stevie" in de tussenstand.

Ok, er komen nog twee hele slopende dagen in de Alpen, waarbij de rit van aanstaande zaterdag wel heel veel van de mannen vergt, maar toch, ik had die Bernal in toom proberen te houden. (Zijn kopman, Geraint Thomas, deed dat, nu ja poogde dat door achter hem aan te gaan. Dom? Of gewoon een foutje?)
Quintana won de etappe, groots, niets op aan te merken, al helemaal niet gestolen, Kruijswijk verloor niet al te veel, maar ja, elke seconde is er een te veel.

Goed: morgen maar eens zien wat of het allemaal wordt, maar ik heb een hard hoofd in het feit dat Stevie op het podium komt, hoor!

De Tour van de Baron. (Over Boris J. meteen dan maar.)

Ik val met de bekende deur in huis. Boris Johnson is nu de nieuwe PM van de UK. Klaar. Over en sluiten en ja, dat land gaat, voor zover het nog niet zo is, met harde schreden naar de Ratsmodee. Triest. (Ik hield en houd van dat Engerland.)
Dat land lag natuurlijk al jaren op haar achterste, her "backside", zeg maar maar met die man aan het roer wordt het nog veel erger. De natie is totaal bankroet.
Het UK was na 1919 natuurlijk al totaal berooid, de, zogenaamde, gewonnen oorlog (WO I dan) had zoveel geld, maar vooral heel veel jonge levens gekost. De crisis van de eind jaren twintig kwam ze ook niet helemaal goed door, maar na WOII verloor het, dat ooit, machtige empire ook nog al zijn  zogenaamde kolonies, Roosevelt, de USA president, van ooit Nederlands Zeeuwse afkomst, was onverbiddelijk. Geen koloniën meer, verordineerde hij, na de oorlog, WOII, dus. Tja, de grootmachten van koloniale handel, wij en de Britten, moesten wel.
De USA verwierf dus allemaal heel handig heel goede handels contracten met die ex koloniën, veel en vaak met olie landen en zo en ja, zo werd de winnaar van die WO, ook nog eens de baas over de wereld. En zo verloren wij de Oost.
En natuurlijk helemaal terecht. Kolonieen waren niet meer van die jaren.
Ik had een oom (en tante) die ooit planter was geweest in Indië, nu ja, op Sumatra dan. Hij was, ik heb hem slechts twee of drie keer ontmoet, nogal een bitter mens geworden door die 'dekolonisatie' en dat begreep ik toen nog en natuurlijk niet helemaal. Maar, uit de verhalen van die oom en van de tante, hoorde ik dat de inlanders, mag ik dat woord zeggen, als ze op een dag, voor twee dagen salaris verdienden, ze de dag erop niet op kwamen dagen. Toen, het was 1969! vond ik dat nog al racistisch, met mijn 17 jarig onnozel bekkie.

Jaren later kwam ik in aanraking met dat heerlijke land, nu ja, die fantastische landen en ik begreep meteen dat oom en tante het helemaal niet mis hadden, toen!
In de buurt van, wat ooit trots, Batavia werd genoemd, kwam ik in aanraking met een Nederlands gezin, planters zeg maar, die mij en wat vrienden bij hen thuis uitnodigden. We aten daar, keken onze ogen uit p de omgeving en lieten ons verwennen door het, alom aanwezige, personeel. En ja: die mensen waren heel dienstbaar en hielden zich, na het bedienen met ijsthee en ijskoffie, vooral op de achtergrond, maar, in restaurants en eethuizen treed de bediening ook niet op de voorgrond, natuurlijk, zo dachten wij.
Ik geef toe, het was wat raar, maar we aten heerlijk, terwijl het Indonesisch personeel op de achtergrond gehurkt tegen een muur zat. We vroegen er naar, maar de gastheer wimpelde onze vragen af. 'Zo werkt het hier', zie hij wat korzelig.
Na het eten, toen de chauffeur, het was inderdaad een rijk stel Nederlandse, Blanda, mensen, met bedienden en een tuinman en dus ja, ook een chauffeur, ons terug ging brengen naar ons schip, gaven wij, we waren dus met drie man, hen allemaal een fooi van 1000 rupiah, maar de huisbaas floot ons terug!
'Dan komen ze de eerste weken niet meer opdraven, hoor, niet doen, asjeblieft!' was zijn oordeel.
Soit.

Even terug: De jaren zestig bracht overigens totale armoede bij de Britten en heel veel onlusten tussen de oorspronkelijke bewoners en de 'inwijkelingen' zeg maar. (Vooral mensen uit Jamaica en zo.)
"Good old England", met al haar stijl en oude kostscholen, was bijna meteen een derde wereld staat geworden, hoewel ze de "Schone Schijn', nog steeds graag op hielden. (Kijk ook maar eens naar die heerlijke serie: Endeavour Morse, die de jaren zestig in het UK nogal verguld, zeg maar.
Engeland, de UK, brave lezers en lezeressen, is een totaal failliet land, met totaal verkeerde leiders en een totaal verkeerde politieke koers die, al jaren, totaal verkeerd wordt gestuurd. Er heerst een achterlijke klassen strijd, tussen de 'have's and have not's' en ja, dat is nu helemaal hun 'downfall'.
Wat mij betreft, Boris, ga lekker zo door.
Hoewel ik een enorme Anglofiel ben, zie ik zijn achterlijke gespartel ook graag aan. Er komt een dag dat er echt slimme Engelsen opstaan en de juiste regering vormen.
Hoop ik!

Oke, vandaag ging het dus grondig mis voor de sprint van DG. Deze etappe was saai, saai, saai! De gebruikelijke mannen ontsnapten en ja, binnen de drie kilometer voor de meet werden ze ingelopen en ja, de sprint kondigde zich aan. Ik zat, billenknijpend, eerlijk waar, tot anderhalve kilometer van de aankomst te kijken en ik zag dat het niet goed was. Mike T was te vroeg weg, de sprinter werd eventjes, maar wel te lang, ingesloten en ik had het idee dat hij niet in topvorm was. Nee, dat is geen kritiek op de vechter en knokker, de Mokumer en de man uit Abcoude, hoor. Zoals hij zelf al zei: 'Je verliest meer in het fietsen dat dat je wint' en dat is natuurlijk ook zo.
Maar ik had zo gehoopt op een volgende zege van hem, zo dat ik eventjes, heel eventjes, maar, gefrustreerd raakte. Nu ja, dat soort zaken zijn zo voorbij, natuurlijk. Steven K. staat nog steeds fraaie derde in het klassement en ja, met heel veel mazzel, komt hij hoger.
Nee, niet alleen mazzel, natuurlijk niet. Hij is een klasse renner en ja, hij kan de TdF winnen. Geraint Thomas is niet helemaal goed, Bernal is ook niet al te best, tot nu toe, en Thibot Pinot is in de Alpen niet in zijn terrein.
(Jaren her schreef ik al eens, in een veel eerder dan dit Blogje, dat ik hem, die Pinot, de TdF nog wel eens zag winnen. Dat gaat natuurlijk ook gebeuren, hij is in bloedvorm, maar laat het dan dit jaar NIET gebeuren?)

De Tour van de baron. (Op de maan.)

Op de 20ste juli 1969 gebeurden er twee dingen waarvan er een wereldschokkend was en de tweede de verbazing alleen maar opwekte.
De Amerikanen landen als eerste op de maan! De "Apollo 11" lande, live, op de vaak nog hele slechte zwart wit tv'tjes (veel mensen hadden die tv's nog niet eens) van die tijd te zien, bijna duidelijk zichtbaar, op een stoffig en grijs landschap en (maar dat duurde allemaal lang, lang, lang) maar na een bepaalde tijd steeg er een totaal onherkenbaar soort verkleed mens uit, die het landingstrapje af daalde en historische woorden sprak, die zo bekend zijn, dat ik ze hier niet hoef te herhalen.
Neil Armstrong was de eerste mens op de maan, gevolgd door Buzz Aldrin. (later werd hem verweten dat hij 'pissed off' was, omdat hij niet als eerste die 'Leap for mankind' mocht maken, maar, zei hij: 'Onzin. We wisten onze rollen en we wisten onze taken.')
Meteen al doken er, na die landing, de meest waanzinnige theorieën op over, zoals een nare, idiote en veel latere president van de USA zou beweren dat het 'Fake News' was. Het zou allemaal in de Hollywood studio's (Disney, ook nog eens) zijn opgenomen/in scene gezet. Hoe hard en met hoeveel bewijzen de NASA dan ook afkwam om hun waarheid te bewijzen, die geruchten bleven bestaan.
Tot op de dag van vandaag zijn er, ook in ons eigen land, nog heel veel mensen die die maanlanding ontkennen en het schijnt dat rare gedoe, door de toeneming van het rare inter net en al haar rare uitwassen, steeds meer publiek trekt.
Vaak is het wel publiek die niet, zoals ik en veel van mijn toenmalige generatie genoten, de landing en zo wel hebben gezien, maar de geruchten wel allemaal van het web hebben gehaald, de web familie, zoiets, dan, en het nu helemaal allemaal opblazen als zijnde nep?

Maar goed, diezelfde dag werd Eddy Merckx de overwinnaar van zijn eerste van vijf Toeren van Frankrijk. De wereld keek er naar en zag niet echt om. Wie is dat menneke, dacht men. Nu ja, de kenner of de bijna kenner wist het wel, hoor. Dat mooie mannetje, hij was een fraaie kerel, met een mooie zit op de fiets, kwam ergens uit de buurt van Brussel, hij had wel al veel mooie dingen gedaan en zou, gedurende de rest van zijn loopbaan nog veel meer dingen doen!

Hij won onder andere vijf keer de GdI, hij won, zeven maal, Milaan- San Remo, hij zegevierde twee maal in die vreselijk moeilijke Ronde van Vlaanderen, drie maal schreef hij Parijs Roubaix op zijn, toch al niet geringe, winnaars lijstje, vijf keer stak hij als eerste de handen op in Luik Bastenaken Luik, en tja, twee keer slechts, vond hij, in de Ronde van Lombardije.
Oh ja, natuurlijk won hij vijf maal de Tour, ook vijf maal de Giro en ja, ook nog eens de Vuelta. 
Daarnaast werd hij ook nog maar eens drie maal wereldkampioen.
(Ik heb bewust, want ik moet voor middernacht nog gaan slapen, de rest van zijn zeges niet vermeld.)

Hier past gewoon zwijgen!

Dat die Kampioen der kampioenen, de 'Campionissimo' aller tijden, dus na vijftig jaar geëerd wordt door de TdF organisatie, vind ik heel natuurlijk en helemaal terecht! Ik zag het allemaal en ik zag dat hij enorm genoot en ja, dat was ook helemaal terecht, toch?

En ja, de prestatie van de mannen van de Apollo 11 was echt buitenaards, maar: de zeges van Eddy, zeker hun aantal, waren ook wel een beetje buitenaards, geloof ik!

De Tour van de Baron en: over Sainte-Marie- de-Campan!

Goh ja, vandaag was het een pittige, maar niet echt heel moeilijke etappe, waarvan de kenners, nu ja ik ook wel, als ik zo onbescheiden mag zijn, al zeiden dat er geen grote dingen zouden gebeuren. Nu ja, dat klopte helemaal: onze sprinthoop in bange dagen, DG, ging redelijk gezwind mee over de eerste col, de Peyresourde en werd pas laat ingerekend. Ook op de tweede klim, de redelijk onbekende Hourquette d' Ancizan, barstten geen donder en bliksem los, zoals het, nu, in ons stadje, wel doet!
Saaie etappe? Nou ja, zoals je het maar wilt bekijken. De "Grote mannen" hielden hun kruit droog, morgen is er, in Pau, een belangrijke tijdrit, waarin de kaarten behoorlijk geschud gaan worden.
Thomas zal die wel winnen, denk ik, maar: vlak Tony Martin ook niet uit, hoor. Die had zich vandaag een beetje verdekt op gesteld, maar ik denk dat 'ie morgen weer gaat vlammen.

Is er verder nog veel te vertellen over de rit van vandaag? Jazeker, na de afzink van die Hourquette kwamen de coureurs door het dorpje Sainte-Marie-de-Campan.
So what? Nu ja, ik laat, jullie kennen me, natuurlijk weer een verhaal los, daarover.
Dat dorpje is, net als heel veel dorpjes in deze regio, die Pyreneeën, al jaren aan het 'leeg' raken. Jongere mensen verlaten een streek waar nauwelijks werk te vinden is, waar alles een beetje ingedut is en ja, ze trekken naar de grote steden in de buurt. Pau, Tarbes, Toulouse, daar dan heen. Ze kunnen geen werk vinden in die kleine, ingedutte, maar, voor ons kijkers, oh zo fraaie dorpjes, die er nu, kijk naar de etappes die ook nog moeten komen, vaak verlaten uitzien.
De commentatoren van de Belg, de onvolprezen Wuyts en De Cauwer, wezen er al op, dat er geen bakker/slager/winkelier in die dorpjes meer te vinden waren en, oh ja, je kon er al een huis, zelfs een klein chateau kopen voor 25.000 euro, maar dan zat je wel aan kapitalen opknap kosten vast, of misschien wel meer.

Maar goed: Sainte-Marie enzovoort, is natuurlijk beroemd geworden in de TdF van 1913. Toen verloor de eerste (echte) gele trui drager, maar dat was pas jaren later, in het eerste jaar na die afgrijselijke WO1, zijn leiders positie. Ene Eugene Christophe, brak, tijdens de beklimming van de Tourmalet, zowel zijn voor- als achtervork. Nu weten de echte fietsers onder ons, dat dat niet te genezen valt, zonder hardhandig ingrijpen. Tegenwoordig krijg je, vanaf de wagen van de ploegleider, meteen een andere of een reserve fiets, die op je maat is afgesteld, maar toen mocht een renner niet van materiaal wisselen en alle herstellingen moesten door de coureur zelf worden gedaan.

Kijk nu eens: Gianni Moscon, valt, zijn hele frame is naar de gallemiezen. 5000 euri naar de vanen, zo iets dan. (lekkere reclame voor Pinarello, overigens) Vroeger was dat materiaal dus allemaal van staal en dat was dus gewoon te smeden, dat dus gewoon in een Forge, een smidse. Dus nam Christophe, Fransen zijn gek op koosnaampjes: hij, Christophe, had allerlei koosnaampjes, zoals" Cricri" of "Le vieux Gaulois", de "oude Galliër", hij heeft, zag ik op oude foto's, nogal een fraaie en grote snor, vandaar, dus maar die bijnaam was nog voor de stripserie "Asterix". 
Maar goed, hij nam zijn fiets op zijn bult, liep, ongeveer, veertien kilometer naar Sainte-Marie enz. en vroeg of er een smidse was.
Nu ja, die was er. Ene Bayles was de smid en ja, die wou natuurlijk graag helpen, maar: dat was dus, lees boven, verboden. Het vuur was nog niet helemaal uitgedoofd en Cricri begon dat op te stoken. Tot zover alles goed. Maar: toen moest hij ook nog eens het ijzer van zijn frame verhitten, dat allemaal in model slaan en smeden, nu ja, dat soort ingewikkelde zaken toch. Maar ja, dan kwam hij een hand of twee tekort, natuurlijk. De smid gaf aanwijzingen en daar was de renner heel blij mee.
Het hulpje van de smid, een gassie van twaalf, bood aan hem te helpen en begon de blaasbalg te bewegen. Er waren controleurs van de TdF neergestreken en zagen dat de oude Galliër hulp kreeg en die verraders beloonden hem met een drie minuten tijdstraf.
(In dat dorpje is nu wel een 'stele' een soort monumentje, voor hem neergepoot en er is een pleintje naar hem vernoemd. Helaas worden die dingen nauwelijks op tv getoond, de TdF karavaan raast er met snelheden van tegen de tachtig doorheen. Jammer, ik had er graag eens naar gekeken.)

In 1919, na die vreselijke oorlog, startte hij ook nog eens in de TdF. (Dat was dus het jaar van die befaamde trui.) Tijdens de voorlaatste etappe, dit was van Metz naar Duinkerke,een rit van !468! kilometer, OMG, brak hij wederom zijn voorvork en moest verder lopen naar al weer een smidse. Hij verloor meer dan een uur en ja, dan hebbie al ongeluk en dan val je ook nog eens.
Hij verloor die Tour met een dikke twee uur achterstand. (Hij werd wel nummer drie. De nummer laatst, ene Jules Nempon, had 21 uur en drie kwartier meer nodig dan onze held. Die Jules werd overigens nummer tien en nummer laatst, de rest was, een man of vijftig, uitgevallen.) 
Tja, heel andere tijden dan de onze, waarin een fietswissel of het wisselen van een band vaak super snel geschiedt. (Ik zag overigens een reportage over het wisselen van de banden in de F1, was het bij Jumbo Max? Enfin, in 1.91 seconde! Ja in nog geen twee seconden was die wissel gefikst! Nee, vriend en neef Robbert, had nu net even niet met je ogen geknipperd, dan had je het wel gezien.

Maar goed, in 1987 ging een camera team van de Belzen op weg naar Sainte- Marie en zochten de smidse op. Een oude man met een lange grijze baard wees hen de weg. Op de vraag van dat team of hij nog iets wist over die gebeurtenis, sprak hij trots: 'Mais enfin, j'etait le garcon', hij was die leerjongen geweest.
Een maand of wat na die opnames overleed de man, een dikke tachtiger.

Cricri bleef tot 1926 coureur en stierf in 1970 op 85jarige leeftijd. Bijna geheel vergeten, triest, dat!

De Tour van de Baron (gedachten op een rustdag, met een beschouwing over tennis!)

En ja, nee, der was geen etappe vandaag. De mannen (en vrouwen, van de begeleiding en van de verzorging) hadden, na acht dagen inspanning, eindelijk eens een rustdag. Zo een rustdag gaat voorbij met ook nog al wat inspanning, hoor. De renners moeten een uurtje of wat de ketting strak houden, maar ook vaak vele en intensieve interviews geven en ook nog eens aandacht besteden aan hun partners/familie en zo.
Ook staan op die dagen belangrijke deals op het spel. Ga je naar een ander team en zo ja, welk team dan? Hoeveel ga je daar verdienen, krijg ik een 'vrije rol', daar, 'wie is de kopman, wat wordt mijn toekomst', nu ja, vele vragen in elk geval.
Per de eerste van augustus worden de 'transfers' echt bekend, dus ja, het is handig om je, nu, deze drie weken in de kijker te rijden.

Om zo een rustdag door te komen heb ik, als fiets liefhebber en, ook een beetje een wielren freak, als ik eerlijk ben, een methode gezocht om niet al te veel af te kicken. Ik zoek oude TdF boeken op, ik verzamel die dingen, met krantenknipsels en al, die op zolder liggen en herlees ze, met vaak heel veel plezier en heel veel goede herinneringen, dus.

Vanavond, nu ja, een avond of wat geleden al, trok ik weer eens de dubbel disk van Studio Sport uit de kast, over de beide TdF winnaars van NL bodem, nee, natuurlijk weten jullie dat: Jan Janssen en "den Joop".
Ok, het zijn allemaal gemankeerde en hele oude opnames, hoor, echt uit die jaren, met veel slechte beelden en veel interviews, met o.a. Jan Janssen zelf en Peter Post en ja, natuurlijk ook met de alom betreurde Jean Nelissen.
(Bart Jungmann schreef het boek "Jean, het opzienbarende leven van De Neel". ISBN 9789462310162, koop/lees/steel/leen dat boek, het is zo lezenswaardig!)
Soit.
Ik keek, via de dvd, naar de Tour van Janssen en ja, fraaie beelden, heroïsch vaak. Janssen was toch wel een top renner, hoor, hoewel hij, in die TdF, geen echt goede ploeg had en ja,  de enorme tegenstand, Poulidor/Anquetil/Riviere  ook nog eens ontbrak. Maar bien : Janssen is een top mens en een heerlijke en eerlijke en terechte winnaar.

Dat was Joop natuurlijk ook, een echte winnaar, hoewel hij, nu ja, hij, nee, de TdF uitzendingen in die jaren, vaak te maken kregen, nu ja, concurrentie hadden, van een spelletje dat toen te veel en te vaak werd uitgezonden.
Een spelletje voor verwende figuren, een spelletje dat daarom dus door de, toenmalige NOS, werd uitgezonden. De NOS was nogal een verwende omroep organisatie, die vanuit de 'Gooise matras' opereerde, waar allemaal mensen met poen woonden, die niet veel anders deden dan ten* en golf spelen, na de gebruikelijk sherry- of whiskey sessies en dus helemaal niet door hadden dat hun, chique, tijd voorbij was en dat zij, eindelijk en ten leste, te maken kregen met "het gewone volk", dat al helemaal niet gecharmeerd was van al dat elitaire gedoe.
(Daarom zijn de commerciële omroepen zo sterk op de markt gekomen. De omroepen met de Rita Reisen, Mies Bouwmansen, Wilem Ruyssen en Rudi Carrels en al dat soort  nep figuren maakten het niet meer waar)
Maar goed, ik kreeg helemaal de kriebels, toen ik, nu in de herhaling, een aflevering van de TdF van '80 zag. Ik had die natuurlijk bijna live gezien, op de dagen dat ik werkte of de wacht had na.
De renners moesten door een deel van de "Hel van het Noorden", die gevreesde kasseien stroken in het, ja, noorden van Frankrijk, dat gebied rond Roubaix. Je zag de coureurs, onder mensonwaardige omstandigheden, glibberen en glijden over die afgrijselijke kasseien, ze gingen neer, stonden weer op, gingen weer op der lui plaat en ja, pakten de fiets weer en gingen weer verder! Kerels: dat waren het. Ik genoot van elke seconde, ik huiverde bij elke val, ik juichte bij elke keer dat een coureur weer, helemaal onder de modder en onder de sh.. en blubber weer eens op zijn fietste stapte. (Ook bij het zien van de Dvd.)
Ik weet de uitslag van die etappe niet meer, nu ja, ik kan het zo uitzoeken, maar daar gaat het nu niet om. Ik zag, tijdens die etappe, (en nu weer op de dvd, nu ja,hoe heet zo'n ding), toen, in beeld verschijnen:

DE LIVE UITZENDING MET WIMBLEDON GAAT NIET DOOR, VANWEGE DE REGEN

Eh, even tijd voor reflectie? Ten* mensen stoppen met hun spelletje omdat het een beetje spettert? WTF? Waarom? Wat is de toegevoegde waarde van hun spelletje? Bang om je witte shirtje of broekje nat te laten worden? Bang voor een beetje regen? Bang omdat je misschien een balletje mist, zodat je weer een miljoen dollars mist? In ieder geval, ze stoppen toch wel om de drie of vier minuten, doen arrogant tegen de zogenaamde ballen jongens/-meisjes en eisen steeds meer gedoe van de zogenaamde 'Umpire', want ze voelen zich altijd bestolen.Dan is er een rust pauze, zogenaamd! Rust? Na drie ballen te hebben geslagen? Gozer: laat naar je kijken! Luie typ... zijn het gewoon, dit heeft niets met sport te maken!

GVD, de GVD. wat een kots misselijke mensen, nu ja, geldwolven, zijn die ten* mensen toch, dacht ik toen en vindt ik nog steeds. Zelfs voetballers en golfers, toch ook niet de meest macho mensen in de sportwereld, gaan bij een beetje regen gewoon door. Zelfs figuren als Verstappen rijden in de regen, met snelheden die onwaarschijnlijk zijn. Waarom doen die ten* spelletje spelende achterlijken dat dan niet?

* Du moment dat ik het woord ten hoor, zet ik tv/radio/what ever, meteen uit, het kinderspelletje zal waarschijnlijk anders heten, maar ik ken de naam verder niet, gelukkig.

De Tour van de Baron, mijn achtste etappe en over "Den Fiel"

En ja, hoe fraai kan het zijn voor een team om in acht dagen tijds, vier etappes in de Tour te winnen? Man, man, man, wat een sensatie. Weer won Jumbo Vismar een etappe.
En ja, hoor ik jullie brullen: maar het was toch een Belg, die vandaag won? Ja, het was Wout van Aert die vandaag won, een Belg inderdaad. Maar: hij rijdt voor het NL "Team Jumbo Vismar", vanaf nu echt helemaal TJV. Goed, het ware ons, Nederlanders, liever geweest dat DG had gewonnen, maar dat was nu eenmaal niet zo.
Maar: als nu ene Boureima Hassana, ene Mateo Cassiera of Hakim Ziyech de winnende goal voor, in dit geval AFC Ajax, scoort (ik heb geen idee welke namen bij ander topclubs bestaan) heeft dan Ajax gewonnen, of heeft dan een van die landen van de voornoemde en, in mijn ogen, aan de namen te zien, geen geboortige Nederlanders gewonnen? 
Nou dan!
Maar goed, het was een splijtende finale, die vanaf ongeveer kilometer veertig voor de meet begon. Er werden nogal wat renners met naam en faam verrast en die kwamen op fikse achterstand aan. Zo ook George Bennet en tot vandaag nummer vijf of zo, in het klassement, ook van TJV. Hij verloor meer dan vier minuten. Was dat, als klassement renner, zijn eigen schuld of de schuld van zijn ploegleiding? Feit is dat hij zich, een goede dertig kilometer voor de meet, als klassementsrenner, naar de auto liet afzakken om maar liefst helemaal beladen met misschien wel acht bidons, weer naar voren te willen rijden. 
Da's natuurlijk niet handig. Ik zag dat in de snelligheid, zeg maar, dat hij toch weer naar de meute wilde gaan rijden. Maar nee, hoor, hij kwam dus, beladen als hij was, in een tweede "waaier", geen echte en terechte benoemde waaier, maar toch zoiets dan, terecht en verloor hopen tijd en hopen bidons, die hij de een na de ander dan maar weg lazerde.
Dommigheid of slimmigheid? Eerder slimmigheid, hoop ik. Doordat Bennet zo veel tijd verloor vandaag zou hij wel eens mee kunnen sluipen in een etappe in de Pyreneeën/Alpen en daar voor de ritwinst kunnen gaan, omdat hij nu momenteel geen bedreiging meer is voor het klassement. 
Zuks. De wielersport is nu eenmaal gewrocht in allerlei leugens en bedrieg dan,
Hoe het echt allemaal in elkaar zit is weer een van die hele fraaie verhalen die, ooit misschien, wel eens opgehelderd zullen worden in de geschiedenis boeken over de TdF.

Wat wel ooit is opgehelderd in die fraaie geschiedenis van de Tour is het heerlijke verhaal over "den Fiel", Theofiel Middelkamp. (geboren 1914) Zijn ouders kwamen ergens uit het Groningse en streken, rond de eerste wereldoorlog, neer als vis verkopers, in het Zeeuws Vlaanderens gebied. Theo wilde graag voetballer worden, maar had daar, naar eigen zeggen, geen of weinig aanleg voor. Hij werd coureur op de baan, maar reed ook goede 'kermiskoersen'.
In 1936 werd onze, Nederlandse, wielerbond door de hoogste bazen van de Tour uitgenodigd om ook eens een selectie wielrenners naar Frankrijk uit te zenden. Joris van den Bergh, ik had het al eens over de man, zocht en bezocht mogelijke Tour kandidaten en kwam onder andere bij Middelkamp uit.
Die zag er helemaal geen heil in, aan een TdF deelname. 'Man', zei hij tegen Van den Berg, 'ik heb nog nooi nie ene gene berg hezien, wa mot ikke daar doen?'
Maar goed, de TdF ging van start en ook de 'Fiel' deed mee en wel ja: op de 14e juli, de quatorze juillet 1936, won hij zowaar een bergetappe en ook nog eens een hele zware.
De rit ging van Aix-les-Bains naar Grenoble over onder andere de Col du Galibier. (Geloof me: dat is, weet ik uit ervaring, een vreselijke klim.)
Hij reed in 1937 ook in de Tour, maar brak een vinger bij een valpartij. Het jaar daarop, in 1938, won hij weer een etappe, (Bayonne-Pau) maar, omdat hij in een tour minder verdiende dan in diverse kermiskoersen in Vlaanderen, besloot hij maar te stoppen met de grote rondes. "Van eer en roem kan ik niet de bakker betalen", werd een van zijn uitspraken.

(In de tweede wereld oorlog verdiende hij veel geld als smokkelaar, maar werd aangehouden en ging een half jaar de lik in.)
In 1947 werd hij ook nog een wereld kampioen op de weg in Reims, de eerste NL wereldkampioen ooit. Het was gewoon een grote coureur.
Na zijn tijd kocht hij een café in Kieldrecht, op de grens met Zeeuws Vlaanderen en Vlaanderen. Omdat hij zijn halve, of meer, leven in België  had gesleten, kreeg hij aanvankelijk geen AOW. De Nederlandse staat zag hem als een Belg. Van de Belgisch staat kreeg hij ook geen cent/frank, want die beschouwden hem weer als een Nederlander.
Hij had weinig geluk in zijn privé leven, overigens. 
Hij overleed in 2005.

De Tour van de Baron, etappe 6 (Over De Trui)

Wat heb ik tot nu toe genoten van deze rondrit door het Franse land. Natuurlijk had dat te maken met het feit dat 'wij', Nederlanders, al drie zeges op zak hebben. Ja, 'wij', inderdaad, het is altijd 'wij' als het goed gaat, zoals het altijd 'onze jongens' zijn op een groot voetbal toernooi, maar het is, als het rottig loopt: 'die k.. gasten, die fu..... uitvreters, die kl...  miljonairs die geen ene re.. presteren', zuks dan, als het even niet meezit.
Maar goed, nee, de TdF, onze TdF, is, in mijn ogen, al helemaal geslaagd. Maar, ik verwacht nog meer vuurwerk van meer van 'onze' mannen.
(De Giro Rosa wordt natuurlijk al lang overheerst door de NL dames. Van Vleuten, Vos en Van Breggen staan hun mannetje, als ik dat zo, heel macho, mag zeggen!)
Soit, dus. Vandaag was er een bloedstollende etappe, qua moeilijkheidsgraad. Het was geen ene meter vlak en had zeker zes echte klimmen, maar als je de naar etappe gekeken hebt, zou je er ook veertien klimmen voor de bergprijs of zo van hebben kunnen maken.
Tja "comme il fait" in dit soort ritten, was er een kopgroepje vooruit en ja, Thomas de Gendt wint, comme il fait, de etappe. Maar wat een fraaie finale reden Alaphillipe en Pinot, in volle chasse (patate) op de sympathieke Belg. 
Het lukte ze niet om hem in te halen, maar JuJu, Alaphilippe dus, heroverde wel de leiderstrui en dat op de dag voor de 14e van de 7e, de befaamde quatorze juillet! (Toen bestormden de Fransen de Bastille, ontketenden zo de revolutie en doodden uiteindelijk hun koningshuis onder de Guillotine, zoals jullie, oplettende lezertjes, natuurlijk weten.)
Dus morgen, op die Nationale Franse feestdag, rijdt een Fransman in Le maillot Jaune. 
Hebben wij overigens een nationale feestdag? De Belgen hebben de 11e juli aangestipt, Dylan Theuns won fraai op de Planche des BF, maar ik weet niet of dat bij ons ook zo is, eigenlijk een nationale feestdag. Vijf mei, misschien? Nee, dat lijkt me niet, te dicht bij in de geschiedenis.
Of is het misschien de dag in 1813 dat een zoveelste Oranje, na een zoveelste vlucht, zich weer eens kwam verrijken in ons land? Of een dag in 1944 dat weer een Oranje  zich kwam melden om weer eens zich ..., nee, dit wordt te cynisch.

Waar ik het wel over moet hebben is over die 'gele trui', "dat felbegeerde kleinood", zoals Joris van den Bergh, een van de eerste sportjournalisten die ons land rijk was, wel eens schreef? (Hij deed later het ploegleiderschap van de NL ploeg, naast zijn journalisten rol in de Tour erbij, maar zonder enig succes. Wisten jullie, geachte lezers trouwens, dat Willy Alberti, niemand laat zijn eigen  kind alleen, vader van Willeke, spiegelbeeld, Alberti, co-ploegleider van een NL Tour ploeg is geweest? Hij was een 'gabber' van Peter Post, de later zo bekende leider van de TI-Raleigh equipe. Het stelde geen re.. voor.

En ja, die echte en allereerste Gele Trui is inderdaad door Eugene Christophe behaald. Dat was in 1919, toen de renner al weer een etappe als eerste had beëindigd. (Hij was natuurlijk ook de grootste pechvogel van al die eerste Touren. Zo brak hij, in 1913, zijn vork op de Tourmalet, met de fiets over de schouder liep hij, uren lang, naar het dorpje Sainte-de-Marie-deCampan en smeedde de vork weer aan elkaar. (Zonder hulp, er stonden jury leden op zijn vingers te kijken.) In 1919 overkwam hem, toen gekleed in het geel, een dergelijk lot, zoveel pech, hij verloor die Tour dan ook.
Henri Desgrange, de 'baas' van de TdF had, in 1913 al, een "brainfart" gehad. Zou het eigenlijk niet fantastisch zijn als de nummer een in het algemene klassement onmiddellijk voor de medestrijders, maar zeker voor de pers en de, nu opkomende film industrie, die etappes kon laten zien in de bioscopen, meteen te herkennen was?
Ja, hij, Cristophe, kreeg, in de elfde etappe, die van Grenoble naar Genève, een etappe van, in die tijd, slechts een schamele 325! kilometer lang, die trui "om de lendenen gegord", dixit de eerder genoemde Van de Bergh. Hij was er niet blij mee. 'Iedereen kan me nu herkennen', mopperde hij, maar Desgrange hield vol en ja, sinds 1919 is de Gele Trui, Le Maillot Jaune, de ereprijs voor elke coureur!

Goed, de "brainfart" van Desgrange uit 1913 dus. Hij had, bij de Peugeot ploeg, toen al een bekende naam, gezien dat de mecaniciens en de begeleiders van die ploeg, gele truien/hesjes droegen, zodat ze, voor de coureurs, meteen herkenbaar waren. Dus had hij, zes jaar eerder, al het idee gekregen om de leider van de Tour ook in een herkenbare kleur uit te rusten. Dat werd dus een gele trui. (Men zegt ook omdat zijn krant op geel papier werd gedrukt en misschien zijn beide verhalen waar.)
Enfin, er werd, toen in 1913, naarstig gezocht naar zo een gele trui in allerlei kledingwinkels, maar het enige kledingstuk met een vergelijkbare kleur waar men mee op de proppen kwam was een gouden shirt. (In later jaren de leiderstrui van de Vuelta, die was fraaier dan die van nu, hoor.)
De eerste man die die trui aan moest trekken was ene Philippe Thys, die er ook niet veel van moest hebben. De trui was een dames maatje, dus werd er een groot gat in de opening geknipt zodat zijn hoofd erdoor kon, maar na een dag of drie was Thys het zat. Het ding stonk, zat veel te krap en hij kon nauwelijks ademen en ja, de concurrentie sprong meteen op zijn wiel, natuurlijk, als hij maar even zijn gat verhief om sneller te gaan rijden. Hij pleurde dat nare ding dan ook al na een dag of drie weg. Er kraaide verder geen haan naar.

Thys won, in 1913, 1914 maar ook in 1919 de Tour. (Stel dat die  wereldoorlog er niet was geweest?) 
Goed, een laatste weetje: in het jaar 1919 starten 69 renners en slechts elf haalden Parijs.

De Tour van de Baron nummer 5

De etappe van vandaag eindige op "La Planche des Belles filles"* en ik had me er echt voor neergezet, vanmiddag. Want ik hoopte op vuurwerk en ja, dat kwam er, natuurlijk pas tegen het einde van de etappe, zoals altijd hoor. Het werd ook de etappe waar de Nederlandse droom op een derde TdF overwinning uit elkaar spatte, helaas.
Goed, zoals gewoonlijk was er een sterke kopgroep weg, met onder andere Tim Wellens, de man in de bollen, die zich goed staande hield in die rit en veel punten pakte onderweg. Om te zeggen dat het heuvelachtig was, is te zwak uitgedrukt. Het was een super lastige etappe, met heel veel klimwerk en continu draaien en keren en op je hoede zijn.
Het decor was meer dan fraai. De Vogezen zijn dan ook meer dan fraai. Het gebied is een door allerlei legers van allerlei volkeren, lees *, eeuwen lang betwist en veranderde vaak van 'eigenaar', zeg maar Het was Frans/Duits/Frans/weer Duits en nu weer Frans. Dat is ook wel duidelijk als je plaatsnamen als 'Guebwiller', Lautenbach, Goldbach-Altenbach en meer van die plaatsnamen in aanmerking neemt! Maar een fraaie omgeving allemaal, en ja de ASO heeft met TdF heeft weer eens een fraai stuk van hun land goed in beeld laten brengen.
Op het einde, naar de (bijna) onmenselijke beklimming van die laatste berg, gaat Dylan Theuns, een sympathieke Vlaming, die door zijn ouders vernoemd is naar Bob Dylan (hoe erg kan je als ouder zijn) neemt de vreselijk steile en ongeplaveide stukken, van soms 24 procent, als snelste en wint de etappe. De Italiaan Ciconne wordt nummero due en neemt , vreselijk verrassend, het geel over. (Nu ja, zo verrassend is het ook weer niet, Gulio veroverde dit jaar de bergtrui in de GdI.)
Tijdens de slotklim gooit Geraint Thomas, de nummer een van vorig jaar, zijn kaarten op tafel. Hij rijdt weg van de beoogde TdF winnaar Bernal en pakt seconden op zijn ploegmaat.
Steven Kruijswijk verliest hier en vandaag de TdF, maar toont zich nog vol vertrouwen. Ja, je moet wat zeggen, nietwaar! Wilco Kelderman, de andere gedoodverfde aspirant winnaar geeft maar liefst 18 minuten toe en ja, hij zal, met een goede dag, voor een dagprijs moeten gaan rijden!
Nu we toch bij de Sunweb ploeg zijn: de hoop op beterschap voor Tom Dumoulin is helemaal over voor dit seizoen. Hij is te geblesseerd om dit jaar nog eens aan de Vuelta deel te kunnen nemen. Tja, naar verhaal. Hopelijk komt het ooit wel weer goed? De medische stand in ons land kan heel veel, natuurlijk.
Ik denk alleen even aan het liedje van Cornelis Vreeswijk, wie kent hem nog overigens, "Maar misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed." Ik vrees dat eigenlijk ook!

* La Planche des Belles filles, dus. Daar ging die zware etappe naar toe. Hoe is een nare en steile berg in godsnaam aan die liefelijke naam gekomen? Nu ja, dat verhaal hebben jullie, kijkertjes en lezertjes, vandaag al meerdere keren gehoord en dus zal ik het nog eens uitleggen.
In e dertige jarige oorlog, 1618-1648, werd dit gebied, de Vogezen, maar niet dat gebied alleen hoor, in heel Europa was er strijd, lees onze Vaderlandse geschiedenis er maar eens op na,weer eens geteisterd door een van de vele oorlogen die hier zijn uitgevochten. Een oorlog die, volgens de vorsten, of leiders van landen, nu ja, vorsten: zoals altijd waren die koningen/vorsten/monarchen, niets meer dan zich zelf gekroond hebbende struikrovers met een harnas en een chique wapenschild, hoor. Maar goed, die boeven die de oorlogen voerden, hadden de leuzen: vrijheid van geloof, vrijheid van handel en allemaal nog meer vrijheden, maar niets was natuurlijk minder waar. Het gaat en ging al die zogenaamde edelen alleen maar om de poen, om de economie, dus.
(Zijstapje: ook onze koningen en koninginnen ging het alleen maar om de munten, natuurlijk. Ik hoef PiBe niet meer op te voeren. Overleden koningin Wilhelmina was meer bezorgd over haar inkomsten uit b.v. de Oost dan om het lot en de vervolging van de Joden/Roma/Sinti/Homoseksuelen en meerdere groepen, hoor.)

Enfin: in die dertigjarige oorlog verscheen een grote groep Zweedse, plunderende soldaten, die al lang niet meer betaald waren, in het dorpje Les Roches. Veel van de jonge meiden daar, het was wellicht een klooster, kregen het idee dat die onbetrouwbare gasten hen ook nog eens zouden verkrachten en vluchtten, het was winter, de steile helling in de buurt van het dorpje op, om zich te verbergen. Helaas hadden ze in de sneeuw hun sporen achtergelaten en ja, het was een letterlijk en figuurlijk, koud kunstje voor de soldaten om hen te volgen. Boven op de klim konden de jonge en mooie meiden, die: les belles filles, geen kant meer op. Om toch aan het vreselijke lot dat hun te wachten zou staan, te ontsnappen, doken ze van de steile helling af en kwamen terecht in een zogenaamde 'etaing', een vijver, waar ze, mochten ze nog geleefd hebben, verdronken en dus een treurig lot vonden, maar misschien minder treurig dan hun andere lot.
Een van de soldaten was, ik weet niet hoe, verliefd geworden op een van die belle filles en had een plank bij zich, of zaagde die of zo en schreef of beitelde haar naam erop of erin: Yvonne, nu ja, een fraaie meisjesnaam. 
Later is er een beeldje geplaatst van of over die legende, zie boven!

Tja, romantiek en fietsen, het gaat hand in hand. Fietsen is een sport van en voor verhalen, misschien wel de enige sport voor dit soort fraaie verhalen, overigens. 
 

De Tour van de Baron 4 (deel 3)

Deze is voor Frans, die me behoorlijk schijnt te kennen, maar dat is goed!

Tsja, het afgelopen weekend was het allemaal Hosanna en in de Hoge voor het NL mannen fietsen, toch? Geweldig wat daar werd gepresteerd: etappe zege, gele trui voor Mike Teunissen, op zondag nog maar eens de ploegentijdrit winnen, waarin de JV ploeg fietsles gaf. Maar aan alle, zelfs de mooiste, liedjes komt een einde en ja, dat was ook zo, gisteren en vandaag.
(Het vrouwen fietsen doet het, dit even terzijde, helemaal goed, hoor! In de Giro Rosa is het wel Hosanna en zo.) Maar enfin: gisteren zat het dus niet mee. Groenwegen had nog net te veel last van zijn, afgelopen zaterdag na de val, opgelopen blessures en Mike Teunissen was waarschijnlijk te moe na alle plichtplegingen en alle moe makende zaken daarbij. Slopend natuurlijk, voor een jonge vent,die interviews moet geven en foto allerlei sessies moet doen en ook nog eens moet opdraven op allerlei tv programma's. (Had 'ie dus niet moeten doen? Nee, misschien niet, maar de JV ploeg is natuurlijk reëel. Zo verkoop je weer reclame op tv!)
Goed, maandag werd "springveer" Julian Alaphilippe, voor een Belgisch team fietsend, winnaar in Epernay, een stad in de streek van de Champagne, een drankje dat ik niet lust, ik vind het een zogenaamd laf drankje, maar na een fraaie ontsnapping werd deze nog jonge kerel, die vroeger een 'druk mannetje' zou worden genoemd, overtuigend winnaar van deze rit. 
('Druk mannetje/ventje', zeiden we vroeger, maar dat mag tegenwoordig niet meer hoor. Er moeten nu allemaal etiketten op dat soort 'drukke' mensen worden geplakt, waaraan allerlei daarvoor door hebben geleerde mensen dan weer goud geld verdienen om die mensen te kunnen behandelen, ADHD/Asperger, noem maar op. Maar mens, dat zijn gewone mensen hoor, niets mis mee, misschien hebben ze een wat andere beleef wereld dan de mensen zonder dat etiket, maar behandel ze gewoon normaal, please!) 
Maar goed, laat maar zitten of, zoals Frans zou zeggen: Soit!
Vandaag was het ook niet helemaal voor elkaar voor JV of Sunweb. De sprinttreinen vonden elkaar niet en zowel Cees Bol, Sunweb, als Dylan Groenewegen, JV, raakten het pad bijster, dus nee, ook geen Nederlands Hosanna vandaag. Maar treur nu niet meteen: onze, Nederlandse TdF is natuurlijk al geweldig na vier dagen. Kruijswijk en Kelderman staan nog steeds fraai in het klassement, Groenewegen is een vechter, zijn 'loods' voor de sprints, Teunissen kan het ook allemaal helemaal goed, dus ja, der komen fraaie dagen aan, nog.

(Even over die Frans: hij stuurde me een mail waarin hij me voorzag tijdens een etappe: "op de bank, bakkie koffie voor je, shag baal op de tafel, asbak erbij en gespannen zitten kijken. Hij had helemaal gelijk. Maar naast die attributen heb ik ook nog eens een kaart/atlas/routeboek van de T onder handbereik en vaak een hapje. Ik kom tijdens de TdF meer aan dan bijvoorbeeld rond de kersttijd. In die periode kan ik nog wel vaak sporten, maar in de maand juli is het vaak schipperen met tijd, vooral als een etappe 'integraal' wordt uitgezonden, hetgeen tegenwoordig meer en meer geschiedt. Ok: klagers geen nood, natuurlijk.)

Maar goed, nu even over een, overigens helemaal niet echt, vergeten coureur.
Ik wil het even hebben over Hennie Kuiper, misschien wel de meest aardige, de meest zachtaardige, de te bescheiden en beste wielrenner die ons land ooit heeft gehad. Een man die Wereldkampioen werd, Olympisch kampioen, Nederlands kampioen, een man die Parijs-Roubaix* won, en hoe, die de Ronde van Vlaanderen won en de Ronde van Lombardije. Hij won ook twee maal op de befaamde Alpe d' Huez.
Hennie kwam uit een bescheiden, katholiek, gezin uit de buurt van Denekamp. Zijn ouders waren hardwerkende boeren mensen die toch wilden dat hun zoon door ging leren en Henny, gezag getrouw, deed dat. Hij doorliep diverse scholen en opleidingen, maar besloot toch coureur te worden.
En: met verve. Zie bovenstaande overwinningen, waarbij daar veel meer zijn, natuurlijk. Hij had het 'ongeluk' om bij de TI Raleigh ploeg terecht te komen, waar 'etterbakken' als Raas en Knetemann hem bespotten met zijn accent en zijn 'stotter.'
Daar, geloof ik, in 1975, maar het kan ook bij eerder bij Frisol geweest zijn, ontmoette hij zijn, later levenslange vriend, de sympathieke ex-coureur, maar nu de formidabele tv commentator Jose de Cauwer. Een vriendschap voor het leven werd geboren. Met de begeleiding en de rust van De Cauwer ontplooit Kuiper zich, wint ritten, wordt zelfverzekerd en ja, hij wordt een top coureur! Nee, hij won nooit de TdF, droeg nooit het geel, hij was te aardig, laat ik het daarop houden, maar werd wel diverse malen geflikt door Franse coureurs die met allerlei doping gedoe weg kwamen, ten nadele van hem

* Wie herinnert zich de overwinning van Kuiper in "De hel van het Noorden" van1983 niet? Ok goed, korte uitleg. Hij reed toen voor het mini team "Aernoudt meubelen", raakte alleen weg, reed in een vreselijk gat op de Rue de Calvaire, op de kassei strook van Hem, waar er nu een zogenaamde 'stele' een gedenkteken van hem staat en moest hopeloos lang wachten op zijn ploegleider, Fred de Bruyne en de mecanicien, Gilbert Cattoir. 
Zijn achterwiel zit helemaal geplooid in zijn frame en de mecanicien is nuchter, maakt een reserve fiets los en duwt hem weer op gang. In de belevenis van de kijker, waaronder ik, en de verslaggevers, Smeets en Nelissen, lijkt het minuten te duren, maar in werkelijkheid is het met een halve minuut opgelost. Maar ja, spanning en herinnering!
Kuipertje wint Parijs-Roubaix met voorsprong. Het is zijn "mooiste overwinning" zal hij ooit eens zeggen!

Meer over Kuiper: "Alleen vooruit" door Dominique Elshout, uitgave L.J. Veen, ISBN902040394

De Tour van de Baron 3 (deel 2)

HEETVAN DE NAALD/HEET VAN DE NAALD/LAATSTE NIEUWS/LEEST DIT ALLEN 

Mike Teunissen (Ysselsteyn, 25 augustus 1992) is een Nederlands wielrenner en veldrijder die anno 2019 rijdt voor Team Jumbo-Visma. Hij begon in 2002 met wielrennen. Na een aantal eerder successen, zoals een derde plaats op het Nederlands kampioenschap op de weg, een tweede plaats op het NK veldrijden, en een vierde plaats op het Europees kampioenschap veldrijden voor junioren in 2009, deed Teunissen op 30 januari 2011 van zich spreken tijdens het wereldkampioenschap veldrijden bij de beloften. Hij werd hier tweede, na Lars van der Haar. In 2012 werd hij Europees kampioen bij de beloften. In 2013 volgde hij Van der Haar op als wereldkampioen bij de beloften. Op 6 juli 2019 won Teunissen de eerste etappe van de Ronde van Frankrijk 2019. Daarmee werd hij de eerste Nederlandse geletruidrager na Erik Breukink in 1989. Teunissen is lid van Wielervereniging Schijndel. 

Goed, nu kennen jullie, lieve en geïnteresseerde lezertjes hem ook een beetje. Mike Theunissen dus. De totaal onverwachte winnaar van de eerste etappe van deze TdF en ja, dus ook de totaal onverwachte winnaar van de eerste gele trui in deze T.
Laten we eerlijk zijn: een week of wat voor de start werd de Nederlandse hoop op een Gele Trui behoorlijk de hoop ingeslagen doordat ons aller hoop, Tom Dumoulin, nog steeds veel last had ven een knie blessure. Nu ja, we hebben meerdere ijzers in het Hollandse, nu ja, Vaderlandse vuur, maar echt overtuigend zijn die dan ook weer niet. Nu ja, Steven Kruijswijk en Wilco Kelderman zouden wel hoge ogen kunnen scoren in de eindafrekening in Parijs op de 28ste van deze maand, maar heel erg zeker daarvan was de wielersport "kenner/liefhebber" daar ook niet van.
Maar goed: de eerste etappe zou in een sprint eindigen en ja, wie was nu de, bijna, beste sprinter ter wereld? Die kleine Mokumer, Dylan Groenewegen. Ik heb hem wel eens, "in the flesh" zien rijden, hij woont niet ver van me af, en ja, de man is gewoon een super topper.
De etappe was niet extreem lang, Greg Vanavermaet haalde de bollentrui binnen op de Muur van Grammont, nu ja Geraardsbergen dan, en liet zich, na een lange vlucht, uitbollen.
Het peloton leek wat uit elkaar te vallen, maar alles kwam samen en de 'kroniek van een aangekondigde massa sprint' was een feit. Die sprint zou dus gaan tussen: Sagan (11), Cobrelli (43), Groenewegen (84), Bol (143) en Ewan (161), tussen haakjes zijn de rugnummers, kijk uit naar die gasten, er komen meer sprintetappes.

Maar ja, zoals dingen gaan, gaan dingen en bij een vrij forse valpartij viel Groenwegen met een akelige smak tegen het Brusselse asfalt, einde verhaal dus voor de hoop op een NL zege en eventuele Gele Trui.
De restanten van het peloton stevenden met ontzagwekkende snelheden op de meet af. Ik heb zelf wel eens de negentig per uur aangetikt op de fiets, maar dat was, uiteraard, in de afzink van een berg, maar die mannen trekken tegen de zeventig per uur, op het vlakke, zelfs iets licht bergop, door!
Sagan trekt aan en ja, het is "kat-in-het-bakkie" voor hem denk je dan, als kenner. Maar: tot ieders totale verbazing komt daar ene Mike Teunissen, zie boven, die pas zijn tweede TdF rijdt, daar met een millimeter spurt over heen! Zege voor een mede lander, de eerste Gele Trui sinds dertig jaar in een Nederlandse ploeg en dat ook nog voor een Nederlander. (Rabobank had natuurlijk Rasmussen al in het geel gehad, maar die was uit de Ronde gezet, da's een heel verhaal en hier niet van toepassing.)
Ging ik uit mijn dak? Danste ik op de tafel, het huis rond en op de banken? Nee. Ik was te stomverbaasd dat Teunissen het haalde om gek te worden. Inwendig was/ben ik natuurlijk helemaal groots, maar het moment was te ver verwijderd van mijn besef, op dat moment.
Nu ja, nu, vanavond, is het anders: de ene Ketel 1, van vriend Frans geleerd, na de andere, sliks, hups, sloks, versweint in het jeelgat, zuks, nee, hoor.
Maar ja, ik ben reuze blij, dit is een uitkomst die niemand had verwacht, zelfs de ploegleiders van "Lotto-Jumbo-Visma" niet! Helaas zal die trui van korte duur zijn. Morgen is er een ploegentijdrit in Brussel, en fraai parkoers, maar de LJV ploeg zal het geel niet kunnen behouden. Ik denk dat morgen Valverde in die trui zal staan. Nu ja, hopen mag altijd, natuurlijk.

Nog even, nu ja, ik heb genoeg tijd voorlopig, hoor, over 'vergeten' coureurs, een deel van de Blogs die ik gisteren opstartte. 
Zegt "Jesper Skibby" jullie nog iets? Waarschijnlijk niet veel, maar da's begrijpelijk. Even een opfrissertje dan. Jesper Skibby werd in 1964 geboren in Denemarken. Zijn vader, Willt, fietste al eens op de Olympische spelen en zijn zus,Karina, deden dat ooit ook. Skibby werd prof bij het, helaas vergeten, team van TVM, een ploeg waar kerels als Bart Voskamp en Jeroen Blijlevens ook voor reden. Skibby reed van 1989 tot 1997 voor dat team en stopte met professioneel fietsen in 2000. Hij was een goede prof en behaalde in alle drie grote rondes een etappe zege.
Maar goed, in 1987 reed hij nog voor een klein Belgisch ploegje, Roland-Skala, een vroegere vorm van Skala-Shimano, waar "De Kneet" nog voor zou rijden. Enfin, in de Ronde van Vlaanderen van 1987 ging het aanvankelijk helemaal goed voor hem. Hij reed in een lange ontsnapping en had er al 180 kilometer opzitten toen hij de Koppenberg over moest. De Koppenberg is een gevreesde puist, bij alle coureurs, met sterkte stijgingspercentages en het is ook nog eens een slecht onderhouden kasseien pad. De kracht vloog uit zijn benen, hij hoorde 'de adem van het peloton' al in zijn nek, maar opgeven of zo, nee, dat doen Denen niet.
Maar goed, op die beklimming had hij het heel zwaar en hij glipte en kwam half liggend in de berm van die holle weg terecht. De koersdirecteur, ene Jacques Martens, die slechts op een aantal meters achter onze Deen reed, keek, staande vanuit het open dak van zijn voertuig, met een arrogante blik, naar de gevallen held, zag dat het peloton er aan kwam en gaf de opdracht aan zijn chauffeur om door te rijden.
Dat deed die man ook dus en kraakte met zijn rechter voor- en achterwiel de fiets van Skibby, die geheel ontredderd achterbleef. Ik had nog nooit zo iets gezien en ja, de duizenden mensen die tv keken, de mensen die er bij waren deden een lang en veel gehoord; "Foert" en "Awoert" opgaan, een 'onomatopee', om maar eens iets duurs te zeggen, maar de klank nabootsing van de geluiden van op een toilet, waren duidelijk.
Arme Jesper. 
Nee, hij was ook geen schone coureur, bestonden die toen? Hij gaf, na zijn, goede, carriere toe dat hij wel van alles geslikt/gebruikt had. Ok, het zal dan wel. Maar ik heb wel altijd schik gehad in die kleine Deen.

Dus ja, een fantastisch Nederlands succes en: als de voetbal dames morgen ook nog eens het WK winnen, dan is onze sport zomer al goed toch?
 

De Tour van de Baron (2) Deel een!

Nog 24 uur en we zijn weer helemaal in de ban van de TdF. Nu ja, ik ben dat al een paar dagen, hoor. Voorbeschouwingen en blogs lezen en zo. Er is, terecht, veel aandacht voor de TdF in België, met name in Brussel natuurlijk. De ploegen presentatie van afgelopen donderdag was goed voor een 100.000 aanwezigen in de straten van die fraaie stad. De grote man, die 50 jaar na zijn eerste TdF zege gehuldigd werd, was natuurlijk onze baron. Vandaag werd dat nog eens dunnetjes overgedaan toen hij op het paleis van Laken door de koning werd ontvangen. De grap was dat hij veel van zijn oud ploegmaten mee had genomen, mannen die weinig tot geen zeges hadden behaald, maar allen in dienst van Merckx hadden gereden. (Tegen goede betaling, overigens.) Later, toen hij de meer dan succesvolle fietsenfabriek met zijn naam op startte, kwamen veel van die kerels bij hem in dienst.
Ik vond het een mooi gebaar van de koning om de baron, die veel meer voor België betekent heeft dat de Saxen-Coburgjes overigens, dat, nadat de Orantjes het weer eens hadden verknald, het koningshuis van onze zuiderburen werd. (Met, natuurlijk, al de narigheden en schandalen aan koningshuizen nu eenmaal plakkend.)
Soit!
De TdF dus, want daar gaat dit stukje over. Morgen "giet it oan", zoals ik al schreef en ik heb al heel nauwkeurig, met behulp van kaarten en atlassen, de route bestudeerd. Een fraai en ja, typisch Belgisch rondje, comme de Ronde van Vlaanderen, allemaal iets ten zuiden van Brussel. Met een aantal pittige klimmetjes en wat kasseien. Ook komen ze langs 'het slagveld', Waterloo, met, weet ik zeker, heel fraaie beelden van 'de Leeuw', dat oorlogmonument dat herinnert aan de slag.

In dit stukkie wil even wat namen ophalen die ik in mijn TdF's heb zien fietsen en met een enkele die ik niet in de TdF heb zien fietsen, maar waar ik, net aan, in het wiel kon blijven.
Om te beginnen is daar een van de meest merkwaardige figuren ooit: 
Djamolidine Abdoujaparov. Ja, wat een naam, niet? De man had twee, nu ja meerdere, bijnamen, waarvan ik de, niet zo nette, weg laat. Zijn eerste bijnaam was: 'de alfabetman', naar aanleiding van zijn enorme moeilijk uitspreekbare voor- en achternamen. De tweede bijnaam was: 'de kindereter uit Tasjkent', vanwege zijn uiterlijk. Hij was lelijk en had een heel boos gezicht. 
Abdoe, zo als hij in het kort werd genoemd, was een sprintbom, die het geen flikker kon schelen wie of wat hij in de hekken reed of wie hij een kwak gaf. Het leverde hem geen vrienden op, maar wel drie maal de groene trui in de TdF. Ik heb geen idee wat er van hem geworden is, nadat hij, in '96 of zo, uit de Tour gelazerd is, vanwege een niet goede plas.

Wat dog 'ie van Wim van Est? (1923-2003) En nee, ik ken de "Wimme" de "IJzeren locomotief'" of: "Het Ijzeren Uurwerk", hij was een geweldige tijdrijder, hoor, alleen uit de kranten en tv verhalen en de boeken. Hij was de eerste Nederlandse gele trui drager. (En niet alleen dat: hij was ook de eerste etappe winnaar in de GdI en de eerste NL drager van de roze trui, overigens en won, als eerste Nederlander de RvV. Dus ja, een top coureur. Zijn faam dankt hij, niet alleen aan een enorm tal overwinningen, vooral aan het feit dat hij, 'met de gele trui om de lendenen' zoals een Vlaamse krant schreef, dat hij, in dat geel, in de afdaling van de Col d' Aubisque een bocht miste en in het ravijn sukkelde.
Slechts een man had dat opgemerkt, ene Roger de Cocq, ook een coureur en die had alarm geslagen. De ploegleiders hielden eensgezind halt en met behulp van aan elkaar geknoopte tubes en zo werd Wim van Est uit het ravijn getrokken.
Zoals elke fietser zei hij: 'Mijn fiets, hier, geef mijn fiets, ik moet verder.' (Ok, zal ik even natrappen op die Braziliaanse voetballer die zich duizend meter liet doorrollen? Nee, niet doen, fietsen is sportief, voetbal is oren aan naaien.)
Natuurlijk werd hij, voor zijn gezondheid, uit koers gehaald, maar die "tuimelperte", zoals men in de Vlaanderen zegt, leverde hem en zijn sponsor, goud geld op. Een van de sponsoren van Van Est was de horloge fabrikant Pontiac.
Een reclame maakster van die fabriek verzon de slag zin: "Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep!" Man, goed toch?
Ik heb het alleen even over de Wimme omdat ik hem, niet in het echt heb zien fietsen, nu ja, niet live op tv of zo. Nee, ik kwam hem, ooit tijdens een familie vakantie in het zuidwesten van Brabant, tegen. Letterlijk, hij kwam me tegemoet, nu ja, of ik hem. Ik herkende, ik had net zijn biografie gelezen, het was aan het einde van de jaren negentig dan, vermoeiend hoor, ja, dat van de vorige eeuw en zo allemaal vermelden, soit dus, en hij zou al een dikke zeventiger geweest zijn. Ik herkende zijn gezicht, zijn postuur en ja, ik draaide om, wilde, het was ergens in de buurt van Fijnaart, waar hij woonde, een babbel met hem maken en mijn bewondering voor hem uitspreken. Ik kwam op zijn wiel, ging naast hem rijden en vroeg of hij DE mijnheer Van Est was en hij knikte: 'Dadde ge me nog kent menneke, ge zijt nog ne broekeman, nie? Maor dank veur uwen weurden, maor ik moe nu een stukste op schieten heur!'
Hij zette even aan, ik lag meteen honderd meter achter. Ik was bijna dertig jaar jonger, gvd de gvd!

Oud coureurs blijven oud coureurs, altijd, ze haatten het, denk ik, als een toerist in en op hun wiel gaat zitten. Iets dergelijks overkwam me ooit met Peter Post. De man, nu helaas al weer jaren overleden, woonde ook in Amstelveen, niet zo ver bij mij vandaan. Hij fietste, het is jaren her, natuurlijk, nog regelmatig op zo een fraaie Panasonic, met alles der op en der aan. Ik fietste natuurlijk ook in de polders rond ons dorp/onze stad, en ik zag een coureur, met een fraaie zit, iets voor me uitrijden. Ik dook even in zijn wiel en nam over. Hij nam over en verhoogde het tempo. Ik nam over en verhoogde mijn tempo. Hij nam over en verhoogde zijn tempo weer! Toen zag ik hem in het gezicht: verdomme Peter Post! Ik nam nog eens over, verhoogde het tempo weer, maar dat ging allemaal niet meer vlot. Post bleef nog een paar honderd meter in mijn wiel hangen, kwam langs en tikte mijn op mijn bil.
'Bedankt man, ik zat er even door, goed van je, ga door zo.'

Tja, twee 'ontmoetingen' met twee superkampioenen? Eigenlijk heb ik een verguld leven toch, als fiets liefhebber? En ja, ik heb ook, door de jongste dochter, die een fietsfan is en gewoon op coureurs en zo afstapte, Mart Smeets ontmoet, een babbel gedaan met Jans Koerts, heb Oscar Freire een hand gegeven, heb een handtekening van Peter van Petegem en Servais Knaven en heb Boogie zien koersen en Eric Dekker en ja, ik ben een tevreden Fietsliefhebber!

Morgen begint het dus weer! De106 de keer dat 'Le grand Boucle' wordt verreden en ja, der zit altijd list en bedrog in en ja, het resultaat is vaak een anticlimax, maar man, man, man, wat is de TdF voor mij het zomergevoel. 
Ik heb de etappe van morgen al op de atlas verkend en gezien waar het moeilijk en zo kan worden. 
Een sprint, zeg ik, en Groenewegen wint die sprint en heeft het geel!
(Nu ja, dromen mag toch?)