De Spaanse Ronde

Het is afgelopen zaterdag begonnen, de Vuelta d' Espana, maar er moet zo'n mooi dingetje op de n, maar dat ziet mijn spellingscontrole niet. De Vuelta, de VDE, is het jongste van de drie grote rittenkoersen, maar ze doet er, tegenwoordig niet meer voor onder. Ze is zeker niet het lelijke zusje van de drie. Niet meer. En zeker deze editie niet, hoor. Er zijn twaalf etappes die hetzij bergop eindigen, hetzij over allemaal hoge bergen gaan. Zo goed als alle grote mannen doen mee. Ja, geen Froome, geen Wiigins, geen Cavendish, maar wel Mollema, Ten Dam, Nibali en bijvoorbeeld Schoenmaker, nu ja, Scarponi met zijn Italiaanse naam.
Ik zie er niet al te veel van, van die Vuelta, helaas. Doordat de Tv uitzending pas rond vier uur start en ik dan al een twaalf uur of zo op de benen ben, sukkel ik vaak, tegen het einde van de etappe, wat weg. Maar toch, de beelden die ik zie, zijn fraai en spannend. De VDE van vroeger jaren liet coureurs over eindeloze wegen door het Spaanse landschap koersen. Ik herinner me etappes waar een peloton gedurende vier uur over een lange en rechte weg reed. Het was veertig graden, de dorstlessers waren niet aan te slepen en de beelden van de omgeving leken wel een kunstwerk van een nihilistische schilder. Er was niets te zien, niets, niets. De weg, aan beide zijden een droge greppel met eindeloze en kale bruine velden en af en toe een (olijven) boomgaard. De mannen hadden er weinig zin in, op die dagen. Ze onderhielden een tempo dat zelfs ik, ouwe man, bij zou kunnen houden. Een toeristentempo. Wat me van een van die etappes bij bleef is dat er, na vijftig kilometer absoluut niets, opeens een huis stond. In het midden van nergens. En dan nog een huisje van niks hoor. Geen grandeur, geen villa, geen buitenhuis, gewoon een huis. Begane grond, een verdieping, oprijlaan van vijf meter, that's it. Ik herinner me nog dat de luiken van het huis dicht waren, maar dat er wel een aantal voertuigen op de inrit stonden. Ik dacht nog, als er auto's zijn, moeten er mensen zijn, nietwaar? Ik dacht verder, als je dan in deze gruwelijke omgeving woont, het was geloof ik in van die Sierra's die ze daar hebben, en er gebeurt eindelijk eens wat voor je deur, dan ga je toch kijken? Dan ga je toch de straat op? Maar nee, geen mens te zien. Vijftig kilometer verderop was er weer een huis. Ja, echt waar. Dat huis was het eerste van een stuk of twintig dat dus een dorpje uit ging maken en hier stonden de zestig mensen of zo van het dorpje wel buiten en op straat. 
Toen ging me opeens een licht op: die mensen die zich verzameld hadden in dat eenzame huis, volgden, denkelijk, de etappe wel. Ze wisten natuurlijk dat die voor hun huis zou langskomen en wilden dat vooral op Tv zien om dan, op het moment suprême, naar buiten te stappen en te gaan zwaaien, wuiven, joelen, met spandoeken bewegen, kortom de dingen die mensen doen als ze denken live op Tv te zijn. Maar, vermoedelijk hebben ze door de eentonigheid van het landschap totaal geen besef gehad dat de koers al zo dicht bij hun woning was. Tot ze de beelden zagen, maar ja, de koers is een tapijt dat zich ontrolt voor de renners en zich meteen oprolt zodra de laatste auto voorbij is. Dus, ook al zouden ze willen, ze zouden nooit meer in beeld zijn gekomen.
Zelf ben ik meerdere malen in dat fraaie land geweest. Zoals jullie ooit wel eens gelezen hebben, schijnt er 'Sefardisch' bloed door mijn aderen te stromen, volgens de overleveringen in de familie. Dat betekent dat ik, van heel vroeger, van Spaanse Joden af zou stammen. Via mijn moederskant. Mijn moeder stamt uit een geslacht dat Luis heet. (Ook dat, ik weet het lieve lezer en lezeres) heb ik ooit al opgeschreven. Maar toch. Ik heb wat met Spanje, met de Spaanse taal, met de Spaanse keuken en met Joden en zo. Ik had ooit, oké, oké, in een heel ver verleden, ravenzwart haar, idem wenkbrauwen en baard/snor. Zou het dan toch bestaanbaar zijn dat dat zo veel eeuwen nog steeds overerfbaar is?
Volgens de familielegende was de verre voorvader een Don, een Spaanse edelman dus, die als legeraanvoerder tijdens de tachtigjarige oorlog hier is blijven hangen en een struise, goedgebouwde en groot geboezemd Groningse aan de haak had geslagen. Het zou wel mijn nobele inborst kunnen verklappen, natuurlijk.

Door mooie landen

Wat is die Eneco toer toch een heerlijke wedstrijd zeg! Man, man, oké, vrouw, vrouw, wat kun je genieten van die landschappen waar de wedstrijd door heen trekt. Was het de afgelopen dagen in Vlaanderen te doen, woensdag, gisteren en vandaag was het de beurt aan ons land. We hadden een fantastische etappe met voornamelijk prachtige uitzichten over het Zeeuwse land. Dat land met zijn 'Kust, de Zeeuwse kust' en zijn (of is het haar?) imposante waterbouwwerken, waar de Tv zo prachtig verslag van deed. De dijken, dammen, schorren, slenken en kreken kwamen prachtig in beeld. Mooie verhalen van de Vlaamse commentatoren maakten het allemaal nog leuker om te zien. Nee, onze nationale omroep gaf niet thuis. Misschien te druk bezig om gedrogeerde hardlopers/gewichtheffers/hoogspringers of omkoopbare voetballers in beeld te brengen.
Ja en dit is vals en gemeen en niet ter zake doende! Maar ik ben nog steeds zo 'pissed off' op de manier waarop de 'holier than thou' NOS met 'mijn' sport omgaat, dat ik het wel even wilde laten weten. Jullie balen, oké, I know, dat ik het toch niet kon laten.
Gisteren was er de rit naar Vlijmen, waar Lars Boom de leidersrol overnam. Dat deed hij in zijn woonplaats, waar ook zijn echtgenote, zwanger van de tweede, aanwezig was. Vandaag was het dan een tijdrit in Sittard/Geleen. Tijdritten zijn geen spektakelstukken. Het zijn beelden voor de volgers, die driftig tijden zitten te bestuderen. Nadat ik de eerste zeven man of zo dan ook had zien passeren nam de zwaartekracht het over. De oogleden vielen langzaam dicht, aangetrokken door de bank waarop ik zat. Jullie kennen dat wel, af en toe schrik je even op, ziet een tussen- of eindtijd en weet ongeveer wie er weer gaat winnen. Vooraf was Bradley Wiggins, Sir Bradley tegenwoordig, de gedoodverfde kandidaat. De man had zich gedurende de hele 'week' al op de vlakte gehouden, zeiden de mensen die er verstand van hadden, want hij bereidde zich voor op het WK tijdrijden, straks, in Firenze. 'Want', zei men, 'hij zou hier wel even zijn duivels ontbinden!' Sir Brad werd vijfde. Maar, waarschijnlijk hield hij zijn kruit droog voor straks in Italië? Nee, ik ben geen fan van hem, helemaal niet. Te Armstrong, te Indurain, te Froome. Er moet weer eens een grote ronde komen met figuren als Cobo of in elk geval van die mannen die alles in het vuur gooien om te winnen.
Geen rekenmeesters meer, zoals Wiggo of Froome. Wiggins zei dat hij wind tegen had gehad, meer dan de overige renners. En toen de Engelse 'peer' dan ook nog eens verklaarde dat hij helemaal geen moer meer te zoeken had in de TDF, begonnen voor mij allerlei lampjes te knipperen. Zijn optreden in de GDI was beneden alle peil, zijn forfait voor de TDF begreep ik al helemaal niet, maar het rijden van de SKY ploeg is het afgelopen jaar toch wel op een bedenkelijk niveau gekomen. Toegegeven, in de TDF, hadden ze dagen van inzinkingen die ze weer te boven kwamen, dat wel. Maar dat er geen enkele Sky Rider in de top zoveel van de Eneco toer zit, vind ik raar. Ook dat Hayman zich met het klassement van de zwarte trui bemoeit is een beetje gek. (Dat Garcia van Sky  vandaag de etappe wint, is een toevalligheid, vind ik.)
Maar vandaag werd dus de koninginnenrit verreden. Over een terrein dat ik goed ken, namelijk in de Ardennen. Nee, jullie weten uit mijn Blogs en van mijn boek 'De Berg' dat het niet mijn favoriete terrein is, natuurlijk. 
Het werd een knotsgekke rit. Knotsgek, ja, ouderwets woord, maf, idioot, bezopen, dat zijn de moderne woorden, natuurlijk, maar ik houd van oud. (Ben je zelf ook, ouwe, met je 61 jaar, hoor ik nu brullen.)
Maar een gekke rit werd het. Het peloton moest maar liefst twee keer over de 'Redoute' met de finish ook nog eens halverwege op die moordende heuvel. Die Redoute is echt een vreselijke moordende en slopende klim in de buurt van Aywaille, onder Luik. Ik heb die klim zelf een paar keer gedaan en ik kan je vertellen, het is een klim van de angst! Het begint al redelijk steil vanuit het stadje, maar dan ga je onder de snelweg door, meteen rechts af en dan begint het te stijgen. Iets verder gaat het links af, weg van de snelweg en dan begint het echt te stijgen. Man, man, man, wat een vreselijke klim. Niet te doen, maar ja, toch wel dus, achteraf. Als ik, als niet klimmer al twee keer boven ben gekomen?
En ook de coureurs die de rit vandaag reden zagen de Redoute waarschijnlijk niet als het oordeel die ik, wij, toeristen, hem zien. De mannen vielen aan, versnelden en demareerden.  Een heerlijke strijd, een fantastisch gevecht met steeds wisselende aanvallers en steeds wisselende coalities onder de coureurs. Voor wie het gezien heeft: de beelden waren vaak heel verwarrend. Je zag groepen in beeld en enkelingen waarvan je dan niet wist of ze bij de kopgroep of bij de lossers of bij de achtervolger. Maar: strijd was er volop.
Uiteindelijk werd het nieuwe Nederlandse toptalent Tom Dumoulin vierde en veroverde de leiderstrui op landgenoot Lars Boom.

Helaas, morgen zal ik de afsluitende etappe niet kunnen volgen. Ik vier mijn verjaardag bij en met de kinderen en kleinkinderen. Maar: Dumoulin wint, daar ben ik zeker van. Hij is een van die nieuwe toptalenten van ons land. We gaan weer eens een TDF, GDI of VDE winnen. En een wereldkampioen leveren!
Geloof me maar!

Kuddedier 2

Ik week dus uit naar alternatieve routes omdat ik teveel bloot zag. Want, geloof me, ook op de vaartuigjes, vaak speeltuigjes, die onze riviertjes bevolken is er veel natuurschoon te zien, hoor. Heel veel dames liggen in nauwelijks verhullende kleding op plechten of dekken of in zonnestoelen ergens aan boord van die vaartuigjes die, overigens veel te vaak heel onprofessioneel worden bevaren. Heel veel bloot dus en daar kan ik niet tegen!
Nee, natuurlijk niet. Nee, gek, ik ben een normale vent hoor! Ik vind het heerlijk om te zien. Nee, ik nam die alternatieve routes omdat ik de enorme hordes fietsers (en motoren) die elke fraaie dag in het weekend  de secundaire en soms tertiaire wegen komen opvullen zoveel mogelijk ontwijken. Oh ja, iedereen, zelfs een mens op een motor, heeft recht op zijn eigen stukje van de wereld hoor, begrijp me goed. Ik ben het dan ook al een beetje afgeleerd om te fulmineren tegen al die stinkende motoren die alle rust en stilte van de polderweggetjes en de weggetjes langs de beken en rivieren van ons land, trouw komen verstoren, elke zondag.
Geloven jullie dat? Nee, natuurlijk, ik ben een enorme slechte leugenaar. Ik haat die gasten. Want waar automobilisten (al dan niet in cabrio en al dan niet met 'voetbaldames' aan hun zij) de wegen bevolken en ook mijn 'snelle meiden en jongens met fietsen met een krom stuur' dat doen, die zie je wel, maar je  hoort ze nauwelijks. Zulks in tegenstelling tot de galbakken, (sorry Henk/Mario/Wilma, jullie zijn hele goede en lieve vrienden maar die ook op die dingen rijden) maar het is wel het ware woord. Want, op die weinige fraaie en rustige zondagen die we dan hebben gaan die gasten onze dijken beheersen en met hun geknal en hun stank en zo gaan ze die fraaie dagen verpesten voor de echte recreant. En, ik ben niet de man die het alleen opneemt voor de snelle fietser, maar ook voor de gezinnetjes die met kinderen voor- en achterop de fiets deel nemen aan het recreatie verkeer. Die walmende dingen, nu ja, hun bestuurders, denken ook nog eens recht te hebben op de hele breedte van dat smalle dijkje of polderweggetje en ik heb meermalen vaders en moeders met kinderen achterop halve noodsprongen in de berm zien maken omdat er weer een club van die leernichten onzorgvuldig sturend hen passeerde.
Dus reed ik verder over 'tertiaire' wegen, als die al bestaan, in ieder geval over boerenweggetjes waar de doorsnee motor-, auto- of fietstoerist niet vaak komt. En, dat is een zegen. Omdat de mens geestelijk lui is geworden rijden al die beukennoten (fietsers voornamelijk) allemaal en vaak elke week, hetzelfde rondje. Het is niet dat ik zo'n geniale denker ben of een 'einzelganger' of zo hoor, maar ik ga graag  eens ergens links waar andere mensen rechts af gaan. Soms ga ik rechtdoor waar anderen dan weer afslaan en ik kom op zoveel mooie weggetjes en routes man, dat houd je niet voor mogelijk. Ik doe dat serieuzere fietswerk nu al weer een jaar of twintig, geloof ik en tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds andere wegen en weggetjes, die er dus nauwelijks bevolkt bij liggen. Soms bestaan ze al jaren, maar heb ik ze nog nooit gezien, soms ook worden ze nieuw aangelegd, zoals een fietspad dat tussen de Gaasp, een riviertje tussen Amsterdam en Weesp, en het Amsterdam Rijnkanaal is aangelegd. Halverwege dat paadje kan je dan weer links af, verder de Diemerpolder in en dan kom je weer op een tweesprong en zo verder en zo door.
En mensen, nauwelijks een fietser te vinden hoor. Hooguit een wandelaar die zijn/haar hond uitlaat en met een korte groet je voorbij laat gaan. Er zijn natuurlijk altijd bekende stukken die je af moet leggen en die niet of nauwelijks vallen te variëren. Maar, ik kan op weg naar mijn werk nog zeker acht of negen verschillende routes kiezen. Allemaal even verschillend en vaak allemaal even leuk. Ik kies er soms ook voor om helemaal dwars door de stad te fietsen. De stad, Amsterdam dus. Ik passeer dan de schitterende grachtengordel, rijd soms over een van die grachtjes, zoals de Spiegelgracht of de Leidsegracht en ben niet tot nauwelijks later thuis en heb weer een stuk historie ingeademd.

Die dag reed ik vanaf Vrouwenakker langs het hele smalle fietspad naar Bilderdam, waar ik over een sluisje moest waar weer een bootje lag te schutten met zo'n vervelende bijna half blote dame en Leimuiden en ik zag alleen aan de overkant van het watertje, de Vriezekoop, hordes fietsers rijden. Maar ook de riviertjes zijn vol met kuddedieren, hoor. Boten en bootjes die allemaal dezelfde kant op sukkelen en allemaal trouw elkaar volgen, gedachteloos, schijnbaar. Als een horde koeien dat naar de melkmachine gaat. Vanaf Leimuiden reed ik op de  parallelle weg van de weg langs de Westeinderplassen. Ook hier, stil en rustig. Ik hoorde mijn bandjes zoemen, vogels kwinkeleren en was helemaal alleen met mijn gedachten en dat is af en toe geweldig. Rechts van me zag ik de dijk van de plas. Vol met verkeer. Bij Amstelveen moest ik me wel in het verkeersgeweld begeven om thuis te komen. Maar, ik volgde een stukje van het Amsterdamse bos en zag alleen een gezinnetje wandelen.
Tja, misschien ben ik toch wel wat vreemd. Ik houd dus niet van die kudde mentaliteit. Ik houd dus ook niet van 'hypes'. 'Joh, dat boek, die cd, die serie, dat spelletje, dat MOET je zien/horen/doen/lezen. Dat is de top!' Nee, dat maak ik zelf wel uit.
En, er is niets zo heerlijk als om in je uppie een mooie en lange tocht te rijden en dan niemand te hinderen maar ook om niet gehinderd te worden!

De mens, een kuddedier 1

Dat de mens een kuddedier is, is als zeggen dat de belastingen vervelend zijn. Beide zijn waarheden als koeien en beide worden alk jaar weer bevestigd. In het geval van het kuddedier zijn heb ik gisteren nog het nodige kunnen lezen en horen en zien, in krant, op teletekst en op Tv. Zo stond er de afgelopen zaterdag, bekend staande onder de, in mijn ogen heerlijk overdreven, horror naam 'zwarte zaterdag', een dikke 800 en meer kilometer file richting zuidkust van Frankrijk. Maar, ook de dagen ervoor, het was eindelijke eens zomer in ons land, stonden er -ug en -tig kilometers file richting onze westkust. Richting stranden. En massaal. Dus stonden er vaders van gezinnen die elke dag mopperend en 'griepend', (ik heb een tijd geleden besloten om het K woord niet meer te gebruiken, na een paar nare sterfgevallen in mijn directe omgeving) zowel 's morgens, naar het werk en 's middags, van het werk, in een enorme file stonden, nu weer netjes in de lange rij met aansluitende voertuigen. Met dit verschil: ze hadden, zo stel ik me voor, een, door de hitte kortaangebonden, echtgenote en een stel jengelende kinderen in hun wagen. Daar wordt je niet vrolijker van, natuurlijk, maar ja, het is het vrije weekend en als de vrouw zegt: 'Kom op we gaan wat leuks doen, ik wil er ook wel eens uit, hoor!',ja, dan moet je wel. En als ze dat verhaal dan ook nog eens kracht bijzet door te verklaren dat ze hele dagen thuis zit en hij, jij dus, je pleziertjes hebt op je werk en dat.. nu ja, zuchtend stapt hij in en schuift weer aan. Dat de stemming er onderweg niet beter op wordt omdat de kinderen vragen of ze er nu al zijn en of ze nu een ijsje mogen (of dat ze nu moeten plassen, op de A2) en dat hij en zij allebei pissig worden en dat dat dan allemaal escaleert en dat ze allebei proberen de laatste te zijn om het weer 'goed' te maken, nu ja, jullie kennen de verhalen uit eigen ervaring. En 's avonds is het akelig stil, in het huwelijkse bed, weet ik nog.
Vandaag heb ik de kuddedier mentaliteit weer aan den lijve mogen ondervinden, nee, niet ondervinden, maar mogen zien.  Het was, open deurtje, geweldig weer. Dus: even eruit, op de fiets, mooie route kiezen, bij voorkeur heen wind tegen en terug dus, ja, inderdaad. In het kort: ik ga richting Uithoorn, verder naar Bilderdam en keer via Leimuiden terug. Die tocht zal me langs de meest drukke routes van mijn 'territorium' voeren. Langs de Amstel, de Drecht, de Westeinderplas, en dat is allemaal spek voor de bek voor de dagjesmensen. Omdat ik uit ervaring weet dat het dan een gekkenhuis is op de weg, verzin ik, uit de ervaring van jaren, alternatieve routes. Het is natuurlijk niet alleen druk met fietsers op deze wegen en paden, maar vooral ook van de door mij verafschuwde mannen/vrouwen die in leren pakken en op knallende en stinkende motoren zich vervoeren. Maar, het is nu ook het weer voor de snelle mannen in de cabrio's, de wagentjes zonder kap, die ronkend en toeterend ook die routes nemen. Deze laatste voertuigjes, vaak kleine wagentjes die laag op de weg liggen zijn voor de mannelijke liefhebbers van vrouwelijk schoon niet verkeerd. De mannen die dit soort wagentjes besturen zijn over het algemeen in het gezelschap van totaal verkeerde blonde vrouwen. Je kent ze wel, het type 'voetballersvrouw'. Hoogblond, dik gekleurd en lelijk bruin door de zonnebank en daardoor zo vol plooien die dan allemaal opgespoten zijn door een of andere Prikkenbeen die zich arts en plastisch chirurg noemt en die alleen maar voorkomt in de grachtengordel en een enorme status bezit in het wereldje van de Katja's en Mart's en Jelena's van die en hun (trieste en lege) wereldje. De 'speeltjes' van die mannen, meer zijn het niet natuurlijk, zijn behangen met (vals) goud, van de Dappermarkt, gekleed in fake merkkleding, van de Albert Cuyp en hebben fake schoenen van dure merken aan. De Mr, Dr, Ir. of de CEO, of tot welke groep macho en overspelige mannen hij dan ook behoort, gaat zijn zondagse speeltje natuurlijk niet bekleden met echt spul, daar is de snelle wip niet goed genoeg of lekker genoeg voor. In ieder geval zit zijn verzuurde echtgenote met een aantal jengelende kinderen op hem te wachten om, later die dag, naar het strand te gaan.
Maar, die laatste groep vrouwen geeft aan ons, mannelijke, fietsers wel een inkijkje in de echte wereld. Zou ik, als afgestudeerd filosoof van het ware leven moeten zeggen, maar dat lieg ik natuurlijk.Ze geven ons een inkijkje in de echte wereld van de blonde meiden met de grote tie..., die allemaal ook uit een potje of een spuitje komen, maar die ze 'flaunten' zoal de Engelsman zegt, vanuit, in elk geval van in die auto. Doordat het wagentje heel laag is en doordat ze door de drukte op de wegen minder snel zijn dan jij op je fiets bent, heb je een behoorlijk inzicht in die materie. Niet dat ik er op let of zo hoor, E. is veel beter uitgedost dan de dames die ik zie, maar ja, je moet op het verkeer letten, nietwaar? Hoewel E. zelf het feit dat ze een fraaie en lieve en welgevormde buste heeft enorm ontkent. Maar ja, vrouwen en complimenten, toch?
In ieder geval, ik ontweek zoveel mogelijk de drukte en de mogelijke inkijken.