Vandaag was het weer eens een zogenaamde fietsdag, net als gisteren. Dinsdag zou ook al een dag zijn geweest om op de fiets te kunnen klimmen, het was een droge en fraaie herfst dag, maar ik was naar de huisarts die ochtend. Ja, een vervelende en durende en zeurende pijn in mijn linker schouderblad bleef al een paar weken hangen en zogezegd duren.
Nu weet ik uit mijn verplegers tijd bij de marine, (ik was geen echt slechte verpleger, geen echte pleeveger, zoals een oudere zuster in het Marine Hospitaal Overveen, war ik mijn diverse opleidingen genoot, zoals ene zuster Van der Lely, een oude en getrouwe zuster die een vage familieband had met en oud buurman van ons, dat ooit opmerkte. Ik kon "der mee door" volgens haar, hetgeen een enorm compliment was in die jaren) dat pijn in de schouder ook kan wijzen op een ruimte innemend proces in de longen, of wel: long ca.
Ja, ik rook, helaas nog. Dom, dom, dom, ik weet het, ik moet er absoluut mee stoppen. Dus ja, na twee weken pijn en sores, ben ik toch maar na de huisarts gegaan. Een aardige man, ik beschreef hem al eens toen het met mijn hart niet helemaal goed ging. Dat hart doet exact weer wat ik het opdring, of dat het mij opdringt, met een bèta blokkertje per dag, heerlijk en geruststellend.
Gespannen en ook, logisch, gestrest, zat ik in de wachtkamer, een dik boek mee. Ik werd al snel geholpen, een arts met een afspraak. Ik vertelde de arts mijn klachten, deed mijn trui uit en hij betaste mijn zere schouder, vroeg dingen en ik antwoordde dat het waarschijnlijk door die rot Corona kwam. "Want, zei ik, "Ik lees heel veel nu, en heel vaak boeken die dikke pillen zijn en die ik dan met mijn linker hand, tussen duim en pink, vasthoud en openhoud. Ik heb ook wat last in de linker onderarm, de pezen en zo."
We spraken wat, hij stelde me gerust, daar was het me natuurlijk om te doen en dacht dat het geen naar long proces was. Zijn advies was om het een maandje aan te zien. Nee, ik voelde me niet afgescheept, blessures van pezen en zo duren lang, weet ik uit ervaring. Soit,
De dag erop ging ik een uurtje weg op de fiets en ja, mensen, wat een heerlijke fietsdagen hebben we nu, althans in mijn regio, de Amstelstreek. Er is wel wat wind uit het zuiden, maar die brengt zachte temperaturen mee. Ik fiets onder heerlijke kleuren van bomen door, hoor het geknisper van droge herfstbladeren onder mijn fietswielen, zie hoe de natuur, de bomen en struiken van kleur veranderen en ja, dat voelt melancholiek aan, maar ja, dat heb ik elke herfst. Ik denk ook al aan de winter, met vak heel veel overlast, die er aan zit te komen.
Ik zie in een veld, ten zuiden van mijn dorp, een paar zwanen nestelen? Is dat niet veel te vroeg? Ik ga nog weer eens kijken bij de sloten en kanaaltjes in mijn omgeving. Die zijn nu uit gebaggerd en ik zie meeuwen en eenden op zoek naar de wormpjes en andere insecten die boven zijn gekomen door dat werk.
Gelukkig heb ook nu minder pijn in de schouder, ik heb MIDALGAN gekocht, een oud middel dat werkt als de brandweer en dat ik nu twee maal per dag op de zere plek smeer.
