Het gaat weer beginnen

Nou ja, bijna dan is het weer zover, aan de andere kant letterlijk en figuurlijk: het is alweer begonnen. Het wielerseizoen bedoel ik dan en ook mijn fietsseizoen dus. Het is alweer begonnen aan de andere kant van de wereld, waar we de Tour Down Under, inderdaad in Australië, hebben gehad en in Argentinië is de koers: San Luis al weer verreden. (De ongelukkige coureur Mallory is weer aan de beterend hand, overigens.) 
Nog een paar weken maken de mannen en vrouwen van de kou en de modder en de blubber nog de dienst uit. Het hoogtepunt is aanstaand weekend als de WK's worden verreden.  Maar dan, ja, dan barst het fleurige en kleurrijke peloton weer uit of van de Tv schermen.
De mannen en vrouwen van de Cyclocross hebben ons wel de winter door gesleurd, natuurlijk. Vaak was het enige lichtpuntje op een natte en saaie zondag een uurtje crossen kijken. Hoe triest moet het zijn voor de Vlamingen dat juist in hun nationale sport twee Nederlanders de toon aangeven? Van der Poel als wereldkampioen en Van der Haar als Europees kampioen? En ja, bij de generatie na hen, staan ook diverse Nederlanders neusjes te drukken hoor. Je ziet, in Vlaanderen, Wallonië telt niet echt mee, dus spreek ik niet van België, dat de kreet: 'De koning is dood, leve de koning', hier echt plaats vindt. Sven Nijs, de onverbloemde keizer van de cross, samen met de Vlaeminck en met Liboton, wordt nu voorbijgestreefd door Wout van Aert. Dat is nu eenmaal zo, zo zit de (sport) wereld nu eenmaal in elkaar en Nijs is een dermate positief en nuchter ingestelde super kampioen, dat hij dat ook toegeeft, sans rancune, overigens. Het is overigens heerlijk om te zien, dat hij, samen met zijn zoon, vaak de parkoersen gaat verkennen. Zoonlief rijdt in de lichting, nu ja, zeg maar F'jes en doet daar behoorlijk zijn best. Ik heb het idee dat de Nijs familie ook wel weer eens zo een dynastie gaat worden, net als de De Vlaemincks of, in mindere mate, de Kreders. Ook Roxanne, de dochter van ons aller betreurde Gerrie Knetemann staat misschien aan het begin van een dynastie.
Maar goed, het peloton gaat, na het diepe zuiden, nog wat poen opstrijken in allerlei vage staten, als Maleisië en wat zandbak landen en komt dan, uiteindelijk, in februari naar Europa. Daar komen wat koersen als Grand Prix La Marseillaise en de Ster van Besseges bij, dan nog wat gedoe met een-dags koersen op Mallorca en ja, dan wordt het TIJD! En ja, op 27 februari gaat dan eindelijk ons hart open! De Omloop van Het Nieuwsblad gaat van start. De eerste echte 'semi' klassieker van het seizoen. Ik heb de krant van die naam, 'Het Nieuwsblad', gekocht, de wegenkaart van Vlaanderen er bij gepakt en ik zit klaar hoor. Ik hoop, als fietser, dat de mannen lekker weer hebben, een zonnetje, droog, niet te veel wind, maar ik hoop als kijker, op noodweer, zoals bij Gent-Wevelgem het afgelopen seizoen. Afzien, regen, wind, hagel en sneeuw, liefst. Met een grootse winnaar, natuurlijk, het liefste een uit onze contreien. Langerveld, Boom, Terpstra. Ook mijn Duitse favorieten, Kittel en John Degenkolb mogen winnen, hoor. Maar ja, Degenkolb is op training aangereden en heeft het amper overleefd, dus of we die in het voorjaar nog zullen zien?

Nu ja, zo zat ik wat voor me uit te mijmeren terwijl ik tegen westenwind, kracht zeven, aan de kust, maar daar reed ik, richting Haarlem en Zandvoort peddelde. Op het buitenblad, hé, hé, natuurlijk. Ik ben een van de leden van de Orde van het Grote Mes, zoals men dat ooit zei. Pijn deed het niet, maar koud was het wel en ik was blij dat ik de collant aan had. Het was niet mijn eerste rit overigens. Ik was echt op de eerste januari begonnen, geen kater en overigens een fraaie en droge dag en had, tussen de buien door, redelijk wat gereden. Het was bij min vijf niet altijd 'lekker' fietsen. Maar, wat je in de winter rijdt, betaalt zich in de zomer uit, hoorde ik altijd vertellen, dus daar hield ik me maar weer aan vast. Langs Schiphol zag ik de grote grijze machinale vogels met veel dwarswind afglijden en met moeite de Polderbaan opzoeken. Het verkeer op de A9 gleed langzaam verder, richting hoofdstad. Ik zag niet machinale vogels, als een buizerd, of was het een sperwer, naarstig op zoek naar prooi tussen de nog kale bomen doorvliegen. Valkjes stonden biddend aan de blauwe en zonovergoten hemel, speurend naar die muis die zijn zonnebril was vergeten. Hier en daar kwam wat voorzichtig groen tussen de hompen klei van de polder door pieken. Een vroeg gewas, wintergerst of -tarwe of zo? 
Ik haalde Zandvoort en reed over een door de halve storm geteisterde boulevard. Er zat geen leven in het dorp. Alles was dicht. Zelfs de vis kraam: "Vis van Floor, Lekker Hoor", was er niet en de Haagse concurrent: "Vis van Fleur, lekker heur", stond nog in de winterstalling. Het was koud. De wind waaide het zand in gemene vlagen langs mijn gezicht en handen. Ik draaide de Zeewg op en kreeg de wind in de 'poep'. Met een dikke dertig plus kilometer per uur, ging het door Overveen, oh, sweet memories, langs het huis van de ooit geliefde Marina en zo door Haarlem en Halfweg heen, op Mokum aan. Via Pinguïnistan, genoemd naar de eenvormige en saaie donkere kleding van de vrouwelijke bewoners van West, kwam ik thuis. Koud, moe, maar voldaan. Een dikke zeventig k.'s op de teller en bijbehorend aantal verreden Kcal. Een heet stortbad en een bak hete koffie later was ik weer helemaal het mannetje.
Laat het seizoen maar aanbreken!

(Nog even het WK veldrijden zien, aanstaande zondag. Van Aert, Van der Poel, Van der Haar, in die volgorde.)

De grote bedrieger

Dit is hem dan: dit is dus Fillippo Simeoni. In zijn outfit van Italiaans kampioen, dat is hij dan geworden in 2008. Veel zeges heeft hij niet op zijn naam, hoor, maar als je Italiaans kampioen wordt, ben je geen "krabber" of "pannenkoek", dat mag dus wel zeker zijn.Hij was de man die de "grote bedrieger" durfde aan te pakken, nu ja, niet die LA zelf, maar wel die arts, (kwakzalver) die Ferrari, in ieder geval. Simeoni noemde zijn naam bij een commissie en dat hij, kleine coureur, door die "arts" haast wel gedwongen werd om EPO te nemen. De kleine, niet veel winnende, maar dappere, coureur, weigerde en verzette zich er tegen, kwam toevallig er achter dat de naam van LA ook werd genoemd bij die Ferrari en ageerde daar tegen in de sport pers. LA en de wielerwereld namen hem dat heel kwalijk, voorzichtig gezegd. Armstrong verketterde de man en nam zelfs, op een schandalige manier, wraak op deze man. In de achttiende etappe van de TdF 2004, er was niets aan de hand, hoor, de klassementen waren al gemaakt, ging Simeoni, die die TdF ook reed, overigens naamloos, in achtervolging op een al eerder ontstane kopgroep. LA ging als een schaduw in zijn wiel zitten, kwam naast hem en sprak met hem. Het gebaar dat hij tegen de camera's maakte, het zogenaamde "zip-lip". ging de wereld over en ik zag het ook. Het maakte van de door CA getroffen en die ziekte overwonnen hebbende man, voor mij toch opeens een kleine coureur, een wraakzuchtig en naar "menneke", zeg maar, een ventje van niets en dus een rancuneuze figuur en ik verloor al mijn (vroegere) waardering voor hem. Een waardering die toch al niet zo groot was, overigens. (Ja, hij overwon CA! Chapeau. Maar hij overwon niet het feit dat hij zich alleen maar toelegde op de TdF. Omdat hij veel geld achter zich had, kon hij de koersen in voor- en najaar overslaan, dat vind ik niet horen bij een renner.)
In de documentaire over zijn bedrog die ik bekeek, (zie mijn laatste Blog) zag ik de actie nog eens terug en ik zag ook de reactie, verbaal dan, weer eens en ja, ik dacht: wat ben je toch een geweldige klootz.. geweest eigenlijk en hoe heb jij mijn/onze sport, zo in diskrediet kunnen brengen! Hoe heb je het aangedurfd je vroegere 'vrienden', in elk geval een hoop van je ploegmaten, dit soort shit aan te doen. Hij heeft veel renners, ex-collegae en hun families, helemaal naar gort geholpen. (Andreu, Landis, Hamilton, noem maar op.) Hij heeft gelogen tot het bittere einde. Hij heeft hen beschuldigd van drankproblemen, verslavingen, huwelijksmoeilijkheden, incest, noem maar op. Hij heeft strafzaken ingediend tegen oud-collegae en hun vrouwen, heeft klachten ingediend over hen bij allerlei rechtbanken, heeft die mensen beklad en bespuugd en hen processen aangespannen. Maar LA, al die tijd was jij al fout! Heel fout en, ik ga me niet op de borst kloppen, veel fietsliefhebbers, ik ook, hadden je al heel lang door! Wij wisten/voelden dat je nooit zuiver kon zijn, de manier waarop jij de bergen opreed. 
Maar, je had een vriend in ons land, ene Mart S. (quote: " ja, tik, tik, tik, daar gaat dat koffiemolentje weer" unquote). Een man, die dixit de columnist/schaker/journalist Max Pam: "meer fan dan journalist was", een man die zich feestelijk liet ontvangen op jouw ranch en die je helemaal naar de bek praatte. Waar wij, echte fietsliefhebbers, jou en je holmaatje S. wel konden uitspugen en verscheuren, ging de mythe door, door die gutmensch* Smeets. Onder andere door de zalvende woorden van die S., die alle begrip had voor je moeilijke jeugd, daar zijn we weer! (Alle criminele mensen in ons land hebben, volgens hun strafpleiters, ook allemaal een moeilijke jeugd gehad, zeg maar.)
Maar, wij, weer die fietsliefhebbers, hadden in de Tdf van '09, al gezien hoe jij je kopman, Alberto, "Il Pistolero", Contador had verraden in de etappe waar de wind totaal verkeerd stond. (Marseille-La Grande Motte.) Daar verraadde LA zijn kopman, door hem niet te waarschuwen en door dan ook nog eens volle bak op kop te gaan rijden, gedurende die etappe!

Maak je nou niet zo boos man, relax, hoor ik vrienden en kennissen al schrijven. Dat moet ook. Dat is nodig. En belangrijk. Want, in die docu zag ik opeens een heel ander beeld van LA. Een heel ontroerend beeld waarbij ik zelfs even mijn ogen moest droog deppen. Dat ging om die scenes, waarin hij een ziekenhuis binnenging waar Kinderen met CA werden verpleegd. Dat kwam door de manier waarop hij met die kids omging. Hij deed High Fives met sommigen van hen, deed: boks met sommigen, maakte gebbetjes met hen en was geïnteresseerd en vaak duidelijk emotioneel geroerd. Ja, natuurlijk! Hij heeft zelf enorm geleden onder die afgrijselijke ziekte. Maar hij heeft gewonnen. Die kinderen moesten de strijd nog gaan winnen! Ik vond het aangrijpend en ondanks dat de man een enorme "fraud" en schurk en bedrieger was/is, waren die scenes, die beelden, echt en ontroerend. 

Dus helemaal haten zal ik hem niet en kan ik dat dan ook niet. Misschien zit er wel een beetje liefde of eerlijkheid in elk mens? Misschien is de mensheid minder diep gedaald als we denken?

* gutmesch: iemand die alles oké verklaart en goed praat. De mens, net als Smeets, die alles goed lu.., een mens als die, politiek gekleurde figuren, die het gebeuren in onder andere Keulen, (aanranding van honderden vrouwen) wil verklaren door hun zogenaamde begrip voor dat achterlijke geteisem, door te wijzen op de cultuur van die magoggels.

Le grand tricheur

De grote bedrieger, of "le mesonge Armstrong", "De Armstrong leugen", is een documentaire over de man die het wielrennen, mijn, en ik zeg dan ook, onze, sport, bijna naar de kloten hielp. Ja, de Texaan, de man die zeven TdF's "won" en die later ontmaskerd werd als een frauduleuze en nare en rancuneuze, erger, een heel agressieve en wraakzuchtige man. Maar! Ik kom op die maar! terug.
Ik heb die docu, die bijna twee uur lang was, in twee dagen uitgekeken. (En dus mijn nieuwe boek dat ik aan het schrijven ben, achterlijk verwaarloosd, maar soit!) Ze, de documentaire, is in 2013 gepubliceerd, met veel prijzen overladen en ik had er al stukjes van gezien, net zoals ik stukjes van de show van Oprah Winfrey had bekeken, waarin hij zijn fouten opbiechtte. Maar steeds waren dat allemaal fragmenten geweest, niet alleen op Tv of in bladen of kranten, waardoor ik het 'hele' verhaal niet kon reconstrueren. Eindelijk heb ik, vandaag en gisteren dan, de fraaie en onthullende docu van documentaire maker en prijswinnaar Alex Gibley eens bekeken. (Ik zag die CD staan/liggen in de bieb, die fraaie van ons, in Amstelveen en ik moest er uiteindelijk wel aan. Ik wilde nu wel eens het echte verhaal horen.)
Dat echte verhaal is heel simpel. Armstrong was een leugenaar en een bedrieger, een tricheur, heel simpel. Hij gaf het gewoon helemaal toe en vertelde zo ongeveer hoe dat allemaal ging. Niet alleen bij hem en zijn ploegen, maar in dat (toenmaals) hele verziekte peloton. (In de jaren dat de ploeg Post en de mannen als Rooks en Theunissen nog aan de TdF meededen werden die als "Les tricheurs Bataves" uitgemaakt, de Bataafse = Nederlandse, bedriegers. Waarom? Nu ja, laat maar, jullie kennen de antwoorden zelf.)
Even kort: L.A. was een Yank, geboren in Austin, Texas, met een vader die onbekend wenste te blijven en dus nam hij later de naam van zijn stiefvader aan. Hij was aanvankelijk triatleet maar stapte over naar het wegfietsen. In '94 werd hij Wereldkampioen in een vreselijk nat en gevaarlijk Oslo.
In oktober 1996 werd bij Armstrong teelbal kanker geconstateerd met uitzaaiingen naar zijn longen en ook naar de brain. De kans op overleven werd minder dan 50% geschat. Uiteindelijk blijkt Lance Armstrong minder dan 3% overlevingskans te hebben gehad. Na twee zware operaties en een toen nog experimentele vorm van chemo kwam die sterke Texaan er bovenop en enkele maanden later zat hij alweer op de fiets. Hij is na die tijd heel overigens heel actief geworden in de strijd tegen kanker.
De Lance Armstrong Foundation, door hem opgericht, ondersteunt kankerslachtoffers en kankeronderzoek. In 2004 werden de gele anti-kanker Livestrongbandjes, in samenwerking met het sportmerk Nike ontwikkeld, en word ook dus een rage in de hele wereld. Zelf heb ik zo'n bandje ook gedragen, maar alleen tijdens de TdF, hoor.
Vanaf mei 1998 kwam hij terug in het professionele wielercircuit, tot grote verbazing van de (wieler) wereld. Nu ja, de rest is history. Hij won zeven maal de Tour, maar alle keren had hij "gedopeerd" deelgenomen. Maar: hij werd nooit betrapt. Uiteindelijk, er waren weer enorme doofpot schandalen, waarbij de bazen van de UCI, de internationale wieler unie, al helemaal niet vrijuit gingen, werd hij toch betrapt, zeg maar. 
Nu ja, het is een lang verhaal, maar uiteindelijk stemde hij toe om in diverse praatprogramma' s op te treden en gaf hij bij de Empress of the Talk Shows, mevrouw Winfrey, toe dat hij slecht had gehandeld. Ook die talkshow was, deels, in de docu opgenomen.
En ja, 'he was a bad guy' en ja, hij heeft het wielrennen op de rand van de afgrond gebracht. Allemaal waar. Hij was een naar mens, dat vond ik lang, de manier waarop hij ooit die Filippo Simeoni terughaalde, de manier waarop hij Contador verneu...., bad man! very bad! Maar!

=later meer, over de ontroerende kant van hem=