"Lekker puh!" Denk je soms.

Na al de schandaaltjes, schandalen en zelfs mega schandalen, ik geef het toe, in de wielersport is het nu wat rustiger aan het worden in de wielerwereld. De stofwolken rond allerlei doping schandalen en ozon praktijken dalen wat neer. Er zijn (bijna) geen nieuwe gevallen meer en kenners hebben het idee dat het ergste wat "onze" sport kan overkomen en overkomen is, wel een beetje voorbij is. Hoewel! Laat je verassen! De wielersport is een "feest van list en bedrog" wordt er altijd gezegd en/maar ja, al dat gekonkelfoes, dat maakt de sport ook weer aardig. Afrekeningen, oude vetes, ruzies en heibel zal je houden in het peloton. Daar kan je dus, als je wat van die achtergronden weet of kent, ook van genieten en begrijpen waarom die niet voor die rijdt of de sprint aantrekt, zeg maar. Ondanks alles is die sport van "besodemieterij" nog steeds erg geliefd, zeker nu het uit de dieperik krabbelt.
Dus, hoewel de "die-hard fans" van het "fietserij" heel veel voor hun kiezen hebben gekregen, de afgelopen jaren, zijn we onze sport trouw gebleven. Ondanks de Dijkstra's, Ducrots en de Smeetsen van deze wereld, die verslag deden van die fraaie sport en urenlang wauwelden over de "oortjes." (Ik moet eerlijk zijn, de echte fan week altijd uit naar het Belgische Tv net, natuurlijk. Redenen daarvoor schreef ik al veel eerder.)
Goed dan. Met langzaam opkomend hoofd en rechtende rug durfden wij de andere sportfans weer onder ogen te komen. Zo vaak werden wij eerder, tijdens de bekende verjaardagsvisites, of op het werk, of eenmaal, verkleed in fietstenue, neergezegen op een terras, zelf haast beschuldigd van het gebruik van onoorbare middelen, dat je vanzelf dat soort discussies niet meer aanging. Maar ja, de UCI heeft veel zaken aangepakt, de jongere garde wielrenners heeft de zaak ook aangepakt en, vooral, de jongere generatie ploegleiders en verzorgers heeft de zaak helemaal aangepakt. Behalve een enkele klo..... rijdt het peloton nu, (en ja, klootzakken heb je overal, zelfs onder advocaten) ik durf het bijna niet te zeggen, nu ja, het peloton rijdt schoon. 
Met opgeheven hoofd stappen we tegenwoordig binnen op de verjaardagsvisite van zoon of schoonzoon (met aanhang) of bij neef Teunis, oom Dirk, vriend Jan of collega Gerard. Dat zijn, we weten dat, allemaal rabiate voetbalfans. Als de gesprekken even stokken, vragen we langs onze neuzen weg even hoe het nu zit met die FIFA en met Blatter of Platini? Welk WK wordt nu waar weer georganiseerd en hoeveel heeft dat aan onze regering, nu ja, aan ons, gekost? Welk bestuurslid wordt nu weer in de kranten vermeld als zijnde erger dan erg voor wat betreft het bevoordeeld zijn door omkoping? (Een pionnenoffer, deze zet). De "aflul" motoren, met turbine aandrijving, gaan natuurlijk meteen aan bij de aangesprokenen. "Ja, maar de voetballers pakken geen doop", klinkt het wat zwakke verweer, (hoewel er voorbeelden van het tegendeel zijn), waarop wij dan onze Dame in de strijd werpen en vragen hoe dat nog maar weer zit met die omkooppraktijken van die verkochte wedstrijden? Of daar al genoeg onderzoek naar is gedaan? Waarop een loper wordt geofferd: "Maar de wielrenners verkopen ook wedstrijden!" Dus nu mat in een: "Maar daar kan het publiek niet op gokken, hoor. Dat zijn twee, misschien drie coureurs, die besluiten de premies samen en eerlijk onder elkaar te verdelen en daar komt geen publiek bij te pas." De koning van de tegenstander wordt neergelegd maar nog even een trap na, nu ja, we zijn bij voetbalkenners, toch? "Wegwedstrijden zijn overigens gratis, wisten jullie dat? En de politie-escortes worden door de koers inrichters zelf betaald en niet door de overheid. Hoe zit dat nu met het beteugelen van al die Hooligans? Betalen die voetbalclubs ook zelf die politiekosten, overuren en al?" Zwijgen is vaak ons deel.
We nemen nog een glas, pakken een nootje of, liever, een bitterbal en zoeken nicht Antoinette even op. Niet omdat ze zo aardig is, maar omdat ze zo'n aantrekkelijk decolleté heeft.
Maar nu, na vandaag, durven we ook weer naar de bovengenoemde feestjes en ontmoetingen van andere familieleden, vrienden of collegae die nogal van de atletiek zijn, te gaan. Want, wat blijkt? De hele Russische atletiek wereld is door een ongekend groot dopingschandaal in opspraak geraakt in een mate waarvan ik het juiste nog niet weet, maar, laat ik het zo zeggen: de beerput is slecht op een millimeter of drie opengegaan en de lucht die er nu al uit opstijgt is dermate bedwelmend dat er al gasmaskers uit worden gedeeld in de redactielokalen van de diverse sportprogramma's en atletiekbladen. Want: blijft dit enorme schandaal beperkt tot de Russische atletiek federatie? Want, als de Russen het doen, waarom zouden andere landen het niet doen? Ik begin bij de "Bad guys", China en Noord Korea, beiden totalitaire staten. Afrikaanse landen met een "pool" aan grootse marathon helden? Maar wat te denken van kapitalistische staten waar de grote sportmerken als Nike en Adidas en Puma, ik noem er een paar, de dienst uitmaken? Zouden de VS en bijvoorbeeld Duitsland er ook niet veel aan gelegen zijn hun atleten te bevoordelen door ongepast toedienen van ongeoorloofde middelen?
Ik denk er het mijne van.

Maar, na alles wat wij, wielerfans, hebben moeten slikken, denk je wel eens: "Nu eens een ander sport. Lekker puh!" Denk ik nu even.

De Berg = The Mountain

Voor hen die mijn andere Blog (In de Super) ook lezen is deze foto geen verrassend verschijnsel. Ik schreef er al over in een vorig bericht op dat Blog. (Korte inhoud van het voorafgaande, voor hen die het niet lazen: ik beklom, 1n '12 de Berg, de Alpe d' Huez, met een zooi maten. Daar schreef ik een boek over dat via Freemusketeers, zie op hun site, uitgegeven werd. Freemusketeers is een hele goeie club mensen, overigens!)
 Nu zijn boeken over persoonlijke herinneringen niet een groot verkoopnummer hoor en zeker niet als die ook nog eens over fietsen gaan. Veel mensen in ons land fietsen wel maar lezen minder en net omgekeerd. Dus ja, ik heb er, ik ben overenthousiast nu, misschien honderd van verkocht. Al met al kwam ik net uit de kosten, nee, ik lieg, ik hield er een paar florijnen, dukaten mag ook, aan over, genoeg om een nieuw buitenbandje voor de fiets te kopen. Dus de (fiets) kenner weet dan wel dat ik geen Ome Dagobert ven geworden Nu hoeft dat ook niet, natuurlijk. Maar goed, op een gegeven moment was de uitgeverij Freemusketeers dan, de "markt" opgegaan en was bij diverse US uitgeverijen (ook POD) terecht gekomen. Oh, geen slecht woord over de Free mensen en zo hoor. De club, ik heb er twee boeken uitgegeven, hebben me altijd correct behandeld. Een club nette mensen, die een hoop schrijvers de kans geven hun (eerste) boek(en) daar te laten verschijnen. Der zijn wat voorwaarden aan, natuurlijk, maar waar heb je dat niet, maar dan heb je ook een keurig verzorgd en fraai uitgegeven werkje in handen. Voor de nog niet: "ik-weet-het-nog-niet-echt-maar-ja-ik-wil-wel-schrijven-en-uitgeven-besloten" auteurs onder jullie, lezertjes, bezoek hun site en lees. Bij vragen? Mail me en ik help je, waar ik kan. (Lucedith@gmail.com) 
Terzijde: ook Bookscout is eeen goede POD uitgeverij, hoor!
Een jaar of twee, drie later, kreeg ik een verzoek van een of ander Yankee "spin-off" van de uitgeverij dat ze mijn boek wilden uitgeven in de "Whole of the US". Sterker nog, ze zouden min "book publishen" en voor een "world wide" advertentie en zo zorgen. Ik was, toen, best wel vereerd, natuurlijk. Toe maar, dacht ik, een schrijverke van helemaal niks, zoals ik ben, die opeens naast de grote US schrijvers zou worden uitgegeven. Sterker nog: der zouwe film rechten van mijn boek worden verkocht en man, ik zou slapend, nu ja, fietsend, rijk worden, zuks dan. Maar: ja, zoals alles in het leven, hebben dingen een keerzijde. 
Want, like I said, ja ik switch af en toe even naar het Amerikaans, I didn't feel a f... for that, want ik moest dan wel 50 US roebels betalen voor die eer. Nou ja, dat zag ik niet helemaal echt zitten, zeg maar. Dus: thanks, but, no thanks.
Goed. Ik ben wel een klein beetje ijdel, niets menselijk is des mensen vreemd, toch. Niet zozeer op mijn burger uiterlijk,maar mijn 'fietsuiterlijk' is altijd correct. Goede schoenen, schone fiets, schone sokken, bidons netjes, en de juiste helm bij de juiste fiets! Maar, af en toe check ik toch op Google ook heel even mijn naam. Gewoon om te zien of mijn naam op Blogs of zo, nog word genoemd. 
Wat schetst dus mijn totale verbazing toen ik bovenstaande "cover" tegenkwam op een Australische webshop. Mijn omslag, die ik had uitgezocht, mijn naam en de naam van het boek, dat ik verzonnen had en dat nu letterlijk vertaald was? 
Mooi gebaar overigens en nog steeds leuk om te zien, me "trensleted in het Engliesj." Maar ja, als die mannen dat boek dan uitgeven, ik ben der blij mee, zou ik toch wel een contract of iets van die aard moeten hebben getekend, toch?  (Verrassend antwoord, misschien, maar dat heb ik niet. Nu ja, misschien de Vrije Musketiers? Nou, dan loop ik binnen denk ik, binnenkort en zal een secretaresse het schrijven van mijn Bloggies overnemen. Geloof je het zelf? Dus nee. 
Ik heb een ver familielid die ik ooit ontmoette in dat prachtige land/continent, een mailtje gestuurd om eens te bekijken of hij er wat over uit kon vragen.
I'll let you know, mates, fair dinkum!