(Aye, aye Gerrit van M.)
Vandaag zou ik een moeilijk stuk schrijven over klimmers en niet klimmers, maar dat werd zo ingewikkeld, dat ik het maar opgaf. Het ging over aerobe en niet aerobe spieren en over VO2 max en ik kwam er, met mijn beperkte hersencapaciteit niet meer uit. Nu ja, ik ben er al lang achter dat ik geen klimmer ben. Hoewel ik diverse Alpencols heb beklommen en meerdere toerversies van Luik Bastenaken Luik en de Amstel Gold race heb uitgereden. Dat was meer op karakter dan op klim capaciteiten, natuurlijk.
Toen besloot ik om maar eens een stukje te schrijven over de vreselijke valpartijen die we de afgelopen dagen hebben gezien, maar ja, da's ook een werk zeg. De laatste val was die van een sukkel die een selfie wilde maken met het peloton en in zij domheid Sepp Kuss en Nathan van Hooydonck ten val bracht, hetgeen een enorme impact betekende voor de JVH ploeg. Ze moesten de koers opnieuw uitvinden en dat is moeilijk, als het allemaal om seconden gaat.
Dus ik wil even een paar zinnen schrijven over de meest vreselijke valpartijen die zich in diverse wielerkoersen hebben voorgedaan. Het zijn natuurlijk allemaal hele trieste gevallen en ik kan niet alle ongevallen opnoemen, mijn papier zal dan vermoedelijk op zijn, of mijn schrijfblok vol.
De meest erge valpartijen zijn natuurlijk die met een dodelijke afloop en dat zijn er veel te veel. Ik geef een aantal, uit de recente historie van het fietsen, mee. Aan gebroken sleutelbenen en schouderbladen of knieschijven doe ik niet, hoewel ik een memorabel voorbeeld wil aanhalen, nu ja twee. Ergens in de afgelopen jaren dook Philip Gilbert, de Waalse topcoureur, ergens een ravijn in, klom eruit, zat even op een muurtje, deed een duimpje naar de familie en reed de etappe uit, met een gebroken knieschijf. Die zelfde dag werd aan een voetballer, Niemaan/Nymann, een miljonair een tikkie uitgedeeld op zijn enkel. De lullo rolde zestien keer om zijn as, werd afgevoerd met een brancard en stond een minuut later weer op het veld. In de deze RdF reed Richard Carapaz ook met een gebroken knieschijf de wedstrijd alsnog uit. Ik heb gehoord dat Nymann zich in een hoekje van zijn miljarden villa is gaan staan schamen.
Nee, ik ga geen hele lijst opnoemen van data en letsels van de verongelukte coureurs. Ik noem de namen en ja, iemand die een beetje kenner is, weet wat er gebeurd is.
Ik geloof dat Andrei Kivilev een van de meest bkende verongelukten is. Hij viel tijdens Parijs Nice en stierf ter plekke. Zelf heb ik, op tv, Fabio Casartelli zien sterven, met zijn hoofd tegen een van de vele muurtjes in Franse afdalingen neergezet, en ik/wij zagen eigenlijk al meteen, door de embryo houding die hij aannam, dat het finito was. Eric Breukink, toen nog een topcoureur, nu een gewoon aardig mens, ontlokte het een hartgrondig: 'Godverdomme'. Na de dood van Fabio, onze topsprinter Fabio Jacobsen is naar hem vernoemd, werd de helm draagplicht ingevoerd door de UCI en gelukkig maar.
Verder stierven, onder andere, de lijst is veel te lang, Bjorn Lambrechts in de ronde van Polen, Wouter Weyland in de Giro d'Italia, Jempie Monsere, een aardig jong en net aan wereld kampioen reed vol op een auto die helemaal niet op het parkoers mocht komen, Tom Simpson, de Britse kampioen, overleed, onder merkwaardige omstandigheden op de flanken van de Mont Ventoux. Heel recent is Gino Maeder, ploeggenoot van Bilbao en recente etappe winnaar Wout Poels omgekomen in de Ronde van Zwitserland.
Een lange lijst? Ik beschreef nog geen procent van de wielerdoden. Ik geef toe dat het niet allemaal verkeersdoden waren, Simpson bijvoorbeeld had zich te goed gedaan aan allerlei middeltjes.
Er zijn natuurlijk ook veel valpartijen die 'gelukkiger' aflopen. Ik denk meteen aan het bloedstollende moment waarop Johan van der Velde, superknecht voor Joop Zoetemelk, de controle over zijn stuur verloor en het voorwiel van de gele trui-drager aantikte en Joop tegen de grond ging. Gelukkig zonder erg, Joop kroop weer op de fiets, reed de etappe uit en won de TdF.
Wim van Est dan? Hij reed in de eerste gele trui voor Nederland en kwam tijdens een afdaling te val in een ravijn. 'Hij leek wel een boterbloem in het gras', vertelde een collega van hem later. De 'Wimme' werd met banden, touwen en tubes naar boven gehesen en fietste tot op hoge leeftijd.
Het verhaal van Johnnie Hoogerland is misschien wel het meest frappante. Hij werd door een Franse knurft van zijn fiets gereden en belande via een schrikkeldraad heg in het weiland. Hij kreeg een andere fiets, dertig hechtingen en de bolletjes trui en reed de Tour uit. Jaren later werd hij nog eens aangereden door een onoplettende chauffeur, die afsloeg waar Johnnie voorrang had. Gij lag weken op de IC en dat betekende ook het einde van zijn wielercarrière, hoewel hij nog wel Nederlands kampioen werd, ik dacht in Kerkrade.
En ja, ik weet dat er heel veel klootzakken en macho's en idioten op de fiets zitten. Ik kan, als doorgewinterd fietser, als ik in de auto rijdt, hun snelheid en hun gedragingen aardig inschatten en daarop anticiperen. Geloof me, 99.9 % van de fietser is van goede wil, die 0,1% zijn opgefokte mannen, bijna altijd. De goeden willen gewoon een leuk tochtje maken en gezond thuis komen, net als wij allen.
Hou daar dus, als medeweggebruiker rekening mee?
