Een boer is een koe met een pet op

 "Een boer is een koe met een pet op"

De titel van dit stukje is een uitspraak van mijn vader en hij kon het weten. Hij is zijn hele leven molenaar en graan- en veevoederhandelaar geweest en zodoende zijn hele leven in contact geweest met boeren en hun fratsen, voor een beter woord. En: hij had groot gelijk.

Ik wil zijn woorden nu even verduidelijken, want wat er vandaag gebeurde, dat is buiten alle normen en waarden.

OK, goed zeg het maar, scheld maar en rijdt jullie mestkarren maar voor. In eerdere stukken heb ik mijn adres al gegeven, dus jullie, boeren, kunnen het zo in de Tomtom intikken, als jullie al kunnen schrijven, natuurlijk.

Waar ik aanvankelijk achter hun woede stond is dat na verloop van tijd totaal veranderd. Goed, acties op en rond het Malieveld, toegestaan, doen, demonstreren is een recht, zo staat dat in de Grondwet. En ja, daar ben ik voor, natuurlijk. Maar du moment dat diverse demonstranten de mensen, die gewoon hun werk doen, in hun huizen gaan bedreigen en daarmee natuurlijk ook de gezinnen van die mensen, de ministers, staatssecretaressen en dergelijke, dan treden ze buiten die grondwet en buiten het recht op demonstratie. 

Vervolgens worden snelwegen geblokkeerd, met alle narigheid van dien. Enorme files die voornamelijk het hele drukke vracht verkeer stremmen en mensen niet de kans geven op tijd bij hun stervende ouders te zijn, dat is echt gebeurd. Maar ook de hulpdiensten werd de doorgang belet. 

Dat die k.. boeren, want sinds vandaag vind ik dat, dan ook nog eens afval, we hebben allemaal in het journaal gehoord van welke soort, op de weg lazerden is niet het allerergste, het allerergste is wel dat ze asbest dumpen. Een dodelijke stof, die, versplinterd en ook nog eens in brand gestoken een enorm gevaar voor de volksgezondheid is. Nu ja, die boeren hebben daar mest aan, natuurlijk, als hun (met veel subsidie onderhouden) bedrijfjes maar meer en meer winst op leveren op de dikke boeren bankrekening. (Bovendien zijn die erven nu even lekker opgeruimd en kan de gewone burger mee betalen aan het opruimen van de boeren shit, goed bedacht FdF, slim plan, boeren slimheid, heet dat)

Ik schreef al eerder dat de doorsnee boer absoluut een miljonair was, qua grond, bedrijven en have. Dus l.. niet over 'arme boeren', die bestaan gewoon niet. 

Maar ja, gelukkig hebben jullie Donald Trump aan jullie kant staan, dat geeft wel een hoop steun niet? De man heeft geen idee waar Nederland ligt, heeft geen idee wat en boer is. Dus ja, extreem rechts, Baudet ook natuurlijk, hebben zich meester gemaakt van jullie protest. Succes daarmee.

Ik hoop wel dat die galbakken die de snelwegen hebben afgefakkeld persoonlijk worden afgerekend over al die schade die ze hebben aan gericht en nee, ik, en velen met mij, hebben hun sympathie voor jullie allang verloren. Weet je dat er nog veel meer mensen met hun rug tegen de muur staan en al jaren?

De ambtenaren, die al jaren nooit een salaris verhoging kregen en die, niet als jullie, gesubsidieerd worden, de pensionado's, die al jaren niet geïndexeerd worden, de mensen in de zorg, die al jaren onderbetaald worden en die zich het 'jantandjes' hebben gewerkt, de afgelopen jaren, zonder enige subsidie of loonsverhoging, de mensen van politie en defensie, die ook nooit ene cent op hun loon extra kregen, de mensen in het onderwijs, die al helemaal niet werden beloond door Brussel, zoals jullie wel, nu ja, ik kan er meerdere soorten werknemers opnoemen die het slechter hebben dan jullie, dikke en domme boeren. 

Mensen die het niet zo breed hebben om hele dagen met trekkers de wegen te blokkeren waarover echte mensen die naar hun echte werk moeten gaan, maar door jullie, mest egoïsten, worden geblokkeerd. 

En ja, de gewone burger moet ook echt wat doen tegen de uitstoot, dat is helemaal waar. Maar doe nu even normaal, als jullie dat kunnen, zooitje egoïstische en egocentrische koeien met een pet op.

 

Een vakantie zonder de fiets

 Dit berichtje is veel later geschreven, ik had eerst geen inspiratie. Writers block?

 Het is al sinds jaren her dat er in onze vakantie gefietst word. Door mij, natuurlijk, maar soms met de geliefde. Met goed weer, uiteraard. Maar deze vakantie, vanaf vier april tot de 11e van die maand, gaat het niet worden. Een vakantietje, zonder fiets dus. Dat vraagt om uitleg.

Vanaf dat de geliefde, mijn E, elkaar vonden, na allebei rampzalige eerste huwelijken, zijn we een stel, nu al zo'n 39 jaar, waarvan 38 jaar gehuwd. In al die jaren, op misschien een of twee jaar na, zijn we elk jaar op vakantie geweest met de kinderen. Eerst met drie kinderen, dan weer met twee van deszelven, dan weer drie en later, toen de kids groter en het huis uit waren, met zijn beidjes. Toen de kinderen nog klein en schoolgaand waren, gingen we elk jaar twee weken weg, naar een bungalowpark, ergens in ons land of, soms, in België. Hoewel het zomervakantie was en het dus vaak dure maanden waren, deden we het toch. Over het algemeen gingen we dan vrijdag in het begin van de middag naar het bungalowpark en installeerden ons, deden boodschappen, kookten en genoten nog wat van wat het park ons te bieden had, vogelgezang, rust, ruimte, speelterreinen voor de kinderen en soms konden ze nog even gaan zwemmen. Later werd er gegeten en na gedane zaken keerde de rust terug en hadden we avondje samen.

De dag na aankomst keerde ik dan weer terug naar de woning, overhandigde de sleutels aan de buurvrouw die voor de planten wilde zorgen, pakte de racefiets in op de achterbank en vertrok weer naar het vakantieadres, waar ik, vaak dezelfde dag nog, een kort ritje maakte in de omgeving, op die racefiets. Dat ging zo enkele jaren door, totdat de kinderen hun eigen en vaak eigenwijze, gang gingen. Vanaf dat moment waren we even het spoor bijster, maar de lief had een goede oplossing. "Nu de kinderen er niet meer bij zijn, hoeven we ook niet meer in het, hele dure, hoogseizoen op vakantie te gaan", meende ze, "we kunnen nu bijvoorbeeld een weekje in het, veel goedkopere, voor- en naseizoen gaan. En, de fiets kan op de achterbank mee, wel met bescherming onder die ketting, natuurlijk."

Tja, een waarheid als een huis en zo deden we en doen we dat ook al jaren. De auto inpakken, de (uit elkaar gehaalde fiets, op een plaid op de achterbank, de bagage achterin en dan, twee maal 's jaars een weekje weg, heerlijk rustig, geen gedoe met gillende kinderen en ik fiets in de ochtend vaak een uurtje of twee. Daarna gaan we winkelen, rijden een stuk door de omgeving, pikken een terrasje, tosti, glaasje van het een of, niet alcoholisch, iets en dan terug, chillen, wat koken of afhalen, veel lezen, tv kijken, filmpje op de laptop, nu ja, vakantie.

Dat is jaren goed gegaan, altijd, nu ja, met bijna altijd goed weer, in ieder geval, op een buitje na, droog weer. Mijn E heeft er een handje van om fantastische goed weer weken te kiezen. We hebben, in de door haar gekozen vakantie periodes, altijd geweldig voor- of najaars- weer gehad. Ik fietste dan in de ochtend en ja, de rest hebben jullie al gelezen.

Tot die vreselijke vakantie van begin dit jaar, in april, in het fraaie Putten. De lief had weer eens een fantastisch park geboekt, een heerlijke woning, ruimte voor ons beiden en ja, ook voor de fiets. Maar, zij had ook het meerder dag weer overzicht bekeken en dat viel behoorlijk tegen. Veel nattigheid, veel wind en nee, geen fietsweer. Ook het KNMI bemoeide zich ermee. "Geen fietsweer, Lucas", hoorde ik de weervrouw zeggen. Dus, helaas, de fiets bleef thuis en ja, de KNMI mensen hadden gelijk, het was een week vol noodweer, hagel, donder, natte sneeuw en ja, ook regen. (Gelukkig had ik net John Connolly ontdekt en die boeken waren meegegaan. Heerlijk om te lezen.)

Gelukkig hadden we veel boeken en puzzels mee, ik had de hele Endeauvour series bij me en nee, we gingen er af en toe even uit voor een boodschapje. Helaas en heel veel minder gezien van die prachtige streek op de Veluwe. In september gaan we weer een weekje weg, naar Eibergen. Ik ga dan waarschijnlijk Zieuwent weer her revisiten? 

Soit, nu nog twee weken fietsen kijken en dan is de Tour helaas gedaan.

ASO fietsers

Tja.

Vaak, te vaak, lees je in of op, de media dat de fietser, de sportfietser, de fietstoerist, zoals dat  in Vlaanderen heet, heel veel narigheid te weeg brengt. Ze zijn asociaal, nemen de hele weg in gebruik, doen geen moer aan veiligheid van de medeweggebruiker en dat soort zaken hoor je meer. 

Ik ben ook een enthousiaste fietstoerist. Bij goed weer klim ik op een van mijn drie fietsen met kromme sturen en ga de landerijen rond mijn 'dorp' in. Amstelveen, mijn zogenaamde dorp, is met bijna 100.000 inwoners natuurlijk meer een stad. Een bruisende stad. Amstelveen herbergt een enorme 'witte boorden' industrie. Er zijn heel veel Japanse bedrijven gesitueerd in mijn dorp, blijf ik Amstelveen maar even noemen. Sony en Hewlett Packer zijn daar de grotere van, maar er zijn er meer, hoor. Dus ja, de grootste niet Nl bevolkingsgroep in ons fraaie dorp, zijn Japanners. Rustige, stille en bescheiden mensen, vaak redelijk jong, met een of twee kleine kinderen in kinderwagen of buggy bij hen, als je ziet winkelen.

Ook wonen er heel veel Indiërs, van die High Tech figuren, in ons dorp. Die mensen werken vaak op de zogenaamde Zuid As, daar waar men het geld uitgeeft dat in Rotterdam wordt verdiend, zeiden de Rotjeknorrders altijd. Maar da's natuurlijk onzin. Amsterdam werkt heel hard en Amstelveen ook, voornamelijk door heel veel golfbanen aan te leggen en te onderhouden.

Ik fiets vrij vaak over die golfbanen, er is een heel fraai fietspad aangelegd langs die, noem je het zo, links? Nu ja, ik zie heel veel van die golf mensen m/v, mag dat overigens nog geschreven worden, of moet ik dat hele alfabet erbij schrijven, LBHQTI, zuks dan? Zij, de golfers, gaan keurig rechts op het pad voor de golfers, ik ga keurig links op het pad van de fietsers, hoor. Dus geen conflicten, natuurlijk. 

Maar: er is veel onvrede over mensen zoals ik en met mij vele en vele duizenden. Wij, fietstoeristen, schijnen de nieuwe Taliban te zijn, of de nieuwe RARA of de bende van Jan de Lichte. (OK, dat is voor de kenners van Louis Paul Boon, natuurlijk.)

Wij zijn, na de Tokkies, de nieuwe aso's van de wereld. Dat is overigens wel een heel klein beetje waar. Ik leg dat uit.

Nogmaals en voor de zoveelste nogmaals. Ik ben ook zo een fietser op een fiets met een krom stuur. Maar! Ik ben geen aso. Ik stop voor overstekende mensen, voor rode lichten, steek mijn klauw uit als ik afsla, bedank en groet de 'seingevers' nu ja de m/v die de wegen bewaken en heb een PLEURIS hekel aan de mensen op snelle fietsen die dat niet doen. Daarom rijd ik altijd solo, nooit in een groep met van die magoggels. En ja, er is idd een groep van die egocentrische, wannabe Wout van Aert idioten die alle regels met voeten treden. Ik haat die gasten ook, maar, zoals Theo, in een van de fb meldingen, al zei, het is een minderheid, die, helaas, wel heel erg veel opvalt en ons, gewone fietsers, een slechte naam bezorgen. Ik spreek ze er geregeld op aan. Ik heb hun aso gedrag meerdere malen meegemaakt in oa de toeristen versie van de Amstel Gold Race. Het zijn vaak studentjes of wat van dat jongere grut, die denken dat ze alles maar kunnen maken. Maar: ook oudere in strakke pakken gehulde kerels zie ik dat soort dingen uithalen en dat maakt me sad. Ik heb ooit eens, een keer of twee, trachten uit te leggen aan dat soort idioten, want dat zijn het, dat ze, ons allemaal, goed bedoelende fietsers, een slechte naam gaven. Ze keken me appelig aan en vonden me een ouwe rechtse mannelijk geslachtsdeel. Triest, niet voor mij, voor hen.

Aan de andere kant is het ook zo dat heel veel gemotoriseerde verkeersdeelnemers faeces, zeg maar schijt, hebben aan fietsers. Het aantal malen dat ik bijna ben aangereden door die benzine, dan wel diesel, verbrande mensen is nog al frequent. Het overkwam me vandaag drie maal en alle keren had ik voorrang. Het zogenaamd onschuldige lachje van de diverse bestuurders hielp niet echt mee om mijn adrenaline niveau echt om laag te brengen.

Oh ja, er zitten er ook goede tussen, hoor. Die hebben vaak zelf een fiets en laten je voorgaan, maar dat is zelden. Nee, wij fietsers, ik steek de hand in mijn eigen, doen vaak fout en maken fouten, maar de mede weg gebruiker is ook heel vaak verkeerd bezig. 

 

Het nieuwe zien en horen

 Een jaar of vijf a zes geleden bleek mijn zelfbenoemde slechthorendheid geen slechthorendheid meer te zijn, maar was ik, geleidelijk, zoals dat gaat en zoals kenners dat weten,  afgegleden naar wat men doofheid zou kunnen noemen. Ingrijpen was dus nodig en ja, dan maar naar de gehoorapparaten business, Hans A., alom bekend. Ik kreeg de apparaten aangemeten en er ging een wereld voor me open. Heerlijk was dat. Ik hoorde weer vogels fluiten, ik hoorde weer de ruzies van de bovenburen, ik hoorde weer de geluiden in en op de straat en ja, ik hoorde weer mijn achteruitrij verklikker in de auto. Ik was der heel blij mee. 

Drieënhalf jaar geleden merkte ik dat ik steeds minder, nu ja, moeilijker, zag met mijn rechter oog, alsof ik een leesbril had met een heel vies rechter glas, alsof ik door een matglazen raam keek en zo. Mijn diepte zien werd ook minder, de sleutel in het slot van de voordeur steken werd een exercitie en ja, naar goed Nederlands gebruik ga je eerst te rade op het internet waar je diverse testen kunt doen. Nee, niets aan de hand, zei dat internet, maar ik voelde me er niet lekker bij en de huisarts verwees me door naar de oogarts. Toevallig een arts die ik nog kende uit mijn marine tijd. Hij was van de laatste lichting dienstplichtige artsen en hij was toen al bezig met zijn specialisme oogarts worden. Ik had hem ooit eens in ons winkelcentrum gezien, hij woonde en werkte ook in Amstelveen en we hadden een leuk praatje gemaakt. Hij was een lange, Indonesische en wat bescheiden man, maar een vakman. Ik kon, na een maand of vier, bij hem, in zijn kliniek, Eye Scan, terecht. Ik werd dus geopereerd en man, wat zag de wereld er daarna weer helder uit. Ik was der heel blij mee.

Een jaar geleden begonnen de gehoorapparaten van Hans A., je weet wel, gebreken te vertonen. Nu ja, ze hadden hun THT datum ook wel een beetje gehad, natuurlijk. Nu was mijn sympathieke filiaal, in Mokum oost, verdwenen en moest ik mijn heil zoeken in West of Noord. Dat werd dus in Noord, makkelijk te bereiken, want liggend aan de Ring, de A10. Het vervelende was dat het bezoek aan die winkel nogal vervelend was, een wat nare sfeer, een te veel nadruk op commercie en een wat kribbig gesprek met een van de medewerkers. Ik zocht mijn heil dus bij een andere firma, die ook nog eens als voordeel had dat die, iets verderop, in mijn straat was gevestigd, Beter Horen. Wij wonen op de Rembrand(t) weg (beide spellingen mogen) en die zaak was slechts een kilometer verder gevestigd. 

Ik werd er fantastisch ontvangen, helemaal gekeurd en met nieuwe apparaten uitgerust.(Er was een apparaatje bij, dat, als je het aanzette en voor de tv plaatste, het geluid zelfs doorgaf tot in de keuken of waar dan ook in huis en dat heel duidelijk). Ik moest wel een paar keer terug om ze af te laten regelen, maar ik hoorde weer: vogels fluiten, ik hoorde weer de ruzies van de bovenburen, ik hoorde weer de geluiden in en op de straat en ja, ik hoorde weer mijn achteruitrij verklikker in de auto. Ik was der heel blij mee.

Een jaar geleden merkte ik dat ik steeds minder, nu ja, moeilijker, zag met mijn linker oog, alsof ik een leesbril had met een heel vies rechter glas, alsof ik door een matglazen raam keek en zo. Mijn diepte zien werd ook minder, de sleutel in het slot van de voordeur steken werd een exercitie, nu ja, je hebt het allemaal eerder gelezen. Ik werd doorverwezen naar de oogarts. Dat was een aardige en sympathieke, niet al te lange, Chinese mevrouw en ik kon na een week of zes al terecht. Ik werd geopereerd, ik had tijdens de operatie een leuk gesprek met de chirurg, over van alles en nog wat en er was een heel aardige en empathische verpleegkundige die me naar de wachtkamer begeleidde, waar ik even bij kon trekken. Enige geliefden haalden me af, begeleiden me naar huis, en de dag na de operatie mocht ik het verband, zijnde een oog kapje met pleisters, af doen. Na me hebben opgefrist, ik mocht nog niet echt douchen, zette ik de tv aan, zette de ondertiteling aan en: verd..., ik las, bijna helder, de teksten die in beeld verschenen. En, ja, in de loop van de ochtend werd het geopereerde oog steeds scherper. Ik draag nauwelijks een leesbril meer, alleen voor de kleine lettertjes in een Blog, maar dat ook maar nauwelijks.

Ik word nu nog enige dagen in het oog gedruppeld door mijn lief , een AB druppel en een Corticoid druppel, dus ik kan wel eens positief plassen bij een doping controle, en ja, nog een paar nachtjes met een kapje op het oog, om te voorkomen dat je in de nacht gaat wrijven. 

Ik ben der heel blij mee.