Morgen gaat het beginnen!

Enne, dat kennen jullie niet van me, maar dit wordt het kortste Blog van me, dat ik ooit geschreven heb. Morgen "Geht's los!" De Tour van 2017 start in Düsseldorf, in Duitsland. Dat gebeurt met een korte tijdrit van 14 kilometer. Verwachte winnaar? Froome, met als tweede Contador. Maar: het in het fietsen is niets zeker en al helemaal niet in tijdritten. Maar goed, een peu nerveu ben ik wel.
Morgen is er ook een zekere overwinning op de moraal. De Duitsers hebben het wielrennen jaren lang in de ban gedaan. Dat, omdat alle wielrenners "pakhazen" en "gedopeerden" waren volgens de Duitse media. Ik ga het niet ontkennen en zeker na het Armstrong schandaal begrijp ik hen ook wel, een beetje.
Gek genoeg zonden de Duitse zenders wel alle sporten die ook 'geviseerd' waren door veelvuldig doping gebruik uit. Vooral gewichtheffen en allerlei atletieknummers vulden dagenlang de Duitse sport programma's. Maar goed, de Oosterbuur, tja, je moet af en toe een cliché op schrijven, is toch wel bekend om haar (of is het zijn?) hypocrisie, want zie: opeens, zestien jaar na de Nederlandse maatregel, nu ja de wettelijke regeling, is er opeens plaats voor  het HLBT huwelijk. Eindelijk en congratuliere voor de Duitse HLBT medemens!
Maar goed, morgen middag gaat het beginnen. Ik verwacht niet al te veel van Nederlanders voor wat betreft het klassement. Ik heb de hoop dat de Mokumer Groenewegen een etappe pakt, misschien twee, maar daarmee blijft het wel. Mollema rijdt in dienst van Alberto Contador, mijn favoriet voor de TDF zege, als ik eerlijk ben.
De Sky ploeg doet me helemaal niks, zeker nu Wout Poels niet meerijd. Helaas.

Ik zal vanaf morgen elke dag een kort berichtje wijden aan de Tour. Ik weet het, een opgeklopt en opgefokt circus, maar wel een die de echte wielerliefhebber niet wil missen.

Au demain! Bis Morgen!

Twee voor de prijs van een!

Man, man, man, wat was het allemaal weer spannend zondag en daar bedoel ik de twee wegwedstrijden om de nationale kampioenschappen bij ons en bij de hullie, bij de Belgen mee. Ongewoon fraai en mooi was het NL kampioenschap dat in de schitterende omgeving van Zeddam, het Montferland, werd verreden. Voor de goede orde: Montferland is een landstreek in de Achterhoek, gesitueerd aan de Duitse grens, tegen Emmerik aan, ongeveer. De naam komt van motte. Dat betekent een versterkte heuveltop, in Montferland kun je natuurlijk ook het woord Mont (berg een beetje herkennen. In het Montferland liggen fraaie buurtschappen als 'Friesland', 'Azewijn' of 'Vethuizen'.

Ook ligt er het plaatsje 's Heerenberg in deze hele fraaie regio. Jongeren van mijn leeftijd krijgen natuurlijk nu meteen een "brainfart". Oh ja, natuurlijk: dat stadje ken ik van het fantastische boek" "Pim Pandoer en de heks van 's Heerenberg." Toch?
Nu ja,korte uitleg dan maar. Pim Pandoer was het alter ego van ene Fer Donkers, een Joodse jongen wiens familie is weggevoerd in de oorlog. Hij, Fer, heeft twee kanten, de ene is Fer, de andere is ene Pim Pandoer die allerlei vrij ongeloofwaardige, maar voor tienjarigen, heel spannende avonturen beleeft en zo. Carl Beke heeft de (18) boeken geschreven die, toen, haast net zo populair waren als de Arendsoog boeken en Bob Evers serie. Goed, weer een stukje jeugd cultuur en nostalgie.
Dat Montferland was nu het decor van het Nationale kampioenschap wielrennen op de weg. Eerder waren de tijdrijders er al gestart en ook bij de dames hadden we een fraaie wedstrijd gezien.
Ik heb niet alles kunnen kijken, de TT in Assen, ook een hele belangrijke sport afspraak begrijp ik, werd ook deze zondag gehouden. Maar, wat ik zag, niet van die TT, ik haat motoren, was fietsen van top klasse. Aanvallen en afvallen, doorgaan en demarrages, kanshebbers en kanslozen, krassers en kopmannen, pannenkoeken en profs! Wat een strijd met uiteindelijk een hele fraaie winnaar. Ramon Sinkeldam, een geboren Zaankanter die voor Sunweb/Giant fietst. (Zodoende liet hij het Lotto Jumbo team, de grootste en duurste ploeg van ons land, met lege handen achter, toch ook knap.)
Ik noem Sunweb/Giant nog steeds een Nederlandse ploeg, maar ja, buiten de Nederlandse inbreng van heel veel coureurs, Tom Dumoulin onder andere en heel veel staf, heeft de ploeg een Duitse licentie. De ploeg is een heel indirecte opvolger eigenlijk van "Skill/Shimano", waar "de Kneet", kennen jullie hem nog, ooit de Amstel Gold voor won en huilend als een kind door Mart Smeets werd geïnterviewd. Alweer: nostalgie.
Sinkeldam is al helemaal geen veel winnaar, ik geloof dat dit zijn eerste prof koers is die hij won. Hij is nu een dertiger en is al tien jaar professioneel hardfietser. Dit jaar rijdt hij, met zijn NL kampioenen trui, de TDF, in dienst van Kelderman. Mooi!

Omdat ik alles wat met motoren te maken heeft haat, (Korte uitleg: wel eens op een zondag op een polderdijkje gefietst met fraai weer? Ben je toen niet gek geworden van het geknetter van de mislukte Rossi's en zo? en de stank van die k.. machines?) keek ik dus gedurende die macho uitzending op de Belse tv naar hun kampioenschap dat, heel raar, in de stad Antwerpen gehouden werd. Een saaie wedstrijd overigens, waarin je al meteen zag dat het in een 'grote groep-' of 'peloton sprint' zou aflopen. Toch? En de mannen van Quick-step of Lotto-Soudal, de twee grootste Belgische clubs, zouden natuurlijk koersen voor de overwinning. Ronden lang ging het, vrij saai nogmaals, door de stad, een kopgroep bleef over en nee, niet de verwachtte hegemonie van de grootse Belgische ploegen overheerste, maar een enkele coureur, een 'coming man' in het Belse fietsen, een coureur van AG2R La Mondiale, een Franse ploeg, ene Oliver Naesen kreeg de bloemen en de kussen van de ronde miss.
Hij versloeg zo de grote kanshebbers, Gilbert en Van Avermaet. En ja, natuurlijk: hij zette de twee grootste Belgische ploegen meteen te ka....! Het was fraai om te zien, hoe druistig Naesen in de sprint tegen Sep van Marcke, die ook nog eens voor een Italiaanse, dus niet Belgische ploeg, rijdt, zijn voorwiel gewoon van het dek trok, gewoon los van de grond!

Tja, de gevestigde ploegen deden niet meer mee in de kampioenschappen. Gelukkig zien we wel de Nederlandse en de Belgische kampioen volgende week terug in de TDF! Het gaat een fraaie Tour en zware Tour worden. Ik ben inderdaad, vriend en meelezer B. (tevens held van de bestorming van de treinkaping, dit even terzijde, moet worden vermeld) een peu nerveu!

TDF 2017

Over een dag of tien gaat La Grande Boucle weer van start, de TDF. Drie weken kijkplezier, hoewel? In die lange en saaie etappes die we in voorgaande jaren hadden was er soms ook wel eens tijd voor een kleine beschouwing van de binnenkanten van de oogleden, maar dit jaar lijkt succes en spetterend fietsen verzekerd. Binnen een week krijgen we al allemaal Ardennen beklimmingen en een berg op finale naar de La Planche des belles Filles. De beklimming van de Planche des Belles Filles is 5.7 kilometer lang en overbrugt met een gemiddeld stijgingspercentage van 8.4% een hoogteverschil van 481 meter. De klim ligt in de sector Grote Vogezen in de Vogezen, Frankrijk. Met o.a. een steilste stuk van 13.8%, hetgeen heel imposant is.

Een rare naam, natuurlijk, la Planche des belles filles. De plek heeft echter zijn naam te danken aan de legende over de bezetting door de Zweedse huurlingen tijdens de Dertigjarige Oorlog, die tussen 1618 en 1648 woedde. Bij deze bezetting door die voorouders van Bjorn Borg, vluchtten jonge meisjes uit het nabijgelegen dorp naar deze berg om te ontsnappen aan die wrede huurlingen die waren gestationeerd in het gebied dat Plancher-les-Mines heette. Zij gaven er de voorkeur aan om liever zelfmoord te plegen dan om misbruikt te worden door de Zweedse, brute huurlingen. Daarom sprongen ze van het plateau op de berg hun dood tegemoet in de donkere wateren van het eronder gelegen meer, dat tegenwoordig de naam Étang des Belles Filles (vijver van de mooie meisjes) draagt. Een houten beeld gemaakt door een plaatselijke kunstenaar toont de legende.
Tja, de TDF en geschiedenis, die twee zijn altijd aan elkaar verbonden. De TDF is het France Profonde, het diepe Frankrijk, het Frankrijk van toen 'geluk nog heel gewoon was', van toen Frankrijk nog een natie was en niet werd verscheurd door immigratie troebelen en allerlei vreselijke aanslagen, vaak uitgevoerd door die immigranten. 
Het Frankrijk van nu (was) is een zwalpend land. Je ging daar op je 58ste al met pensioen nadat je veertig jaar van je leven een baantje had gehad, waarbij je tussen twaalf en twee 's middags met een stokbroodje onder je arm uitgebreid kon lunchen met een flesje rood, natuurlijk. Na de lunch sloot je dan je bureau of je werkomgeving af, ging op je gemak naar la maison of nog even naar je maîtresse en dan dineerde je uitgebreid thuis.
Maar, dat Frankrijk gaat niet meer bestaan, nadat Macron president is geworden en zijn partij, La Republique en Marche, de grootste is. Vanaf nu gaat er geherstructureerd worden, in La Douce France, beweert Macron, eerst maar eens zien.

Frankrijk is natuurlijk ook de TDF, zeker voor ons Nederlanders, hoor. Vele Nederlanders gaan jaarlijks naar dat Profonde Frankrijk op vakantie, hebben daar een campingplaats, een huisje of een 'fermette' en zijn er dolgelukkig. Frankrijk is vaak een soort tweede huis voor veel van onze vaderlanders. Voor ons niet, hoor. Wij vinden hjet een fraai land om op tv te zien, maar meer ook niet. Hun cultuur, hun arrogantie is de onze niet, laat ik het zo zeggen.
 Soit.
We hebben grootse vaderlandse coureurs gehad in die TDF. Ik hoef geen namen te noemen, we kennen ze nog allemaal. Ik ga met veel plezier naar die TDF kijken, die een van de meest moeilijke wordt in jaren. Veel aankomsten bergop, veel kansen ook voor sprinters. Van de sprinters geloof ik helemaal in Dylan Groenewegen, een machtsmannetje uit Mokum. De strijd tegen Froome, van de robot club SKY, ik mag die club niet zo, zal spannend worden. Er zitten veel coureurs op het vinkentouw.

Voor wat het waard is: mijn favorieten voor de eerste tien plaatsen!
1/  Chris Froome, al drie maal winnaar. Een robot man, die niet mijn voorkeur heeft.
2/  Romain Bardet, gegroeid en in staat de koers te dragen.
3/  Vincenzo Nibali, de echte, niet de broer, tja een super coureur.
4/  Alberto Contador, zijn naam betekent: boekhouder, en hij zal alle minuten en seconden gaan    tellen.
5/  Alejandro Valverde, waarom niet? Een groot coureur
6/  Steven Kruijswijk. Het zou me niets verwonderen, hij reed zich al in de TDS in vorm'
7/  Nairo Quintana, niet zijn broer, zijn tijdrit zal hem nekken.
8/  Richie Porte. Groot coureur, maar vaak onzeker.
9/  Esteban Chaves. Een toptalent. Misschien eindigt hij korter in het klassement?
10/ Bouke Mollema. Ja, hoor hij kan het aan.

Tja, nogmaals, ik heb de echte deelnemerslijst nog niet. Ik zal jullie op 0107 op de hoogte stellen van mijn 'definitieve' keuzes.  Maar spannend gaat het worden, dat kan ik wel beloven!

Een nieuwe fiets (3)

Goed, hoe dan ook. Ik had, dat was de afspraak met W., nu al zoveel dagen zonder salaris gewerkt dat de 'nieuwe fiets', een Concorde Stelvio, al was in verdiend. Het was, voor die dagen, een "state of the art" fiets. Twee maal acht versnellingen, in het stuurlint weggewerkte bekabeling en klik schakelen in de remgrepen. Dus ja, ik was helemaal het 'nieuwe fietsen', het fietsen 2.0, binnengetreden.
Nu ja, de noodzaak om nog langer bij W, te blijven werken was er ook niet meer en kon ook eigenlijk niet meer, want ondertussen was ik weer 'operationeel', zoals dat heet. Ik was adjudant/stip geworden op een functie in de marinierskazerne in Doorn, de VBHKAZ. (Dat ga ik niet allemaal en helemaal uitleggen, ik heb dat eerder verteld. Feit is dat het een van de zwaarste, misschien wel de zwaarste, maar ook de mooiste periodes in mijn werkende tijd is geweest!)
Ondertussen was het kleine winkeltje in Holendrecht weg gedaan en had W., financieel strak zittend, zich geconcentreerd op de winkel onder het Bijlmer station. Piet, zie eerder, was ondertussen helemaal verdwenen en af en toe, vaker af dan toe, werkte ik er nog wel eens. Het was leuk werk, het onderhoud van mijn fiets kon ik daar zelf doen en ja, materiaal was vaak tegen inkoopsprijs of gratis. De toko bij het station had een grote stalling annex fietsverhuur bedrijf en zo ontmoette ik mensen als Roel van Duijn, voor velen van jullie een grote onbekende, maar hij was de 'top provo' van ooit!
Maar, de zaken gingen minder en minder. Vaak was ik de enige fietsenmaker op de zaterdag en de enige man in de fietsenverhuur, want W. en K. hadden een "high lifestyle" ontwikkeld.
Ik vertelde al dat K. nogal wat geld naar dure, lees Cosmo, kappers bracht en vaak nagelstudio's bezocht. W. had een Jeep gekocht, een Wrangler, meen ik me te herinneren, een bakbeest dat 1 op 3 reed. K. rookte ook, bah, vieze gewoonte, niet aan beginnen hoor, en ja dat waren sigaretten als Davidof, Pall Mall, Stuyvesant, nu ja van die merken en ja, ze had vaak zes of zeven van dat soort pakjes in haar nabijheid.
Nu hadden W. en K. ook vaak een droge keel. Of dat nu kwam door dat witte poeder? Ik heb, gelukkig, geen idee. Feit is dat ze rond het einde van de middag vaak al een flesje of wat weggewerkt hadden. 'Cava, hoor', zei W. dan vergoelijkend, 'geen champagne, natuurlijk.' Maar drie van die flessen Cava in een uur leek me wel wat veel.
Op een goede middag liep ik eens door de Bijlmer en ik zag dat de winkel dicht was. Iets later zag ik het stel eten in een restaurant. En nee, het was geen Mac of KTF, hoor. Ik vond het niet slim om, midden op de werkdag, uitgebreid te zitten lunchen in een dure tent, terwijl je eigen zaak gesloten was.
Goed. W. en K. woonden in de Bijlmer, stapten in het dikke voertuig en ja, zoals dat gaat, miste hij een bocht en knalde frontaal op een politiebus. Gelukkig geen persoonlijke schade, maar de Wouten konder er niet mee lachen, zoals de Vlaming zou zeggen.
Rijbewijs kwijt, Jeep in de puinpoeier en de prent was ook niet om mee te lachen. Door zijn intake van allerlei spul en zij steeds toenemende Bondage en SM gedoe ging er steeds meer geld door heen. Als de dagopbrengst bijvoorbeeld drieduizend gulden, ja, goeie ouwe tijd, was die zaterdag, was de helft al op aan allerlei clubs en meesteressen aan het einde van de avond.
K. had meer behoefte aan mannelijk gezelschap en werd dan ook gesignaleerd met vele 'gigolo's.' Ik heb nooit interesse in haar gehad, als ik eerlijk moet zijn. K. was te opgedirkt, te vals, te oneerlijk. Bovendien: ik was gelukkig gehuwd met mijn enige en echte lief met wie ik nu al 33 + jaar samen ben. Ik moet er niet aan denken om haar te besodemieteren en al helemaal niet met een opgeverfd poppetje zoals die nog al leeghoofdige K. was. (Nu ja, met niemand niet, natuurlijk. Ja, ik ben een dief van mijn l.., gelukkig maar.)
Zoals dingen gaan, gaan dingen. Het stel ging failliet en ging dus  van elkaar af. Ze waren nooit getrouwd, bleek. Ik raakte het contact volledig kwijt, so goes things. Ik zag hem een keer terug. In een flits. Hij was een uitgezakte man, een dikke buik, ongeschoren, afhangende schouders, een zielige man. Ik herkende hem in een flits, hij zat voor de deur van het Legers des Heils in Mokum Oost. Hij herkende me niet, ik fietste te snel, misschien. Ik stapte niet af, ik was er klaar mee.
Jaren later zag ik K. ook nog eens terug. Wij woonden ondertussen al in Amstelveen en zij stapte de kapperssalon van Cosmo, vlak bij ons huis, binnen. Ik herkende haar, ze herkende mij maar draaide haar hoofd af en ging naar binnen.

Tja: Sic transit gloria mundi, of zukse woorden. Zo gaat het leven van "High Rollers", denk ik vaak. Hoogmoed komt voor de val, zoiets?
.

Een nieuwe fiets, zwaar gecensureerd, part 2

Dus ja, ik vond het werken bij W. wel allemaal wel gezellig en zo. Ik leerde veel over het vak van de fietsenmaker, leerde en kende dus allemaal trucjes om fietsen te repareren, ik verkocht graag fietsen en, net al mijn ouweheer, was ik een eerlijke zakenman. Ja, die mensen bestaan. Mijn ouwe was een molenaar/graanhandelaar. Hij verdiende graag geld, maar is, dat is me vaak verzekerd door klanten van hem, nooit oneerlijk geweest. Pa Graver deed al zaken in de crisisjaren, de jaren dertig van de vorige eeuw. Er was nauwelijks geld onder de arme boertjes in Drenthe. (Vandaar dat de NSB dar zoveel aanhang had, die beloofde heel veel aan die mensen.) Mijn ouwe leverde die arme gezinnen kippenvoer, of meel of dat soort zaken aan die mensen. Vaak was er geen geld, maar soms kreeg hij wat eieren, af en toe een zij spek of mogelijk wat worsten, daarvoor in ruil. Sommige van die klanten zijn tot aan hun dood trouw gebleven aan mijn ouweheer.

Ik verkocht ook goed spul, tegen een eerlijke prijs, deed daar dan een procentje of wat af of zo, maar ik was een eerlijke zakenman. Ik verkocht dingen/fietsen waar ik in geloofde en waar ik vertrouwen in had. Ik werkte altijd in het voordeel van die klanten. Ik heb ooit eens zeven nieuwe fietsen op een dag verkocht. Dus ja, W. en K. mochten me graag, natuurlijk.
Ondertussen had W. een tweede winkel overgenomen, een fietsenwinkel annex "repairshop", onder het toenmalige Bijlmer station. Dat was een naargeestige plek in die tijd. De drugshandel teelde wierig, of is het nu weelde tierig, en vooral de Bijlmer en het station met die naam, waar de zaak beneden lag, was vaak de PD, de plaats delict, van allemaal van die handel en criminaliteit, zeg maar. Maar goed, de fietsenzaak was groot, had ook nog eens een goede stalling voor de reizigers die bij het station hun fietsen stalden. Ik werd gedetacheerd naar die winkel, omdat ik nu eenmaal goed in de lijn lag.
Er was een maar aan het geheel. W. had als zaakwaarnemer in die toko ene Piet, hij is gelukkig al jaren dood en hopelijk is 'ie naar aan zijn end gekomen, dus ik noem zijn voornaam voluit, aangesteld. Piet was een boef. Een van het zuiverste water. Een schurk, een racist, een vervelende en nare man. Het woord rat zou er aan voldoen, maar in verhouding met Piet waren ratten aardige beestjes en zelfs kakkerlakken waren me meer welkom dan die Piet! Ik mocht hem meteen al niet, maar moest 'onder' hem werken. Piet was ooit vrachtwagenchauffeur geweest, lid van de Bijlmer bajes familie geweest, zeg maar.
We mochten elkaar vanaf minuut een al niet. Piet zag kans om aan, gekleurde, mensen fietsen te verkopen zonder binnenbanden, met kapotte remmen en met kettingen die nog net vijf kilometer door konden gaan. 'Zulke k.. negers moet je altijd verneu...' was zijn uitspraak dan altijd. Ik hield het ongeveer een half uur uit met die menselijke rat en gooide mijn gereedschap voor zijn kanis!
Ik ga niet herhalen wat ik tegen hem heb gezegd, Facebook zou me meteen blokkeren, hoor. Ik stapte op de metro en repte me ijlings naar mijn ouwe winkel. Daar trof ik W. aan in het keukentje, met een witte neus, nu ja, een witte bovenlip, maar helemaal uitgelaten en gehypet, zo'n woord moet het zijn, zeg maar. K. stond er naast en was ook nogal happy. Ik was wel niet zo groen als gras, maar, ja dit klinkt stom, maar vergeet niet het was in de jaren negentig van de vorige eeuw,dat ik, ja, maf, zo onschuldig en naïef was ik toen nog, dachten dat ze het gootsteentje en het kookplaatje met Vim hadden schoongemaakt!
In mijn woede vertelde ik het verhaal over Piet aan hen en dat ik daar nooit meer zou werken. W. merkte op dat het wel mee zou vallen, maar ik verliet het pand meteen. K. achterhaalde me, we gingen even bij een Super binnen, namen een bakkie (gratis) koffie en ze zei dat ze het zou oplossen. Ik vroeg over die gekke witte streep onder har neus en ze vertelde me dat W. haar dwong om het witte C. te snuiven. 'Want", zei ze, 'W. is echt verslaafd aan die meuk. Hij: quote 'krijgt hem alleen maar omhoog' unquote door die bende te snuiven en ja, ik had wel weer eens een keer zin.
Ik stond verbijsterd, begrijp je? Dat je hem 'omhoog' moest krijgen met chemische middelen was/is me tot nu toe onbekend, gelukkig. Maar dat je dan een snelle wip ging maken terwijl er een gewone werkmiddag was?
Nu ja, K. ging snel door de bocht. 'W, houdt ook niet zo van gewoon een wip, hoor. Het moet allemaal wat heavier zijn', bekende ze.
'Hoe bedoel je?' vroeg ik, wat onzeker . 'Nou', zei ze, wat aarzelend, 'W is meer in bondage en SM.'

Ik was totaal verrast. Een wereld die ik helemaal niet kende en die ik ook niet wilde kennen drong zich aan me op!

Een nieuwe fiets. (Gecensureerd) Part One.

(Ondertitel: over seks, sensatie en bondage)

Ja, dit is een apart verhaal. Het gaat over een wereld die ik helemaal niet kende, in die jaren en die ik, overigens, nog steeds niet ken. Ook heb ik al helemaal geen behoeft om die wereld te willen leren kennen, dit voor het goede begrip. Het ging over een wereld waarin bondage en SM hoogtij vierden en "ontrouw" een 'way of life' was in plaats van een zelfstandig naamwoord. Een wereld waarin dikke "Jeeps" normaal waren en zaken werden gedaan met allemaal snuifpoeder als basis en dan bedoel ik geen Vim of suikerpoeder of zo.
Voor het goede begrip nogmaals: SM/Bondage/ontrouw zijn niet mijn dingen en ik zal dus persoonlijk ook niet figureren in het onderhavige verhaal, ik zal slechts al observator en kenner van de feiten die gebeurden op treden. Het begon allemaal zo!

Ik had een (toen/ooit) fraaie racefiets. Een Batavus "Course". Ik show die fiets wel eens op mijn faceboek pagina. Op een heel ongelukkige dag kwam een hele dikke dame door een, voor haar, buitenbocht en voor mij een binnenbocht in Diemen op een brommertje en ze ramde me, met dat vette dikke lijf van haar, compleet. Ik had opeens een 'opgereden' frame, zoals dat heet in fietsenmakers termen. Ik kreeg de fiets met heel veel moeite nog net thuis en repte me naar de fietsenmakers die bij ons in het kleine winkelcentrum zaten, de gebroeders Das. Het waren twee wat oudere broers die, zo leek het, samen al meer dan honderd jaar fietsreparaties deden in een wat donker en duister winkeltje in dat winkelcentrum. Ze bekeken het frame van de Course, klikten met hun tongen en zeiden dat ze, voor 150 guldens, zo lang is het al geleden, de fiets helemaal nieuw hadden, binnen een week!
Dat klopte. God, wat was ik blij en dankbaar. Maar een fiets met 2 maal vijf verzetten schoot toen al  niet meer op, hoewel ik er wel mee de raarste en zwaarste Limburgse heuvels had bedwongen. De hele wereld fietste toen eigenlijk al met 2 maal zeven tandwielen achter en met de kabels binnen de stuurlinten en de frames en zo.
Dus ja, de "Course" verouderde en ik kocht, na overleg met mijn dame, de lief, een nieuwe fiets. Niet omdat de Batavus nu helemaal af was, maar ja, je moet, of je wilt of niet,  met je tijd mee. Ik ging naar "Reigersbos". Dat was toen nog een winkelcentrum waar je gewoon kon shoppen, maar dat nu helemaal verwilderd is door allemaal Suri/Antil zaakjes en idem clientèle en waar je niet dood gevonden zou willen worden, of je wordt er dan wel dood gevonden, zeg maar, maar dan door criminele activiteiten.
Jan de Haan, broer van de in Amsterdam en Ouderkerk aan de Amstel, wereldberoemde Gerrit de Haan, had er toen nog een gerenommeerde fietsen zaak. Ik kocht daar, op afbetaling, dat kon toen nog allemaal, mijn eerste Giant. Ook die zie je vaak staan afgebeeld op mijn FB pagina. Een fiets met wilde en fluorescerende kleuren, ja, dat was nu eenmaal zo in de jaren tachtig. Het was een "state of the art" fiets, met zogenaamde klikversnellingen, je hoefde alleen maar te schakelen en de ketting lag op het juiste tandwiel, zonder dat je bij moest schakelen, zoals met de eerdere commandeurs, de rem- en versnellingskabels waren weggewerkt in het stuurlint en ja, ik had ook al SPD pedalen, pedalen waarbij je schoen in klikte in het pedaal, maar, in tegenstelling tot de Look pedalen, waren de "klikkers" verzonken in de schoenzool, zodat je niet als een rare waggelende eend liep, zeker niet als het een beetje glad was. (Ik was geloof ik de eerste Nederlander die dat soort pedalen had.)
Hoe dan ook, Jan de Haan vertrok, na een aantal overvallen en inbraken, naar Weesp en om daar nu naar toe te gaan met de fiets voor een servicebeurt en dan die fiets een dag of zo later op te moeten halen, nee, dat was me te gortig. Ondertussen hadden de gebroeders Das de huik aan de wilgen gehangen en hadden de zaak over gedaan aan ene W. Hij was een dynamische fietsenmaker. De man had handen van goud. Hij kon van drie wrakken en geweldig goede fiets maken en, toen ik voor het eerst bij hem in de winkel kwam, klikte het tussen ons. Hij was een ex marine dienstplichtige, een torpedomaker, dus een man die en van knutselen wist en van elektronica, en ja, dat oud marine verleden sprak me ook aan. (Hoewel hij als deserteur te boek had gestaan, begreep ik.) Ik vertrouwde het onderhoud van mijn fiets dan ook met liefde aan hem toe. W. was een grote vent, qua breedte dan. Hij was ongeveer 25 centimeter te kort voor zijn gewicht. Hij was/had een eenmanszaak en kreeg het werk vaak daardoor vaak niet helemaal af. Door omstandigheden op mijn werk had ik in die tijd de weekenden vrij. Ik voer toen niet, was, zoals dat heet, niet operationeel. Hij vroeg of ik niet, op de zaterdagen, bij hem wilde komen werken. In ruil daarvoor zou hij mijn fiets gratis servicebeurten geven en ook het te vervangen materiaal was voor nop. Zelfs bandjes en zo, kon ik tegen inkoopsprijs krijgen. Ik stemde toe. Vergeet niet, de jaren '80 waren niet de beste jaren voor de werkende mensen, zeker niet voor mensen in overheidsdienst in die tijd, vooral doordat een van de vele kabinetten Lubbers de dienst uitmaakte in die jaren.
Ik heb veel dingen van W. geleerd op fiets herstel gebied, dingen waar ik nu, het is alweer bijna dertig jaar later, vaak nog plezier van heb.

Toen ontmoette ik dus ook ene K., de vriendin van W. Ze kwam op het einde van elke zaterdag langs om W. op te halen, om nog wat te drinken en ze had vaak een paar broodjes bij zich. Ze was, hoe zeg ik dat netjes: wulps? Geproportioneerd? Flirt? Uitdagend? Snollerig? Hoers? Platvloers? Allemaal waar. Dik opgeverfd, een hele geblondeerde kop met haar, enorme borsten die altijd uit een veel te laag bloesje puilden en een rok die nog net niet alles verried van dat wat eigenlijk verborgen moest blijven. Maar: ze was zeker sympathiek, haast moederlijk in haar omgang met mij en haar vriend W. Het was een vreemd type, maar helemaal niet onaardig!
Het werk beviel me en ik had, in tegenstelling tot W., die een grumpy was, een zekere flair om fietsen, zowel nieuw als gebruikt, te verkopen. Mijn record was ooit zeven nieuwe fietsen op een (1) zaterdag. Dus ja, het klikte. 
Langzaam begon ik iets meer van hun leven te begrijpen en ja, dat leven van hen was heel ingewikkeld. K. was een wat simpele vrouw, die vooral bij Nagelstudio's en Kapsalons zat en dat vaak drie keer in de week en daarnaast ook de (wat meer ordinaire) modezaken niet schuwde.
W. was nogal volks, behoorlijk platvloers, reed in een dikke Jeep Wrangler, customized, als ik het goed vertel en was niet van het uiterlijk. Hij had een buik, was kalend en morsig. Hij zoop meer per dag dan de gemiddelde KM man in een maand en deed dat ook tijdens het werk. Maar goed, ik was dertig jaar jonger toen en ik bekeek het allemaal met een lachend en wat naïef oog.
Wel merkte ik dat het uitgave patroon van K., maar ook van W., vaak meer was dan het inkomen dat wij op zo een zaterdag genereerden. En ja, dat moest mis gaan lopen. En, inderdaad, de ruzies en discussies over werk en geld begonnen ook te komen, vrij kort na mijn aantreden.

= waarin K. verteld dat zij niet van SM houdt, maar W. wel. Waarin W. zijn Jeep in de puinpoeier rijdt en ik achter het geheim van zijn loopneus kom=