(Ondertitel: over seks, sensatie en bondage)
Ja, dit is een apart verhaal. Het gaat over een wereld die ik helemaal niet kende, in die jaren en die ik, overigens, nog steeds niet ken. Ook heb ik al helemaal geen behoeft om die wereld te willen leren kennen, dit voor het goede begrip. Het ging over een wereld waarin bondage en SM hoogtij vierden en "ontrouw" een 'way of life' was in plaats van een zelfstandig naamwoord. Een wereld waarin dikke "Jeeps" normaal waren en zaken werden gedaan met allemaal snuifpoeder als basis en dan bedoel ik geen Vim of suikerpoeder of zo.
Voor het goede begrip nogmaals: SM/Bondage/ontrouw zijn niet mijn dingen en ik zal dus persoonlijk ook niet figureren in het onderhavige verhaal, ik zal slechts al observator en kenner van de feiten die gebeurden op treden. Het begon allemaal zo!
Ik had een (toen/ooit) fraaie racefiets. Een Batavus "Course". Ik show die fiets wel eens op mijn faceboek pagina. Op een heel ongelukkige dag kwam een hele dikke dame door een, voor haar, buitenbocht en voor mij een binnenbocht in Diemen op een brommertje en ze ramde me, met dat vette dikke lijf van haar, compleet. Ik had opeens een 'opgereden' frame, zoals dat heet in fietsenmakers termen. Ik kreeg de fiets met heel veel moeite nog net thuis en repte me naar de fietsenmakers die bij ons in het kleine winkelcentrum zaten, de gebroeders Das. Het waren twee wat oudere broers die, zo leek het, samen al meer dan honderd jaar fietsreparaties deden in een wat donker en duister winkeltje in dat winkelcentrum. Ze bekeken het frame van de Course, klikten met hun tongen en zeiden dat ze, voor 150 guldens, zo lang is het al geleden, de fiets helemaal nieuw hadden, binnen een week!
Dat klopte. God, wat was ik blij en dankbaar. Maar een fiets met 2 maal vijf verzetten schoot toen al niet meer op, hoewel ik er wel mee de raarste en zwaarste Limburgse heuvels had bedwongen. De hele wereld fietste toen eigenlijk al met 2 maal zeven tandwielen achter en met de kabels binnen de stuurlinten en de frames en zo.
Dus ja, de "Course" verouderde en ik kocht, na overleg met mijn dame, de lief, een nieuwe fiets. Niet omdat de Batavus nu helemaal af was, maar ja, je moet, of je wilt of niet, met je tijd mee. Ik ging naar "Reigersbos". Dat was toen nog een winkelcentrum waar je gewoon kon shoppen, maar dat nu helemaal verwilderd is door allemaal Suri/Antil zaakjes en idem clientèle en waar je niet dood gevonden zou willen worden, of je wordt er dan wel dood gevonden, zeg maar, maar dan door criminele activiteiten.
Jan de Haan, broer van de in Amsterdam en Ouderkerk aan de Amstel, wereldberoemde Gerrit de Haan, had er toen nog een gerenommeerde fietsen zaak. Ik kocht daar, op afbetaling, dat kon toen nog allemaal, mijn eerste Giant. Ook die zie je vaak staan afgebeeld op mijn FB pagina. Een fiets met wilde en fluorescerende kleuren, ja, dat was nu eenmaal zo in de jaren tachtig. Het was een "state of the art" fiets, met zogenaamde klikversnellingen, je hoefde alleen maar te schakelen en de ketting lag op het juiste tandwiel, zonder dat je bij moest schakelen, zoals met de eerdere commandeurs, de rem- en versnellingskabels waren weggewerkt in het stuurlint en ja, ik had ook al SPD pedalen, pedalen waarbij je schoen in klikte in het pedaal, maar, in tegenstelling tot de Look pedalen, waren de "klikkers" verzonken in de schoenzool, zodat je niet als een rare waggelende eend liep, zeker niet als het een beetje glad was. (Ik was geloof ik de eerste Nederlander die dat soort pedalen had.)
Hoe dan ook, Jan de Haan vertrok, na een aantal overvallen en inbraken, naar Weesp en om daar nu naar toe te gaan met de fiets voor een servicebeurt en dan die fiets een dag of zo later op te moeten halen, nee, dat was me te gortig. Ondertussen hadden de gebroeders Das de huik aan de wilgen gehangen en hadden de zaak over gedaan aan ene W. Hij was een dynamische fietsenmaker. De man had handen van goud. Hij kon van drie wrakken en geweldig goede fiets maken en, toen ik voor het eerst bij hem in de winkel kwam, klikte het tussen ons. Hij was een ex marine dienstplichtige, een torpedomaker, dus een man die en van knutselen wist en van elektronica, en ja, dat oud marine verleden sprak me ook aan. (Hoewel hij als deserteur te boek had gestaan, begreep ik.) Ik vertrouwde het onderhoud van mijn fiets dan ook met liefde aan hem toe. W. was een grote vent, qua breedte dan. Hij was ongeveer 25 centimeter te kort voor zijn gewicht. Hij was/had een eenmanszaak en kreeg het werk vaak daardoor vaak niet helemaal af. Door omstandigheden op mijn werk had ik in die tijd de weekenden vrij. Ik voer toen niet, was, zoals dat heet, niet operationeel. Hij vroeg of ik niet, op de zaterdagen, bij hem wilde komen werken. In ruil daarvoor zou hij mijn fiets gratis servicebeurten geven en ook het te vervangen materiaal was voor nop. Zelfs bandjes en zo, kon ik tegen inkoopsprijs krijgen. Ik stemde toe. Vergeet niet, de jaren '80 waren niet de beste jaren voor de werkende mensen, zeker niet voor mensen in overheidsdienst in die tijd, vooral doordat een van de vele kabinetten Lubbers de dienst uitmaakte in die jaren.
Ik heb veel dingen van W. geleerd op fiets herstel gebied, dingen waar ik nu, het is alweer bijna dertig jaar later, vaak nog plezier van heb.
Toen ontmoette ik dus ook ene K., de vriendin van W. Ze kwam op het einde van elke zaterdag langs om W. op te halen, om nog wat te drinken en ze had vaak een paar broodjes bij zich. Ze was, hoe zeg ik dat netjes: wulps? Geproportioneerd? Flirt? Uitdagend? Snollerig? Hoers? Platvloers? Allemaal waar. Dik opgeverfd, een hele geblondeerde kop met haar, enorme borsten die altijd uit een veel te laag bloesje puilden en een rok die nog net niet alles verried van dat wat eigenlijk verborgen moest blijven. Maar: ze was zeker sympathiek, haast moederlijk in haar omgang met mij en haar vriend W. Het was een vreemd type, maar helemaal niet onaardig!
Het werk beviel me en ik had, in tegenstelling tot W., die een grumpy was, een zekere flair om fietsen, zowel nieuw als gebruikt, te verkopen. Mijn record was ooit zeven nieuwe fietsen op een (1) zaterdag. Dus ja, het klikte.
Langzaam begon ik iets meer van hun leven te begrijpen en ja, dat leven van hen was heel ingewikkeld. K. was een wat simpele vrouw, die vooral bij Nagelstudio's en Kapsalons zat en dat vaak drie keer in de week en daarnaast ook de (wat meer ordinaire) modezaken niet schuwde.
W. was nogal volks, behoorlijk platvloers, reed in een dikke Jeep Wrangler, customized, als ik het goed vertel en was niet van het uiterlijk. Hij had een buik, was kalend en morsig. Hij zoop meer per dag dan de gemiddelde KM man in een maand en deed dat ook tijdens het werk. Maar goed, ik was dertig jaar jonger toen en ik bekeek het allemaal met een lachend en wat naïef oog.
Wel merkte ik dat het uitgave patroon van K., maar ook van W., vaak meer was dan het inkomen dat wij op zo een zaterdag genereerden. En ja, dat moest mis gaan lopen. En, inderdaad, de ruzies en discussies over werk en geld begonnen ook te komen, vrij kort na mijn aantreden.
= waarin K. verteld dat zij niet van SM houdt, maar W. wel. Waarin W. zijn Jeep in de puinpoeier rijdt en ik achter het geheim van zijn loopneus kom=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten