Ok, oké, in mijn laatste Blog was ik wel heel erg kort en meldde ik het overlijden van mijn maat Jan wel heel summier, geloof ik. Dat was dan toch wel een beetje de schok, natuurlijk. Maar het is nu eenmaal zo. Jan is niet meer. Woensdag j.l., 251012, is Jan rond 2215 overleden. Teun belde me, emotioneel natuurlijk. Ok, we wisten dat het zou gaan gebeuren, het ging al een paar dagen slechter met hem en hij was nu een zwaar zieke man. Maar toch, dit soort zaken komen altijd te vroeg. Altijd. Ik slikte, snikte en vroeg Teun of ik hem even later terug kon bellen. Teun slikte natuurlijk ook. Iets later had ik hem weer aan de lijn en hij vertelde, summier, over het overlijden van Jan. We spraken nog wat en haalden nog wat herinneringen op, waren allebei emotioneel en keerden terug naar de praktijk. Hij zou verder laten weten wanneer en hoe de crematie etc. en ik zou een mail naar de maten sturen en we zouden elkaar verder op de hoogte houden en zo. E. had al door wat er was en zo als ze is, troostte ze me zo goed ze kon. We spraken nog wat over sterfgevallen in de familie- en vriendenkring, zo gaat dat, denk ik. Ik opende de PC, klikte mijn mailbox aan en mailde het nare, maar wel door iedereen in 'onze' kring verwachtte, nieuws. Triest en emotioneel, checkte ik nog even buienradar, ja ik moet wel naar het werk natuurlijk bij voorkeur op de fiets, en zag dat dat ging. Ondertussen had ik toch nog wat late mailers bereikt die het bericht hadden gelezen, Werner had nachtdienst, schijnbaar en ook Aad was nog op. Irma, ergens vanuit China, had het bericht ook gelezen, het is daar dan al morgen en iedereen was geschokt, toch nog.
De dag die volgde was ik down. Het werk was saai, ik deed alles op de routine, ik had geen lol, was er niet bij, robotachtig. Marjan, eeen vriendin/collega wiens man ook die vreselijke ziekte heeft, zag m'n kop en vroeg wat er was. Ik wilde haar niet opzadelen over het oordeel dat haar man ook zou treffen, maar deed het, onder verontschuldigingen, toch. Ook zij troostte me. Rond elf uur belde ik A., de vrouw van Jan. Ze was/deed nuchter maar vertelde dat ze het nog steeds niet kon beseffen. Volgens haar was Jan 'vredig' ingeslapen en dat was dan weer een troost voor me.
Die avond opende ik de mailbox weer! Een stroom van condoleancebetuigingen las ik. Ik had al geschreven dat Jan geliefd was, maar dat hij zo geliefd was, had ik niet bevroed. Die avond mailde ik met allerlei mensen, maar vooral met Aad M., die een faceboek pagina bijhoudt omtrent alle mensen en gebeurtenissen die in de periode dat Jan en ik en Aad en Werner bij de compagnie dienden. Ook van velen van hen, kreeg ik (in cc vaak) mails. Dat deed echt deugd. Ik had van A. begrepen, en dat werd nu door Teun bevestigd, dat de crematie op maandag 29 oktober zou zijn. Ik liet een briefje voor m'n directe chef achter dat ik die dag vrij moest nemen, iets waar ik hem al over in-gefloten had een tijdje terug, toen het zo bergafwaarts ging met Jan. Mijn Filiaalmanager had het briefje kennelijk gelezen en kwam me, heel gemeend, condoleren en maakte een praatje en vroeg of het ging. God, dat deed ook weer deugd.
Vandaag namen we echt afscheid van Jan. Ik vertrok natuurlijk veel te vroeg van huis, oude KM gewoonte, maar dat pakte, oude KM gewoontes zijn niet voor niets zo ontstaan, gelukkig goed uit. De crematie was in Spijkenisse, onder de rook, nee geen geintje, van Rotterdam. Het adres was moeilijk te vinden, waarschijnlijk te nieuw voor mijn navigatie apparaat. Ik kreeg in elk geval van de stem opdracht om: "Links af slaan", waar een boerenweggetje was, waar een 'verboden in te rijden' bord stond. Aad bleek vlak achter me te rijden en even later belden we. We waren helemaal verkeerd, of in de war, maar goed, we bereikten het crematorium uiteindelijk toch. Maf genoeg was ook Werner daar net op dat punt aangekomen. En zo, vergezeld van mijn beide 'zoons', liepen ik naar het crematorium. Het kwam dus gelukkig goed. De 'opkomst' was groots! Oud collegae van de marine, kennissen van Jan uit zijn kringen, familieleden en 'what have you', waren in overtal aanwezig. De aula was zo vol dat de aanwezige stoelen, een dertigtal, gevuld waren en dat er zeker nog een vijftigtal aanwezigen moesten staan. De muziek begon met het geweldige Pink Floyd nummer: 'Wish you were here.' Ik schoot in de emoties. Jaren geleden heb ik al eens met E. afgesproken dat op mijn afscheid ook PF te horen moet zijn. Mijn keuze is dan weliswaar 'Shine on you crazy diamond'. Dan wel de hele versie, die dan een half uur duurt. 'Want", zei ik tegen E., "bij mijn leven hebben ze nooit naar me willen luisteren, maar bij mijn dood zullen ze dus wel moeten." Maar dat is een geintje, natuurlijk. (Hoewel?)
Zoals gezegd, het was indrukwekkend. Zoon Johan en dochter Annemiek deden een hele fraaie samenspraak over hun pa en ik zag menigeen een traan wegpinken en ik was ook blij dat ik een pakje zakdoeken bij me had. De toespraakjes, de aanwezigheid van heel velen en de waardigheid waarmee men afscheid nam van een goede, zeg maar beste, gozer. Iets van een reünie heeft het toch altijd ook wel, natuurlijk, zo'n bijeenkomst. Je ziet mensen of familie of collegae die je jaren niet hebt gezien of hebt gesproken. Frits was er en we babbelden even over het volgende (fiets)jaar. (Het leven gaat door, ja, zo is het gewoon.)
Ik condoleerde de familie en dat was leuk en dat was naturel. Ik beloofde A. om contact te blijven houden en voor een van de eerste keren in mijn leven, geloof ik dat dat zo ook zal gaan. Wat ik met Jan had, heb ik ook wel met haar. Ik geloof en beloof dat ik contact met haar zou houden. De kinderen van Jan en A. herkenden me van de foto achterop een van mijn boeken en we spraken nog wat. Ik wenste hen sterkte en zei dat ik zeker wist dat ze ervoor elkaar en voor A. zouden zijn in deze moeilijke tijden.
Ik reed terug en had naast de gebruikelijke vreselijke files ook nog een vreselijk noodweer onderweg.
Maar da's niet erg, althans niet in vergelijking met het besef dat Jan er nu echt niet meer is!
maandag 29 oktober 2012
zaterdag 27 oktober 2012
Lance: 'In nauwe schoentjes'
De Vlaamse taal is zo'n stuk rijker dan de onze, dat vind ik in elk geval! Dat is nogal gek natuurlijk, want het is gewoon Nederlands, net zoals het Limburgs en het Drents dat zijn. Maar, ik vind het (vaak) zo'n duidelijke en ter zake doende taal dat het mij opvalt dat er zoveel fraaie en directe opmerkingen en aanduidingen voor bepaalde situaties zijn, die wij, in ons Nederlands, nauwelijks gebruiken. Ik ben bang dat ons Nederlands een taal voor technocraten is geworden en voor mensen die geen gevoel voor taal en de romantiek van de taal meer hebben. Het feit dan men wil (of misschien al bezig is) om in het Engels college geven aan bepaalde universiteiten, zegt al genoeg voor de teloorgang van onze taal. Ok, ik weet het wel, het Vlaams zit vol met gedwongen en verwrongen Franse vertalingen in het Nederlands en die zijn vaak tandenknarsend en erbarmelijk slecht. 'Mijn botten', schiet me nu even snel te binnen, wat dan in het Frans iets als 'Lik mijn laarzen, 'mes bottines' zal zijn.
Neem nu zo'n opmerking als die, die in de kop van dit artikeltje staat: 'In nauwe schoentjes'.
Begrijp je hem? Vertaal hem maar, voor jezelf. Ik heb vroeger, en soms nu nog, ook wel eens in een schoenenmaat gelopen die net te klein was, en dan voel je je heel ongemakkelijk hoor en je poten doen een partij pijn, dat 'wil je niet weten', zeggen wij dan weer, maar de Vlaming heeft daar weer een veel fraaiere uitdrukking voor natuurlijk! 'Het is niet te doen!', zeggen zij dan weer en dat geeft ook meteen aan wat dat is. Het is ook 'niet te doen', met je maat 44 B in maat 44 S te lopen, zoals dat mij overkwam tijdens een deelname aan de (militaire versie) van een 4-daagse.
Maar goed, ik schijn in mijn laatste Blog toch te hoopvol gestemd geweest te zijn over de onschuld van iemand die ik totaal niet mag of ooit heb gemogen. Hij, Lance Armstrong dus, zit ondertussen, ik was het Blog al een tijd eerder begonnen, voor het onthullende rapport in ieder geval, niet meer in te nauwe schoenen, maar is er volkomen uit gestapt. Alle Tourzeges zijn hem ontnomen en hij is nu de grootste bedrieger in de, overigens van bedrog vol staande, wielerwereld. Mensen die hem jaren en jaren lang bewierookten, alles van hem als zoete koek slikten en aan ieder woord uit zijn mond het 'Evangelie van Lance' ophingen, daar boeken vol over schreven, hebben hem nu verketterd en vernietigd en laten hem als de bekende hete kool uit het vuur vallen. Terecht? Misschien. Ik schreef het al eerder: ik ben nooit, en dat kan ik bewijzen, een liefhebber of voorstander dan wel fan van de man geweest. (Lees mijn boek: 'Over mijn toeren', waarin ik een stukje over de Texaan schrijf.) Maar ik geloof domweg niet dat een man als Armstrong, hoeveel macht, (gut, ik schreef eerst 'power', lekkere taalpurist ben ik dus) hij dan ook had, ik geloof dus niet dat hij zeven jaar lang, en langer natuurlijk, het hele peloton van doping controleurs kon omkopen. Niet alleen tijdens, maar ook 'buiten competitie', tijdens de onaangekondigde controles, die worden uitgevoerd.
(Een schril voorbeeld van die 'buiten competitie' controles geef ik nu: een Belgisch coureur, ik geloof dat het Kevin van Impe was, maar ik hoop het niet voor hem zoals je zult lezen, had net zijn pasgeboren kindje verloren. Omdat de coureur in zijn enorme verdriet aan van alles moest denken behalve dan aan de buiten competitie controles, was hij niet thuis, toen er een club dopingcontroleurs om zijn urinemonster en bloedmonster kwamen vragen. Voorbereidingen voor de begrafenis, het enorme verdriet van hem en zijn vrouw, rouwkaarten, kerkdienst, nu ja, dat soort zaken meer, natuurlijk. De doping autoriteiten waren onverbiddelijk, ondanks zijn trieste verhaal: Niet thuis getroffen is positieve plas, dus: zondaar!)
Als het wel zo is, dat LA de zaak enorm fleste, ik schreef dat in een vorig bericht al, dan zijn al die antidoping instanties en al de hogere instanties die hen dan weer aansturen, natuurlijk net zo verrot al die wielerwereld zelf!
Dus de wielersport is verrot, maar: what's new? Als je zelfs maar een paar boeken over die, nog steeds fantastische (en enige echte) sport hebt gelezen weet je dat de coureurs, vanaf Mathieu Cordang tot en met Alberto Contador, hebben gepakt. (Of willen pakken of zullen pakken!)
Nogmaals, lees mijn Blog over de Rabobank ploeg: de jongens moeten wel! Hun bazen willen hun, niet eens overdreven hoge, salarissen terug verdienen door hun sponsor naam in beeld te laten komen.
Ik herhaal nog even een ding: Lance won (misschien) gedopeerd zijn TDF's. Maar waarom won Boogerd, volgens Leipheimer ook gedopeerd, dan geen enkele TDF? En waarom heeft Indurain er wel vijf gewonnen, zonder ooit in opspraak gekomen te zijn? En waarom won die Leipheimer, gedopeerd door onze Boerenleenbank, dan zo weinig? En Hincapie uit de ploeg van LA? Hij is toch ook geen grootwinnaar? Te weinig geprikt? En Mentsjov is/was gewoon een goed coureur en won natuurlijk maar een GDI en een VDE, de tweede VDE kwam door verkeerde plassen van Heras, geloof ik!
Ik zal de rest van mijn leven de wielersport altijd een heel warm hart toedragen, pakken of niet pakken! (Ik vermoed overigens dat er een complot achterzit van de voetbal organisaties die ondertussen in het gedrang komen doordat het fietsen een veel zwaardere sport is en veel meer kijkplezier geeft dan dat voetbalspelletje, dat: 'tikkie terug, Jaap' is geworden en dat zo vreselijk blase is momenteel, door de enorme belangen, denk aan miljarden euro's en omkopingsschandalen en verkochte wedstrijden, die op het spel staan en die dat nu een beetje gingen verliezen tegen de enorme kijkdichtheid van de fietssport. Ja, ja, weer lekker complotdenken, ik vind het heerlijk.)
Nog even herhalen: het is: de wielersport en hetvoetbalspel/tennispel etc.
In maart begint het spektakel weer! Ik ga kijken, echt!
Ik ga hier niet aan Mart Smeets bashing doen. Da's goedkoop en niet nodig. Smeets heeft zelf zijn boek 'De Lance factor' al uit de competitie voor een of ander boekenprijs gehaald. Dat zegt genoeg.
Maar, wat voor Smeets geldt, geld ook voor vele mensen die zich alleen maar aanschurken tegen 'sterke mannen'. Dat was al zo bij Jezus Christus, bij de Romeinse keizers, Karel de vijfde, bij Napoleon Bonaparte, bij Anton Mussert of A. Hitler en nu ook weer bij een heerser in het peloton.
Is dat erg? Ik weet het niet zo, ik geloofde ooit in God.
Neem nu zo'n opmerking als die, die in de kop van dit artikeltje staat: 'In nauwe schoentjes'.
Begrijp je hem? Vertaal hem maar, voor jezelf. Ik heb vroeger, en soms nu nog, ook wel eens in een schoenenmaat gelopen die net te klein was, en dan voel je je heel ongemakkelijk hoor en je poten doen een partij pijn, dat 'wil je niet weten', zeggen wij dan weer, maar de Vlaming heeft daar weer een veel fraaiere uitdrukking voor natuurlijk! 'Het is niet te doen!', zeggen zij dan weer en dat geeft ook meteen aan wat dat is. Het is ook 'niet te doen', met je maat 44 B in maat 44 S te lopen, zoals dat mij overkwam tijdens een deelname aan de (militaire versie) van een 4-daagse.
Maar goed, ik schijn in mijn laatste Blog toch te hoopvol gestemd geweest te zijn over de onschuld van iemand die ik totaal niet mag of ooit heb gemogen. Hij, Lance Armstrong dus, zit ondertussen, ik was het Blog al een tijd eerder begonnen, voor het onthullende rapport in ieder geval, niet meer in te nauwe schoenen, maar is er volkomen uit gestapt. Alle Tourzeges zijn hem ontnomen en hij is nu de grootste bedrieger in de, overigens van bedrog vol staande, wielerwereld. Mensen die hem jaren en jaren lang bewierookten, alles van hem als zoete koek slikten en aan ieder woord uit zijn mond het 'Evangelie van Lance' ophingen, daar boeken vol over schreven, hebben hem nu verketterd en vernietigd en laten hem als de bekende hete kool uit het vuur vallen. Terecht? Misschien. Ik schreef het al eerder: ik ben nooit, en dat kan ik bewijzen, een liefhebber of voorstander dan wel fan van de man geweest. (Lees mijn boek: 'Over mijn toeren', waarin ik een stukje over de Texaan schrijf.) Maar ik geloof domweg niet dat een man als Armstrong, hoeveel macht, (gut, ik schreef eerst 'power', lekkere taalpurist ben ik dus) hij dan ook had, ik geloof dus niet dat hij zeven jaar lang, en langer natuurlijk, het hele peloton van doping controleurs kon omkopen. Niet alleen tijdens, maar ook 'buiten competitie', tijdens de onaangekondigde controles, die worden uitgevoerd.
(Een schril voorbeeld van die 'buiten competitie' controles geef ik nu: een Belgisch coureur, ik geloof dat het Kevin van Impe was, maar ik hoop het niet voor hem zoals je zult lezen, had net zijn pasgeboren kindje verloren. Omdat de coureur in zijn enorme verdriet aan van alles moest denken behalve dan aan de buiten competitie controles, was hij niet thuis, toen er een club dopingcontroleurs om zijn urinemonster en bloedmonster kwamen vragen. Voorbereidingen voor de begrafenis, het enorme verdriet van hem en zijn vrouw, rouwkaarten, kerkdienst, nu ja, dat soort zaken meer, natuurlijk. De doping autoriteiten waren onverbiddelijk, ondanks zijn trieste verhaal: Niet thuis getroffen is positieve plas, dus: zondaar!)
Als het wel zo is, dat LA de zaak enorm fleste, ik schreef dat in een vorig bericht al, dan zijn al die antidoping instanties en al de hogere instanties die hen dan weer aansturen, natuurlijk net zo verrot al die wielerwereld zelf!
Dus de wielersport is verrot, maar: what's new? Als je zelfs maar een paar boeken over die, nog steeds fantastische (en enige echte) sport hebt gelezen weet je dat de coureurs, vanaf Mathieu Cordang tot en met Alberto Contador, hebben gepakt. (Of willen pakken of zullen pakken!)
Nogmaals, lees mijn Blog over de Rabobank ploeg: de jongens moeten wel! Hun bazen willen hun, niet eens overdreven hoge, salarissen terug verdienen door hun sponsor naam in beeld te laten komen.
Ik herhaal nog even een ding: Lance won (misschien) gedopeerd zijn TDF's. Maar waarom won Boogerd, volgens Leipheimer ook gedopeerd, dan geen enkele TDF? En waarom heeft Indurain er wel vijf gewonnen, zonder ooit in opspraak gekomen te zijn? En waarom won die Leipheimer, gedopeerd door onze Boerenleenbank, dan zo weinig? En Hincapie uit de ploeg van LA? Hij is toch ook geen grootwinnaar? Te weinig geprikt? En Mentsjov is/was gewoon een goed coureur en won natuurlijk maar een GDI en een VDE, de tweede VDE kwam door verkeerde plassen van Heras, geloof ik!
Ik zal de rest van mijn leven de wielersport altijd een heel warm hart toedragen, pakken of niet pakken! (Ik vermoed overigens dat er een complot achterzit van de voetbal organisaties die ondertussen in het gedrang komen doordat het fietsen een veel zwaardere sport is en veel meer kijkplezier geeft dan dat voetbalspelletje, dat: 'tikkie terug, Jaap' is geworden en dat zo vreselijk blase is momenteel, door de enorme belangen, denk aan miljarden euro's en omkopingsschandalen en verkochte wedstrijden, die op het spel staan en die dat nu een beetje gingen verliezen tegen de enorme kijkdichtheid van de fietssport. Ja, ja, weer lekker complotdenken, ik vind het heerlijk.)
Nog even herhalen: het is: de wielersport en hetvoetbalspel/tennispel etc.
In maart begint het spektakel weer! Ik ga kijken, echt!
Ik ga hier niet aan Mart Smeets bashing doen. Da's goedkoop en niet nodig. Smeets heeft zelf zijn boek 'De Lance factor' al uit de competitie voor een of ander boekenprijs gehaald. Dat zegt genoeg.
Maar, wat voor Smeets geldt, geld ook voor vele mensen die zich alleen maar aanschurken tegen 'sterke mannen'. Dat was al zo bij Jezus Christus, bij de Romeinse keizers, Karel de vijfde, bij Napoleon Bonaparte, bij Anton Mussert of A. Hitler en nu ook weer bij een heerser in het peloton.
Is dat erg? Ik weet het niet zo, ik geloofde ooit in God.
woensdag 24 oktober 2012
Melancholie en Jan
Ooit, misschien wel vijfendertig jaar terug of zo, las ik eens een boek. Dat doe ik wel eens een enkele keer, trouwens. Ik geloof dat het boek 'De mandarijnen' was van Simone de Beauvoir, maar het kan ook iets uit het fenomenale oeuvre van Hella Hasse geweest zijn. Ik weet alleen nog dat het van een vrouwelijke schrijver was, in ieder geval.
Waar het in ieder geval op neer kwam, was dat ik het boek ergens in het begin van de herfst las en dat het me geweldig melancholisch stemde. Het stemde me triest en toch hoopvol op een gekke maar vooral tegenstrijdige manier, trouwens. Dat had diverse redenen en de minst erge daarvan was dat het weer eens herfst was. Ik diende, als korporaal, in die tijd in Hilversum, in die prachtig gelegen kazerne, bijna helemaal omgeven door bossen en struiken en boomgroepen. Al dat gewas was al aan het kleuren in herfsttooi en ja, dat is natuurlijk prachtig om te zien. Zo heeft elk seizoen wel mooie dingen, uiteraard. Elk seizoen symboliseert natuurlijk iets van het mensenleven. De lente is de jeugd, het jonge groen aan de bomen en planten, de zomer is dan de bloei van het leven, de aren zijn rijp en de bossen vol met groen, de temperaturen aangenaam, de herfst is dan de intredende ouderdom, net als het haar van de mens, zo kleuren ook de bomen en zo en de winter staat natuurlijk voor het afsterven van het leven, de dood zeg maar, met zijn lege akkers en kale bomen en zijn kilte.
Niet dat ik dat zelf zal hebben uitgevonden, hoewel ik mezelf wel prijs met die mooie symboliek, maar ik zal dat ooit wel eens ergens gelezen hebben, denk ik.
Die herfst was ik zelf in de echte zomer van mijn jaren. Ik was halverwege de twintig en was net vader geworden van een geweldige zoon. Serge heet de jongen, in mijn ogen altijd nog een jongen maar hij is een vlowassen man, nu natuurlijk. Hij is de vader van een geweldige kleinzoon en (op het moment van schrijven) staat zijn vriendin, Nicoline, op het punt van bevallen van hun tweede kind, een dochter dit keer.
In ieder geval, die herfst stond ik aan het begin van een carrière waarvan ik nog niet kon bevroeden wat die voor mij in petto had. Ik was de jongste korporaal ooit in mijn vak (tot dan toe) en de toekomst scheen me toe te lachen. Maar mijn (nog vrij prille) huwelijk was al wel in de herfst van haar bestaan. Mijn toenmalige echtgenote had, laat ik het zo zeggen, andere en meer interessante mannen leren kennen. Dat ze later van steeds koudere Kermissen thuiskwam in die interesses was, jaren later, slechts een troost en een wraak. Wraak is een gerecht dat je het beste koud kunt eten is een (Spaans?) gezegde, maar daar wil ik niet verder over gaan.
In ieder geval, die herfst, na het lezen van het boek en met de verkleurende en vallende bladeren werd het begrip 'melancholie' me voor het eerst duidelijk! Dat aparte gevoel dat in je bloed zit en in je geest en dat je triest maakt om verloren dingen en zaken en misschien ook wel blij om de dingen die nog moeten gaan gebeuren of komen.
Ik ben nu zelf in die herfst van mijn leven. Ik ben 60. Dat is jong nog natuurlijk, heel jong en zo voel ik me ook. Mijn ouwe gabber Jan heeft de strijd om zijn leven bijna moeten opgeven, het einde nadert nu met rasse schreden, maar ik doe nog dingen die ik dertig jaar geleden niet eens deed. Ik fietste op de Alp, ik heb veel plannen voor het volgende fietsseizoen en ik werk me nog de koelere!
Maar ook mijn gezin, kinderen, kleinkind en aspirant kleinkind, leven helemaal in me. Mijn huwelijk met E. is oké, ik houd van haar als nooit tevoren, dus wat doe ik nu sombermans en? Nee ik sta nog steeds midden in het leven, hoor, maar ik weet dat de beste jaren een beetje over zijn, natuurlijk.
God wat een k.. verhaal denk je nu en wat 'heb' dit allemaal met fietsen te maken?
Nou niks en alles. Ik kwam op deze gedachten en herinneringen toen ik gistermiddag naar huis fietste. Het was een waarlijk schitterende herfstdag met een temperatuur die we de afgelopen zomer nauwelijks hebben gekend. Ik reed langs de rand van het mooie park dat aan de Amstel grenst en zag de prachtige herfstkleuren aan de bomen. Aan de overkant van de rivier zag ik het lover ook in herfsttooi en heel langzaam zonk die melancholie binnen in mijn gemoed.
Tja, afscheid van de zomer (die nauwelijks een zomer was) afscheid van weer een jaar dat weer te snel ging en waar ik hele goede souvenirs aan heb overgehouden. Maar ook het verwelkomen van de nog ongeboren kleindochter die het leven van E. en mij nog meer zal opvullen.
Goh, somber stukje eigenlijk hé?
Ach, er is een oud spreekwoord dat zegt dat mensen gekke dingen gaan doen als de bladeren aan de bomen verkleuren. Maar nee, dat geld voor mij niet. Ik ga morgen maar weer eens de varkensstal die de collegae op het werk hebben achtergelaten opruimen. Daarna ga ik weer lekker genieten van de herfstkleuren van de bomen. Op de fiets!
Ik ben bezig met deze Blog en de telefoon gaat: Teun. E. neemt op en weet dat het moeilijk wordt.
Teun, nog heel nuchter, vertelt dat Jan een goede tien minuten gelden is overleden.
Man! We schieten iets later allebei in de tranen! Sorry, dit is nu allemaal heel emotioneel, maar ja, melancholie, toch?
Waar het in ieder geval op neer kwam, was dat ik het boek ergens in het begin van de herfst las en dat het me geweldig melancholisch stemde. Het stemde me triest en toch hoopvol op een gekke maar vooral tegenstrijdige manier, trouwens. Dat had diverse redenen en de minst erge daarvan was dat het weer eens herfst was. Ik diende, als korporaal, in die tijd in Hilversum, in die prachtig gelegen kazerne, bijna helemaal omgeven door bossen en struiken en boomgroepen. Al dat gewas was al aan het kleuren in herfsttooi en ja, dat is natuurlijk prachtig om te zien. Zo heeft elk seizoen wel mooie dingen, uiteraard. Elk seizoen symboliseert natuurlijk iets van het mensenleven. De lente is de jeugd, het jonge groen aan de bomen en planten, de zomer is dan de bloei van het leven, de aren zijn rijp en de bossen vol met groen, de temperaturen aangenaam, de herfst is dan de intredende ouderdom, net als het haar van de mens, zo kleuren ook de bomen en zo en de winter staat natuurlijk voor het afsterven van het leven, de dood zeg maar, met zijn lege akkers en kale bomen en zijn kilte.
Niet dat ik dat zelf zal hebben uitgevonden, hoewel ik mezelf wel prijs met die mooie symboliek, maar ik zal dat ooit wel eens ergens gelezen hebben, denk ik.
Die herfst was ik zelf in de echte zomer van mijn jaren. Ik was halverwege de twintig en was net vader geworden van een geweldige zoon. Serge heet de jongen, in mijn ogen altijd nog een jongen maar hij is een vlowassen man, nu natuurlijk. Hij is de vader van een geweldige kleinzoon en (op het moment van schrijven) staat zijn vriendin, Nicoline, op het punt van bevallen van hun tweede kind, een dochter dit keer.
In ieder geval, die herfst stond ik aan het begin van een carrière waarvan ik nog niet kon bevroeden wat die voor mij in petto had. Ik was de jongste korporaal ooit in mijn vak (tot dan toe) en de toekomst scheen me toe te lachen. Maar mijn (nog vrij prille) huwelijk was al wel in de herfst van haar bestaan. Mijn toenmalige echtgenote had, laat ik het zo zeggen, andere en meer interessante mannen leren kennen. Dat ze later van steeds koudere Kermissen thuiskwam in die interesses was, jaren later, slechts een troost en een wraak. Wraak is een gerecht dat je het beste koud kunt eten is een (Spaans?) gezegde, maar daar wil ik niet verder over gaan.
In ieder geval, die herfst, na het lezen van het boek en met de verkleurende en vallende bladeren werd het begrip 'melancholie' me voor het eerst duidelijk! Dat aparte gevoel dat in je bloed zit en in je geest en dat je triest maakt om verloren dingen en zaken en misschien ook wel blij om de dingen die nog moeten gaan gebeuren of komen.
Ik ben nu zelf in die herfst van mijn leven. Ik ben 60. Dat is jong nog natuurlijk, heel jong en zo voel ik me ook. Mijn ouwe gabber Jan heeft de strijd om zijn leven bijna moeten opgeven, het einde nadert nu met rasse schreden, maar ik doe nog dingen die ik dertig jaar geleden niet eens deed. Ik fietste op de Alp, ik heb veel plannen voor het volgende fietsseizoen en ik werk me nog de koelere!
Maar ook mijn gezin, kinderen, kleinkind en aspirant kleinkind, leven helemaal in me. Mijn huwelijk met E. is oké, ik houd van haar als nooit tevoren, dus wat doe ik nu sombermans en? Nee ik sta nog steeds midden in het leven, hoor, maar ik weet dat de beste jaren een beetje over zijn, natuurlijk.
God wat een k.. verhaal denk je nu en wat 'heb' dit allemaal met fietsen te maken?
Nou niks en alles. Ik kwam op deze gedachten en herinneringen toen ik gistermiddag naar huis fietste. Het was een waarlijk schitterende herfstdag met een temperatuur die we de afgelopen zomer nauwelijks hebben gekend. Ik reed langs de rand van het mooie park dat aan de Amstel grenst en zag de prachtige herfstkleuren aan de bomen. Aan de overkant van de rivier zag ik het lover ook in herfsttooi en heel langzaam zonk die melancholie binnen in mijn gemoed.
Tja, afscheid van de zomer (die nauwelijks een zomer was) afscheid van weer een jaar dat weer te snel ging en waar ik hele goede souvenirs aan heb overgehouden. Maar ook het verwelkomen van de nog ongeboren kleindochter die het leven van E. en mij nog meer zal opvullen.
Goh, somber stukje eigenlijk hé?
Ach, er is een oud spreekwoord dat zegt dat mensen gekke dingen gaan doen als de bladeren aan de bomen verkleuren. Maar nee, dat geld voor mij niet. Ik ga morgen maar weer eens de varkensstal die de collegae op het werk hebben achtergelaten opruimen. Daarna ga ik weer lekker genieten van de herfstkleuren van de bomen. Op de fiets!
Ik ben bezig met deze Blog en de telefoon gaat: Teun. E. neemt op en weet dat het moeilijk wordt.
Teun, nog heel nuchter, vertelt dat Jan een goede tien minuten gelden is overleden.
Man! We schieten iets later allebei in de tranen! Sorry, dit is nu allemaal heel emotioneel, maar ja, melancholie, toch?
zaterdag 20 oktober 2012
De Raboploeg en de stekker eruit
Ik kwam vandaag, na een drukke en zware en frustrerende werkdag thuis. Ik was moe en redelijk 'pissed of', trouwens. Vanmorgen, rond vijf uur, het tijdstip dat ik aanstalten ga maken om te vertrekken, (E. leest toevallig over m'n schouder mee en zegt dat ik elke dag eerder lijk te vertrekken), oké dan, om half zes, maar wel vanmorgen heel vroeg dus, regende het weer behoorlijk. Aangezien ik niet kan douchen of mijn fietskleding kan drogen op mijn werk, ging ik dus maar, tandenknarsend, de huidige generatie zegt 'reluctant', richting sneltram. Vanaf Amstelveen naar A'dam Oost is de verbinding per openbaar vervoer naadje. Er gaan trams en sneltrams zat naar het centrum en naar station Amstel, maar daarna moet ik nog eens een kwartier lopen. De eerste tram vertrekt trouwens pas om 0600 vanaf station Amstelveen Centrum. Ik ben dus zodoende een half uur later op het werk, da's niet zo erg natuurlijk, ik werk dan wel iets langer door, maar terug ben ik ook weer eens een uur onderweg voor een afstand die hemelsbreed slechts tien kilometer is.
Het was trouwens ook nog eens zo'n koeleredag, jullie kennen dat wel. Alles zat tegen, de collegae hadden nog werk van gisteren laten staan, m'n wijnafdeling leek meer op een rommelzolder van zeventig dwergen met Alzheimer die in een nog ergere vlaag van verstandsverbijstering hadden gemeend de wijnen wel even te gaan vullen, maar dan tegen het alfabet in, dan dat ze leek op een wijn afdeling en ik was al moe voordat het eigenlijke werk, mijn diepvries vracht, begon. De FM was daardoor ook niet in een al te goede bui, zeg ik maar zachtjes, maar goed. Rond half een, verliet ik het pand. Ik was dus pas rond half twee thuis.
Ik zoende E., zij zoende me terug en dat was het eerste lichtpuntje van de dag en nee, er was nog geen nieuws over de a.s. kleindochter. Ok, Nicoline is nog niet uitgerekend, maar spannend is het allemaal wel, natuurlijk!
We hadden gisteren al de boodschappen gedaan, ook voor vandaag, dus ik zeeg, na me gedouched te hebben, dankbaar neer voor de TV. We kijken overigens, my God, wat klinkt dit ouwe mensen achtig, bijna de hele achtermiddag naar de Bels, met leuke en vooral ontspannende series als: Kaat en co, Thuis, (onze enige en favoriete soap) en dan kijk ik zelf verder nog naar wat andere series die men uitzend. E. vind dat meer 'kerels TV' en leest dan krant, boek, tijdschrift of wat dies meer zij. Ik vind het heerlijke en lekker te volgen TV, waarbij ik mij niet al te veel hoef in te spannen, moe als ik ben. Enfin, ik zit en klik als eerste TXT aan, lekker even het nieuws lezen. Ik zie en lees en ik denk: 'Verdraaid!' Nee, dat woord gebruikte ik niet, natuurlijk! Woorden als F..., S..., K.., krijg nu de 'koelere' en dat soort woorden wonnen het!
De Rabobank heeft blijkbaar de stekker uit de ploeg getrokken. Nu eens niet ene mevrouw Sap die dat deed, maar Knebel, de topbaas van Rabo himself. Holy Moly en wat nu? Een hele generatie jonge, goede en enthousiaste coureurs op straat zetten? Nee, eikels, dat kunnen jullie niet maken, mensen. Dit is F...... unbelievable! Dit gaat nergens over! De volgende gedachte die bij me opkwam was dat de jonkies nu voor de ouden moeten lijden, toch? Gesink, Mollema, Ten Dam, dat zijn 'nieuwe' coureurs die zich niet met de Fuentes'en en de Ferrari's van deze wereld in laten, toch?
De verbijstering sloeg toe. Toch ook wel begrip, later, toen het vreselijke nieuws even was ingedaald. Natuurlijk wil je als sponsor je naam niet verbinden aan een stel boeven, dat begreep ik ook wel. Maar: waren die 'nieuwe' coureurs dan opeens boeven? En waren die 'oude' coureurs, ik noem nu alleen Boogerd, Tankink, Dekker en Wauters en meer van die jongens, dan boeven? Ik schreef al eerder: als ze net zo veel gepakt hadden als de Berzin's en Virenque's en Zulle's van deze wereld, waarom hadden ze dan niet veel en veel meeer gewonnen? Omdat ze minder durfden te pakken dan de Berzin's etc. van deze wereld? Gelul. Je pakt en dan meteen flink, of je pakt niet, anders heeft het geen effect!
Maar, dacht ik, de Raboploeg is wel een ploeg van bankiers. En, waar het wielrennen van oudsher een, door de RK kerk gezegende, sport is die vol schelmen en schurken zit, is het bankierswezen natuurlijk ook niet helemaal 'boefjes' vrij. (Kijk naar de afgelopen jaren van recessie en bonussen.) Dus, dacht ik, wie weet loopt de Rabobank tegen zoveel tegenslag in het financiële traject aan dat ze die vijftien miljoen euro per jaar, hetgeen een schijntje is, in vergelijking tot de bonussen, niet meer willen ophoesten voor het mega spektakel dat het fietsen nu toch nog steeds is. En, dacht ik, misschien willen ze weer eens een andere bank overnemen of zo, voor een veelvoud van die voornoemde 15 met zes nullen. Zo, dacht ik, kom je er dan dus makkelijk onderuit, want nu heb je een goed verhaal om die sponsoring af te breken en dat bedrag als bonus aan je medewerkers uit te keren.
Ja, zo dacht ik. Er schijnt een Amerikaans gezegde te zijn dat ongeveer luidt: 'Laten we de wereld verbeteren en de advocaten als eerste afmaken'. Verander het woord advocaten in bankiers en dan kan ik daar helemaal in meegaan.
Ben ik nu triest? Nee, in gene dele. God, wat fraai Nederlands weer, niet? Nee, de wielersport, de enig echte sport die bestaat, de rest zijn spelletjes, zal alles overleven. Net als een goed huwelijk alles zal overleven en elke storm kan doorstaan.
Saneren: ja! Uitroeien van de boeven: ja! Minder spektakel in de etappes: ja!
Maar die boeven zijn vaak niet de jongens die ik en met mij meerdere liefhebbers van die toegankelijke sportlui, je kunt een praatje met ze maken, ze antwoorden je op je vragen, ze groeten je terug en zijn blij al er applaus voor hen klinkt, zoals ik samen met Esmee mocht meemaken in de afgelopen Eneco Tour. Nee, de echte boeven zijn de sponsoren, die niet in shirt en korte broek gekleed gaan, maar in streepjespak, (vroeger de kleding van gevangenisbewoners) die hun naam zoveel minuten per dag, maal zoveel keer per maand, keer zoveel minuten per uitzending in beeld willen zien. En de jongens moeten daar dus aan voldoen en 'van voren' zitten en in beeld voor de camera's. Dat wordt dan allemaal getimed en opgenomen en berekend in de grote sponsor kantoren.
Want de sponsoren willen hun geld terug zien in de TV uitzendingen. Dat is terecht. Maar niet ondanks alles. En niet, nu het spannend wordt, de schuld alleen maar bij de coureurs leggen. Nu ook laten zien dat je als sponsor een grote jongen bent en ook mede de schuld nemen. En niet laf je hele ploeg laten vallen.
Tot zover de wielerwereld. Wanneer volgen de atletiek, de tennisers, het voetjebal en de rest van de sport spelletjes? De poort staat nu open, toch? En het is weer die absoluut verouderde en conservatieve wielerwereld die de poort weer open zet!
Het is 31 maart 2013, een zondag in Vlaanderen. In Brugge staat een peloton van ongeveer 200 coureurs aan de start voor het rijden van 'Vlaanderens mooiste'. Er is een ploeg bij in witte tenues, waar 'Giant' op staat. Heel in het klein staat op de broeken staat: 'Rabobank: de bank van vetrouwen'.
Michel Wuyts en de BRT besteeden aandacht aan het overlijden, in oktober van het vorige jaar, van Fiorenzo Magni, de enige echte 'Leeuw van Vlaanderen', die de koers drie maal achter elkaar wist te winnen, in 1949, -'50 en '51'.
Het is goed weer en ik heb twee uur gereden. We trainen voor de Vogezentocht later op het jaar. Ik had vooral pijn in de rug en de benen en God, wat reden die gasten weer vandaag. Rond enen kom ik terug thuis, stal de fiets en zoen E. Het mooiste lichtpuntje van de dag.
Ik douche en zijg neer op de bank en zet de TV aan. De Ronde van Vlaanderen komt in de uitzending. Ik hoor de heli's en ik zie een kopgroep van zeven man ploeteren op de Berendries. Er is een jongen bij in een wit shirt. Giant, staat op het mooie hemd.
Fuck, denk ik, kan Mollema ook al op kasseien rijden?
Het was trouwens ook nog eens zo'n koeleredag, jullie kennen dat wel. Alles zat tegen, de collegae hadden nog werk van gisteren laten staan, m'n wijnafdeling leek meer op een rommelzolder van zeventig dwergen met Alzheimer die in een nog ergere vlaag van verstandsverbijstering hadden gemeend de wijnen wel even te gaan vullen, maar dan tegen het alfabet in, dan dat ze leek op een wijn afdeling en ik was al moe voordat het eigenlijke werk, mijn diepvries vracht, begon. De FM was daardoor ook niet in een al te goede bui, zeg ik maar zachtjes, maar goed. Rond half een, verliet ik het pand. Ik was dus pas rond half twee thuis.
Ik zoende E., zij zoende me terug en dat was het eerste lichtpuntje van de dag en nee, er was nog geen nieuws over de a.s. kleindochter. Ok, Nicoline is nog niet uitgerekend, maar spannend is het allemaal wel, natuurlijk!
We hadden gisteren al de boodschappen gedaan, ook voor vandaag, dus ik zeeg, na me gedouched te hebben, dankbaar neer voor de TV. We kijken overigens, my God, wat klinkt dit ouwe mensen achtig, bijna de hele achtermiddag naar de Bels, met leuke en vooral ontspannende series als: Kaat en co, Thuis, (onze enige en favoriete soap) en dan kijk ik zelf verder nog naar wat andere series die men uitzend. E. vind dat meer 'kerels TV' en leest dan krant, boek, tijdschrift of wat dies meer zij. Ik vind het heerlijke en lekker te volgen TV, waarbij ik mij niet al te veel hoef in te spannen, moe als ik ben. Enfin, ik zit en klik als eerste TXT aan, lekker even het nieuws lezen. Ik zie en lees en ik denk: 'Verdraaid!' Nee, dat woord gebruikte ik niet, natuurlijk! Woorden als F..., S..., K.., krijg nu de 'koelere' en dat soort woorden wonnen het!
De Rabobank heeft blijkbaar de stekker uit de ploeg getrokken. Nu eens niet ene mevrouw Sap die dat deed, maar Knebel, de topbaas van Rabo himself. Holy Moly en wat nu? Een hele generatie jonge, goede en enthousiaste coureurs op straat zetten? Nee, eikels, dat kunnen jullie niet maken, mensen. Dit is F...... unbelievable! Dit gaat nergens over! De volgende gedachte die bij me opkwam was dat de jonkies nu voor de ouden moeten lijden, toch? Gesink, Mollema, Ten Dam, dat zijn 'nieuwe' coureurs die zich niet met de Fuentes'en en de Ferrari's van deze wereld in laten, toch?
De verbijstering sloeg toe. Toch ook wel begrip, later, toen het vreselijke nieuws even was ingedaald. Natuurlijk wil je als sponsor je naam niet verbinden aan een stel boeven, dat begreep ik ook wel. Maar: waren die 'nieuwe' coureurs dan opeens boeven? En waren die 'oude' coureurs, ik noem nu alleen Boogerd, Tankink, Dekker en Wauters en meer van die jongens, dan boeven? Ik schreef al eerder: als ze net zo veel gepakt hadden als de Berzin's en Virenque's en Zulle's van deze wereld, waarom hadden ze dan niet veel en veel meeer gewonnen? Omdat ze minder durfden te pakken dan de Berzin's etc. van deze wereld? Gelul. Je pakt en dan meteen flink, of je pakt niet, anders heeft het geen effect!
Maar, dacht ik, de Raboploeg is wel een ploeg van bankiers. En, waar het wielrennen van oudsher een, door de RK kerk gezegende, sport is die vol schelmen en schurken zit, is het bankierswezen natuurlijk ook niet helemaal 'boefjes' vrij. (Kijk naar de afgelopen jaren van recessie en bonussen.) Dus, dacht ik, wie weet loopt de Rabobank tegen zoveel tegenslag in het financiële traject aan dat ze die vijftien miljoen euro per jaar, hetgeen een schijntje is, in vergelijking tot de bonussen, niet meer willen ophoesten voor het mega spektakel dat het fietsen nu toch nog steeds is. En, dacht ik, misschien willen ze weer eens een andere bank overnemen of zo, voor een veelvoud van die voornoemde 15 met zes nullen. Zo, dacht ik, kom je er dan dus makkelijk onderuit, want nu heb je een goed verhaal om die sponsoring af te breken en dat bedrag als bonus aan je medewerkers uit te keren.
Ja, zo dacht ik. Er schijnt een Amerikaans gezegde te zijn dat ongeveer luidt: 'Laten we de wereld verbeteren en de advocaten als eerste afmaken'. Verander het woord advocaten in bankiers en dan kan ik daar helemaal in meegaan.
Ben ik nu triest? Nee, in gene dele. God, wat fraai Nederlands weer, niet? Nee, de wielersport, de enig echte sport die bestaat, de rest zijn spelletjes, zal alles overleven. Net als een goed huwelijk alles zal overleven en elke storm kan doorstaan.
Saneren: ja! Uitroeien van de boeven: ja! Minder spektakel in de etappes: ja!
Maar die boeven zijn vaak niet de jongens die ik en met mij meerdere liefhebbers van die toegankelijke sportlui, je kunt een praatje met ze maken, ze antwoorden je op je vragen, ze groeten je terug en zijn blij al er applaus voor hen klinkt, zoals ik samen met Esmee mocht meemaken in de afgelopen Eneco Tour. Nee, de echte boeven zijn de sponsoren, die niet in shirt en korte broek gekleed gaan, maar in streepjespak, (vroeger de kleding van gevangenisbewoners) die hun naam zoveel minuten per dag, maal zoveel keer per maand, keer zoveel minuten per uitzending in beeld willen zien. En de jongens moeten daar dus aan voldoen en 'van voren' zitten en in beeld voor de camera's. Dat wordt dan allemaal getimed en opgenomen en berekend in de grote sponsor kantoren.
Want de sponsoren willen hun geld terug zien in de TV uitzendingen. Dat is terecht. Maar niet ondanks alles. En niet, nu het spannend wordt, de schuld alleen maar bij de coureurs leggen. Nu ook laten zien dat je als sponsor een grote jongen bent en ook mede de schuld nemen. En niet laf je hele ploeg laten vallen.
Tot zover de wielerwereld. Wanneer volgen de atletiek, de tennisers, het voetjebal en de rest van de sport spelletjes? De poort staat nu open, toch? En het is weer die absoluut verouderde en conservatieve wielerwereld die de poort weer open zet!
Het is 31 maart 2013, een zondag in Vlaanderen. In Brugge staat een peloton van ongeveer 200 coureurs aan de start voor het rijden van 'Vlaanderens mooiste'. Er is een ploeg bij in witte tenues, waar 'Giant' op staat. Heel in het klein staat op de broeken staat: 'Rabobank: de bank van vetrouwen'.
Michel Wuyts en de BRT besteeden aandacht aan het overlijden, in oktober van het vorige jaar, van Fiorenzo Magni, de enige echte 'Leeuw van Vlaanderen', die de koers drie maal achter elkaar wist te winnen, in 1949, -'50 en '51'.
Het is goed weer en ik heb twee uur gereden. We trainen voor de Vogezentocht later op het jaar. Ik had vooral pijn in de rug en de benen en God, wat reden die gasten weer vandaag. Rond enen kom ik terug thuis, stal de fiets en zoen E. Het mooiste lichtpuntje van de dag.
Ik douche en zijg neer op de bank en zet de TV aan. De Ronde van Vlaanderen komt in de uitzending. Ik hoor de heli's en ik zie een kopgroep van zeven man ploeteren op de Berendries. Er is een jongen bij in een wit shirt. Giant, staat op het mooie hemd.
Fuck, denk ik, kan Mollema ook al op kasseien rijden?
donderdag 11 oktober 2012
Over Lance en het dopingschandaal (en Jan)
Noem me naïef, noem me dom, noem me goedgelovig en/of een simpeltje. Dat mag allemaal, prima. En waarschijnlijk ben ik dat ook wel. Ik ben, geloof ik, de laatste man in Nederland die (ondanks de enthousiaste verhalen over hem van Esmee) ging geloven in Lance Armstrong en nu ben ik waarschijnlijk tevens weer de laatste man die niet meer hem in hem gelooft.
Dit in schrille tegenstelling tot zijn vroegere 'boezemvriend' M. Smeets, die, naar ik gehoord heb, de man helemaal heeft laten vallen. Er schijnt een 1000 pagina's tellend rapport uit te zijn gebracht, waarvan de heer Smeets, na het lezen van 36 bladzijden,
(ik heb dat van horen zeggen als ik eerlijk ben, ik kijk in principe niet naar DWDD, wat ik een afgrijselijk hype programma vind, conform allerlei programma's over 'would be' sterren die allerlei onzinnige en vage en niet ter zake doende dingen doen op duikplanken en dansvloeren, P.S. Ik moet hier even een voetnoot maken. Ik heb de aflevering van dat programma vandaag terug gezien op 'Net gemist' en ik moet zeggen dat S. behoorlijk aan complotten doet, straks meer!)
al concludeerde dat Armstrong de grootste bedrieger ter wereld etc. was. M. Smeets heeft overigens goud geld verdiend aan 'zijn allerbeste vriend'. Hij heeft er boeken, artikelen en columns over geschreven en heeft er (overigens fraaie) TV docu's over gemaakt. Maar ja, als het tij keert, verzet men de bakens. Da's wel de typische labberkakkerige en niet loyale houding, die zo goed past voor de mensen van de Gooise matras, overigens.
(Bij ons thuis circuleert een geintje, als er weer eens een echte bekende Nederlander is overleden. Dat gaat in de trant van: hoe snel zal Jeroen Krabbe zich opwerpen als de enige echte en beste vriend van: Prins Claus, Prins Bernhard, Harry Mulisch, Jan Wolkers, en in de toekomst van Mies Bouwman, Prins Friso, de Koningin of de heer Van het Hek, nu ja mensen waar Krabbe voornoemd nog niet eens in de schaduw van kan (of mag) staan. Schilder lekker verder hoor, beste vriend van alle dode of aanstaande dode BN'ers.)
Maar goed, Lance dus. (Trouwens ook Michel Wuyts, de beste wielerverslaggever die er op het moment bestaat, laat Armstrong vallen. Nu was Wuyts, die wel een echte vakman is en wel een echte wielerkenner, nooit zo toegelaten tot de 'incrowd' van de Texaan, begrijp ik.) Over Lance dus. Ik houd niet van de man, ik mag hem niet, heb hem nooit gemogen en heb daar vaak over geschreven in mijn boeken en op mijn Blog.
First things first: er werd en wordt gepakt in de wielersport, dat weet iedereen. Het wordt minder nu, hopelijk, maar toch. Maar er wordt ook gepakt in het voetbal- en het tennisspel, in de atletiek, in de zwemwereld en er gaan geruchten dat de bridge- en kienclubs binnenkort ook invallen kunnen verwachten. Is doping eigenlijk wel zo verkeerd en fout en slecht? Ik mag wel koffie en thee en allerei sportdranken nemen op mijn werk of dat gebruiken tijdens mijn langdurige fietstochten, die ook wel een beetje op topsport lijken, eigenlijk.)
Maar het is nu eenmaal zo, doping bestaat, al zo lang als de mensheid en zeker het sportende deel van die mensheid bestaat en sluit je ogen er dus ook niet meer voor. Het is echt zo oud als de wereld. Maar wat wil je dan? Je gaat 190 coureurs de bergen insturen, je gaat ze zeven uur laten afzien in de meest afgrijselijke omstandigheden en dan ook nog verwachten dat die gasten dat op bruin brood met 'Maaslander licht belegen' doen?
"Ben ik nu zo dom of ben jij het?", zou een bekende voetbaltrainer ooit eens vragen aan de journalisten die hem ondervroegen. Dat Armstrong gepakt heeft, ik geloof het meteen. Iedere coureur misschien wel, ik weet het niet, ik geef ze de 'benefit of the doubt'. Maar dat Lance in zijn hele profcarrière, elke dopingcontroleur heeft kunnen omkopen, dat bestaat gewoonweg niet. Daar geloof ik geen ene f... van. No way. Ik houd van complottheorieën, zwelg in boeken die daar over gaan en dat er dat soort complotten zijn, geloof ik meteen. Ik schrijf momenteel aan een jeugdboek over iets dergelijks, voor mijn kleinzoon en diens neefje en natuurlijk ook voor de kleindochter die binnenkort wordt geboren. Maar S. gaat zo ver dat hij (ex) presidenten Bush, sr. en jr. en Obama er bij betrekt!
De blonde presentator van DWDD, ik wil zijn naam niet eens herinneren, vroeg hem of hij nu niet aan het 'Ludlummen' was. S. moest dat wel toegeven, een beetje!
Maar geloof jij dat je ongeveer 700 dopingcontroleurs kunt omkopen? Ook al heet je Armstrong? (Dat getal van 700 is het aantal controles dat de coureur waarschijnlijk, een beetje rekenend, heeft ondergaan gedurende zijn prof loopbaan.)
Zoiets zegt dan eigenlijk veel meer over de instantie die de dopingcontroles aanstuurt dan over de mensen zelf die gecontroleerd worden. Die clubs, WADA, USADA, noem ze maar op, zijn dus zelf door en door rot, blijkt. Want, wie controleert de controleur? Gaat die ene figuur, die vermoedelijk een modaal salaris heeft als controle man tijdens de TDF/GDI/VDE of welke koers dan ook waar LA aan deelnam, opeens in een Porsche rijden, of een 'mansion' kopen aan de Californische of Belgische kust?
Be real.
Verder staat dat rapport bol van allemaal belastende getuigenissen van figuren als: Leipheimer en Hamilton en Landis.
Op zijn best zijn dat coureurs in de marge te noemen. Leipheimer verwijst dan ook nog eens naar de RABO ploeg. Waarschijnlijk zijn die ook niet brandschoon, maar welke ploeg is dat wel? Maar als het inderdaad waar is wat Levi L. zegt, waarom reed hij dan als een drol, in de tijd dat hij voor de Oranje/blauwe ploeg uitkwam en vol EPO zou zitten? Mijn ergernissen aan het slechte rijden van hem komen vaak nog wel eens boven. En waarom heeft Boogerd, zogenaamd vol EPO, dan niet drie keer de TDF gewonnen? Waarom werden Bram Tankink of Erik Dekker niet allebei nieuwe klassiekerkoningen, als ze zo gedrogeerd waren? Fl..... op, man!
Rasmussen werd door de leiding van de ploeg uit de TDF gehaald. Niet omdat hij betrapt was, maar omdat hij niet daar was waar hij zei dat 'ie was. (Had hij, marginale coureur, dan ook zoveel poen om al die dopingcontroleurs om te kopen?)
Ok, ik heb het rapport niet gelezen. Dat zal ik waarschijnlijk ook nooit doen. Ik heb al moeite genoeg gehad om het boek over de dood van Pantani van Matt Rendell door te worstelen. (Sorry, zijstapje, de strip over zijn leven is heel fraai. Het heet: M.P. Het einde van de piraat, van Rizzo, Bonnacorso)
Maar ik zal er wel stukken uit lezen. Dan ligt het er maar aan welke journalist en welke krant die stukken publiceert. Van M. Smeets zullen we het niet moeten hebben voor de onafhankelijke verslaggeving, ben ik bang. Diens 'ezeltje strekje' is ter ziele nu en, opportunist die hij is, zal hij waarschijnlijk al een nieuw doel op het oog hebben. Nu heeft S. ook nog eens gezegd dat hij erover heeft gedacht om de gele 'armband' van de 'Armstrong foundation' af te doen, maar dat hij tot inkeer is gekomen. E., die laat TV keek, ik moest om vijf uur op en trok dat dus niet, vertelde dat er ook nog eens op TV was gezegd, dat men ernstig twijfelde aan het feit dat Lance A. echt wel kanker had gehad!
Dit is natuurlijk een vreselijke gotspe!
Maar goed, heren coureurs, U bent gewaarschuwd. Mocht de heer S. een docu over U willen maken, denk dan na. Men zal U ophemelen, maar daarna zal men U laten vallen voor U het weet!
P.S. Met Jan gaat het, net als je dacht, niet goed. Ik heb hem nog een keer of wat gebeld, na ons laatste bezoek. Hij is naar het ziekenhuis ter controle geweest. Binnenkort moet hij weer eens. A. krijgt het er heel moeilijk mee. Ik weet het niet, ga over eeen weekje of zo nog wel even langs. Ik laat het jullie weten.
Dit in schrille tegenstelling tot zijn vroegere 'boezemvriend' M. Smeets, die, naar ik gehoord heb, de man helemaal heeft laten vallen. Er schijnt een 1000 pagina's tellend rapport uit te zijn gebracht, waarvan de heer Smeets, na het lezen van 36 bladzijden,
(ik heb dat van horen zeggen als ik eerlijk ben, ik kijk in principe niet naar DWDD, wat ik een afgrijselijk hype programma vind, conform allerlei programma's over 'would be' sterren die allerlei onzinnige en vage en niet ter zake doende dingen doen op duikplanken en dansvloeren, P.S. Ik moet hier even een voetnoot maken. Ik heb de aflevering van dat programma vandaag terug gezien op 'Net gemist' en ik moet zeggen dat S. behoorlijk aan complotten doet, straks meer!)
al concludeerde dat Armstrong de grootste bedrieger ter wereld etc. was. M. Smeets heeft overigens goud geld verdiend aan 'zijn allerbeste vriend'. Hij heeft er boeken, artikelen en columns over geschreven en heeft er (overigens fraaie) TV docu's over gemaakt. Maar ja, als het tij keert, verzet men de bakens. Da's wel de typische labberkakkerige en niet loyale houding, die zo goed past voor de mensen van de Gooise matras, overigens.
(Bij ons thuis circuleert een geintje, als er weer eens een echte bekende Nederlander is overleden. Dat gaat in de trant van: hoe snel zal Jeroen Krabbe zich opwerpen als de enige echte en beste vriend van: Prins Claus, Prins Bernhard, Harry Mulisch, Jan Wolkers, en in de toekomst van Mies Bouwman, Prins Friso, de Koningin of de heer Van het Hek, nu ja mensen waar Krabbe voornoemd nog niet eens in de schaduw van kan (of mag) staan. Schilder lekker verder hoor, beste vriend van alle dode of aanstaande dode BN'ers.)
Maar goed, Lance dus. (Trouwens ook Michel Wuyts, de beste wielerverslaggever die er op het moment bestaat, laat Armstrong vallen. Nu was Wuyts, die wel een echte vakman is en wel een echte wielerkenner, nooit zo toegelaten tot de 'incrowd' van de Texaan, begrijp ik.) Over Lance dus. Ik houd niet van de man, ik mag hem niet, heb hem nooit gemogen en heb daar vaak over geschreven in mijn boeken en op mijn Blog.
First things first: er werd en wordt gepakt in de wielersport, dat weet iedereen. Het wordt minder nu, hopelijk, maar toch. Maar er wordt ook gepakt in het voetbal- en het tennisspel, in de atletiek, in de zwemwereld en er gaan geruchten dat de bridge- en kienclubs binnenkort ook invallen kunnen verwachten. Is doping eigenlijk wel zo verkeerd en fout en slecht? Ik mag wel koffie en thee en allerei sportdranken nemen op mijn werk of dat gebruiken tijdens mijn langdurige fietstochten, die ook wel een beetje op topsport lijken, eigenlijk.)
Maar het is nu eenmaal zo, doping bestaat, al zo lang als de mensheid en zeker het sportende deel van die mensheid bestaat en sluit je ogen er dus ook niet meer voor. Het is echt zo oud als de wereld. Maar wat wil je dan? Je gaat 190 coureurs de bergen insturen, je gaat ze zeven uur laten afzien in de meest afgrijselijke omstandigheden en dan ook nog verwachten dat die gasten dat op bruin brood met 'Maaslander licht belegen' doen?
"Ben ik nu zo dom of ben jij het?", zou een bekende voetbaltrainer ooit eens vragen aan de journalisten die hem ondervroegen. Dat Armstrong gepakt heeft, ik geloof het meteen. Iedere coureur misschien wel, ik weet het niet, ik geef ze de 'benefit of the doubt'. Maar dat Lance in zijn hele profcarrière, elke dopingcontroleur heeft kunnen omkopen, dat bestaat gewoonweg niet. Daar geloof ik geen ene f... van. No way. Ik houd van complottheorieën, zwelg in boeken die daar over gaan en dat er dat soort complotten zijn, geloof ik meteen. Ik schrijf momenteel aan een jeugdboek over iets dergelijks, voor mijn kleinzoon en diens neefje en natuurlijk ook voor de kleindochter die binnenkort wordt geboren. Maar S. gaat zo ver dat hij (ex) presidenten Bush, sr. en jr. en Obama er bij betrekt!
De blonde presentator van DWDD, ik wil zijn naam niet eens herinneren, vroeg hem of hij nu niet aan het 'Ludlummen' was. S. moest dat wel toegeven, een beetje!
Maar geloof jij dat je ongeveer 700 dopingcontroleurs kunt omkopen? Ook al heet je Armstrong? (Dat getal van 700 is het aantal controles dat de coureur waarschijnlijk, een beetje rekenend, heeft ondergaan gedurende zijn prof loopbaan.)
Zoiets zegt dan eigenlijk veel meer over de instantie die de dopingcontroles aanstuurt dan over de mensen zelf die gecontroleerd worden. Die clubs, WADA, USADA, noem ze maar op, zijn dus zelf door en door rot, blijkt. Want, wie controleert de controleur? Gaat die ene figuur, die vermoedelijk een modaal salaris heeft als controle man tijdens de TDF/GDI/VDE of welke koers dan ook waar LA aan deelnam, opeens in een Porsche rijden, of een 'mansion' kopen aan de Californische of Belgische kust?
Be real.
Verder staat dat rapport bol van allemaal belastende getuigenissen van figuren als: Leipheimer en Hamilton en Landis.
Op zijn best zijn dat coureurs in de marge te noemen. Leipheimer verwijst dan ook nog eens naar de RABO ploeg. Waarschijnlijk zijn die ook niet brandschoon, maar welke ploeg is dat wel? Maar als het inderdaad waar is wat Levi L. zegt, waarom reed hij dan als een drol, in de tijd dat hij voor de Oranje/blauwe ploeg uitkwam en vol EPO zou zitten? Mijn ergernissen aan het slechte rijden van hem komen vaak nog wel eens boven. En waarom heeft Boogerd, zogenaamd vol EPO, dan niet drie keer de TDF gewonnen? Waarom werden Bram Tankink of Erik Dekker niet allebei nieuwe klassiekerkoningen, als ze zo gedrogeerd waren? Fl..... op, man!
Rasmussen werd door de leiding van de ploeg uit de TDF gehaald. Niet omdat hij betrapt was, maar omdat hij niet daar was waar hij zei dat 'ie was. (Had hij, marginale coureur, dan ook zoveel poen om al die dopingcontroleurs om te kopen?)
Ok, ik heb het rapport niet gelezen. Dat zal ik waarschijnlijk ook nooit doen. Ik heb al moeite genoeg gehad om het boek over de dood van Pantani van Matt Rendell door te worstelen. (Sorry, zijstapje, de strip over zijn leven is heel fraai. Het heet: M.P. Het einde van de piraat, van Rizzo, Bonnacorso)
Maar ik zal er wel stukken uit lezen. Dan ligt het er maar aan welke journalist en welke krant die stukken publiceert. Van M. Smeets zullen we het niet moeten hebben voor de onafhankelijke verslaggeving, ben ik bang. Diens 'ezeltje strekje' is ter ziele nu en, opportunist die hij is, zal hij waarschijnlijk al een nieuw doel op het oog hebben. Nu heeft S. ook nog eens gezegd dat hij erover heeft gedacht om de gele 'armband' van de 'Armstrong foundation' af te doen, maar dat hij tot inkeer is gekomen. E., die laat TV keek, ik moest om vijf uur op en trok dat dus niet, vertelde dat er ook nog eens op TV was gezegd, dat men ernstig twijfelde aan het feit dat Lance A. echt wel kanker had gehad!
Dit is natuurlijk een vreselijke gotspe!
Maar goed, heren coureurs, U bent gewaarschuwd. Mocht de heer S. een docu over U willen maken, denk dan na. Men zal U ophemelen, maar daarna zal men U laten vallen voor U het weet!
P.S. Met Jan gaat het, net als je dacht, niet goed. Ik heb hem nog een keer of wat gebeld, na ons laatste bezoek. Hij is naar het ziekenhuis ter controle geweest. Binnenkort moet hij weer eens. A. krijgt het er heel moeilijk mee. Ik weet het niet, ga over eeen weekje of zo nog wel even langs. Ik laat het jullie weten.
donderdag 4 oktober 2012
Over Lombardije en wat dies meer zij
Het is nu alweer een flinke tijd terug dat ik me er toe zette om een specifiek wielerbericht neer te zetten. Niet dat er veel te zien was, overigens. De wielerwereld gaat, net als de natuur, momenteel in de ruststand. Ok, de 'Franco Belge', zoals ze vroeger werd genoemd, is nog verreden net als de 'Frank Vandenbroucke' memorial, dat 'tribute' aan dat wonderkind, dat nooit een wonderman werd. Pink Floyd heeft een mooi nummer geschreven: 'Shine on you, crazy diamond', en dat is helemaal van toepassing op die kampioen die geen echte kampioen was en een triest leven en een nog triestere dood kende.
Maar goed. Aanstaande zondag kunnen we nog kijken naar Parijs-Tours. Deze mooie en pittige klassieker is in 2004 gewonnen door Erik Dekker. Wie die beelden ooit heeft gezien, een jagend peloton dat maar dichter en dichter op een ontketende Dekker neer leek te strijken en het commentaar van M. Smeets: "Hij perst het uit het laatste kootje van zijn laatste kleine teen", zal die koers nooit meer vergeten. Hij staat bij mij op het netvlies gebrand, in ieder geval. Wielersport zoals ze hoort te zijn, op het scherp van de snede, man tegen peloton in dit geval en een geweldige winnaar.
Maar, afgelopen weekend werd 'De ronde van de vallende bladeren' zoals de Ronde van Lombardije liefkozend wordt genoemd, verreden. (Ik houd van de bijnamen van de klassiekers: 'La Doyenne', voor L-B-L, 'Vlaanderens mooiste', de 'Koers naar de zon', hoewel dat natuurlijk geen 'klassieker' is, in de zin van het woord.)
En wat een koers was dat, daar in Lombardije, zeg. En wat een parkoers was het, ook. Een kopgroep, een op hol geslagen peloton en dan die weersomstandigheden! Het leek wel een Nederlandse zomer. Ik werd aangenaam verrast door de Muro de Sormano, hoewel die verassing voor de coureurs wat minder lag, volgens mij. Wat een steil en gemeen kreng is dat zeg! Maar, de besten waren de besten.
Opvallend was het goede rijden van Mollema en Ten Dam. Over die laatste geen kwaad woord, hoor. Hij heeft een jaar lang 'zijn nikkel afgedraaid' voor zijn kopmannen die het in de TDF weer helemaal lieten liggen. Hij presteerde wel boven mate goed in zowel de TDF en de VDE. Ook het Wk verdiende geen (oranje) schoonheidprijs. De bondscoach (Leo van Vliet) uitte, in mijn ogen, terechte kritiek op het presteren van de NL ploeg en noemde met name Mollema en Gesink. (Karsten Kroon beaamde die kritiek overigens, nuchtere Drent die hij is.) Beide heren schoten enorm in hun wiek. (Dat op zich is al een teken dat de kritiek redelijk terecht was, natuurlijk. Als je jezelf niets te verwijten hebt, kun je jezelf met argumenten verdedigen en hoef je niet zo vreselijk op je wipper te staan.) Dat die kritiek heel erg hard was aangekomen, bewees onze Groninger met de oren dan ook afgelopen weekend, door een hele sterke koers te rijden en uiteindelijk zevende te worden. (Wat ook weer een teken van schuld is, denk ik.) Ook Ten Dam reed sterk, overigens.
Maar de held van de dag was natuurlijk Rodrigues, die in een waarlijk spook weer de koers won. In een kletterende regen- en onweersbui soleerde hij naar de streep. (Die gekke Zaugg, de volkomen onbekende winnaar van een jaartje terug, kwam als achtste binnen, raar, je ziet de man het hele jaar verder niet!)
De echte grote verliezer van de dag was natuurlijk de kraakverse (maar terechte) wereldkampioen, Gilbert, die wel heel ongelukkig ten val kwam. De Italiaanse cameramotor zoemde, in een bochtje, rechts inhalend, je moet het maar durven, in op het gezicht van de duidelijk ontgoochelde Waal.
Hij had echt zijn zinnen gezet op deze koers, maar dan zo lullig uitvallen!
De wedstrijd leek overigens meer op de 'Koers van de vallende coureurs' dan die van de 'vallende bladeren', zoveel mannen kwakten tegen het dek. Gezien de weersomstandigheden vielen de erge ongelukken overigens nog wel mee. Maar, het was weer kicken, toch?
Ok, het dossier Armstrong is nog steeds niet af behandeld, blijkt. De UCI heeft het rapport nog steeds niet ontvangen, naar het schijnt. Wat maf, eigenlijk. Je hebt als USA antidopinginstituut (USADA heet die vereniging, naar mijn weten) de man wel al veroordeeld, al zijn TDF zeges meteen afgenomen, maar je hebt ondertussen zijn dossier nog niet af? Dat stinkt, hoor, dat stinkt huizenhoog!
Mijn eigen fietsavonturen staan momenteel even op een laag pitje. Het is er het weer is niet meer voor en ik ben na zo'n intensief jaar op de fiets, lichtelijk verzadigd geraakt. Oh, ik rijd nog wel mijn rondjes, hoor, maar de lange tochten boven de 100 of 150 kilometer zitten er niet meer zo in.
Wel ga ik zo vaak mogelijk op de fiets naar het werk.
In wintertenue, het is fris 's morgens om zes uur.
Maar goed. Aanstaande zondag kunnen we nog kijken naar Parijs-Tours. Deze mooie en pittige klassieker is in 2004 gewonnen door Erik Dekker. Wie die beelden ooit heeft gezien, een jagend peloton dat maar dichter en dichter op een ontketende Dekker neer leek te strijken en het commentaar van M. Smeets: "Hij perst het uit het laatste kootje van zijn laatste kleine teen", zal die koers nooit meer vergeten. Hij staat bij mij op het netvlies gebrand, in ieder geval. Wielersport zoals ze hoort te zijn, op het scherp van de snede, man tegen peloton in dit geval en een geweldige winnaar.
Maar, afgelopen weekend werd 'De ronde van de vallende bladeren' zoals de Ronde van Lombardije liefkozend wordt genoemd, verreden. (Ik houd van de bijnamen van de klassiekers: 'La Doyenne', voor L-B-L, 'Vlaanderens mooiste', de 'Koers naar de zon', hoewel dat natuurlijk geen 'klassieker' is, in de zin van het woord.)
En wat een koers was dat, daar in Lombardije, zeg. En wat een parkoers was het, ook. Een kopgroep, een op hol geslagen peloton en dan die weersomstandigheden! Het leek wel een Nederlandse zomer. Ik werd aangenaam verrast door de Muro de Sormano, hoewel die verassing voor de coureurs wat minder lag, volgens mij. Wat een steil en gemeen kreng is dat zeg! Maar, de besten waren de besten.
Opvallend was het goede rijden van Mollema en Ten Dam. Over die laatste geen kwaad woord, hoor. Hij heeft een jaar lang 'zijn nikkel afgedraaid' voor zijn kopmannen die het in de TDF weer helemaal lieten liggen. Hij presteerde wel boven mate goed in zowel de TDF en de VDE. Ook het Wk verdiende geen (oranje) schoonheidprijs. De bondscoach (Leo van Vliet) uitte, in mijn ogen, terechte kritiek op het presteren van de NL ploeg en noemde met name Mollema en Gesink. (Karsten Kroon beaamde die kritiek overigens, nuchtere Drent die hij is.) Beide heren schoten enorm in hun wiek. (Dat op zich is al een teken dat de kritiek redelijk terecht was, natuurlijk. Als je jezelf niets te verwijten hebt, kun je jezelf met argumenten verdedigen en hoef je niet zo vreselijk op je wipper te staan.) Dat die kritiek heel erg hard was aangekomen, bewees onze Groninger met de oren dan ook afgelopen weekend, door een hele sterke koers te rijden en uiteindelijk zevende te worden. (Wat ook weer een teken van schuld is, denk ik.) Ook Ten Dam reed sterk, overigens.
Maar de held van de dag was natuurlijk Rodrigues, die in een waarlijk spook weer de koers won. In een kletterende regen- en onweersbui soleerde hij naar de streep. (Die gekke Zaugg, de volkomen onbekende winnaar van een jaartje terug, kwam als achtste binnen, raar, je ziet de man het hele jaar verder niet!)
De echte grote verliezer van de dag was natuurlijk de kraakverse (maar terechte) wereldkampioen, Gilbert, die wel heel ongelukkig ten val kwam. De Italiaanse cameramotor zoemde, in een bochtje, rechts inhalend, je moet het maar durven, in op het gezicht van de duidelijk ontgoochelde Waal.
Hij had echt zijn zinnen gezet op deze koers, maar dan zo lullig uitvallen!
De wedstrijd leek overigens meer op de 'Koers van de vallende coureurs' dan die van de 'vallende bladeren', zoveel mannen kwakten tegen het dek. Gezien de weersomstandigheden vielen de erge ongelukken overigens nog wel mee. Maar, het was weer kicken, toch?
Ok, het dossier Armstrong is nog steeds niet af behandeld, blijkt. De UCI heeft het rapport nog steeds niet ontvangen, naar het schijnt. Wat maf, eigenlijk. Je hebt als USA antidopinginstituut (USADA heet die vereniging, naar mijn weten) de man wel al veroordeeld, al zijn TDF zeges meteen afgenomen, maar je hebt ondertussen zijn dossier nog niet af? Dat stinkt, hoor, dat stinkt huizenhoog!
Mijn eigen fietsavonturen staan momenteel even op een laag pitje. Het is er het weer is niet meer voor en ik ben na zo'n intensief jaar op de fiets, lichtelijk verzadigd geraakt. Oh, ik rijd nog wel mijn rondjes, hoor, maar de lange tochten boven de 100 of 150 kilometer zitten er niet meer zo in.
Wel ga ik zo vaak mogelijk op de fiets naar het werk.
In wintertenue, het is fris 's morgens om zes uur.
Abonneren op:
Posts (Atom)