In een vorig Blog heb ik wel eens geschreven over de ploeg die de stekker er uit trok bij de renstal van hun bank. (De stekker er uit, dd 201012) Ik was een beetje verbijsterd, maar begreep het ook wel.
Zoals ik als schreef zitten banken momenteel niet te wachten op negatieve publiciteit. Die hebben ze natuurlijk al genoeg gehad en dat helemaal terecht. De banken hebben een schandalige rol gespeeld in de hedendaagse economische malaise. En ook de pensioenfondsen, ook de mijne en die van E., hebben ons behoorlijk gekort de afgelopen periode. Reden dat ik extra uren ben moeten gaan draaien, om dat beetje luxe dat wij hebben, zeker te kunnen stellen. Ja, dat is luxe, dat geef ik toe. Een extra weekje er op uit, een auto kunnen rijden. Luxe, ok. Vergeleken met de honger in de derde wereld is dat allemaal heel egotripperig. Ok, jullie hebben gelijk.
Ik ga nu niet in op de discussie over de 'Baby Boomers' die het zo goed hebben, want dat is gewoon onzin. De meeste mensen van die groep die nu zo verketterd wordt, waren al vanaf hun vijftiende of zestiende aan het werk en dan echt aan het werk. Lange dagen, onregelmatige (vaak gebroken) diensten en een minimale beloning. Maar: wel pensioen sparen en sociale lasten betalen. Studeren? Goed, maar slechts zoveel jaar en geen flexibele regelingen. Nu ja, ik lijk wel eeen ouwe l.., en misschien ben ik dat ook wel een beetje.
Maar goed, de banken dus en met name de Rabo. De stekker eruit voor de wielerploeg, want, blijkt nu, de hele ploeg zou rondgereden hebben op kunstmatig bloed, waarin elke erythrociet tot aan zijn strot gevuld was met EPO, het wondermiddel. En dat klopt natuurlijk wel: Erik Breukink die, en de Tour, en vier keer de Giro won, Michael Boogerd won twee keer de Tour de France, Erik Dekker won, naast twee keer Parijs Roubaix, een keer Vlaanderen en ook nog een vier keer de Amstel Gold, Bram Tankink won de Ronde van Spanje en de Giro en nog wat klassiekers en ook Karsten Kroon haalde alleen maar ereplaatsen. De Rabobank was 'top of the Bill' in het Internationale wielrennen. Tot: de vreselijke positieve dopingcontroles roet in het eten gooide. Alle Raborenners werden allemaal in alle koersen positief bevonden. Op alle middelen, verzin ze maar. EPO, natuurlijk, strychnine, bloeddoping, arsenicum, cafeïne, Pot Belge en weet ik veel wat er nog meer op de markt is en was. De mannen werden tot zware straffen veroordeeld en al hun titels werden hen afgenomen. Hun namen vergleden in de vergetelheid. Ze moesten enorme boetes betalen en leefden sinds die tijd in bittere armoe en zwaar ongelukkig en werden vakkenvullers bij supermarkten.
Ja, triest, van dat vakkenvullen dan. Maar is het zo? Nee, niet dat vakkenvullen, bijgoochem!
Ik schreef al, in dat vorige Blog, dat al die Rabo jongens eigenlijk helemaal niet zoveel wonnen! Oh zeker, ereplaatsen zat, drie of vier keer deed de man met de tanden, Boogie, het heel goed in de Brabantse Pijl, Dekker werd een keer tweede in Vlaanderen, Rasmussen droeg geel, maar werd uit de Tour gelazerd omdat hij ergens ander was dan dat hij zij dat 'ie was.
(Hij had zijn where about verkeerd ingevuld. Dat moest hij aan het begin van het jaar, in januari, doen. Dan moet je, als coureur kunnen vertellen waar je op zeventien juni bent?! Ik weet vandaag dat ik morgenochtend in de super ben, maar voor morgenmiddag? Geen flauw idee. Een Belgisch tannis sterretje deed dat ook fout, haar where abouts, maar kreeg slechts een vaderlijke vermaning van de rechters, dus hoe zo, twee werelden?) Rolf Sorensen droeg het geel, een dag? In elk geval Wauters wel, in Antwerpen haalde hij, voor een dag de gele trui.
Maar dat waren dan ook zo ongeveer alle eretitels van de Rabobank ploeg, mensen. Waarom wonnen ze, als ze zo vol van den dop zaten, dan niet veel meer? En, waarom zijn er nauwelijks Rabomannen positief gevonden? Zelfs Leipheimer, die man doet zijn naam eer aan, trouwens, maakte, ondanks dat hij volgens zeggen helemaal plat gespoten was, totaal geen ene indruk in die korte, en in mijn ogen veel te lange periode, dat 'ie bij de Rabo koerste!
En dan is er ook nog eens een anoniem willen blijvende coureur die gaat lopen schoppen en trappen tegen de Rabo. Hij beweed dat de hele ploeg jaren als apen zo stoned rondreed! Je mag lopen schoppen en trappen, natuurlijk, maar zeg dan wel wie je bent!
Ik geloof het allemaal niet zo en zoals ik al zei in dat vorige Blog: Je komt als bank nu wel heel gemakkelijk van een kostenpost af, toch? Lekker laf, maar ja dat zijn banken nu eenmaal!
zondag 30 december 2012
zaterdag 22 december 2012
Ik schrijf weer
Gelukkig! Ik schrijf weer. Man, wat een opluchting! Na het verschijnen van De Berg en het feit dat dat helemaal niet verkoopt en na het afmaken van mijn boek voor de kleinkinderen, (een prachtig boek met de titel "De schat van Floris V"), en na wat familie problemen her en der, was ik bang dat ik in het zwarte gat zou pleuren dat 'writers block' genoemd wordt. Maar God zij dank, nee, ik ben vanavond gestart met het schrijven van een boek waar ik al een tijdje mee bezig was, in mijn kop, dan.
Het wordt hopelijk het eerste boek van een serie, die helemaal niets met de vorige boeken, die allemaal een beetje, nou ja een beetje?, autobiografisch waren. Dit eerste, en ook de volgende boeken, spelen zich af in de jaren dertig van de vorige eeuw. De hoofdpersonen, waarvoor ik nog geen namen heb, zijn twee officieren, een kapitein van de landmacht en een Luitenant ter zee van de Koninklijke Marine. Ze werken voor G III, en dan ook nog eens voor de sub afdeling GS, het zogenaamde anti spionage bureau van de het 'Ministerie van Oorlog', zoals defensie toen nog werd genoemd. (Je had ook nog een apart Ministerie van de Marine, in die tijd, overigens.)
Het eerste boek zal gaan over het zogenaamde "slagkruiserplan" en dat is ook meteen de titel van het boek. Dat slagkruiserplan heeft inderdaad bestaan. Toen het eindelijk in ons land duidelijk werd dat Hitler geen echt bevriend staatshoofd was, werd het tijd dat onze regering eens iets deed aan de hopeloos verouderde defensie. Ik beschrijf in De Berg (toen we bij het oorlogmonument Grebbenberg stonden) al een beetje hoezeer onze regering ons leger en Marine hadden uitgekleed en dus hadden verraden, door steeds verder gaande bezuiniggingen in te voeren en ik noemde, op persoonlijke titel, dat onze defensie verraden was door de diverse regeringen. De soldaten die in '40 de goede en goed uitgeruste Duitse troepen moesten tegenhouden, moesten dat doen met geschut dat nog stamde uit de jaren zeventig of tachtig van de negentiende eeuw. Hun geweren waren hopeloos verouderd en ze hadden vaak slechts drie patronen per geweer. Dat, terwijl ons land in die jaren (en nu nog steeds) een van de rijkste landen ter wereld was. Wij hadden Indie, zoals onze kolonie toen nog heette. Eindelijk zag de regering in dat het mis zou kunnen gaan. Duitsland drong aan, nu ja Hitler, maar ook Japan maakte zich op om een stuk van de aarde onder haar beheer te brengen. Haastig besloot Den Haag om een vlootplan op te stellen waar drie slagkruisers de hoofdmoot van zouden vormen. Die slagkruisers, zware, snelle, goed bewapende en wendbare schepen, zouden dan, in ieder geval twee van hen, ons Indie moeten beschermen.
Nu ja, veel te laat, natuurlijk. Er is een citaat van de historicus Bezemer, die in twee fraaie delen de geschiedenis vaan de KM in de Tweede Wereldoorlog verslaat, dat hij ooit eens "een oude visser had horen zeggen: 'Te laat, de ergste woorden die ik ken'"
Dat motto, dat ik las toen ik vijftien was of zo, heb ik tot nu toe bij me gedragen. Er is niets wat ik zo haat als te laat komen. Ik vind dat vreselijk. Het gebeurt me, natuurlijk, het gebeurt iedereen, maar, waar collegae er niet of in ieder geval minder, mee inzitten, heb ik op dat soort dagen een enorm schuldgevoel.
Goh, ik drijf weer behoorlijk weg van mijn thema, geloof ik.
In ieder geval: ik schrijf weer. Ik had het behoorlijk zwaar, geloofde in van allerlei nare dingen ik had pijn op mijn borst, in ieder geval een benauwd gevoel, kreeg pijn in mijn rug en in mijn linker arm, tintelende vingers, ik zat slecht in mijn vel, kortom.
Ik had geen idee hoe dat te doorbreken. Ik vertelde al dat ik De Berg net had gedaan en dat die, op mij en mijn vrienden die meegefietst na niet tot nauwelijks waren besteld en ik voelde zowaar opluchting toen ik mijn kind, mijn boek, in handen kreeg. Dat doen ze pas als ze vijftien betaalde bestellingen in huis hebben. (Begrijpelijk, hun kachel moet ook branden en bovendien staat het in het contact!) Maar: was dat geen foutje van
www.FreeMusketeers.nl ? Ik vroeg een tijd geleden aan mijn filiaalmanager, die me had verteld dat hij het boek besteld had, en hij zei dat hij het boek wel besteld had, maar dat als kerstcadeau zou krijgen, dus dat hij geen idee had of het wel was verzonden. Aan andere collegae durfde ik het niet te vragen, ik zou me opdringerig voelen of veel te commercieel bezig of zoiets, in ieder geval zou ik me schuldig gaan voelen, want het zou betekenen alsof ik zou vragen dat ze het boek alsnog zouden moeten bestellen.
Paul, ouwe en trouwe, vriend die hij is, mailde me dat hij het boek had ontvangen en had zitten smullen van de verhalen. (Die hij al lang kende, natuurlijk.)
Iets van mijn bezwaardheid viel weg, gelukkig. Maar nu nog de Kerst doorkomen. Ik kook, samen met mijn meisje, en oudste zoon en schoondochter (geholpen door oudste kleinkind, die heerlijke Loekeman) natuurlijk, we gaan op Kerst 1 brunchen, maar wordt het allemaal wat en gaat het allemaal goed? Dingen die ik elk jaar weer denk en elk jaar is de rest van de club weer helemaal tevree na eten en drinken!
F..., die stress!
Maar, ik schrijf weer!Vandaag heb ik weer een goede 700 woorden toegevoegd aan Het Slagkruiserplan en langzaam krijgt het begin van een idee het begin van een goed idee en het begin van een verhaal. Ik ga me niet haasten. Ik heb me een jaar gegeven om dit boek 'te doen'. Ook rijpen er al ideeën voor een deel twee. Ik beloof dat ik af en toe een stukje van mijn boek zal publiceren op dit Blog.
Maar ik ga dit bij een uitgever aan bieden. Ik word gek van de stress van een POD uitgeverij.
Goede feestdagen
Het wordt hopelijk het eerste boek van een serie, die helemaal niets met de vorige boeken, die allemaal een beetje, nou ja een beetje?, autobiografisch waren. Dit eerste, en ook de volgende boeken, spelen zich af in de jaren dertig van de vorige eeuw. De hoofdpersonen, waarvoor ik nog geen namen heb, zijn twee officieren, een kapitein van de landmacht en een Luitenant ter zee van de Koninklijke Marine. Ze werken voor G III, en dan ook nog eens voor de sub afdeling GS, het zogenaamde anti spionage bureau van de het 'Ministerie van Oorlog', zoals defensie toen nog werd genoemd. (Je had ook nog een apart Ministerie van de Marine, in die tijd, overigens.)
Het eerste boek zal gaan over het zogenaamde "slagkruiserplan" en dat is ook meteen de titel van het boek. Dat slagkruiserplan heeft inderdaad bestaan. Toen het eindelijk in ons land duidelijk werd dat Hitler geen echt bevriend staatshoofd was, werd het tijd dat onze regering eens iets deed aan de hopeloos verouderde defensie. Ik beschrijf in De Berg (toen we bij het oorlogmonument Grebbenberg stonden) al een beetje hoezeer onze regering ons leger en Marine hadden uitgekleed en dus hadden verraden, door steeds verder gaande bezuiniggingen in te voeren en ik noemde, op persoonlijke titel, dat onze defensie verraden was door de diverse regeringen. De soldaten die in '40 de goede en goed uitgeruste Duitse troepen moesten tegenhouden, moesten dat doen met geschut dat nog stamde uit de jaren zeventig of tachtig van de negentiende eeuw. Hun geweren waren hopeloos verouderd en ze hadden vaak slechts drie patronen per geweer. Dat, terwijl ons land in die jaren (en nu nog steeds) een van de rijkste landen ter wereld was. Wij hadden Indie, zoals onze kolonie toen nog heette. Eindelijk zag de regering in dat het mis zou kunnen gaan. Duitsland drong aan, nu ja Hitler, maar ook Japan maakte zich op om een stuk van de aarde onder haar beheer te brengen. Haastig besloot Den Haag om een vlootplan op te stellen waar drie slagkruisers de hoofdmoot van zouden vormen. Die slagkruisers, zware, snelle, goed bewapende en wendbare schepen, zouden dan, in ieder geval twee van hen, ons Indie moeten beschermen.
Nu ja, veel te laat, natuurlijk. Er is een citaat van de historicus Bezemer, die in twee fraaie delen de geschiedenis vaan de KM in de Tweede Wereldoorlog verslaat, dat hij ooit eens "een oude visser had horen zeggen: 'Te laat, de ergste woorden die ik ken'"
Dat motto, dat ik las toen ik vijftien was of zo, heb ik tot nu toe bij me gedragen. Er is niets wat ik zo haat als te laat komen. Ik vind dat vreselijk. Het gebeurt me, natuurlijk, het gebeurt iedereen, maar, waar collegae er niet of in ieder geval minder, mee inzitten, heb ik op dat soort dagen een enorm schuldgevoel.
Goh, ik drijf weer behoorlijk weg van mijn thema, geloof ik.
In ieder geval: ik schrijf weer. Ik had het behoorlijk zwaar, geloofde in van allerlei nare dingen ik had pijn op mijn borst, in ieder geval een benauwd gevoel, kreeg pijn in mijn rug en in mijn linker arm, tintelende vingers, ik zat slecht in mijn vel, kortom.
Ik had geen idee hoe dat te doorbreken. Ik vertelde al dat ik De Berg net had gedaan en dat die, op mij en mijn vrienden die meegefietst na niet tot nauwelijks waren besteld en ik voelde zowaar opluchting toen ik mijn kind, mijn boek, in handen kreeg. Dat doen ze pas als ze vijftien betaalde bestellingen in huis hebben. (Begrijpelijk, hun kachel moet ook branden en bovendien staat het in het contact!) Maar: was dat geen foutje van
www.FreeMusketeers.nl ? Ik vroeg een tijd geleden aan mijn filiaalmanager, die me had verteld dat hij het boek besteld had, en hij zei dat hij het boek wel besteld had, maar dat als kerstcadeau zou krijgen, dus dat hij geen idee had of het wel was verzonden. Aan andere collegae durfde ik het niet te vragen, ik zou me opdringerig voelen of veel te commercieel bezig of zoiets, in ieder geval zou ik me schuldig gaan voelen, want het zou betekenen alsof ik zou vragen dat ze het boek alsnog zouden moeten bestellen.
Paul, ouwe en trouwe, vriend die hij is, mailde me dat hij het boek had ontvangen en had zitten smullen van de verhalen. (Die hij al lang kende, natuurlijk.)
Iets van mijn bezwaardheid viel weg, gelukkig. Maar nu nog de Kerst doorkomen. Ik kook, samen met mijn meisje, en oudste zoon en schoondochter (geholpen door oudste kleinkind, die heerlijke Loekeman) natuurlijk, we gaan op Kerst 1 brunchen, maar wordt het allemaal wat en gaat het allemaal goed? Dingen die ik elk jaar weer denk en elk jaar is de rest van de club weer helemaal tevree na eten en drinken!
F..., die stress!
Maar, ik schrijf weer!Vandaag heb ik weer een goede 700 woorden toegevoegd aan Het Slagkruiserplan en langzaam krijgt het begin van een idee het begin van een goed idee en het begin van een verhaal. Ik ga me niet haasten. Ik heb me een jaar gegeven om dit boek 'te doen'. Ook rijpen er al ideeën voor een deel twee. Ik beloof dat ik af en toe een stukje van mijn boek zal publiceren op dit Blog.
Maar ik ga dit bij een uitgever aan bieden. Ik word gek van de stress van een POD uitgeverij.
Goede feestdagen
dinsdag 18 december 2012
Over het nieuwe seizoen en ff nog over Jan
Het is alweer even geleden dat ik een Blog maakte voor 'Lucas fietst' enzovoort. Dat komt natuurlijk omdat het fietsen voor mij nu even verleden tijd is. Ik heb de goede, of juist slechte, gewoonte, ik heb het al lang geschreven, bedenk ik, om tussen Sinterklaas en Nieuwsjaardag, niet op de fiets te gaan zitten. Daar zitten een paar redenen achter. De eerste is dat het over het algemeen in december 'ballenweer' is. Een tweede reden is dat ik, rond deze tijd, de woon- werkverkeer fiets, de SC, naar Peet Nieuwkerk, mijn onvolprezen fietsenmaker, breng om pion en ketting te verwisselen, de remmetjes na te laten kijken en zulk soort zaken meer.
Vroeger deed ik dat soort zaken allemaal zelf, althans bijna allemaal. Het verwisselen van pionnen was een karwei waar je een bankschroef voor nodig had, dus daarvoor ging ik dan naar de erkende fietsenmaker en dat moet je ook echt doen, naar de erkende fietsenmaker gaan. Ga in hemelsnaam niet naar de een of andere 'beun' want je komt jezelf tegen met je dure 'karretje'. Volgens mij is dit een fraai woord uit de jaren veertig/ vijftig of zo. Maar ik doe nu, behalve het poetsen, niet veel meer aan de fiets. Het wordt ook een stuk moeilijker, allemaal. Waar je vroeger een vrij simpel schakelsysteem had, commandeurs, de versnellingshandels, aan je buizen, kabels die naar de kettingbladen liepen enzovoort, heb je dat nu helemaal niet meer, maar zijn ze geïntegreerd in je remgrepen. Ook zijn de frames nauwer en strakker geworden, zodat het, voor een klusser als ik zelf ben, steeds moeilijker wordt om de tandwielkransen, de pion, zelf en goed te vervangen.
Maar de derde reden is dat ik bewust een week of drie stop met fietsen zodat ik weer 'goesting', wat een geweldig Vlaams woord weer, op kan doen voor het aanstaande seizoen.
Dat aanstaande seizoen, dat voor mij al op of rond de eerste januari valt, zal voor mij minder heldhaftig gaan worden dan de voorgaande fietsseizoenen. In de afgelopen twee jaar was ik immers druk bezig met de voorbereiding om 'De Berg' te gaan beklimmen? (Hebben jullie het boek ondertussen al besteld? Niet voor mij hoor, ik verdien, heb ik al gezegd, er nauwelijks aan, maar gewoon, omdat het een prachtboek is.)
Mijn vrienden willen het aanstaande jaar de 'Stelvio' gaan doen, zeg maar De Berg van Italie. Aanvankelijk was ik vrij enthousiast, liet ik blijken, maar de ervaringen die ik opdeed op de Alp en op de Col d' Oz, maakten dat aanvankelijke enthousiasme een heel stuk minder. De voordelen zijn natuurlijk dat je dan ook die berg gedaan hebt en in je geheugen en in je fietsdagboek bij kan schrijven. Maar de nadelen wegen daar niet tegen op. Hoewel de Stelvio iets minder steil zou zijn dan de Alp is ze wel twee keer zo lang. Dat zou dan betekenen dat ik dubbel zo lang moet afzien en dat de kans dat ik boven kom omgekeerd evenredig twee keer zo klein is.
Ik heb me geweldig kunnen focussen op de beklimming van 'mijn' berg, maar of ik dat ook zal kunnen op de Stelvio? Ik weet het niet. Daarnaast, en da's gewoon een logistieke afweging, kost het natuurlijk weer een pak centen. E. en ik zijn niet echt arm, we hebben inkomens, ik werk en verdien er nog bij, maar ook de woning moet opgeknapt worden en ook fluisteren we, zachtjes en aarzelend en zoekend, tegen elkaar dat er misschien een andere auto moet komen. Poen dus.
Dan zou het heel oneerlijk tegen E. zijn dat ik ff een weekje met de boys, voor redelijk wat poen, op stap zou gaan. Dus zullen voor het het volgende jaar, voor mij alleen de trainingtochten zijn. Maar in die tochten zullen we wel een weekendje naar de Vogezen gaan, want de beide 'Ballons d' Alsace' moeten we wel doen. Ik ga je daar van op de hoogte houden.
Weet je dat er een liedje is dat gaat van: 'Old soldiers never die, they just fade away?'
Je weet nog dat ik vrij veel over Jan heb geschreven, een gabber die helaas veel te vroeg overleden is. Ik belde eeen enkele keer nog met A. maar ook zulke zaken gaan langzaam over, zoals dat gaat, tot ik, in het begin van deze week eeen kaartje kreeg van haar, waarin ik, het was in het algemeen gesteld, bedankt werd om op Jan's uitvaart aanwezig te zijn. Jan is eigenlijk, al die dagen en weken, niet echt uit mijn gedachten geweest. Hij was er natuurlijk niet meer zo prominent in aanwezig als tijdens zijn leven of zijn ziekte, maar toch, af en toe, ging er zo een luikje open: Jan!
In mijn hele simpele en boerenjongens filosofie, heb ik altijd gedacht dat mensen pas sterven als er nooit meer aan hen gedacht wordt. Ja, oké, niet als een treurende nabestaande, die denkt natuurlijk dagelijks aan haar of zijn verlies, nee, als je, als vriend, maat of (verre) verwant, af en toe nog eens denkt aan diegene, dan heb ik het gekke idee, dat diegene nooit echt is gestorven, begrijp je?
Nou, dat heb ik nu, onder andere met Jan, ook. Helaas, ik kom op een leeftijd dat er meer en meer mensen om me heen wegvallen. Vaak dan ook nog oud collegae of vrienden en familieleden.
Maar: zo als Slauerhoff al zei: 'Such is life.'
Vroeger deed ik dat soort zaken allemaal zelf, althans bijna allemaal. Het verwisselen van pionnen was een karwei waar je een bankschroef voor nodig had, dus daarvoor ging ik dan naar de erkende fietsenmaker en dat moet je ook echt doen, naar de erkende fietsenmaker gaan. Ga in hemelsnaam niet naar de een of andere 'beun' want je komt jezelf tegen met je dure 'karretje'. Volgens mij is dit een fraai woord uit de jaren veertig/ vijftig of zo. Maar ik doe nu, behalve het poetsen, niet veel meer aan de fiets. Het wordt ook een stuk moeilijker, allemaal. Waar je vroeger een vrij simpel schakelsysteem had, commandeurs, de versnellingshandels, aan je buizen, kabels die naar de kettingbladen liepen enzovoort, heb je dat nu helemaal niet meer, maar zijn ze geïntegreerd in je remgrepen. Ook zijn de frames nauwer en strakker geworden, zodat het, voor een klusser als ik zelf ben, steeds moeilijker wordt om de tandwielkransen, de pion, zelf en goed te vervangen.
Maar de derde reden is dat ik bewust een week of drie stop met fietsen zodat ik weer 'goesting', wat een geweldig Vlaams woord weer, op kan doen voor het aanstaande seizoen.
Dat aanstaande seizoen, dat voor mij al op of rond de eerste januari valt, zal voor mij minder heldhaftig gaan worden dan de voorgaande fietsseizoenen. In de afgelopen twee jaar was ik immers druk bezig met de voorbereiding om 'De Berg' te gaan beklimmen? (Hebben jullie het boek ondertussen al besteld? Niet voor mij hoor, ik verdien, heb ik al gezegd, er nauwelijks aan, maar gewoon, omdat het een prachtboek is.)
Mijn vrienden willen het aanstaande jaar de 'Stelvio' gaan doen, zeg maar De Berg van Italie. Aanvankelijk was ik vrij enthousiast, liet ik blijken, maar de ervaringen die ik opdeed op de Alp en op de Col d' Oz, maakten dat aanvankelijke enthousiasme een heel stuk minder. De voordelen zijn natuurlijk dat je dan ook die berg gedaan hebt en in je geheugen en in je fietsdagboek bij kan schrijven. Maar de nadelen wegen daar niet tegen op. Hoewel de Stelvio iets minder steil zou zijn dan de Alp is ze wel twee keer zo lang. Dat zou dan betekenen dat ik dubbel zo lang moet afzien en dat de kans dat ik boven kom omgekeerd evenredig twee keer zo klein is.
Ik heb me geweldig kunnen focussen op de beklimming van 'mijn' berg, maar of ik dat ook zal kunnen op de Stelvio? Ik weet het niet. Daarnaast, en da's gewoon een logistieke afweging, kost het natuurlijk weer een pak centen. E. en ik zijn niet echt arm, we hebben inkomens, ik werk en verdien er nog bij, maar ook de woning moet opgeknapt worden en ook fluisteren we, zachtjes en aarzelend en zoekend, tegen elkaar dat er misschien een andere auto moet komen. Poen dus.
Dan zou het heel oneerlijk tegen E. zijn dat ik ff een weekje met de boys, voor redelijk wat poen, op stap zou gaan. Dus zullen voor het het volgende jaar, voor mij alleen de trainingtochten zijn. Maar in die tochten zullen we wel een weekendje naar de Vogezen gaan, want de beide 'Ballons d' Alsace' moeten we wel doen. Ik ga je daar van op de hoogte houden.
Weet je dat er een liedje is dat gaat van: 'Old soldiers never die, they just fade away?'
Je weet nog dat ik vrij veel over Jan heb geschreven, een gabber die helaas veel te vroeg overleden is. Ik belde eeen enkele keer nog met A. maar ook zulke zaken gaan langzaam over, zoals dat gaat, tot ik, in het begin van deze week eeen kaartje kreeg van haar, waarin ik, het was in het algemeen gesteld, bedankt werd om op Jan's uitvaart aanwezig te zijn. Jan is eigenlijk, al die dagen en weken, niet echt uit mijn gedachten geweest. Hij was er natuurlijk niet meer zo prominent in aanwezig als tijdens zijn leven of zijn ziekte, maar toch, af en toe, ging er zo een luikje open: Jan!
In mijn hele simpele en boerenjongens filosofie, heb ik altijd gedacht dat mensen pas sterven als er nooit meer aan hen gedacht wordt. Ja, oké, niet als een treurende nabestaande, die denkt natuurlijk dagelijks aan haar of zijn verlies, nee, als je, als vriend, maat of (verre) verwant, af en toe nog eens denkt aan diegene, dan heb ik het gekke idee, dat diegene nooit echt is gestorven, begrijp je?
Nou, dat heb ik nu, onder andere met Jan, ook. Helaas, ik kom op een leeftijd dat er meer en meer mensen om me heen wegvallen. Vaak dan ook nog oud collegae of vrienden en familieleden.
Maar: zo als Slauerhoff al zei: 'Such is life.'
woensdag 12 december 2012
De Berg in mijn handen
Vrienden, lezers,
gisteren was het dan eindelijk zover! Gisteren had ik voor het eerst mijn derde boek in handen. 'De Berg' bestaat nu echt, ik heb het vastgehouden, heb er aan geroken en ben er in gaan lezen. Goh, wat raar, ik ken het verhaal al dacht ik, ja, ja, flauw, heel flauw. Maar wat een heerlijk gevoel om je eigen boek in je handen te hebben en je woorden (voor de zoveelste maal) te lezen, maar nu op papier en in lettertype Garamond 12 en niet meer vanaf een computer scherm in lettertype Arial 12.
Ik ga absoluut geen vergelijkingen maken met de geboorte van onze kinderen of kleinkinderen, da's een beetje flauw, maar ik kan je verzekeren dat je, als schrijver, die voor het eerst zijn eigenste echte boek in handen krijgt, wel een paar emoties te verwerken hebt hoor. Ik heb in vorige Blogs mijn, ondertussen alweer derde boek, wel eens vergeleken met een kind, nu ja, mijn kind, maar de eerste malen dat ik mijn kinderen/kleinkinderen in handen had, waren natuurlijk vele malen groter.
Ik weet het nog van meer dan dertig en meer dan vijfentwintig jaar her maar ook van vijf jaar terug nu alweer, met Loek en nu, veel recenter, met Mia. Emoties golven door je heen, tranen komen in je ogen en je voelt, nee, je weet, dit is een band voor eeuwig. De liefde voor kind/kleinkind is onvoorwaardelijk en dat zal altijd zo blijven.
Wat is dat toch voor raars? Bloedbanden? Hormonen? Een hoger doel van het bestaan? Een waarborg dat zo'n kleine hummel de eerste zoveel jaar door jou beschermd gaat en moet worden? Dat je het eeuwige trouw beloofd? Dat het later van jou zal blijven houden en dat het als jij als oudere man/vrouw dat nodig hebt, dat kind voor jou gaat zorgen? Ik ben geen Freud of Jung of Adler of Darwin, maar het heeft er alle schijn van dat alle antwoorden op mijn vragen goed zijn.
Oké, ik drijf af. (In mijn eerste boek: Over mijn toeren, noem ik dat nog: ik aborteer, maar dat is nu wel wat flauw, eigenlijk.) Maar in ieder geval, gistermiddag was er een pakketje afgeleverd. E. had al gezien dat de afzender mijn uitgever, Free Musketeers was, en wist natuurlijk meteen wat de inhoud was van het pakje. Ik douchte, ging met een bakkie en een shaggie op de bank zitten en scheurde het karton open. En ja hoor! Vijf boeken, vijf delen van De Berg, straalden me tegemoet. Een prachtig omslag. De Berg, de Alpe d' Huez gefotografeerd vanuit een andere hoek met nog net een wolk ervoor, maar zo dat de berg er doorheen is te zien en de top er ongenaakbaar bijligt.
Vijf boeken? Ja, natuurlijk, voor elk van de kinderen, met partners en/of kleinkinderen een. Ik wil die boeken aan hen geven als cadeau en als herinnering voor later, als pa der niet meer is. Bovendien wil ik natuurlijk geen cent aan mijn kinderen verdienen.
Ik opende het boek, rook eraan, dat is geen afwijking van mij, hoor, ik ben geen fetisjist, maar echte lezers ruiken aan boeken. Ik dacht aanvankelijk dat ik licht gestoord was, toen ik me zelf op die gewoonte betrapte, maar ik heb uit heel goede bron dat meerdere lezers zulks doen!
Iets later las ik mijn, nu echte, boek. Ik betrapte me erop dat ik voor mezelf heen fluisterde (dacht ik) 'Goh, die vogel kan wel schrijven.' E., bij de pinken en goed van gehoor, lachte en zei: 'Ijdeltuit!
dat zeg je bij elk boek weer. Maar van mij mag je hoor, want je schrijft best wel leuk!'
Goh E., ik schrijf niet best wel leuk, ik schrijf gewoon hartstikke goed, dacht ik, bescheiden als ik ben.
Maar gelijk had ze wel. Ik las een gedeelte van het boek, dat ik schreef in '10, ik las een ander gedeelte van het boek, dat ik schreef in '11, en ik las het laatste deel van het boek, dat ik schreef in '12.
Ik merkte en las dat mijn schrijverschap beter word, samenhangender, dat ik de taal meer beheers en er meer mee kan. Toch zou het wel leuk zijn als ik wat feedback had van mensen die er echt verstand van hebben, eigenlijk.
'Jesses jongen, wat een flauw geprietpraat tot nu en wat voor een overdreven gel.., allemaal. Wij maken wel uit of je goed schrijft of niet. Daar hebben we jou niet voor nodig, toch?'
Oke, lezer, jullie hebben gelijk. Lees het boek eerst maar en maak me daarna maar af. Et tu Brute?
Bestel, of bekijk mijn boek op www.Freemusketeers.nl. Je vindt de doorverwijzing naar de boekwinkel gauw genoeg. Tik mijn naam in of de titel van het boek.
Ik ga nu ff en stukkie lezen in eeen boek van een goede schrijver. Hij heet Lucas Graver en zijn boek heet De Berg.
Nog even, nee, je mag zo weer naar The Voice of, of naar Dancing with kijken hoor, maar ik heb meegedaan aan een heuse schrijfwedstrijd, door de Volkskrant uitgeschreven. Je moest dan acht of negen pagina's van een manuscript op sturen en dan kon je een tweedaagse schrijfcursus winnen. Nou, doen natuurlijk. Maar ik las ook dat je een uitnodiging kon ontvangen voor een vijfdaagse schrijfcursus ergens op een Spaans eiland. Gratis? Ja, die cursus was helemaal gratis. Alleen de reis en verblijfskosten moest je zelf betalen. 1599 euro zou dat moeten kosten. Maar, dan weet je wel dat je nooit eeen goed boek kan schrijven. Want, ene mijnheer Sebes regelt dat. Een mijnheer die alleen van Robert Vuijstje houdt, zijn grote ontdekking en verder iedereen zo ongeveer afzeikt. Ik ken die mijnheer Sebes uit een lezing die hij gaf, bij ons in de bieb in A'veen. Het was een lezing voor mensen die een boek hadden of wilden schrijven of wilden (laten) uitgeven. Maar die mijnheer Sebes was zo vol van zijn laatste ontdekking, Robert Vuijstje, dat hij alleen maar over die schrijver sprak. Een oudere mijnheer, nee ik niet, probeerde een vraag te stellen over het uitgeven van jeugdboeken, maar werd als het ware weggehoond. Nog andere vragenstellers werden behoorlijk onaardig bejegend, vond ik. Heer Sebes is een kenner van het boekenvak, natuurlijk, maar heeft zelf nog nooit een boek geschreven, zoals hij zelf eerlijk toegeeft.
Tja, dan vind ik POD uitgeverijen toch ook wel wat hebben, niet?
Ik weet dus nu al, op voorhand, dat ik die plek nooit zal verdienen. Maar dan, wie wil wel les hebben van iemand die zelf nog nooit geschreven heeft?
gisteren was het dan eindelijk zover! Gisteren had ik voor het eerst mijn derde boek in handen. 'De Berg' bestaat nu echt, ik heb het vastgehouden, heb er aan geroken en ben er in gaan lezen. Goh, wat raar, ik ken het verhaal al dacht ik, ja, ja, flauw, heel flauw. Maar wat een heerlijk gevoel om je eigen boek in je handen te hebben en je woorden (voor de zoveelste maal) te lezen, maar nu op papier en in lettertype Garamond 12 en niet meer vanaf een computer scherm in lettertype Arial 12.
Ik ga absoluut geen vergelijkingen maken met de geboorte van onze kinderen of kleinkinderen, da's een beetje flauw, maar ik kan je verzekeren dat je, als schrijver, die voor het eerst zijn eigenste echte boek in handen krijgt, wel een paar emoties te verwerken hebt hoor. Ik heb in vorige Blogs mijn, ondertussen alweer derde boek, wel eens vergeleken met een kind, nu ja, mijn kind, maar de eerste malen dat ik mijn kinderen/kleinkinderen in handen had, waren natuurlijk vele malen groter.
Ik weet het nog van meer dan dertig en meer dan vijfentwintig jaar her maar ook van vijf jaar terug nu alweer, met Loek en nu, veel recenter, met Mia. Emoties golven door je heen, tranen komen in je ogen en je voelt, nee, je weet, dit is een band voor eeuwig. De liefde voor kind/kleinkind is onvoorwaardelijk en dat zal altijd zo blijven.
Wat is dat toch voor raars? Bloedbanden? Hormonen? Een hoger doel van het bestaan? Een waarborg dat zo'n kleine hummel de eerste zoveel jaar door jou beschermd gaat en moet worden? Dat je het eeuwige trouw beloofd? Dat het later van jou zal blijven houden en dat het als jij als oudere man/vrouw dat nodig hebt, dat kind voor jou gaat zorgen? Ik ben geen Freud of Jung of Adler of Darwin, maar het heeft er alle schijn van dat alle antwoorden op mijn vragen goed zijn.
Oké, ik drijf af. (In mijn eerste boek: Over mijn toeren, noem ik dat nog: ik aborteer, maar dat is nu wel wat flauw, eigenlijk.) Maar in ieder geval, gistermiddag was er een pakketje afgeleverd. E. had al gezien dat de afzender mijn uitgever, Free Musketeers was, en wist natuurlijk meteen wat de inhoud was van het pakje. Ik douchte, ging met een bakkie en een shaggie op de bank zitten en scheurde het karton open. En ja hoor! Vijf boeken, vijf delen van De Berg, straalden me tegemoet. Een prachtig omslag. De Berg, de Alpe d' Huez gefotografeerd vanuit een andere hoek met nog net een wolk ervoor, maar zo dat de berg er doorheen is te zien en de top er ongenaakbaar bijligt.
Vijf boeken? Ja, natuurlijk, voor elk van de kinderen, met partners en/of kleinkinderen een. Ik wil die boeken aan hen geven als cadeau en als herinnering voor later, als pa der niet meer is. Bovendien wil ik natuurlijk geen cent aan mijn kinderen verdienen.
Ik opende het boek, rook eraan, dat is geen afwijking van mij, hoor, ik ben geen fetisjist, maar echte lezers ruiken aan boeken. Ik dacht aanvankelijk dat ik licht gestoord was, toen ik me zelf op die gewoonte betrapte, maar ik heb uit heel goede bron dat meerdere lezers zulks doen!
Iets later las ik mijn, nu echte, boek. Ik betrapte me erop dat ik voor mezelf heen fluisterde (dacht ik) 'Goh, die vogel kan wel schrijven.' E., bij de pinken en goed van gehoor, lachte en zei: 'Ijdeltuit!
dat zeg je bij elk boek weer. Maar van mij mag je hoor, want je schrijft best wel leuk!'
Goh E., ik schrijf niet best wel leuk, ik schrijf gewoon hartstikke goed, dacht ik, bescheiden als ik ben.
Maar gelijk had ze wel. Ik las een gedeelte van het boek, dat ik schreef in '10, ik las een ander gedeelte van het boek, dat ik schreef in '11, en ik las het laatste deel van het boek, dat ik schreef in '12.
Ik merkte en las dat mijn schrijverschap beter word, samenhangender, dat ik de taal meer beheers en er meer mee kan. Toch zou het wel leuk zijn als ik wat feedback had van mensen die er echt verstand van hebben, eigenlijk.
'Jesses jongen, wat een flauw geprietpraat tot nu en wat voor een overdreven gel.., allemaal. Wij maken wel uit of je goed schrijft of niet. Daar hebben we jou niet voor nodig, toch?'
Oke, lezer, jullie hebben gelijk. Lees het boek eerst maar en maak me daarna maar af. Et tu Brute?
Bestel, of bekijk mijn boek op www.Freemusketeers.nl. Je vindt de doorverwijzing naar de boekwinkel gauw genoeg. Tik mijn naam in of de titel van het boek.
Ik ga nu ff en stukkie lezen in eeen boek van een goede schrijver. Hij heet Lucas Graver en zijn boek heet De Berg.
Nog even, nee, je mag zo weer naar The Voice of, of naar Dancing with kijken hoor, maar ik heb meegedaan aan een heuse schrijfwedstrijd, door de Volkskrant uitgeschreven. Je moest dan acht of negen pagina's van een manuscript op sturen en dan kon je een tweedaagse schrijfcursus winnen. Nou, doen natuurlijk. Maar ik las ook dat je een uitnodiging kon ontvangen voor een vijfdaagse schrijfcursus ergens op een Spaans eiland. Gratis? Ja, die cursus was helemaal gratis. Alleen de reis en verblijfskosten moest je zelf betalen. 1599 euro zou dat moeten kosten. Maar, dan weet je wel dat je nooit eeen goed boek kan schrijven. Want, ene mijnheer Sebes regelt dat. Een mijnheer die alleen van Robert Vuijstje houdt, zijn grote ontdekking en verder iedereen zo ongeveer afzeikt. Ik ken die mijnheer Sebes uit een lezing die hij gaf, bij ons in de bieb in A'veen. Het was een lezing voor mensen die een boek hadden of wilden schrijven of wilden (laten) uitgeven. Maar die mijnheer Sebes was zo vol van zijn laatste ontdekking, Robert Vuijstje, dat hij alleen maar over die schrijver sprak. Een oudere mijnheer, nee ik niet, probeerde een vraag te stellen over het uitgeven van jeugdboeken, maar werd als het ware weggehoond. Nog andere vragenstellers werden behoorlijk onaardig bejegend, vond ik. Heer Sebes is een kenner van het boekenvak, natuurlijk, maar heeft zelf nog nooit een boek geschreven, zoals hij zelf eerlijk toegeeft.
Tja, dan vind ik POD uitgeverijen toch ook wel wat hebben, niet?
Ik weet dus nu al, op voorhand, dat ik die plek nooit zal verdienen. Maar dan, wie wil wel les hebben van iemand die zelf nog nooit geschreven heeft?
woensdag 5 december 2012
Verboden boeken en meer
Ja man, het is weer eens zover. Een maandje al hoor. De Volkskrant, een krant die ik, eerder gezegd/geschreven, een beetje bemin en een beetje haat, slaat weer toe, sinds een maand dan, met een nieuwe serie boeken, die je voor een spotprijs, zes euro en 95 centen per deel, aan kunt schaffen. Er zijn nu echte topwerken bij. Tot nu toe is er een boek van Kafka verschenen, maar ook Nabokov's Lolita heb ik aaan kunnen schaffen en, afgelopen zaterdag, Schuld en boete van Dostojevski. Ook staan de Duivelsverzen van Rushdie nog op de lijst van te verschijnen boeken, net als de Klokkenluider van de Notre Dame, van Victor Hugo. Er zijn weer eens twintig delen gepland! Dat wordt dus weer smullen! Niet dat die debuutromans, waar ik het in een vorig Blog al eens over had, zo echt om te smullen waren, maar dat was mijn eerste boek natuurlijk ook niet.
Even terug en een zijstapje in de tijd, naar de schrijver Salman Rushdie. Ik heb zijn boek toen, in de jaren tachtig, niet gelezen. Expres niet. Ik was toen nog 'angehaucht' met wat linkse principes als daar zijn: iedereen is gelijk, de wereld ligt voor iedereen open, minderheden worden gediscrimineerd, niet autochtone Nederlanders (Medelanders) moeten hun cultuur behouden en al dat soort linksig gelul meer. (Na onze 'gedwongen' vlucht uit onze toenmalige niet meer leefbare wijk was ik het geloof in die Medelanders helemaal kwijt, overigens.)
Er kwam, na het verschijnen van Rushdie's boek een enorme wrevel tegen het werk, ik zeg het nu voorzichtig, in de Moslimlanden, en zodoende bij mij ook een kentering in die, laten we zeggen, acceptatie van de Medelanders. De tegenstanders van het werk verbrandden het boek en spogen op fotos van Rushdie en tegelijk dan maar ook op de "Stars en Stripes", dat doen ze in dat soort landen toch altijd, en nu ook meteen maar op de "Union Jack", de Engelse.. ja, ja, oké, jullie zijn niet achterlijk.
(Voor hen die nu verwachten dat ik een enorme scheldpartij ga schrijven op alles wat niet Nederlands is: sorry, dat gaat niet gebeuren. Op hen die nu verwachten dat ik nu een enorm pro Medelanders standpunt ga bevechten: sorry, dat gaat ook niet gebeuren.)
Kort en simpel. Ik ben marineman geweest, tweeëndertig jaar lang en dat met hart en ziel. In welk land ik dan ook kwam, moest ik me aan de heersende zeden en gewoontes en ook aan de taal van dat land aanpassen. Ik ben onder andere in Saudie Arabie geweest, in Indonesie, in Egypte, Tunesie, Marokko, Algerije.
"Ho, je noemt nu alleen landen met een Moslim cultuur!", hoor ik Andre van Esch, je weet wel, die oude kabouter die tegen de Zwarte Piet is, al blazen. (Nee mevrouw Van Esch, India heeft geen moslim cultuur. Er wonen sinds een week een viertal Indische mijnheren in de woning naast de onze, keurige mijnheren, die mijn gereedschapskist hebben mogen lenen. Dat wil wat zeggen hoor, als een man zijn gereedschapskist uitleent.)
Ik, mijn Marine maten met mij, respecteerden al dat soort zaken. Het is jouw land, het zijn jouw zeden en gewoonten en ik pas me dus aan, als ik bij jou kom. Da's logisch, toch?
Maar, wat ik toen, rond het verschijnen van het boek van Rushdie, tegen kwam, dat een schrijver die zijn geloof, waar 'ie al heel lang niks meer aan deed trouwens, zullen we maar even zeggen, en dat geloof eens een keer kritisch op de hak en onder de loep nam, daardoor een prijs op zijn hoofd kreeg, nee, dat had ik, en met mij, veel Nederlanders nog niet meegemaakt. (Ik geloof dat het Fatwah heet, zo'n oproep tot moord.)
Ja, Reve, die was bedreigd na dat boek van hem over de ezel en God. Niet dat ik het ooit gelezen heb, hoor, want daar had ik totaal geen zin in. Reve was een pruts schrijver van het zuiverste water, maar toch! Schrijven en kunst, schilderijen en dat zuks, moet(en) vrij zijn en niet verboden worden, dat deed het derde Rijk met Goebbels al veel te veel.
Maar het is momenteel zo, dat veel 'ingestroomde', niet Nederlanders, qua geboorte of qua afstamming, vinden dat de wetten en regels van hun oorspronkelijke land, hier wel horen te heersen. De Sharia wetgeving bijvoorbeeld, waar, Godbetert, een politicus, wie was dat nog maar weer, (Hirsch Balin?) helemaal warm voor liep, kan natuurlijk helemaal niet. Nee, nee, nee. Wij, originele Nederlanders, waarop zoveel kritiek is, we zijn zuinig, (slechts een koekje bij de thee, zei onze toekomstige (niet Nederlands geboortige) koningin, we zijn slecht opgevoed en we hebben geen culinaire achtergrond, zeggen alle Michelin gidsen en alle Franse toeristen, en we zijn racistisch aangelegd, zegt Andre van Esch, maar: we hebben wel de vrijheid van geloof en van meningsuiting altijd hoog in ons vaandel gehouden en nog. Ook de storm rond de Sharia hebben we, alweer polderend, overleefd.
Maar nu, nu is er door een zootje ongeregeld uit Amsterdam west, uit Sloten, Amsterdam west, dus, zoals ik herhaal, een grensrechter doodgeschopt. De man die op een zaterdag-, of was het zondagmiddag, een voetbalpartijtje van zijn zoon wilde vlaggen. Hij had iets fout gedaan in de ogen van de daders. Ze schopten hem toen voor het gemak maar dood. De daders zijn vijftien- en zestienjarigen. Ik las het bericht op TXT. Ik was er kapot van. Ik las, op TXT zoals ik als schreef, dat de daders uit Amsterdam west kwamen en ik wist, ik wist echt helemaal zeker, dat het daders waren wiens ouders voor de invoering van de Sharia met al zijn vormen van straffen, zoals steniging, zouden zijn en dat die ouders elke dag trouw ter moskee zouden reizen. Ouders, vooral vaders, die vertellen dat homo's niet deugen, maar die wel elke vrijdag in jurken gehuld naar die enorme gebedplaatsen van hen gaan, waar dan weer verteld wordt dat homo's, of mannen die jurken dragen, etc.
De Telegraaf, een krant die ik niet bemin en nooit lees, wist te vertellen, ik hoorde dat dus van E. die die krant wel leest, dat de daders inderdaad Medelanders waren. (Ok, er was ook een Antilliaanse jongen bij betrokken).
Ik weet zeker dat de daders er afkomen met een hele lichte straf, misschien wel geen enkele straf, zie Andre van Esch en alles waar deze linkse dame voor staat, en de linkse instelling van onze rechterlijke macht en ik wordt kots en kots misselijk. De voetbalclub, waar de criminelen bij horen, wordt waarschijnlijk door enorme subsidies van ons, ja, ik ga die woorden gewoon zeggen hoor, de 'hard werkende en de heel veel belasting en sociale premies betalende geboren Nederlanders', in stand gehouden. Dat die jeugdleiders dus ontzettend naast de pot hebben geurineerd, doordat ze het agressieve gedrag van hun 'pupillen' niet hebben in kunnen tomen, toont dus aan dat deze mensen, waarschijnlijk met een linkse signatuur, hun werk niet aan kunnen, niet capabel zijn, dus. (Waarschijnlijk zijn deze mensen ook uit de door mij tegenwoordig zo verfoeide hoek van Van Esch afkomstig, bedenk ik nu.)
Nee, ik haat de Medelanders niet. Zij die me kennen weten dat. Ik heb massa's prachtige, niet Nederlandse collega op het werk, die zich ook helemaal niet bezig houden met al dat gedoe. Ik heb Mo, een vriend, we kennen elkaar al jaren, zijn maten, we hebben over en weer goede gesprekken, over het wel en wee thuis, ik heb hem geholpen toen zijn echtgenote op haar werk in de problemen dreigde te raken. Ik heb Appie. Die heet natuurlijk Abdullah, maar Ap is korter en hij vind dat leuk en kan er mee lachen. Ik heb Mel, een meisje dat graag naar haar geboorteland, Marokko gaat, maar die een apothekers studie gedaan heeft en die beter en 'vloeibaarder' Nederlands spreekt dat ik. Ik heb Yassin, een keihardwerkende collega, waar ik vaak even een stiekem sigaretje op de parkeerplaats mee rook en die helemaal gek is van de schaats (spel) sport.
Nee, lul niet, ik ben geen anti Medelander. Maar waar is waar. Er moet wat gebeuren nu. Er moet wat gebeuren tegen het zich zo licht en meegaand opstellen van wat er uit bepaalde hoeken van onze maatschappij tegenover alles wat uit de pas loopt aan de hand is en waarop het: 'Het is een Medelander' woord maar weer eens wordt uitgesproken. Wij willen geen Medelanders. Wij willen Nederlanders!
Even terug en een zijstapje in de tijd, naar de schrijver Salman Rushdie. Ik heb zijn boek toen, in de jaren tachtig, niet gelezen. Expres niet. Ik was toen nog 'angehaucht' met wat linkse principes als daar zijn: iedereen is gelijk, de wereld ligt voor iedereen open, minderheden worden gediscrimineerd, niet autochtone Nederlanders (Medelanders) moeten hun cultuur behouden en al dat soort linksig gelul meer. (Na onze 'gedwongen' vlucht uit onze toenmalige niet meer leefbare wijk was ik het geloof in die Medelanders helemaal kwijt, overigens.)
Er kwam, na het verschijnen van Rushdie's boek een enorme wrevel tegen het werk, ik zeg het nu voorzichtig, in de Moslimlanden, en zodoende bij mij ook een kentering in die, laten we zeggen, acceptatie van de Medelanders. De tegenstanders van het werk verbrandden het boek en spogen op fotos van Rushdie en tegelijk dan maar ook op de "Stars en Stripes", dat doen ze in dat soort landen toch altijd, en nu ook meteen maar op de "Union Jack", de Engelse.. ja, ja, oké, jullie zijn niet achterlijk.
(Voor hen die nu verwachten dat ik een enorme scheldpartij ga schrijven op alles wat niet Nederlands is: sorry, dat gaat niet gebeuren. Op hen die nu verwachten dat ik nu een enorm pro Medelanders standpunt ga bevechten: sorry, dat gaat ook niet gebeuren.)
Kort en simpel. Ik ben marineman geweest, tweeëndertig jaar lang en dat met hart en ziel. In welk land ik dan ook kwam, moest ik me aan de heersende zeden en gewoontes en ook aan de taal van dat land aanpassen. Ik ben onder andere in Saudie Arabie geweest, in Indonesie, in Egypte, Tunesie, Marokko, Algerije.
"Ho, je noemt nu alleen landen met een Moslim cultuur!", hoor ik Andre van Esch, je weet wel, die oude kabouter die tegen de Zwarte Piet is, al blazen. (Nee mevrouw Van Esch, India heeft geen moslim cultuur. Er wonen sinds een week een viertal Indische mijnheren in de woning naast de onze, keurige mijnheren, die mijn gereedschapskist hebben mogen lenen. Dat wil wat zeggen hoor, als een man zijn gereedschapskist uitleent.)
Ik, mijn Marine maten met mij, respecteerden al dat soort zaken. Het is jouw land, het zijn jouw zeden en gewoonten en ik pas me dus aan, als ik bij jou kom. Da's logisch, toch?
Maar, wat ik toen, rond het verschijnen van het boek van Rushdie, tegen kwam, dat een schrijver die zijn geloof, waar 'ie al heel lang niks meer aan deed trouwens, zullen we maar even zeggen, en dat geloof eens een keer kritisch op de hak en onder de loep nam, daardoor een prijs op zijn hoofd kreeg, nee, dat had ik, en met mij, veel Nederlanders nog niet meegemaakt. (Ik geloof dat het Fatwah heet, zo'n oproep tot moord.)
Ja, Reve, die was bedreigd na dat boek van hem over de ezel en God. Niet dat ik het ooit gelezen heb, hoor, want daar had ik totaal geen zin in. Reve was een pruts schrijver van het zuiverste water, maar toch! Schrijven en kunst, schilderijen en dat zuks, moet(en) vrij zijn en niet verboden worden, dat deed het derde Rijk met Goebbels al veel te veel.
Maar het is momenteel zo, dat veel 'ingestroomde', niet Nederlanders, qua geboorte of qua afstamming, vinden dat de wetten en regels van hun oorspronkelijke land, hier wel horen te heersen. De Sharia wetgeving bijvoorbeeld, waar, Godbetert, een politicus, wie was dat nog maar weer, (Hirsch Balin?) helemaal warm voor liep, kan natuurlijk helemaal niet. Nee, nee, nee. Wij, originele Nederlanders, waarop zoveel kritiek is, we zijn zuinig, (slechts een koekje bij de thee, zei onze toekomstige (niet Nederlands geboortige) koningin, we zijn slecht opgevoed en we hebben geen culinaire achtergrond, zeggen alle Michelin gidsen en alle Franse toeristen, en we zijn racistisch aangelegd, zegt Andre van Esch, maar: we hebben wel de vrijheid van geloof en van meningsuiting altijd hoog in ons vaandel gehouden en nog. Ook de storm rond de Sharia hebben we, alweer polderend, overleefd.
Maar nu, nu is er door een zootje ongeregeld uit Amsterdam west, uit Sloten, Amsterdam west, dus, zoals ik herhaal, een grensrechter doodgeschopt. De man die op een zaterdag-, of was het zondagmiddag, een voetbalpartijtje van zijn zoon wilde vlaggen. Hij had iets fout gedaan in de ogen van de daders. Ze schopten hem toen voor het gemak maar dood. De daders zijn vijftien- en zestienjarigen. Ik las het bericht op TXT. Ik was er kapot van. Ik las, op TXT zoals ik als schreef, dat de daders uit Amsterdam west kwamen en ik wist, ik wist echt helemaal zeker, dat het daders waren wiens ouders voor de invoering van de Sharia met al zijn vormen van straffen, zoals steniging, zouden zijn en dat die ouders elke dag trouw ter moskee zouden reizen. Ouders, vooral vaders, die vertellen dat homo's niet deugen, maar die wel elke vrijdag in jurken gehuld naar die enorme gebedplaatsen van hen gaan, waar dan weer verteld wordt dat homo's, of mannen die jurken dragen, etc.
De Telegraaf, een krant die ik niet bemin en nooit lees, wist te vertellen, ik hoorde dat dus van E. die die krant wel leest, dat de daders inderdaad Medelanders waren. (Ok, er was ook een Antilliaanse jongen bij betrokken).
Ik weet zeker dat de daders er afkomen met een hele lichte straf, misschien wel geen enkele straf, zie Andre van Esch en alles waar deze linkse dame voor staat, en de linkse instelling van onze rechterlijke macht en ik wordt kots en kots misselijk. De voetbalclub, waar de criminelen bij horen, wordt waarschijnlijk door enorme subsidies van ons, ja, ik ga die woorden gewoon zeggen hoor, de 'hard werkende en de heel veel belasting en sociale premies betalende geboren Nederlanders', in stand gehouden. Dat die jeugdleiders dus ontzettend naast de pot hebben geurineerd, doordat ze het agressieve gedrag van hun 'pupillen' niet hebben in kunnen tomen, toont dus aan dat deze mensen, waarschijnlijk met een linkse signatuur, hun werk niet aan kunnen, niet capabel zijn, dus. (Waarschijnlijk zijn deze mensen ook uit de door mij tegenwoordig zo verfoeide hoek van Van Esch afkomstig, bedenk ik nu.)
Nee, ik haat de Medelanders niet. Zij die me kennen weten dat. Ik heb massa's prachtige, niet Nederlandse collega op het werk, die zich ook helemaal niet bezig houden met al dat gedoe. Ik heb Mo, een vriend, we kennen elkaar al jaren, zijn maten, we hebben over en weer goede gesprekken, over het wel en wee thuis, ik heb hem geholpen toen zijn echtgenote op haar werk in de problemen dreigde te raken. Ik heb Appie. Die heet natuurlijk Abdullah, maar Ap is korter en hij vind dat leuk en kan er mee lachen. Ik heb Mel, een meisje dat graag naar haar geboorteland, Marokko gaat, maar die een apothekers studie gedaan heeft en die beter en 'vloeibaarder' Nederlands spreekt dat ik. Ik heb Yassin, een keihardwerkende collega, waar ik vaak even een stiekem sigaretje op de parkeerplaats mee rook en die helemaal gek is van de schaats (spel) sport.
Nee, lul niet, ik ben geen anti Medelander. Maar waar is waar. Er moet wat gebeuren nu. Er moet wat gebeuren tegen het zich zo licht en meegaand opstellen van wat er uit bepaalde hoeken van onze maatschappij tegenover alles wat uit de pas loopt aan de hand is en waarop het: 'Het is een Medelander' woord maar weer eens wordt uitgesproken. Wij willen geen Medelanders. Wij willen Nederlanders!
dinsdag 4 december 2012
De Berg is uit en ik ben blij en trots
Ja, ja, mijn kind is eindelijk geboren en te bestellen! De Berg is uit! Mijn kind is vanaf dertig november te bestellen, bij Free Musketeers. Het is, dat schreef ik al, een prachtig boek geworden, met mooie fotos.
Ok, zeggen jullie, ja, da's allemaal aardig en goed, maar je hebt het bij eeen POD uitgeverij laten uitgeven. De redenen daarvoor gaf ik als even in mijn Blog 'Druk, druk, druk'. Maar na al het werk en al het gedoe, kreeg ik vandaag de promotie mail van de uitgever binnen en man, man, man, wat is het een fraai boek geworden. De omslag, een foto van Paul, doet het uitstekend en de korte biografie op de achterflap is nauwelijks veranderd sinds het eerste boek. Nu kan ik me, eindelijk, concentreren op mijn andere 'schrijfwerk', mijn Blogs en mijn 'boeken' die ik voor en over mijn kleinkinderen schrijf.
Nu ja, rust, zou je denken. Maar niets is minder waar. Ik heb het nog nooit zo druk gehad als dezer dagen. Dat ligt natuurlijk ook aan mijn werk in de supermarkt, waar de echte drukke dagen er nu aan zitten te komen. Sinterklaas is altijd meegenomen voor de middenstand, wat een fraai woord overigens. Het doet me een beetje denken aan: burgers, boeren en buitenlui. Middenstand, hmm, aardig woord, eens over filosovicer, eh, over nadenken.
Nou ja, het boek is uit, in zoverre, het is te bestellen, maar dat kan ik, behoudens de exemplaren die ik zelf wil ontvangen, niet allemaal doen. Daar moeten jullie, lezers van het Blog, bij in actie schieten. Bestellen dus. Ja, het zijn moeilijke tijden op economisch vlak, I understand, maar pas als ik vijftien boeken verkocht heb, schiet de uitgever in actie.
Ja, zeggen jullie, maar dan moet je het maar aanbieden bij een grote uitgeverij. Ik geloof dat ik dat al eens verteld heb, maar ik zal het nog even gauw herhalen: dat is heel moeilijk, ook juist vanwege die economisch moeilijke tijden. Grote uitgevers, nu ja, elke middenstander, grappig genoeg duikt dat woord weer op, wil natuurlijk zoveel mogelijk geld genereren. Lullig voor mij, maar terecht voor hen. Wij werken toch ook niet voor Piet-met-de-korte en zo, toch?
Ik geef eerlijk toe, er kleven heel veel bezwaren aan het uitgeven bij zo'n POD uitgeverij. (Klik je dit Blog voor het eerst aan, geef ik je nog even een korte uitleg: een Printing On Demand uitgeverij is een firma die jouw boek wil uitgeven. Maar jij moet al het werk daar zelf voor doen, behalve het printen zelf. Je moet dus verwachtbare kopers ronselen en door middel van email op de hoogte stellen van je boek en vragen of ze het willen aanschaffen, je moet zelf foto's uitzoeken of aanschaffen, zoals voor mijn tweede boek: Ter land ter zee en op de fiets, maar, zoals ik al schreef, daar leer je veel van en het geeft je een aardig inzicht in de wereld van het boekenvak en je houdt alles lekker in eigen hand.
Maar, ik stop er nu mee. Nee, niet met schrijven, (helaas, hoor ik jullie kreunen) nee, ik stop met de POD. Het kost me, zoals Jan, je weet nog wel, zou zeggen, 'te veel kolen'. Ik had de ervaringen van die drie boeken niet willen missen, hoor, maar ik heb het nu wel een beetje gehad. De stress, want die heb ik nu wel echt, dat er minstens vijftien boeken worden verkocht en het feit dat ik daar elke dag mee inzit, vind ik nu wel genoeg. Ik ga nu wel heel veel blijven schrijven, hoor. Het is, net als mijn gezin en het fietsen een passie. Maar of ik nu nog POD boeken ga schrijven? Ik weet het niet.
Ik heb een inzending gedaan voor een zogenaamde schrijfwedstrijd die De Volkskrant heeft uitgeschreven, maar ik geloof er niet in.
Hoewel? In dat verhaal komt er wel seks en zo in voor, wat tegenwoordig een voorwaarde is om uit gegeven te worden, volgens mij.
Ik houd jullie op de hoogte.
Abonneren op:
Posts (Atom)