Het begon zo rond de eerste april van dit jaar (2018). Ik had net mijn online belasting aangifte in gediend en kreeg een bericht over een bedrag dat ik nog moest betalen, te lezen, waar ik echt van schrok.
Fu.. , daar gaat een hele dure, eerder nog ooit over gedroomde, racefiets naar vadertje staat, dacht ik. En ja, de al jaren hele trouwe Renault Scenic moest misschien binnenkort ook weer eens vervangen worden, dacht ik. Nu ja, die wagen heeft der net een ton op zitten, dus die kan ook nog wel een ton mee, toch, maar ja, maar toch!
De dag erop begon ik wat wazig te zien. Niet heel erg, maar zo een vliesje voor je ogen, je kent het wel. Vermoeid, misschien, te veel gelezen misschien, te veel mijn ogen ingespannen misschien, tijdens het fietsen op de racefiets een vliegje in het oog gekregen misschien, zoiets dan. Geen reden tot paniek overigens, natuurlijk, we hebben allemaal wel eens wat met de ogen.
Maar het bleef. Ik kocht wat oogdruppels tegen vermoeide ogen, maar nee, het ging niet beter worden.
Dus keek ik even op internet en vroeg wat oud marine verpleeg collegae om advies. Die wisten het ook allemaal niet zo, ik deed ook een 'online' staar test, waaruit bleek dat ik geen staar had en ja, nu ja, zo gaat dat, ik had dus, zei het internet, geen staar. Ik keek het even (te lang) aan en kocht nog wat oogdruppels tegen irritatie in het oog en zo, nu ja, je kent die zaken wel. Maar nee, het werd der, in de loop van de dagen, niet beter op. Ik zag echt minder met het rechter oog, maar echt veel minder. Ik kocht dus een leesbril, bij de HEMA, van (ondertussen) + 2, waar ik anders + 1 had en hoopte dat ik beter zou gaan kijken.
Ondertussen deinde een raar rijmpje door mijn hoofd, dat ik ooit gelezen had over de jongste dochter van (toenmalige) prinses Juliana en Bernhard:
Ik ben Marijke en ik kan niet kijken,
nu ben ik Christien, maar ik kan nog steeds niets zien.
Dat rijmpje overigens werd gezongen over die prinses, in mijn jonge jaren, nu al heel wat tijd geleden. Prinses Marijke had een nare oog afwijking, en die zou ze, tijdens de zwangerschap van haar moeder, in de loop van de jaren veertig, toen prinses Juliana, de later koningin, nu overleden, opgelopen hebben tijdens een bezoek aan boord van een of ander marine schip, waar Rode Hond heerste, zoiets dan. (Andere bronnen vermeldden dat ze waarschijnlijk, mogelijk, misschien, het kan zijn dat, nu ja, we weten het niet, besmet was tijdens de conceptie, omdat haar vader, ene Prins Bernhard, gelukkig al weer jaren vergeten, zeg ik dan maar, een SOA had opgelopen.)
Ik noem dat allemaal voorzichtig en met heel veel maren en mitsen, want de Oranjes zijn nog steeds heilig in dit land. Op een vorige reactie op een bericht over die boef Bernhard, van een veteranen comité, we zouden allemaal een anjer moeten gaan dragen of zoiets, waar ik negatief op reageerde, werd ik bedolven onder haat mails, niet gewoon meer.
Het feit is wel, dat de oogafwijking van die Marijke/Christina, heeft geleid tot de grootste crisis in het leven van die twee mensen, die totaal niet geschikt waren om getrouwd te zijn, die Juliana en die Bernhard. Het leidde ook naar de zogenaamde "Greet Hofmans affaire", een gedoe dat ons land bijna in tweeën spleet en waar heel veel boeken en rapporten over verschenen zijn, Google daar.
Maar goed, de troebeling in mijn oog werd niet minder en na een weekje vakantie in het oosten des lands had ik het ook zelf wel door dat het geen gewone ontsteking of irritatie was, ondanks die (dus niet betrouwbare) test op het net. Ik had, voelde ik, gewoon staar en moest daarvoor behandeld worden. Dus ja, het traject in: huisarts, verwijsbrief, polikliniek, oogmetingen en zo en ja, ik kon een maand of zes! later terecht voor een operatie.
Dat gebeurde dus een dag of wat geleden en, zoals men mij al vertelde: het stelt geen reet voor en dat was ook zo. We waren vroeg ter plekke, ik zou rond half acht in de ochtend geholpen worden, maar juist toen die dag, stond er een dikke negenhonderd kilometer file en daar stond ook de wagen die de operatie materialen zou brengen in. Ik werd dus een klein uur later geholpen, nou ja, zo zij het.
De ingreep was een 'kleinigheid', een prik in het oog en ja, daarna ook wat gerommel in je oog, maar nee, geen narigheid.
Ik werd keurig behandeld, de hele entourage was groots, de sfeer was goed en ja, man, wat ging het, na het leveren na die file, vlot. Lief en zoon haalden me met de auto op, ik had helegaar geen pijn, was niet misselijk en ja had wel wat jeuk en zo, maar dat ging heel snel over.
De morgen erop, ik had na de operatie een oogkap op en ja, dat is heel vervelend want je ziet helemaal en totaal geen diepte meer, (een kop koffie inschenken is een mathematische opgave, met zo een ding over je oog), werd ik van die kap verlost, nu ja, ik moet hem alleen een week lang 's nachts dragen, maar man, man, man, wat zag ik weer goed.
De lucht was weer de lucht, de aarde was weer de aarde, ik kon weer lezen, (bijna zonder) bril en had totaal geen last, mensen, mensen, wat een gedoe was dat allemaal geweest een half jaar lang. Wat heb ik allemaal moeten missen! Nu kon ik weer een trap op- en aflopen zonder angst om een trede te missen. Ik kon weer ondertitelingen lezen op tv, ik zag weer dingen die ik al een half jaar nauwelijks tot niet had gezien.
Ja, ik had een, 1, goed oog, natuurlijk, maar dat oog moest werken voor twee, 2 en dat was heel vermoeiend.
Nee, ik kwam uit de oogkliniek, en ja, overdreven gezegd, ik kon weer kijken, maar ik heette niet Marijke.
