FvD

Mensen die denken dat Forum voor Democratie 'Voor Democratie' is, moeten misschien nog eens nadenken. De welhaast antisemitische opmerkingen van de leider van de FvD zijn opmerkelijk. En vooral na dat gedoe van Baudet over de vergelijking met de Joden vervolging en de niet gevaccineerden en de bedreigingen van en aan Kamerleden en zelfs aan familieleden, denk ik terug aan de geschiedenis, toen de club van Adolf Hitler, de nazi partij aan de macht kwam in 1933 ongeveer. Daar ging het ietsje verder, dat wel natuurlijk. Der Adolf liet mensen meteen of iets later afknallen. 

 

Maar: zien we, net als in de nazi tijd, binnenkort ook openbare verbrandingen van boeken en artikelen van schrijvers die Baudet niet goed gezind zijn en worden dan daarna ook de ramen ingegooid van zijn critici, een beetje zoals ooit in de Kristallnacht? Ik zie de partijleden van hem daar echt wel voor aan en dat maakt me behoorlijk ongerust, maar vooral woedend.

Onze democratie wordt met voeten getreden door dat soort nare en ook vaak ook onzekere mensen.

 

Doch: ik begrijp de onzekerheid van zijn achterban wel (een beetje), het zijn namelijk rare tijden, met al een twee jaar aanhoudende pandemie, met allemaal restricties en zo, met allemaal verboden en geboden, die wij, Nederlanders, niet graag hebben, eigenwijs volk dat we nu eenmaal zijn. 

 

Zijn stemmers zijn misschien ook wel te heetgebakerd soms.

Gelukkig geloof ik nog steeds aan de regels van Voltaire, woorden als 'ik ben het totaal niet met je eens, maar ik zal er voor strijden dat je jouw mening mag zeggen' zo ongeveer dan, maar ik vind dat bedreigingen niet thuis horen in dat principe van het vrije woord.

Morgenochtend kijk ik weer eens op facebook en ja, dat zal wel weer overstromen van de haatberichten.

 

Fraaie herfstdagen

Vandaag was het weer eens een zogenaamde fietsdag, net als gisteren. Dinsdag zou ook al een dag zijn geweest om op de fiets te kunnen klimmen, het was een droge en fraaie herfst dag, maar ik was naar de huisarts die ochtend. Ja, een vervelende en durende en zeurende pijn in mijn linker schouderblad bleef al een paar weken hangen en zogezegd duren. 

Nu weet ik uit mijn verplegers tijd bij de marine, (ik was geen echt slechte verpleger, geen echte pleeveger, zoals een oudere zuster in het Marine Hospitaal Overveen, war ik mijn diverse opleidingen genoot, zoals ene zuster Van der Lely, een oude en getrouwe zuster die een vage familieband had met en oud buurman van ons, dat ooit opmerkte. Ik kon "der mee door" volgens haar, hetgeen een enorm compliment was in die jaren) dat pijn in de schouder ook kan wijzen op een ruimte innemend proces in de longen, of wel: long ca. 

Ja, ik rook, helaas nog. Dom, dom, dom, ik weet het, ik moet er absoluut mee stoppen. Dus ja, na twee weken pijn en sores, ben ik toch maar na de huisarts gegaan. Een aardige man, ik beschreef hem al eens toen het met mijn hart niet helemaal goed ging. Dat hart doet exact weer wat ik het opdring, of dat het mij opdringt, met een bèta blokkertje per dag, heerlijk en geruststellend.

Gespannen en ook, logisch, gestrest, zat ik in de wachtkamer, een dik boek mee. Ik werd al snel geholpen, een arts met een afspraak. Ik vertelde de arts mijn klachten, deed mijn trui uit en hij betaste mijn zere schouder, vroeg dingen en ik antwoordde dat het waarschijnlijk door die rot Corona kwam. "Want, zei ik, "Ik lees heel veel nu, en heel vaak boeken die dikke pillen zijn en die ik dan met mijn linker hand, tussen duim en pink, vasthoud en openhoud. Ik heb ook wat last in de linker onderarm, de pezen en zo." 

We spraken wat, hij stelde me gerust, daar was het me natuurlijk om te doen en dacht dat het geen naar long proces was. Zijn advies was om het een maandje aan te zien. Nee, ik voelde me niet afgescheept, blessures van pezen en zo duren lang, weet ik uit ervaring. Soit,

De dag erop ging ik een uurtje weg op de fiets en ja, mensen, wat een heerlijke fietsdagen hebben we nu, althans in mijn regio, de Amstelstreek. Er is wel wat wind uit het zuiden, maar die brengt zachte temperaturen mee. Ik fiets onder heerlijke kleuren van bomen door, hoor het geknisper van droge herfstbladeren onder mijn fietswielen, zie hoe de natuur, de bomen en struiken van kleur veranderen en ja, dat voelt melancholiek aan, maar ja, dat heb ik elke herfst. Ik denk ook al aan de winter, met vak heel veel overlast, die er aan zit te komen.

Ik zie in een veld, ten zuiden van mijn dorp, een paar zwanen nestelen? Is dat niet veel te vroeg?  Ik ga nog weer eens kijken bij de sloten en kanaaltjes in mijn omgeving. Die zijn nu uit gebaggerd en ik zie meeuwen en eenden op zoek naar de wormpjes en andere insecten die boven zijn gekomen door dat werk.

Gelukkig heb ook nu minder pijn in de schouder, ik heb MIDALGAN gekocht, een oud middel dat werkt als de brandweer en dat ik nu twee maal per dag op de zere plek smeer.

Heerlijke Tour 2 (Mont Ventoux)

Mont Ventoux

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux,
waar Tommy Simpson toen is overleden.
Onder zo tragische omstandigheden
werd hier de wereldkampioen doodmoe.

Op deze col zijn velen losgereden,
eerste categorie, sindsdien tabu*.
Het ruikt naar dennegeur*, Sunsilk* Shampoo,
die je wel nodig hebt, eenmaal beneden.

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend;
de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg,
waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint.

Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend,
de top van deze kaalgeslagen berg:
ijdelheid en het najagen van de wind.

Ik heb geen idee of Wout van Aert die fraaie dichtregels van fietser/arts/dichter Jan Kal ooit gelezen heeft, maar de manier waarop hij tot tweemaal toe die vreselijke col opstierde, doet vermoeden van niet. Zelf heb ik de Ventoux nooit gereden en, omdat ik de antiklimmer bij uitstek ben, zal dat ook nooit gebeuren, hoor. Een gemis? Nee, echt niet. Ik vond de Col d'Ornon (2e categorie) en de Alp d'Huez al meer dan genoeg. In het spoor van Wout daalden Mollema en Ellisonde (die grote man, niet qua postuur lijkt op een kinderfietsje te rijden) af en bereikten de plekken twee en drie in de etappe.

Ook Vingegaard sloeg toe en maakte een gaatje met de gele man, maar kon dat niet uitbouwen. Een historische etappe en ook die van ons aller Bauke, ooit deel van het duo Bau en Lau, deed het perfect met een schitterende overwinning in Quillan, na een prachtige solo van zo'n 40 kilometer.

Tja, dan deelt Pogacar nog eens twee tikken uit, waar alleen Vingegaard en Carapaz op kunnen reageren en wordt Wout Poels triestig berooft van zijn bollentrui. Pogacar wordt door Eddy M., bekend oud coureur, omschreven als de nieuwe kannibaal. Hopelijk niet, want er zit nog zoveel jong talent in het huidige fietsen. Hopelijk breken die volgend jaar door.

In september begint de VdE. Mogelijk revanche voor Roglic?

Kortom: een goede Tour voor ons Nederlanders en voor de Nederlandse ploeg, die met een totaal bedrag van 350.000 euro naar huis gaat, gedeeld door 9, geloof ik. 

Het wachten is op de wegrit in Tokio, ook de tijdrit. Ik heb het idee dat de NL dames hoge ogen gaan gooien. De heren? Ik reken op Tom Dumoulin voor de tijdrit, op VdP voor het mountainbiken. Nu ja, hoop doet leven, zeg maar.

* In originele spelling van Kal.

 

Heerlijke Tour (1)

 Een goede fb vriendin vroeg me om de afgelopen TdF in een Blogje samen te vatten. Dat gaat hem niet worden, hoor. Deze Tour was zo divers, niet echt heel spannend, na de eerste tijdrit was de spanning al gedaan, Pogacar won, natuurlijk, maar ze was toch zo verrassend dat ik er niet een, maar twee, nu ja, misschien drie Blogs er aan moet of willen, wagen. 

For a start: het was een heerlijke Tour. Ik heb van dag tot dag genoten van al die gasten die zich enorm inspanden om de zege en om de prijzen. Dat was vanaf rit een, tot de aankomst op de Champs d'.

 Tja, wat noem je een heerlijke Tour de France? Ik bedoel: wanneer is een TdF een heerlijke wedstrijd om naar te kijken? Ik herinner me nog heel goed het tijdperk Indurain, Hij was een groot coureur, won vijf Tours zonder af te zien, leek het. Hij won zijn Tours vooral in de lange tijdritten. Maar saai, waren die overwinningen wel.

Om te beginnen, als eerste vraag zeg maar om te zien of een TdF een fraaie Tour was: zijn er overwinningen van landgenoten geweest, heb je ademloos kunnen kijken naar de meeste etappes, ben je verrast door bepaalde ritten en bepaalde coureurs, heb je genoten van de meeste ritten? De antwoorden op al die vragen zijn allemaal JA. Hoewel de wedstrijd na de eerste tijdrit, gewonnen door Pogacar, eigenlijk al vast lag, was er veel te genieten. Natuurlijk van het enorme fraaie Franse landschap, noem  maar alleen de landschappen, want dat land heeft er veel van hoor, maar ook van al die steden en dorpjes, met hun kerken, basilieken en hun kastelen, maar ook de ritten die zich aandeden en de, soms, verrassende winnaars.

Vraag twee: kwam je onder de indruk van sommige coureurs? Ik ben echt onder de indruk van een aantal coureurs geraakt. Pogacar, weer, Wout van Aert, weer, Alaphilippe, weer, maar ook van Ide Schelling, drager van de bollentrui. Van Wout Poels, van Gadu, Mollema en Kelderman. Sepp Kuss, Jonas Vingegaard, meer mannen nog. Nu ja, ik was gewoon onder de indruk, deze hele Tour. De wederopstanding van de Man van Man, nadat hij zijn hele fietsleven al vaarwel had gezegd, maar werd opgepikt, als laatste en voor weinig centen, door Lefevre was verbijsterend. Net als die 'ouwe' man, Valverde, die op zijn 41ste nog weer eens de TdF uit fietst.

Goed de Tour is nu voorbij, helaas en het zwart 'apres' zit er aan te komen. Nee, niet echt hoor, maar door die Tour uitzendingen, die vaak, vooral de bergetappes, live waren, heb ik veel aan mijn eigen fiets ritme moeten inperken. Dus ging ik vroeger van huis, maar reed ik minder kilometers. Ik moest ook nog de artikelen in de Volkskrant lezen, de krant met de beste wielerjournalistiek. Die verslagenknip ik dan uit en vouw ze in de  officiële Wielerrevue. Die sla ik alle maal op, nu al veertig jaar, in een grote doos en bekijk ze en herlees ze vaak later weer eens. 

Ik zal verder schrijven over de hoogtepunten die ik zag. MvdP, WvA, AP, en die afschuwelijke valpartijen. maar ik beëindig dit eerste blogje met een fijne en toepasselijke strofe uit de 'Mei' van Gorter, een van de grootste dichters die ons land voortbracht. 

Zooals twee wielrijders: die doen hun stalen
Raderen wieleren dat licht rondspat,
De cirkels draaien en het witte pad
Glijdt weg: ze loeren op elkanders wielen
En trappen vastberaden, in hun zielen
Is nijd en haat, voor 't doel de ééne wint,
Maar de ander haalt weer in en rijdt verblind
Van wanhoop hem voorbij. De laatste trap
Slaakt los menschengejuich en handgeklap -
Zoo snelden ze verder en het zonnelicht
Bedaarde weder.

Bij de Mont Ventoux rit zal ik iets van een andere dichter brengen.

Goeie Cavendish

 Vandaag, in een massasprint in Carcasonne, heeft Mark Cavendish, sprinter, het record aantal van etappe zeges, dat op naam stond van Eddy, baron Merckx, geëvenaard.  Fantastisch natuurlijk voor de Man van Man. Je moet het maar doen, 34 etappes winnen in de TdF. Klasse.

Maar: de kannibaal, de baron, de grootste wielrenner ooit, zat er niet erg mee, bleek uit een interview. En gelijk heeft 'íe. Hij won dan wel 34 etappes in de ronde, maar hij won ook vijf maal die ronde. Zijn etappes won hij wel in een heel andere tijd, met andere, veel zwaardere fietsen, met andere voedingsgewoontes, met langere etappes en ja, hij won zijn ritten vooral bergop. 

Niets tegen Marc hoor, maar Eddy is een heleboel tanden groter.  

Hieronder even zijn (kort gehouden) Palmares.

• 5x Ronde van Frankrijk: 1969, 1970, 1971, 1972, 1974
  • 3x Puntenklassement: 1969, 1971, 1972
  • 2x Bergklassement: 1969, 1970
  • 4x Strijdlustklassement: 1969, 1970, 1974, 1975
  • 5x Combinatieklassement: 1969, 1970, 1971, 1972, 1974
  • 34 etappezeges
• 5x Ronde van Italië: 1968, 1970, 1972, 1973, 1974
  • 2x Puntenklassement: 1968, 1973
  • 1x Bergklassement: 1968
  • 24 etappezeges
• 1x Ronde van Spanje: 1973
  • 1x Puntenklassement: 1973
  • 1x Combinatieklassement: 1973
  • 6 etappezeges

Monumenten

• 7× Milaan-San Remo: 1966, 1967, 1969, 1971, 1972, 1975, 1976
• 2× Ronde van Vlaanderen: 1969, 1975
• 3× Parijs-Roubaix: 1968, 1970, 1973
• 5× Luik-Bastenaken-Luik: 1969, 1971, 1972, 1973, 1975
• 2× Ronde van Lombardije: 1971, 1972
  

Kampioenschappen

• 3x wereldkampioenschap op de weg: 1967, 1971, 1974
• 2x Europees kampioenschap ploegkoers: 1970, 1978
• 1x Europees kampioenschap omnium: 1975
• 1x Belgisch kampioenschap op de weg: 1970
• 6x Belgisch kampioenschap ploegkoers: 1966, 1967, 1968, 1974, 1975, 1976

 

 Nerveus, nu al

Oh ja, ik weet het, het EK voetbal is nog lang niet afgelopen en de commentaren en de praatshows zullen nog wel even doorgaan, natuurlijk, met allemaal de beste stuurlui aan de wal. Met allemaal herhalingen met allemaal blauwe cirkels rond een speler en allemaal gefronste wenkbrauwen bij hele goede oud- of ex spelers dan wel idem trainers. Gelukkig voor hen die van dat spel houden. Die kunnen zich avonden lang in de wereld van het voetbal wentelen en ik gun het hun, hoor. Hun sport is niet de mijne, overigens, maar dat is niet ter zake doende.

Ik verheug me enorm op het begin van die glorieuze ronde die aanstaande zaterdag begint, de TdF. Met onder andere MvdP en WvA aan de start. Natuurlijk zijn zij niet de grootste favorieten voor de eindzege, nee, dat zijn veel grotere namen, maar het zijn wel de mannen voor hele leuke etappe zeges en fraaie aanvallen, vooral aan het begin van een wel heel pittige Tour. Maar er zijn natuurlijk kapers op de kust. Alaphilippe is daar een van. Ik heb de hele startlijst nog niet, die ligt pas zaterdagmorgen in de bus, ik heb slechts een zaterdag abonnement, maar wel met die fraaie TdF bijlages en de goede commentaren van de 'Volkskrant'. Die Volkskrant is een wat zurig blad, vrij links maar heel goed geschreven. Leuke rubrieken en goede commentaren. Da's eigenlijk wat logisch. Dat linkse niet zozeer, de krant is ergens in de jaren twintig van de vorige eeuw opgericht ale een katholieke spreekbuis voor de katholieke arbeider, maar heeft zich meer en meer ontwikkeld als een roep van linkse(re) mensen tegen bijvoorbeeld 'De Telegraaf'of het 'NRC', zeg maar. Nogmaals, de krant is een kwaliteitskrant, voor zowel linkse als rechtse mensen te lezen en hun sportverslaggeving is geweldig goed.

'It sel dus hevve',, citeer ik natuurlijk helemaal slecht een Friese bobo van de Elfstedentocht, maar ja, het gaat gebeuren. Zaterdag. In Bretagne. Met een pittige rit, waar MvdP en WvA al meteen met stip staan aangeduid voor de overwinning. Ik kocht een dag of wat her, de WR, de Wieler Revue, met het complete overzicht van de ritten, met het parkoers, met de wegen die ze berijden, met de dorpjes waar ze doorkomen en ik zit dus aanstaande zaterdag met de grote Michelin atlas, schaal 1:200.000, 1 cm is twee kilometer in het eggie,  op de knieën, de bijlage van de Volkskrant onder handbereik, een kop thee daarnaast, (. de huisarts heeft me afgeraden koffie te drinken) of een glas fris, suikervrij, of water, uren lang te staren naar een/de etappe, de koers volgend en op de atlas nakijkend.

Later, in de bergetappes, schakel ik dan over naar de Michelin kaarten van die departementen, schaal 1:150.000, toch meer gedetailleerd. Ja en ik, nu ja wij, zullen ook kijken naar de 'Avondetappe', een prettige, wat kabbelende talkshow, vaak met leuke gasten, later op de avond. Maar daarin geen cirkels met mannetjes die naar voor of naar achteren moesten spelen of juist helemaal niet en oeverloos gekwaak van, inderdaad allemaal hele goede oud- of ex spelers dan wel idem trainers. Nee, vaak zijn het gewone mensen, vaak een oud coureur, die duiding geven.

Op die avonden neem ik er dan wel een biertje bij, gelukkig niet afgeraden door mijn, hele aardige en goede, huisarts. Die Griever heet, da's ook grappig.

Ik zal trachtten, om na het EK, af en toe een Blogje te schrijven over deze TdF. Hopelijk Roglic als winnaar, misschien weer Pogacar, misschien een outsider, maar het wordt wel wat, hoor! Twee maal de Mont Ventoux in een rit, dat wordt het wel helemaal.

Ik ga er eens goed voor zitten, al die middagen.

Eindelijk weer eens

 Mens oh mens, wat was het heerlijk weer de afgelopen dagen. Zonnig, warm, droog, bijna windstil en ja, wat waren het dus ook heerlijke fietsdagen. Het begon een week of zo geleden al, met volop zon en heerlijke aangename fietstemperaturen.

Eindelijk fietsen dus, na een heel koud en vooral vochtige voorjaar. De geliefde en ik waren een weekje weg geweest, in april, ergens in een uithoek van de Achterhoek, Het was dan wel de hele week droog, maar er stond een hele nare noordooster wind, die de temperatuur, ondanks de zon, niet hoger kreeg dan twaalf/dertien graden, als die temperaturen al werden behaald. Maar door die snijdende wind leek het veel kouder en ja, ik was blij dat ik na een uurtje fietsen weer binnen zat. Ons platje, voor de deur, werd niet echt bezocht hoor, het weer was te schraal. Door de rare crisis konden we natuurlijk ook geen caféterras pakken, iets wat we, voor dat gedoe, bijna dagelijks deden, op de vakantie. Een bakkie koffie/Ice Thea en de man/vrouw een tosti.

Maar goed, daarna kwam de afgrijselijke april maand, met heel veel regen en hele harde wind. Dus ja, toen kon ik dus geen fiets kilometers opbouwen. En nu, ja, nu, eindelijk: de zon, de warmte en de natuur.

Wat zijn die NL bermen toch mooi! Ik fiets door groene bermen, met veel rood van klaprozen, veel geel van boterbloemen, of zoiets dan, veel mooi groen van riet en grassoorten en mens, wat is dat genieten. Zon op mijn huid, een kleur op mijn gezicht, een bruine kleur op mijn armen en ja, de 'streep', die afgetekende en bijna blanke streep tussen het bedekte bovenbeen en het naakte 'fietsbeen' is er ook al (bijna) helemaal weer.

Morgen gaan we oppassen, daarna ga ik weer fietsen, heerlijk!

Uit de Pijp

De pijp uit

Gisteren en vandaag moest ik, gezondheidshalve, in de Pijp zijn. De Pijp is een wijk in oud zuid in Amsterdam. Vroeger was het een beruchte wijk, vanwege de verregaande zedeloosheid. Tingeltangels, zoals die genoemd werden, cabaret gelegenheden en veel bordelen en zo. De Pijp  heette toen overigens nog wijk "YY", omdat veel Amsterdamse wijken in die tijd met letters werden benoemd. Waarom die nieuwe wijk toen 'De Pijp' werd genoemd is niet helemaal duidelijk, misschien, schreef een journalist, omdat er tussen acht en negen uur (aanvang werktijd) enorme stromen van mensen die straten uitgaan, zoals wolken uit een pijp van een fabriek. Men noemde misschien de Pijp ook wel naar een rechte poldersloot, want, vergeet niet, dat Amsterdam toen nog veel kleiner was dan het nu is en polders en sloten en weteringen nog een groot deel van het bestaan van die stad uitmaakten, kijk maar eens naar een plattegrond van de Jordaan, net als de grachten, die toen nog een nuttig iets waren en niet, zoals nu, alleen maar dienden voor het toerisme.

"CITAAT:  De Pijp geldt nu als een voorbeeld van 19e-eeuwse goedkope revolutiebouw, maar was ooit heel anders bedoeld. In de tweede helft van de 19e eeuw was stadsuitbreiding nodig vanwege de bevolkingsexplosie. In de geest van Sarphati maakte de jonge stadsingenieur Van Niftrik een plan (1866) voor een complete uitbreidingsgordel in het poldergebied langs de rand van Amsterdam, het gebied waar zich nu de Pijp bevindt. Dit gebied, buurt YY genaamd, zou een prachtig nieuw centrum worden. Volgens het plan kwam er in het midden, op de plaats van het huidige Sarphatipark, het Centraal Station van Amsterdam, en langs de huidige Ceintuurbaan een moderne spoorlijn. Ten noorden van het spoor kwam een wijk met grote woonblokken en brede straten, en ten zuiden een luxe villawijk met veel groen en brede lanen, in een stervormig patroon. Plan YY had een grandeur die zich kon meten met die van de nieuwe wijken van Parijs en Wenen. De gemeenteraad wees het plan echter af. Van Niftriks stratenplan vereiste een omvangrijke herverkaveling, en onteigenen per kavel zou duur en tijdrovend worden. Dat gold ook zeker voor de Zaagmolensloot (de huidige Albert Cuypstraat), een houtindustriegebied waar alle zaagmolens afgebroken zouden moeten worden. In de hoek ten noorden van de Gerard Doustraat begon men wel met de aanleg van het stratenplan van Van Niftrik. Veel bekende Nederlanders zijn overigens afkomstig uit de Pijp. Mondriaan, Kloos, Van Eeden, Gorter, Vinkenoog, Willink om maar de bekendste te noemen.  Goed, tot zover het jatwerk over de Pijp, dat ik gedaan heb, met dank aan WIKI en zo. Einde CITAAT"

Vandaag moest ik er dus weer eens zijn. Ik kwam natuurlijk wel eens vaker op de Albert Cuyp, een heerlijke lange en uitgebreide markt, maar nadat we in A'veen waren gaan wonen kwam daar niet veel meer van. Tot vandaag, dus. 

Die Pijp was ooit, zoals ik al zei, een soort achterbuurt, maar het is geklommen op de status ladder van de yups. Er zijn biologische slagers en biologische groentewinkels, er zijn zuurdesembrood bakkers en allerlei tentjes waar je ook voornamelijk Vega kan eten en waar het bedienend personeel vooral uit hipsters bestaat, maar vrolijke hipsters, hetgeen logisch is, nu ze eindelijk weer eens open zijn. Er rijden voornamelijk elektrische bakfietsmoeders rond, nu ja, jullie begrijpen het.

Ik had een afspraak in de Karel du Jardin straat, een straat genoemd naar ook al weer zo'n vage schilder uit de gouden eeuw. Net als al de meeste straatnamen in die wijk. Die straatnamen van soms wel hele vage schilders waar de Pijp mee is vol gepleisterd. Ik had geen idee waar die straat was, wie Karel du Jardin, Karel van de Tuin dus eigenlijk, was dus maar eens in het Amsterdamse stratenboekje gekeken en de route uitgezocht. Oh, daar? Nee, da's gedoe, ik ga toch maar met het voertuig, in plaats van het OV en, met de Tomtom dus aan aan, dan gaat het lukken, toch? Kan ik daar eigenlijk parkeren? En ja, ik kon toch in de buurt parkeren. Maar: ZEVEN euro per uur, dat dus wel. 

Denk je eens in, zeven euro om een auto even neer te zetten? Hoe 'greedy' ben je dan als gemeentebedrijf? Veertien en meer oude NL piekies om even een uurtje ergens te staan? Man, man, man, Mokum, je bent helemaal uit mijn hart, hoor. Enfin, ik vond zo een duur betaalde parkeerplek op het Hendrick Keizer plein, betaalde, licht vloekend, die zeven euro,en wandelde naar mijn afspraak. Ik was, marinemensen eigen, natuurlijk te vroeg. Ik doodde de tijd met roken en lezen en kwam, mooi op tijd, op de afspraak. Die afspraak/behandeling, duurde vier minuten en was helemaal netjes, vriendelijk en correct. Na een minuut of wat zat ik al weer in het voertuig, daar had ik verdulleme voor een uur betaald, ik voelde even de neiging om het uur uit te zitten in de auto, maar draaide en keerde allerlei smalle Pijp straatjes af en was eigenlijk in no time weer thuis.

Vandaag, rond half twaalf, moest ik terug naar dat gebouw voor de afhandeling, zeg maar de beëindiging, van die afspraak. Omdat het droog was en ook de parkeerprijs indachtig, ging ik op de fiets, heerlijk weer eens. Ik besloot, hoewel het eigenlijk een poging tot zelfmoord is, om in 020 te fietsen, toch het buurtje te verkennen. Zelfmoord? Nu ja, Kamikazeachtig. Mensen op fietsen rijden tegen de rijrichting in, allemaal met hun ogen gericht op schermpjes in hun hand en niet op het tegemoetkomende verkeer. Bellen heeft geen zin, ze hebben allemaal van die witte gewassen in hun oren, dus een flinke brul is soms net voldoende, maar op de stoep springen met fiets en al is slimmer. 

Daarenboven, wat een heerlijk ouderwets woord, heeft de doorsnee Amsterdamse weggebruiker net zoveel sjoege van de verkeersregels als een Rabbi of een Imam van varkenslapjes: ze bestaan, maar ik doe er niet aan mee. Het begrip: op je qui-vive zijn is het eerste wat je leert als je in Mokum aan het verkeer deelneemt.

De straten in de Pijp zijn allemaal vernoemd naar schilders, waarvan sommigen al jarenlang helemaal vergeten zijn. Maar goed, ik ben natuurlijk geen kunstkenner. Ik reed door de  Rustenburgerstraat. wie? De Van Hillegaertstraat? De Van Helt Stockadestraat, de W. Pastoorstraat en meer van die onbekende schildersnamen door. Vincent van Gogh moest het doen met een doodlopend zijstraatje van de Ferdinand Bol. Maar wat me wel frappeerde is dat Avercamp, fijne schilder van wintertaferelen maar een lu.... zijstraatje naar zich vernoemd heeft, met aan beide kanten lelijke moderne flats.

Vermoedelijk had het 19e-eeuwse stadsbestuur meer waardering voor die lang vergeten schilders dan wij dat nu, anderhalve eeuw later, hebben. Maar goed, het was fijn om weer eens op de fiets te zijn, na al die natte en vooral koude dagen.

Prima (fiets) voorjaar

 Ondanks alle zorgen en problemen is het voorjaar op de fiets, niet het mijne, natuurlijk, maar het professionele, enorm goed verlopen. Ik zeg meteen even: niet het mijne. Het voorjaar, mijn fiets voorjaar, duurde maar even, hoor. Er was een fraaie februarimaand, waarin ik veel kon fietsen, maar daarna werd het sukkelen, met weer met met veel neerslag en regen en natte sneeuw en zo.

Ik kijk nu net even naar buiten en zie sneeuwvlokken vallen. In april. Tijdens de Global Warming. Die het einde der aarde an zou kondigen. Volgende week gaan we een weekje weg. In ons land. Met die temperaturen en die neerslag kansen.

Goed, ik weet het: 'aprilletje zoet, draagt nog wel eens een witte hoed, maar die uitspraak . is al weer van jaren her, geloof ik. Nee, ik heb zelf, helaas, nog niet veel kilometers kunnen maken. Ik ga nooit meer fietsen in de regen en op natte straten. Geloof me, ik heb dat in mijn leven genoeg gedaan. In weer en wind naar mijn werkplaatsen, Amsterdam, Doorn, Den Helder, soms tweehonderd kilometer per dag. Tja, vroeguh.

Maar het fietsen van de profs, de echte sportmannen, was fenomenaal. Hoewel het 'koersseizoen' vorig jaar bijna helemaal was uitgevallen, zo reed men de belangrijke klassiekers pas aan het eind van het jaar, gaat/ging dit tot nu toe crescendo. We hebben alle 'kleine' klassiekers al gehad en zelfs is de Ronde van Vlaanderen al verreden. Ik, maar misschien kan ik zeggen "we" hebben fantastische wedstrijden gezien, met geweldige winnaars. Helaas was 'Juju' daar nog niet bij, maar ik houd hem in de gaten.

Ballerini won De Omloop het Nieusblad, Pedersen won Kuurne-Brussel-Kuurne, Van der Poel won de 'Strade Bianchi', 'Milaan-San Remo' was voor Jesper Stuyven en dan had je ook nog die geweldige  Kaper Asgreen met twee winsten: de 'E3 prijs' en de topzege: de 'Ronde van Vlaanderen'. 

'Gent-Wevelgem' was dan weer een geweldige koers voor ons aller Wout van Aert. Onze VdP won nog diverse etappes in de VAE Tour en in de Tirenno-Adriatico. 

Niets mis mee. Een goede uitslagenlijst tot zover. Helaas is Parijs-Roubaix afgelast. Nu ja, er komen meerdere wedstrijden en er zal een hevige drie- of vier strijd uitbarsten met al die grote gasten.

Sagan is wat op de weg terug, helaas. Ik mocht hem graag en het was/is een top coureur.

Arme Primoz

 Het zal je maar gebeuren: op de laatste dag van Parijs Nice, een etappekoers die je zo goed als in je zak hebt, tot twee maal toe schlemielig vallen en dan zo op achtervolgen aangewezen zijn, zonder dat je ploegmaten je kunnen helpen, dat je die rittenkoers ook weer verliest.

Net zoals je de TdF het vorige jaar op de 'laatste' dag ook verliest, tegen je gabbertje Pogacar, die, dit terzijde, waarschijnlijk de Tirreno Adriatico gaat winnen.

En dit, terwijl je drie etappes wint. De laatste die dit deed was, voor zover het mijn wat zwakkere geheugen het toelaat, Tom Boonen, een van de grootste krijgers die het Vlaamse volk ooit heeft gekend. 

Het is triest. Het was ook triest om de geliefde Primoz, ja ik mag hem graag, helemaal nadat hij met mevrouw R en zoontje op tv kwam, zo te zien lijden, in een koersbroek die aan beide kanten gescheurd was en waarbij de tv regisseur ook nog eens de grove schuur wonden liet zien op de dij van de renner.

Helaas schakelde ik te laat in bij de uitzending, dan wel was de val al voorbij, maar ik heb het niet goed meegekregen. Ook de tweede, de meest schadelijke, val heb ik niet gezien. Wel heb ik gezien dat de man, maar dat wisten we al, een enorme vechter is. Dat is natuurlijk logisch gezien zijn achtergrond. Na een bijna echte doodsmak in zijn eigenlijke, zijn 'éérste' sport, het schansspringen, ging hij, voor de revalidatie, op advies van zijn artsen, fietsen. Dat dat hem heel goed af ging heeft hij nu al helemaal bewezen.

Vorig jaar tweede in de TdF, eerste in de VdE en nu, naamloos in de uitslag van Parijs Nice, te triest voor woorden. Ik verwacht hem met een heel goed klassement in de TdF van dit jaar, als die door gaat natuurlijk.

Maar wat te zeggen over onze VDP? Wat perst hij er alweer een wieler seizoen uit? Ongelooflijk! Wat een 'great expectations' kun je van zo'n man alleen maar hebben. WvA is natuurlijk ook helemaal in vorm, net als de Franse springveer Alaphilippe. Nu nog wachten tot Evenepoel is hersteld en mensen, wat gaan we dan wieler jaren in?

We zijn nu een paar weken verder, Milaan-San Remo is geëindigd met een overwinning van Stuyven, vooral omdat de andere mannen alleen maar naar elkaar keken en hem lieten gaan.

Maar goed, we hebben de Tireno gehad, we hebben Parijs Nice gehad, nog wat voorjaarskoersen en ik ben vol hoop dat het verdere voorjaar, met al zijn wedstrijden zich ook gaat doorzetten. In ieder geval heb ik, tot nu toe, al meer wedstrijden gezien dan om deze tijd, vorig jaar.

Wordt het nu echt genieten?