Hoi fiets- en leesfans,
weinig nieuws van mijn kant wat de koers betreft. Het wielerseizoen is voorbij, nu. Het is nu aan de mannen van het natte en smerige werk, de cyclocrossers, om ons te gaan vermaken tot het aanstaande voorjaar. Niet dat ik zoveel op heb hoor, met dat cyclocrossen, Ik kijk, bijna plichtsgetrouw wel elk weekend naar Canvas, de Belgische sportzender, maar ben dan wel blij dat ik er wat te lezen bij heb, om Willem Kloos, een van onze grootste dichters van de beweging van de tachtigers te parafraseren. (Hij is voornamelijk bekend geworden door de dichtregels van zijn sonnet V: 'Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten' en van zijn gebruik van alcohol. De uitspraak waarnaar ik verwijs is: 'Ik houd van een mooi uitzicht, maar ik wel er dan wel wat te drinken bij hebben')
Maar goed, het seizoen is voorbij, de mannen genieten van welverdiende rust, ze trainen alweer in verre en warme oorden en zullen begin februari in Qatar en in Australie gaan fietsen en dan, ja dan, begint het zeizoen weer, met de Ronde van de Middellandse Zee en de Ster van Bessèges. Maar, dat duurt nog wel een dikke twee maanden, dus behelp ik me maar, net als vele 'koerskijkers', met de Vlaamse helden. Want, eerlijk is eerlijk, cyclocross, 'den cross', is een Vlaamse aangelegenheid.
Zo heeft ieder land natuurlijk zijn eigen sport. De Vlamingen hebben hun cyclocross, wij Nederlanders ons schaatsen, de Britten hebben rugby uitgevonden, de Yank het basketballen, de Duitser het voetbal (nee, misschien niet uitgevonden, maar ja, ze zijn er wel heel sterk in), de Zwitser het jodelen en de Fransen hebben petanque, terwijl Scandinavie het langlaufen heeft.
(Ik vergeet natuurlijk de Kenianen en de Ethiopiers die de marathon wereld beheersen. En oh ja, er is nog een mopje dat de Marokkanen de triatlon hebben uitgevonden: je gaat op de fiets naar het zwembad en je moet lopend terug, nee, niet echt leuk, maar goed, ik schrap haar nog wel, als de kritiek uit die gemeenschap groter wordt dan onze kritiek op de aangepaste Moslim woningen, waardoor de vrouwen uit die gemeenschap nooit meer hun huizen uit/mogen komen.)
Maar dat cyclocrossen, dat veldrijden, is dus een typische Vlaamse sport waar, bij de uitslagen van elke wedstrijd, zeven Belgen bij de eerste zeven eindigen. De namen van de top zijn allemaal de zelfde: Nijs, Albert, Pauwels, Vantornhout etc. Kijk ik nu op die mannen neer? Nee, absoluut niet, geen haar, oh nee, die heb ik nauwelijks meer helaas, op mijn hoofd dat daar aan denkt. Want: het is verdikkeme topsport, hoor, wat daar gebeurt en ik wil niet met die gasten ruilen! De mannen rijden zeker een uur 'in het rood' zoals men zegt en ik weet behoorlijk goed wat dat wil zeggen.
Maar nogmaals, waren er nu wel eens wat verassingen in die sport, zoals een NL winnaar, of een Duitser of een Waal, die de Vlamingen concurrentie aan konden doen, dan werd het wat spannender allemaal.
Maar goed, soit, het zal voorlopig niet gebeuren. Wij, Nederlanders, hebben een toptalent in huis, Lars van der Haar, die hoge ogen gooit en behoorlijk scoort. Maar ook Lars Boom was dat, een toptalent en een wereldkampioen, maar die heeft zich nu, bijna volledig, op het fietsen op de weg geconcentreerd en dat doet hij niet slecht.
Nieuws is er natuurlijk wel. Ik heb het het interview met Betty Andreu in de Volkskrant gelezen, een weekje of zo geleden, en mijn hoop dat Lance Armstrong, ondanks mijn bezwaren tegen hem, toch misschien wel iets aardigs in zijn karakter zou kunnen hebben zou behoorlijk vervlogen moeten zijn. Want, volgens mevrouw Betty Andreu is Lance Armstrong de 'devil in disguise'.
Tja, is dat zo? Misschien. Ik ken de man niet persoonlijk. Ik heb hem een paar keer, live, voorbij zien fietsen en ken hem eigenlijk alleen maar van de 'interviews' die zijn Nederlandse 'zaakbehartiger', Mart Smeets, met hem had, dus ja, da's niet objectief. Maar, het verhaal van mevrouw Andreu schaar ik even onder de noemer: "Hell hath no fury than a woman scorned", zoals Shakespeare al zei. (hoewel het eigenlijk van Wiliam Congreve was, die het schreef, een kleine 100 jaar later.)
Nee, mevrouw Andreu wilde eerst wel het enorme geld dat (de ploeg van) Armstrong hen uitbetaalde ontvangen, maar nu hij, Armstrong, in de shit zit, wordt het tijd voor het grote natrappen en in de verdere shit zetten.
Kijk, en daar kan ik nu niet tegen! Ik was en ben nooit een Armstrong fan geweest, lees ook mijn boeken en Blogs, maar om nu iemand die echt tegen het canvas ligt, nog een paar hoeken of trappen na te geven, terwijl je zelf een hoop dukaten (ja, ik schrijf momenteel een spannend boek voor de kleinzoon, dat in de tijd van de dukaten speelt, dus laat maar even) beter van bent geworden, dat vind ik laf, smerig, achterbaks en gewoon hekserig.
Betty Andreu, you are a witch! Kom dan eerder met je verhaal, in de tijd dat je man nog tonnen per jaar verdiende aan die 'devil' en toen nog zonder gewetensbezwaren van jullie kant. Grote auto'smooi huizen een geweldige x-mass etc., dat deden jullie wel van The devils money. Kijk en dan ben je pas een echte Texaanse cowgirl, waar je je nu op voorstaat te zijn, maar nu ben je gewoon het een
witch and a bad loser!
dinsdag 27 november 2012
zaterdag 17 november 2012
Eindelijk: 'De Berg'
Oké nu, eindelijk, man wat een opluchting, God, eindelijk, ik wis het zweet van mijn hoofd, heb rust en val in een gat!
'De Berg" is af! Je weet het, het gaat over die prestatietocht, waar ik dik twee jaar van voorbereidingen voor nodig had om haar te voltooien, namelijk het beklimmen van de Alpe d' Huez, en nu ben ik, vandaag, eindelijk klaar met het boek dat ik over die tocht schreef.
Nee, niet echt klaar natuurlijk, het boek is in oktober of zo helemaal gereed gekomen. (klaar komen vind ik wat vreemd. De zus van Theo Koomen heette Klaar, heb ik horen beweren. Wie was Theo Koomen: de meest enthousiaste, geëxalteerde, enthousiaste en meest 'allround' sportverslaggever die ons land ooit gekend heeft, helaas al jaren dood, maar bekend bij een ieder van mijn en nog wat oudere generaties. Hij overleed ergens halverwege de jaren tachtig, na een dom verkeersongeval, maar hij versloeg bij zijn leven alles: wielrennen, voetjebal en schaatsen. Ik krijg opeens een idee, een apart bericht over deze wonderman schrijven)
Maar goed, 'De Berg' is af. Ik had het manuscript een tijd geleden ingezonden naar Free Musketeers, een uitgever, POD, je had het al gelezen, natuurlijk, die me keurig heeft behandeld bij de uitgave van mijn vorige boek: Ter land, ter zee en op de fiets. Ik stuurde het manuscript in, de uitgever beoordeelde of het kansen had, zei dat ze dachten van wel en ze zonden een contract, dat over en weer met allemaal paraven en handtekeningen weer heen en weer ging. Daarna kwam 'het gedoe',zoals Wim de Bie (een cabaretier die samen met Kees van Kooten, de vader van Kim, een prachtig programma had sat via de VPRO werd uitgezonden en waarin ze allemaal typetjes deden en een van de uitspraken, en een boek van De Bie, was: 'Mijnheer Foppe en het gedoe', maar dat ging geloof ik niet over het uitgeven van een boek, want die mijnheer Foppe..) Jesses, zeg het dan gewoon, ik lul weer teveel, nou, ja, zo ben ik, maar onderbreek me dan, toch, je kent me nu toch al een tijdje?
Oh ja, 'De Berg', ja, natuurlijk.
Nu ja, dat gedoe bestaat uit het voor de zoveelste maal herlezen en verbeteren van je 'kind', want zo'n boek is op het moment van er over denken al een kind van je geworden en dat wordt het tijdens het schrijven nog veel meer, nee, niet zoals je eigen biologische kinderen, maar je hebt hem wel door, toch? Maar dan nu, uiteindelijk in de drukproef, dat is de manier waarop je 'kind' er dus na de bevalling uit gaat zien! Dus, moet je alles perfect hebben. Dan valt het weer eens op hoe veel 'geboorteafwijkingen' je kind in die zetproef vertoont. Die geef je terug aan aan de uitgever, je checkt de inhoudsopgave, de bijschriften van de fotos en dan zie je, een dag later, dat je achternaam verkeerd is gespeld op de 'flaptekst'.
Godsamme, ook dat nog. Nu ja, daar ga je dan ook weer een mail over schrijven en al met al ben je met je kop helemaal niet bij de dingen die je anders zo beroeren. (Ja, natuurlijk wel bij die kleine prinses die net geboren is en bij die kleine prins van vijf, je oudste kleinkind waar E. en ik helemaal gek vanm zijn, maar heel veel dingen glijden langs je heen,je bent namelijk druk in je wereld die dat boek, in mijn geval 'De Berg', heet en ik was helemaal ego centrisch bezig.)
Dan, eindelijk, heb je alles gecorrigeerd en krijg je de drukproef erug en het valt je dan opeens op dat je zoveel fouten hebt laten staan. Het boek telt dik tachtigduizend woorden en, na herhaarldeijk nalezen en verbeteren, vind je er nog een goede twintig. Samme, denk je, ik heb het toch allemaal verbeterd? Dan kijk je nog eens naar de omslag, mooi hoor, en lees je nog eens wat verhalen door en voel je weer wat je toen voelde en man, dat is oké!
Nu is het over. 'De Berg' is niet meer helemaal alleen van mij, net zoals een van je kinderen niet meer helemaal alleen van jou is, op het moment dat het voor het eerst naar de peuterklas gaat of naar de echte school, of gaat studeren, of, erger, een vriendje of vriendinnetje, lees: 'indringer in jouw leven' met hem of haar krijgt. Maar, zo is het leven, toch? De kinderen gaan de deur uit, dat deden wij ook, wij verlieten onze ouders ook, gingen ook onze weg en keken wel waar we terecht kwamen, soms goed, soms minder, soms perfect, soms verschrikkelijk.
Dat moet dit derde kind dan ook maar doen. Ze is het huis uit. Nu moeten anderen voor haar zorgen, haar kopen en bekijken en lezen.
Ik zal altijd van haar blijven houden en haar altijd in mijn huis en in mijn hart houden, hoor. Mijn derde kindje: 'De Berg'.
'De Berg" is af! Je weet het, het gaat over die prestatietocht, waar ik dik twee jaar van voorbereidingen voor nodig had om haar te voltooien, namelijk het beklimmen van de Alpe d' Huez, en nu ben ik, vandaag, eindelijk klaar met het boek dat ik over die tocht schreef.
Nee, niet echt klaar natuurlijk, het boek is in oktober of zo helemaal gereed gekomen. (klaar komen vind ik wat vreemd. De zus van Theo Koomen heette Klaar, heb ik horen beweren. Wie was Theo Koomen: de meest enthousiaste, geëxalteerde, enthousiaste en meest 'allround' sportverslaggever die ons land ooit gekend heeft, helaas al jaren dood, maar bekend bij een ieder van mijn en nog wat oudere generaties. Hij overleed ergens halverwege de jaren tachtig, na een dom verkeersongeval, maar hij versloeg bij zijn leven alles: wielrennen, voetjebal en schaatsen. Ik krijg opeens een idee, een apart bericht over deze wonderman schrijven)
Maar goed, 'De Berg' is af. Ik had het manuscript een tijd geleden ingezonden naar Free Musketeers, een uitgever, POD, je had het al gelezen, natuurlijk, die me keurig heeft behandeld bij de uitgave van mijn vorige boek: Ter land, ter zee en op de fiets. Ik stuurde het manuscript in, de uitgever beoordeelde of het kansen had, zei dat ze dachten van wel en ze zonden een contract, dat over en weer met allemaal paraven en handtekeningen weer heen en weer ging. Daarna kwam 'het gedoe',zoals Wim de Bie (een cabaretier die samen met Kees van Kooten, de vader van Kim, een prachtig programma had sat via de VPRO werd uitgezonden en waarin ze allemaal typetjes deden en een van de uitspraken, en een boek van De Bie, was: 'Mijnheer Foppe en het gedoe', maar dat ging geloof ik niet over het uitgeven van een boek, want die mijnheer Foppe..) Jesses, zeg het dan gewoon, ik lul weer teveel, nou, ja, zo ben ik, maar onderbreek me dan, toch, je kent me nu toch al een tijdje?
Oh ja, 'De Berg', ja, natuurlijk.
Nu ja, dat gedoe bestaat uit het voor de zoveelste maal herlezen en verbeteren van je 'kind', want zo'n boek is op het moment van er over denken al een kind van je geworden en dat wordt het tijdens het schrijven nog veel meer, nee, niet zoals je eigen biologische kinderen, maar je hebt hem wel door, toch? Maar dan nu, uiteindelijk in de drukproef, dat is de manier waarop je 'kind' er dus na de bevalling uit gaat zien! Dus, moet je alles perfect hebben. Dan valt het weer eens op hoe veel 'geboorteafwijkingen' je kind in die zetproef vertoont. Die geef je terug aan aan de uitgever, je checkt de inhoudsopgave, de bijschriften van de fotos en dan zie je, een dag later, dat je achternaam verkeerd is gespeld op de 'flaptekst'.
Godsamme, ook dat nog. Nu ja, daar ga je dan ook weer een mail over schrijven en al met al ben je met je kop helemaal niet bij de dingen die je anders zo beroeren. (Ja, natuurlijk wel bij die kleine prinses die net geboren is en bij die kleine prins van vijf, je oudste kleinkind waar E. en ik helemaal gek vanm zijn, maar heel veel dingen glijden langs je heen,je bent namelijk druk in je wereld die dat boek, in mijn geval 'De Berg', heet en ik was helemaal ego centrisch bezig.)
Dan, eindelijk, heb je alles gecorrigeerd en krijg je de drukproef erug en het valt je dan opeens op dat je zoveel fouten hebt laten staan. Het boek telt dik tachtigduizend woorden en, na herhaarldeijk nalezen en verbeteren, vind je er nog een goede twintig. Samme, denk je, ik heb het toch allemaal verbeterd? Dan kijk je nog eens naar de omslag, mooi hoor, en lees je nog eens wat verhalen door en voel je weer wat je toen voelde en man, dat is oké!
Nu is het over. 'De Berg' is niet meer helemaal alleen van mij, net zoals een van je kinderen niet meer helemaal alleen van jou is, op het moment dat het voor het eerst naar de peuterklas gaat of naar de echte school, of gaat studeren, of, erger, een vriendje of vriendinnetje, lees: 'indringer in jouw leven' met hem of haar krijgt. Maar, zo is het leven, toch? De kinderen gaan de deur uit, dat deden wij ook, wij verlieten onze ouders ook, gingen ook onze weg en keken wel waar we terecht kwamen, soms goed, soms minder, soms perfect, soms verschrikkelijk.
Dat moet dit derde kind dan ook maar doen. Ze is het huis uit. Nu moeten anderen voor haar zorgen, haar kopen en bekijken en lezen.
Ik zal altijd van haar blijven houden en haar altijd in mijn huis en in mijn hart houden, hoor. Mijn derde kindje: 'De Berg'.
donderdag 15 november 2012
Heksenjacht
Ok, dat Lance Armstrong en in zijn gevolg, de halve wielerwereld (en een paar wielervolgers/groupies) zijn aftgeserveerd, is nu bekend. Terecht of niet terecht, de wielersport heeft, voor de zoveelste keer, weer eens grote schoonmaak gehouden, 'generaal schoonschip', noemden we dat bij de Marine. Wanneer de andere sporten op zo een grote schaal hun dopingperikelen gaan ophoesten is slechts eeen kwestie van tijd. Ik las al een column in Het Parool dat ook het schaatsen onder druk stond en dat ook het zwemmen het kon 'shaken', binnenkort. Die column was natuurlijk sarcastisch bedoeld, maar ik ben er heilig van overtuigd dat de doping niet alleen in mijn geliefde sport (over)heerst. Ik zal het nu niet hebben over de zogenaamde 'krachtsporten', het gooien met kogels of schijven of het onder zware gewichten gebukt gaan en die dan trachten op te tillen, maar er zijn ook in de 'heilige' voetballerrij, gevallen bekend van 'dopage'. Zelfs in het tennissen, een spel waar je, geloof ik niet echt moe van kan worden, gezien de geringe inspanningen en de vele rustmomenten, elke vijf seconden of zo, die de spelers van dat spelletje zich hoeven te getroosten, schijnen spuit en naald al te zijn doorgedrongen.
En wat dan te denken van al de records op de schaatsbanen die jaar na jaar, soms dag na dag, worden verbeterd of verbroken? Zuiver op de graat allemaal? Ik weet het niet, ik zeg het niet maar denk er het mijne van. Is doping erg? Ik heb die vraag al eerder gesteld en ik weet het nog steeds niet. Als voorbeeld geef ik altijd maar aan dat mijn 'armelui' doping uit de ochtendkoffie komt, die ik nodig heb, voordat mijn dag begint. Ik kan absoluut niet zonder en ik weet, sterker, ben overtuigd dat ik, zonder dat donkere brouwsel, niet zo scherp en zeker functioneer als anders.
Maar, nu even de doping terzijde. (Dat is 'wishful thinking', hoor, mensen zullen het altijd blijven gebruiken.) Nu is er opeens een heksenjacht op Vinokourov, die L-B-L en de Olympische titel zou hebben ver- en gekocht. Schande, schande, schande, zegt de brave en niet in de enige en echte sport ingevoerde burger.
Ja, natuurlijk heeft hij dat gedaan,maar: "what's new' in de wielersport? Goh, zo lang er gekoerst wordt, worden er koersen verkocht. Moet ik het uitleggen? Ok, doe ik. Stel: je bent met een groepje weg uit het peloton. Stel: je weet dat je goed bent, maar die man, schuin achter je, die nu lekker in je wiel zit, is sowieso rapper in de sprint. Stel: je hebt in die ontsnapping al heel veel werk gedaan, echt van alles: vanuit het peloton naar die groep gereden, dan ook nog veel kopwerk gedaan om de vlucht in stand te houden, je bent al eens van de fiets gemoeten omdat je lek gereden was en weer moeten terugkeren naar je medevluchters. Stel: je weet dat je 'aan het einde van je bobijntje' zit en dat van die vier medevluchters jij dan wel als negende zal eindigen (geintje!)Je poten zijn leeg, je hebt niet genoeg gegeten, kortom, je voelt dat je niet gaat winnen.
Ok, jij, lezer, bent een brave burger, die elke ochtend/middag/avond op tijd op het werk is, gewoon je werk doet, maar jij, lezer, hebt ook je dagen niet, toch? Je hebt wel eens mot thuis, de belasting inspecteur loopt te janken, je kleine is niet lekker, je schoonma wil op bezoek komen, nou ja, ik grap er over, maar we hebben allemaal wel eens zo'n dag. Als je dan een collega vind, die een stapje harder wil doen voor je, zodat je even een 'time out' kan nemen, zal je hem gauw een kopje koffie of een broodje betalen in de kantine. (Nee, sigaretten aanbieden mag niet meer, tegenwoordig, maar voel je ongeveer wat ik bedoel?)
Nou, die fietser, die ook voor zijn eten werkt heeft dat ook. Die is allang blij dat 'ie, uitgepierd als hij is, de meet kan halen en zegt tegen zijn metgezellen dat hij wel wil winnen en hun/hem (maar ook haar, vrouwen koersen net als mannen, natuurlijk) wel een kop koffie en een broodje en een sigaretje zal betalen aan de meet, als hij de kans krijgt om te winnen. Nu zijn die beloningen niet in natura, zoals koffie en broodjes en geen sigaretten, maar die gaan via Zwitserse of Liechtensteinse of Kaaimaneilanden banken, maar het idee is natuurlijk gewoon hetzelfde.
Ja, koersen worden verkocht en dat is al zo vanaf de eerste beroepscoureurs. Lees de geschiedenis van de wielersport er maar op na. Ze geven het bijna nooit toe, al die fietsers, maar het is wel zo. Lesna deed het al, rond het jaar 1900, Wim van Est gaf het dan wel gewoon toe in de jaren vijftig van de vorige eeuw en hield er een knap huis aan over en nu doet ook Vino het dus. Erg?
Ik weet het, alweer, niet. Ik vind het niet. Kijk, fietsen is de afspiegeling van het leven, niet meer, niet minder. Iedereen wil wel eens de beste of de knapste of de meest geliefde zijn en daar hebben mensen heel veel voor over, toch? Als mijn collega morgen mijn dagtaak over neemt voor een sigaret en een broodje en ik zijn, gemakkelijker taak, over kan nemen, nou, dan doe ik dat. (En als mijn chef dan ook nog zegt dat het er goed uitziet, ben ik helemaal senang.)
Overigens, in het voetbalspel is de omkooprage en het wedden op uitslagen tegenwoordig ook een olievlek die maar steeds groter wordt, dus, zeur nou niet alleen over mijn sport, kom op.
Over een goede twee weken komt mijn boek 'De Berg' uit! Koop dat boek. Daar staat helemaal niets in over het verkopen van wedstrijden!
En wat dan te denken van al de records op de schaatsbanen die jaar na jaar, soms dag na dag, worden verbeterd of verbroken? Zuiver op de graat allemaal? Ik weet het niet, ik zeg het niet maar denk er het mijne van. Is doping erg? Ik heb die vraag al eerder gesteld en ik weet het nog steeds niet. Als voorbeeld geef ik altijd maar aan dat mijn 'armelui' doping uit de ochtendkoffie komt, die ik nodig heb, voordat mijn dag begint. Ik kan absoluut niet zonder en ik weet, sterker, ben overtuigd dat ik, zonder dat donkere brouwsel, niet zo scherp en zeker functioneer als anders.
Maar, nu even de doping terzijde. (Dat is 'wishful thinking', hoor, mensen zullen het altijd blijven gebruiken.) Nu is er opeens een heksenjacht op Vinokourov, die L-B-L en de Olympische titel zou hebben ver- en gekocht. Schande, schande, schande, zegt de brave en niet in de enige en echte sport ingevoerde burger.
Ja, natuurlijk heeft hij dat gedaan,maar: "what's new' in de wielersport? Goh, zo lang er gekoerst wordt, worden er koersen verkocht. Moet ik het uitleggen? Ok, doe ik. Stel: je bent met een groepje weg uit het peloton. Stel: je weet dat je goed bent, maar die man, schuin achter je, die nu lekker in je wiel zit, is sowieso rapper in de sprint. Stel: je hebt in die ontsnapping al heel veel werk gedaan, echt van alles: vanuit het peloton naar die groep gereden, dan ook nog veel kopwerk gedaan om de vlucht in stand te houden, je bent al eens van de fiets gemoeten omdat je lek gereden was en weer moeten terugkeren naar je medevluchters. Stel: je weet dat je 'aan het einde van je bobijntje' zit en dat van die vier medevluchters jij dan wel als negende zal eindigen (geintje!)Je poten zijn leeg, je hebt niet genoeg gegeten, kortom, je voelt dat je niet gaat winnen.
Ok, jij, lezer, bent een brave burger, die elke ochtend/middag/avond op tijd op het werk is, gewoon je werk doet, maar jij, lezer, hebt ook je dagen niet, toch? Je hebt wel eens mot thuis, de belasting inspecteur loopt te janken, je kleine is niet lekker, je schoonma wil op bezoek komen, nou ja, ik grap er over, maar we hebben allemaal wel eens zo'n dag. Als je dan een collega vind, die een stapje harder wil doen voor je, zodat je even een 'time out' kan nemen, zal je hem gauw een kopje koffie of een broodje betalen in de kantine. (Nee, sigaretten aanbieden mag niet meer, tegenwoordig, maar voel je ongeveer wat ik bedoel?)
Nou, die fietser, die ook voor zijn eten werkt heeft dat ook. Die is allang blij dat 'ie, uitgepierd als hij is, de meet kan halen en zegt tegen zijn metgezellen dat hij wel wil winnen en hun/hem (maar ook haar, vrouwen koersen net als mannen, natuurlijk) wel een kop koffie en een broodje en een sigaretje zal betalen aan de meet, als hij de kans krijgt om te winnen. Nu zijn die beloningen niet in natura, zoals koffie en broodjes en geen sigaretten, maar die gaan via Zwitserse of Liechtensteinse of Kaaimaneilanden banken, maar het idee is natuurlijk gewoon hetzelfde.
Ja, koersen worden verkocht en dat is al zo vanaf de eerste beroepscoureurs. Lees de geschiedenis van de wielersport er maar op na. Ze geven het bijna nooit toe, al die fietsers, maar het is wel zo. Lesna deed het al, rond het jaar 1900, Wim van Est gaf het dan wel gewoon toe in de jaren vijftig van de vorige eeuw en hield er een knap huis aan over en nu doet ook Vino het dus. Erg?
Ik weet het, alweer, niet. Ik vind het niet. Kijk, fietsen is de afspiegeling van het leven, niet meer, niet minder. Iedereen wil wel eens de beste of de knapste of de meest geliefde zijn en daar hebben mensen heel veel voor over, toch? Als mijn collega morgen mijn dagtaak over neemt voor een sigaret en een broodje en ik zijn, gemakkelijker taak, over kan nemen, nou, dan doe ik dat. (En als mijn chef dan ook nog zegt dat het er goed uitziet, ben ik helemaal senang.)
Overigens, in het voetbalspel is de omkooprage en het wedden op uitslagen tegenwoordig ook een olievlek die maar steeds groter wordt, dus, zeur nou niet alleen over mijn sport, kom op.
Over een goede twee weken komt mijn boek 'De Berg' uit! Koop dat boek. Daar staat helemaal niets in over het verkopen van wedstrijden!
zaterdag 10 november 2012
Over literatuur, lezen en schrijven
De Volkskrant, een krant die ik bemin, graag lees en waar ik het overigens heel vaak mee oneens ben, maar die wel een van de weinige leesbare 'kwaliteitkranten' is, die ons land heeft, had in het begin van dit jaar een fantastische actie. Je kon, bij elke zaterdagkrant, tegen het inleveren van een uit de krant te knippen bonnetje, een 'debuutroman' kopen van allerlei (nu allemaal al dan niet bekende of gearriveerde) schrijvers en schrijfsters. Je moest dan vijf euro bijbetalen en je had zo de 'debuut' hoogtepunten van de Nederlandse literatuur in twintig delen compleet in je kast staan! Goed werk, Volkskrant en dankbaar heb ik, lezer en altijd uit op een voordeeltje, die serie natuurlijk gekocht!
(Nu heeft De Volkskrant wel alijd iets 'opvoederigs', eigenlijk. Ze hebben een serie 'Kunst' en een serie 'Architectuur' uitgebracht onder dezelfde voorwaarden. Momenteel is men bezig aan een serie 'Wetenschap'. Alles heel betaalbaar en dus voor verzamelaars en liefhebbers, zoals ik er een ben.)
Ik schafte dus de hele serie 'debuutromans' aan en begon ze, het was weer zo'n typisch Nederlands voorjaar, koud, regenachtig, naargeestig, op de dagen dat ik niet kon fietsen of hoefde te werken, te lezen. Dat waren in principe alleen maar zater- of zondagen, want door de week werk ik nog en als ik dan thuiskom en eenmaal doodmoe zit, wil ik liever een boek lezen dat me wat verstrooid en waar ik niet al te lang over hoef na te denken over "wat bedoelt de schrijver met die komma en wat is het nut van dat stopwoord en waarom zegt hij het zo", zoals ik op de lessen Nederlands van de MULO, ja ik ben maar eeen simpeltje natuurlijk, meekreeg.
Voor wat betreft de literatuur die we toen op school, verplicht, moesten lezen, was dat eigenlijk allemaal eenvoudig, althans, zo komt het me nu voor. Ik had toen al een grote 'leeshonger' dus men strafte me er niet mee. Ik las, voor mijn verplichte lijst, boeken van Slauerhoff, Van Schendel, een dunnetje van Vestdijk, een Lampo, van voor zijn echt goede boeken, de eerste van Wolkers, hoewel dat als pornografie werd beschouwd en van de Duitse, Engelse en Franse boeken weet ik het gewoon niet meer. Ook gedichten van Bloem en Vondel en nogmaals van Slauerhoff, stonden op mijn lijst. Want: lezen moest, een leeslijst was verplicht en die moest je, voor je examen, overhandigen aan de examinatoren. Die bestuuderden die lijst dan en wisten dus waarmee ze je het vuur aan de schenen moesten leggen. Die examinatoren hadden, zo deden ze voorkomen, namelijk alle literatuur van de wereld gelezen!
Maar zoals ik geloof ik al zei, toen was lezen nog 'gemakkelijk'. Schrijvers schreven in duidelijke taal en vertelden het verhaal wat ze wilden vertellen. Soms mooi, soms stokkend, soms opzienbarend (Wolkers) maar altijd duidelijk. Vestdijk was gewoon wel moeilijk, maar als je je gedachten er even bijhield, was 'ie wel te lezen. Ik heb vrij veel van deze literator gelezen, later, toen het niet meer hoefde en ik heb bijvoorbeeld 'De Vuuraanbidders' een paar keer verslonden. Nog grote namen: Mulisch, daar kan niemand omheen, doe ik het dan wel, dan krijg ik een banbliksem uit de schrijvershemel over me heen ben ik bang voor, Hermans, soms, en Maarten 't Hart. Reve? Wie is dat, Reve? Ook Hella Haasse las ik en Sartre, maar daar knapte ik op af, God, ik wil lezen, maar niet puzzelen.
Wel heb ik bijna de gehele 'Les Rouchon-Macquart' serie van Zola verslonden. (Wie kent ze nog?) Ok, die boeken waren 'traag', het schoot allemaal niet zo op, zonder horloges, internet en mobiele telefoons, maar de verhalen, die breedsprakig waren, waren wel allemaal fraai en mooi geschreven en verteld en de personen 'stonden voor je' als het ware.
En dat mis ik nu zo bij de literatuur van nu. "Ik heb o zo vaak geprobeerd te bereiken" om Grunberg te kunnen lezen maar man, wat een slap gedoe. Van der Heijden, in zijn cyclus 'De tandeloze tijd' is oke, daar is niks mis mee. Heleen van Rooijen, nou nee, mislukt als huisvrouw en schrijfster. Palmen? Alleen maar in voor eigen glorie en een vreselijk megalomaan mens. Japins eerste: 'De zwarte met het witte hart', vond ik dan wel weer iets hebben, de rest van zijn werk is 'minder fraai' om het maar zo te zeggen. Maar verder: Herman Koch? Yuk! Glastra van Loon? Betere politicus dan schrijver, zal ik maar zeggen, want over de doden niets dan goeds. (Triest, zo jong te sterven met nog een jong gezin en dat meen ik echt!)
Maar nee, die debuutroman(s), nee, daar heb ik niet echt veel plezier aan beleefd.
Mjn eigen debuutboek:'Over mijn toeren' herlees ik af en toe ook weer met het schaamrood op mijn kaken. Ik heb namelijk ook (tot nu toe twee boeken) geschreven. Je hebt natuurlijk als beginnend schrijver niemand die je vertelt dat je een beginnend schrijver bent of wilt zijn, of iemand die je kent die je daar in steunt. Nee, je moet alles alleen uit zoeken, maar je hebt natuurlijk al wat geprobeerd te schrijven, een kort verhaal, een stuk voor een blad, een stuk in de krant, nu ja, noem het maar op en op een gegeven dag/moment, krijg je de geest! Nu komt dat boek er!
Je hebt onderwerp, hoofdpersoon, plot, bijpersonen, karakterschetsen in je kop gemaakt en je weet wat je der mee wil en je zwoegt en ploetert en gaat aan de slag en, na maanden: daar is je 'eerstgeborene'. Je wilt er de boer mee op en biedt het aan bij literaire agenten en uitgevers.
Het drama ontrolt zich nu met caleidoscopische snelheid: je bent een 'no name', je kent geen journalisten, geen uitgevers, geen politici, geen, al dan niet BN'ers en je boek wordt geweigerd: 'er is zoveel meer op de markt dan waar Uw boek aan voldoet.'
Ik schrijf geen porno, niet over dikke bipsen, over een verloren geloof, ik doe niet aan moeilijke taal met aforismen en vijf dubbele bodems en zo, nee ik schrijf over wie ik ben en wat ik doe (fietsen en zo) en zonder opsmuk.
K.., k.., etc.
"Maar", zegt een vriendin, "ga eens kijken op de websites, er zijn van die uitgeverijen waar je bijna alles zelf moet doen, maar die geven je wel uit."
Dat deed ik en dat gebeurde. Ondertussen staan er twee 'debuut' boeken in mijn kast, met mijn naam trots erop. Ik heb er niks mee verdiend, hoef dat ook niet, maar er zijn legio mensen die mijn boeken hebben gekocht en die ze leuk vinden.
Jan, ik schreef veel over hem, heeft op zijn ziekbed mijn tweede boek nog eens herlezen en vond het 'geweldig', op een manier waarop alleen een Rotjeknorder dat kan zeggen.
Mijn derde boek, 'De Berg' komt binnenkort uit. Een prachtboek, dat weet ik nu al.
(Nu heeft De Volkskrant wel alijd iets 'opvoederigs', eigenlijk. Ze hebben een serie 'Kunst' en een serie 'Architectuur' uitgebracht onder dezelfde voorwaarden. Momenteel is men bezig aan een serie 'Wetenschap'. Alles heel betaalbaar en dus voor verzamelaars en liefhebbers, zoals ik er een ben.)
Ik schafte dus de hele serie 'debuutromans' aan en begon ze, het was weer zo'n typisch Nederlands voorjaar, koud, regenachtig, naargeestig, op de dagen dat ik niet kon fietsen of hoefde te werken, te lezen. Dat waren in principe alleen maar zater- of zondagen, want door de week werk ik nog en als ik dan thuiskom en eenmaal doodmoe zit, wil ik liever een boek lezen dat me wat verstrooid en waar ik niet al te lang over hoef na te denken over "wat bedoelt de schrijver met die komma en wat is het nut van dat stopwoord en waarom zegt hij het zo", zoals ik op de lessen Nederlands van de MULO, ja ik ben maar eeen simpeltje natuurlijk, meekreeg.
Voor wat betreft de literatuur die we toen op school, verplicht, moesten lezen, was dat eigenlijk allemaal eenvoudig, althans, zo komt het me nu voor. Ik had toen al een grote 'leeshonger' dus men strafte me er niet mee. Ik las, voor mijn verplichte lijst, boeken van Slauerhoff, Van Schendel, een dunnetje van Vestdijk, een Lampo, van voor zijn echt goede boeken, de eerste van Wolkers, hoewel dat als pornografie werd beschouwd en van de Duitse, Engelse en Franse boeken weet ik het gewoon niet meer. Ook gedichten van Bloem en Vondel en nogmaals van Slauerhoff, stonden op mijn lijst. Want: lezen moest, een leeslijst was verplicht en die moest je, voor je examen, overhandigen aan de examinatoren. Die bestuuderden die lijst dan en wisten dus waarmee ze je het vuur aan de schenen moesten leggen. Die examinatoren hadden, zo deden ze voorkomen, namelijk alle literatuur van de wereld gelezen!
Maar zoals ik geloof ik al zei, toen was lezen nog 'gemakkelijk'. Schrijvers schreven in duidelijke taal en vertelden het verhaal wat ze wilden vertellen. Soms mooi, soms stokkend, soms opzienbarend (Wolkers) maar altijd duidelijk. Vestdijk was gewoon wel moeilijk, maar als je je gedachten er even bijhield, was 'ie wel te lezen. Ik heb vrij veel van deze literator gelezen, later, toen het niet meer hoefde en ik heb bijvoorbeeld 'De Vuuraanbidders' een paar keer verslonden. Nog grote namen: Mulisch, daar kan niemand omheen, doe ik het dan wel, dan krijg ik een banbliksem uit de schrijvershemel over me heen ben ik bang voor, Hermans, soms, en Maarten 't Hart. Reve? Wie is dat, Reve? Ook Hella Haasse las ik en Sartre, maar daar knapte ik op af, God, ik wil lezen, maar niet puzzelen.
Wel heb ik bijna de gehele 'Les Rouchon-Macquart' serie van Zola verslonden. (Wie kent ze nog?) Ok, die boeken waren 'traag', het schoot allemaal niet zo op, zonder horloges, internet en mobiele telefoons, maar de verhalen, die breedsprakig waren, waren wel allemaal fraai en mooi geschreven en verteld en de personen 'stonden voor je' als het ware.
En dat mis ik nu zo bij de literatuur van nu. "Ik heb o zo vaak geprobeerd te bereiken" om Grunberg te kunnen lezen maar man, wat een slap gedoe. Van der Heijden, in zijn cyclus 'De tandeloze tijd' is oke, daar is niks mis mee. Heleen van Rooijen, nou nee, mislukt als huisvrouw en schrijfster. Palmen? Alleen maar in voor eigen glorie en een vreselijk megalomaan mens. Japins eerste: 'De zwarte met het witte hart', vond ik dan wel weer iets hebben, de rest van zijn werk is 'minder fraai' om het maar zo te zeggen. Maar verder: Herman Koch? Yuk! Glastra van Loon? Betere politicus dan schrijver, zal ik maar zeggen, want over de doden niets dan goeds. (Triest, zo jong te sterven met nog een jong gezin en dat meen ik echt!)
Maar nee, die debuutroman(s), nee, daar heb ik niet echt veel plezier aan beleefd.
Mjn eigen debuutboek:'Over mijn toeren' herlees ik af en toe ook weer met het schaamrood op mijn kaken. Ik heb namelijk ook (tot nu toe twee boeken) geschreven. Je hebt natuurlijk als beginnend schrijver niemand die je vertelt dat je een beginnend schrijver bent of wilt zijn, of iemand die je kent die je daar in steunt. Nee, je moet alles alleen uit zoeken, maar je hebt natuurlijk al wat geprobeerd te schrijven, een kort verhaal, een stuk voor een blad, een stuk in de krant, nu ja, noem het maar op en op een gegeven dag/moment, krijg je de geest! Nu komt dat boek er!
Je hebt onderwerp, hoofdpersoon, plot, bijpersonen, karakterschetsen in je kop gemaakt en je weet wat je der mee wil en je zwoegt en ploetert en gaat aan de slag en, na maanden: daar is je 'eerstgeborene'. Je wilt er de boer mee op en biedt het aan bij literaire agenten en uitgevers.
Het drama ontrolt zich nu met caleidoscopische snelheid: je bent een 'no name', je kent geen journalisten, geen uitgevers, geen politici, geen, al dan niet BN'ers en je boek wordt geweigerd: 'er is zoveel meer op de markt dan waar Uw boek aan voldoet.'
Ik schrijf geen porno, niet over dikke bipsen, over een verloren geloof, ik doe niet aan moeilijke taal met aforismen en vijf dubbele bodems en zo, nee ik schrijf over wie ik ben en wat ik doe (fietsen en zo) en zonder opsmuk.
K.., k.., etc.
"Maar", zegt een vriendin, "ga eens kijken op de websites, er zijn van die uitgeverijen waar je bijna alles zelf moet doen, maar die geven je wel uit."
Dat deed ik en dat gebeurde. Ondertussen staan er twee 'debuut' boeken in mijn kast, met mijn naam trots erop. Ik heb er niks mee verdiend, hoef dat ook niet, maar er zijn legio mensen die mijn boeken hebben gekocht en die ze leuk vinden.
Jan, ik schreef veel over hem, heeft op zijn ziekbed mijn tweede boek nog eens herlezen en vond het 'geweldig', op een manier waarop alleen een Rotjeknorder dat kan zeggen.
Mijn derde boek, 'De Berg' komt binnenkort uit. Een prachtboek, dat weet ik nu al.
woensdag 7 november 2012
Extra nieuws
Nou, ik ben eerder terug dan ik dacht. Het manuscript van De Berg, dat fraaie boek, geloof me, het is een fantastisch boek geworden met hele mooie fotos, ligt nu bij de uitgever, gecorrigeerd, met de fotos op de juiste plek, onderschriften erbij, allerlei formulieren ingevuld en nou ja, dat waar ik helemaal zo druk, druk, druk mee was. Je gaat van me horen over het hoe en wat van het boek. Wanneer het uitkomt, hoe je het kan bestellen, het ISBN nummer etc.
Dat was tot gisteren. Toen was alles gedaan, alles gecheckt en ge dubbelcheckt en gerecheckt en toen was het over. Het 'kind' was groot geworden en had het huis verlaten en moest nu op eigen benen staan. Hoe dat 'kind' het zal gaan doen? Ik weet het niet, dat ligt aan de eventuele lezer, jullie dus, die mijn kind willen kopen.
Zoals ik wel eens aangeef schrijf ik puur voor mijn plezier. Het is een hobby, misschien wel een passie voor me maar zeker een uitlaatklep. Ik heb drie passies in m'n leven. M'n gezin, met alle aanhang daaromheen, mijn gefiets en natuurlijk mijn geschrijf. Ik weet niet of drie passies veel of juist weinig zijn, ik heb geen blauw (of flets) idee, maar ik ben er helemaal blij mee. Maar het is ook zo dat, toen m'n, nee onze, echte kinderen het huis verlieten we, E. en ik, allebei wel even last van een dipje hadden. (Geen 'empty nest syndroom', hoor, maar nu ja, gewoon, het werd wat stil en zo.) De laatste van het stel is nu een half jaar weg en we vinden het huis af en toe wel groot en leeg en stil. Wij hebben het goed en genoeg aan elkaar en het is de natuur, de jongeren verlaten het nest en zo moet het ook, natuurlijk. Maar, nogmaals, als ze met z'n allen, of alleen of in groepjes, weer eens een al dan niet lang weekend geweest zijn, dan valt de stilte weer eens op. Nee, nee, E. en ik zijn nog lang niet op elkaar uitgekeken of met elkaar uitgepraat, nee, dat is onzin, maar de jeugd laat haar geluid en haar sporen wel achter, toch? Binnenkort komt er 'familieuitbreiding'. Er wordt, nu al een dag of wat later dan verwacht, een tweede kleinkind geboren, een meisje, dit keer. Daar is het wachten nu ook een beetje op en ook dat geeft wat nervositeit. Niet zo erg als bij de ouders, zoon en schoondochter, maar ook wel wat bij ons. De telefoon gaat, we rennen er naar toe, maar nee, weer een nummer dat we eigenlijk niet willen beantwoorden.
TRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EX
Vanmiddag om 1400 hr is Mia Rosie Graver geboren. Ze is gezond, ma en kind maken het goed. Ze weegt 3630 gram, zeven pond en 130 gram dus, en meet vijftig cm. Man, wat een geluk. Zoon en wij belden en hoorden dat het helemaal goed ging. Vanavond was N. al weer thuis na de ziekenhuisbevalling. Emoties en vreugde en opluchting strijden om het hardst, maar vreugde en opluchting winnen.
De prins en de prinses. Ze wonen ook nog eens in de Prinsenstraat, grappig toch?
Ik stop nu, ik ga een glas drinken op mij 'nieuwe' meissie.
Ik ga met dit verhaal verder, maak je geen zorgen, of juist wel?
Ik wil dan ook nog even verder praten over de heksenjacht op Vino. Hij zou L-B-L gekochte hebben?
What's new? Wielrennen is, net als het leven. Handel en wandel.
Een gelukkige opa sluit nu af.
Dat was tot gisteren. Toen was alles gedaan, alles gecheckt en ge dubbelcheckt en gerecheckt en toen was het over. Het 'kind' was groot geworden en had het huis verlaten en moest nu op eigen benen staan. Hoe dat 'kind' het zal gaan doen? Ik weet het niet, dat ligt aan de eventuele lezer, jullie dus, die mijn kind willen kopen.
Zoals ik wel eens aangeef schrijf ik puur voor mijn plezier. Het is een hobby, misschien wel een passie voor me maar zeker een uitlaatklep. Ik heb drie passies in m'n leven. M'n gezin, met alle aanhang daaromheen, mijn gefiets en natuurlijk mijn geschrijf. Ik weet niet of drie passies veel of juist weinig zijn, ik heb geen blauw (of flets) idee, maar ik ben er helemaal blij mee. Maar het is ook zo dat, toen m'n, nee onze, echte kinderen het huis verlieten we, E. en ik, allebei wel even last van een dipje hadden. (Geen 'empty nest syndroom', hoor, maar nu ja, gewoon, het werd wat stil en zo.) De laatste van het stel is nu een half jaar weg en we vinden het huis af en toe wel groot en leeg en stil. Wij hebben het goed en genoeg aan elkaar en het is de natuur, de jongeren verlaten het nest en zo moet het ook, natuurlijk. Maar, nogmaals, als ze met z'n allen, of alleen of in groepjes, weer eens een al dan niet lang weekend geweest zijn, dan valt de stilte weer eens op. Nee, nee, E. en ik zijn nog lang niet op elkaar uitgekeken of met elkaar uitgepraat, nee, dat is onzin, maar de jeugd laat haar geluid en haar sporen wel achter, toch? Binnenkort komt er 'familieuitbreiding'. Er wordt, nu al een dag of wat later dan verwacht, een tweede kleinkind geboren, een meisje, dit keer. Daar is het wachten nu ook een beetje op en ook dat geeft wat nervositeit. Niet zo erg als bij de ouders, zoon en schoondochter, maar ook wel wat bij ons. De telefoon gaat, we rennen er naar toe, maar nee, weer een nummer dat we eigenlijk niet willen beantwoorden.
TRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EXTRAEDITIE/EX
Vanmiddag om 1400 hr is Mia Rosie Graver geboren. Ze is gezond, ma en kind maken het goed. Ze weegt 3630 gram, zeven pond en 130 gram dus, en meet vijftig cm. Man, wat een geluk. Zoon en wij belden en hoorden dat het helemaal goed ging. Vanavond was N. al weer thuis na de ziekenhuisbevalling. Emoties en vreugde en opluchting strijden om het hardst, maar vreugde en opluchting winnen.
Ik stop nu, ik ga een glas drinken op mij 'nieuwe' meissie.
Ik ga met dit verhaal verder, maak je geen zorgen, of juist wel?
Ik wil dan ook nog even verder praten over de heksenjacht op Vino. Hij zou L-B-L gekochte hebben?
What's new? Wielrennen is, net als het leven. Handel en wandel.
Een gelukkige opa sluit nu af.
vrijdag 2 november 2012
Druk, druk, druk
Mensen, wat heb ik het druk.
Niet alleen op het werk, maar voornamelijk met het bewerken van mijn, ondertussen alweer derde, boek. Zoals jullie in de Blogs hebben kunnen lezen ben ik met een paar maten de Alpe d'Huez op gefietst. Dat moest natuurlijk voor het nageslacht vastgelegd worden en dus heb ik dat dan maar gedaan. Het is een heus boek geworden en het draagt de titel: 'De Berg'. Toepasselijk, kort en simpel, niet?
Maar goed, de boekenwereld heeft geen tot nauwelijks interesse in het uitgeven van boeken over sport, behalve als je een echt heel goed boek hebt geschreven, zoals Tim Krabbe dat deed met 'De Renner' of als je natuurlijk al een beetje een naam hebt in de literaire wereld, zoals die ene hardloper.
Nu heb ik wel een heel mooi boek geschreven, maar ik heb geen naam in de literaire wereld en ook niet, zoals Krabbe, connecties in de toneel- of film- of BN wereld.
Dus wordt mijn boek uitgegeven door Free Musketeers, een zogenaamd POD uitgeverij. POD staat dan weer voor: printing on demand. Zo, nu ben je meteen weer wat op de hoogte van die kretologie.
Maar goed, zoals gezegd, druk, druk, druk. En, na de dood van Jan en de crematie, was ik natuurlijk ook wel wat uit het lood, of is het 'uit het veld', geslagen. Ik ben dus nu uren lang en dagenlang bezig om elk woord, elke komma, elk aanhalingsteken en alle alinea's en witregels te beoordelen en te bezien of ze goed en toepasselijk worden geplaatst of juist niet.
Vervelend? Nou een beetje, het is werk dat je heel geconcentreerd moet doen. Bij een grote uitgeverij is daar een hele batterij van mensen die dat dan doen, maar dat verhoogt de prijs van het boek natuurlijk ook meteen. En dan, nu kan ik natuurlijk niemand de schuld geven dat het boek er niet uitziet, of dat er fouten instaan etc. Ik ben er nu zo dicht bij betrokken, dat het nu ook echt mijn boek is. Begrijpen jullie?
Maar het is niet alleen het 'bekijken en corrigeren' van het manuscript, het is ook het opstellen van een Email aan vrienden/kennissen/vage bekenden, zodat de uitgeverij Free Musketeers, die mensen een promotiemailing mogen sturen, want dat mag alleen als mensen aangeven dat ze geen bezwaar hebben tegen het krijgen van zo'n 'promomail'.
Dan moet je al die email adressen ook nog eens checken en dubbelchecken en daar weer een lijst van opmaken en dat moet dan, samen met nog wat gegevens en fotos en formulieren, naar de uitgever worden opgestuurd.
Ja, natuurlijk, eigen schuld, dikke bult, dat weet ik ook, en ik doe dus mijn best en wil het allemaal zo goed, maar ook zo snel, mogelijk doen. Maar ja, zoals Jan zou zeggen: 'dat kost kolen.'
En, zoals ik hoorde van E., zegt elke vrouw na een bevalling: 'Nooit meer', en dat heb ik nu ook eeen beetje. Dat had ik al bij de vorige van mijn "bevallingen", maar nu is het echt: 'nooit meer.'
(Denk ik.)
Maar goed, ik houd jullie op de hoogte van het verdere verloop van het boek.
Niet alleen op het werk, maar voornamelijk met het bewerken van mijn, ondertussen alweer derde, boek. Zoals jullie in de Blogs hebben kunnen lezen ben ik met een paar maten de Alpe d'Huez op gefietst. Dat moest natuurlijk voor het nageslacht vastgelegd worden en dus heb ik dat dan maar gedaan. Het is een heus boek geworden en het draagt de titel: 'De Berg'. Toepasselijk, kort en simpel, niet?
Maar goed, de boekenwereld heeft geen tot nauwelijks interesse in het uitgeven van boeken over sport, behalve als je een echt heel goed boek hebt geschreven, zoals Tim Krabbe dat deed met 'De Renner' of als je natuurlijk al een beetje een naam hebt in de literaire wereld, zoals die ene hardloper.
Nu heb ik wel een heel mooi boek geschreven, maar ik heb geen naam in de literaire wereld en ook niet, zoals Krabbe, connecties in de toneel- of film- of BN wereld.
Dus wordt mijn boek uitgegeven door Free Musketeers, een zogenaamd POD uitgeverij. POD staat dan weer voor: printing on demand. Zo, nu ben je meteen weer wat op de hoogte van die kretologie.
Maar goed, zoals gezegd, druk, druk, druk. En, na de dood van Jan en de crematie, was ik natuurlijk ook wel wat uit het lood, of is het 'uit het veld', geslagen. Ik ben dus nu uren lang en dagenlang bezig om elk woord, elke komma, elk aanhalingsteken en alle alinea's en witregels te beoordelen en te bezien of ze goed en toepasselijk worden geplaatst of juist niet.
Vervelend? Nou een beetje, het is werk dat je heel geconcentreerd moet doen. Bij een grote uitgeverij is daar een hele batterij van mensen die dat dan doen, maar dat verhoogt de prijs van het boek natuurlijk ook meteen. En dan, nu kan ik natuurlijk niemand de schuld geven dat het boek er niet uitziet, of dat er fouten instaan etc. Ik ben er nu zo dicht bij betrokken, dat het nu ook echt mijn boek is. Begrijpen jullie?
Maar het is niet alleen het 'bekijken en corrigeren' van het manuscript, het is ook het opstellen van een Email aan vrienden/kennissen/vage bekenden, zodat de uitgeverij Free Musketeers, die mensen een promotiemailing mogen sturen, want dat mag alleen als mensen aangeven dat ze geen bezwaar hebben tegen het krijgen van zo'n 'promomail'.
Dan moet je al die email adressen ook nog eens checken en dubbelchecken en daar weer een lijst van opmaken en dat moet dan, samen met nog wat gegevens en fotos en formulieren, naar de uitgever worden opgestuurd.
Ja, natuurlijk, eigen schuld, dikke bult, dat weet ik ook, en ik doe dus mijn best en wil het allemaal zo goed, maar ook zo snel, mogelijk doen. Maar ja, zoals Jan zou zeggen: 'dat kost kolen.'
En, zoals ik hoorde van E., zegt elke vrouw na een bevalling: 'Nooit meer', en dat heb ik nu ook eeen beetje. Dat had ik al bij de vorige van mijn "bevallingen", maar nu is het echt: 'nooit meer.'
(Denk ik.)
Maar goed, ik houd jullie op de hoogte van het verdere verloop van het boek.
Abonneren op:
Posts (Atom)