WK in Qatar! Wie verzint het?

Het was geweldig fietsweer in ons land. Dus stapte ik op en reed mijn ritje. Ik ging natuurlijk even kijken bij de marathon van Amsterdam, die vlak bij mijn huis voorbijkomt. Die marathon is een prachtige wedstrijd, alleen al voor de ambiance, met al die duizenden fijne en eerlijke Mokumers langs het parkoers en ja, natuurlijk ook met fantastische beelden van een van de fraaiste steden ter wereld. Het parkoers ging natuurlijk langs de Amstel, zo een fraai beeld, ging via de binnenstad en het Vondelpark weer terug, je moet het allemaal maar verzinnen, zo een parkoers. 
Ik heb altijd bewondering voor de mensen die de/een marathon lopen. Natuurlijk voor de profs, m/v, maar vooral voor de liefhebbers m/v. Die mensen trainen vaak een heel jaar om die afstand, aan te kunnen en dat doel te kunnen behalen! Ik neem diep mijn fietshelm af voor die mensen.
Ik meende even een oude gabber van uit mijn varende tijd te herkennen, maar die vogel liep zo snel dat ik alleen een glimp van zijn rugnummer, iets van 14 en nog meer getallen, die ik niet thuis kon brengen, zag. Maar, if so, goed bezig, Bertus.
Ik maakte mijn, dubbele marathon afstand af, ja, der moet wat verschil zijn en kwam op tijd thuis om in te schakelen op het WK fietsen om de poen.

Het was overigens allemaal niet veel, dat wereldkampioenschap fietsen in dat hete en stoffige land aan de Perzische golf, dat Qatar, een staatje van niks maar met heel veel olie plakka's, een land dat ook nog eens het WK voetjebol in '22 heeft gekocht, met heel veel poen, gekocht van en geld gedoneerd aan Blatter en zijn maats maten!
Om te beginnen, wij Nederlanders scoorden geen hoge ogen, er waren wat zilveren medailles, een maal goud voor een junior dame of zo, wat zilver voor de dames, maar that's about it. (Nee, ik doe niet cynisch, ik heb respect voor alle deelnemers, laat ik hierbij blijken!)
De beroeps mannen, de echte coureurs dus, konden al helemaal niets waarmaken. Dumoulin en Van Emden deden het redelijk in de tijdrit, maar Terpstra en Leezer kregen geen eens echte ere plaatsen. Soit.
Wereldkampioenschappen hardfietsen zijn natuurlijk de meest oneerlijke en niet normale fietswedstrijden die er zijn. Een man als Terpstra, in het dagelijkse leven ploeggenoot van Tom Boonen en helemaal ingeburgerd in het Belgische, nu ja, Vlaamse, fietsen, gaat natuurlijk niet achter een ploegmaat van hem aan rijden. Adam Blyth, een Engelsman, is een ploegmaat van Sagan en zal zich nooit de longen uit het lijf rijden voor Cavendish natuurlijk. En zo lopen er meerdere verhalen en combines door het fietsen heen. Nogmaals, soit.
Het feit dat de UCI dit kampioenschap liet verrijden in de golfstaat Qatar is, in mijn ogen, een schande geweest. Ik begin even met de ambiance: die was er niet. Er was nauwelijks tot geen publiek. In Qatar hebben ze niets met fietsen, dat is logisch, het is er te heet. Bovendien hebben ze allemaal auto's, want benzine is daar bijna gratis. Dus er was totaal geen publiek aanwezig op het parkoers. Nu ja, tegen dat de finale begon zag je op de plaatselijke rondjes wat mensen met Nederlandse, Belgische of Noorse vlaggen. Dat waren dan de 'die-hard' fans die invliegen van uit hun vaderland, vaker waren het vrienden en familieleden van de coureurs.
(Een zijstraatje: bij het kampioenschap van de dames, zaterdag j.l., zag ik twee dames uit Koeweit rijden: in lange broek, met shirts met lange mouwen en, geloof het of niet, met een hoofddoek om!) 
 
Het parkoers was natuurlijk al helemaal naadje. De mannen en vrouwen reden vaak zevenennegendertig helemaal vlakke rondjes rond op een opgespoten eiland, met geen tot nauwelijks begroeiing en alleen maar hele futuristische gebouwen en zo.
Over de temperaturen tijdens dit WK is veel gesproken. Het was, tijdens de ritten, vaak 37 graden Celsius of meer. Bien, zo heet kan het tijdens de TDF of de VDE ook zijn, natuurlijk, maar toch was er een verschil, gewoon gevoelsmatig. Dat zijn dagen dat het peloton het vaak wat rustiger aandoet en toch wel vaak in beschaduwde bossen rijdt, nu ja, dat is een slap argument mijnerzijds. Maar, vandaag gingen de eerste 150 kilometer door de echte woestijn. Een kaarsrechte weg, aan beide zijden omgeven zoor heet zand. Het peloton werd gehinderd door hete zand stormen, veel vuil op de weg en er was geen sprankje schaduw te zien.
Ik heb mannen zien afstappen en dat waren niet de eerste de besten. Beulen als Degenkolb, bijgenaamd John Beton, Marcel Kittel en meer van die echte bonken, zaten om hun moeder te roepen, nu ja, dat is misschien ook weer overdreven. In de voorgaande dagen zag je ook al mannen en vrouwen helemaal over hun theewater de wedstrijd verlaten. Ik vond het een schande. Ik vind dat je zo niet met mensen, dat zijn sporters ook natuurlijk, om mag gaan. Niets ter wereld, al helemaal geld niet, kan de gezondheid, of het 'geluk', da's een vaag begrip, van mensen/sporters in de weg staan, maar in mijn ogen ging dit veel te ver! It's all about the money en de ICU ging uit de bocht door het WK aan Qatar toe te kennen, net als de FIFA uit de bocht is gegaan om het WK aan dit land te verkopen, want het is gewoon een kwestie van poen.
De arbeiders die werken aan onder andere de stadions worden zo uitgebuit, dat zelfs onze FNV een aanklacht tegen dat land in gaat dienen!

Overigens heeft de Keniaan Daniel Wanjiru de marathon van Mokum Alef gewonnen in een nieuw parkoers record. Goed en fraai. Ik hoop dat alle deelnemers van die loopwedstrijd hun eigen PR hebben verbeterd.

Peter Sagan won het WK. Hij is een van de weinige kerels die twee keer achter elkaar WK fietsen worden. Ik gun het hem van harte. Een grote mijnheer en een leuke mijnheer!

Nederland: beste fietsland ter wereld!

Mijn stelling van vandaag is dat Nederland het beste fietsland ter wereld is! (Maar Mokum daar even niet bij gerekend.) En ja, ik weet wat jullie gaan zeggen, namelijk dat in Kopenhagen, Denemarken, veel gedaan wordt aan het fietsvriendelijk zijn van die stad. Maar dat is dus hun hoofdstad en niet het hele land. 
Als ik stel dat wij Nederlandse fietsers, wij allemaal die wel eens fietsen, voor de leut, voor het woon/werk verkeer, om te gaan shoppen of voor de sport, behoren tot de meest verwende fietsers ter wereld, doe ik dat niet zo maar, maar dan kan ik dat natuurlijk ook bewijzen. Als eerste bewijs noem ik eens de overvloed van goede en gedetailleerde fietskaarten. Daar bestaan diverse series van. Je hebt de ANWB kaarten, schaal 1:50.000, 2 cm op de kaart is 1 kilometer in het wild, die heel gedetailleerd zijn. Dan hebbie nog de fietsroutekaarten, een uitgave van het "fietsknooppuntnetwerk"*. Da's een organisatie die allemaal fraaie fietsroutes door het hele land heeft uitgestippeld en allemaal bordjes heeft neergepoot die je de weg wijzen. De firma Falk heeft ook iets dergelijks in de aanbieding en ook de Cito stadsplannen zijn fantastisch. Ik ben in België nog nooit een goede fietskaart (of fietspad) tegengekomen, in Duitsland doet de firma Marco Polo zijn best, maar dat is niet helemaal goed genoeg. Van Frankrijk weet ik het niet, maar die hebben wel fraaie Michelin kaarten schaal 1:150.000, dus redelijk gedetailleerd. (Met zo'n kaart op schoot volg ik de meeste etappes van de TdF, overigens.)
Naast al die series kaarten zijn er natuurlijk de bekende witte bordjes met rode letters, die feilloos aangeven waar je heen moet. Verdwalen in ons land, nu ja, met de fiets dan, kan niet, dat is zo goed als onmogelijk. Zelfs al heb je geen enkel gevoel voor richting en je fietst wat voor de poes der viool weg, dan nog kom je altijd thuis, of daar waar je wilt zijn.
Maar de grootste zegen en de grootste verwennerij voor ons fietsers zijn natuurlijk de vaderlandse fietspaden. Behoudens een paar mindere zijn de meeste NL fietspaden van een heel goed gehalte en worden ze, afhankelijk van gemeente of provincie, goed onderhouden. Dus ja, wat dat betreft kan je in ons land als fietser goed aan de bak. De afstanden zijn overzienbaar, Maastricht-Den Helder is hooguit 330 kilometer en een rondje langs de grenzen is niet meer dan 1400 k, een leuk tochtje voor een slaperige en luie zondagmiddag dus.
Vandaag was ik weer eens op de fiets. Ik ben momenteel "in between jobs", zoals dat zo fraai heet en heb dus redelijk wat tijd om te fietsen om handen. (Ik heb diverse sollicitaties lopen, hoor, maar ja, ik ben 64 en plus wat meer tijd en de banen liggen niet echt voor het opscheppen, zeg ik maar eufemistisch.) Maar soit, een van de beste en meest oude vrienden maakte een tochtje vanaf de Noordzee naar Amsterdam op zijn vaartuig. Een "Rig", een boorplatform, nee geen plezier reisje, hij werkt daar, al jaren. Dat bakbeest gaat "tegen de kant" zoals dat heet, voor groot onderhoud en gabber had me een bericht gedaan dat het vaartuig om zoveel en zo laat in de grote sluizen in IJmuiden door geschut zou worden. Ik reed naar Buitenhuizen, een bekende oversteekplaats voor de pont over het kanaal. De route daarheen is leuk en afwisselend en ik zag het platform op het kanaal. Tot zover dat verhaal en het waarom ik dus door de Hoofdstad mijn weg moest terug vechten en dat bedoel ik echt zo.
Kan er een commissie worden gevormd die het Mokumse publiek dwingt om verkeerslessen te nemen? Zowel het autochtone alsmede het autochtone deel van de bevolking? Zowel het  gemotoriseerde alsmede het niet gemotoriseerde deel? Verhufteren de verkeersdeelnemers nu in een zo'n snel tempo of begrijp ik het allemaal niet meer? Is het mogelijk om aan die gasten uit te leggen dat het niet verboden is om richting aan te geven als je af wilt slaan? Dat er drie kleuren zijn bij stoplichten en dat die kleuren allemaal een eigen betekenis hebben en dat ze niet allemaal aangeven dat je gewoon mag doorrijden? Dat voertuigen met geluids- en lichtsignalen over het algemeen hulpdiensten (wouten, ambu, brandblussers) zijn op weg naar een ongeval of een calamiteit en dat die gewoon echt voorrang hebben? Dat brugwachters en verkeersregelaars gewoon hun werk doen en niet er zijn om jou, als enige deelnemer, te pesten? Dat fietspaden geen parkeerplekken zijn? Dat rechts nog steeds voorrang heeft? Dat dat ronde bord met een rode rand en de cijfers 50 erin nog steeds betekent dat het de maximale en niet de minimale snelheid is? Dat voetgangers voorrang hebben op zebrapaden?

De anarchie in het Amsterdamse verkeer is overweldigend. Gedurende het laatste stukje door de stad heb ik drie maal een aanrijding tussen auto/fiets/scooter gezien. Ik ben zelf bijna vier keer geschept en ben blij dat ik nog het leven heb. Maar, ik blijf erbij dat, buiten Mokum Alef, het heerlijk fietsen is in ons land. Ik heb vandaag weer heerlijk door polderland gekoerst, heb fraaie beelden van fraai vee in de landouwen gezien, heerlijke doorkijkjes in kleine steden en dorpen. Gelukkig mag ik morgen weer, ik heb even de tijd, weet je. Maar, niet meer door de stad. Lekker, de polders onder en rond Amstelveen in!

(*Vroeger had je ook nog eens uitgepijlde tochten, zoals de Stelling van Amsterdam, maar die zijn vermoedelijk opgegaan in een "fietsknooppuntnetwerk"?)

De Helaasheid der Dingen

Ja, ik weet het, ik geef het toe, ik heb die titel gejat van Dimitri Verhulst, de Vlaamse auteur, die prachtige boeken schrijft. Ik ga het nu niet over schrijven hebben, maar over het feit dat fietsers, vaak halsbrekende toeren uithalen en zich zelf dan ook vreselijk tegen komen. Eerst wilde ik dit Blog de titel geven: 'Een Kruiswijkje', maar ik begrijp dat dat heel oneerbiedig zou kunnen overkomen. De mens en coureur Kruiswijk heeft de afgelopen geweldige dingen laten zien en ik feliciteer hem echt met zijn plek in het algemeen klassement. Probeer een een zware bergetappe uit te rijden met een breuk van een rib en een geblesseerde voet? Chapeau bas, zeggen we dan. 
Hij heeft, net als Tom Dumoulin, laten we hem alsjeblieft niet vergeten, het Nederlandse fietsen om den brode een gezicht gegeven. Omdat dat nieuwe gezicht, of noem het dan maar dat frisse elan er is, gaan steeds meer mensen over tot het aanschaffen van een (race)fiets. In mijn directe beste vriendenkring heb ik al een gabber die een fraaie Cube heeft aangeschaft en een tweede die met strakke plannen in die richting loopt! Good Vibes, mensen! 
Maar wat er vaak gebeurt, is dat die nieuwe Kruiswijk wannabees, geen idee hebben van de 'code van de weg.' Ze gaan dus met (te) veel mensen op fraaie en hele dure fietsen de weg op en denken dat ze de 'king of the road' zijn, dit alles tot meer dan grote ergernis van de oudere en meer ervaren fietser die zich wel aan die code houdt! Ik baal al jaren van die fietsclubs die met hoge snelheid en zonder mededogen door het verkeer blazen. Ze rijden roepend en tierend rond en maken de normale mensen/weggebruikers soms helemaal gek. Daar baal ik dus van als een gek en ik rijd dus daarom ook nooit (meer) in een club. Hooguit fiets ik met mijn oudste zoon of met een of twee vrienden of kennissen. Verder houd ik me ook aan de normale verkeersregels. Ik steek mijn klauw uit als ik afsla, ik stop voor rood, ik stop voor overstekende voetgangers, ik bedank ander verkeer als ze me, ook al heb ik voorrang, dat me dan ook geven, kortom, ik probeer me te gedragen al een 'heer in het verkeer', zoals de oude slogan luidde. Saai? No effing way. Het is prettig als je veilig rijdt en andere mensen niet in gevaar brengt.

Maar goed, vandaag zag ik dus een Kruiswijkje, zo genoemd naar de spectaculaire 'tuimelperte', zoals de Vlaming dat zo fraai noemt, die de Bosschenaar vrijdag overkwam. Een stuurfoutje, ja. Eigen schild dikke en zo verder. Begrijpelijk, overigens. Je rijdt je al weken het snot voor de ogen, je hebt dikke stress en je komt op een door sneeuwmuren omgeven bergtop boven en denkt aan eten en drinken. Misschien lag er smelt water op het wegdek, misschien schatte hij de bocht verkeerd in, wie weet? Nibali en Chaves zetten hun tocht voort. Gemeen? Onsportief? Moet je wachten op een coureur die valt, ook al draagt hij de Roze trui? Nee, dus. Het was in de afdaling, Nibali en Chaves. zijn directe belagers voor die roze trui, hebben het (misschien) niet eens zien gebeuren, maar misschien ook wel. Hoe dan ook: wielrennen is een "feest van list en bedrog', zoals Herman Chevrolet ooit eens schreef. Al met al heeft onze hoop in bange dagen zijn podiumplek verloren en eindigt hij als numero quatro in de GDI. Wonderbaarlijk goed! Nogmaals, m'n petje diep af voor Stefan Kruiswijk.

Ik zag dus vandaag weer eens een (te vake) domme aanrijding en een nog veel dommer ongeluk. Ik reed langs het riviertje de "Gein". Voor niet kenners van mijn regio: een stil en nauwelijks bewegend moeras stroompje tussen Abcoude, waar ze ontspringt vanuit de Angstel, dat naar Driemond gaat, waar ze dan weer uitmondt in de Gaasp. Een riviertje van zes maal niks, maar wel erg bochtig en meanderend en, door hoog struikgewas en door allerlei bomen omzoomd, wilgen en ander kreupelhout, dat het een onoverzichtelijk traject is. Het watertje en de tocht er langs is ooit eens omschreven als het fraaiste riviertje en de fraaiste fietstocht van ons land. Waar van nota. Je kan het riviertje aan beide zijden affietsen. Ik geef de voorkeur aan de rechter, zeg maar de zuidelijke kant. De weg daar is wat breder en meer overzichtelijk, maar vandaag reed ik, ik weet niet waarom, de noordzijde. Ik werd opgehouden door een grote combinatie van tractor en hooimachine, zoiets dan. Dat kreng van een ding was net zo breed als de weg en ik kon het ding, dat wel aardig doorreed, niet inhalen. Ik had er ook geen zin in, want ja, het weggetje was heel onoverzichtelijk. Dus ja, het was kantje boord allemaal met het tegenliggende verkeer. Auto's moesten de berm in, tegemoetkomende fietsers moesten echt in de ankers en heel strak aan de kant rijden. Het was allemaal heel krap, maar het ging altijd goed. Ja, tot het een keer niet goed ging!
Een groepje, mag ik het zeggen: Yuppen, kwam de grote machine tegemoet. Ik zag het gebeuren, ik kon de bocht waarin het gebeurde namelijk overzien. Die fietsers reden twee aan twee, breeduit over de weg. De boerenmachine reed ook breeduit, maar gewoon omdat ze breed was. De bocht was bijna haaks, omzoomd door eerder bovengenoemde gewassen. Een ongeval was haast onvermijdelijk en de eerste fietser die het onvermijdelijke zag aankomen, stuurde scherp de berm in. En ja, dan is een lineaire vertraging, veroorzaakt door bermgras, al gauw de oorzaak van een salto mortale. Even dacht ik dat ik Steven K. zag vallen.
De tweede man reed rechtstandig tegen de machine en werd gelanceerd over de brede tractor wielen, gelukkig ook naar de berm, terwijl zijn chique en dure lichtgewicht fiets heen en weer stuiterde tussen berm en machine. Wannabee Contador nummer drie, een dame overigens, kon net remmen en kwam met een akelig geluid van schuivend staal en carbon, ook in de berm terecht. Ik hielp nummer een, hij lag achter het boeren apparaat, op de been, ik raapte zijn fiets op, bekeek zijn fiets en behalve een scheve rem-greep was der niks aan de hand. Ik vertelde hem dat er gelukkig nix pix was met zijn vervoermiddel. 'Wat kan me die f..... fiets dat ene f... schelen, man, ik heb pijn in mijn been', toeterde hij, helemaal boos en geagiteerd. 
Kijk, en toen wist ik dat hij geen echte liefhebber van de sport was. Zie Kruiswijk. Die stuiterde op zijn plaat, maar greep en keek als eerste naar zijn fiets en stapte meteen weer op. Dat is ook het eerste dat ik doe, na een val. (Afkloppen, natuurlijk.)
Ik passeerde, lopend om het ongeval heen, het geheel van de massale valpartij en zag dat de tweede gevallene nog in de berm lag, maar wel bewoog en op de been werd geholpen door de rest van de Yuppenclub. Zijn dure fiets zag er niet meer uit. Het frame was 'opgereden' zoals het heet, de voorvork stond onder zijn schuine buis en zijn voorwiel zag er uit al een wrap. Joeps, dat wordt een nieuwe fiets, dacht ik. De economie gaat opbloeien, als er weer een fiets gekocht moet worden. Ook deze man keek niet op of om naar zijn materiaal, maar ging meteen tekeer tegen de beide bestuurders van het boeren tuig. (hij was waarschijnlijk advocaat of zo, die doen vaak stomme dingen.) Hoofdschuddend ging ik verder. Nee, dat soort mensen zijn niet mijn soort mensen, zeg maar. Mijn fiets komt voor mijn eigen gezondheid, als je me begrijpt. Kijk, ik groei wel weer aan, maar mijn fiets dus niet.
Was de bestuurder van de machine nu fout? Nee, natuurlijk. Hij werkte. Ja, boeren werken alle dagen van de week als het zo uitkomt en het is nu 'maaitijd' van het hooi, noem het maar zo. En een Yuppengroepje fietsers heeft daar dus rekening mee te houden en mag zich niet gedragen als een TDF of GDI peloton, waarvoor een heel parkoers wordt afgezet! Als ze dat dan wel doen, dan zijn ze verantwoordelijk voor hun eigen, domme, daden. Nee, ik ween niet om die magoggels op de weg. Ik houd me aan de regels, laat die dwazen dat dan ook doen of de "koeleramoord" stikken! 

Mannenwerk!

Hier moest een foto staan van Bernard Hinault in 1980. Het lukte allemaal niet, helaas.


Ja, dat was het dus! Vuurwerk in de laatste 500 meter! Ik heb het nu, natuurlijk, over die fantastische fraaie wedstrijd van vandaag, zondag 24 april 2016. Een dag die met gouden letters in de boeken van het Nederlandse wielrennen zal worden bijgeschreven. De dag dat Wout Poels van een verdienstelijke coureur een groot kampioen werd. En dat ook nog eens onder omstandigheden die doen denken aan de dagen van de allergrootsten in onze sport, Merckx en Hinault. In '80 won de Fransman de koers in hondenweer, met sneeuwjachten en hagelbuien. Bernard, Le Blaireau, Hinault won die dag, met dik negen minuten voorsprong op nummer twee, onze eigen Hennie Kuiper. Een Nederlandse coureur die tot de top vier hoorde van zijn generatie, maar, omdat hij als Tukker de bescheidenheid zelve was, nooit zoveel roem en eer oogstte als bijvoorbeeld Jan Raas, Joop Zoetemelk of Gerrie Knetemann.
Die dag was L-B-L een "helletocht", zoals wielerverslaggevers dat graag zeggen. Bij sommigen van hen is het elke keer dat het regent of er weer neerslag valt al gauw een helletocht, hoor. Niet dat coureurs het prettig vinden om zo te moeten koersen, maar hun sport is natuurlijk een buitensport en ja, dan zit je met de elementen, nietwaar!
Maar ook vandaag waren die elementen belangrijke spelers onderweg. Voor hen die de beelden hebben gezien en die dus mijn leeftijd hebben, was de vergelijking met 1980 voel- en denkbaar. Nu ja, vroeguh, toen was alles erguh, maar nee, ook vandaag was het erbarmelijk. Ik heb slechts de laatste twee uur kunnen zien, maar die waren genoeg om een week te vullen en op mijn netvlies te worden gebrand. Man, man, man wat hebben die kerels geleden vandaag!
Ik ben, misschien net als jullie lezers van mijn fietsblogje, geen echte "mooiweerfietser." Ik ga, als ik weet dat het regend in de ochtend, niet op de fiets weg. Mocht ik onderweg een bui krijgen, nu ja, tant pis, het zij zo, soit, maar ik houd er niet van, van in de regen en de sneeuw te fietsen. Eigenlijk neer omdat je dan de fiets weer eens moet poetsen en smeren en je kleding moet "uitstompen" zoals dat heet. Natuurlijk heb ik ook, woon-werk verkeer, in sneeuw/hagel/gladheid gereden, maar het waren niet mijn omstandigheden. Maar wat ik vandaag dan gezien heb? Chapeau bas.
Goed, Wout Poels won. Wout rijdt voor de SKY ploeg, die van Froome en zo, weet je wel. De ploeg die door liefhebbers en kenners van de fietserij voor robotten en automaten wordt versleten, nu ja, uitgescholden en, als ik eerlijk ben, Froome is niet mijn type. Maar goed, het is een perfect geleide ploeg, met fantastisch materiaal en een goed moreel en een hele fraaie aankleding, onder andere met Jaguar volgauto's. Bedenk het maar eens. Wout won, voor het eerst sinds Adrie van der Poel, vader van, de laatste keer als Nederlander won. Hij deed dat in 1988. 
Heb ik genoten? Ja, ik heb genoten. Heb ik gejuicht? Ja, nogal. Ik was op verjaardagsvisite van een van de kinderen en niemand nam het me kwalijk dat ik, met een half oog, tv keek. Ze kennen hun ouwe heer en gunnen hem zijn wielrennen. 'Gaat er een Nederlander winnen?' was de vraag. "Ik denk het niet hoor, het gaat allemaal niet zo goed, bij ons." Maar! En sodeju! Een Nederlander wint!

Er gaan momenteel gramstorige gesprekken op, in de wielerpers, in de kranten, op Tv, in de media, dat het hedendaagse fietsen niet meer spannend zou zijn! Dat de 'jeugd' zich er niet meer in zou kunnen vinden. Dat fietsen kijken saai zou zijn! Veel van die uitspraken komen uit de mond van "jongere" mensen. Veertigers. Vaak zijn ze zelf coureur geweest en nu belast met functies in het management of in de ploegleidingen van de fiets wereld. Maar, denk ik, in ben in het fietsen-kijk-gebeuren gerold in de jaren zeventig, toen waren fietswedstrijden soms echt heel saai. Toen had je vaak die dodelijke en verstikkende "wandeletappes" die uren duurden en waarin geen ene r.. gebeurde. Ik vind het tegenwoordig heel anders. Goed, ik kijk met een andere kijk dan toen, zie eerdere verhalen. Dat er niet veel meer naar het fietsen wordt gekeken heeft eerder te maken met de ongedurigheid van de jeugd dan met het gebrek aan spanning in de wedstrijden. Ik maak het mee met onze kids. Continue met een pad/pod whatever, voor de neus om alles maar te volgen wat er gebeurd in de wereld. Dus nee, die hebben niet veel met een uitzending die drie uur duurt en waarin niet alle nieuwtjes over overleden culthelden of nieuw te verschijnende popalbums of "wannabe movie stars" worden gemeld.
Ok, hun goed recht, natuurlijk, helemaal goed. Maar, laat dinosaurussen als ik, en vele van die survivors uit de oude oer tijd, nu gewoon het fietsen volgen! Laat ons naar het peloton kijken, asjeblieft. Laat ons, auwe lu.... gewoon zien wat we willen zien, alle bewegingen, alle vetes, alle afrekeningen in dat fraaie peloton. Want, zei Shakespare, die nu vierhonderd jaar geleden is: "passed away": 
There are more things in heaven and earth, Horatio, 
Than are dreamt of in your philosophy.

Vakantie fietsen

Nee, nee, maak je geen zorgen. De laatste vakantie van de lief en ik was niet op De Alp hoor. Dit is gewoon een fotootje uit een van de digitale albums waarin ik mijn Franse avontuur bewaar. Ik kijk ze nauwelijks terug, overigens. Maar goed: "been there, did the thing, got the T-shirt" zoals dat heet.
Nee, de hoofdverloofde en ik waren de afgelopen week in het Brabantse. We hadden een bungalowtje in de buurt van Herpen, ja, nee, niet met een s maar eindigend op en r. Zoek dat plaatsje tussen Nijmegen en Oss, in de buurt van Schaijk en zo. We hadden het weer over het algemeen mee, zeg maar. We hadden slechts een echte regendag en dat is, voor aprilse begrippen, niet veel, toch? Natuurlijk ging de fiets mee, ja, hallo! Niet dat ik hele dagen op mijn orgeltje zit, maar in de ochtend maak ik dan een ritje van een uur of twee, half drie, ben terug voor de lunch en 's middags gaan we dan samen wat leuks doen. We gaan de streek verkennen, lopen door mooie, fraaie vestingstadjes als Megen of Grave, ja geinig toch die naam, en pakken vaak een terrasje. Daar doen we een bakkie en nemen vaak een tosti of iets dergelijks. Aan het eind van de middag zijn we dan terug, zitten nog wat in het zonnetje voor het huisje en nu ja, dan in de avond doe je dingen die je leuk vindt.

Het leuke aan het fietsen in de vakantie in een streek die je niet zo goed kent, is het uitstippelen van een route. Niet elke dag hetzelfde eindje, da's logisch, natuurlijk. Ik heb detailkaarten mee, de ANWB/VVV topografische kaarten, schaal 1:50.000. Hartstikke goeie dingen. Vol details, mooie schaal en bijna slijtvast. In de weken voor we weg gaan stippel ik alvast wat 'vage' routes uit. Grofweg: is de wind west dan die kant, is 't ie oost, dan ga ik daarheen, nu ja, je begrijpt het: heen fiets je met de wind tegen en dus terug hejje het makkelijker, een ouwe trainingswijsheid. 
De avond voordien plan ik de rit in meer detail, onder het genot van een biertje, de ochtend zelf check ik nog even buienradar en dan: 'en route'. Maar: hoe je alles ook plant, je bent geen kenner van de streek, je hebt, zoals de Vlamingen zeggen: geen parkoerskennis. Dus ja, alles is wat vreemd, je weet niet of er wegomleggingen zijn, je kent straten en dorpjes niet en je weet de gesteldheid van wegen en fietspaden niet. En ja, dan kom je voor maffe situaties, soms. En: dat is vaak wel de gein en ongein van het fietsen in onbekend terrein. Ik kwam op een van die dagen in het schitterende oude vestingstadje Ravenstijn, gelegen aan de Maas. Man, man, man, wat is dat een leuk plaatsje. Alleen, men is, niet alleen daar, maar in veel van die stadjes, heel in de authentiekheid geschoten, want de 'binnenstad', ter grote van een flink voetbalveld, is helemaal bestraat met kasseien. Rottig liggende, nauwelijks op elkaar aansluitende .kloostermoppen, die het voor de automobielert al vervelend rijden maakt, maar zeker voor de fietsert op smalle en met hoge druk gevulde zoemende bandjes. Maar, het is wel wat, hoor, bezoek het plaatsje. Het ligt in een uithoek van Brabant, maar helemaal de moeite waard.
Vanaf Ravenstijn wilde ik verder, fietste op beste fietspaden de dijk naar Megen op en hoorde een auto achter me toeten. Ik reed normaal en al helemaal rechts, dus het kon niet zijn dat de bestuurder me een signaal wilde geven, het weggetje was breed genoeg. Onwillekeurig taste ik in een achterzak van mijn fietsshirt, taste nog eens, nog eens, voelde aan en in de andere zakken en: zijnde %@*&!+**, 'G..vernakendenondenondedju', ik voelde mijn mobieltje niet meer in de achterzak zitten. 
Denkende dat de bestuurder/-ster van het voertuig me waarschuwde dat het apparaat uit mijn zak was gevlogen, keerde ik op mijn eh, schreden is dom, nu ja, op mijn omwentelingen terug. Maar, naks/nada/nothing/niets/ne rien. Geen mobiele telefoon te vinden. Oke, het was een oud dingetje, gewoon een mobieltje, een pre-praid Nokia van de Appie, van 12,50. Maar: ik kan er mee bellen en sms'en en meer heb ik niet nodig. Ef dus, want al mijn telefoonnummers van vrienden en familie staan er in. Nogmaals: @#$%!&^*, dus en ja, dan zit ik onthand. Er was maar een oplossing, de zelfde weg terug rijden en dan maar speuren aan de zijkant van de weg om een glimp van het dingetje te zien. Mocht het eventueel niet overreden zijn geworden door een ander voertuig. Ik had het meer dan donkerbruine vermoeden dat mijn mobiel er in de kasseien van Ravenstijn zijn eigen en eenzame leven was begonnen, dus ja, ik moest dat plaatsje ook weer helemaal door.
Dus, gedurende de hele terugweg, maar een kilometer of vijfentwintig, tuurde ik bermen en graskanten, kassei stukken en geparkeerde auto's af, maar niets hoor. Ik zat al allemaal wanhopige plannen te maken om later op de dag naar Oss of Nijmegen te rijden, een belwinkel te zoeken en dan zo een telefoontje aan te schaffen en zo, maar ja, zijn die eenvoudige telefoons nog te krijgen, of is alles van dat moderne spul waar je een godsvermogen voor betaalt en meteen een enorm duur abonnement aan je toges hebt?
Nu ja, nodeloos te zeggen dat ik geen spoor terug vond van mijn "ouwe en trouwe" vriend, die me al zeker tien jaar trouw dient. Een beetje sombermansend kwam ik terug in de bungalow. De lief zat aan de koffie, had een radiozender met lekkere oude hits gevonden, puzzelde een cryptogram in elkaar en keek me verwonderd aan. 'Ging het niet?' vroeg ze, 'een lekke band of zo, je kijkt zo sip?' Ik wilde net helemaal negatief antwoorden, tot ze zei: 'Ja, ik vond het al zo raar, je hebt je telefoon laten liggen, is die stuk of zo?'
En verdomd, naast mijn koffiebeker lag mijn oude mobiel te glimmen in de ochtendzon. Ik pakte hem op en slaakte een zucht van verlichting. De lief schudde haar fraaie hoofd met dieprode lokken. 'Denk nu eerst eens na, voor je weggaat. Dat zeg je altijd tegen mij en de kinderen, is het niet?'
Tsja, vrouwen, hoe veel gelijk kunnen ze hebben!

Eindelijk: De Ronde, Vlaanderen viert feest.

Moet ik het nog doen? Over de geschiedenis van De Ronde vertellen? Oke, jullie kennen me, heel kort. Een sportjournalist, Karel van Wijnendaele, die eigenlijk Carolus Ludovicus Steyaert heette, heeft een droom. Een droom om wielerkerels heel Vlaanderen te laten doorkruisen. Vlamingen zijn dan nog, het is dan 1913, nog ondergesneeuwde en haast nog 'horige', lijfeigen zeg maar, mensjes, die, aldus die Karel die dus anders heette: 'wroeten en wiegelen en zo hun karige landje bewerken. Ene geit en ene varkel, dat was 't. Nu zouden kerels van dat volk en van dat land klarigheid brengen en de Vlaanders bedwingen', nu ja dat soort Vlaamse journalisten taal dan. Hoewel de Vlaamse journalisten van vandaag de dag ook nog steeds raar schrijven, hoor.
Maar goed, die droom begon dan in 1913 met de eerste keer en, alleen opgehouden door de Eerste Wereldoorlog, ging dat maar door en door. De Ronde van Vlaanderen, hierna RVV, werd bekender en grootser en werd een monument op zich met grote wielernamen als winnaar. Merckx, natuurlijk, Merckx, maar ook Briek Schotte, Tuur de Cabooter (ja, echt waar), Wim van Est, Hennie Kuiper, Jan Raas, Fabio Cancellara en Tom Boonen wonnen hier.
En vandaag was het een echt jubileum en werd de 100ste editie verreden. (In de Tweede Wereldoorlog bleef de ronde gewoon verreden, hoor. De Duitse bezetter zag wel wat in afleiding voor het volk, dat zou hen rustig houden, begrijp je?) Dus ja, het moest en zou een spektakel worden vandaag en nu ja, de kijkers hebben het allemaal gekregen en meegemaakt. (De auto van de koersdirecteur was goud gespoten, zelfs) Het weer was voortreffelijk, voor de coureurs dan, kijkers zouden graag een RVV hebben gezien, geteisterd door rukwinden, hagel en sneeuw, zoals de editie van 1985, waarin Vanderaerden won. Maar het was gelukkig, voor het met 100.000en toegestroomde publiek, heerlijk weer. Een nerveuze en rommelige editie, waarbij het lang duurde voor een kopgroep aan de haal was, die ook nog niet veel meer dan vier minuten kreeg.
Maar wat echt vreselijk was, was het door valpartijen uitvallen van twee kanshebbers voor de eindzege van deze aflevering, Tiesj Benoot en Greg Van Avermaet. Het Vlaamse wielerleven kreeg een enorme 'toek op zijn muil', zoals Michel Wuyts en Jose de Cauwer, de beste wielercommentatoren ooit, vertelden. En ja, dat was natuurlijk zo. Het hele voorjaar van die twee kerels draaide om deze dag. Triest. (Eufemistisch gezegd, dan.)
Maar het peloton wacht op niemand en de koers ging dus door. De tv uitzending was, typisch Vlaams, rommelig. Af en toe, hinderlijk, onderbroken door interviews met kanshebbers en soms, heel hinderlijk, onderbroken door de RVV voor de dames. Begrijp me goed, ik heb niets tegen dames, integendeel, ik ben der zelfs met een getrouwd. Maar: fietsen voor dames, nee, het is niet mijn ding. Oh, ze magge, hoor, daar niet van, maar moet dat dan uitgezonden worden op praim taim? Nou voor mij niet in ieder geval. Sorry meiden, maar zo indrukwekkend vind ik het allemaal niet. (Vrouwenvoetbal of dames boksen en dat soort gedoe ook niet, inderdaad.) Maar dat rommelige is natuurlijk waarom de RVV de RVV is, Vlaanderen is rommelig, in al haar geledingen. Nee, ik ga niet weer verder over 2203. Nee, ik wil het heel even hebben over dat rekeningrijden voor 'camions' dat op 0104 is ingegaan. De chauffeurs van die vrachtwagens moeten allemaal een soort metertje in de auto hebben, die het aantal KM's over Belgische wegen registreert. De eigenaren van die auto's hadden die ruim van te voren aangevraagd en: niet binnengekregen, wel binnengekregen, maar dan functioneerden ze niet, wel binnengekregen maar dan niet geregistreerd, kortom: Belgen op hun best.
Ik fietste gisteren met S., oudste zoon en bezitter van zo een fraaie Bianchi in de juiste kleur, een mooie tocht door Waterland, naar Marken en zo. 'Het enige wat die Belgen kunnen is bier brouwen, frieten bakken en wielerkoersen inrichten', zei zoonlief cynisch, maar terecht.
Vandaag werd het, gelukkig, toch een waar heldenfeest. Een terechte winnaar, de wereldkampioen. Peter Sagan. Peter de Grote won voor Fabian Cancellara, die dit jaar stopt met koersen, en Sep Vanmarcke, een hele goede coureur die voor Lotto-Jumbo rijdt, een NL ploeg dus. Een heuse verrassing was Dylan van Baarle, een jonge vent uit Voorburg, die zesde werd en natuurlijk Nikki Terpstra (NL kampioen). Hij werd nommer diece! Goed. Niets op af te dingen.
Maar er waren wel weer smetten op het fietsen van de Belgen. Hun favoriete ploeg, Ettix-Quick Step, met Boonen in de gelederen, faalde weer eens jammerlijk. Met Terpstra hadden ze dan een man vooraan, maar ze stapelden dus fout op fout en waren continue aangewezen o het achtervolgen van de koplopers.

Maar goed. Het was heerlijk voorjaarsweer, de lente viel vroeg dit jaar, en ik zat tv te loeren, zonder zelf in actie te komen. Een verloren fietsdag, dus. Maar ja, de hoogmis van Vlaanderen was dat wel waard. Wat een spanning, wat een sensatie was het weer, helaas overschaduwd door de triestigheid van de valpartijen. Woensdag moet ik weer kijken, dan is de Grote Scheldeprijs, maar zondag is het voor de kasseien knallers: Parijs-Roubaix, de Hel van het Noorden. Gaat dat zien mensen. Dit hele voorjaar is het fietsen alleen maar een feest om naar te kijken en die Hel zal niet anders worden.
Morgen is het droog. Morgen is het maandag. Ik hoef, voorlopig, niet meer te werken, dus doe ik maar wat gaan fietsen, toch?

Lentekriebels

Morgen, dus. Morgen begint het allemaal. Morgen, misschien vandaag, ik maak het verhaal pas zaterdag, als de koers gelopen is, af, denk ik, gaat het allemaal beginnen. De Lente koers, de Primavera, Milaan-San Remo. De langste en eerste klassieker van het jaar. Over het algemeen in een, soms wat waterig zonnetje, maar vaak al in een heerlijk, Italiaans voorjaar. Is die Prima Vera leuk? Nou nee. De laatste twee uur wel, natuurlijk, met de beklimming van die bergjes, die kopjes, zeg maar. Maar voor die tijd ligt het peloton lekker samen, lekker keuvelend, elkaar weer eens ontmoetend, na het vorige seizoen. Bijpratend over het gezin, de nieuwe auto, de nieuwe koersfietsen, de nieuwe tenues. de veranderende contracten. Bij keuvelend over mijn favoriet die er niet bij is, John Degenkolb, de winnaar van het vorige jaar, omdat hij en zijn halve Giant team, van de weg is gemaaid door een bijziende, oude en Britse automobiliste die zo nodig met een Spaans rijbewijs wilde rijden.
Maar goed, vanaf zaterdag de negentiende maart is het formele wielerseizoen weer geopend. Oh ja, ik heb genoten van het openingsweekend, natuurlijk. Omloop Het Nieuwsblad was spectaculair, Kuurne-Brussel-Kuurne mocht er ook zijn, Parijs-Nice, de Tirreno, allemaal heerlijke wedstrijden, maar ja, hé, de klassiekers, da's andere koek. Vanaf nu heb ik kriebels in de maagstreek. Dat zal blijven duren tot de laatste dag van april, als alle grote koersen gereden zijn. Klassiekers is meer mijn ding dan de Rondes. Ik vind de GdI, de TdF en deVdE, gaaf, maar het is meer berekenend fietsen dan die hevige eendaagse wedstrijden. 
Inmiddels is de koers verreden, het is nu zaterdag aan het begin van de avond en ja, ik heb wel zitten kicken hoor. Natuurlijk, de hele lange aanloop is behoorlijk saai, de eigenlijke wedstrijd begint pas zo'n tachtig kilometer van de meet. Er gaan natuurlijk stemmen op om de koers in te korten, maar dat zou dan weer niet fair zijn. De lengte, bijna 300 kilometer, is de hardmaak factor, zeg maar, geloof me, dat hakt er, ook voor de profs, behoorlijk in hoor. In de andere klassiekers, ook flink boven de tweehonderd, zijn vak het terrein de harde factoren, kasseien, gemene steile Vlaamse Ardennen, slopende klimmen in Luik-Bastenaken-Luik, of het continue draaien en keren in Limburgs mooiste, zeg maar. 
Er werd dit kee veel gevallen, ondanks het goede weer en soms dacht je: ai, die kerel staat van zijn leven nooit meer op, maar ja, toch wel en even later zat hij dan weer met een van pijn vertrokken bek op zijn fiets en probeerde weer aan te sluiten. De Poggio, het laatste klimmetje, was weer de scherprechter. Veel aanvallen, veel mannen die leper dachten te zijn, of sterker, dan de anderen. Alle gedoodverfde potentiële winnaars zaten nog van voren, Sagan, Van Avermaet, Spartacus, Van Marcke. De ras sprinters, Matthews, Cavendish, Kristoff, en nog wat van die mannen, waren weggeslagen of waren gevallen dus het werd voor het eerst in jaren geen massasprint, leek.
Dat werd het ook niet, maar een sprint met een klein groepje kerels met wel een hele verrassende winnaar, Marc Demare. Een jonge Fransman, die, nadat hij uitgebold was, geen idee had, dat juist hij had gewonnen. 
Het was een aangenaam middagje televisie plezier!

Eindelijk: Koers!

Na al die sombere maanden met veel regen en donkerheid en zwarte luchten, is dit weekend, het laatste weekend van februari, dan eindelijk het voorjaar aangebroken. Nee, niet het echte voorjaar, dat is natuurlijk nog weken weg, of het meteorologische voorjaar, maar het "wielervoorjaar". De mannen en ook wel dames die ons de afgelopen maanden toch wel vermaakt en aangenaam bezig hebben gehouden, de gebroeders Van der Poel, Wout van Aert en Lars ter Haar en niet te vergeten, de grootste onder de cyclocrossers, absoluut top mens Sven Nijs, kunnen de fiets, soms letterlijk en figuurlijk, aan de wilgen hangen. Nu is het de beurt aan de kanonnen van de weg. Nee, niet dat ik neerkijk op de mannen van het veld, integendeel, hun sport is misschien wel zwaarder dan die van de wegrenners, maar ja, het is een andere discipline. Fraai, maar niet te vergelijken met de wegsport.

Ja, we hebben al wat koersen en koersjes gehad, ver weg, in Oman, in Langkawi of Dubai, op Mallorca en in Argentinië, maar nu begint het echt. Vandaag met de "Omloop het Nieuwsblad" en morgen met "Kuurne-Brussel-Kuurne." Ik ben, net als elk jaar, aan de vooravond van die koersen een beetje ongedurig en een beetje nerveus. Hopelijk valt er geen pak sneeuw, hopelijk is er in dat maffe land beneden het onze niet opeens een spontane staking van het Vlaamse Tv personeel, dat soort dingen schieten dan door mijn kanis. Ik ben ook benieuwd naar de nieuwe tenues, de nieuwe fietsen waar de mannen op rijden en naar de mannen die overgestapt zijn naar die ploeg of naar die ploeg.
En ja, vandaag was het weer zover en werden we beloond met een fraaie en spannende koers. Met veel nieuwe truien, veel nieuwe fietsen, veel nieuwe gezichten in het peloton. Opvallend was het bijna ontbreken van baarden en snorren. Het vorige jaar was het dragen daarvan bijna gemeengoed geworden onder de renners en ja, ik vond het eigenlijk wel leuk om te zien. Maar goed. Vandaag werd er, ondanks de kou reden er veel coureurs in "het kort" zeg maar, gekoerst in fraaie truien. Vooral Katusha was nogal opvallend fraai. Ook Ettix-Quick Step zag er kek uit en, op een Italiaanse ploeg na, was het allemaal wat meer gedekt en minder schreeuwerig. Een fraaie en gulle zon bescheen het pallet van kleuren die de fietsers maakten en zette de landerijen in een mooi voorjaarslicht.
Het was koers, zoals koers moet zijn! Spanning, aanvallen, werken, vallen en opstaan, doorgaan, afzien en bijten. Het was genieten en ik vond de winnaar een terechte winnaar. Greg van Avermaat. De man gaat al vele oorlogen mee, maar vandaag was hij de generaal die de oorlog, terecht, won.

Tja en zo ontrolt zich het openingsweekend. Op zondagmiddag gaan de luiken weer open voor de tweede klassieker. Kuurne-Brussel-Kuurne. Een bijna gelijke koers, ook over die k.. bergjes, maar vandaag met de Oude Kwaremont als kers op de taart. En ja, hoe spannend kan het allemaal zijn. Het was weer eens een geweldige wedstrijd, met gemiste kansen voor de grote ploegen en met valpartijen en veel wind. En met een hel jonge en redelijk onbekende winnaar: Jasper Stuyven, zie boven. Maar, man, man, man, als dit weekend het voorteken is voor de kwaliteit van koersen voor de rest van het jaar, dan beloofd het veel! Genieten, was het. Gelukkig won 010 ook nog eens dus de hel sportwereld kan gelukkig zijn, toch? Nu ja, ik krijg natuurlijk weer wat allemaal zurige berichtjes over de doping in het fietsen en zo. Daar hebben ze, de critici, wel gelijk in, GEHAD. Ik geloof dat de wielersport nu schoner is dan onder andere de atletiek en minder onder (matchfixing) schandalen wordt bedolven zoals bij het voetbal of dat flauwe en nooit met sport of beweging te maken hebbende, tennis spelletje. 
Nee, het is, voor ons, fijnproevers van de koers, weer begonnen. Het zwaartepunt gaat liggen in april, als er elke zondag een klassieker wordt verreden en elke woensdag een semi-klassieker. Gelieve niet te storen dus, in april.

De fiets met motor en allerlei Vlaams gedraaikont

Als ik heel eerlijk moet zijn, dat ben ik altijd, natuurlijk, zoals elke echte fietser altijd zegt, had ik ooit, jaren her, wel eens gehoord van een rel over het hebben van een racefiets met "hulpmotor". Dat ging toen over een fiets die 'Spartacus', Fabian Cancellara gebruikt zou hebben in een koers. Achteraf bleek dat allemaal niet waar of niet bewezen, woorden die niet hetzelfde beduiden, natuurlijk, te zijn. Maar, ik heb ooit eens navraag gedaan bij wat fietsenmakers onder mijn kennissen kring en die bezwoeren me dat dat nauwelijks waar kon zijn. Nu zijn fietsenmakers en fietsers nooit de betrouwbaarste mensen als het om hun producten of trainingen gaat, maar in dit geval had ik de neiging hen "the benefit of the doubt" te geven. Het leek me ook heel moeilijk om een elektro motor in een slanke en ranke fiets te plaatsen. Bij elektro aangedreven fietsen dacht ik meer aan van die solide Sparta of Batavus tweewielers. Ik ben er ooit nog eens door zo iemand voorbijgereden tijdens de beklimming ergens in het Walenland op een steile en nare en stoffige helling ergens tegen de Belgisch-Nederlandse grens aan. Maar goed, het schijnt dus ook op de race- of crossfiets te kunnen worden geïnstalleerd. Het kost wel wat, ik heb bedragen van 5 ruggen aan euro's gehoord, maar dan heb je wel een trapondersteuning van 140 Watt extra en dat is heel wat.
Maar goed, de dame in kwestie, lees het eerdere Blog, had een heel goed verhaal. Ja, het was wel haar fiets, haar initialen stonden er ook op of in, maar nee, ze had die fiets verkocht aan een vriend, die soms mee ging trainen en ja, die had die fiets per ongeluk tussen haar cyclocross rijwielen in gezet. Die vriend werd ook opgespoord, een uitbater van een frietkot. Hij had alleen maar te melden dat die fiets van hem was, maar hoe die tussen de fietsen van haar kwam was weer een raadsel. Tja, weer typisch Vlaams, natuurlijk, net als het, heel recent, vrijlaten van een op moord verdacht parlementslid. De man had de echtgenoot van zijn maîtresse, en, oh hoe heerlijk klassiek, tevens zijn secretaresse, vermoord. Hij werd gearresteerd, maar toen bleek er een handtekening op het arrestatie bevel te ontbreken. Die handtekening had gezet moeten worden door een man die net tevoren was aangesteld op de rechtbank en daarvoor chauffeur bij die rechtbank was geweest, zoiets. De man, dat parlementslid dan, loopt nu weer vrij rond en kan niet opnieuw in hechtenis genomen worden.

Ik wilde dat ik die trapondersteuning gistermorgen had gehad. Ik reed een van de meest saaie en nare stukjes die je in Nederland kunt rijden, namelijk die rond de Westeinderplas. Voor de niet lokaal bekend zijnde mede-fietser: de enorme binnenzee, die ooit de Haarlemmermeer was, is dicht gegooid, ingepolderd dus, maar een stukje hebben de ingenieurs open gelaten. Dat ligt, grofweg, tussen Aalsmeer in het noorden, Leimuiden in het zuiden en Kudelstaart in het oosten. Als je de ringdijk van de Haarlemmermeer polder volgt, kom je er langs. Het is saai en vervelend fietsen, daar. Trouwens, dat geld voor die hele polder hoor. Het is mijn "zwarte beest", zogezegd. Het is geen lang rondje, het is slechts, uit en thuis, 70 kilometer of zo en ja, dat is dus een mooie afstand om in het begin van het seizoen te trainen. Maar man, wat is het saai! Of je hem nu linksom of rechtsom neemt, het is een gruwelijk saaie tocht. Ten eerste staat er altijd wind. Nu ja, da's logisch in ons land, vlak bij de kust en zo, maar die wind is altijd tegen, ook als je hem mee hebt, zeg maar. Dan is er het uitzicht. Aan een kant heb je de ringvaart, aan de andere kant heb je een rij huizen, soms onderbroken door wat uitzicht op de polder en dus ook op Schiphol. Af en toe doe je een dorpje aan, maar het is en blijft "boring!" Bovendien stikt het, in de weekends, van de fietsclubs die me allemaal inhalen en zo en ja, daar word je ook niet echt blij van. Ik zie die gasten dan wel weer terug als ze amechtig op een terras zitten, terwijl ik gewoon door fiets.
Maar gisteren moest ik haast wel een groot stuk van die route nemen, zoals ik al schreef. Er stond wind, een bak wind. Een dikke wind, noemen coureurs dat. Windkracht zeven en ik had die dertig kilometer tegen. Dat hakt er wel in. Mijn gemiddelde snelheid kwam nauwelijks boven de dertig, natuurlijk. Eh, sorry, twintig. Ik was blij dat ik bij Leimuiden, waar dat gekke tunneltje is, naar het noordoosten kon draaien. Dat tunneltje ligt verdiept, maar als je aankomt rijden, lijkt het net alsof je je kanis gaat stoten tegen de rand van het viaduct, maar dat is wel een heel bijzonder gezichtsbedrog.
Vanaf Leimuiden ging het hard. Dikke dertig in het uur en ja, ik was vlot weer terug thuis. Af en toe had ik wat uitzicht op de Westeinder plas, waar originele dikke schuimkoppen op te zien waren. Ik nam de route via de mega veiling van Aalsmeer en verwonderde me, zoals altijd, over het aantal buitenlandse en binnenlandse vrachtwagens, dat af en aan reed of geparkeerd stond op de immens grote parkeerplaatsen rond die maxi veiling. Ik heb toch het idee dat het nummer een exportproduct van ons land bloemen en planten is, hoor. Nu ja, dat is natuurlijk beter dan auto's met sjoemel software!

Het gaat weer beginnen

Nou ja, bijna dan is het weer zover, aan de andere kant letterlijk en figuurlijk: het is alweer begonnen. Het wielerseizoen bedoel ik dan en ook mijn fietsseizoen dus. Het is alweer begonnen aan de andere kant van de wereld, waar we de Tour Down Under, inderdaad in Australië, hebben gehad en in Argentinië is de koers: San Luis al weer verreden. (De ongelukkige coureur Mallory is weer aan de beterend hand, overigens.) 
Nog een paar weken maken de mannen en vrouwen van de kou en de modder en de blubber nog de dienst uit. Het hoogtepunt is aanstaand weekend als de WK's worden verreden.  Maar dan, ja, dan barst het fleurige en kleurrijke peloton weer uit of van de Tv schermen.
De mannen en vrouwen van de Cyclocross hebben ons wel de winter door gesleurd, natuurlijk. Vaak was het enige lichtpuntje op een natte en saaie zondag een uurtje crossen kijken. Hoe triest moet het zijn voor de Vlamingen dat juist in hun nationale sport twee Nederlanders de toon aangeven? Van der Poel als wereldkampioen en Van der Haar als Europees kampioen? En ja, bij de generatie na hen, staan ook diverse Nederlanders neusjes te drukken hoor. Je ziet, in Vlaanderen, Wallonië telt niet echt mee, dus spreek ik niet van België, dat de kreet: 'De koning is dood, leve de koning', hier echt plaats vindt. Sven Nijs, de onverbloemde keizer van de cross, samen met de Vlaeminck en met Liboton, wordt nu voorbijgestreefd door Wout van Aert. Dat is nu eenmaal zo, zo zit de (sport) wereld nu eenmaal in elkaar en Nijs is een dermate positief en nuchter ingestelde super kampioen, dat hij dat ook toegeeft, sans rancune, overigens. Het is overigens heerlijk om te zien, dat hij, samen met zijn zoon, vaak de parkoersen gaat verkennen. Zoonlief rijdt in de lichting, nu ja, zeg maar F'jes en doet daar behoorlijk zijn best. Ik heb het idee dat de Nijs familie ook wel weer eens zo een dynastie gaat worden, net als de De Vlaemincks of, in mindere mate, de Kreders. Ook Roxanne, de dochter van ons aller betreurde Gerrie Knetemann staat misschien aan het begin van een dynastie.
Maar goed, het peloton gaat, na het diepe zuiden, nog wat poen opstrijken in allerlei vage staten, als Maleisië en wat zandbak landen en komt dan, uiteindelijk, in februari naar Europa. Daar komen wat koersen als Grand Prix La Marseillaise en de Ster van Besseges bij, dan nog wat gedoe met een-dags koersen op Mallorca en ja, dan wordt het TIJD! En ja, op 27 februari gaat dan eindelijk ons hart open! De Omloop van Het Nieuwsblad gaat van start. De eerste echte 'semi' klassieker van het seizoen. Ik heb de krant van die naam, 'Het Nieuwsblad', gekocht, de wegenkaart van Vlaanderen er bij gepakt en ik zit klaar hoor. Ik hoop, als fietser, dat de mannen lekker weer hebben, een zonnetje, droog, niet te veel wind, maar ik hoop als kijker, op noodweer, zoals bij Gent-Wevelgem het afgelopen seizoen. Afzien, regen, wind, hagel en sneeuw, liefst. Met een grootse winnaar, natuurlijk, het liefste een uit onze contreien. Langerveld, Boom, Terpstra. Ook mijn Duitse favorieten, Kittel en John Degenkolb mogen winnen, hoor. Maar ja, Degenkolb is op training aangereden en heeft het amper overleefd, dus of we die in het voorjaar nog zullen zien?

Nu ja, zo zat ik wat voor me uit te mijmeren terwijl ik tegen westenwind, kracht zeven, aan de kust, maar daar reed ik, richting Haarlem en Zandvoort peddelde. Op het buitenblad, hé, hé, natuurlijk. Ik ben een van de leden van de Orde van het Grote Mes, zoals men dat ooit zei. Pijn deed het niet, maar koud was het wel en ik was blij dat ik de collant aan had. Het was niet mijn eerste rit overigens. Ik was echt op de eerste januari begonnen, geen kater en overigens een fraaie en droge dag en had, tussen de buien door, redelijk wat gereden. Het was bij min vijf niet altijd 'lekker' fietsen. Maar, wat je in de winter rijdt, betaalt zich in de zomer uit, hoorde ik altijd vertellen, dus daar hield ik me maar weer aan vast. Langs Schiphol zag ik de grote grijze machinale vogels met veel dwarswind afglijden en met moeite de Polderbaan opzoeken. Het verkeer op de A9 gleed langzaam verder, richting hoofdstad. Ik zag niet machinale vogels, als een buizerd, of was het een sperwer, naarstig op zoek naar prooi tussen de nog kale bomen doorvliegen. Valkjes stonden biddend aan de blauwe en zonovergoten hemel, speurend naar die muis die zijn zonnebril was vergeten. Hier en daar kwam wat voorzichtig groen tussen de hompen klei van de polder door pieken. Een vroeg gewas, wintergerst of -tarwe of zo? 
Ik haalde Zandvoort en reed over een door de halve storm geteisterde boulevard. Er zat geen leven in het dorp. Alles was dicht. Zelfs de vis kraam: "Vis van Floor, Lekker Hoor", was er niet en de Haagse concurrent: "Vis van Fleur, lekker heur", stond nog in de winterstalling. Het was koud. De wind waaide het zand in gemene vlagen langs mijn gezicht en handen. Ik draaide de Zeewg op en kreeg de wind in de 'poep'. Met een dikke dertig plus kilometer per uur, ging het door Overveen, oh, sweet memories, langs het huis van de ooit geliefde Marina en zo door Haarlem en Halfweg heen, op Mokum aan. Via Pinguïnistan, genoemd naar de eenvormige en saaie donkere kleding van de vrouwelijke bewoners van West, kwam ik thuis. Koud, moe, maar voldaan. Een dikke zeventig k.'s op de teller en bijbehorend aantal verreden Kcal. Een heet stortbad en een bak hete koffie later was ik weer helemaal het mannetje.
Laat het seizoen maar aanbreken!

(Nog even het WK veldrijden zien, aanstaande zondag. Van Aert, Van der Poel, Van der Haar, in die volgorde.)

De grote bedrieger

Dit is hem dan: dit is dus Fillippo Simeoni. In zijn outfit van Italiaans kampioen, dat is hij dan geworden in 2008. Veel zeges heeft hij niet op zijn naam, hoor, maar als je Italiaans kampioen wordt, ben je geen "krabber" of "pannenkoek", dat mag dus wel zeker zijn.Hij was de man die de "grote bedrieger" durfde aan te pakken, nu ja, niet die LA zelf, maar wel die arts, (kwakzalver) die Ferrari, in ieder geval. Simeoni noemde zijn naam bij een commissie en dat hij, kleine coureur, door die "arts" haast wel gedwongen werd om EPO te nemen. De kleine, niet veel winnende, maar dappere, coureur, weigerde en verzette zich er tegen, kwam toevallig er achter dat de naam van LA ook werd genoemd bij die Ferrari en ageerde daar tegen in de sport pers. LA en de wielerwereld namen hem dat heel kwalijk, voorzichtig gezegd. Armstrong verketterde de man en nam zelfs, op een schandalige manier, wraak op deze man. In de achttiende etappe van de TdF 2004, er was niets aan de hand, hoor, de klassementen waren al gemaakt, ging Simeoni, die die TdF ook reed, overigens naamloos, in achtervolging op een al eerder ontstane kopgroep. LA ging als een schaduw in zijn wiel zitten, kwam naast hem en sprak met hem. Het gebaar dat hij tegen de camera's maakte, het zogenaamde "zip-lip". ging de wereld over en ik zag het ook. Het maakte van de door CA getroffen en die ziekte overwonnen hebbende man, voor mij toch opeens een kleine coureur, een wraakzuchtig en naar "menneke", zeg maar, een ventje van niets en dus een rancuneuze figuur en ik verloor al mijn (vroegere) waardering voor hem. Een waardering die toch al niet zo groot was, overigens. (Ja, hij overwon CA! Chapeau. Maar hij overwon niet het feit dat hij zich alleen maar toelegde op de TdF. Omdat hij veel geld achter zich had, kon hij de koersen in voor- en najaar overslaan, dat vind ik niet horen bij een renner.)
In de documentaire over zijn bedrog die ik bekeek, (zie mijn laatste Blog) zag ik de actie nog eens terug en ik zag ook de reactie, verbaal dan, weer eens en ja, ik dacht: wat ben je toch een geweldige klootz.. geweest eigenlijk en hoe heb jij mijn/onze sport, zo in diskrediet kunnen brengen! Hoe heb je het aangedurfd je vroegere 'vrienden', in elk geval een hoop van je ploegmaten, dit soort shit aan te doen. Hij heeft veel renners, ex-collegae en hun families, helemaal naar gort geholpen. (Andreu, Landis, Hamilton, noem maar op.) Hij heeft gelogen tot het bittere einde. Hij heeft hen beschuldigd van drankproblemen, verslavingen, huwelijksmoeilijkheden, incest, noem maar op. Hij heeft strafzaken ingediend tegen oud-collegae en hun vrouwen, heeft klachten ingediend over hen bij allerlei rechtbanken, heeft die mensen beklad en bespuugd en hen processen aangespannen. Maar LA, al die tijd was jij al fout! Heel fout en, ik ga me niet op de borst kloppen, veel fietsliefhebbers, ik ook, hadden je al heel lang door! Wij wisten/voelden dat je nooit zuiver kon zijn, de manier waarop jij de bergen opreed. 
Maar, je had een vriend in ons land, ene Mart S. (quote: " ja, tik, tik, tik, daar gaat dat koffiemolentje weer" unquote). Een man, die dixit de columnist/schaker/journalist Max Pam: "meer fan dan journalist was", een man die zich feestelijk liet ontvangen op jouw ranch en die je helemaal naar de bek praatte. Waar wij, echte fietsliefhebbers, jou en je holmaatje S. wel konden uitspugen en verscheuren, ging de mythe door, door die gutmensch* Smeets. Onder andere door de zalvende woorden van die S., die alle begrip had voor je moeilijke jeugd, daar zijn we weer! (Alle criminele mensen in ons land hebben, volgens hun strafpleiters, ook allemaal een moeilijke jeugd gehad, zeg maar.)
Maar, wij, weer die fietsliefhebbers, hadden in de Tdf van '09, al gezien hoe jij je kopman, Alberto, "Il Pistolero", Contador had verraden in de etappe waar de wind totaal verkeerd stond. (Marseille-La Grande Motte.) Daar verraadde LA zijn kopman, door hem niet te waarschuwen en door dan ook nog eens volle bak op kop te gaan rijden, gedurende die etappe!

Maak je nou niet zo boos man, relax, hoor ik vrienden en kennissen al schrijven. Dat moet ook. Dat is nodig. En belangrijk. Want, in die docu zag ik opeens een heel ander beeld van LA. Een heel ontroerend beeld waarbij ik zelfs even mijn ogen moest droog deppen. Dat ging om die scenes, waarin hij een ziekenhuis binnenging waar Kinderen met CA werden verpleegd. Dat kwam door de manier waarop hij met die kids omging. Hij deed High Fives met sommigen van hen, deed: boks met sommigen, maakte gebbetjes met hen en was geïnteresseerd en vaak duidelijk emotioneel geroerd. Ja, natuurlijk! Hij heeft zelf enorm geleden onder die afgrijselijke ziekte. Maar hij heeft gewonnen. Die kinderen moesten de strijd nog gaan winnen! Ik vond het aangrijpend en ondanks dat de man een enorme "fraud" en schurk en bedrieger was/is, waren die scenes, die beelden, echt en ontroerend. 

Dus helemaal haten zal ik hem niet en kan ik dat dan ook niet. Misschien zit er wel een beetje liefde of eerlijkheid in elk mens? Misschien is de mensheid minder diep gedaald als we denken?

* gutmesch: iemand die alles oké verklaart en goed praat. De mens, net als Smeets, die alles goed lu.., een mens als die, politiek gekleurde figuren, die het gebeuren in onder andere Keulen, (aanranding van honderden vrouwen) wil verklaren door hun zogenaamde begrip voor dat achterlijke geteisem, door te wijzen op de cultuur van die magoggels.