Het "wielererverdriet van België "

En ja, dit is een semi gejatte titel natuurlijk, van Hugo Claus' fantastische boek "Het verdriet van België". Mocht je dat boek willen lezen, doe het, wil je het niet lezen, doe het niet. Maar het is wel een fraai boek.
Mocht je dit stukje willen lezen, doe het, zo niet, niet. Maar, het is wel een fraai Blog.

Het gaat (natuurlijk) over de dood van dat jonge mannetje, dat aanstormend talent, die gisteren, op een hele stomme, en op een hele vreselijke manier, zijn leven verloor tijdens de, niet eens zo belangrijke, rittenwedstrijd, de "Ronde van Polen". Ik zag wat 'amateur' beelden, zoals dat heet, mensen met een mobieltje filmden iets en zetten dat op het net, zeg maar, het ongeval en ja, de jonge coureur dook, met veel vaart in een greppel en, zoals het leek, kwam met zijn lichaam vooruit, tegen een zwaar obstakel knalde. Zijn lever en milt leken het hardst geraakt te zijn, dat zijn nu eenmaal de 'bloed reservoirs van je lichaam!
De wereld, nu ja, de wielerwereld, nogmaals lees dit artikeltje wel of niet, het is jullie keuze, is verbijsterd en totaal verdrietig. Ik reed vandaag voor het eerst in tijden een rondje via Bilderdam, vergeet het, maar ik was de hele dag redelijk in droefenis en in trance.
Ik reed goed, voor mijn jaren, die nu echt beginnen te tellen? Nu ja, dat geef ik natuurlijk niet toe. Maar ik werd ingehaald door vele en veel jongere blagen. (Er was een jonge dame bij, die, veel te groot stampend, op een triatlonstuur, me voorbij jaste.) Tot een jaar of wat geleden irriteerde dat, of, beter Nederlands, daar ergerde ik me aan. Nu niet meer.
"LIEGEBEEST!"
Ja, ik lieg, ik geef het toe, maar het is gewoon zo, ik ben 67, nee, dat is niet oud, nee, maar dat is ook niet kakel ('kakelvers', bedoel ik daarmee, ik leg het maar ff uit voor Hanneke, een van mijn bewonderaarsters), maar ik maal mijn afstanden tegenwoordig veel meer af met kijken naar en genieten van de omgeving.
Mijn rit van vandaag was overigens niet echt genieten. Ik reed vanuit Amstelveen langs de wel heel saaie ringvaart van de Haarlemmermeer. Saai tot in het oneindige. Aan de linkerhand heb je de vaart, met af en toe wat plezierbootjes, aan de rechterhand heb je een enkele keer een dorpje of gehuchtje. Het ergste van het fietsen rond die Haarlemmermeer, langs die vaart, is dat je altijd, echt altijd, wind tegen hebt, ook al heb je die mee. Vandaag had ik hem echt weer helemaal tegen, tot het keerpunt bij Leimuiderbrug.
Van af daar ging het vlot, ik had nu de wind 'in de poep', zeggen de Vlamingen en via Bilderdam en langs de Drecht, een saai riviertje dat later de Amstel wordt, ging het op 'huus an'.
Maar, hoewel het land er fraai bij lag en hoe mooi het ook allemaal was, ik zag ooievaars en allemaal sijssies, overal, mijn kop was er niet bij.
Noem me maar een sentimentele "auwe l.." , maar mijn gedachten waren bij die jonge coureur, die net overleden was. Ik reed een beetje op de automatische piloot en via Vrouwenakker en De Kwakel kwam ik weer thuis.
Mijn kop deed heel veel aan hersengymnastiek: in mijn kop deden namen als: Michael Goolaerts/Jeroen Goeleven/Robbert de Greve/Chad Young/Gijs Verdick en Daan Mijngheer een nare dans. Allemaal jonge en goede, nu ja, heel getalenteerde wielrenners die veel te vroeg om het leven kwamen. Maar echt: allemaal veel te vroeg. Ik treurde, nee, niet sentimenteel, nu ja, een beetje wel. Velen van hen kwamen om door een lijfelijk gedoe, sommigen van hen, net als Bjorn Lambrecht, door een stom ongeval.

Maar, vroeg ik me af, en spreek me meteen tegen, dat deed de lief ook al: moeten die jonge jongens van net aan in de twintig, nu al mee rijden met die allemaal 'uitgenaste' coureurs, vaak dikke twintigers en dertigers, die al jaren in het peloton zitten? En die in al die jaren voor hun intrede in dat peloton in al die jongeren wedstrijden waren gestart? Hebben die jonge mannen die "Ausdauer" van die oudere gasten? Hebben die jonge kerels het 'fiets' inzicht van die, met respect gezegd, "ouwe knarren", kunnen ze zo anticiperen als die profs die al jaren meegaan op de fiets?
Ik fiets, zei de 'auwe l..', nu al een dikke veertig jaar en dat vrij intensief. Nee, natuurlijk niet als prof, maar ik kan heel aardig anticiperen op het verkeer, brommers en automobielen en vooral motor dwazen, die niet aardig tegen ons, fietsers, zijn. Ik herken groepen wielertoeristen/wielerterroristen, die hejje ook, hoor, die me in gaan halen en ja, dan heb ik de linker elleboog al naar buiten, zodat ze me niet te dicht bij gaan inhalen. Goed, ik heb na jaren heel veel, en dan bedoel ik heel veel, fietsgebruik. Qua aantal kilometers ben ik ongeveer zesmaal de wereld rondgereden, dus: een groentje ben ik niet.

Maar: zou het kunnen dat de Belgische profploegen, op weg naar nieuwe successen, op weg naar allemaal nieuw tv aandacht, op weg naar allemaal meerdere reclame contracten, dat soort jonge mannen te vaak en te vroeg inzet? Ik geef toe, die Remco Evenepoel, zie eerdere Blogjes van mijn naam, is een grootheid. Stel dat mensen als voorgenoemde Bjorn, of de andere, ook al genoemde, namen zich in zijn spoor wilden nestelen? De ene kampioen is de andere niet, de ene renner kan niet wat de andere kan.
Ik ben bang, ik hoop het niet, maar ik vrees dat al die andere jonge kerels, zich hebben willen en 'moeten' meten aan die topgasten van het fietsen, ik noem Gilbert/VanAvermaet/Sagan/Kruijswijk?

(Of is er een nieuw wondermiddel in het spel? Ik hoorde iets dergelijks fluisteren, maar nee, nee, nee, ik mag zukse dingen niet zeggen.)

'Maar', zei de lief, en daar had ze natuurlijk helemaal gelijk in, 'die gasten rijden al jaren samen, die kunnen toch wel sturen en zo? Ze doen dit al van af hun prilste jeugd.' En ja, ze heeft gelijk, maar toch, er is iets wat niet helemaal klopt, met al die dode, maar vooral, jonge, kerels.
PS: in het vrouwenfietsen hoor ik NIETS over jonge meiden die te vroeg overlijden? Is daar te weinig over bekend?

Tsja, weer een terechte voorspelling

 Ergens in juni schreef ik al over hem: over de nieuwe God van het peloton, ene Remco Evenepoel. Omdat het allemaal zo fraai geschreven is, nee, dat riekt naar eigendunk, maar goed, om jullie lezers even te herinneren aan dat Blogje, herhaal ik hier, cursief, nog even een deel van die tekst, om dan weer terug te keren naar de werkelijkheid. 
(Maar het is mooi geschreven, hoor.)

Ik zag vandaag een kroonprins opstaan. Nee, ik zag een nieuwe god. Ik zag: "De geboorte van een God", zoals Hubert Lampo dat in een van zijn prachtige novelles noemde. Het was een jong van negentien en een half jaar oud, ene Remco Evenepoel. Vandaag won hij, groots, in de stijl van EM, (Eddy baron Merckx), zijn eerste echte prof wedstrijd en hoe! Ik kende hem al, natuurlijk, de Belgen maakten veel Tamtam over hem, dat doen ze bijna altijd, bij elke jonge Belg die iets wint, maar: in dit geval terecht! Wat die jonge vent vandaag liet zien, in die Ronde van België (die nu de"Baloise Belgium Tour" heet, waarom mot dat allemaal in het Engels, vraag ik me af) grensde aan het ongelooflijke. Remco Evenepoel, nog geen twintig, 'stak zijn neus aan het venster' zoals dat wordt genoemd en hoe! "Nooit gezien en nooit gekend", waren de eerste commentaren die de Vlaamse verslaggevers ons meegaven. Ik hoorde het commentaar van de jonge winnaar ook nog even: een groot kampioen, bleek, taalvaardig, goed in zijn analyse, open een eerlijk. Zijn medevluchter, wereld recordhouder Victor Campenaerts kwam zwaar ten val en ja, de winnaar vroeg hoe het met zijn gevallen tegenstander ging. Vrij uniek in het wielrennen, deze vraag van een winnaar overigens! Het pleit voor hem en ja, ik denk dat ik voor hem ga supporteren.

Ik had het in dat Blog ook nog even over Julian Alaphilippe, maar ik ga er (een beetje) vanuit dat jullie zijn exploten, weer zo een fraai Vlaams/Frans wieler woord, wel hebben meegemaakt in de afgelopen Tour. Ik voorspelde hem, ver voor de TdF al, een fantastische carrière en ja, tot nu toe komt dat uit.
Maar, even terug naar die jonge 'snaak', zoals mijn meest favoriete wieler commentatoren, Wuyts en De Cauwer dat zo mooi noemen. (Ducrot was als commentator al helemaal passe, zeker nadat gedoe over die modderstromen, hoor.) Die Evenepoel, net aan negentien, wint, op een grootse manier de Clasica San Sebastian, zoals dat eens heette. Tegenwoordig heet die, overigens fraaie koers,: Donastia-Donastia-Klasikoa. Waarom die naamwisseling?
Nu kijk, de ronde wordt gehouden in het Baskenland, dat uiterste noordwest deel van Spanje, waar de Basken wonen. Nu zijn Basken verdwaalde Friezen, of Friezen verdwaalde Basken. Ik leg uit: Ze hebben allebei een eigen taal, ze zijn allebei dwarse volken en omarmen de Kaats sport, de sport waar Friezen, naast schaatsen, helemaal goed in zijn, net als de Basken. Da's maf eigenlijk, net zoals het maf is dat Nederlanders heersen in de kolfbal sport. Ok, ik leg dat nog wel eens uit: gereformeerden, dominees en gemengde ploegen en zo, maar man oh man, wat saai! Net als kaatsen en Skutjse sielen, natuurlijk, of verf zien drogen. Of er Baskische schaatsers zijn, daar gaf Google geen uitsluitsel over. Dat er een link ligt tussen die landen, alleen al door dat kaatsen, moet logisch zijn. Bauke Mollema, een Fries van geboorte, rijdt altijd heel sterk in deze rit, hij heeft die al eens gewonnen en werd gisteren vijfde. I rest my case.)

Die jonge man, ik heb het weer over Evenepoel ondertussen, is niet te stuiten, overigens. In deze wedstrijd, toegegeven, ik heb het niet allemaal gezien, ik was, natuurlijk, bij de Gay Pride, zoiets. Nee, hoor, we waren, heel gezellig op visite bij de jongste dochter en haar vriend en dronken heerlijke koffie en liepen enthousiast rond in hun tuin. Ik zag wel de finale, toen we thuis kwamen. Het was Evenepoel dag!  Moest hij aanvankelijk lossen, hij nam toen drinkbussen mee, als knecht, voor zijn ploeggenoten, hij ontsnapte, kreeg de Letse kampioen Stujins, van de ploeg van Mollema, mee en reed die helemaal weg.
Op een gegeven moment reed hij en dat niet eens in een afdaling, tegen de zestig in het uur!
Ik rijd veel fiets en, zij die dat ook doen, weten dat je, als goed 'gerodeerde', Vlaams voor getrainde, toerfietser, de vijfendertig haalt, als topsnelheid op het vlakke, weten ook dat zevenenvijftig kilometer per uur, op het vlakke en dat voor een gassie van negentien, ongehoord en onbeschoft hard is.

Maar, wat een fraaie zege was dat, voor de nieuwe 'Merckx', zoals hij nog net niet genoemd mag worden, door de Vlaamse presentatoren. Die hebben natuurlijk meteen 'het lid op de neus gehad', nadat enorme beloftes als Daniel Willems, Fons de Wolf, Dirk de Mol ,Frank Hoste en zo het allemaal niet waar maakten, maar wel de hemel in werden geprezen.
(Gelukkig was daar Tommeke Boonen, een geweldige kampioen! Ook Gilbert was geweldig goed en ja, hij wwas, voor een Waal, sympathiek en dan kregen ze Van Avermaet ook nog, maar nee, dat waren niet de super kampioenen waar de Belgen op aasden. Me dunkt: met zulke kerels, het zal nogal niet zijn, zeg. Wat een winnaars, maar nee, de Belg wilde een nieuwe Baron!)
Belgische commentatoren waren, na De Kannibaal en daarna de opkomst van allemaal andere wielerlanden, waaronder Nederland, jaren op zoek naar die 'Nieuwe Merckx' en meenden die elke maal weer en opnieuw te vinden.
Het ergste voorbeeld van die afgoderij was natuurlijk Frank VDB, Vandenbroucke. Dat was ook al een zogenaamde 'godenzoon' die alles kon en alles wel zou winnen. Dat klopte aanvankelijk ook, maar dat winnen en dat leven bleek al helemaal NIET naturel te gaan. De man leed een vreselijk bestaan, later, stierf in hele erge omstandigheden in een naar bordeel ergens in een ook alweer naar Afrikaans land. Dat is het slechte nieuws.

Het goede nieuws is dat zelfs ik, geloof in de 'Geboorte van een God', zie boven over Lampo. (Lees die novelle, overigens!) Er zijn, ik schreef dat, twee godenzonen geboren, allebei al vernoemd in dit stuk. Tegen die twee wordt het moeilijk koersen in de toekomst. 
Maar: er is hoop voor ons Nederlanders, in ons land is er ook een 'godenzoon' geboren. Hij heet Mathieu van der Poel, hij is nog heel jong en hij kan, als hij wil en dat wil hij, ook die twee andere jonge mannen op een hoop rijden.
De toekomst van het wielrennen gaat een gouden tijd tegemoet. Dat is weer een voorspelling die uit gaat komen, hoor!



Even over het bekende zwarte gat na de TdF. Nee, ik heb daar niet echt last van gehad. Ik kon nu zelf weer wat meer fietsen, hoef uit de kranten geen knipsels meer te halen en te verzamelen. 
Ja, die criteriums? Leuk voor de niet kenner, ergerlijk voor de wel kenner.