Over De Ronde

 Ja, daar gaat het in wielerlievend land natuurlijk voornamelijk over nietwaar, dezer dagen? Over de Ronde van Vlaanderen, die wel erg helemaal onthoofd lijkt door de vreselijke val en het uitvallen van Wout van Aert, Jesper Stuijven, Briniam Grimay en meerdere topcoureurs!

Ik heb jullie eerder wat meegedeeld over mijn eigen ongemak, nu ja, echt heel hartelijk dank voor alle lieve en positieve reacties, echt, ik most alweer janken. 

Maar soit. vandaag ben ik wat meer nuchter, temeer omdat ik binnenkort een afspraak heb met ene Dr van Nuffel, een Vlaamse KNO arts/chirurg, die me, ergens in oktober, opereerde en, toen ik weer aanspreekbaar was na de narcose, ook een heel leuk en goed gesprek met me had.

Zij is een aardige en vaardige dame met een heel fraai Vlaams accent. Nu ja, ik kom op dat Vlaams accent omdat ik binnenkort een afspraak met die arts (Nuffel) heb en hopelijk vertelt ze me dat ik beter ben en omdat de RvV aanstaande zondag gaat plaats vinden, de RvV, de Ronde van Vlaanderen, ik geloof zowaar dat dat een wedstrijd is die hoger genoteerd staat voor de heren/dames coureurs dan het WK. Omdat de RvV zoveel uitstraalt, zoveel emotie te weeg brengt en zo, je ne sais pas, alles is wat een wielerwedstrijd moet zijn. En dat vooral in het oerland van het fietsen (niet helemaal waar), maar in ieder geval in Vlaanderen. 

Ik heb veel boeken en geschriften gelezen over deze wedstrijd, maar de fraaiste werken zijn die van Karel van Wijnendale, een Vlaamse journalist, die overigens helemaal anders heette, maar zich noemde naar een kasteel, waar hij even in de bediening had rondgesjokt. Later werd hij. o.a. journalist en begon zijn eigen krant en ja, ook zijn eigen ronde, ergens in 1913. "Heren, begint' waren de woorden waarmee hij de allereerste Ronde van Vlaanderen mee op beginnen schoot, zeg maar. Die eerste ronde was geen succes, hoor, nauwelijks coureurs aan de start, bijna geen geld voor de winnaars en ja, ff later brak de 1ste wereld oorlog uit. Hij schreef voor zijn eigen krant, Sportwereld. Daarin had hij zijn eigen taalgebruik om alles wat heroïscher te maken. Met kreten als: 'ze toolden langs de wegen' en: 'het stormde uit de geluchten' en dat soort kreten, dat schreef hij in zijn krant, ja, tv bestond nog niet dus niemand kon het controleren, en ja, de verkoop van zijn kranten schoot omhoog.

Maar vanaf 1919, die afgrijselijke oorlog was net afgelopen, kwam die ronde wel weer voor op het wielerprogramma. Met (later) heel veel succes en het werd een GROOT spektakel, misschien wel het grootste fiets spektakel ter wereld. Ja, oké, samen met Parijs-Roubaix natuurlijk, maar de RvV heeft vaak wel een apart streepje voor. Want die Ronde staat altijd bol van spektakel, van sensatie, helaas van valpartijen en ja, van (vaak)  slecht weer en dus ja, van (heel vaak) sterke winnaars.

En nu ja, mensen, mensen, mensen, wat was het weer een heerlijke koersdag. Vanaf kilometer nul, nu ja, vanaf de fictieve start gekeken (0915 uur tot 1630 uur) en ik heb nu behoorlijk 4kante ogen, maar dat is weer eens iets anders dan staar, maar wat was het weer een indrukwekkende MvdP show. En ja, er ontbraken nog een behoorlijk aantal toprenners door blessures en ik geloof meteen dat WvA en Jasper Stuyven er een heel groot duel van hadden gemaakt, maar de manier waarop Matje op de Koppenberg wegreed en er eigenlijk niemand echt kon volgen, bewees zijn klasbak status weer eens.
Het was weer eens grappig om te zien dat die beklimming weer voor een schifting zorgde, toen Garcia van zijn fiets moest stappen en niet meer bovenkwam, nu ja, lopend dan.
Daarna moest de rest van het peloton ook gaan wandelen op die kasseien en ik kan je verzekeren dat dat op de wielerschoenen, met die klikpedaal plaatjes, een drama is.
Nu is ons aller Matje, maar nu weer eens zonder matje, op dezelfde hoogte als die andere coureurs met drie overwinningen in de RvV. Ik geloof dat dat getal het een beetje een maximum aantal is, maar, VdP kennende gaat 'ie volgend jaar toch voor een 4de zege.

Hoe zou het trouwens met die jonge vrouw zijn die door een coureur aangereden werd? Dat vond ik wel heel dramatisch!

Nog dramatischer vond ik het gooien van bier? naar VdP en ja, dat afgrijselijke boegeroep? Waar komt dat vandaan? Ik heb het idee dat dat geen echte wielerfans zijn, want die juichen voor alle coureurs. 

Maar goed ik heb weer eens genoten van het begin van 'de heilige week'. A.s. zondag Parijs-Roubaix. Weer eens Matje? 

Kankerlijder part two (waarom ik dit schrijf)

 EFFING!  

Wat een k.. diagnose, maar man, dat is me wat!  Nee, eerlijk gezegd/geschreven, ik had het eigenlijk al een beetje verwacht. Ik heb natuurlijk jaren in de 'pleeg' gezeten en ja, dan hoor je wel eens wat. Mijn meissie zat ook in de zorg en die hoorde ook van alles ook eigenlijk. Maar ja, als je zelf die vreselijke 'kanker' diagnose opgeplakt krijgt, dan wordt het helemaal anders. Ik ging, vanaf de huisarts, bijna rechtstreeks door naar de KNO arts in ons fraaie ziekenhuis Amstelland. Die KNO arts bekeek de zaak, met zo een nare sonde, je weet het misschien, door de neus en man, wat vervelend is dat. 

Zij keek, zag en zuchtte. "Ja, ik ben bang dat het echt kanker is. Ik ga u door sturen naar het VU (Voor niet Mokummers: het VU is de Vrije Universiteit in A'dam zuid, een academisch ziekenhuis dat bijna een half dorp, nu ja, misschien wel een heel dorp groot is.) Maar" zei de arts, "Ja en zo gaat u nu wel leren om te stoppen met roken en drinken!" Voor de precisie, die afspraak was op de tiende van de tiende om 10 uur 10. Grappig.

Een dag of wat later was ik bij de KNO van het VU en ja, nu volgt een heel lang verhaal. Maar dat vertel ik niet helemaal, het is te veel. Ik moest natuurlijk naar van alles, lab, röntgen, MRI, Echo met puncties en een gesprek met een aardige dame die vroeg of ik euthanasie wilde. (Het is natuurlijk het VU, van de gereformeerden, nietwaar?) Nu ja, ik was nog niet zover eerlijk gezegd vertelde ik haar. De volgende dagen was ik behoorlijk in de weer. Er was zelfs een dagopname met een keeloperatie, onder narcose ingepland en een Griekse vrouwelijke (dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen) arts bracht me in slaap en we babbelden over het fietsen in Amsterdam en hoe vervelend dat was en toen ik wakker werd vroeg ik haar of ze ver moest. Die zin had ik onthouden voor ik in slaap pleurde. 

Ze was er niet meer. Een Belgische 'operateur' had me geknipt en geschoren en kwam me bijpraten aan het einde van die opnamedag. (Een week later belde ze me, in het kader van de nazorg en ja., het was leuk, dat Vlaamse accent te horen aan de telefoon)

Goed, de diagnose was gesteld, ik ging behandeld worden met bestraling, op de daarvoor aangewezen plek en mijn behandelaar werd ene dokter Blom, een fantastische man, een rustige en empathische kerel, een net aan veertiger, denk ik. Hij sprak met me, hij legde uitgebreid uit, stelde me gerust en ik mocht hem meteen. En hij mij ook, maar ja, zo werkt empathie, natuurlijk.

Enige dagen later werd er een masker van en voor me aangemaakt, geloof het of niet, dat is om de bestraling exact daar te krijgen waar ze het willen. Daarna volgden vijfendertig (35) dagen bestraling. Ik sjouwde dan elke werkdag naar de bus, in ons busstation, die is redelijk dichtbij hoor. (Mokum heeft een treinverbinding met Amstelveen altijd tegengehouden uit angst voor economische vooruitgang van onze stad) Vaak wandelde ik ook naar of van het ziekenhuis, het is maar vijf kilometer, dus een uurtje stappen, of ik stapte haltes later op of eerder uit, nu ja, ik zorgde dat ik bewoog.

 Ik stapte dan bij of voor het VU uit, ging naar de mijn min tweede verdieping, werd door de mensen binnen geroepen, moest, van het hele vriendelijke en fijne personeel, op de bank gaan liggen, ik kreeg het masker, heel strak, op en ik werd vervolgens een buis binnen geschoven en hoorde gedurende 300 seconden alleen gezoem van het bestralingsapparaat. Ik had ook heel veel gesprekken met een mondhygiëniste en met een diëtiste, want al mijn smaakpapillen waren totaal naar de klo... Ik proef al een half jaar nauwelijks iets, nu ja, ik proef wel wat, dat smaakje dat je soms hebt als je koriander eet, namelijk zeepsmaak in je mond. Zelfs een glas water smaakte vreselijk. Nee, het wordt nu wat beter, ik eet af en toe iets warms. Het moeten 'platte' smaken zijn, zeg maar, zoals goulash uit blik, waar ik dan rijst en veel Maggi en paprika aan toevoeg. Of een frikandelletje, nu ja,dat proef ik nog niet heel erg.

Ik heb heel erg lang gewacht om deze wat zeikerige en jankerige stukjes te schrijven. Ik moet sterk zijn, ik wil en mag niet janken, mijn persoonlijk verhaal en zo en ja dat is zo. Het had zoals ik al schreef, wel een geweldige impact op mij en mijn gezin/meissie/kinderen/kleinkinderen. Dat wilde ik niet, maar ja, dat verhaal moet verteld.

Maar ik ben wel erg veranderd. Ik ben, misschien helaas, misschien niet, heel erg gevoelig en emotioneel geworden. Ik kan janken om elke puppy of kitten die ik in een reclame zie, om elke scene in een filmpje, ik worgekvanmeeigens af en toe.

Maar goed, dat mag allemaal zo zijn. Daarom schrijf ik dit om wat door te geven. Gisteren moest ik weer naar het VU, nu voor een check-up door middel van een MRI. Vanmiddag kreeg ik, via 'MijndossierVU', waarop/waarin alle medische gegevens van je staan, te lezen dat er "geen residu van een tumor van de larynx tumor" te vinden was?! Een normaal mens zou dan denken: 'Man, ik ben schoon!' Maar ik wacht toch nog even op de brief/telefoon/bericht van die arts Blom. 

Maar: ik heb goede hoop en ik neem er een biertje op? Het rare en het vreemde van het geheel was dat ik tussen mijn vijftigste en mijn zeventigste in het geheel maar tien keer of zo bij de huisarts was geweest en ik er nu bijna dagelijks tijd doorbreng.  

Hopelijk belt dokter Blom binnenkort met de bevestiging dat ik 'schoon' ben. Dan kan ik weer verder?

Kanker lijder Part one

 De meeste van jullie lezers van mijn Blogjes kennen me wel een beetje na al die jaren en, misschien, is het opgevallen dat ik een hele tijd niets heb geschreven of gepubliceerd. Normaal ben ik een van de eersten die kritiek heeft op en over de situaties van de afgelopen maanden. (Normaal zou ik een boek van een collega schrijver meteen hebben besteld, hiervoor mijn excuses, Ceciel. Maar iet goat gebeur'n)

Laten we beginnen met de Israëlische inval/aanval op de Hamas gebieden, nee, laten we beginnen met de uitslagen van de verkiezingen of, nee, laten we nog eerder  gaan, naar de vreselijke oorlog in de Oekraïne. Maar nee, ik gaf daar verder geen commentaar op, maar nee, ik gaf verder ook geen commentaar op allerlei andere zaken, zoals ik al schreef. Of nee, laten we het hebben over de vreselijke kabinetsformatie met Geert Wilders als mogelijke premier maar met die weifelaar uit Twente die alles tegenhield en met Caroline, Carolain op zijn Engels, heet ze, die ook van alles wilde en Ronald P die het ook niet voor elkaar kreeg en dat soort zaken. Ik zou daar zo graag op gereageerd hebben en kritiek op hebben geleverd! Man, je weet niet half. Weer eens mijn scherpe pen slijpen?

Maar: helaas, ik had te veel aan mijn hoofd en dat was letterlijk en figuurlijk zo. 

In september van het vorige jaar waren de geliefde, de E en ik, weer eens op een welverdiende vakantie. Ergens in den lande, in de Achterhoek. We kwamen op een vrijdag aan, checkten in, pakten de auto uit, gingen wat boodschappen doen in het nabijgelegen dorp en, nadat we terug waren, haalden we een snack in het kamp. Voor haar een friet met een broodje kroket, voor mij ook een friet, maar met een broodje Bratwurst met Schwiebelen. Het vakantiepark lag tegen de Duitse grens aan, dus, ja Bratwurst met ui was hen wel toevertrouwd. Nu ja, ik had wel wat moeite met slikken overigens.

Nou ja, misschien ook wel niet zo. Tegen een uur of twee maakte de lief me wakker,  ze had vreselijke hartkloppingen, van een soort die ik al een jaar of wat eerder had gehad en waarvoor ik pilletjes kreeg.

Ik belde meteen de alarmlijn en vroeg om een ambu en ja, die moest van redelijk ver komen, maar goed dat gebeurde. Ik wachtte het voertuig op aan de poort van het vakantieverblijf, de bemanning ging aan de slag met de geliefde en moesten haar meenemen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, het 'Beatrixziekenhuis' in Winterswijk. 

Goed, ik in de stress, mijn meissie natuurlijk ook en ja, de ambu op pad. Ik moest nog deuren op slot doen en de verwarming laag en ja, gewoon dingen, dus ik volgde hen een kwartiertje later, door een, voor mij, totaal onbekende streek en dat zei de TomTom ook tegen mij. Ik reed een afgrijselijke route via allemaal landelijke weggetjes.

Uiteindelijk kwam ik in het ziekenhuis aan, trof de geliefde met allemaal zuignappen bedekt aan en tegen een uur of tien in de ochtend mocht ik haar meenemen,

'Thuis' gekomen stopte ik haar lekker in, we dronken een bakkie en ik ging boodschappen doen in het naburige dorpje.

Ik haalde, voor het gemak, een frietje en een kroketje voor ons, of iets dergelijks, we aten, maar mijn keel deed pijn. Ik nam 's avonds een biertje, ik slikte dat door en ja, weer keelpijn,

In oktober van het vorige jaar had ik zoveel last van mijn keel dat ik naar de huisarts ging. Een fantastische huisartsenpost hier in Amstelveen, echt heerlijke mensen. Aandacht, empathie, noem het waar een huisarts voor moet staan en ze hebben het hier.

'Nu ja, ik denk dat u kanker heeft' zei de huisarts en verwees me door.