Echte veteranen en de bestormers van ons land

Ik had al dagenlang het idee in mijn hoofd om weer eens langs de Vecht, die fraaie oude zijtak van de Rijn,  te gaan fietsen, want het is alweer een tijd geleden dat ik vanaf Amstelveen die kant ben op geweest, maar het kwam er door omstandigheden niet van. Ik wilde die tocht ook eens combineren met langs Winkel en Gein te fietsen. (Het zegt jullie niet zo veel, laat dat maar zo, ook.) Voor tien uur deze morgen heb ik mijn gedeelte, het "zware" boodschappen gebeuren, de flessen en pakken, een zak aardappelen en ja, ook bier, natuurlijk, van de inkopen voor het weekend gedaan en zoen mijn a.k.a., die later de rest van de buit binnen gaat halen.

Heb ik echt zin om te gaan? Ik voel de rollen, ik zie de buik en ja, nou ja, je mot wel wat bewegen, natuurlijk, dus ja, ik dwing me zelf wat. Maar, ik ken mijn eigen, als ik eenmaal op pad ben, dan vind ik het wel weer helemaal te gek om op mijn fietsie te zitten. Ik fiets het dorp uit en, net over de fraaie Amstel, bij de stoplichten bij Ouderkerk aan de Amstel, zie ik twee jonge kerels op hele mooie Trek fietsen staan. Beide fietsen zijn uitgerust met bagagedragers boven de voor- en achterwielen gemonteerd en de tassen zijn flink bepakt. Ze staan wat hulpeloos met een wegenkaart in de hand rond te kijken. Ik gluur, het stoplicht is rood, een beetje en zie dat het is een Michelin kaart is. De "532 Regional Benelux", zie ik even later en die kaarten zijn prima om op "macroschaal" een tocht uit te zetten, maar het fietspaden netwerk staat er niet tot nauwelijks op. Het zijn natuurlijk autokaarten op grote schaal. Ik doe zoals het hoort in fietsersland en vraag hun of ik ze kan helpen.

“English, please?” vragen ze.

Als ik mijn vraag dan vertaald herhaal blijkt dat ze naar Arnhem willen. Het zijn twee  Canadese knullen, (dikke twintigers, denk ik) die ondertussen al twee maanden geleden in dit werelddeel zijn aangekomen en Europa willen doen op de fiets en het uiteindelijke einddoel is dan Rome, vertellen ze, vanwaar ze “vliegsgewijs” met bagage en fietsen terug gaan naar het thuisland. Ze reizen de "battlefields" van de tweede wereldoorlog na, vertellen ze.

Maar voor vandaag was het einddoel dus een jeugdherberg dus Arnhem. Ze waren vanmorgen al vroeg van de camping in het Vliegenbos, in Mokum, vertrokken en tot hier, bij Ouderkerk, was alles helemaal goed gegaan, maar nu was het al over. Ze zagen geen bordjes die naar "Arnhem" wezen. Dat was teleurstellend, zeiden ze, want ze hadden gehoord dat ons land enorm goede bewegwijzering had. Ja, ons land was niet zo groot, dat wisten ze, maar het was toch iets groter dan verwacht. Ik moet even lachen en legde hen uit dat ons land natuurlijk niet zo groot is als de hunne, maar dat Arnhem nog wel flink ver is. We vouwen de kaart open en ik wijs hun de meest gemakkelijke route, die langs de provinciale weg naar Weesp, vervolgens naar Hilversum, dan onder Amersfoort door en op Ede aan. Dan zullen ze wel borden naar Arnhem zijn en zo, vertel ik. Maar, vraag ik, waarom willen jullie naar Arnhem? 

Het antwoord was simpel. De beide grootvaders van de mannen hadden bij Oosterbeek (yoestrebiek, klonk het uit hun monden) gevochten, You know, operation Market Garden? Daar waren ze allebei gesneuveld en nu wilden ze de begraafplaats opzoeken waar beide grootvaders lagen! Ik was onder de indruk, hoor. Goh, dacht ik, hier zijn twee kleinkinderen van twee mannen die, dienst genomen hadden om een voor hen volkomen onbekend land te gaan bevrijden in de strijd tegen het fascisme en de tirannie. (Ik moest even aan het volkslied denken, wij Nederlanders hebben ook "de Tirannie bestreden die ons hert doorwondt" staat in het Wilhelmus. Ik deed mijn helm af en zei dat ik dat deed voor hun grootvaders, uit respect. Ze vonden het wel een mooi gebaar, zeiden ze. We gingen met een: "thanks man, come and see us in Canada", uit elkaar. 
Ik ging natuurlijk door, naar de Vecht. De vallende bladeren en zo, weet je nog?  Ik dacht ondertussen ook na over de mensen die hier ook naar toe komen, tegenwoordig, maar dan niet om ons te bevrijden, maar die dus waren gevlucht voor de Tirannie in hun land. Ja, dacht ik, jullie wachten ook op bevrijders, misschien en hoe triest jullie lot ook is, maar waarom hebben jullie je niet georganiseerd en in opstand gekomen en gevochten tegen die kloten regeringsleiders van jullie? Ik dacht er al vaker over na en schreef het ook wel eens ergens in een Blog. Waarom, dacht ik, hebben jullie geen ondergrondse gevormd, verzetskranten opgericht, of als "Engelandvaarders", zoals dat toen gebeurde, daar een militaire opleiding gevolgd, om jullie land terug te kunnen winnen en om daar een GOED en vooral democratisch land van te maken?
Ik kom er nog steeds niet helemaal uit. Ik zou echt wel voor mijn land vechten, voor mijn familie en voor de waarden van mijn land! Ik zou me niet op een bootje verstoppen om ergens, in een vreemde en verre cultuur mijn heil en mijn geld te zoeken. Maar ja, ik ben dan ook maar een Nederlander, natuurlijk. De vrouw van onze koning zei ooit dat: "De Nederlander niet bestaat!" Ik schreef het al eerder. Maar: de eerste bootvluchtelingen ter wereld was onze Koninklijke Familie. Ik heb dus geen ene moer respect meer over voor die club veelverdieners!

Ik moest trouwens opeens terug denken aan een ontmoeting die ik, jaren her, ooit bij De Lucht West had, dat drukke en goed geoutilleerde pompstation langs de A2, iets voor Den Bosch.

Ik was daar ooit, op een lange fiets tocht neergestreken om de bidons te vullen en mijn nicotine tolerantie peil bij te werken en zat op mijn gemak op het bankje langs het fietspad, toen er een wat oudere heer me benaderde en in het Engels vroeg of ik veel fietste. Het gesprek dat daarna ontstond was leuk en verrassend.

Het bleek dat hij een Canadese ex-militair was, die in de oorlog tot de bevrijders behoorde en nu samen met zijn vrouw en een bevriend echtpaar, waarvan de man een “Armybuddy” van hem was geweest een rondreis langs hun oude slagvelden maakte.

Op zich al interessant, maar toen hij ook nog kon vertellen dat zijn vader in 1928, als jonge knul, in Los Angeles deel had uitgemaakt van de Canadese wieler baanploeg was het gesprek op fietsen in de historie gekomen en bleek dat hij er heel veel van wist. Helaas hadden wij beiden niet te veel tijd, ik vergat naar de naam van zijn vader te vragen. Ik Googlde het later wel.

Man, die achterlijke fietsende Mokumse galbakken!

 

Laat ik gewoon eerlijk zijn, ik heb niet veel te doen, momenteel. Ik ben met "ziekteverlof", zeg maar, ik schreef daar al, veel te vaak, over en ben der overigens natuurlijk niet helemaal blij mee, maar goed, dingen gaan zoals ze gaan! Ik heb, mensen zullen hopelijk niet jaloers op me zijn, maar ik heb niets om ook niet jaloers over te zijn, hoor. Nee, ik heb niets levensbedreigend. (Huh? wat hebbie dan? Mail me, ik leg je het je uit.)
Maar, ik heb nu wel tijd genoeg om die tijd die ik over heb op de racefiets te spenderen. Dus ja, ik fiets zo veel en zo vaak als ik kan. Voor mij is het overigens wel therapie. Fietsende lezers van mijn Blog begrijpen me wel. Je gaat, soms met een hoop sores en narigheid in je hoofd, de straat uit, je kiest een route, je geniet van het landschap en van de uitzichten, die je misschien al honderden malen hebt gezien, maar je kop krijgt: "ledigheid", krijgt ruimte om je "sh.." te verwerken of daar, misschien tijdelijk, afstand van te nemen. Dat je weer en wind tegen kan hebben: alla! (Zonder 'h' aan het einde overigens!) Dat is dus echt buiten zijn.
Dus ja, ik heb ruimte en tijd genoeg om in en rond de stad waar ik woon te gaan fietsen. Mijn stad, Amstelveen, nu ja, we zijn dan maar net aan met 85.000 mensen, (zonder toegevoegde asielzoekers, overigens) maar dat is toch wel een stad, eigenlijk, ligt, behalve aan de noordkant, waar ze een uitstulping is in Mokum, om het maar zo fraai te zeggen, helemaal in het groen. Oost, zuid, west, ik kan helemaal door een heleboel fraaie landelijk decors, vol met polders en polderwegen, riviertjes en kreken en meertjes en kanalen, mijn tochten maken. Ik kan, op weinige kilometers naar een andere kant, richting de fraaie en oude rivier de Vecht bereiken, een zijtak van de "eerste" en de oudste rivier de Rijn, de Romeinen bevoeren haar al duizenden jaren her, naar het oosten fietsen en zo dan naar Loenen en Utrecht (ook al zo een oude Romeinse stad) en zelfs verder rijden (Woerden en Alphen)  en kom door allerlei miniplaatsjes en stadjes. Ik kan ook een rondje om Schiphol maken, ik fiets dan naar het zuidwesten en zie dan nauwelijks huizen of mensen, alleen maar veel Jumbo achtige grote  vliegtuigen. Nee, niet van die dingen van die winkel maar van die grote vliegtuig joekels! (Weten jullie overigens dat er per minuut een van die grote "repat vogels" landt op onze nationale luchthaven? En dat er ook weer een per minuut opstijgt? Bijna 24h/d? Ze komen bijna dagelijks over ons huis, dus ja, wij kunnen het weten.) 
En ik kan, bij gunstige noordelijke wind naar Monnickendam en Volendam fietsen, helemaal over rustige dijken en zo. Zandvoort? Binnen een uur, nu ja, iets meer, sta ik op het strand. Maar, heel vaak moet/wil ik nog wel eens door de grootse en leukste stad van ons land.
Vroeger, (nu ja, toen ik nog werkte), deed ik dat werk in Oost, in Mokum oost dan. Mijn route ging dan, altijd voor zes uur in de ochtend, via Buitenveldert, waar ik altijd een helverlichte flatwoning zag waar traditionele Joodse mannen "zich hulden in vreemde gewaden en doelloos ronddwaalden" leek me, ondertussen gebeden prevelend, leek me dan weer. Via de Amstel en een stukkie oost kwam ik op de werkplek. Maar: zo makkelijk was het ook allemaal weer niet. In ieder geval niet op de fietspaden!
De doorsnee Amsterdammer, maar vooral de fietsende Amsterdammer, is een rebel. Nee, da's te fraai gezegd. Het zijn in het echt effing anarchisten, die zich niet storen aan God of gebod! Klaar. De waarheid is gewoon zo dat de Mokumer sch... heeft aan de wereld en aan de samenleving en zich zelf uitroept tot het middelpunt van die samenleving. En ja, zowel m/v! Dat merk je, misschien in de opgewonden standjes die je vaak ziet op interviews op de buis, vaak zijn die gehouden op de Dappermarkt of op de Albert Cuyp, waar de opstandige Mokumer zich, zogenaamd, profileert en zich afstandelijk afzet van alles wat met regering of bestuur te maken heeft! "Goh", zegt half Nederland dan, "die Amsterdammers, die durven het wel te zeggen, niet?" Nee. Niet! Die zogenaamde vrije en vrolijke Amsterdammers, wonen allemaal al helemaal niet meer in Amsterdam. Die wonen in Almere, Zaanstad, Purmerend of Lelystad. Ze zijn hun stad ontvlucht! Die mensen die je ziet en hoort zijn allemaal import. Uit het vaak hele verre buitenland of uit de provincie! Het zijn "boeren", ja zo heet dat in de hoofdstad, uit Purmerend of Almere of Zaanstad. Ze hebben geen idee wat een Mokumer zegt of denkt of zo. Vaak zijn het jongeren die in de stad wonen en leren, Studenten, zeg maar.
Wat ik wel zeker weet is dat die lui geen ene moer van het verkeer weten. Het zijn echt niet alleen de "stuudjes" die op de stad afkomen en haar verkeer onveiligmaken, natuurlijk. Het zijn ook horden toeristen ook, hoor. Maar, de ergste vijand van de "goede" fietser, die ik denk dat ik ben, want ik steek mijn klauw uit als ik afsla, ik wacht voor rode lichten, noem maar op, maar, nogmaals, de grootste vijanden van de ECHTE fietser, zijn de 'fietsers'. Continue met zo een ding aan het oor of voor het oog, altijd met oordopjes in, door rood rijden en dan schelden als ze bijna voor hun klo... worden gereden, altijd op hun tenen getrapt als je wel voorrang neemt, waar je recht op hebt, nooit een klauw uitstekend als ze afslaan en jou, als ECHTE fietser dus vaak in de problemen brengt, tegen de verkeersstroom in gaat en ja, natuurlijk: je hebt geen licht op je fiets, ja, hallo, waarom zou je drie eurie uitgeven voor lampjes? De anderen, zoals het altijd bij hun is, moeten maar opletten hoor, jij bent toch de heilige op de weg! Wie zijn die anderen dan wel dat ze jou iets in de weg mogen leggen?

Ik heb het er helemaal niet moeilijk mee, hoor! Ik negeer ze, ik deel wel eens een elleboog stoot of zo uit, schreeuw, als ik vlak achter zo'n idioot, m/v, passeer wel een een diepe "Tarzan" kreet, geniet van het schrikken en ga soms ook het Vondelpark in. Da's dan wel weer lachen. Daar komen mensen die nog nooit hebben gefietst hun eerste lessen nemen. Dan denk ik wel eens dat de wereld nog gered kan worden. Fiets meer, altijd beter toch?

(Oh ja, die foto? Die kreeg ik van een van mijn beste vrienden, die helaas veel en veel te vroeg is weggegaan. Jan D. Hij stuurde me de foto vanuit de States, hij was toen al niet helemaal lekker, zei die. Vier maanden later stonden wij, zijn maten, aan zijn sterfbed. Ben der nog niet goed van!)