Apres Tour. Nu maar robots in gaan zetten?

De TdF is afgelopen, het grootste wielercircus ter wereld is, voor dit jaar dan, ten einde. Nu nog drie weken de VdE en het WK. Nu ja, de najaarsklassiekers ook nog, natuurlijk, met a.s. zaterdag "San Sebastian" al! Ze, de TdF, heeft een, toch wel, terechte winnaar gekregen. Hij was dan wel niet de sterkste man in koers hoor, dat was hij zeker niet, maar wel de meest berekenende man, nu ja, de man met de meeste berekeningen in zijn aanloop naar de wedstrijd, in zijn voorgeschiedenis, zeg maar. Ik bedoel daar helemaal niet naars mee. Het team van Chris Froome, Sky, was het team waarin alles vooruit berekend en zo was. Een team dat zich had gefocust op het winnen van de TdF. (Dat zij daarnaast ook fraaie dingen lieten zien in bijvoorbeeld de Vlaamse wedstrijden, pleit alleen maar voor dat team.)
Wat ik er wel mee bedoel, met dat berekenen en zo, zijn niet alleen het verkennen van de etappes, en dat op de PC vastleggen en op de camera opnemen, maar elk mogelijk en onmogelijk detail doorberekenen en voorzien. Ten eerste was er de minutieuze zorg voor het materiaal en de voeding, de kleding en al die punten meer. (Gek: waar de renners van Sakso/Tinkoff een fraai soort "nethemd" dragen om de bidons aan de ploegmaten te vervoeren, doet Sky dat dan weer niet. Maar: als je af en toe even het gestuntel van de Saxo renners zag om dat ding om te doen, begrijp je het ook wel weer. Wat een gehannes was dat soms en wat een gevaar op valpartijen leverde het soms ook op!)
Maar, die coureur, Froome dus, las van alles af van zijn PC die op zijn stuur stond. Zij aantal omwentelingen per minuut, zijn wattage, de hellingshoek, zijn verbruik aan Kcal, zijn VO2 max, de verzuringsgraad, zeg maar, nu ja, noem het maar op. Als je hem zag fietsen, dan zag je hem alleen maar naar het asfalt staren. Verlegenheid? Op de weg letten? Kijken of er geen glas lag? Welnee, ik begreep dat hij, door zo te fietsen, zijn longen optimaal kon ontplooien en dus een beter ademhaling kreeg, oké, ik geef het op, jullie zijn gewoon goed, jullie hebben het door. Hij zou zijn longen op die manier dus beter kunnen ontplooien, zeg maar.
Maar hoe zit dat verhaal over die ketonen dan? Ja, dat weet ik ook niet. Maar ketonen, ik schreef er al eens over, zijn lichaamseigen stoffen, sterker we verbrandden ze zelf en die zijn dus niet verbooien! (Ze zijn nu gesynthetiseerd, wat een rotwoord om te spellen en komen a 3000 euro de liter op de markt.) Wat ze doen is meer energie leveren dan glucose en ook nog eens de eetlust remmen en daarom schijnt die Keniaan zo smal te zijn!
Zijn dat nu ook allemaal foute of verdachte dingen? Nee, helemaal niet. Froome is gewoon een goede coureur in een goede, en ook de meest dure, wielerploeg die er momenteel bestaat, een ploeg die de doelen had gezet om binnen zo veel jaar, meerdere malen de TdF te winnen. En, voor de derde keer is dat dus gelukt. (Wiggins een maal, Froome, tot nu toe, twee maal.)
Maar: is mijn/de vraag, is het fraai om te zien, die stijl van koersen? Dat hele gecontroleerde? Nu ja, nee, en eigenlijk ook wel weer wel. Ja, daar kan je, als lezer ook niets mee, met die opmerking. Goed, ik bedoel dat Froome himself, een soort robot* was. Helemaal gefocust op zijn doel. Het afmatten van de tegenstander en het moeilijk voor die tegenstander maken, dus. Mee zitten, geen trap te veel doen en zo. Een machineman, dus. Maar wel een leuke. Hij is beleefd, liet het gejoel van het publiek, nee, het Franse publiek, bijna langs zijn kouwe kleren afgaan en bleef begripvol. Hij toonde, op de tweede rustdag al zijn "waardes", al zijn gegevens die op diverse computers waren opgeslagen en ja, nu ja, nee, hij was nooit in verdachte cijfers gekomen. Heel open en heel eerlijk. Ja, die geweldige demarrage bergop, dat hoge aantal omwentelingen deden even aan het Armstrong tijdperk denken, heel even. Want, die laatste week, in de bergen, leek en bleek hij kwetsbaar en te kloppen. (Nogmaals: als hij Sint Wout niet bij zich had gehad, was het slecht voor hem verlopen, dat is duidelijk.) Maar nee, de tegenstanders waren niet capabel om hem stuk te rijden.

Ik beken: ik zie liever een Nibali, Quintana, Contador of Gesink fietsen: aanvalluh! Maak het publiek gek! Nee, zo win je waarschijnlijk geen Tour, maar het is wel verrekte leuk om te zien! Zaterdag de Classica San Sebastian, daarna Hamburg en dan de Vuelta. Heerlijk.
Overigens is mijn oudste jongen zo geïnspireerd geraakt door de TdF, wild voetjebal fan dat 'ie is, dat hij bezig is om een racefiets aan te schaffen. Een Bianchi maar liefst! Toe maar! Nu ja, de eerste jaren rijd ik hem er nog wel af, maar ja, dan wordt de hegemonie overgenomen. Hopelijk zal zijn zoon, onze geweldige kleinzoon Loek, weer het stokje van pa en opa overnemen en ook gaan fietsen?

*Het woord Robot is een Tsjechisch woord dat zoiets betekent als: 'Hard werken" en ja, dat heeft Froome toch wel gedaan!

De Tour is gedaan!

 

 

Tja, ik weet niet of dit bovenstaande invoegen van een video allemaal wel gaat lukken, hoor. Het is een video die ik weer kreeg van de Lotto/Jumbo ploeg, ik probeer het te importeren op mijn Blog pagina, maar hoe dan ook, mocht het niet gaan, je kunt het ding afspelen via mijn Feestboek pagina.
Maar ja, zoals je boven al las, de TdF is gedaan. Er is een goede winnaar, hoewel geen verrassende winnaar, dat zou Quintana geweest zijn. Hij was de man die voor verassing en aanval en strijdlust zorgde in deze fraaie etappe naar de Alp der Alpen.
Ik keek er vandaag naar samen met mijn geliefde, E. en met de oudste zoon, S. Die was apart overgekomen uit zijn woonplaats om eens gezellig naar het fietsen te kijken en het was een hele leuke middag. Het was ook een spannende rit natuurlijk, wees eerlijk. De Tour was eigenlijk wel gedaan, maar ja, er zouden nog verassingen kunnen komen en een heel klein beetje was dat ook zo. Quintana dus, die voor de aanval ging en die die beloond zag worden met een definitieve tweede stek in de Tour van 2015. Gesink en Mollema eindigden goed en staan bij de eerste tien in het klassement. Een goeie Tour voor Nederland, dus. Maar, wat veel indrukwekkender is, dat ook de winnaar van de Tour een NL'er is. Nu ja, het zit zo, Servais Knaven, winnaar van o.a. Parijs-Roubaix, is ploegleider van Froome. Maar ook de ploegleider van Contador is een NL'er, Steven de Jongh, ook oud coureur. De aanvoerder van dat fraaie Zuid Afrikaanse team, MTN-Qhubeka, is ook al een Nederlander, ene Michel Cornelissen, uit Mokum. Giant-Alpecin is een half Nederlandse ploeg, met die fraaie overwinning van Simon Geschke op zak dus ja, wij winnen ook. Nu ja, er zijn veel meer Nederlandse namen te noemen in elk geval.

Was het een heroïsche Tour? Mmm, ik weet het niet. Ik vond dat de 'kanonnen' te weinig deden (of konden doen) aan de suprematie van de slanke en ranke Engelse Keniaan. Froome is een terechte winnaar in mijn ogen. Hij heeft zich tot in den treure voorbereid op deze aflevering en heeft natuurlijk een enorme ploeg met heel veel poen achter zich staan. Dat mag. Kijk naar het voetbal, waar slechts de rijkste clubs kunnen overleven door slimme aankopen te doen. Dat is in het hedendaagse fietsen niet anders. De geruchten gaan natuurlijk al weer weken. Over Ketonen en rare aantal omwentelingen per minuut en over Watts per kilometer en lichaamsgewicht in kilogrammen. Het zal allemaal wel. Ik heb overigens vooral genoten van een Tour met leuke aanvallers. Geschke, vandaag met Pinot, gisteren met Bardet, met fraaie sprints en zo. Ik miste helaas Dumoulin, die was gevallen en ja, heel naar. Spartacus, Tony Martin, ze gingen allemaal er uit. Spektakel was er zat in ieder geval en een hoop enthousiasme langs de wegen. Maar, wat te denken van die magoggels die een Froome bespugen en begieten met urine? Dat doe je dus niet. Achterlijk volk!
Mijn man van deze Tour? Het zijn er twee: Sagan, die altijd van voren reed en Poels, die altijd van voren reed.
Sagan won de groene trui, Poels won de gele trui. Niet voor zich zelf, maar hij won hem wel voor zijn kopman. Die frêle Keniaan dus. Froome mag wel drie standbeelden voor onze Limburger oprichten en ze allemaal van edelmetaal maken, want zonder hem was hij verslagen. Hulde natuurlijk ook voor Mollema en Gesink. Het is al jaren her dat er twee landgenoten bij de eerste tien stonden. Meest tegenvallende renners? Pieter Weening heb ik te weinig gezien en wat Thomas Voeckler in deze Tour deed, geen idee, ja, veel tongen uitsteken, maar verder? Boasson-Hagen? Geen idee, alleen maar zien lossen. Loser van de Tour? Luca Paolini: betrapt op het gebruik van cocaïne! Hoe dom! Boef van de Tour was duidelijk Nibali: aanvallen als de man in het geel panne heeft en van de fiets moet en dan nog beweren dat hij het niet gezien had. Hij zat gvd achterom te kijken, toen Froome moest afstappen! Pechvogel van de Tour was Tom Dumoulin. Hij was zo gefocust om de etappe naar Huy (Hoei) te winnen maar viel met een bijna doodsmak uit! Geluksvogel in deze Tour: Greg Van Avermaat: hij ging op de tweede rustdag terug naar België, ze zijn de blijde ouders van dochter Fleur, geboren op de twintigste juli!

Morgen naar Parijs. Ik heb de kaart 312 Local (Michelin) al bekeken. Een mooie slinger van bijna 110 kilometer onder en door de Lichtstad. Pas om vier uur begint het circus, overigens. Nu ja, der is toch verder geen ruk op de Tv en ik werk voorlopig ook niet meer. Maar da's een ander verhaal.

Slechte trillingen van de dinges, vat je?

 
Wie kent de schilder Terpen Tijn nog? Nee, nee, niet meteen in de kunstcatalogi op de boekenplanken van je studeerkamers gaan zoeken, hoor. Nee, ook niet massaal naar het Stedelijk of naar het Boymans van Beuningen rennen om te zien wie die schilder nu ook weer eens was. Nee, de man, de naam, is een van de vrolijke bijfiguren uit de "strip", nu ja dat is heel oneerbiedig gezegd, maar uit de "met plaatjes verluchtigde" literatuur reeks over ene Tom Poes en heer Ollie B. Bommel van Marten Toonder. Die fraaie figuur, Tijn dus, is een van de leukere types in de "Bommel" verhalen en dat wil wat zeggen. Met figuren als Wammes Waggel, Professor Prlwitzkosky en meer van dat volk, is hij toonaangevend in de (vrij) weinige strips, zeg ik oneerbiedig, waarin hij figureert. Zeggen mijn gabbers, ik hoor het nu al, "L.. nou niet zo veel man, vertel nou eens." Nou ja, wat te denken van Hyper en Super en de Markies de Canteclaer, die fijnzinnige dichter? Ik citeer uit zijn "verzamelde poëmen"
Dit is de tijd van Knar, de Gakker,
Die onbesnaarde, rauwe klant,
Die met een botte bollenknakker 
Koerst door kleffend klonterland
[...]
zo gaat het nog wel even door.

Nu ja, de schilder, Terpen Tijn dus, had het steeds over het: "al dan niet hebben van 'goede' of 'slechte' trillingen van de dinges en zo", als hij een van zijn meesterwerken maakte. Trillingen is "Vibrations", in het Engels en de Beach Boys, dat watten groepje met die kleutermuziek, had ooit een nummer dat "Bad Vibrations" heette. Nee, ik had en heb niets met die surfers muziek, hoor. Maar het kwam wel weer boven drijven, vandaag.
Maar goed, ik had het profiel gelezen van de etappe van vandaag, had mijn "Michelin Local" kaart, schaal 1:150.000, nummer 333, erbij gepakt en had gezien dat de karavaan in de buurt van het dorpje Allemont zouden komen. Allemont is een stadje, nu ja village, dorpje dus, dat niet al te ver van Bourg d' Oissans afligt en dat Bourg etc. ligt dan weer aan de voet van de Alp. Ik vreesde het ergste en dat gebeurde ook, dus. Het peloton ging via Allemont en de stuwdam van het Lac de Vernay, de stuwdam heet Barrage de Vernay, naar boven en ik keek en ik kreeg die "slechte trillingen" vat je? Nee, dat doe je niet, natuurlijk niet, in elk geval nog niet. Ik weet niet of jij, de enige lezer van mijn schrifturen, de etappe hebt gezien, in ieder geval dat stukkie naar boven? Nu ja, ik wel en ik heb dat stukkie naar boven, meerdere malen moeten fietsen. Ik werd der helemaal krankjorum van, van dat stukkie naar boven. In mijn gedachten waren er wel zeven of acht van die walgelijke bochten naar boven op een heel walgelijk steil stuk klimmen. Het is een rot stuk. 
Maar nu zag ik de mannen van het fiets gebeuren naar boven rijden alsof ze nog even een boodschapje gingen doen boven. Dus ja, ik herinnerde me opeens weer hoe slecht ik daar zat en hoe de zon op mijn helm brandde en hoeveel dorst ik had, hoeveel pijn mijn benen deden, hoe ik liep te scheelden en te vloeken, om die rot klim en die achterlijke die me dat stuk op deed klimmen en hoe ik naar het einde snakte, maar, dat einde was nog helemaal NIET in zicht. Boven gekomen na die nare Barrage, reed ik, net als de profs dat vandaag deden, maar net aan iets minder snel, en dat is dus cynisch, nog een stukje op zogenaamd 'Frans' vlak terrein. Klimmen en dalen dus. Waar de mannen vandaag begonnen aan de klim naar de Glandon, moest ik, ik reed helemaal alleen, haaks rechts af naar het "Oz Station", waar wij onze tenten hadden opgeslagen in een overigens heel fraai appartementsgebouw. 
Oz station is geen trein station, overigens, maar een wintersportplaats, een station waar diverse bergbanen samenkomen, van die kabelbanen, dus. Dus, ligt het, ja, logisch, in de hoogte. Vanaf de Barrage en dat stukje "vlak", was het nog eens een kilometer of acht klimmen a 13%. Het omgekeerde van de Alp, dus. Da's dertien kilometer aan acht procent, gemiddeld. Het is, naar Oz dan, kortweg, een pokken klim, met veel bochten en zuks waar je helemaal stuk op gaat. Ik ben op die klim naar Oz station wel honderd keer gestorven en heb zwarte sneeuw gezien, heb tot op het bot geklommen, ben helemaal naar de klo... gegaan en had vanaf die dag een idee wat afzien ECHT was. 
Afzien, lieve lezer, is het voorstadium van sterven en ja, val me maar aan, maar ik geloof het echt. Ik ben bijna dood gegaan op dat vreselijke stuk naar Oz Station. Ik kwam langs een begraafplaats, dat van het dorpje Oz en ik wilde er met graagte liggen, zo diep was ik gegaan die dag.
Dus ja, ik keek vandaag naar die klim op de Barrage de Vernay, ik zag, iets later, de bordjes die richting Oz station aangeven en ik voelde de pijn, de angst en de bijna paniek weer waar ik ooit mee werd geconfronteerd. Ik ga er niet moeilijk overdoen, maar hadden we NIET in Oz station geslapen, met die vreselijke slotklim elke maal weer, dan had ik misschien wel vaker in de Alpen willen rijden. Het maatje die de slaapplek had uitgezocht en trouwens al die mannen die er toen bij waren, wel met klimbenen uitgerust, waren het, na het twee maal klimmen van die vreselijke finale, ook wel beu en ik wachtte hen, die derde keer op aan de voet. Met de auto en de fietsdrager.

Nee, ik kom misschien ooit nog wel eens in de Alpen of zo. Maar nooit meer in Oz  Station. En de Barrage de Vernay: nee, nooit meer. Het is geen klim, maar wel een pokk.. ding, nu ja, ik vertelde het al. 
Zaterdag naar de Alp. Ik ga kicken. Ik ben derop gerejen, zwaar, maar in verhouding beter te doen dan die effing klim naar Oz!

Klimmen en Dalen deel 2

In de regen op de Col d' Ornon.

Weet je wat de pest is aan klimmen? Daarna moet je weer dalen!
Weet je wat de gein is aan klimmen? Daarna moet je weer dalen!

Tja, klimmen en dalen. Deze opname is dus vol in een klim gemaakt en net als in het vorige plaatje, de Hallembaye, zie je niet tot nauwelijks dat het steil naar omhoog gaat. Ik hoop dat ik in dit Blog iets meer "kleem toe feem" kan leggen dan in het vorige schrijfseltje. Mijn klim capaciteiten zijn "niet hil", zeg maar, maar ik kan wel naar beneden komen, hoor. Nee, ik ben geen Paolo Salvodelli, die ooit twee maal winnaar van de Giro was en in zijn tijd bekend stond als "Il Falco", "De Valk", om zijn enorme gedurfde dalers capaciteiten. Nee, dat ben ik nou ook weer niet, maar ik durf wel een stukkie hard naar beneden te gaan. Sneller dan sommigen, vaak. Ik heb veel geklommen maar moest natuurlijk ook veel dalen. De cursieve woorden boven het stukkie van vandaag geven de gevoelens aan van vele fietsers die vaak dus een hekel hebben aan klimmen en anderen die een hekel hebben aan dalen. Ja, ze zijn er en meer dan je denkt. Mensen kijken af en toe zo een enorme diepte in en ja, ik begrijp dat je een beetje overmand wordt door het gat waar je in duikt.
Ik had/heb dat nooit gehad en zal het hopelijk nooit krijgen. Dalen is geen kunst. Je hoeft er niet al te veel voor te doen, behalve op je fiets te blijven zitten en een beetje lef te hebben. Nu ja, ik maak het nu wel heel eenvoudig, hoor. Nee, anticiperen, dat is de truc. De afdalingen die ik deed waren voornamelijk in de bewoonde wereld. In Limburg en de Ardennen en de Alpen. Daar, in die afdalingen kun je verwachten dat er meer verkeer is, fietsers, automobilisten, motorrijders. Veel tegemoetkomend verkeer ook. (In de TdF is dat natuurlijk niet zo)  Dus daar moet je op letten, natuurlijk. Maar, dat kon ik goed. Ik heb daar, nee, ik sla me niet op de borst, maar het is een ding, gewoon een gevoel voor, voor dat anticiperen. In de afdaling van de "Haute Levee", een nare en steile Ardennen klim, reed ik, in de afzink, tegen de honderd in het uur. Met mijn kont op mijn stang, met mijn kop onder mijn stuur, met een hand aan dat stuur van mijn geliefde en helemaal vertrouwde fiets en met de andere hand aan mijn bidon om wat te drinken en zo passeerde ik een paar auto's, terwijl ik in en uit voegde in het verkeer. In Stavelot, waar de afdaling uitkwam, moest ik stoppen voor het rode licht. Ik rook verbrand rubber, keek een beetje dwaas om me heen waar die geuren vandaan kwam en een maatje, dat net na mij beneden kwam, wees me op mijn remmen en zei dat ik heel voorzichtig aan mijn velgen moest voelen! Die waren kokend heet. Maar ik wist toen wel, dat ik durfde dalen! Ik had dat lef en ik kon anticiperen! Ik daalde ook wel eens af in de Limburgse heuvels, maar ja, dat ging vaak niet sneller dan zestig in het uur, dus dit was wel wat, zo rond de honderd, want ik had enorm zitten kicken!
We klommen vaker en daalden dus ook vaker af en ik was er gewoon goed in. We gingen, later, de Alp doen en de "Col d’ Ornon" was, de dag ervoor, onze opwarmer. Ik kwam, natuurlijk, niet als eerste boven maar, eenmaal boven gekomen deden we dezelfde weg terug en daalde ik goed. Tijdens de afzink begon het opeens op zij Frans, te hozen! Ik reed voorop maar in een haarspeldbocht voelde ik hoe mijn voorwiel bijna weg glipte, er was een riviertje ontstaan op die afdaling, en ik moest dus uit alle macht (en instinctief) corrigeren en ik haalde, geschrokken, mijn tempo er wel wat uit. Met een bandje van tweeënhalve centimeter breed reed ik ongeveer zeventig per uur door de bochten die opeens een beekje werden.

De dag erop gingen we de Alp aan. Geen bijzonderheden, overigens. Ik kwam boven maar lees mijn boek "De Berg", verkrijgbaar onder "IBAN 9789048427123" er maar eens op na. Die afdaling ging vaak tegen honderd in het uur.   

Tja, dat dalen! Weet je, je "fietsers", van alle slag, krijgen dus een adrenaline kick van dat afdalen! Of het nu van de Bemelerberg is, of van de Daalhemmerweg, op weg naar Valkenburg, of van de Hallembaye richting Maastricht. Ik heb ooit, in de afzink van die "Col d'Ornon", voordat de regen begon, heel even tegen de negentig in het uur geklokt, toen was het nog net aan droog. In de afdaling van de Alp heb ik, in een heel recht stuk, honderd per uur gereden. Dat duurde niet lang, ik vertelde het mijn meissie ook maar niet, dat heb ik toen ook niet gedaan, ze zou zich zorgen kunnen hebben gemaakt, maar man, man, man, wat een gevoel is dat! Met honderd, echt gemeten, honderd kilometer per uur een bocht in sturen op bandjes die bloedheet zijn en maar 25 mm breed. Ik krijg der nog wel eens iets speciaals in mijn broek van, als de heren lezers me begrijpen!

Klimmen en Dalen (1)

Ofwel: de angst voor de klim en de kick van de afdaling.

Kijk uit: ik begin met een stukkie cultuur:
"Een heer die de straat afdaalt
een heer die de straat opklimt
twee heren die dalen en klimmen
dat is de ene heer daalt
en de andere heer klimt [...]"
Dit is uit een deel van het gedicht: "Alpenjagerslied" van Paul van Ostaijen, een Belgische dichter, die van 1896 tot 1928 leefde en, zoals het een goed dichter of romancier, in die jaren betaamde, overleed aan TB. (Nee, da's niet grappig bedoeld, maar het gebeurde veel en zo.Van TB en honger doodgaan, dat waren kunstenaars ziektes.) Die Van Ostaijen is helemaal niet zo bekend geworden tijdens zijn leven, maar in de latere jaren werd hij behoorlijk gevierd. Ik lees zijn "gedichten", het zijn meer bouwwerken overigens, graag want ze hebben veel humor en zijn krachtig en hebben vaak een typografie die heel leuk is. Een bekend strofe van hem is: "Boem, Paukenslag", waarmee hij het bombarderen van de Duitse kanonnen, in 1914, op zijn stad, Antwerpen, bedoelde of wilde uitleggen. (Google eens op: "Singer Naaimasjien, of Loflied op een Singer, of op wat ik al noemde: Het Alpenjagerslied")
Goed, nee die Van Ostaijen heeft noot de TdF gereden en er misschien ook nooit over gelezen. (Maar: Google hem maar eens, nogmaals het is leuk om te lezen.) Het fragment dat ik gebruik over klimmen en dalen is even een opkontje om mijn verhaal van gisteren, dat ik niet live heb gezien, toe te lichten. Dat ging over de val van Geraint Thomas in een "ravijn".
Nee, ik heb het niet echt gezien. Niet life. Door omstandigheden waren de E. en ik al vroeg in de ochtend naar een ziek familielid gemoeten, (ma/schoonma, dik in de negentig, die opeens slecht lag) en in de late namiddag hadden we een BBQ bij een echte vriendenclub. Gelukkig bleek ma, zoals ik haar ook altijd noem, weer aardig opgeknapt, dus we durfden het aan om naar de "Braai" te gaan. Het was stikgezellig en helemaal goed en een van de momenten in je bestaan dat alles goed is!
Kijk, als je bij zulke goede vrienden met aanhang bent, dan ga je natuurlijk niet naar de Tv lopen kijken, maar tegen een uur of half zes, tegen het einde van de etappe, vroeg ik een van de vele vrienden of die even op zijn mobiel, die met allemaal van die functies, wilde kijken naar de rit uitslag. Hij zette het ding aan, gaf hem aan mij, hij pakte nog een biertje en een stuk kip en ik liet mijn vingers over het scherm wandelen. (Ik had ze eerst helemaal schoon gewassen, natuurlijk, hoor.) De etappe was nog niet helemaal gedaan, maar er was een "filmpje". Een filmpje waarin je zag dat de maat van Chris Froome, ene Geraint Thomas, het ravijn indook!
Mijn God, toch weer niet zo een verhaal als over Pedro Horrillo, die meters diep was gevallen en waarvan een collega coureur zag dat zijn fiets tegen een vangrail stond? Geen verhaal over Willem van Est, die "zestig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep?" Niet weer een drama als toen met Fabio Cassartelli? Gelukkig niet, bleek later, we waren ondertussen alweer thuis, we hadden de BOB rol vervuld en de vrienden thuis afgeleverd en ik struinde het net af naar beelden en verhalen. Het is weer zo een typisch wielrenners verhaal. 
Het slachtoffer, Geraint Thomas: Quote: "Ik kreeg een dreun van Warren [Baguille], die zijn remmen voelde blokkeren, mij aantikte en daardoor kon ik mijn stuur niet meer houden, gelukkig, knalde ik met mijn hoofd tegen een elektriciteitspaal, die mijn val remde en daardoor viel ik maar een paar meter diep. Maar ja, dat gebeurt in het wielrennen." Unquote.

Laat het even bezinken: je gaat met tachtig per uur op je muil, duikt tussen het publiek door over een vangrail, gelukkig voor jou kom je met je hoofd tegen een lantaarnpaal terecht, die je val remt en je kruipt, een halve minuut later, weer op je fiets en gaat verder met afdalen! Nee, ik weet wel, ik mag niet meer zeuren over andere sporters, die na een halve rol, een ingegroeide teennagel of een gemiste opslag bal, gemiste put of een gebroken snaar van de tennis racket al ter aarde zijgen en door de 112 worden opgepikt en dan zeven maanden in de ziekte wet lopen, maar ja, dit is toch wel van een andere grootte!
Ik ben zelf redelijk gehard in en door het fietsen. Ik ben geregeld op mijn plaat gegaan, ook wel eens in een afdaling met zeventig per uur en heb meters behang ingeleverd op Nederlandse, Limburgse, Waalse en Vlaamse straten of paden. Tja, dat hoort bij het fietsen en daar moet je niet moeilijk of zielig overdoen. Anders moet je maar niet gaan sporten, maar moet je gaan tennissen, schaken, bridgen, dammen, strand tennissen of vissen of zo.

Maar goed. Ik kom wel even terug, in dit deel een dan, over klimmen en over dat dalen, dat komt nog in een volgend verhaal. Ik ben geen klimmer, dat weten jullie, die me kennen ook wel, ik heb dat vaak genoegd gezegd en geschreven. Mijn lijf is geen klimlijf, integendeel. Oh ja, ik kom wel boven, ik heb genoeg hoogtemeters gedaan, maar man, wat beangstigd dat klimmen me altijd weer! Ik, nu ja, jullie ook, zien dan op Tv zo een klim opdagen vanaf een Tv camera op en motor. Onder in beeld verschijnt dan, ik noem maar wat: "Col de Cote, 7,5 Km, a moyenne de neuf procent." Dat zegt veel mensen geen moer, dat begrijp ik. En, als je dan de Froomes, de Nibalis, de Quintanas en de Gesinks naar boven ziet speren en nog eens een versnelling ziet plaatsen en als je dan de beelden ziet, dan denk je: 'Wat urineren, (ik blijf netjes), die fietsers nu dat het zwaar is? Het lijkt toch vlak?' Ja, maar dat komt omdat die camera (motor) ook op de klim is, op dezelfde stand staat en dan lijkt de opname behoorlijk vlak!
Tja, dat denk je dan, tot je het zelf gaat doen. Beelden bedriegen, hoor. Echt. Wat er uit ziet als een makkie is vaak een moordende klim. Ik ga even verder over onder andere de Hallembaye, een klim die tussen Maastricht en Luik in ligt. (Zie afbeelding) Het is de N671. Je ziet hem al liggen van af Lixhe, een dorrepie van niks. Maar daar legt 'ie dan, je ziet hem al een kilometer van te voren. Het gaat steil omhoog, gemiddeld dik zeven procent met een maximum van 12 per honderd! Het geeft angst als je hem ziet liggen: venijnig zwart asfalt dat strak naar boven loopt. Het verkeer (vracht- en personen wagens) dat met negentig in het uur aan je voorbij raast naar de top, maakt de klim er ook niet leuker op. De weg is over het algemeen bezaaid met grind en zo, boven is een steengroeve, veel gebroken glas en plastic, zodat je steeds je bandjes moet schoonvegen, en ja, Belgische wegen zijn gewoon slecht, zei ik eufemistisch.


(Ik geef toe, op de foto lijkt de klim wel te gaan, maar vergis je niet, hoor, het is een kreng van een klim! Probeer het maar eens.)

De Kannibaal, die baron werd

Wie (her) kent hem niet, nu ja, de mensen van mijn generatie dan? Hij heerste in het wielrennen van de jaren zestig en zeventig, zoals maar weinig renners dat ooit voor hem, maar zeker niet na hem, deden. Hij won vijf maal de TdF, vijf maal de GdI en een keer de VdE. Drie maal werd hij wereldkampioen, zeven maal won hij Milaan-San Remo en vijf keer Luik-Bastenaken-Luik. Nu ja, de koersen die hij niet won kunnen op de vingers van een hand geteld worden: Parijs-Tours, die won hij nooit, en hij heeft nooit gewonnen, maar ook  Bordeaux-Parijs won hij noot. Maar dat laatste kwam omdat hij daar nooit aan deelnam. Merckx won in totaal 525! wedstrijden/etappes. Denk je dat eens in! Hij wilde niet alleen winnen, hij kon ook alleen maar winnen! (Hm, rare zin.) Maar, in ieder geval: hij werd "De Kannibaal" genoemd, door al die zeges die hij bij elkaar haalde. Zijn tegenstanders waren daar niet blij om, natuurlijk, da's begrijpelijk. Maar ook zijn ploegmaten hadden de nodige kritiek op hem. Zo liet hij Martin van de Bossche, een goede knecht, bijvoorbeeld niet de zege in een etappe waarin zij met zijn beiden als nummers een en twee over de meet kwamen, maar Eddy wilde die ook winnen, zonder enig voordeel in klassementen overigens. Van de Bossche zei toen iets als: "een groot coureur kan een groot gebaar maken tegen een kleine renner", zoiets, maar de Kannibaal wilde gewoon zelf winnen!
Maar: het staat wel vast dat Eddy Merckx de meest belangrijke coureur ooit is geweest, zonder twijfel. Hij reed in de jaren dat het "hippe" volkje nog onder invloed was van de "Flower Power", net aan de hash ontdekten en dat in die dagen de eerste maanlanding plaatsvond. Niets kon hem deren. Na de afloop van zijn carrière benoemde de koning van België hem tot Baron Merckx. Terecht!

Heeft de baron een opvolger? Nee! Nu niet en nooit niet. Het zal noot gebeuren. Hij staat eenzaam en alleen op de hoogste plek op het wielerpodium. (Oh ja, hij is een keer "betrapt" op doping, in Italië, maar het verhaal hield geen stand en hij werd, hoewel uit de GdI gezet, verder vrijgesproken. Zou Froome, de man in het geel, ooit een opvolger van hem worden? Nee, nee, nooit. De geboren Keniaan is een man die alles focust op de TdF. Dat deed LA ook, trouwens en daarom komen ze nooit in aanmerking voor de bijnaam: "de grootste".
Froome, ja, daar moet ik het over hebben. Ik mot hem niet. Net "asdat" ik LA niet most! Beide renners zijn/waren te gelikt, te mager, te vlot, hadden een veel te hoog beenritme en zagen nauwelijks af. (Zelfs de baron zag af en moest af en toe aan de zuurstof, de O2, zeg maar.) Deze huidige man in het geel, versnelt waar niemand kan versnellen, rijdt de zaak op een hoop waar niemand dat kan. Hij is van de SKY ploeg, de meest dure ploeg uit het prof peloton. Een  ploeg die niet zo veel wint, maar waar men wel heel belangrijke koersen wint. Een ploeg die een beetje in opspraak raakt. Dat kan, dat gebeurt veel. De ploeg is zo rijk dat ze, misschien hé, ik zeg misschien, wel eens voeding supplementen zouden kunne gebruiken die zo duur zijn dat andere ploegen ze niet kunnen veroorloven en ja, ik heb het over de veel besproken "Ketonen". Dat zijn lichaamseigen stoffen. In het kort: ik ben geen chemicus, maar Ketonen komen vrij bij vetverbranding. Ze zijn pas sinds kort op de markt, hoor. 3500 euro per liter, begreep ik. Wat ze doen is dat ze je meer energie leveren dan "glucose", suikers zeg maar, en dat ze helpen bij je eigen vetverbranding en je "laten af vallen." Waar? Niet waar? Ik zie hoe mager die Froome is, hoe hard zijn minder magere ploeggenoten door kunne fietsen en ja, ik ben een fan van complotten en zo. Maar: is het bedriegerij? Ik weet het (nog) niet. 
Gesink viel weer eens, "gelukkig op een dikke Spaanse toeschouwer", vertelde hij. Mollema raakte het pad ook wat kwijt, maar ja, ze staan nog "goed" in het klassement. Verder is het sukkelen bij Jumbo/Lotto en mijn favoriet: John 'Beton' Degenkolb. Nu ja, "Parijs is nog ver", denk ik dan maar!

De "Barrage" en minkukels op de fiets

Fietsers, het is een gehaast volkje, blijkt wel weer. Niet alleen tegenwoordig dus, maar ook toen al! Hier steken ze, in groep de: nog niet gesloten, of de: nog niet geopende "barrage", over. Barrage: Frans woord voor "afsluiting" of "tol", in elk geval voor "wegversmalling".
Het schijnt dat er bij onze zuiderburen nog al wat ongevallen gebeuren doordat het (vaak jongere) fietsvolk toch door de "barrage" van de spoorbomen fietst. Dus hebben ze in een spotje, van het Algemeen Nut, hun fietshelden van de weg (Boonen, Van Marcke, Van Avermaat en zo) een tekstje in laten spreken om toch echt te wachten tot het licht weer groen is en de trein voorbij is. Ik heb gen statistieken over hoeveel doden of gewonden er jaarlijks bij dat soort ongelukken in België vallen, hoor. Ik ben te lui om dat op te zoeken, maar het zullen er best wel veel zijn, anders ga je niet zo een campagne aan, denk ik. Voor NL weet ik het ook niet, zie reden boven, nu ja, ook moeilijk vindbaar, maar ik las wel ergens dat de kans dat je via of op je fiets verongelukt, boven je vierenzeventigste sterk toeneemt, dus ik heb nog een jaar of dertien of zo te gaan.
Zoals je ziet zijn deze beroepscoureurs er ook niet vies van om een "paaltje" te pikken. Maar ook de gewone, nu ja, de dagelijkse, fietsgebruiker, gaat veelvuldig in de fout. En: nee, ik ben niet heiliger dan de Paus, nee, eg nie, ik rij, 's morgens tegen vijven, op weg naar het werk, ook door rood, maar ja, dan is er helemaal nog geen verkeer te zien en ik hinder niemand. Maar, ik wordt wel steeds linker op die achterlijke lui, die wel alle verkeerslichten en verkeersborden negeren en dan maar, al bellend of "Append" of "Whateverend", door rood rijden en bij voorkeur tegen de stroom in! Bij voorkeur in de schemering, of in het duister, en dan natuurlijk zonder verlichting op de fiets. 
(Ik ben nogal "handig" op de fiets. Ik rijd dan bijna tegen zo een magoggel in. Hij/zij schrikt zich rot, denkt dat ik hem niet gezien heb en begint te remmen en te stuiteren en uit te wijken, al maar brullend: zie je me niet? Op het laatste moment spring ik dan op de fiets iets zijwaarts en geef de idioot/idiote een elleboogje mee. Het resultaat kun je voorspellen. Nee, niet aardig. Maar: een leermoment voor hen! En: succes verzekerd!)
Maar goed, dat ging dan even over de "huisje-boompje-beestje" minkukels op de fiets. Wat te denken van een man als LA? Ja, Lance Armstrong? Die reed vandaag gewoon de hele of een deel van de TdF etappe van morgen. Omringd door anderen en zo. Ja, ik weet het, hij deed het voor zijn stichting, ik schreef er eerder al over, want een stichting die deelneemt aan ca onderzoek, daar is niets mis mee. Maar ja, hoe brutaal kun je dan zijn? Je bent in de hele TdF uitgepraat, ik houd het heel netjes nu, zelfs Sinter Maarten Smeets gelooft niet meer in je en je komt toch nog fietsen in Frankrijk? Een land dat je al je hele leven verketterd hebt? Een land, dat alleen al apart voor hem, de guillotine straf wel weer in had willen voeren? Ben je dan: brutaal*/een domoor*/niet empathisch*/een minkukel*/of heb je gewoon poen nodig?
Ik was stomverbaasd dat ik hem zag staan met al die horde, zich totaal prostituerende, verslaggevers om hem heen. Ik heb de man nooit gemogen, heb dat al vanaf de beginjaren van zijn profcarrière beweerd, veel van mijn vrienden en kennissen vonden dat ik overdreef en ik heb er ruzies over gekregen, en ik vond het allemaal helemaal niet zo gek dat hij een "tricheur" een bedrieger was. Want, hij heeft de zaak gewoon, jaren lang, besodemieterd en verne... en de door mij zo geliefde wielersport in een verdomhoekje geduwd. Die journalisten smulden, toen, daarvan. En dus dan ga je, als journalist, die man ook nog eens weer in de "limelights" zetten? 
Je zou zo zeggen dat de journalisten erger zijn dan de advocaten die topcriminelen verdedigen. Ik werd er niet goed van, in ieder geval!

Maf en naar (Tour 2015)

Tja, zo was het ooit! Deze foto is genomen in de tijd "dat de dieren nog spraken", zoals de Vlaming dat zo graag zegt. Er waren in die tijd, zeg maar, nauwelijks ploegleider wagens in de Tour, De mannen moesten het vooral zelf allemaal uitzoeken. Ze kregen te eten mee bij de start, dat ging in de rugzakjes, ze namen twee "tubes" mee, die rond de schouders zaten als krakelingen, ze pakten een bidon of twee, vaak aan het stuur bevestigd mee en ja, dan maar op pad voor een dikke driehonderd of soms wel een kleine vierhonderd kilometer! Mannen, toch! Nu ja, dat is gelukkig allemaal een beetje minder en allemaal flink verbeterd en zo. Gelukkig maar, toch?
Maar dat de TdF blijft verbazen en blijft verassen blijkt ook weer iedere dag. Nibali lost in elke bergetappe, Mollema valt zelfs aan, Gesink rijdt als een jonge "God", bijna helemaal herboren, in het rond. Allemaal mooi en fraai en het bekijken waard. Genieten en plezier!
Maar, ondanks alle euforie rond de prestaties en de fraaie beelden en de waanzinnige etappes, zoals die van gisteren waarop de Froome himself de benen nam, overheerst er ook wel triestigheid. Buiten alle valpartijen en zo. Veel triestigheid vooral rond Ivan Basso. Na een harde stuiterpartij op de kasseien bleef de al wat oudere coureur, hij is 37 nu, last houden van zijn scrotum, van zijn testes, kortweg de ballen. Bij coureurs, m/v, hebben de geslachtsdelen veel te lijden, hoor. Geloof me op mijn woord. Vooral bij de dames kan het flink zeer doen aan het "zitgedeelte" van die organen, maar ook mannen hebben vaak last van pijnen en pijntjes en van mindere doorbloeding van het "lid", za'k maar zeggen!
Bij Basso werd er nader onderzoek gedaan en hij bleek inderdaad een tumor te hebben aan een van zijn teelballen. Ca, zelfs, niet zo maar een gezwel maar echte ca in een van zijn teelballen. GVD, denk je dan. Hoe erg moet voor die man (en zijn gezin) zijn? Hij is met onmiddellijke ingang uit de Tour naar Italië vertrokken, waar hij, met succes, geopereerd is. "Tutto Bene", liet hij weten en lachte er bij op de website.
Maar is dat zo? Is alles wel Tutto Bene? Hopelijk wel, maar ja, met ca? Nu ja, ik trap geen open deuren meer in, iedereen weet wat het is! Ik ben normaal gesproken een mens die het beste gelooft van de mensen, ik ben geen overdreven achterdochtig type, hoor, maar als het gaat om wielrenners, dan ben ik zo als die filosoof die iets in de geest van: "Hoedt u voor de Grieken als ze met geschenken komen" zei, of de man, die vertelde dat: "Alle Kretenzers leugenaars zijn", nu ja, zoek daar maar eens op op Google.
Ik trok de lijn van Basso even door naar de man die zeven TdF's won. Ja, hij is geschrapt uit de boeken, maar hij won wel zeven maal de TdF.* Deze man, zijn naam is helemaal verketterd, maar zijn naam is nog steeds Lance Armstrong. Ook hij leed aan de ziekte waar aan Ivan Basso nu is geopereerd. Bij de Texaan was de ziekte nog uitgezaaid ook, naar zijn hersenen, waaruit zijn latere "maffe", om het maar zwak te zeggen, gedrag misschien wordt verklaard. De moeder van Basso leed, is ook overleden aan die k.. ziekte en Armstrong maakte het voor haar mogelijk om een draagbaar levenseinde te krijgen. Daarna werden Basso en hij ook nog eens ploegmaten!
"Oh, je lu.. het gedrag van Armstrong helemaal goed?", hoor ik nu al, op mijn FB pagina! Nee, nee, helemaal niet. Een bedrieger is een bedrieger, simpel. Maar de LA Foundation heeft veel goede dingen gedaan. Daar spreekt geen mens meer over. Maar, alleen het feit al dat hij de moeder van een maatje een beter levenseinde aan kon bieden? Dat maakt hem, in mijn ogen, al een beter mens.
Nee, het was een zondaar, een matennaaier, natuurlijk, maar ik ken ook zondaars die nu bazen zijn van banken en van republieken en die hun spaarders of hun volk verneu..., of van regeringsleiders die geen enkele belofte nakomen. Dat soort mensen/criminelen vind ik veel erger dan een topsporter die zich niet aan de regels houdt!

* Als ze trouwens elke winnaar van de TdF, die wel eens naast het potje geplast heeft, zouden moeten schrappen uit de uitslagen, dan zouden ze het met een blanco lijst van TdF winnaars moeten doen, ben ik bang voor.

Rare Tour, 2, en over Vallen!

(DIT IS MIJN 2OOSTE BLOG OP LUCAS FIETST EN SCHRIJFT! DANK JE, DAT IS LIEF VAN JE, MAAR IK DEED HET GRAAG)

Ja, het was me wel allemaal wat. Ik heb natuurlijk, nu ja, jullie als TDF volger ook wel, gemerkt dat er wel eens eerder mannen die in het geel reden, de koers hebben moeten verlaten. Ik herinner me nog Luis Ocana, boven die n moet overigens zo'n vrolijk plat liggend s je staan, die in de afdaling van de Col de Mente, op de tweede e moet dan weer zo'n vervelend streepje naar rechts boven staan, op 120771 vreselijk viel en de strijd, in het geel, moest staken. Merckx, die tweede stond, weigerde het geel aan te doen. Nadat Hinault de strijd had opgegeven deed Joop ook niet het geel aan. Dat was sportief. Ook weet ik nog dat ene Pascal Simon, ook in het geel, in 1983 de pijp aan Maarten gaf omdat hij een schouderblad had gebroken, waar hij overigens nog een dag of wat mee door was gereden. Ook Laurent Fignon, je weet wel, die met die staart en die bril,en ook al overleden, deed het geel ook niet aan. Goed, tragisch en raar allemaal, maar ja, zulke dingen gebeurden wel eens. Maar het uitvallen van twee gele trui dragers in een week in een TDF zoals dit jaar is wel uniek, volgens mij. (Cancellara en Martin.)
Ja, vallen, ja, dat is inherent aan fietsen. Wie wel eens op een fiets zit, vooral zo een met een krom stuur, weet dat je minimaal een maal per jaar op je plaat/muil/kersepit/kokosnoot/smoel, nu ja, noem maar op, gaat.
Ik ben geen filosoof hoor, echt niet, ik ben geen IWAB*, niet te verwarren met IBAB*, zie lager,  maar ja, ik denk wel eens en zo, op de fiets heb je wel tijd daarvoor. Over vallen en zo. En waarom het vallen erger wordt naarmate je harder gaat. Zoals tijdens die vreselijke valpartij naar Hoei/Huy, waar onder andere "Neerlands hoop", Tom Dumoulin zo ontstellend hard op de voornoemde lichaamsdelen viel. (Het gaat weer beter met hem, hoor. Hij traint alweer, geloof ik gehoord te hebben.)
Indien je heel religieus bent, zul je het met mijn stelling niet eens zijn. Nee, ik val het geloof, welk geloof dan ook, niet aan, je weet het ik doe niet aan politiek en aan religie in mijn schrijfseltjes. Maar, het gaat om "The origin of species", ofwel de evolutieleer, die in vele gezindten en in vele landen nog steeds wordt ontkend en, sterker, waar de aanhangers van die evolutie theorie soms worden vervolgd met alle nare effecten van dien.
Kijk het is maar mijn mening, houdt dat goed in de peiling, het is allemaal mijn mening en het zijn alleen maar mijn gedachten, dus hang er geen nieuwe religie aan op en kroon me dan niet tot de nieuwe paus van die religie. (Hoewel: Lucas de eerste? Hm, het heb wel wat.) Maar goed. De mens is ontstaan in en door een natuurlijke beweging, de evolutie. Eerst waren er amoebes, eencellige wezens, die werden twee- en meer cellige, nu ja, ga zo maar door. Uiteindelijk kropen we uit de bomen, al dan niet gelokt door prettiger dingen op de werkvloer en gingen we, steeds meer recht opstaand, verder. Dat duurde eeuwen, hoor. Net zo als het beslissen of Griekenland in de EU blijft en of we ooit de centen van hen terugkrijgen. (Geloof je het selluf?) Lopen, en vooral jagen achter herten en gazelles en zo, bleek al gauw niet snel genoeg te gaan en ook te vermoeiend te worden, dus ging de, wat we toen al, zeg maar mens, gingen noemen, een verbond aan met de Equus ferus Caballus, het paard. Dat bleek een enorme verbetering te zijn en ja, zo was het probleem wel opgelost, dacht men. Tot de een van die men, het was Pedro el Friso, uit Zuid Spanje, met een pleu... klap van zijn Caballo, zijn paard dus, werd gegooid. Hij werd opgenomen in het "rotsziekenhuis" van Paella a Ole, maar overleed nog die zelfde dag. Zijn behandelend arts, die vaak zelf a la Caballo reed, begon na te denken. Ja, dacht hij, wij mensen zijn gemaakt om slechts een snelheid te kunnen behalen, namelijk een snelheid die wij, mensen, zelf bepalen. Als peuter kruipen we, als kleuter waggelen we, als kind wandelen we en als volwassene lopen we. Als sportieveling lopen we hard en zo, achter de herten en zo aan, maar ja, dat is een snelheid die we zelf ontwikkelen en waarvan ons lichaam en onze geest dus weet hoe snel het is, omdat onze hersenen en onze geest die snelheid in al die jaren van onze evloutie heeft leren kennen en herkennen. Maar, als we nu een paard gebruiken, dat al heel veel sneller gaat dan ons lichaam kan overzien, dan heeft ons lijf het reactievermogen niet meer om daarop in te gaan. Dus, dacht hij, toen al, ja het was een slimmerd, een verre voorvader van mij, dat blikt wel, stel dat er ooit eens mensen komen die op of in voertuigen gaan rijden die allemaal veel sneller gaan dan wat onze geest aankan, dan dat waar wij als mens aan gewend zijn? Wat een vreselijke ongevallen moet je dan wel niet krijgen!

De exacte naam van die primitieve arts is in de duisternis van de geschiedenis verdwenen. Maar: hij had wel gelijk, nee, dat is flauw, het is gewoon een aanzet naar mijn gedachten, hoor. Ik vind ook dat de mens, die zijn eigen snelheid bepaald, wandelen, lopen en zelfs rennend, zijn eigen reactie vermogen kan bepalen. Wees eerlijk. Hoeveel valpartijen met afgrijselijke, zelfs dodelijke, afloop ken je, uit het Nordic Walking, uit een snelwandel wedstrijd of uit een marathon? Eerlijk? Niet een. Maar: hoe hoger de snelheid waar wij ons mee voortbewegen ligt, hoe erger de valpartijen eindigen, kijk naar de vreselijke smak van onder andere Tom Dumoulin, van Cancellara en van Tony Martin. (Ik heb het nu even niet over de doden die door een val in een wielerwedstrijd vielen, waarvan Fabio Carsatelli wel het meest tragische voorbeeld is)
Hoe hoger de snelheid, hoe slechter de afloop, denk ik. Fietsers, ik ben vaak gevallen, heb vaak behang verspeeld, komen vaak wel weer goed, maar mensen die aan gemotoriseerde sporten doen, dat wordt moeilijker om beter te worden. Met 120 per uur, in een auto of op een motorfiets, tegen een muur of zo op knallen, daar staat weinig compensatie tegenover. Een van die speedboot racers, die te snel ging, spatte geloof ik helemaal uit elkaar.Vliegtuigen? Heel snel en heel hoog en ja, wat gebeurt er dan?
De vraag blijft nu nog, waarom wordt er zo veel gevallen in de(ze) TDF?
(=later meer=)

*IWAB: "Ik Weet Alles Beter", nare mensen, vaak leidinggevenden of collegae die het hoog in hun bol hebben.
*IBAB: "Ik Ben Allerjezust Belangrijk", veel meer nare mensen, vooral voorkomend in het geslacht van  HHM'ers. Dat zijn de ruggengraatloze figuren die ons, werkenden, niet zien staan en onze directe leiding, onze FM's, dus, enorm afzeiken, maar zelf geen enkel idee hebben waar over het gaat, en zelf nog niet eens een krat bier kunnen vullen!

Rare Tour! (1)

Het is al met al een vreemde en gekke TDF, vinden jullie niet? Het feit alleen al dat de ronde begon in Nederland, voor de zesde keer. Geen enkel (buiten)land heeft zoveel tour starts gehad dan ons land. Dat wij, Nederlanders, daar dan ook nog eens helemaal niet blasé van worden, maar met een half miljoen mensen gewoon in Utrecht aan de kant van de weg gaan staan, terwijl heel veel van die toeschouwers helemaal niets hebben met fietsen, is al merkwaardig en een compliment. Dat er dan ook geen enkel incident gebeurd, dat er totaal geen ene wanklank is, is inherent aan het wielrennnen kijkend publiek. Hooligans komen er niet en als ze er wel komen dan worden ze zo opgenomen door het niet Hooligan en dus wel sportminnend publiek dat ze: of weggaan of hun Hooliganisme aan wilgen hangen en dat is geen grootspraak, hoor. (Richting Neeltje Jans stond er ook nog een een smak publiek, helemaal gek van de koers!)
Maar goed, ik begin met het begin ver die rare Tour en dat is dan de gele trui, nu ja de dragers daarvan. Ik kijk al een jaar of veel, vanaf de jaren zeventig, zeg maar, naar dat fietsgebeuren. Nu ja, kijken niet alleen, luisteren ook. Ik kom daar even op omdat ik een oude opname zag van de dag dat Joop, ja, onze Joop, die van de matrassen en de Jumbo, oh ja, ook nog van de Tour en het WK, na de opgave van Bernhard Hinault geïnterviewd werd, waarover verklap ik zo, door een Franse Tv man. Op de achtergrond zag ik Theo lopen. De Theo, de enige echte en helaas al jaren overleden Theo Koomen. Ik geloof eigenlijk dat Theo geen ruk idee had van wat wielrennen nu eigenlijk was, maar lu.... kon hij als de beste. (dat had hij gemeen met ene Barend Barendse, maar die naam zegt niemand geloof ik nog iets.) Maar goed, die Theo Koomen, uit Wervershoof in West Friesland deed radiocommentaar voor de NTS, zo heette de NPO toen nog. Zoals heden ten dage had je toen ook van die saaie etappes. Ja, de renners doen hun best, maar ja, niet het hele leven is alleen maar feest, toch? Dus ja, dan wordt radio commentaar ook saai, maar Theo leukte dat dan wel weer op. Ik geef als voorbeeld: "Ontsnapping van die en die coureur, oh, wat gaat hij er vandoor, mensen zie dat nog eens! GEWELDIG, wat een demarrage". Als je toen toevallig de Tv aan had en de radio ook nog, dan zag je dat er geen ene renner zijn gat oplichtte om weg te rijden, maar hoogstens een plas ging doen.  Theo zag ook forellen mee zwemmen in de beekbergen in een klimetappe. Ik ben geen vis kenner, maar ik geloof niet dat er, naast zalmen, veel vissen in beken in bergen tegen de stroom inzwemmen. Nogmaals, een forel hoort bij de familie van de "Salmo", dus het zou kunnen, maar, Theo kennende was het eerder een penis verhaal.
Eh ja, Theo en onze Joop, maar even terug naar die Barend Barendse, ja, het wordt weer een enorm verhaal, maar, ach het is zomer en zo en anders ga je alleen maar bier zitten hijsen en dan lees je dit Blog niet, dus het is voor je eigen gezondheid, zeg maar. Nu ja, die Barendse was een aardig mens, hij is al bijna 35 jaar geleden overleden, hoor. Maar, al te snugger was hij niet en al te veel sjoege van fietsen had hij ook al niet. Een van zijn,vele, maar misschien de meest befaamde, miskleunen was tijdens een live radio verslag van de TDF. Hij stond natuurlijk in verbinding met Hilversum en daar hoorde men dat die bewuste dag het kabinet van de Franse premier Pimflin was gevallen. Dat meldde men aan hem, live: "Barend, Pimflin is gevallen!" Barendse brak meteen in: "Aan namen heb ik niets, rugnummers moet ik hebben."
Dus ja, zo zat dat met Theo en Joop. Oh ja, je hebt gelijk, ik moet dat verhaal nog kwijt. Het is naar aanleiding van de twee kerels in geel, die uitvielen. In een volgend Blog meer daarover. Maar, in 1980 verdween Bernard Hinault, toen de leider van het algemeen klassement, schielijk en als een dief in de nacht, uit de TDF. Hij had, omdat hij altijd op die vreselijk zware verzetten reed,last van een "verzwotsing" aan een kniepees. Hoewel hij een groot coureur was en nog steeds een grote seigneur is, vond ik het klein dat hij zo verdween. Maar goed, de volgende ochtend geen drager van de gele trui. Joop, die tweede stond in het klassement, kon zich bij het vertrek in het geel hullen, maar hij deed dat niet en dat was dan wel weer klasse van hem. Op zijn eigen, wat saaie en linkse manier, vertelde hij dat dat niet "bon ton" was en zo maakte hij zich bij de Fransen nog meer populair dan hij in dat land al was. En, dat gebeurde, dat niet hullen in het geel, deze week zelfs TWEE keer, uniek en raar. (later meer, dus.) Theo zag zijn Franse collega dus een heel gesprek hebben met Joop, merkte dat hij de slag had gemist en riep Joop na of hij nog wat wilde zeggen. Joop riep iets van: "Pff en misschien" en reed weg, de West-Fries stomverbaasd en verbouwereerd achterlatend.

Joop, het is een groot mens. Ik kwam en kom hem wel eens tegen, als hij, al dan niet op vakantie in Nederland, fietst in de Zuid Hollandse polders. Gelukkig reed ik al die keren net de andere kant op. Ik moet er niet aan denken om in het wiel van Fietser nummer een van Nederland in het wiel te gaan zitten, zonder over te kunnen nemen, want, geloof me, de man had de snee er goed in.*
Ooit heb ik, jaren jonger nog, eens amechtig in het wiel gehangen van een veel oudere mijnheer op een snelle fiets. Ik was een dikke dertiger of zo en die oudere mijnheer leek wel een magere en  slanke zestiger. Ik hing het hele rondje "Ronde Hoep", Google dat maar, in zijn wiel. Ik wilde dolgraag over nemen, maar kon, mijn tong dreigde tussen mijn buiten- en binnenblad te gaan hangen, net aan zijn voorwiel komen. "Ik neem nu even over hoor", hijgde ik, met de moed der wanhoop, want ja, dat hoort, nee niet hijgen, maar overnemen. Hij keek me van opzij aan: "Hoeft niet hoor jochie, blijf maar in m'n wiel." Ik herkende de kop met dat haar, ik herkende de blik uit die ogen, ik zag de wenkbrauwen en de bekende en wat brouwende stem die ik zo vaak had gehoord op Tv en via de radio. Het was Peter Post! De bekende coureur en de nog veel meer bekende ploegleider die Joop naar zijn Tourzege had geholpen. Een zestiger was hij toen al, die elk plezier ritje beschouwde als een touretappe. Ik ben hem vaker tegen gekomen. Hij heeft zelfs een keer in mijn wiel gereden. Nu ja, een kilometer of drie misschien, maar man, wat voelde ik me groots en helemaal toen hij me ook nog eens bedankte!

* de snee er goed in: heeft niets met het dames wielrennen of het niet hebben van fietszadels van de damesfietsen te maken, hoor. Hier betekent het dat het heel snel ging!

Nondendju, weer vallen?

(Voor L., een oud collega, die nog al wat voor haar kiezen kreeg en krijgt.)
 
En ja, zo is onze hoop op het geel vandaag (ondertussen gisteren), vertrokken uit de TDF. Tom Dumoulin, 24, geboren in Maastricht, coureur bij Giant/Alpecin, hoop op de witte en misschien gele trui in deze TDF, is slachtoffer geworden van een domme en massale valpartij. Gvd, mag ik dat woord even zeggen? GVD, dus. In hoofdletters en dus heel luid, want zo zei ik het gistermiddag ook! (Ik schrijf dit overigens op de avond na de "kasseien etappe")
Even over dat vallen. De man, die alles aanstichtte, William Bonnet van de JDF ploeg, kon er niets aan doen. Die dingen gebeuren in een vol, druk en vooral nerveus peloton. Ik heb het zelf vaak genoeg meegemaakt of zien gebeuren. Jouw voorwiel tikt, een onderdeel van een tiende van een seconde, het achterwiel van de man voor je aan en ja, je doet er geen moer meer aan, je ligt op je plaat. Hoe goed je ook kan sturen, hoe snel en scherp je ook reageert, je ligt. Over en sluiten.
Voor onze Dumoulin was dat ook het geval. Wat ik begreep is, dat hij een schouder uit de kom had en zelfs een breuk(je) in die schouder. Dat is zo triest. Maar dat is zo fietsen. Elk jaar zien we het gebeuren, in de voorjaarsklassiekers, in de grote rondes en natuurlijk ook in het najaar. Er lagen, naast Bonnet en Dumoulin, meerdere renners bij, waaronder Fabian "Spartacus" Cancellara, die het geel aan had. Voor hem zag de wereld er rottiger uit. Hij stapte wel weer op de fiets, kwam zelfs aan in Huy, of Hoei, al naar gelang je Nederlands of Waals spreekt. Bij nader onderzoek bleek dat hij twee breukjes in zijn lendenwervels L3 en L4 had, begreep ik. Dat zijn niet de meest bedreigende breuken, hoor, hij brak de twee Processi Spinosi, of wel de "doornuitsteeksels" van die wervels. Je kunt ze voelen als je met een paar vingers langs je wervelkolom, of die, en dat is lekkerder, van je partner m/v voelt. Het zijn die harde uitstekende stukjes bot in het midden van de rug. Nee, je houdt aan breuken van die botjes geen verlamming over, maar er lopen wel allemaal spieren en pezen die daar aan vast zitten en ja, die zitten dan niet meer vast, dus los, dus, ja de werking van die spieren en pezen houdt een beetje op.
Ik zag een twintigtal renners bij de massale valpartij in het zijterrein liggen. Het eerste dat je opvalt is dat de minst getroffen coureurs meteen overeind krabbelen en naar hun fiets zoeken en grijpen en weer opstappen. Ook de Zwitser in het geel, deed dat. Wetende, nu ja, voelende dat hij weer een enorme blessure had, het was hem eerder dit jaar al overkomen. Ook andere mannen, met gebroken sleutelbenen, met een of meerdere gebroken middenhandsbeentjes en met gehavende lijven, pakten hun fiets en gingen weer door. Wel met iets minder elan, maar toch!
Ik kijk wel eens naar een voetbal wedstrijd. Jullie ook? Zien jullie dan ook, net als ik, zo een miljoenen verdienende stervende zwaan, die, omdat de bal van zijn voet schoot, maar even, met heel veel misbaar, roepend om een gele kaart voor zijn tegenstander, ter aarde zijgen en nooit meer op te lijken of willen gaan staan? Ik begon, heel langzaam, heel traag, hoor, weer wat van het voetballen te houden, omdat mijn kleinzoon het zo goed in dat spelletje doet, maar nu, nadat ik de echte kerels weer eens zag sporten, denk ik dat de EK en WK toch maar weer oversla. (De NLTv scheen overigens "Beach volleybal", geloof het of niet, uit te zenden. Wie bedenkt dat? Wat is dat? Is daar geld voor? Voor zo'n miniscuul vakantie pleziertje? Wie verzint zoiets?)
Maar goed, even over de etappe van vandaag, die natuurlijk op papier heel sensationeel leek, maar het niet echt werd. Oh ja, sensatie genoeg, fraaie beelden van stoffige wegen, maar zonder echte finale. Alle grote manen bleven bij elkaar, de knechten, die kreet mag ik echt gebruiken, die bestaat nog steeds in het fietsen, pierden er op het einde af en Tony Martin won, omdat de sprinters elkaar te veel beloerden. John (beton) Degenkolb werd nog wel tweede, maar er had voor hem, en ons, meer ingezeten. Gelukkig bleven Mollema en Gesink wel bij de les en eindigden ze in de eerste groep. 
Maar: er is sensatie zat in deze TDF uitgave, soms negatieve sensatie, maar ik kijk met heel veel plezier.

Morgen een sprintersfestival, naar Amiens. Ik hoop op mijn favoriet. Maar ja, koers is koers, natuurlijk en de koers is al even verassend als het leven. Zo zit je op je fiets en droomt van geel. Zo ben je een vrolijke en trotse moeder van een dochter die zelf twee kinderen heeft en hoor je dat je dochter die vreselijke ziekte die men dan maar eufemistisch Ca noemt heeft. Zo ben je een blije ma en oma en zo ben je een moeder van een kind dat heel ziek is. Sterkte voor L. en haar gezin en gelieven. 

Wat ging er mis?

Vandaag was de langverwachte en ook de, een beetje gevreesde etappe naar Neeltje Jans, dat "werkeiland" in de Oosterschelde. Langverwacht, door de liefhebbers dan, ja, want het zou wel eens een "waaieretappe" kunnen worden. Gevreesd, door de coureurs dan, want het zou wel eens een waaieretappe kunnen worden. (En ja, het werd ook een drama voor velen) Een waaieretappe, ja. In het kort: De wind staat schuin voor. De coureurs duiken, half, in elkaars wiel. De voorste rijdt (de wind komt van rechts) zo veel mogelijk aan de rechterkant van de weg, nummer twee rijdt schuin/half achter hem, nummer drie weer schuin/half achter hem en zo verder. Maar, de weg is maar 'twaalf' fietsen breed, ik noem maar wat. Dus nummer dertien zal ook weer helemaal rechts van de weg moeten gaan rijden, nummer veertien weer half/schuin in zijn wiel en zo verder. Dat is dus een waaier. Nu zijn er dan mannen die niet zo snel een nieuwe, mogelijk derde of vierde waaier kunnen vormen en ja, die hangen dan: "op het kantje", zoals men dat noemt. Da's een rotplek, want je hebt misschien iets van het "zog" van de man voor je, maar niet heel veel en de man in zijn wiel al helemaal niet. Op hun beurt "trekken" die dan ook een waaier, die al gauw een stuk achter de eerste twee ligt. Dat heet, heel oneerbiedig: de "mongolenwaaier". En, ook heel oneerbiedig, daar zaten dus de NL kanshebbers in, mannen als Gesink, Kruijswijk, Ten Dam en Mollema. Dat gebeurde al ver voor Rotterdam en al helemaal ver voor de slag die nog zou gaan gebeuren op de dammen en dijken die naar het eindpunt "Neeltje Jans", in het Zeeuwse, voerden. Voor die tijd waren er al heel veel kanshebbers op de eindzege "afgepierd", zeg maar. Ook Nibali en Valverde misten de slag en nog wat Franse kanshebbers, maar vooral de Jumbo ploeg ging de bietenbrug op.
(Die bietenbrug, nu ja, dit is even een anekdote, die bestaat echt, trouwens. Het is een voetgangers- en fietsers brug die in Halfweg, (een dorpje halfweg tussen Mokum en Haarlem ligt), over de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder is gelegd en die meteen toegang geeft tot de voormalige "suikerbieten" fabriek die daar staat. Bietenbrug? Suikerbieten? De bietenbrug opgaan? Nou ja, ik vind hem leuk!)
Hoe kan dat? Hoe kunnen ervaren Nederlandse coureurs zo de slag missen? Ik bedoel, wij, Nederlanders, weten als geen ander waar de wind zit, hoe die gaat waaien. De jonge coureurs worden er op getraind in hun jonge jaren! Die mannen doen niets anders dan "waaierkoersen" rijden tijdens hun jonge jaren. Zelfs een "toerist" als ik ben, weet wat een waaier is. Ik kan daar in rijden, het is geen "science", of zo. En nu missen die NL profs de hele koers? Belachelijk en er zal waarschijnlijk heel duidelijk over gesproken worden in de diverse hotels.
Nu ja, Dumoulin, de meest gefrustreerde renner van gisteren, die was er wel bij! Hij had wel opgelet. Hij is een Limburger en heeft natuurlijk meer gekoerst in België of Luxemburg, waar waaiers niet zo vaak voorkomen, maar, hij had zijn ogen open en zijn verstand bij elkaar. Dus had hij de, toch wel aanwezige, frustratie van gisteren, naast zich neergelegd en was gewoon bezig met zijn vak. Dit in tegenstelling tot onder andere Nibali en Valverde en de grote Nederlandse mannen.  Die Valverde laat zich nogal eens meer verrassen, overigens.
Het was, hoe dan ook, een geweldig spannende etappe. Naast de fietsbeelden van de coureurs, zag je het Utrechtse, het Zuid-Hollandse en het Zeeuwse landschap op zijn fraaist. Wat een water, wat een dammen en dijken en wat een fraaie luchten. De Belgische commentatoren hadden niets dan lof over ons land, over onze prima wegen en over onze fietspaden. Na het zien van deze beelden houd ik nog meer van mijn land dan anders, geloof ik.
Er was noodweer, enorme regenbuien en onweer, maar de finale was weer goed. Ik zag Cavendish gelukkig verliezen en ik weet dat Dumoulin de witte trui heeft. Maar, hoe kunnen die kanshebbers nu zo veel tijd verliezen? Morgen koop ik de kranten en laat ik het weten!

Nee, geen geel.

In een vorig Blog, nu ja, eindelijk, na deze openingswoorden, mag ik Ik zeggen. Je begint natuurlijk nooit met "ik", niet in een brief of in een Blog of zo.
Ik voorspelde het eerder al dat Tom Dumoulin, aardig mens en goede en vooral nog jonge coureur, niet de Gele trui zou pakken vandaag. Dat was ook wel heel erg moeilijk tegen van die grootmachten als Tony "Der Panzer" Martin, Fabian "Spartacus" Cancelara en meer van die, overigens al oudere,  krijgers. Tot de stomme verbazing van (bijna) iedereen won ene Rohan Dennis. Nu ja, een onbeschreven blad is die man niet, hij won al in Californië, in zijn eigen Tour Down Under en ook in Olympia's Tour, een Nederlandse wedstrijd. Maar: tegen de bovengenoemde grote kaliber kanonnen, nee, dat was wel even schrikken, bedoel ik.
Onze "eigen" Tom Dumoulin reed goed, reed sterk, maar een vierde plaats, meer zat er niet in. Ik zag het al, tijdens zijn rit, sterker, ik zag het al tijdens zijn optreden, vorige week bij het NK tijdrijden. Na zijn geweldige optreden in de Ronde van Zwitserland was het op en over. Oh, begrijp me goed, het is een fantastische coureur en een enorme specialist in de ritten tegen de klok en de man heeft een enorme toekomst voor zich, alleen duurt dat nog even. De NL pers schreef hem al helemaal groot, zag hem al in het "Maillot Jaune" door ons land fietsen. Maar, de TDF is iets anders dan bijvoorbeeld die Ronde van Zwitserland, waar hij zo goed presteerde. Maar: de jongen, hij is net aan 24, maakt een goede en harde leerschool mee.
En, wat te denken over al die andere NL mannen? Mollema, kanshebber, echt waar, voor de eindzege, pakte kostbare tijd op Nibali en Contador door een perfecte tijdrit te rijden. Ook Zuijderwijk en Kelderman pakten seconden op de grote mannen. Dat geeft hoop, een heleboel hoop. Maar wat te denken van Robert Gesink? Wat een fantastische tijd zette die "fragiele coureur", zoals de pers hem vaak afschildert, neer! Ook voor hem komt een goed klassement in gedachten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zoveel Nederlandse coureurs zo kort heb zien eindigen in een proloog.
Vergis je niet, trouwens, die Dumoulin, kan wel meer dan alleen hard rijden in een tijdrit. Hij verteerd ook het middelgebergte goed, hoor. En ja, dan was er nog de soap omtrent Lars Boom die geen echte soap was, maar wel dreigde een brandje te worden voor ze al weer was geblust. Hij zou iets met eeen Cortison waarde hebben of zo. Nu ja, weet je, Boom rijd voor "Astana", denk aan "Astana", dan denk je aan Vino, dan denk je aan, nu ja, je weet wel. Maar Boom ging wel van start, rijdt de TDF gewoon, maar was zo van zijn stuk, dat hij geen goed klassement, wel een parkoers voor hem, reed.

Het was heet in Utrecht, het was vol in Utrecht en er was enorm veel enthousiasme in Utrecht. Het was goed in Utrecht. De buitenlandse commentatoren waren ook allemaal heel enthousiast over de stad en over de organisatie. Een ding bleef me bij: men merkte op dat de Nederlandse organisatoren, zomaar, opeens extra watertappunten, wat een woord, hadden aangesloten. Tja, water en Nederland, nu ja, wij weten het wel, hoor.
Morgen: dat moet een heerlijke etappe worden, die helemaal "live" wordt uitgezonden. Langs Oudewater en zo. Fraaie beelden, ook van Rotjeknor en de Zuid Hollandse eilanden en van Neeltje Jans, door de Belgen een: "Zandbank" genoemd. Ik ga denken aan waaiers en aan een coup van de Jumbo ploeg. Ik hoef niet naar de kerk, dus kan ik eerst zelf een uur of wat fietsen, even naar Zandvoort of zo en de middag zal ik me bezig houden met het kijken naar een super etappe.
Ik gok op John "beton" Degenkolb. Hij rijdt voor de Giant formatie, bijna een NL ploeg. Ik ben een fan van die man. Ik ga wel genieten.

Bij alle rondes geweest en nog steeds enthousiast.

Ja, dat ben ik echt. Ik heb alle grote rondes in ONZE sport voorbij zien komen, sommige meerdere malen. De TDF zag ik, ik schreef het al, bij vele starts, van de GDI heb ik twee starts meegemaakt en het peloton aan mijn deur voorbij zien komen, en zelfs de VDE heb ik in Drenthe gezien. Dat peloton kwam door het dorp waar broer en schoonzus, Roel en Tini, wonen en waar ik met twee van de kids door hen werden onthaald als waren we vorsten. Maar, ik heb de TDF ook en paar keer "in het wild": gezien, vooral bij doortochten in België. Ik geloof dat ik in het geheel dat peloton minstens tien keer heb kunnen bekijken en ik sta zelfs een keer live op de Tv uitzending tijdens een doorkomst door de Ardennen. Soit.
Maar waarom wil je dat dan allemaal bekijken? Wat is de lol er aan? Nu ja, de lol eraan is niet zo groot. Je staat uren te wachten op de koers, je ziet aanvankelijk wat motorrijders en haastige volgwagens, allemaal volgeplakt met van die sponsor logo's en zo en dan, na nog een half uur wachten, zie je meer motoren, maar dit maal motoren van de "motormuizen", van de politie dus. Dan weet je, als "kenner" dat de koers nabij is. Dan wacht je nog een minuut of tien, der komen nog steeds wat gehaaste auto's voorbij en dan, ja dan, hoor je als "kenner" dat de coureurs er aan komen. Want: je hoort de helikopter, de helicopiter, de uiensnijder, de Moulinex, kortom welke naam men ook aan die toestellen geeft. Die "chopper" is het toestel dat de coureurs van boven in beeld brengt, dat de koers overzichtelijk maakt en waar de commentatoren vaak in schietgebedjes haast, aan vragen: "laat ons nu een totaal beeld zien".
Ja en dan, dan is het zover. Soms zie je een kopgroep(je) voorbij snellen en je verwonderd je over de enorme snelheid die de mannen hebben. Dan valt het je ook weer eens op hoe "tenger" of "klein" of  "afgetraind" die gassies zijn en je weet dat jij, met je 1.85 en 80 kilo, nooit aan die mannen kan tippen en je kijkt heel even naar je buik, die eigenlijk behoorlijk weg is en je denkt dat je het eerstvolgende jaar nooit meer Friet met Soervlees gaat eten, dus en zo. Nu ja, een biertje, als het heel warm is, kan nog wel, maar man, alles in training voor dat lagere gewicht.
Iets later volgt het peloton en je ziet de koers nu: mannen in veelkleurige shirts en fraaie tenues gaan je als in een caleidoscoop voorbij. Je ruikt nu de koers ook: je ruikt de olie op de kettingen, de massage olie op de benen en de geur van het rubber van de bandjes van die lichtgewicht fietsjes. Je hoort de koers nu ook: het gescheld van coureurs onderling als er eentje van hen een klootzakken stunt uithaalt, "ene Cavendish doet dat vaak", je hoort het ratelen van de kettingen en de derailleurs, het gepiep van remmen en het geschreeuw van de ploegmanagers. Soms hoor je het akelige gillen van een of meer renners die vlak voor je op hun gezicht gaan. Je voelt dan de koers ook: man, je hebt zelfs wel eens op je platte smoel gelegen en je behang was er dan ook af, maar ja, je kon het een paar dagen rustig aan doen, sterker, met een lichaam zonder behang kon je niet werken dus bleef je een dag of wat thuis. Maar, je voelde wel dat je in de nachten er niet lekker bij lag, maar deze gasten gaan morgen gewoon weer tweehonderd kilometer verder, voor hun werk, ondanks een doorwaakte nacht vol pijn.
En, een minuut later is het voorbij. De koers is weg, het rollende tapijt is achter hen weer opgerold, de straten zijn leeg, de wegen weer doorgaande wegen en de "seingevers" doe hun hesjes uit, drinken een pint en gaan naar huis. Jij ook, snel, dan kun je de finale op Tv zien.

Wat drijft die gasten? Wat is hun motivatie? Ik weet het wel en niet. Ik fiets veel en vaak en vind het heerlijk, maar het is mijn vak niet. Helaas, denk ik vaak, gelukkig, denk ik vaker. Het zijn gedreven mannen, het zijn mannen die de zwaarste sport die er bestaat bedrijven en dat vaak voor een salaris dat net modaal is. Waarom dat dan? Ik weet het niet echt, zoals, ik al zei. Ik weet alleen dat ik gisteren weer een dikke vier uur op de fiets heb gezeten en dat ik, het was warm, weer eens afzag en pijn in mijn hele geraamte had. Masochisme? Kicken? Ja, het lichaam maakt zogenaamde Beta endorfines aan als het lijf pijn heeft, las ik. Dat geeft, de marathon mannen zeggen: "runners high", maar de fietser zegt dat het gewoon "kicken" is, maar het zal hetzelfde gevoel zijn. Een verslaving aan pijnstillers, maar wel een die je lijf maakt. 

=Ik ben er ondertussen een beetje uit. Zonder tegenbericht ga ik op de fiets naar Utrecht, doe mijn "UTRECHT-PARIJS-2015" shirt aan, een fraai en voor 15 euro bij de HEMA gekocht shirt en kijk wel hoe het gaat lopen. Jullie gaan het lezen. Morgen ga ik eerst mijn proloog van ongeveer 120 kilometer doen. Het wordt ietsje warmer en dan functioneer ik goed En ja, dan moet ik het nog even hebben over de laatste AGR, waar ik, maar ook mijn E. "lijf" getuige van waren.=