De april maand was begonnen zoals april vaak begint. Een aanhoudende westenwind had veel nattigheid gebracht. Nattigheid die maakte dat de wegen en kasseistroken in Vlaanderen en Noord Frankrijk er slecht bijlagen. Modder en plassen en veel mest. De boeren die die wegen en weggetjes gebruikten waren druk bezig om hun akkers en weiden te bemesten met de gier die een winter lang opgespaard was in de grote beerputten achter hun hoeves. Dat die gier en die mest niet allemaal netjes in de karren bleef, maar door lekkages ook werd verspreid over het wegdek, deerde de boeren niet erg. Zo was het nu eenmaal. Je hebt vee en vee produceert uitwerpselen. Die uitwerpselen zijn dan bijzonder geschikt om je landerijen vruchtbaar te maken. Zo deden de oudste bewoners van deze streken dat al en zo doen de huidige landbouwers het nog.
De zware, dikke en brede banden van hun tractoren hadden modder en gier en mest aan en tussen de dikke profielen hangen en die gladdigheid schudde zich los op de klinkers, het macadam en de kasseien van de straatjes, die eigenlijk geen weg mochten heten. Ze gingen eigenlijk van nergens naar nergens en nooit zag je er dan ook mensen. Nu ja, de boeren zelf dan. Nooit? Nee, da's niet helemaal waar. Een paar keer per jaar, en bijna altijd in de maand april, verzamelden zich in deze regio hordes en hordes mensen, voornamelijk mannen, overigens. Die mannen en die enkele vrouw, waren vreedzaam. Ze dronken, aan een van de weinige kroegen van de regio, een pint of wat, waren goed gestemd, getooid in Vlaamse kleuren en met de vlag met de Klimmende Leeuw in de hand, een enkeling met een spandoek waarop groot zijn naam: 'LUC' en ze hadden maar een ding voor ogen. Ze 'klapten' merkwaardige, vaag op het Nederlands lijkende dialecten en waren het allemaal eens met elkaar. 'Allez jong, de winter is gedaan, zunne, 't is Koers!' Die mannen en die enkele vrouw, stonden aan de parkoersen van de Omloop Het Volk, later Het Nieuwsblad, van de Driedaagse van De Panne, van Kuurne-Brussel-Kuurne, van Gent-Wevelgem en van de hoogtijdag, van de eigenlijke en enige dag dat men in Vlaanderen weet wereldburger te zijn omdat de ogen van de hele wereld op Vlaanderen is gericht: de dag van De Ronde. Er is maar een ronde. Da's de ronde van Vlaanderen. Voor het eerst verreden in 1913 en verder is de geschiedenis van Karel van Wijnendaele zo bekend dat ik er verder niet over ga 'klappen'. Het prachtige fietsblad 'De Muur' doet dat in zijn laatste nummer helemaal goed.
Het is nu dieper in april. Ik sta, samen met een maatje, de race fietsen achter ons in de berm van de holle weg gevleid, op en aan de Eijserbosweg ergens in Zuid Limburg. Het is zondag. Het is de laatste zondag van april en het weer heeft zich verbeterd. Het is mild, een graad of vijftien, misschien halen we zestien, zei Erwin Krol. We staan in het zonnetje en uit de wind en het is heerlijk. We staan in onze fietstenues, met blote armen en een korte broek. We hadden van tevoren een tochtje gemaakt, wat Limburgse heuveltjes beklommen en wachten nu op het voorbij komen van de koers. Het is druk, misschien wel net zo druk als bij De Ronde, toen in Vlaanderen. Want, dit is de Nederlandse ronde van Vlaanderen, dit is de Amstel Gold Race. De enige, echte klassieker, die ons land rijk is. Hoe dat komt dat we niet meer klassiekers hebben? We zijn een domineesland. Mannen mochten niet op zondag fietsen. Mannen mochten niet in korte broeken verschijnen, het zou de maagden eens opwinden. Mannen mochten niet op de openbare weg fietsen. Kortom en kort door de bocht, daarom is ons land een fietsland en geen wielerland.
Maar, we hebben de Amstel Gold. Een fraaie en zware klassieker. Nauwelijks kasseien, geen echte in ieder geval. Maar, met meer, en vervelender, hellingen dan De Ronde. Met minder publiek, lijkt het, maar met veel meer draaien en keren en, maar dat is de NOS aan te wrijven, met veel minder zendtijd. (Nu ben ik aan het knorren, wat heel oud Nederlands is voor mopperen, maar ik mag dat wel gezien de reactie van de NOS van het afgelopen opening weekeinde.)
We staan tussen een uitgelaten publiek, veel Vlamingen ook. Mensen hebben het gezellig, er brandt al een enkele BBQ, aan de geuren van schroeiend vlees te ruiken en er zijn uitgelaten knullen met biertjes in de hand die jolige liedjes zingen. De sfeer is groots. Wij, maatje en ik, kletsen met Vlamingen uit de buurt van Antwerpen, die voor hun favoriet zijn gekomen, dat is hun zoon, een jonge neo-prof waar we nog nooit van gehoord hebben en die James van Lanschoot schijnt te heten. We spreken met een mijnheer uit Groningen. Hij is op de fiets gekomen, heeft daar drie dagen over gedaan en sliep onderweg in een soort lakenzak in bushokjes of in leegstaande, hoe luguber, portiershuisjes van kerkhoven. Morgen gaat 'ie verder, hij wil nog wat koersen zien in Wallonië en daarna: 'ja, terug mann'n naar Grunn'n'.
Een hefschroefvliegtuig is te horen. Ah, de koers helikopter met de camera aan boord. Daar komt de koers dus vlak achteraan.
Reikhalzend, dat is zo'n woord, maar we reikhalsden, stonden op onze tenen, verdraaiden onze nekken zowat. Maar, nog niets. Iets later de eerste politie motoren en de vooruit snellende wagens van de verzorgers, Dan: een tijdlang stilte. Langzaam nadert de heli en de koers. En, opeens, daar is hij.
Ik vang een blik op van een witte schittering, vlak boven iets oranjeachtigs. Vinnig nadert de witte schittering boven het oranje. Het witte wiegt en danst en komt nader en nader. 'Dat is, dat is Boogerd', zegt mijn maatje opgewonden en het is waar. Het is Michael Boogerd, Neerland's wielerhoop, samen met Erik Dekker. Verdomd het is Boogerd. Verdomd hij is alleen op kop!
Het publiek wordt gek, ook de Vlamingen. Boogerd woont in Vlaanderen en is dus een Vlaming, luidt hun simpele redenering. 'Boogerd, Michael, Boogy, allez jong, kom op man, kom op Boogerd', roepen en schreeuwen en klappen we. Boogerd komt en verdwijnt in een tempo waar wij, toerfietsers, jaloers op zijn.
Michael Boogerd! Wat een fantastische coureur, zeggen we allemaal. En iedereen sluit hem in zijn hart.
Natuurlijk wint hij niet. Het zal wel weer een of ander vage Italiaan geweest zijn, ik weet het niet meer. Maar, hij is geen veel winnaar. Maar het is een man met zo'n vechtersmentaliteit dat hij, samen met z'n ploeggenoot Erik Dekker, jarenlang het boegbeeld is van het vaderlandse wielrennen.
Het is bijna maart. Boogerd heeft bekend dat 'ie contact heeft gehad met een dubieuze Oostenrijker. Heeft eigenlijk bekend dat hij 'fout' was, zoals men in de jaren veertig - vijfenveertig zei. (Dat was toen echt 'fout' want die zouden met de Duitsers geheuld hebben.)
De mensen, vooral mannen en een enkele vrouw, die toen samen met mij, heel enthousiast, zijn naam scandeerden langs het parkoers hebben hun oordeel al geveld! Weer zo'n schurk en weer zo'n boef.
Tja, het zal wel. Ik ga er de volgende keer nader op in. Want: is Michael Boogerd ooit positief bevonden? Is hij ooit betrapt op een positieve plas of een positief bloedmonster? Nee, maar de beerput is los en Barbertje zal dus hangen.
--later meer--
donderdag 28 februari 2013
zondag 24 februari 2013
Over het nieuwe seizoen en over schijnheiligheid (3)
Gisteren had ik het over de schijnheiligheid van de N OS en nu, na het niet zien van Kuurne Brussel Kuurne ga ik het nog even hebben over de schijnheiligheid, hielenlikkerij en meer van dat soort fraais.
Ik keek dus niet naar K-B-K, gewoonweg omdat de wedstrijd niet uitgezonden werd. Er lag en viel een behoorlijk pak sneeuw in Vlaanderen en de organisatie had beslist om, i.v.m. veiligheidsredenen de koers te schrappen. De coureurs vonden het allang best. Men liet wat beelden zien, een camera op een motor, van hoe de kasseien erbij lagen en ja, eerlijk is eerlijk, dat was geen doen. Nu is K-B-K al een paar maal eerder niet doorgegaan, om precies dezelfde reden. Het is natuurlijk nog volop winter, zoals men in Vlaanderen zegt: 'het putje van de winter', dus zo raar is het ook niet dat het kan sneeuwen en zo.
Dan de middag maar, gedeeltelijk, doorgebracht met het kijken naar de zogenaamde Sluitingsprijs van het veldrijden. Dat ging wel door, maar dat gaat bijna altijd door. Niet omdat die mannen nu stoerder zijn dan de 'koerskerels', maar gewoon omdat hun materiaal natuurlijk meer tegen die omstandigheden bestand is. Zo rijden ze natuurlijk met bredere banden met profiel en hebben ze 'centre pull' remmen. Maar goed, ook de middag passeerde met lezen en Tv kijken en mijn pissed offigheid van de afgelopen dagen werd er niet minder om. Ik maakte me nog boos over de censuur die NOS toepast door te beslissen wat ik wel of niet mag zien. Censuur, ja, dat durf ik te zeggen. Want, ik geloof heilig dat de mens zelf wel uit kan en zal maken wat hij al dan niet wil zien of lezen of horen. Zin in Gordon? Dan kijk je Gordon. Geen zin in G/ Dan kijk je niet.
Als die NOS ons zo nodig wil opvoeden dan had ze allang het voetbal, met al die uitwassen van Hooligans en zo, niet meer moeten uitzenden. Dan had ze zeker, na vanmiddag, het voetbal op de zwarte lijst moeten plaatsen, nadat een speler van F. een speler van P. te lijf ging, live te lijf, voor de camera. Toch geen voorbeeldfunctie? En wat denk je dan van het uitzenden van de TT? Als je in Blik op de weg, of dat soort programma's ziet wat de bezoekers van de TT voor stunten uithalen op de motor, gruwelijk. En, zoals gezegd, het hardlopen, nu de Blade Runner, en 't is allemaal heel tragisch, hoor, zijn verloofde om zeep heeft geholpen? En, mag je dan de a.s. kroning nog wel uitzenden, nu, volgens een groot artikel in De Volkskrant, blijkt dat de vader van de kroonprinses echt helemaal op de hoogte was van de gruweldaden van zijn regering?
Dat geloof je toch niet? Als ik die kroonprinses of de kroonprins niet wil zien, ga ik een stukje fietsen of zo.
Die censuur is erg en doet me denken aan de verhalen die ik ken over de Tweede Wereldoorlog. Door het schrijven van Het Slagkruiersplan lees ik veel na over die tijd en maak ik me, achteraf, daar heel veel zorgen over, want ik ben bang dat men die censuur weer gaat toepassen op een bepaalde politieke partij en zijn leider. Voor of tegen? Maakt niet uit. Vrijheid van meningsuiting, heet dat. En, mensen, dat is een groot goed. Er zijn legio landen in de wereld waar het niet bestaat en waar op het moment grote onrust heerst die door de totalitaire regimes van die landen te vuur en te zwaard wordt bestreden, met alle onschuldige (burger) doden ten gevolg. Ik noem het gedoe van de publieke omroep, waar ik ook aan meebetaal, gewoon hypocriet.
Goed, ik noem het censuur. En dat dwingt ons, de echte koersliefhebber, om uit te wijken naar de omroep die liefde heeft voor de wedstrijd, de BRT. Nu deed de doorsnee koersliefhebber dat al jaren natuurlijk. En dat de Belg, nee de Vlaming, liefde heeft voor het wielrennen zagen we gisteren al. Op de BRT wordt met liefde en zorg over de koers gesproken, door mensen die 'den dop', zoals men daar zegt, even zo goed verketteren als de man in de straat. Maar die 'rare Belgen' zoals wij ze vaak noemen, hebben wel eens tel top commentatoren in dienst. Die hebben dan wel geen eigen showprogramma's na een tour etappe of zo.
Dat programma is er wel, hoor, na elke etappe en is natuurlijk gewoon gejat van de NOS. Maar: beter goed gejat, dan slecht bedacht, zegt de wereld en da's natuurlijk gewoon waar. Maar het grote verschil is dat er aan de Belgische tafel actuele zaken met actuele gasten worden besproken. Ik herinner me een uitzending, iets eerder dan die van de NOS, waarin men 'live' en in levenden lijve, Alberto Contador aan tafel had! 'Il pistolero' himself! Man, wat een Tv gesprek was dat.
Onze jongste dochter, ook een koersfreak(je), was over in de vakantie en we hadden ademloos zitten luisteren. Daarna schakelden we over naar de, zo door mij gewraakte, NOS. We zagen de heer Smeets, zoals altijd smetteloos gekleed, een goed glas rood bij de hand, een stapel boekjes van de schrijver M. Smeets voor zich op tafel en al begonnen aan zijn verhaal dat de coureurs morgen over een berg zouden rijden die: "Kijkers, een berg, ja, weinig mensen weten waar dat is. Een magische berg, een mythische, ik durf wel zeggen een goddelijk berg. En die berg, dames en heren is de Alp d' Huez. Maar, naast me aan tafel heb i twee gasten uit een wonderlijke wereld...' en ik ga de heer S nu laten ratelen, het is lat al en ik wil naar bed en zo: maar de heer S had de advocaat M. en de presentatrice J., uitgenodigd, die allebei om het hardst riepen dat ze niets met fietsen hadden, hoor, kirrend gelach van het jonge stel, dat ondertussen al weer een ex-stel is.
De heer S. was trouwens, volgens eigen zeggen, een intimus van Lance A. Hij 'kroop hem bijna in zijn togus' zegt men in Mokum en inderdaad, S. glorieerde en glunderde in zijn vriendschap met L.A. Hij was echter wel de eerste die zijn boezemvriend openlijk liet vallen. Kijk, en sinds die tijd zien we S. niet meer op Tv. Lekker wel.
Tja, de liefde van de NOS en de heer S. voor de wielersport?
Ik keek dus niet naar K-B-K, gewoonweg omdat de wedstrijd niet uitgezonden werd. Er lag en viel een behoorlijk pak sneeuw in Vlaanderen en de organisatie had beslist om, i.v.m. veiligheidsredenen de koers te schrappen. De coureurs vonden het allang best. Men liet wat beelden zien, een camera op een motor, van hoe de kasseien erbij lagen en ja, eerlijk is eerlijk, dat was geen doen. Nu is K-B-K al een paar maal eerder niet doorgegaan, om precies dezelfde reden. Het is natuurlijk nog volop winter, zoals men in Vlaanderen zegt: 'het putje van de winter', dus zo raar is het ook niet dat het kan sneeuwen en zo.
Dan de middag maar, gedeeltelijk, doorgebracht met het kijken naar de zogenaamde Sluitingsprijs van het veldrijden. Dat ging wel door, maar dat gaat bijna altijd door. Niet omdat die mannen nu stoerder zijn dan de 'koerskerels', maar gewoon omdat hun materiaal natuurlijk meer tegen die omstandigheden bestand is. Zo rijden ze natuurlijk met bredere banden met profiel en hebben ze 'centre pull' remmen. Maar goed, ook de middag passeerde met lezen en Tv kijken en mijn pissed offigheid van de afgelopen dagen werd er niet minder om. Ik maakte me nog boos over de censuur die NOS toepast door te beslissen wat ik wel of niet mag zien. Censuur, ja, dat durf ik te zeggen. Want, ik geloof heilig dat de mens zelf wel uit kan en zal maken wat hij al dan niet wil zien of lezen of horen. Zin in Gordon? Dan kijk je Gordon. Geen zin in G/ Dan kijk je niet.
Als die NOS ons zo nodig wil opvoeden dan had ze allang het voetbal, met al die uitwassen van Hooligans en zo, niet meer moeten uitzenden. Dan had ze zeker, na vanmiddag, het voetbal op de zwarte lijst moeten plaatsen, nadat een speler van F. een speler van P. te lijf ging, live te lijf, voor de camera. Toch geen voorbeeldfunctie? En wat denk je dan van het uitzenden van de TT? Als je in Blik op de weg, of dat soort programma's ziet wat de bezoekers van de TT voor stunten uithalen op de motor, gruwelijk. En, zoals gezegd, het hardlopen, nu de Blade Runner, en 't is allemaal heel tragisch, hoor, zijn verloofde om zeep heeft geholpen? En, mag je dan de a.s. kroning nog wel uitzenden, nu, volgens een groot artikel in De Volkskrant, blijkt dat de vader van de kroonprinses echt helemaal op de hoogte was van de gruweldaden van zijn regering?
Dat geloof je toch niet? Als ik die kroonprinses of de kroonprins niet wil zien, ga ik een stukje fietsen of zo.
Die censuur is erg en doet me denken aan de verhalen die ik ken over de Tweede Wereldoorlog. Door het schrijven van Het Slagkruiersplan lees ik veel na over die tijd en maak ik me, achteraf, daar heel veel zorgen over, want ik ben bang dat men die censuur weer gaat toepassen op een bepaalde politieke partij en zijn leider. Voor of tegen? Maakt niet uit. Vrijheid van meningsuiting, heet dat. En, mensen, dat is een groot goed. Er zijn legio landen in de wereld waar het niet bestaat en waar op het moment grote onrust heerst die door de totalitaire regimes van die landen te vuur en te zwaard wordt bestreden, met alle onschuldige (burger) doden ten gevolg. Ik noem het gedoe van de publieke omroep, waar ik ook aan meebetaal, gewoon hypocriet.
Goed, ik noem het censuur. En dat dwingt ons, de echte koersliefhebber, om uit te wijken naar de omroep die liefde heeft voor de wedstrijd, de BRT. Nu deed de doorsnee koersliefhebber dat al jaren natuurlijk. En dat de Belg, nee de Vlaming, liefde heeft voor het wielrennen zagen we gisteren al. Op de BRT wordt met liefde en zorg over de koers gesproken, door mensen die 'den dop', zoals men daar zegt, even zo goed verketteren als de man in de straat. Maar die 'rare Belgen' zoals wij ze vaak noemen, hebben wel eens tel top commentatoren in dienst. Die hebben dan wel geen eigen showprogramma's na een tour etappe of zo.
Dat programma is er wel, hoor, na elke etappe en is natuurlijk gewoon gejat van de NOS. Maar: beter goed gejat, dan slecht bedacht, zegt de wereld en da's natuurlijk gewoon waar. Maar het grote verschil is dat er aan de Belgische tafel actuele zaken met actuele gasten worden besproken. Ik herinner me een uitzending, iets eerder dan die van de NOS, waarin men 'live' en in levenden lijve, Alberto Contador aan tafel had! 'Il pistolero' himself! Man, wat een Tv gesprek was dat.
Onze jongste dochter, ook een koersfreak(je), was over in de vakantie en we hadden ademloos zitten luisteren. Daarna schakelden we over naar de, zo door mij gewraakte, NOS. We zagen de heer Smeets, zoals altijd smetteloos gekleed, een goed glas rood bij de hand, een stapel boekjes van de schrijver M. Smeets voor zich op tafel en al begonnen aan zijn verhaal dat de coureurs morgen over een berg zouden rijden die: "Kijkers, een berg, ja, weinig mensen weten waar dat is. Een magische berg, een mythische, ik durf wel zeggen een goddelijk berg. En die berg, dames en heren is de Alp d' Huez. Maar, naast me aan tafel heb i twee gasten uit een wonderlijke wereld...' en ik ga de heer S nu laten ratelen, het is lat al en ik wil naar bed en zo: maar de heer S had de advocaat M. en de presentatrice J., uitgenodigd, die allebei om het hardst riepen dat ze niets met fietsen hadden, hoor, kirrend gelach van het jonge stel, dat ondertussen al weer een ex-stel is.
De heer S. was trouwens, volgens eigen zeggen, een intimus van Lance A. Hij 'kroop hem bijna in zijn togus' zegt men in Mokum en inderdaad, S. glorieerde en glunderde in zijn vriendschap met L.A. Hij was echter wel de eerste die zijn boezemvriend openlijk liet vallen. Kijk, en sinds die tijd zien we S. niet meer op Tv. Lekker wel.
Tja, de liefde van de NOS en de heer S. voor de wielersport?
zaterdag 23 februari 2013
Eindelijk etc, deel twee, een over hypocriesie
Het seizoen is weer begonnen en ik heb op de BRT, de Vlaamse televisie, een mooie koers gezien. Het was stervens koud daar in Vlaanderen, slechts een graadje of nul of zo en er stond een snijdende noord oosten wind, die de gevoelstemperatuur tegen de min tien aan deed zijn.
Maar de coureurs, die vuile en smerige pakhazen en bedriegers, vertrokken toch. Ja, da's logisch, natuurlijk, die zitten zo vol van die troep, die voelen de kou niet!
Zoals altijd word ik wat nerveus in de loop van de dag dat de grote koersen gaan beginnen. Ik was vanmorgen vroeg op. Ik had het nodige te doen. Ik had E. beloofd om te gaan shoppen en om te gaan koken, eigenlijk in het voren voor morgen al. We eten morgen zogenaamde 'kerriekool' met spekjes, uitjes, aardappelen en lekkere hamlappen, met heerlijke en pittige jus. Ik werk graag 'voor', zoals dat heet. Dus had ik de ochtend en de middag strak ingedeeld in allemaal vakjes en delen en tijden en tijdstippen om zo goed mogelijk mijn 'voorwerk' te kunnen doen en om dan, vanaf rond twee uur, op mijn gemak de opening koers te kunnen zien. Ook wilde ik per se mijn (race) fiets, die ik gebruik voor het woon- werk verkeer naar mijn fietsenmaker brengen. Dat is Peter Nieuwkerk, een jonge en super enthousiaste man die een mooi en goed bedrijf runt in Amstelveen.
Al dat werk lukte. Peet, zoals ik hem altijd noem, klakte wat met zijn tong toen hij de staat van ketting en tandwielen zag en ik verontschuldigde me een beetje dat ik, eigenlijk, wel wat te lang had doorgereden met dat materiaal. Peet houdt van zijn werk en van de fietsen die hij verkoopt of verkocht heeft, namelijk. Hij zou me sms'en als de reparatie klaar was. We schudden handen en ik ging de vreselijke kou weer in. Ik wachtte vijf minuten op een sneltram en koelde alleen maar af en vervloekte weer eens die Global Warming.
Terug thuis ging ik alvast voorwerken. Ik sneed en kookte en bakte: kool, spekjes en uien en deed die dingen bij elkaar en proefde en vond het wel gaan en E. proefde en zei dat het gewoon lekker was. Ik deed de pannen op ons balkon, waar het frisser, zeg maar kouder, was dan in de koelkast.
(Ik werkte voor omdat er en vanmiddag en morgenmiddag fietsen is op Tv en ik niets wil missen.)
De Vlaming is een koers adept. Dat merkte ik al tijdens de uitzending van het BRT journaal, waarin en waarvan men zowel direct, als terugkijkend naar de koers, beelden uitzond. Het maakte me blij dat er, zoals te zien in dat journaal, bij de presentatie van de ploegen en, iets later bij de start van de koers, een hele bups publiek was opgekomen, die die bedriegers en oplichters gewoon weer in levenden lijve wilden zien. Zoals in vorige jaren, voor de schandalen, werden de coureurs, voor mij nog steeds helden en echte sportlui, door het publiek om handtekeningen gevraagd, toegejuicht en aangemoedigd. Dit, ondanks de gevoelstemperatuur!
In mijn 'vorige leven', zoals ik dat altijd noem, heb ik ooit geleerd de wind chill factor te berekenen. Het was iets van je lichaamsgewicht, gedeeld door de vorige week maandag of zo en dat maal de leeftijd van je schoonmoeder, maar ik ben het kwijt, ik weet het niet meer, maar, ondanks die factor stond er in ieder geval een hoop volk aan de start en later, langs het parkoers zag ik nog steeds veel volk. Het publiek had zich dus nog steeds niet tegen het fietsen om den brode gekeerd. Maar dat had ik ook helemaal niet gedacht. De wedstrijd op zich was niet al te spannend. Uiteindelijk werden twee wat minder grote coureurs de nummers een en twee, maar ja, da's sport, en da's eigenlijk voornamelijk wielrennen, waar dus niet alleen het grote geld, c.f. voetbal en zo, een spel dat spelers her en der wegkoopt en salarissen van miljoenen biedt en waar dus alleen topclubs overleven, de dienst uit maken. Nee, het fietsen is voor de 'gewone man', de gewone jongen, die kan hopen op die ene grote dag, die zijn hele leven en zijn hele carrière kan en zal veranderen.
Dus keek ik naar de Vlaamse Tv.
Niet naar de NOS. De NOS is onze 'publieke' omroep. Die moet dus, vind ik, publieke dingen uitzenden. Kroningen, staatsbezoeken, journaals, sport, politieke debatten, onderzoekscommissies, cultuur, vaak vage muziek of schilderijen en boeken en zo en dat soort zaken, maar ja, dat is wel voor het wel publiek en dat soort zaken waar dat publiek graag over geïnformeerd wil worden. Dat wil ik dus ook graag, persoonlijk, ik persoonlijk dus, ook over wielrennen. De publieke omroep vindt dus dat zoiets niet mag. In elk geval, ik mag volgens de publieke omroep, die ik meebetaal, NIET geïnformeerd worden over, of kijken naar, een sport, waarvan de publieke omroep, waaraan ik ook meebetaal, en dus ook de salarissen van de mensen die vinden dat het niet goed voor me is, vindt dat die niet goed voor me is, omdat er bedrog zou worden gepleegd.
Ik moest even achter mijn oren krabben. Dat duurde even, want ik heb vrij grote oren, maar toen dacht ik dat het verhaal dat de NOS opdiste nogal betuttelend en 'dominees uit de jaren vijftig-achtig' was. (Of pastoors of Imams die vinden/vonden dat je geen homo of lesbo of niet kerkelijk mag zijn, of zo.) Maar, dit optreden van de omroep, waar ik ook aan meebetaal, ruikt verdacht veel naar censuur. Iets waarvan we dachten dat het na de overheersing van de Nazi's en het terugtreden van al die kardinalen en die vreselijke dominees, en de (terechte) kritiek van een bepaalde politieke partij op de Imams, wel eens afgelopen zou moeten zijn! Maar niets is dus minder waar!
De NOS bepaalt nu dus wat goed voor mij is! Dat deed Adolf Hitler indertijd ook voor zijn volk. En Stalin en Pol Pot en Bin Laden ook. Ergo: we hebben dus een nieuwe Mussert, een nieuwe Goebbels en een nieuwe Mussolini!
Ik ken zijn naam niet, die van de man die het beleid uitmaakt bij de sport sectie van de NOS, nou ja, ik noem hem niet, maar hij is heel hoog in de NOS!
Schande! Een nieuwe wereldorde schijnt geboren te zijn.
Vandaag is het de wielrennerij. Morgen misschien het hockey, omdat de dames in korte rokjes lopen en daarna? Het journaal aanpassen? Alleen maar positief nieuws melden? Of Brandpunt, of DWDD? Geen kritiek meer mogen leveren? Ho, mannen, het is nog steeds een democratisch land. Ik geloof nog steeds in vrijheid van: Tv kijken, nieuwsgaring, meningsuiting en zo. Laten we gewaarschuwd zijn
-morgen, na Kuurne-Brussel-Kuurne, meer. Dan over schijnheiligheid bij verslaggevers, die ik natuurlijk ook niet bij naam mag noemen, maar die al jaren wisten hoe de wereld in elkaar zat--
Maar de coureurs, die vuile en smerige pakhazen en bedriegers, vertrokken toch. Ja, da's logisch, natuurlijk, die zitten zo vol van die troep, die voelen de kou niet!
Zoals altijd word ik wat nerveus in de loop van de dag dat de grote koersen gaan beginnen. Ik was vanmorgen vroeg op. Ik had het nodige te doen. Ik had E. beloofd om te gaan shoppen en om te gaan koken, eigenlijk in het voren voor morgen al. We eten morgen zogenaamde 'kerriekool' met spekjes, uitjes, aardappelen en lekkere hamlappen, met heerlijke en pittige jus. Ik werk graag 'voor', zoals dat heet. Dus had ik de ochtend en de middag strak ingedeeld in allemaal vakjes en delen en tijden en tijdstippen om zo goed mogelijk mijn 'voorwerk' te kunnen doen en om dan, vanaf rond twee uur, op mijn gemak de opening koers te kunnen zien. Ook wilde ik per se mijn (race) fiets, die ik gebruik voor het woon- werk verkeer naar mijn fietsenmaker brengen. Dat is Peter Nieuwkerk, een jonge en super enthousiaste man die een mooi en goed bedrijf runt in Amstelveen.
Al dat werk lukte. Peet, zoals ik hem altijd noem, klakte wat met zijn tong toen hij de staat van ketting en tandwielen zag en ik verontschuldigde me een beetje dat ik, eigenlijk, wel wat te lang had doorgereden met dat materiaal. Peet houdt van zijn werk en van de fietsen die hij verkoopt of verkocht heeft, namelijk. Hij zou me sms'en als de reparatie klaar was. We schudden handen en ik ging de vreselijke kou weer in. Ik wachtte vijf minuten op een sneltram en koelde alleen maar af en vervloekte weer eens die Global Warming.
Terug thuis ging ik alvast voorwerken. Ik sneed en kookte en bakte: kool, spekjes en uien en deed die dingen bij elkaar en proefde en vond het wel gaan en E. proefde en zei dat het gewoon lekker was. Ik deed de pannen op ons balkon, waar het frisser, zeg maar kouder, was dan in de koelkast.
(Ik werkte voor omdat er en vanmiddag en morgenmiddag fietsen is op Tv en ik niets wil missen.)
De Vlaming is een koers adept. Dat merkte ik al tijdens de uitzending van het BRT journaal, waarin en waarvan men zowel direct, als terugkijkend naar de koers, beelden uitzond. Het maakte me blij dat er, zoals te zien in dat journaal, bij de presentatie van de ploegen en, iets later bij de start van de koers, een hele bups publiek was opgekomen, die die bedriegers en oplichters gewoon weer in levenden lijve wilden zien. Zoals in vorige jaren, voor de schandalen, werden de coureurs, voor mij nog steeds helden en echte sportlui, door het publiek om handtekeningen gevraagd, toegejuicht en aangemoedigd. Dit, ondanks de gevoelstemperatuur!
In mijn 'vorige leven', zoals ik dat altijd noem, heb ik ooit geleerd de wind chill factor te berekenen. Het was iets van je lichaamsgewicht, gedeeld door de vorige week maandag of zo en dat maal de leeftijd van je schoonmoeder, maar ik ben het kwijt, ik weet het niet meer, maar, ondanks die factor stond er in ieder geval een hoop volk aan de start en later, langs het parkoers zag ik nog steeds veel volk. Het publiek had zich dus nog steeds niet tegen het fietsen om den brode gekeerd. Maar dat had ik ook helemaal niet gedacht. De wedstrijd op zich was niet al te spannend. Uiteindelijk werden twee wat minder grote coureurs de nummers een en twee, maar ja, da's sport, en da's eigenlijk voornamelijk wielrennen, waar dus niet alleen het grote geld, c.f. voetbal en zo, een spel dat spelers her en der wegkoopt en salarissen van miljoenen biedt en waar dus alleen topclubs overleven, de dienst uit maken. Nee, het fietsen is voor de 'gewone man', de gewone jongen, die kan hopen op die ene grote dag, die zijn hele leven en zijn hele carrière kan en zal veranderen.
Dus keek ik naar de Vlaamse Tv.
Niet naar de NOS. De NOS is onze 'publieke' omroep. Die moet dus, vind ik, publieke dingen uitzenden. Kroningen, staatsbezoeken, journaals, sport, politieke debatten, onderzoekscommissies, cultuur, vaak vage muziek of schilderijen en boeken en zo en dat soort zaken, maar ja, dat is wel voor het wel publiek en dat soort zaken waar dat publiek graag over geïnformeerd wil worden. Dat wil ik dus ook graag, persoonlijk, ik persoonlijk dus, ook over wielrennen. De publieke omroep vindt dus dat zoiets niet mag. In elk geval, ik mag volgens de publieke omroep, die ik meebetaal, NIET geïnformeerd worden over, of kijken naar, een sport, waarvan de publieke omroep, waaraan ik ook meebetaal, en dus ook de salarissen van de mensen die vinden dat het niet goed voor me is, vindt dat die niet goed voor me is, omdat er bedrog zou worden gepleegd.
Ik moest even achter mijn oren krabben. Dat duurde even, want ik heb vrij grote oren, maar toen dacht ik dat het verhaal dat de NOS opdiste nogal betuttelend en 'dominees uit de jaren vijftig-achtig' was. (Of pastoors of Imams die vinden/vonden dat je geen homo of lesbo of niet kerkelijk mag zijn, of zo.) Maar, dit optreden van de omroep, waar ik ook aan meebetaal, ruikt verdacht veel naar censuur. Iets waarvan we dachten dat het na de overheersing van de Nazi's en het terugtreden van al die kardinalen en die vreselijke dominees, en de (terechte) kritiek van een bepaalde politieke partij op de Imams, wel eens afgelopen zou moeten zijn! Maar niets is dus minder waar!
De NOS bepaalt nu dus wat goed voor mij is! Dat deed Adolf Hitler indertijd ook voor zijn volk. En Stalin en Pol Pot en Bin Laden ook. Ergo: we hebben dus een nieuwe Mussert, een nieuwe Goebbels en een nieuwe Mussolini!
Ik ken zijn naam niet, die van de man die het beleid uitmaakt bij de sport sectie van de NOS, nou ja, ik noem hem niet, maar hij is heel hoog in de NOS!
Schande! Een nieuwe wereldorde schijnt geboren te zijn.
Vandaag is het de wielrennerij. Morgen misschien het hockey, omdat de dames in korte rokjes lopen en daarna? Het journaal aanpassen? Alleen maar positief nieuws melden? Of Brandpunt, of DWDD? Geen kritiek meer mogen leveren? Ho, mannen, het is nog steeds een democratisch land. Ik geloof nog steeds in vrijheid van: Tv kijken, nieuwsgaring, meningsuiting en zo. Laten we gewaarschuwd zijn
-morgen, na Kuurne-Brussel-Kuurne, meer. Dan over schijnheiligheid bij verslaggevers, die ik natuurlijk ook niet bij naam mag noemen, maar die al jaren wisten hoe de wereld in elkaar zat--
vrijdag 22 februari 2013
Eindelijk, het wielerseizoen is weer begonnen! (1)
Het laatste weekend van februari is de start van het 'echte' wielerseizoen, namelijk dat van het Vlaamse. Er werd natuurlijk al, vanaf half januari ongeveer, gefietst om den brode in exotische oorden als Langkawi en Oman en Australië en Dubai en zo, maar ja, dat zijn opwarmertjes voor de coureurs. In die koersen kunnen ze trouwens al een aardige cent bij elkaar fietsen hoor. Maar, het echte wielerseizoen begint morgen, zaterdag, de 23ste februari. Het begint met de 'Omloop Het Nieuwsblad', (vroeger omloop 'Het Volk'), Deze koers wordt ook wel de kleine Ronde van Vlaanderen genoemd, omdat ze voor een groot gedeelte over hetzelfde parkoers gaat. Die Omloop is niet langer dan 200, ik zeg tweehonderd, kilometer. Ik schrijf dat met een bedoeling en later lees je die bedoeling. De dag daarop, staat Kuurne-Brussel-Kuurne op het programma. Een ander soort koers, heel anders dan de Omloop, maar minstens zo spannend. En ik ga weer kijken. Nee, niet op de NOS, want die heeft het fietsen om den brode in de ban gedaan. Je begrijpt wel waarom, natuurlijk. Dat fietsen, die coureurs, zijn verderfelijk, die zijn de weg naar de hel opgegaan, want ze gebruiken, volgens de NOS dan, denk ik, allemaal den dop.
Ze zijn allemaal gedrogeerd, die hufters, der rijdt er niet een naturel. Terecht? Ik weet het nu, na al die karren vol fecaliën die over mijn geliefde sport zijn uitgestort, ook niet meer. Maar, wil ik het weten? En wil ik het dan wel niet weten, omdat ik, gepassioneerd (toer) fietser die ik ben, weet hoe zwaar juist die sport is. Ik heb, lees mijn boeken, zoals gezegd heel veel gefietst, hetgeen afgelopen zomer culmineerde in de beklimming van 'De Berg', (zoals ook mijn boek over die ervaring heet) de gevreesde Alp d' Huez. Ja, ik heb toen ook gepakt. Geen EPO of stimulerende middelen of spierversterkers, maar wel cafeïne, ook een verboden middel en ik heb de avond voor de klim C2H5Oh gebruikt, in vloeibare vorm, natuurlijk, want het is niet in vaste vorm te krijgen. Ook polysachariden en monosachariden gebruikte ik die dag.
En zo kwam ik dus boven!
Schande.
Maar, gelieven, C2 etc, is gewoon een biertje, cafeïne is gewoon koffie en al die andere dure woorden zijn gewoon suikers die uit een banaan of uit een Dextro tablet komen.
'Oh, dus je keurt het goed dat mensen doping gebruiken?' Nou ja en nee. Ja, want je hebt als duursporter heel veel slijtage in je lijf te verwerken, die je met een hap bruin brood en een kop soep niet kunt toevoegen en dus heb je 'extra's nodig. Misschien geen chemische troep of zo, nou nee, dat dan ook weer niet, maar misschien wel extra bloedcellen. Want, wie wil nou dat sportspektakel zien dat er een kleine tweehonderd mannen vijf cols opfietsen onder een brandende zon? En niet, zoals ik met mijn gabbers deed, gewoon op, in mijn geval, m'n eigen tempo, nee, die 200 moeten dat zo hard en zo snel mogelijk doen. (Het liefste zonder verzorging of drinken, natuurlijk) En dan vinden we het jammer dat ze in de afzink van de klim, ze rijden dan tegen de tachtig per uur (dat deed ik ook op de weg naar de dalen) niet op hun platte smoel gaan. Voor mij was de Berg de beklimming. En ik ben een week naar de kloten geweest.
Voor die mannen staan er nog eens drie van dat soort etappes gepland in de volgende drie dagen.
Nee, ik keur de doping niet goed, omdat er een hoop troep in je lijf komt, waarvan je niet weet wat het met je doet, later, in ieder geval. In het begin van de jaren negentig werd de wielerwereld opgeschrikt door het plotselinge overlijden van jonge renners en rensters."In hun slaap overleden" heette het. Insiders, of geïnteresseerden, zoals ik, vroegen en dachten na en, toen eenmaal het begrip EPO daar was, wisten 'we' het wel. Dus nee, geen koelerazooi naar binnen proppen.
Aan de andere kant, ik las ooit eens een artikel in een medisch blad, dat er in een portie gebakken aardappelen er 400 chemische verbindingen zitten, waarvan de chemische wereld niet weet wat die met het lichaam kunnen doen!
Maar, in ieder geval, de NOS zend het fietsen niet meer uit. Ja een samenvatting kan nog net. Er was een uitspraak van het hoofd van de club, die zei dat ze de genoemde koersen niet uitzonden omdat het maar 'trainingstochtjes' waren. Mijnheer tennist zelf denk ik. Tennis is namelijk vooral niet bewegen. Mijnheer heeft geen idee wat fietsen is. Tweehonderd kilometer met een gemiddelde van 40 in het uur! Trainen?
Laat me niet huilen. De mijnheer heeft geloof ik eerder de NS gereorganiseerd, zodat die niet meer gaat rijden als er een dreiging van sneeuwval is. NS, NOS, bijna hetzelfde.
-morgen, na de koers, meer-
Ze zijn allemaal gedrogeerd, die hufters, der rijdt er niet een naturel. Terecht? Ik weet het nu, na al die karren vol fecaliën die over mijn geliefde sport zijn uitgestort, ook niet meer. Maar, wil ik het weten? En wil ik het dan wel niet weten, omdat ik, gepassioneerd (toer) fietser die ik ben, weet hoe zwaar juist die sport is. Ik heb, lees mijn boeken, zoals gezegd heel veel gefietst, hetgeen afgelopen zomer culmineerde in de beklimming van 'De Berg', (zoals ook mijn boek over die ervaring heet) de gevreesde Alp d' Huez. Ja, ik heb toen ook gepakt. Geen EPO of stimulerende middelen of spierversterkers, maar wel cafeïne, ook een verboden middel en ik heb de avond voor de klim C2H5Oh gebruikt, in vloeibare vorm, natuurlijk, want het is niet in vaste vorm te krijgen. Ook polysachariden en monosachariden gebruikte ik die dag.
En zo kwam ik dus boven!
Schande.
Maar, gelieven, C2 etc, is gewoon een biertje, cafeïne is gewoon koffie en al die andere dure woorden zijn gewoon suikers die uit een banaan of uit een Dextro tablet komen.
'Oh, dus je keurt het goed dat mensen doping gebruiken?' Nou ja en nee. Ja, want je hebt als duursporter heel veel slijtage in je lijf te verwerken, die je met een hap bruin brood en een kop soep niet kunt toevoegen en dus heb je 'extra's nodig. Misschien geen chemische troep of zo, nou nee, dat dan ook weer niet, maar misschien wel extra bloedcellen. Want, wie wil nou dat sportspektakel zien dat er een kleine tweehonderd mannen vijf cols opfietsen onder een brandende zon? En niet, zoals ik met mijn gabbers deed, gewoon op, in mijn geval, m'n eigen tempo, nee, die 200 moeten dat zo hard en zo snel mogelijk doen. (Het liefste zonder verzorging of drinken, natuurlijk) En dan vinden we het jammer dat ze in de afzink van de klim, ze rijden dan tegen de tachtig per uur (dat deed ik ook op de weg naar de dalen) niet op hun platte smoel gaan. Voor mij was de Berg de beklimming. En ik ben een week naar de kloten geweest.
Voor die mannen staan er nog eens drie van dat soort etappes gepland in de volgende drie dagen.
Nee, ik keur de doping niet goed, omdat er een hoop troep in je lijf komt, waarvan je niet weet wat het met je doet, later, in ieder geval. In het begin van de jaren negentig werd de wielerwereld opgeschrikt door het plotselinge overlijden van jonge renners en rensters."In hun slaap overleden" heette het. Insiders, of geïnteresseerden, zoals ik, vroegen en dachten na en, toen eenmaal het begrip EPO daar was, wisten 'we' het wel. Dus nee, geen koelerazooi naar binnen proppen.
Aan de andere kant, ik las ooit eens een artikel in een medisch blad, dat er in een portie gebakken aardappelen er 400 chemische verbindingen zitten, waarvan de chemische wereld niet weet wat die met het lichaam kunnen doen!
Maar, in ieder geval, de NOS zend het fietsen niet meer uit. Ja een samenvatting kan nog net. Er was een uitspraak van het hoofd van de club, die zei dat ze de genoemde koersen niet uitzonden omdat het maar 'trainingstochtjes' waren. Mijnheer tennist zelf denk ik. Tennis is namelijk vooral niet bewegen. Mijnheer heeft geen idee wat fietsen is. Tweehonderd kilometer met een gemiddelde van 40 in het uur! Trainen?
Laat me niet huilen. De mijnheer heeft geloof ik eerder de NS gereorganiseerd, zodat die niet meer gaat rijden als er een dreiging van sneeuwval is. NS, NOS, bijna hetzelfde.
-morgen, na de koers, meer-
woensdag 13 februari 2013
Over Het Slagkruiserplan
Zoals beloofd een voorproefje op mijn nieuwe, nog te verschijnen, boek. Ik ben nu halverwege, overigens. Ik moet het natuurlijk nog afschrijven en zo, maar da's het probleem niet. Het probleem zal gaan worden om een uitvinder te gaan vinden die het ook wil uit gaan geven. Want de markt is slap op het moment. Maar: nu dat de regering is overeengekomen om de huren minder te laten stijgen eb ik hoop toch?
Bedenk, het is een concept, ik heb het ruw opgeschreven, der staan allemaal taal- en spellingfouten in, maar dat trek ik allemaal recht, hoor. Mail me wat je er van vindt, s.v.p.!
-- Hij liep naar de rij telefooncellen in de hoek van de ontvangst- en vertrekhal en diepte een stuiver op uit een van de zakken van zijn colbert. Hij stapte een lege cel binnen, en sloot de deur zorgvuldig achter zich. Hij nam de hoorn van het toestel en kreeg direct de telefoniste aan de lijn. Hij vroeg een nummer met het kenteken in Amsterdam aan en wachtte een paar tellen. De telefoniste kwam terug: “Uw gesprek, mijnheer, met nummer 5-7301.” Hij stopte de stuiver in de gleuf van het apparaat en wachtte tot hij de krakerige stem hoorde die hem altijd wat kriebels bezorgde: “Meeuw hier.” “Dit is Kraai. Hij is geland. Hij is nog bij het toestel en wacht kennelijk op zijn bagage.” “Mooi. Wacht daar Kraai, Reiger komt naar je toe. Onderneem niets voor we weten of ‘ie opgewacht worden door sectie drie. Je volgt en later rapporteer je.” De verbinding werd verbroken. Hij dacht snel na: sectie drie, sectie drie? Maar dat is de geheime dienst van het leger! Oh, als die hier ook achter aan zaten, werd het nog een vrolijk potje. Dus die beroerde officieren waren van sectie drie? Hij vloekte binnensmonds, stak een Chief Whip op en stopte het groene pakje met het hoofd van een lachende jockey in het zakje van zijn colbert. Hij inhaleerde diep en schoot in een hoestkramp.
Chief Whip op de lip en Old Mac in de bek, dacht hij wat grimmig. Goddomme, die stinksigaretten. En het lijkt wel of ze elke dag duurder werden. En het leven was al zo duur, na die krach. Stront Amerikanen, die lieten de wereld verrekken met hun groot kapitaal. Weer was hij blij dat hij mazzel hat gehad dat ‘ie dit baantje bij Meeuw had kunnen krijgen. Hij hoefde nu niet meer zo voor zich zelf te sappelen en hij verdiende niet slecht, meer dan genoeg zelfs om rond te komen en om af en toe nog eens naar Schele Mie te kunnen gaan. Want Sjaan was wel een lekker wijf, maar af en toe hebbie toch wat anders nodig, dat weet elke kerel. Even zag hij die roodharige prostituee en haar weelderige figuur voor zich, maar verdreef dat beeld meteen.
Doe je werk nou maar, jongen, als je dit verziekt dan God helpe je, want dan zal Meeuw je der uit donderen. Hij voelde in zijn binnenzak. Hij had de joet, die hij ook van Meeuw had gekregen nog in zijn zak zitten. Die had ’ie lekker uitgespaard door de KLM bus te nemen van af het Leidseplein en geen taxi vanaf het station, zoals zijn contact hem had opgedragen. “Reizen in stijl”, had de contactman gezegd, maar hoe, reizen in stijl, hij had nu twee kwartjes uitgegeven en dus negen en een halve piek verdiend.
Maar, op het voelen van het blauwe biljet kwam een prettige gedachte bij hem op: als 'tie nou vanavond, na de kring met de kameraden van de weerbaarheid afdeling eens bij Mie binnenwipte? De woordspeling bracht hem nog een binnenpretje en bijna had hij de lange, slanke en gebruinde man gemist die via een zijingang de aankomsthal was binnengekomen en nu wat spiedend om zich heen keek.
Kraai dook haastig weg achter een bord waarop een medewerker in het blauwe uniform van de KLM met een wisser de aankomst van PH-OOI uitveegde en met krijt een andere aankomst opschreef. De aangekomene kreeg van een kruier een koffer, nam die naar een lange tafel waar een norse douane beambte deze nakeek, er een kruis opzette met groen krijt. De man pakte de koffer op en liep naar de toiletten.
Kraai volgde hem omzichtig. De reiziger droeg een kaki kleurig linnen pak met een paar sportieve schoenen en had een panama hoed op. Hij gaf een piccolo een dubbeltje om op zijn koffer te passen, terwijl hij het toilet inging. Kraai volgde nieuwsgierig. Eens kijken wat die chique mijnheer hem zou betalen als die te horen zou krijgen dat er een organisatie achter hem aanzat. Hij kon tegen Mus altijd nog zeggen dat de man opeens een taxi had genomen en de pleiterik had gemaakt.
Hij glipte de toiletten binnen en keek zoekend rond. Niemand? Hoe kon dat nou? Hij bukte zich om onder de deuren te kijken. Ook hier zag hij nergens schoenpunten en broeken op enkels.
Hij rechtte zijn rug weer en op dat zelfde moment kreeg hij een arm om zijn hals geslagen in een wurgende greep en een koud stuk metaal tegen zijn keel geduwd.
“Vertel op”, siste een stem met een vaag Duits accent, “wer had jou gestuurd, he?”
Hij stamelde wat en de druk om zijn keel werd heviger. “Meeuw”, kon hij ternauwernood uitbrengen, “Meeuw, Meeuw stuurde me, ik weet van ni…” --
Een klein slokkie op een borrel, dus. Maar please laat me weten wat je er van vindt.
Dank,
Lucas
Bedenk, het is een concept, ik heb het ruw opgeschreven, der staan allemaal taal- en spellingfouten in, maar dat trek ik allemaal recht, hoor. Mail me wat je er van vindt, s.v.p.!
-- Hij liep naar de rij telefooncellen in de hoek van de ontvangst- en vertrekhal en diepte een stuiver op uit een van de zakken van zijn colbert. Hij stapte een lege cel binnen, en sloot de deur zorgvuldig achter zich. Hij nam de hoorn van het toestel en kreeg direct de telefoniste aan de lijn. Hij vroeg een nummer met het kenteken in Amsterdam aan en wachtte een paar tellen. De telefoniste kwam terug: “Uw gesprek, mijnheer, met nummer 5-7301.” Hij stopte de stuiver in de gleuf van het apparaat en wachtte tot hij de krakerige stem hoorde die hem altijd wat kriebels bezorgde: “Meeuw hier.” “Dit is Kraai. Hij is geland. Hij is nog bij het toestel en wacht kennelijk op zijn bagage.” “Mooi. Wacht daar Kraai, Reiger komt naar je toe. Onderneem niets voor we weten of ‘ie opgewacht worden door sectie drie. Je volgt en later rapporteer je.” De verbinding werd verbroken. Hij dacht snel na: sectie drie, sectie drie? Maar dat is de geheime dienst van het leger! Oh, als die hier ook achter aan zaten, werd het nog een vrolijk potje. Dus die beroerde officieren waren van sectie drie? Hij vloekte binnensmonds, stak een Chief Whip op en stopte het groene pakje met het hoofd van een lachende jockey in het zakje van zijn colbert. Hij inhaleerde diep en schoot in een hoestkramp.
Chief Whip op de lip en Old Mac in de bek, dacht hij wat grimmig. Goddomme, die stinksigaretten. En het lijkt wel of ze elke dag duurder werden. En het leven was al zo duur, na die krach. Stront Amerikanen, die lieten de wereld verrekken met hun groot kapitaal. Weer was hij blij dat hij mazzel hat gehad dat ‘ie dit baantje bij Meeuw had kunnen krijgen. Hij hoefde nu niet meer zo voor zich zelf te sappelen en hij verdiende niet slecht, meer dan genoeg zelfs om rond te komen en om af en toe nog eens naar Schele Mie te kunnen gaan. Want Sjaan was wel een lekker wijf, maar af en toe hebbie toch wat anders nodig, dat weet elke kerel. Even zag hij die roodharige prostituee en haar weelderige figuur voor zich, maar verdreef dat beeld meteen.
Doe je werk nou maar, jongen, als je dit verziekt dan God helpe je, want dan zal Meeuw je der uit donderen. Hij voelde in zijn binnenzak. Hij had de joet, die hij ook van Meeuw had gekregen nog in zijn zak zitten. Die had ’ie lekker uitgespaard door de KLM bus te nemen van af het Leidseplein en geen taxi vanaf het station, zoals zijn contact hem had opgedragen. “Reizen in stijl”, had de contactman gezegd, maar hoe, reizen in stijl, hij had nu twee kwartjes uitgegeven en dus negen en een halve piek verdiend.
Maar, op het voelen van het blauwe biljet kwam een prettige gedachte bij hem op: als 'tie nou vanavond, na de kring met de kameraden van de weerbaarheid afdeling eens bij Mie binnenwipte? De woordspeling bracht hem nog een binnenpretje en bijna had hij de lange, slanke en gebruinde man gemist die via een zijingang de aankomsthal was binnengekomen en nu wat spiedend om zich heen keek.
Kraai dook haastig weg achter een bord waarop een medewerker in het blauwe uniform van de KLM met een wisser de aankomst van PH-OOI uitveegde en met krijt een andere aankomst opschreef. De aangekomene kreeg van een kruier een koffer, nam die naar een lange tafel waar een norse douane beambte deze nakeek, er een kruis opzette met groen krijt. De man pakte de koffer op en liep naar de toiletten.
Kraai volgde hem omzichtig. De reiziger droeg een kaki kleurig linnen pak met een paar sportieve schoenen en had een panama hoed op. Hij gaf een piccolo een dubbeltje om op zijn koffer te passen, terwijl hij het toilet inging. Kraai volgde nieuwsgierig. Eens kijken wat die chique mijnheer hem zou betalen als die te horen zou krijgen dat er een organisatie achter hem aanzat. Hij kon tegen Mus altijd nog zeggen dat de man opeens een taxi had genomen en de pleiterik had gemaakt.
Hij glipte de toiletten binnen en keek zoekend rond. Niemand? Hoe kon dat nou? Hij bukte zich om onder de deuren te kijken. Ook hier zag hij nergens schoenpunten en broeken op enkels.
Hij rechtte zijn rug weer en op dat zelfde moment kreeg hij een arm om zijn hals geslagen in een wurgende greep en een koud stuk metaal tegen zijn keel geduwd.
“Vertel op”, siste een stem met een vaag Duits accent, “wer had jou gestuurd, he?”
Hij stamelde wat en de druk om zijn keel werd heviger. “Meeuw”, kon hij ternauwernood uitbrengen, “Meeuw, Meeuw stuurde me, ik weet van ni…” --
Een klein slokkie op een borrel, dus. Maar please laat me weten wat je er van vindt.
Dank,
Lucas
dinsdag 5 februari 2013
The shit hits the fan
Een gerucht dat al een kleine tien jaar geleden al gonsde, is nu eindelijk bevestigd. Er is sinds kort een enorm omkopingsschandaal aan de gang, in het land van Koning Voetbal. De wielren vrienden, die het het afgelopen jaar, nee, de afgelopen jaren, behoorlijk voor hun kiezen hebben gehad, qua schandalen, leunen, opgelucht ademend achteruit op de (beklaagden)bank en trekken met een goed gevoel een goede fles wit of rood open. Enorme emmers met uitwerpselen, nee wat zeg ik, mestkarren tegelijk, werden over onze arme hoofden uitgestort. Oplichters, schurken, pakhazen, boeven en al dat soort fraais hoorden we, als we, gekleed in snelle en strakke kleding de wegen bevolkten. (Ik overdrijf niet, nou ja, niet veel. Dit soort zaken werden tegen me geroepen hoor, als ik op de fiets was.)
Maar nu ademen we op het gemak in: 'Zie je wel! Hebben we altijd al gezegd!' Wij, echte trouwe fietsfans, die niet meteen hun liefde voor de fiets en hun berijders hebben afgelegd, (wat bij de doorsnee mens, een hype volger, wel al meteen gebeurde) reageren natuurlijk meesmuilend. (Ik heb jullie, lezers, gewaarschuwd, er gaan veel 'ouderwetse' woorden in mijn Blogs gebezigd worden. Meesmuilend is zo'n woord.)
Maar, vandaag is het toch (uiteindelijk) uitgekomen. Er zijn meer dan zegge driehonderd, schrijve 300, (mijn spellingscontrole kent het woord 'schrijve' niet eens en doet dus niet mee aan ouderwets gedoe!) voetbalwedstrijden zijn 'verkocht', tik ik nu maar een populair woord in. En dat waren niet de geringste wedstrijden hoor! EK en WK kwalificatie wedstrijden, wedstrijden uit de CL en dat soort evenementen. Tja! Triest!
'Natuurlijk', zegt de voetbalfan, 'ja zo gaat dat in Zuid Amerika.' Maar het schijnt niet alleen in de bananenrepublieken van deze wereld zo geweest te zijn. Ook in ons land en in de omringende landen was het kennelijk heel gebruikelijk. 'Maar', zegt de voetbalfan, 'het is wel een Aziatische bende hoor, die er achter zat.'
Ja, dat is natuurlijk wel waar. Al Capone zat achter diverse moorden, maar de mannen die de schoten afvuurden deden dat helemaal zelf, hoor. Een ander voorbeeld, voor mij heel dicht bij huis: Een collega, die ik met mijn laatste stuiver zou vertrouwen, een goede vent, jong, sportief en spontaan en (in mijn ogen) gewoon een eerlijke gozer, pleegde wel fraude in de winkel en werd op staande voet ontslagen. 'Ja maar', zeggen collegae die hem ook graag mogen, 'hij had verkeerde gabbers!' Ja, gel.. natuurlijk. De jongen was volwassen en het was niet zijn eerste dag in de winkel. Eigen verantwoordelijkheid, da's ook zo'n ding toch?
(Daarna kwam natuurlijk de discussie: Duur abonnement op IPOD, Internet en my God, weet ik waarop allemaal. En dan heb je dus geen 5 euro, het ging om dat bedrag, meer in je zak om sigaretten te kopen. Collegae zeggen ook: Joh had 'ie me om een joet te leen gevraagd, had ik het zo gegeven. Ik ben nu heel streng: als je een knaak in je zak hebt, kun je geen vijf euro uitgeven, maar ja, ik ben dan ook een ouwe zak van 60, met andere normen of zo.)
Ik merk weer dat ik aborteer, ofwel, ik drijf af.
Het is in mijn (wieler) sport helemaal normaal dat je een wedstrijd 'verkoopt'. Jan J., Joop Z., Gerrie K. deden het en in de oude oudheid werd het al gedaan en daar is natuurlijk, in mijn ogen, niks mis mee. Marten Ducrot, hij van de oortjes van het Tourverslag op de Tv, schreef er al over in zijn fraaie autobiografie.
Ik ga een voorbeeld geven. Kijk, je bent tijdens de Olympische spelen met, om het makkelijk te houden, twee man op kop. Je weet dat je medevluchter, V. noem ik hem voor het gemak, veel rapper is dan jij, jonge en onbekende coureur hoewel hij al wat jaartjes ouder is en dat die Olympische wedstrijd zijn laatste kunstje is. Je weet ook dat een Olympische zege eigenlijk geen moer voorstelt. Er is geen aparte trui aan verbonden, die je vier jaar kunt dragen, of je moet die zelf bekostigen, er is nauwelijks geld mee te verdienen en ach, Olympische roem? Wat stelt dat nu helemaal voor? Niks toch? Die Olympische spelen zijn een uithangbord voor allerlei, voornamelijk Amerikaanse, multinationals om extra naamsbekendheid te krijgen. Dus, dan zegt die ouwe en helemaal voor het vak levende, coureur, die vandaag zijn laatste wedstrijd rijdt dat hij wel wat geld over heeft om te winnen. Of dat je een mooi contact kan krijgen voor het volgende jaar. Hij zal je dan in lijven bij de ploeg waar hij voor gaat werken als ploegleider en dat je goed geld gaat verdienen.
Nou ja, wat doe je dan? Of een Olympische zege, waar je verder nauwelijks iets aan verdiend en die iedereen in de wielersport bijna meteen weer vergeten is, of een fraai contract bij een fraaie ploeg met fraaie wedstrijden om te rijden? Die keuze lijkt me niet zo moeilijk. Nu ja, in Londen hebben we het gezien. Is dat dan erg? Of is dat bedriegerij? Het laatste een beetje, misschien, maar wielrenners zijn eenmansbedrijfjes, hoor, hoewel ze voor een ploeg rijden. Vandaag rijd je voor de Lotto club en werk je je uit de naad voor je kopman, het volgende jaar rijdt je voor de BMC ploeg en is je kopman van het vorige jaar je tegenstander.
"Zo gaat dat", zei Kurt Vonnegut al. Maar, dat zijn coureurs, die geen topsalarissen of enorme transferbedragen verdienen of meekrijgen bij hun overgang naar een ander team. Goed, de echte grote heren kunnen er goed van rondkomen, dat is waar, maar de kleinere jongens, die tien jaar prof zijn en zich, zoals de Vlaming zegt: 'de kloten moet afdraaien voor zijn kopman', is absoluut geen groot verdiener hoor. Voor tweehonderd wedstrijddagen per jaar die hij rijdt, verdiend hij een modaal, misschien iets meer, salaris. Maar, zijn wedstrijden duren dan wel een uur of zes per dag, zonder 'rust', hij doet dan vaak in sneeuw, ijs, hitte, plenzende regen en al dat soort zaken, zijn werk, moet een aantal bergen over of over die k..kasseien in Vlaanderen rijden en dan is er nog de kans op valpartijen of dat 'ie door een of andere Franse Lulhannes van zijn fiets gereden wordt, zoals Johnnie Hoogerland. De dagen dat hij geen wedstrijden rijdt, traint hij een uur of zes, weer of geen weer.
De voetbalspeler daarentegen heeft een aardig bestaan. Hij speelt, maximaal, twee wedstrijden per week, die dan twee maal drie kwartier duren, met een kwartier pauze daarin. Hij geniet aanzien, wordt op de Tv vertoond, er is geen enkel onderwerp waar zoveel aandacht aan besteed wordt dan aan het voetbal, met soms wel vier uitzendingen elke zondag, hij verdient mega salarissen en gaat bij de overstap naar een andere ploeg er vaak een tonnetje of wat op vooruit. (Vaak is de voetballer verbijsterd dat hij geen half miljoen per jaar meer kan verdienen omdat hij de aanzet van een beginnende pass die uiteindelijk na drie kwartier tot de beslissende goal heeft geleidt, heeft gemaakt)
Nu heeft de voetballer wel pech dat 'ie door mensen als Johan Derksen en Jan Mulder wordt besproken. Mocht mij dat overkomen zou ik voor Harakiri kiezen, eerlijk gezegd. Derksen en Mulder, Geer en Goor, Gat en Verdamme.
Goed, Koning Voetbal is dus ook niet meer zo Koninklijk. Omkoping, corruptie en wat die meer zij. Is dat erg? Of is dat bedriegerij? Het laatste, een beetje. Sport, in elk geval elke commerciële sport, doet aan poen. Sport is handel. Tv rechten, media rechten, sportkranten, -bladen, -tijdschriften, ze geven allemaal poen uit aan de sport. Want, jij en ik, willen dat zien. Jij wil voetjebal zien, ik wil echte sport zien, fietsen. Tennis niet, dat is geen sport natuurlijk, maar voor de rest, we willen allemaal sport op Tv. Waarom? Goh, ga ik nog wel eens over schrijven.
(Het is natuurlijk: de wielersport en het voetbal spel en het tennis spel!)
Maar geld is geld, handel is handel, zeiden Bill Super en Hiep Hieper altijd en da's ook zo. Dus, wil je een eerlijke sport, dan moet die weer terug naar de ouwe oertijd. Griekse atleten in de blote kont die discussen, of is het discie, hapten en speren vingen en kogels kopten. (Helaas waren het alleen Griekse mannelijke atleten in die blote kont, dus dat maakt het voor de doorsnee mannelijke kijker behoorlijk minder aantrekkelijk)
Wij, fietsliefhebbers, wachten nu op de berichten over gedopeerde voetballers, tennissers, nou ja, waarom die zich zouden moeten doperen, nou ja, om al die pauzes tussen vijf ballen en evenzovele kreten aan te kunnen, misschien en schaatsers.
We wachten af.
Maar nu ademen we op het gemak in: 'Zie je wel! Hebben we altijd al gezegd!' Wij, echte trouwe fietsfans, die niet meteen hun liefde voor de fiets en hun berijders hebben afgelegd, (wat bij de doorsnee mens, een hype volger, wel al meteen gebeurde) reageren natuurlijk meesmuilend. (Ik heb jullie, lezers, gewaarschuwd, er gaan veel 'ouderwetse' woorden in mijn Blogs gebezigd worden. Meesmuilend is zo'n woord.)
Maar, vandaag is het toch (uiteindelijk) uitgekomen. Er zijn meer dan zegge driehonderd, schrijve 300, (mijn spellingscontrole kent het woord 'schrijve' niet eens en doet dus niet mee aan ouderwets gedoe!) voetbalwedstrijden zijn 'verkocht', tik ik nu maar een populair woord in. En dat waren niet de geringste wedstrijden hoor! EK en WK kwalificatie wedstrijden, wedstrijden uit de CL en dat soort evenementen. Tja! Triest!
'Natuurlijk', zegt de voetbalfan, 'ja zo gaat dat in Zuid Amerika.' Maar het schijnt niet alleen in de bananenrepublieken van deze wereld zo geweest te zijn. Ook in ons land en in de omringende landen was het kennelijk heel gebruikelijk. 'Maar', zegt de voetbalfan, 'het is wel een Aziatische bende hoor, die er achter zat.'
Ja, dat is natuurlijk wel waar. Al Capone zat achter diverse moorden, maar de mannen die de schoten afvuurden deden dat helemaal zelf, hoor. Een ander voorbeeld, voor mij heel dicht bij huis: Een collega, die ik met mijn laatste stuiver zou vertrouwen, een goede vent, jong, sportief en spontaan en (in mijn ogen) gewoon een eerlijke gozer, pleegde wel fraude in de winkel en werd op staande voet ontslagen. 'Ja maar', zeggen collegae die hem ook graag mogen, 'hij had verkeerde gabbers!' Ja, gel.. natuurlijk. De jongen was volwassen en het was niet zijn eerste dag in de winkel. Eigen verantwoordelijkheid, da's ook zo'n ding toch?
(Daarna kwam natuurlijk de discussie: Duur abonnement op IPOD, Internet en my God, weet ik waarop allemaal. En dan heb je dus geen 5 euro, het ging om dat bedrag, meer in je zak om sigaretten te kopen. Collegae zeggen ook: Joh had 'ie me om een joet te leen gevraagd, had ik het zo gegeven. Ik ben nu heel streng: als je een knaak in je zak hebt, kun je geen vijf euro uitgeven, maar ja, ik ben dan ook een ouwe zak van 60, met andere normen of zo.)
Ik merk weer dat ik aborteer, ofwel, ik drijf af.
Het is in mijn (wieler) sport helemaal normaal dat je een wedstrijd 'verkoopt'. Jan J., Joop Z., Gerrie K. deden het en in de oude oudheid werd het al gedaan en daar is natuurlijk, in mijn ogen, niks mis mee. Marten Ducrot, hij van de oortjes van het Tourverslag op de Tv, schreef er al over in zijn fraaie autobiografie.
Ik ga een voorbeeld geven. Kijk, je bent tijdens de Olympische spelen met, om het makkelijk te houden, twee man op kop. Je weet dat je medevluchter, V. noem ik hem voor het gemak, veel rapper is dan jij, jonge en onbekende coureur hoewel hij al wat jaartjes ouder is en dat die Olympische wedstrijd zijn laatste kunstje is. Je weet ook dat een Olympische zege eigenlijk geen moer voorstelt. Er is geen aparte trui aan verbonden, die je vier jaar kunt dragen, of je moet die zelf bekostigen, er is nauwelijks geld mee te verdienen en ach, Olympische roem? Wat stelt dat nu helemaal voor? Niks toch? Die Olympische spelen zijn een uithangbord voor allerlei, voornamelijk Amerikaanse, multinationals om extra naamsbekendheid te krijgen. Dus, dan zegt die ouwe en helemaal voor het vak levende, coureur, die vandaag zijn laatste wedstrijd rijdt dat hij wel wat geld over heeft om te winnen. Of dat je een mooi contact kan krijgen voor het volgende jaar. Hij zal je dan in lijven bij de ploeg waar hij voor gaat werken als ploegleider en dat je goed geld gaat verdienen.
Nou ja, wat doe je dan? Of een Olympische zege, waar je verder nauwelijks iets aan verdiend en die iedereen in de wielersport bijna meteen weer vergeten is, of een fraai contract bij een fraaie ploeg met fraaie wedstrijden om te rijden? Die keuze lijkt me niet zo moeilijk. Nu ja, in Londen hebben we het gezien. Is dat dan erg? Of is dat bedriegerij? Het laatste een beetje, misschien, maar wielrenners zijn eenmansbedrijfjes, hoor, hoewel ze voor een ploeg rijden. Vandaag rijd je voor de Lotto club en werk je je uit de naad voor je kopman, het volgende jaar rijdt je voor de BMC ploeg en is je kopman van het vorige jaar je tegenstander.
"Zo gaat dat", zei Kurt Vonnegut al. Maar, dat zijn coureurs, die geen topsalarissen of enorme transferbedragen verdienen of meekrijgen bij hun overgang naar een ander team. Goed, de echte grote heren kunnen er goed van rondkomen, dat is waar, maar de kleinere jongens, die tien jaar prof zijn en zich, zoals de Vlaming zegt: 'de kloten moet afdraaien voor zijn kopman', is absoluut geen groot verdiener hoor. Voor tweehonderd wedstrijddagen per jaar die hij rijdt, verdiend hij een modaal, misschien iets meer, salaris. Maar, zijn wedstrijden duren dan wel een uur of zes per dag, zonder 'rust', hij doet dan vaak in sneeuw, ijs, hitte, plenzende regen en al dat soort zaken, zijn werk, moet een aantal bergen over of over die k..kasseien in Vlaanderen rijden en dan is er nog de kans op valpartijen of dat 'ie door een of andere Franse Lulhannes van zijn fiets gereden wordt, zoals Johnnie Hoogerland. De dagen dat hij geen wedstrijden rijdt, traint hij een uur of zes, weer of geen weer.
De voetbalspeler daarentegen heeft een aardig bestaan. Hij speelt, maximaal, twee wedstrijden per week, die dan twee maal drie kwartier duren, met een kwartier pauze daarin. Hij geniet aanzien, wordt op de Tv vertoond, er is geen enkel onderwerp waar zoveel aandacht aan besteed wordt dan aan het voetbal, met soms wel vier uitzendingen elke zondag, hij verdient mega salarissen en gaat bij de overstap naar een andere ploeg er vaak een tonnetje of wat op vooruit. (Vaak is de voetballer verbijsterd dat hij geen half miljoen per jaar meer kan verdienen omdat hij de aanzet van een beginnende pass die uiteindelijk na drie kwartier tot de beslissende goal heeft geleidt, heeft gemaakt)
Nu heeft de voetballer wel pech dat 'ie door mensen als Johan Derksen en Jan Mulder wordt besproken. Mocht mij dat overkomen zou ik voor Harakiri kiezen, eerlijk gezegd. Derksen en Mulder, Geer en Goor, Gat en Verdamme.
Goed, Koning Voetbal is dus ook niet meer zo Koninklijk. Omkoping, corruptie en wat die meer zij. Is dat erg? Of is dat bedriegerij? Het laatste, een beetje. Sport, in elk geval elke commerciële sport, doet aan poen. Sport is handel. Tv rechten, media rechten, sportkranten, -bladen, -tijdschriften, ze geven allemaal poen uit aan de sport. Want, jij en ik, willen dat zien. Jij wil voetjebal zien, ik wil echte sport zien, fietsen. Tennis niet, dat is geen sport natuurlijk, maar voor de rest, we willen allemaal sport op Tv. Waarom? Goh, ga ik nog wel eens over schrijven.
(Het is natuurlijk: de wielersport en het voetbal spel en het tennis spel!)
Maar geld is geld, handel is handel, zeiden Bill Super en Hiep Hieper altijd en da's ook zo. Dus, wil je een eerlijke sport, dan moet die weer terug naar de ouwe oertijd. Griekse atleten in de blote kont die discussen, of is het discie, hapten en speren vingen en kogels kopten. (Helaas waren het alleen Griekse mannelijke atleten in die blote kont, dus dat maakt het voor de doorsnee mannelijke kijker behoorlijk minder aantrekkelijk)
Wij, fietsliefhebbers, wachten nu op de berichten over gedopeerde voetballers, tennissers, nou ja, waarom die zich zouden moeten doperen, nou ja, om al die pauzes tussen vijf ballen en evenzovele kreten aan te kunnen, misschien en schaatsers.
We wachten af.
Abonneren op:
Posts (Atom)