TDF Prognose.

Het is allemaal nog ver van ons bed, hoor, die TDF. Terwijl ik dit schrijf spelen Colombianen tegen Polen. Dat is wel grappig, de geliefde en ik heb een Pools schoonzoon en een van origine Colombiaanse schoondochter. Dus ja, we moeten beide neutraal zijn. Maar in mijn ogen is het toernooi als beslist. Duitsland gaat de finale spelen tegen Brazilië, voel ik aan het water.
Die Duitsers, ik blijf netjes, het zijn je buren, nietwaar, maakten hun wedstrijd tegen de Zweden weer eens af, in de laatste minuut. Zoals Gary Lineker al zei: Een voetbal wedstrijd wordt gespeeld door twee elftallen, duurt twee maal drie kwartier en aan het einde winnen de Duitsers.
(Dit was alweer dagen geleden, de Duitsers en de Argentijnen zijn nu allebei al naar huis, maar dit even opzij, de Belgen hebben net de Japanners naar huis gestuurd, dus je weet op welke dag ik dit schrijf.)

Dus het duurt nog nog eens een week voordat de TDF begint en daarna nog drie loodzware weken, met bijna elke dag een etappe en dat over het algemeen langer dan twee maal drie kwartier, langer dan een voetbalwedstrijd dus, tot we weten wie de winnaar van de TDF is. Ik ga een voorzichtige prognose maken.

Eerst even, kort, over het fenomeen voetballer. Het zijn nogal narcistische veel verdienende gassies die allemaal een toneel opleiding hebben gehad. Want: een voetballer gaat neer, omdat ze moe zijn of omdat ze echt geraakt zijn, ze blijven minuten lang liggen kermen, smeken de scheids om een kaart voor hun tegenstander en als die scheids die niet geeft, herrijzen ze uit hun bijna doodsstrijd en spurten, op die zwaar gewonde benen, achter de scheids aan om hun beklag te doen. Zie die Neymar in de wedstrijd tegen Mexico. Knap uitgevonden dat toneelspel. Een fietser springt na een val meteen op en grijpt naar zijn fiets, iets heel anders. Maar ja, voetbal is een spel, wielrennen is een sport)

Nu het gelazer rond Froome is afgelopen, de man werd negen maanden lang in het onzekere gehouden of tie wel aan de TDF deel mocht nemen, na een te hoge uitslag van het middel Salbutamol, is vandaag, een week voor de start van de Tour, bekend gemaakt dat hij wel mag starten. "Mirrors and smoke", dus, afleiding tactieken, dus, vooral gevoerd door de ASO, de organiserende vereniging van de TDF. Hun enige hoop, de laatste Fransman was Hinault, maar dat is alweer een generatie her,  op een nieuwe Franse TDF winnaar is Bardet. Een goede coureur maar niet van de klasse van Froome. Door allemaal verhalen en gedoe over Froome te verspreiden hoopten de Fransen dus om hem in verwarring te brengen zodat Romain Bardet meer kans zou hebben de ronde te winnen.
Zie ik dat fout volgens jullie, lezertjes? Nee, absoluut niet. Fransen doen er altijd alles aan om een Fransman te laten winnen of in allerlei truien te laten rijden. Zie de vreselijke TDF's, waarin JaJa het groen won en die akelige Virenqu, die jankbak, inderdaad, maar liefst zeven maal de bollen trui won! 
Nee, het was de Fransmans goed uitgekomen als Froome inderdaad geschorst was. Maar ja, nu doet hij wel weer mee en ik geef je het op een briefje dat hij zo geprikkeld is dat hij deze ronde ook weer gaat winnen.

Later ga ik een echte prognose geven. Maar: vergeet Tom Dumoulin. Die gaat hem niet winnen, hoor, dit jaar.
Ik ga dat nog uitleggen!

Zware dagen

Ja, het zijn zware dagen voor de niet absolute voetballiefhebbers, waaronder ik me dus schaar. Er is nauwelijks ontkomen aan het WK voetbal, welke avond dan ook, plus naar welke zender je dan ook naar toe zapt. Is het geen wedstrijd, dan is het wel een voorbeschouwing, een tussen bespreking, een tweede helft of een nabespreking. Ik moet eerlijk zijn, ik kijk met een anderhalf oog, letterlijk en figuurlijk, maar dat leg ik nog wel eens uit, tegen begin augustus.
Ja, het zijn moeilijke tijden voor de niet absolute voetballiefhebber. Oh ja, in juli breekt het andere geweld weer aan, de TDF, maar die is gelukkig alleen in de middagen te zien, dus ja, dan zijn de avonden gewoon gevuld met series en films en zo. Nu ja, je moet soms een half uurtje, maar slechts op een (1) tv zender, (nu ja de Belg doet het ook, ik geef dat toe), misschien kijken of toegeven aan een talk show met, vaak, maar niet altijd, leuke gasten die van alles te melden hebben en heel enthousiast naast en naar de TDF gekeken hebben. Ik klaag niet hoor, ieder zijn hobby, ieder zijn tv. Dus voetbal liefhebbers: have your day!
Voor de niet voetballiefhebbers, ik, me and myself dus, zijn deze tweejaarlijkse toernooien, (het EK en WK) toch wel een zaligheid, ergens. Er is geen afleiding van welke tv programma's die je eventueel zou willen zien. Nu ja, der zijn  tv programma's die je wel zou willen zien, maar dat zijn, allemaal natuurlijk goedkope producties en gedoe van de publieke omroepen, maar dat zijn dan vaak ook allemaal herhalingen. Dus nee, da's ook niets. 
Nu ben ik een lezer. Een echte. Ik lees dus veel en tijdens die lange middagen en avonden, met soms wel drie wedstrijden achter elkaar, ga ik, ja, lezen, je hebt hem.
Ik ben dus (weer eens) begonnen in Oorlog en Vrede, van Tolstoy, nu ja, als ik eerlijk ben in de Engelse vertaling: War and Peace. Война и Мир, Vojna i Mir). Niet omdat ik een literatureluur ben, maar gewoon, omdat ik het een fascinerend boek vind en het een fraaie historische blik geeft op de oorlog van 1812 van Napoleon en het Russische rijk.
Ik heb geen idee hoeveel bladzijden het boek heeft, nu ja, die editie die ik nu probeer te lezen, in ieder geval. (Wiki zegt een dikke twaalfhonderd bladzijden. Hm, dan moet ik het uit kunnen krijgen voor het einde van het WK, maar ja, ik mot ook nog fietsen en zo. Nu ja, ik wil het voor mijn ecjhte pensioen datum uit hebben, dan.) Dat boek is een Engelse vertaling in de goedkope Wordsworth Classics serie en kostte me, bij het aanschaffen een gulden of zeven, ja, toen, toen de piek er nog was.

Maar goed, ja, het is wel allemaal Wannabee, want het is natuurlijk allemaal gel.. Ik wil het boek wel eens lezen, maar man, het is zo dik, het is in zo een andere eeuw met een heel andere taal soort geschreven, en het is zo ffing dik! Dus nee, nee, ik probeer het boek al meer dan twintig jaar lang te lezen en ik ben net aangekomen op pagina twintig: "Prince Vasili smiled". 
Maar. gelukkig is er meer te lezen. Ik heb net de jongste aflevering van "De Muur", da's de oudere broer van Hard Gras, in mijn handen.Dit is een pro TDF nummer en het gaat voornamelijk over de sprints in de Tour. (Niet helemaal, natuurlijk, ik bladerde het even door, maat wel over Groenewegen, de nieuwe Nederlandse topsprinter. De man woont in Abcoude, nie zo ver van waar ik woon en ik zie hem een enkele maal trainen. Niet dat ik hem bij kan houden of zo, dat kon ik ook al bijna niet bij ene Peter Post, Google die maar even als je hem niet meer kent.

Maar: het zijn moeilijke tijden voor de niet voetbal liefhebbers. Ik heb wel "De slag om de Ardennen" van Beevor uit gelezen en de 'Mr Mercedes' trilogie  van Stephen King. Nu ga ik dan maar eens beginnen aan de nieuwste 'De Muur'. 
Oh ja, ik kreeg mee dat de Egyptenaren der uitleggen en de Mocro's. En Saudi-Arabie, maar dat lag, volgend de kenners, aan de Rammeldeman. Tsja, excuses, ik kan der een hoop verzinnen. Maar vooral moslims zijn goed aan het ontkennen van hun fouten en het verzinnen van excuses. 
Ik schreef er al vaak over in mijn vorige leven, In de Super. Muslims en smoezen? Het is allemaal een pot nat!

De Nieuwe Fiets, deel 5, alweer en laatste. (gelukkig he?)

 

Fausto Coppi, op zijn fameuze Bianchi fiets

En ja, ik heb even mijn gram gehaald over al dat soort manager types waarin ik in het vorige Blogje over schreef. Jullie en ik hebben veel te veel van dat soort typetjes meegemaakt, dus ik ga niet verder uitweiden over die vaak misselijke mannetjes of vrouwtjes, die, nogmaals, ergerlijke types.

Nee, over de nieuwe fiets zou het gaan en nu mot ik het verhaal afmaken. Ik ben, dat wisten jullie natuurlijk al wel, een fiets gek. Men vroeg me ooit wat mijn grootste hobby's waren en ik antwoordde: Fietsen: zowel het zelfstandig naamwoord als meervoud en het werkwoord.
 Ik heb dat antwoord nog steeds in mijn kop, hoor. Ik ben een fiets gek, altijd geweest en zal het altijd blijven. Gert Jan Theunissen zei al eens: 'De fiets, de fiets en verder niets. Nu, zo erg is het bij mij niet, maar het hikt er tegen aan.
Goed, enfin, soit, verder dus. De oudste zoon, S., had, misschien in navolging van pa, een race fiets gekocht. Nee, nee, daarvoor fietste hij al veel, op een mountainbike. Ik kletste op hem in: "Joh, naar je werk en op toertochten, dan is zo een fiets veel te zwaar, dikke banden, veel rolweerstand en zo, toch?" Hij liet zijn ouwe heer aanvankelijk maar lu...., maar kocht uiteindelijk toch 'maar de Bianchi, die ik al eerder heb beschreven. Hij fietste veel en vaak op die fiets, we maakten samen tochten en ja, hoewel ik zelf een geweldig rijwiel had, was ik wel eens "jaloers", ( hoor)maar dat is dan wel wat overdreven, op zijn fiets. Maar zo een fiets, die kleur, die historie erachter, nu ja, Bianchi is natuurlijk een begrip, een droom, een woord, zoals Ferrari of Lamborghini, Porsche, zoiets dan.

Waar allemaal hele grote auto coureurs groot werden in die automerken, zo werd een heel mager menneke uit Italië ooit groot op een Bianchi en dat is natuurlijk ook evenzoveel BS. Die man zou ook groot geworden zijn op een ander merk fiets, maar goed, hij werd het op die fraaie zeegroene, zoiets heet die kleur dan, een Bianchi. Net als later Gimondi, Ullrich en Marco Pantani groot werden op die fiets. Heeft een fiets veel te maken met het kampioen worden? Ik weet het niet.
Het is natuurlijk belangrijk om een goede, stijve en licht lopende fiets met betrouwbare wielen/derailleurs/sturen/frames en zo te hebben. Vooral in de top sport van het wielrennen. Maar, veel goede coureurs wonnen ook op materiaal dat minder dan goed was, hoor. Ik ga daar verder niet op in, der zijn boeken zat over, maar in ieder geval, goede fietsen helpen bij goede resultaten.

Oke, zoon S., heeft zijn hele leven lang hard gewerkt en ik bedoel hard. Zwaar werk gedaan, los- en laadploegen gedaan, schoonmaak werk gedaan, hij is glazenwasser geweest, hij heeft in allerlei ploegendiensten gewerkt, hij is nooit werkeloos geweest. Nu is hij al wat jaren jonger dan zijn ouwe heer, die ook zijn hele leven gewerkt heeft, overigens. Maar zijn lijf trekt het niet meer om kromgebogen over een fraai Bianchi-groen stuurlint, de wegen te berijden. Dus hing hij de fiets op, in de schuur. We hadden, die afgelopen zomer nog, redelijk wat gereden en het beviel hem helemaal. Hij reed wel net altijd een kilometer sneller dan ik reed, dus ik moest beulen om bij te blijven, maar ja, hij was ook een stuk jonger nietwaar? Of was het nou die fiets?

Op een gegeven moment, we passen nu al minimaal tien jaar een dag per week, soms vaker, op de kleinkinderen bij hem en zijn vriendin N., vroeg ik hem wat hij met die fiets aan wilde. 'Je kunt er een goede prijs voor vragen op het web, hoor,' vertelde ik hem. Hij trok eens hard aan zijn shaggie: 'Nee man, hij is voor jou. Ik ga en kan niet meer fietsen, maar ik wil die fiets in een goed huis onderbrengen en dat is bij jou', zei hij, wat geëmotioneerd. Ik wist niet wat ik hoorde. Een bijna nagel nieuwe fiets? Een Bianchi? Voor mij? 
Make me crazy, zoiets ging door me heen. Eerlijk? Echt waar? Ik raakte ook geëmotioneerd!
Hij beaamde: 'Eerlijk en echt waar! Ik doe der niks meer mee. Ik weet dat die fiets bij jou goed thuis is, toch?' Ik nam ontroerd zijn hand. Man, man, man wat een cadeau! 

Twee dagen later haalde ik de Bianchi op. S. en ik gingen samen een heel duur stripboek van zijn smaak kopen als compensatie. Zijn smaak. De Bianchi "Via Nerone Sette" was nu van mij! Mijn smaak!

En ja, de Bianchi heeft toch wel weer dingen dat je zegt: wat een topfiets, ondervind ik heel vaak!

Met heel veel dank aan S. en N.  

Die nieuwe fiets, part IV (En even over managers!)

Dus ja, dat was likkebaarden naar die fraaie fiets van mijn zoon, toen ik hem zag. Naar die Bianchi dus. Goh, wat gunde ik het hem, die fraaie, klassieke en zo traditionele fiets. 
"Bianchi" is een fietsmerk dat uit een fietsfabriek komt die ergens in de jaren tachtig van de negentiende eeuw is opgericht, in 1887 om precies te zijn en die gesticht is, door, je raad het al, Edoarde Bianchi, in Milaan, op de Via Nerone zeven, het zogenaamde merk dat mijn zoon S. aan de telefoon vertelde. Het adres van die eerste fietsfabriek is op die serie frames gezet. 
Ik en de lief passen nog steeds op bij de kleinkinderen en ik zag die fiets en later maakten S en ik geregeld tochten door de fraaie polders in Noord Holland. We, nu ja, ik en hij maakten plannen voor ritten in Limburg en de Ardennen en ja, wie wist het, misschien in de Alpen? Misschien ook, ooit, de beruchte Alp?

Ik zelf had, op dat moment, nog vier racers in de schuur staan, drie Giants en een Concorde en nog het frame van een andere Concorde, een zogenaamde Mistral, dus, nee ik had geen klagen qua aantal fietsen. Niet dat die fietsen allemaal helemaal operationeel waren, natuurlijk niet, sommigen waren gepensioneerd, maar op drie van die fietsen reed ik nog redelijk veel. Zo was daar voornamelijk de Giant OCR 1.0. Een fiets die werd verkocht als toerfiets, maar eigenlijk een "instap" race fiets is. De fiets is fraai, slank, met een hoog frame, een nerveuze fiets, door die bouw, en met, natuurlijk een goede en dure "Shimano" schakel systeem van een dure en goede groep en ja, zij, (fietsen en schepen zijn vrouwelijk, raar genoeg) heeft me drie maal de Amstel-Gold race doorgebracht en drie maal Luik-Bastenaken-Luik en, naast heel veel andere kilometers, ook nog eens, de Col d' Ornon, de col d' Oz en  de Alpe d' Huez laten beklimmen. Dus ja, ik koester die fiets, zoals alleen maar echte fietsliefhebbers hun fietsen kunnen koesteren.
Maar goed, de OCR, de 'blauwe' noem ik haar vaak, hoe komt dat nu, had wat probleempjes. Ze remde niet meer heel oké, ze schakelde qat minder goed af, naar een lagere versnelling dus en dat was irri, want ik ging binnenkort op vakantie naar het zwaar geaccidenteerde Drente, grapje.
Nee, ik wilde het natuurlijk allemaal goed hebben en dus kwam ik op een dinsdag ochtend aan bij mijn fietsenmaker, Peter van Nieuwkerk. Nu bleek, dat had ik al in de lokale krant gelezen, dat zijn leuke winkel en zijn gezellige werkplaats waren overgenomen door een "concern". Een groot landelijk "fietsen concern" waar ik de naam van zou moeten opzoeken, maar daar heb ik geen eens zin in, want de service en de behandeling van de manager van dat filiaal van dat concern, zeg maar, ooit Peter's gezellige werkplaats was vreselijk.

Goed, ik stapte er binnen, ik had mijn andere fiets, de DEFY, ook al weer een Giant (ik had de OCR aan de hand vervoerd) netjes voor de deur gezet, en stapte met de 'blauwe' de winkel binnen. Ik zag allemaal vreemde gezichten en ja, ik vroeg natuurlijk naar Peter. Ik kreeg een nare en sombere en vervelende, man te spreken die me een visite kaartje in de hand duwde en mij meldde dat hij de manager was van de winkel. Zijn naam was: "zusofso"meldde zijn visite kaartje, hij leek me een enorme onbe(l)nul, maar hij was leek en keek wel heel zelf vergenoegd. Ik vroeg nogmaals of Peter er was, maar nee, nu ja, die was er dan wel maar was gewoon een knecht of zo, een gewone reparatie man en al helemaal geen verkoper, laat staan manager, scheen, en hij mocht dus niet onder de mensen komen of zo, zei die nare management figuur tegen mij.
Ik liet de fiets tegen de balie staan en stapte vrij resoluut de werkplaats, makkelijk herkenbaar, binnen en zag mijn ouwe maatje staan. Ik vroeg hem direct hoe het nu in elkaar zat en wat hij nog te betekenen had bij de firma.
Hij vertelde: 'Weet je Lucas, die man die je net meemaakte is een naar voren geschoven manager, daar kan je als werknemer niks mee, maar dat weet je zelf ook, natuurlijk. Dat soort figuren is dodelijk voor het bedrijfsleven. Zo zijn ze manager bij een wielerzaak, dan werken ze bij een supermarktketen, dan zijn ze weer chef management op een booreiland en dan weer bij een restaurant, of zo, het zijn job hoppers, die  snappen niks van wat echt werken is! Dat soort figuren, die soort 'managers' gaan allemaal voor eigen glorie en maken de bedrijven kapot waar ze werken. Ik heb nu ook weer eens zo en rat boven me, je hebt hem net gezien. Hij is bij een bouwbedrijf in dienst geweest dat failliet is gegaan. Die bijgoogem weet het verschil niet tussen een stuur en een derailleur, maar blijft maar vertellen over omzet maken, over scoren en over doelstellingen halen en zo. Ik kots van managers."
En zo doe ik dat ook, Peter, maar jouw eigen bedrijf is wel naar de gallemiezen door zo een manager.

Maar ja, managers zijn er te veel, ook in de 'zorg' zijn er te veel, dat heb ik al lang gemerkt. Vooral de lief heeft, in haar vak in de gezondheidszorg, veel met te slechte managers meegemaakt! 

Uiteindelijk was de OCR gerepareerd, als ouwe maat vroeg Peter der niks voor, ik gaf wat geld voor de koffiepot. De manager keek van uit de hoogte toe en deed, ja wat doen managers eigenlijk? Nou niks, natuurlijk. Managers doen niks en kunnen niks, behalve zaken vernietigen, zoals Peet al zei en ik ben het zo met hem eens!

De nieuwe fiets, deel drie, alweer

Goed, ik gaf al een tipje van de sluier weg. Nee, nee, nee, dat is helemaal fout, die zin: ik lichtte een tipje van de sluier op, moet het natuurlijk zijn. Ik heb heel veel moeite met mensen die al dat soort uitspreken verkeerd doen. "Me irriteren aan", dat kan dus helemaal niet. 'Ik erger me aan iets of iemand', of: 'diegene of datgene  irriteert me'. Zo hoort het te zijn.
Ik had ooit een collega die de meest eenvoudige spreekwoorden verhaspelde: "als het koe verdronken is is het kalf der nog niet" of: "Zoals de waard is, is zijn eigen haard de gouden waard", zukse (dat zukse kan ook niet, dat weet ik) dingen dan. Zij, die die dingen schreef/zei, helaas moet ik zeggen dat het een zij was, was niet al te slim, maar dat hadden jullie al door. Toch bracht ze het tot een korporaal van administratie, maf maar waar.
Nee, dit stuk gaat niet over haar, nee, helemaal niet. (Haar bijnaam was overigens 'triple' drie, Dom Dik Ding. Dat was ze allemaal, natuurlijk, maar ik heb de vierde D maar weggelaten, voor de lieve vrede en de nodige rust en de anonimiteit, want ook haar achternaam begon met een D). Soit dus.

Nee even dit, gisteren werd bekend dat Tom Dumoulin aan de TDF gaat deelnemen. Mooi. Spannend, maar het gaat geen resultaat opleveren. Dumoulin is een hele goede coureur, dat weten we allemaal wel, maar hij kan de GDI winnen met een beperkte ploeg, maar die beperkte ploeg kan niet de TDF winnen. Ook dat weten wij, als mensen die hem volgen.

Goed, over de nieuwe fiets dus. Mijn oudste zoon, S., had een jaar of wat geleden een racefiets gekocht, belde en vertelde hij me enthousiast. 'Goed man, topper, welk merk? Waarmee afgemonteerd?' vroeg ik, ook enthousiast geworden, natuurlijk. 'Effe kijken', zei hij en liep naar de schuur in zijn tuin. 'Een Via Nironi zeven, of zo', begon hij te antwoorden. Daar had ik nog nooit van gehoord, nu ja, dat fiets merk kende ik in ieder geval niet, ik ben wel een fietsmerk kenner, hoor, maar ik had die straatnaam, dat via, wel eens opgepikt, maar vraag me niet hoe. Nu ja, een gesprek volgde waarin die Via Nironi nog een paar keer werd genoemd en ik vroeg hem uiteindelijk naar de kleur van de fiets. Na even heen en weer geloop naar de schuur, hoorde ik dat het een soort 'zeegroenig' was, een aparte kleur groen in elk geval.
Ik begon mijn water te voelen en vroeg hem of er een merk op het balhoofdstel stond. Hij terug, ik een sjekkie draaiend, spannend en ja hoor: 'ik zie daar iets van Biancha of Bianchi staan, zegt je dat wat?'

Zei me dat wat? Bianchi? Zei me dat wat? Natuurlijk man, zei me dat wat.
Bianchi! Een merk! Zoals Harley Davidson is voor de motorrijder, zoals Ferrari is voor de autorijder, zoals Nike is voor de hardloper, zo is Bianchi is een topmerk voor de fietser, een droom zeg maar.
Ik informeerde niet wat de fiets gekost had, dat doe je nu eenmaal niet, maar ik maakte wel een afspraak om snel eens te gaan fietsen, samen om de fiets eens te gaan zien. Dat deden we ook. Ik had natuurlijk vaker en eerder met hem gereden, toen had hij nog een soort mountainbike en toen kon ik hem nog aardig aan. 
Maar met deze fiets? Ik bleef gelukkig in zijn wiel. 
We maakten meerdere tochten en ja, ik vond het helemaal gezellig en, hoewel ik zelf hele fraaie fietsen heb, keek ik begerig naar die Bianchi Via Nironi 7. Wat een fraai apparaat, man, wat een schitterend model, hoe fraai afgemonteerd en wat een heerlijke kleur. Zo klassiek! Een fiets, rechtstreeks uit de meest oude en nog steeds bestaande fietsfabriek ter wereld. Man, wat een genot moet dat zijn, om die in je bezit te hebben?!

Tot mijn totale verassing reed ik een jaar of twee later zelf op die fiets, sterker, had ik die fiets in eigendom!
=later meer=

De nieuwe fiets, deel twee

Goed, ik begon het vorige Blogje met allemaal op te noemen wat voor fietsen ik nu allemaal had had gehad en zo, en ja, dat is een respectabel aantal fietsen geweest. Veel van die fietsen, onder andere de al eerder genoemde Concorde Treviso, zijn vele jaren meegegaan en die is nu opgeslagen als in een museum, in mijn fietsschuurtje. Ook de fiets waar ik nu al veertien jaar op rijdt, naast andere fietsen, een Giant OCR 1, (zie foto boven) is me heilig, ik koester haar nog steeds en verzorg haar goed, maar, zoals aan alles, komt ook een einde aan haar productieve leven.
(Haar, ja, misschien is dat volgens de Dikke Van Dale fout, maar voor mij zijn fietsen, ik schreef het al vaker, vrouwelijk.)
Waarom 'versleet' ik zoveel fietsen? Behalve met de in mijn vorige stukje genoemde Batavus Course, die door een dikke en lompe dame werd 'opgereden' ben ik, op een enkel ongelukje na, nooit echt 'gecrashed.' Dat ene ongeluk, door een verkeerd afslaande en niet voorrang gevende automobilist, deed me overigens wel in het ziekenhuis belanden en ik moest zelfs een operatie, minor, ondergaan, maar toch. De fiets bleef heel, mijn gezicht zit wel onder de littekens, maar soit. Dat geschiedde overigens op een handgemaakte Jan Zoon triatlon fiets.

Goed, waarom versleet ik zoveel fietsen? Omdat ik veel fiets, natuurlijk. Niet zoveel als echte coureurs, natuurlijk, no way. Maar ik fietste wel naar, na en naast mijn werk. Ik heb het aantal kilometers bijgehouden dat ik vanaf 1983 gefietst heb en dat getal komt uit op 207.300 kilometer. Tweehonderdenzevenduizend en driehonderd kilometer. Voor 1983 heb ik ook nog wel het nodige gefietst, zeg, gokkend, vierduizend k's per jaar, dus het totale getal komt op ongeveer 230.000 kilometer uit, een beetje naar beneden bijgesteld. Ongeveer vijf keer de aarde rond, niet slecht dus!

Maar goed, alles slijt, Panta Rhei, zoiets. En ja, niet alleen fietsen (of auto's, motoren, treinen, scooters, noem maar op) slijten maar mensen ook. Ik hoorde van een goede vriend van me, F., dat hij was gestopt met toer fietsen omdat hij nek en schouders niet helemaal meer kon "oplijnen" met het eventuele achteropkomende verkeer en ja, dat ondervind ik dus nu ook een beetje. Ik moet echt heel hard over de linker schouder kijken, hoor mijn nekwervels daarbij kraken bij weer eens een haakse afslag naar links. Gelukkig is het in ons land zo dat we geweldige fietspaden hebben en dat je, als fietser, bijna altijd gevrijwaard bent van nare aanvaringen met het gemotoriseerde verkeer, maar toch!

En ja, ik voel ook dat ik wat ouwerder wordt. Niet dat ik dat ooit zal toegeven, maar ik mot er meer voor doen om fit te blijven. Ik train overigens op de fiets op het 'omkijken', op rechte stukken weg, en ja, dat gaat goed. Tot nu toe.
Ik neem tegenwoordig veel meer rustige paadjes en laantjes en laat me niet meer verassen door auto's of die stink motoren en ja, ik fiets vooral happy and free. Maar, ik ontkom nooit helemaal aan de stad, Amstelveen is bijna een deel van Mokum geworden.

Vandaag heb ik nog een lange en mooie rit gedaan op de Bianchi, de nieuwe fiets, zeg maar. Ik reed naar "de Bruggen", een Mokums begrip voor de bruggen bij Schellingwoude. Ik reed rap en met nauwelijks moeite en kon de 'klim' goed aan. Een rondje naar Ransdorp en terug over die bruggen naar huis. Zingend op de fiets, zo goed reed ik, aanvankelijk, tot ik weer eens in de stad kwam en werd geconfronteerd met het asociale Mokumse, misschien is dat wel in elke stad zo, fietstuig, dat lak heeft aan elke verkeersregel, stoplichten en aan elk ver- of gebod bord, zoiets.
Ik zat te mijmeren over een wet die het mogelijk maakt om dat fietsende verkeerstuig op te sluiten in een kamp, drie jaar lang, om hun de verkeersregels te laten leren en dan pas los te laten op het stads verkeer. Maar ja, dat zal nooit lukken helaas, de grote stad fietser blijft tuig en zal dat nooit afleren.

Een 'nieuwe' fiets, part one

(Dit wordt een lang verhaal in heel veel delen, blijf me volgen, of  juist niet, even goede vrienden, natuurlijk, ik neem je niets kwalijk.)

Dit is um dus, het plaatje hierboven, de nieuwe fiets. Een Bianchi Via Nerone. Dat zegt de meesten van jullie, niet fietsliefhebbers, helegaar naks en niemendal, maar het is mijn nieuwe tuigje om de wereld mee te bestormen, segt maar dramatisch.
Tsja, een apart verhaal. Ik ben natuurlijk al dik veertig jaar een heel verwoed fietser. Mijn eerste 'echte' race fiets was een Rally, niet te verwarren met een Raleigh. Nee, deze fiets kwam niet van een gerenommeerde fietsenmaker, hoor, nee, maar uit de Wastora winkel. 
Wie kent die winkel nog? Wastora was een witgoed zaak, door twee Zaanse broers opgericht, met het oog op het 'kleinere' publiek, de niet zo veel verdienende mens, dus. Wastora was een afkorting van WAsmachines, STOfzuigers, RAdio's) en was, zoals ik al schreef, een Nederlands, nu ja goed een Zaans, bedrijf en werd in 1953 opgericht door de broers Cees en Klaas Molenaar. Dat was heel goed getroffen in Zaandam, later Zaanstad, want dat was in die jaren een stad waar weinig inkomen gegenereerd werd. Zaanstad/Zaandam werd arm, de zoveelste industriële revolutie was bezig, Zaandam had zich daar niet op gericht, ere geen rekening mee gehouden, de oude industrie, vooral molens, zouden wel blijven werken en zo, Duyvis/Verkade, het ging gewoon door, toch? Maar de streek werd overspoeld door Turken die voor lage lonen in de Zaanse industrie gingen werken en in die stad gingen wonen en ik maakte deel uit van die merkwaardige teloorgang van het ooit oudste industriële gebied van Europa, misschien wel het oudste industrie gebied ooit van de wereld. Ik werd dus ook deel van die teloorgang van Zaandam. (Triest dietepunt van Zaandam/Zaanstad is het optreden van ene Vlogger, ik weet zijn naam niet eens meer, maar hij heeft een vet contract bij een of andere commercieel zender, triest en schandalig) Ik woonde daar, in die wijk tussen 1973 en zeg maar 1984. Tpen was die wijk nog acceptabel, hoor.
Ik heb ook nog meegemaakt dat AZ (67), zoals de club toen nog heette, kampioen werd, met onder andere Hugo Hovenkamp. Sterker nog, ik ben in het, toenmalige AZ stadion geweest, heb daar een wedstrijd bijgewoond, maar wist niet hoe snel ik weer naar buiten moest komen! Voetjebal is gewoon mijn ding niet, wat een saai gedoe! 

Maar bien, ik kocht die fiets, reed door de polders, voelde me happy en zo, maar toen moest ik weer gaan varen, de KM dus. Ik gaf de fiets aan een Engelse jongetje dat bij ons op de galerij woonde en die was daar dolgelukkig mee. Zijn naam was Chris Froome. Jaren later won hij de TDF en de GDI en de VDE.
Natuurlijk niet, nee, gewoon om jullie, luie lezertjes even wakker te schudden!
Na die zogenaamde  'west term' kocht ik mijn eerste echte racefiets, een Batavus Course. Ik heb der jaren op gereden en ben op die fiets een echte fietser geworden. Samen met mijn toenmalige maatje Frits, die al wat jaren ouder en ook een betere fietser was, reed ik onder andere in Limburg en de Ardennen. En nee, klimmen was/is mijn ding niet. Nooit geweest, zal het ook nooit worden. Ondanks dat heb ik wel in Frankrijk gereden en ja, de Alpe d' ook beklommen, maar dat was weer op een andere fiets.
De Batavus Course ging weg, ik kreeg een ongeluk en het frame werd opgereden door een dikke dame op een fiets die een verkeerde bocht nam.

(Er kwamen meerdere frames voorbij, vaak 'gesponsord' door een toenmalig maatje die fietsenmaker was en waar ik in de weekends werkte, maar die de strijd tegen de verslaving aan de coke niet aan kon. Dus reed ik op wat onbekende en nauwelijks betrouwbare fietsen, maar ja, ik fietste! En daar ging het me om.)

Later kocht ik een heuse racer bij Jan de Haan, een goede fietsenmaker, zijn broer is de meer bekende broer Gerrit de Haan uit Ouderkerk a/d Amstel. Die fiets die ik toen kocht was een Concorde Treviso. Concorde was een Nederlands fietsmerk dat het toen heel goed deed, voornamelijk door dat de PDM ploeg, die overigens erg onder vuur lag, door allerlei omstandigheden, ze werd ook wel: "prestatie door manipulatie" ploeg genoemd en meer van dat fraais. Op die fiets, de Concorde Treviso,  heb ik meer dan twee maal de wereld rond gereden, qua kilometers dan. Ze, fietsen zijn vrouwelijk, staat nog steeds in mijn 'schuurtje'. Gedemonteerd, dat wel, alleen het frame is er nog, de rest was op en versleten, mag het na meer dan 150.00 kilometer?

=tsja, nu nog verder over de 'nieuwe' fiets, dus.=

Aparte lui in de TDF

 

Hier boven zie je een fotootje van  Djamolidine Mirgarifanovich Abdoujaparov.  
Zo die naam is er even uit, maar het kostte wel moeite, zoals je zult begrijpen. Door de schrijvende pers werd hij, door die enorme moeilijke voornamen en de bijna onuitspreekbare achternaam, de 'Alfabet man' genoemd. Verdere bijnamen voor hem waren: 'de cowboy van Tashkent', of, om zijn onbehouwen kop: 'de kindereter uit Uzbekistan.' (Hij was namelijk een Uzbeek, by the way) Maar goed, ik heb hem zelf ooit eens ontmoet, natuurlijk heel vluchtig, op het, slechts twee keer, aan het einde van de jaren negentig van de vorige eeuw verreden, "Rai-Derny-criterium." Dat was een fantastische wedstrijd die zich, idd achter zogenaamde 'Derny's', je kent ze wel, die gang maker motortjes, genoemd naar het Franse motor merk Derny, met een rotvaart door Mokum Zuid verplaatsten. 
Onze jongste dochter was op wielrenners handtekeningen jacht en ze scoorde er behoorlijk veel. Wielrenners zijn namelijk helemaal aanraakbaar en aanspreekbaar voor hun publiek, dat publiek betaalt hun salaris, zeg maar, dit in schrille tegenstelling tot de meeste sport figuren als arrogante voetbal maggogels en zo. (Mart Smeets, je weet wel, trad daar ook op, als speaker, hij werd met 'Martje, Martje, Martje, door het publiek begroet en genoot er zienderogen van, tja, da's Smeets.) 
Ik kom op dit wat vreemde verhaal, omdat ik, tijdens wat opruimen van wat boekenkasten, op haar, de jongste dochter's, handtekeningen boekje tegenkwam, van nu alweer dik 25 jaar her.

Maar bien, die 'alfabet' man, was een van de beste en meest onbehouwen sprinters die de wielerwereld ooit had gezien! Hij kwakte, sloeg en dook in gaten die er niet eens bestonden.Hij won drie keer het groen in de TDF en behaalde negen etappe zeges. Later werd hij betrapt op 'den doop' en verliet het peloton. MEN zegt dat hij nu in absolute armoe ergens op een Uzbekese steppe woont?

Een andere aparte in de TDF was natuurlijk: 'Abdel-Kader Zaaf.' Een goede coureur, natuurlijk, anders rijd je geen TDF, toch? Maar wel een Algerijn met minder talent. In 1950  reed hij voor de nationale ploeg van Algerije en Marokko. In de dertiende etappe, van Perpignan naar Nîmes, op donderdag 27 juli moesten de renners niet alleen vechten tegen de kilometers en elkaar, maar ook tegen een verstikkende hitte van 40 graden Celsius. Abdelkader Zaaf ging samen met zijn landgenoot Marcel Molines op 200 kilometer voor de meet in de aanval. Een monster ontsnapping, dus.
Vanwege de grote hitte en de riante voorsprong stopte Zaaf even om een fles drinken aan te nemen uit het publiek om zo zijn dorst te stillen. Het was een fles wijn, iets waar hij, als moslim, totaal niet aan gewend was. Maar het smaakte schijnbaar, want een tweede fles volgde. Hij stapte daarna wel weer op zijn fiets en dronken vervolgde hij, al zigzaggend, zijn weg, waarna hij afstapte om onder een boom, vermoedelijk een plataan, zijn roes uit te slapen. Zaaf werd wakker gemaakt door allerlei tour volgers en vervolgde toen gehaast zijn weg, maar dan wel wel in de verkeerde richting, namelijk tegen de route in. 
Het peloton zou hij echter niet tegenkomen, want nadat hij voor een tweede keer was afgestapt, werd hij voor de zekerheid naar een ziekenhuis gebracht. Molines won de etappe overigens, maar Zaaf had wel zijn wereldfaam als wielrenner verworven. De legende wil dat hij de volgende dag uit het ziekenhuis ontsnapte, zich aansloot bij het peloton aan de start, maar door de tour leiding uit de koers werd gehaald.
Na de Tour werd hij uitgenodigd voor tientallen criteriums in West-Europa. In 1951 zou hij de Ronde overigens wel uitrijden; hij eindigde als 66e en laatste.

Over zijn leven is verder niet veel bekend, wel dat hij overleed in 1986, allemaal zonder verdere reuring. Jean Nelissen heeft, in een leuk programma onderdeel van de "smeets show" zijn tumultueuze rit nog eens een keer onderzocht en kwam, ongeveer, onder de boom, de bewuste plataan, uit waar Zaaf zijn roes uitsliep. Het was een grappige uitzending met de, heel erg betreurde, Jean, op zijn best!

=der zijn meerdere rare vakantiegangers in de TDF, hoor, ik ga der nog over vertellen=

Prognose TDF 2018

Parijs is nog (heel) ver, zei il pelle vecchio, het oude vel, de bijnaam van Joop Zoetemelk in Italië, altijd. En ja, da's waar, Parijs is natuurlijk nog heel ver, want de TDF is nog niet eens begonnen. Eerst komt het WK voetbal in Rusland nog. Velen verheugen zich daarop en dat is begrijpelijk. Nu het Oranje elftal niet meedoet, net zoals ze niet meededen aan het EK in '16, is mijn interesse niet gewekt natuurlijk. Mocht ik supporteren, dan zal dat voor de Belgen zijn, buren en ooit Nederlanders, jaren terug, overigens. 
Maar goed, op zaterdag 0707 gaat de TDF 2018 weer van start. Het zal een hele aparte ronde worden. Want: we weten niet eens of de grote kanshebbers van die ronde, Froome en Dumoulin, wel meedoen. Zoals je weet heeft de viervoudige winnaar wat problemen met een overdosis van Salbutamol, een puffertje om astma aanvallen tegen te gaan. Dumoulin heeft zich (nog) niet uitgesproken over deelname. Dus ja, om nu een 'Pronostiek', zoals de, door mij zeer gewaardeerde Vlaamse commentatoren, Wuyts en De Cauwer, altijd een prognose noemen, te geven is natuurlijk moeilijk. Maar: stel dat Froome en Tom D. niet meedoen. Wie zie ik dan hoog finishen? Ik schrijf even Nibali, Quintana, Bardet, Yates op. Mijn outsiders voor het geel zijn dan Valverde, Thomas en Jungels. Vooral die laatste heeft me een ploeg om zich heen!
Voor het groen: Gaviria, ik wed daar een beetje op, maar ook Matthews, net als vorig jaar, maar Sagan, zeker en Cavendish. 
Voor de bollen: Alaphillipe, Barguil, Bardet. Sterke klimmers, rank en slank.
Een totale verassing kan uit de hoge hoed komen, voor de gele-, de berg- en de witte trui: namelijk Egan Bernal. Een supertalent die voor SKY fietst. Let op hem, een eenentwintigjarige Colombiaan. Als outsider voor het wit noem ik: Kudus, een man uit Eritrea. (Ja, daar fietsen ze ook, schijnt het!) 
Het gaat een loodzware TDF worden. Een ploegentijdrit, een rit door "'l Enfer", de drie ritten door de Alpen, met o.a. De Alp erin, en dan ookj nog eens drie ritten door de Pyreneeën.  
Daar wacht de coureurs een 'onbekende' klim, bij ons kijkers en niet fanatieke Pyreneeën fietsers dan, namelijk de Col de Portet. Die etappe is slechts 65, ja vijfenzestig, kilometer lang, heeft twee beklimmingen van de eerste categorie en het sluitstuk is een beklimming van de HC. Het aantal klimkilometers is de helft van de afstand.
De grap is, dat de organisatie een soort Formule 1 start heeft geregeld. Dus: de renners starten op een soort grid. De man in het geel start vooraan, nummer twee daar schuin achter en zo voort. En dat al op de eerste beklimming van de dag. Sensatie, denk ik! Dat is op woensdag 2507. Kijkt allen!

Tot zover een eerste indruk van de TDF van dit jaar, later meer!