Over een perfect WK en over perfecte kampioenen

Jongens, meiden, fietsliefhebbers,
Wat een geweldige week  hebben we, als wielrenliefhebbers, weer achter de rug, zeg! Hoe geweldig was dit WK wielrennen in eigen land weer geregeld. En wat maakten de tenoren (en alten of sopranen, ik weet weinig van zangstemmen) er weer een heerlijke week vol spektakel van.
Nee, ik ben er helaas dit maal niet geweest. Ik zou er afgelopen zondag moeten zijn, samen met Esmee, maar het kwam er gewoon niet van. Ik was het naar het zuiden rijden een beetje zat, Ik was dit jaar al vijf of zes keer in Zuid Limburg geweest en er nog ettelijke malen doorgereden op weg naar een trainingsrit en Esmee had ook wat en ja, wees eerlijk, thuis voor de TV, zie je veel meer dan op het parkoers, maar ja, zonde vonden we het wel. Zo vaak komt een Wk niet voor in je eigen land. Maar, soit.
De organisatie was perfect. De tijdritten, voor alle groeperingen, zijn altijd wat saai om te volgen, da's nu eenmaal zo met tijdritten, maar waren wel spectaculair natuurlijk. Gelukkig vielen ze allemaal in de middagen, die ik vrij ben en ik volgde ze toch wel. (Af en toe onderbroken voor het kijken van onze lieveling soap 'Thuis' die de Belg uitzend.) Vooral de ploegentijdrit (in dit geval met merkenploegen) was fenomenaal. Wat een prachtige sport en wat een heerlijke en eerlijke strijd is dat toch. Ik wil even iets meer zeggen over die landen- en merkenploegen. Het is, ik trap nu een deur in, ter grootte van een hangardeur op Schiphol, dat het natuurlijk het meest maffe is dat coureurs, die het hele jaar elkaar bestrijden, omdat ze in totaal verschillende ploegen rijden, een dag per jaar opeens een 'happy family' moeten gaan lopen wezen. Dat is niet logisch en tegen de menselijke natuur in. Je bent (als wielrenner) dan wel collegae, dat is waar, maar je bent geen ploegmaten die elkaar blindelings kunnen begrijpen en verstaan. De man van Vacansoleil heeft jou, van Argos, net een dingetje geflikt, de afgelopen Ronde van Vlaanderen en die vogel van Rabo haalde jou terug in die (misschien beslissende) ontsnapping in Luik-Bastenaken en nu moet je dan maar opeens vergeven en vergeten? Zo werken mensen niet, hoor, dat kan ik je wel vertellen, maar dat weten jullie zelf ook wel.
Ga nu niet lopen zeuren dat het maar sport is, nee, da's onzin, het is gewoon werk en poen verdienen. Als een van de collegae uit mijn winkel mij een kunstje flikt, dan ga ik de dag daarop niet even lekker de sociale Harry uithangen, door hem even te helpen omdat 'ie zo zielig is, toch? Ga weg nou.
En daarom is het mijns inziens ook logisch om een WK voor merkenteams te verrijden. Want, waarom zou Nikkie Terpstra, van Omega Pharma, nu Lars Boom, van Rabo, moeten steunen als de ploegmaat van Terpstra, Tom Boonen, in de kanshebbende ontsnapping zit. (Vul hier namen en ploegen en en je ziet wat ik bedoel.) Is dat nu moeilijker of oneerlijker dan een WK voor landenteams? Nee, natuurlijk niet. De grote rondes en de topklassiekers geven dat toch al aan? Daar rijden de mannen en vrouwen allemaal in hun eigen shirt, van hun eigen sponsoren.
Dus: weg met het WK voor landen en hallo voor het WK voor ploegen. Eerlijker en duidelijker. En wordt er dan weer een Belg of Italiaan kampioen, dan draagt hij gewoon de regenboogtrui en kan zijn ploeg de regenboogkleuren misschien verwerken in hun shirts, of zo.
Ik wil beginnen bij de kleine groep prof meiden die voor het kampioenschap streden. De Nederlandse ploeg was de allerbeste. Daar kon geen enkel land tegen op. Zoals er steeds een Nederlandse dame bij elke ontsnapping zat, zoals Anna van der Breggen zich ziel en zaligheid uit het fraaie lijf reed om Vosje te steunen, dat was ongekend. Van der Breggen werd nog vijfde ook! Chapeau voor de hele Nederlandse damesploeg! In een woord, groots.
Of die eerder genoemde zaken over landen en merkenteams allemaal meespeelden op het, voor ons Nederlanders niet bijster succesvol verlopen, kampioenschap bij de heren? Ik weet het niet precies, ik ken de ins en outs van die hechte en vrij kleine groep beroepsrenners te weinig. Wel heb ik gezien dat er tot twee maal toe een bijna bepalende kopgroep wegreed, zonder een Oranjeshirt. Natuurlijk zaten daar dan weer ploegmaten van onze jongens in en die haal je niet terug, maar je moer er wel bijzitten.  Ducrot herhaalde het, bijna tot vervelens, (maar wel helemaal waar) toe, dat het betekende dat als je niet mee zit, je wel op kop moet rijden in de achtervolging!
Dat deed de ploeg dan ook, tijden lang en reed zich zo kapot natuurlijk in twee achtervolgingen, die niet nodig waren geweest. Alle andere landen van betekenis, hadden over het algemeen wel een mannetje mee en lachten zich de koelera achter de rug van de hardwerkende NL ploeg, die potdomme ook nog eens met negen man in koers zat! Tijdens de eerste ontsnapping hadden de Belgen ook geen mannetje mee, althans niet de man die ze wilden en hielpen hun noorderburen een handje, hoewel?
Uiteindelijk won Gilbert en een groot wereldkampioen is opgestaan. Hij staat op dezelfde hoogte al Paolo Bettini en Oscar Freire en Tom Boonen. Alledrie klasbakken, alledrie klassiekerkampioenen en alledrie no nonsense coureurs. (Ik ga nu even de oude garde van echte Flandriens voorbij, dat begrijp ik en het is misschien wat kort door de bocht, maar dit zijn, en waren, in het geval van Bettini, de nieuwe Flandriens. De term Flandriens is heel rekbaar, lees het schitterende boek over dat onderwerp van Herman Chevrolet nog maar eens.)
Nee, ik ben helemaal content met Phil als wereldkampioen. Een man die het volgend jaar zal kleuren in die mooie trui en die ik zeker zal gaan volgen.
(Ik weet nog al die malen dat ik over zijn naam ben heen gereden op die vreselijke Redoute!)

Weer over Jan (4)

Tja, nog maar eens een bericht over mijn maatje, Jan. Hij is het afgelopen weekend met spoed opgenomen in een ziekenhuis in zijn regio. Hij had een herseninfarct/-bloeding gehad en was halfzijdig verlamd en incontinent geworden. Volgens zijn echtgenote was het nu een aflopende zaak en dat had ik natuurlijk ook wel begrepen. Ik had hem, ik had al geschreven dat ik die week met E. op vakantie was, nog gebeld en hij was moe, had geen lucht meer en ja, was het allemaal wat zat. Ons gesprek was kort, dus. Teun en ik hadden voor het weekend nog contact gehad en Teun, die die vrijdag voor een weekje naar Spanje zou vertrekken, had hem voor het vertrek nog even bezocht en sms-te dat 'ie geschrokken was.
In overleg met A., Jan's echtgenote, ging ik afgelopen woensdag op bezoek in het ziekenhuis in Dirksland. De tocht ging via Den Haag en dus maakte E. van de gelegenheid gebruik om zich af te laten zetten bij haar moeder, die daar in woont. Ook de oudste dochter ging mee naar het Haagje. Vanaf de residentie reed ik richting Goeree Overflakkee. Ik had via Spijkenisse willen rijden, maar de TomTom wees me de route naar Zierikzee als snelste aan. Door en onder Rotterdam langs ging ik via het prachtige deltaland naar mijn afspraak, tijd genoeg hebbende om na te denken over ons en onze vriendschap. Ik heb er eerder over geschreven. Ik ben natuurlijk geen socioloog of psycholoog of zo, maar het fenomeen 'vriendschap' heeft me altijd al geintregeerd. (Net als het fenomeen 'Liefde' overigens, maar daar kom ik helemaal niet uit. Da's zo ingewikkeld, daar ga ik misschien nog wel eens over door, maar, nogmaals dat is heel ingewikkeld.)
Ik weet wel dat Jan en ik een beetje hetzelfde karakter hebben als het gaat om het 'opkomen' voor de mensen die het, gewild of ongewild, moeilijk hebben, dat we beiden, en dit is niet om mezelf in een goed blaadje te zetten, allebei heel empatisch zijn. Jan en ik zijn elkaar na veel jaren van omzwervingen weer eens tegengekomen in Doorn, waar we allebei dienden en allebei 'hoofdonderofficieren' waren. In die tijd zat ik niet lekker in mijn vel. Een van de kinderen bewandelde een weg waar E. en ik dat graag anders hadden gezien en dat zeg ik nu eufemistisch en ik had een behoorlijke stressvolle periode met mijn toenmalige commandant, die me het leven behoorlijk zuur maakte.
Als ik dan weer eens mijn hart moest luchten, haalde ik twee mokken koffie uit het kombuisje, ging naar Jans's bureau, dat net, maar ook net, iets groter was dan een bezemkast. We rookten, Jan vroeg wat er was, ik zei dat er niks was, Jan vroeg door en ik lulde. Hij knikte, luisterde vol empathie en zei op gezette tijden: "Hmm, Ok, K.. man" en ik kon m'n verhaal kwijt. Opgelucht liep ik dan naar mijn kantoor, twee keer een bezemkast, terug en kon er weer een tijd tegen.
Ik plaste ergens wild op een parkeerterrein in de Hoekse Waard en zonder enige nervositeit kwam ik bij het (kleine maar goed geoutileerde) ziekenhuis aan. Ik wist wat ik met hem wilde bespreken en wat ik nog moest zeggen. Ik vroeg, kreeg antwoord en vond zijn kamer en zag daar eeen man die ik niet kende. Maar zijn naam stond op de deur en hij was de enige man in de kamer, dus het moest Jan zijn. Voor alle zekerheid keek ik nog even op zijn polsbandje toen ik hem een hand gaf en een 'omhelzing' (onhandig, zoals kerels onderling kunnen doen) en ja, daar stond zijn naam ook op. Hij was 'opgezwollen', kutwoord, maar dat was 'ie wel, zocht in ons gesprek naar woorden en begrippen en was emotioneel. (ik niet minder, hoor.) We spraken over ooit, waar hij weinig meer van wist, ik bedankte hem voor al die keren dat ik tegen hem aan geluld had, wat 'ie ook wel kwijt was en ik nam afscheid van een vriend. Een vriend die aanstaande maandag naar huis mag, zoals A. met enthousiast vertelde in een telefoongesprek van vrijdag j.l. "Ik wil m'n vent thuis, Lucas, dat begrijp je ook toch?" zei ze, trots en sterk. Ja, ik begreep het best.
Ik hoop Jan binenkort nog eens te zien, maar ik vrees het ergste.

Over Drenthe, groeten op straat en even over Jan.

(De foto is van het Fochteloerveen, een nog origineel natuurgebied) Nu, dat was alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. De reden daarvoor was dat E. en ik een weekje in Drenthe hebben doorgebracht in een volstrekt Internet vrije (en helaas ook rookvrije) omgeving en dat eerste is best wel eens lekker, hoor. (Dat tweede niet, steeds buiten staan te paffen, voelt niet goed.)Ik ben verliefd op het net, maar er niet aan verslaafd. Vrijdag de zevende van deze maand vertrokken we, we pakten alles in het voertuig, inclusief (buitenspeel)fiets en kat. Die laatste moet natuurlijk mee, want, dat heb ik wel eens verteld, ze is diabeet en kan dus niet zonder haar shot, twee keer daags. We hadden de gok genomen om een iets verder dan een dik uur met haar te rijden en ze weerstond dat zonder al te veel problemen. De rit naar Hoogersmilde duurde bijna twee uur, namelijk. Het bungalowpark was mooi, klein en vooral stil en afgelegen. We instaleerden ons, shopten wat en genoten van de rust. In de ochtenden fietste ik, E. deed haar dingetjes, 's middags gingen we er op uit, reden door de 'olde landschap' zoals Drenthe zo fraai heet en genoten van plaatsjes als Anloo, Tynaarloo, Dwingeloo en Gasselternijveen, mijn 'home town'. Natuurlijk legden we een bezoekje af aan Roel en Tinie, mijn broer en schoonzus, die in een fraai huis in het heerlijke plaatsje Westerbork wonen. Een plaatsnaam met een beladen historie, overigens. Wat me weer eens opviel was dat de mensen in de kleinere plaatsjes van ons land elkaar groeten op straat. In mijn jeugd heb ik dat helemaal normaal gevonden, natuurlijk, maar nadat ik in het Westen was beland, deed je daar niet meer aan. terecht, je kende net aan je directe buren en de groenteman of slager en dan hield het op. Maar verrassend is het wel om weer mee te maken. De groet in Groningen en Drenthe is: 'Moi', wat natuurlijk een verbastering is van 'Morgen'. Ik 'Moi'de natuurlijk enthousiast terug en voelde me even weer terug in mijn geboortedorp, jaren her. De provincie Drenthe is een heerlijk oord om in te fietsen en dat deed ik dan ook veel en vaak, zoals geschreven. Haast is een woord dat niet aan Drenthe verbonden is. Niet dat men er traag of sloom is, no way, maar men heeft er nog tijd voor elkaar en is stukken minder gestresst dan 'chez nous'. Dat beleefde ik nadat we afgelopen vrijdag waren teruggekeerd. Ik ging even wat boodschappen doen, E. pakte de spullen uit en deed de was in de machine en nu ja, wat vrouwen allemaal doen als ze net terug zijn van even weg geweest. Het eerste wat me opviel in het schitterende, grote en diverse winkelcentrum, met diverse bedoel ik dat er allerlei soorten winkels zijn en niet alleen maar mode- of belwinkels, was de stress van het winkelende publiek. Haast, haast, haast. Duwen, voordringen, trekken en voorrang nemen. Ik kreeg het zowaar even benauwd, een hele lichte aanval van claustrofobie, leek het wel. Nu, nauwelijks 24 uur later, doe ik er weer gewoon aan mee, hoor. Ik ben een snelle leerling, waarschijnlijk. Maar, het was wel weer even wennen, bedoel ik maar. Tja, over mijn vriend. Ik belde hem, zoals ik de laatste tijd doe, even op, gewoon, een praatje. Ik kreeg een moede en zieke man aan de telefoon. Eerst had ik A. aan de lijn en ik wilde haar vragen hoe het nu met haar ging. We vergeten al heel gauw dat een patiënt ook een partner en kinderen heeft, die, misschien niet zo intens, maar zeker ook lijden onder de ziekte van hun geliefde. A. was kort, klonk triest en we spraken nauwelijks met elkaar. Het gesprek met Jan was ook kort, hij voelde zich te moe, had nauwelijks lucht. Gisteravond belde ik hem toch nog maar even, want dat hadden we afgesproken. Hij dacht dat 'ie zich dan wat beter zou voelen. Niets was minder waar. Ik maakte weer een (flauw) geintje, hoorde heel even een flauwe echo van die rollende lach, maar er zat geen overtuiging meer in en ik voelde dat het niet goed ging. Ik had Teun een dag of wat eerder nog even gebeld, en die zou, voor hij vrijdag een weekje op vakantie ging, nog even langs gaan. Hij mailde dat het 'k..' ging. Ik was voor de Tv in slaap gevallen, vanmiddag. Tv kijken is vermoeiend hoor. Ik droomde dat Jan en Teun en ik weer bij de Marine waren en dat ik het pad kwijt was naar mijn barak en dat Jan uit de verte me riep dat ik daar en daar naar toe moest. Ik werd naar wakker. Om half acht belde Teun, mobiel, vanuit Spanje. Jan was opgenomen in het ziekenhuis, met een herseninfarct. Ik voel me slecht, ben triest en hoop hem nog te zien en/of te spreken. Maar...?

Over de Vuelta

Goh ja, ik ben even een tijdje niet in de lucht geweest over het fietsen, bedenk ik me, nu. Toch is er weer een hoop spektakel te zien geweest, natuurlijk. Er waren allerlei klassiekers en korte rittenkoersen en eendagswedstrijden die eigenlijk geen klassieker zijn, maar die wel die uitstraling gaan vertonen. Ik wil het eerst even hebben over de 'World Ports Classic'. Deze tweedaagse wedstrijd is de allerjongste 'loot aan de wielerboom' en ja, ik weet het, dat klinkt melig en oubollig. In ieder geval werd die wedstrijd afgelopen vrijdag en zaterdag verreden. En, wat een aanwinst voor het fietsen, man, wat heb ik genoten! Nee, het is geen Ronde en ook geen Parijs-Roubaix, maar het was in elk geval een spektakel. Een spektakel waar wij, Nederlandse en Vlaamse liefhebbers van de koers, ons hart aan konden ophalen! Alles was er: regen (niet veel) wind (wel veel)kasseien (niet veel) en snelheid (wel veel). Maar vooral: prachtige beelden. Prachtige beelden van Zeeland, van Vlaanderen, van Antwerpen, van Brabant en, als 020'er, krijg ik het haast niet uit mijn strot, maar oké, nou ja, mooie, da's genoeg eer, beelden van 010! (Ik zal het trouwens in een volgende Blog hebben over de liefde die E. en ik hebben voor het Vlaamse (maar ook het Waalse) land en de wat haat/liefde verhouding die ik in het verleden met de 'Belg' (m/v, Waal/Vlaming) heb gekregen, maar da's pas na onze welverdiende vakantie. Bon, (je merkt het, ik spreek al Waals) na die prachtige beelden en na de terechte winnaars, Boonen en Bos, te hebben gezien, gingen we, althans 'den Belse' TV over naar de Vuelta. Ok, begrijp me goed! Er is niets neerbuigends in de woorden 'den Bels', nee, niets, integendeel. We, E. en ik, houden van 'den Bels', maar, zoals al geschreven, later meer. Ik ben heel erg blij mee dat er in ieder geval nog een, (accenten op de e's) land ter wereld is dat 'koersgek' is. De Vlaamse TV zend heel veel eh hele goeie beelden van de koers uit. Dat zagen we aan de Eneco Tour, dat zien we aan de Vuelta. De NOS niet, in elk geval, nauwelijks. Daar is het voetbal (of tannis)tot het je de strot uitkomt. Op een zondagavond kun je, met heel weinig zappen, een hele avond alleen maar programma's over dat spelletje gaan zien. Allemaal geborneerde figuren die het hebben over... nou ja, de bal van rechts, die van links moest komen en de spits die moest afzakken en ... Stop! Geen stokpaardjes meer! Nu over de Vuelta! (Ook niet over Mart S. die, na het nieuws over zijn 'vriend' en 'protégé' Lance, spoorslags uit de Vuelta verdween en zich (vermoed ik) naar Austin, Texas, spoedde om 'het echte verhaal van Lance' van hem zelf te mogen vernemen en daar dan weer een boekje over gaat schrijven. (Lees ook mijn Blog over Lance.) Eh, oh ja, de Vuelta. Man, man, man, wat een koers, wat een wedstrijd, wat een heldentenoren. Contador blijft aangaan, valt in de etappe van zondag jongstleden alleen maar aan, gaat ervoor. Rodrigues doet dat ook, gaat er ook voor, laat zich niet gek maken en wint tijd terug. Een voor ons allemaal onbekende (maar niet voor Mart S. dan) coureur (Piedra)wint een etappe,Ten Dam handhaaft zich, Gesink doet het naar wens, Valverde is terug, maar: waar zijn de Italianen? Na de rare episodes met de heren Fuentes en Ferrari horen en zien we niet veel meer van deze tenoren, eigenlijk. Ik heb vandaag eindelijk weer eens de Contador van ooit gezien. Het leeuwenhart van 'Il Pistolero' liet weer van zich spreken en in een zinderende etappe haalde hij 'het laken naar zich toe' zoals De Cauwer dat zo mooi zei. Hij won de etappe en pakte het rood van de leiderstrui. (Eerlijk gezegd vond ik de gouden trui van vroeger mooier, hoor.)Maar, deze Vuelta is een prachtige en is stukken mooier en zwaarder dan de afgelopen TDF's, vind ik.Ook de VDE (Vuelta d' Espagna) van het verleden jaar was heel sterk.Ik ben eerlijk gezegd een beetje uitgekeken op al die TDF's, hoewel je dat niet aan mijn Blogs over Tourkoorts af zou lezen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de GDI (Giro d' Italia) en de VDE zwaarder vind, mooier vind en zeker minder opgefokt vind dan de grote Franse rittenkoers. Da's heel persoonlijk natuurlijk en, mocht je het niet met me eens zijn, dan krijg ik wel een reactie, toch? Goed, tot zover. Contador staat nu op de eerste plek, Valverde staat twee, (en wat reed die man een geweldige achtervolging vandaag), Rodrigues is derde en dan komt Froom, waarop iedereen zijn ogen had gericht. Tegenvallend? Ja een beetje wel, maar na zijn Tour, in dienst van Wiggins, begrijp ik wel dat 'ie moe is. De Nederlandse redders van het wielrennen, Gesink en Ten Dam staan keurig vijf en zes. Op twaalf minuten, dat wel, maar beide gasten hebben er ook al een seizoen op zitten, zeg! Hulde en da's niet cynisch, ik vind het echt groots wat RABOBANK nu uithaalt. Mollema deemstert (ook zo fraai Vlaams)wat weg?! Jammer, na zijn prestatie van het vorige jaar, maar had hij niet met Pfeiffer te kampen gehad? Nee, niet die coureur van de .... ploeg, maar van die ziekte, maf! We zijn nu een dag of wat 'uit de lucht', korte vakantie, want ja, dat Bloggen, man dat is vermoeiend. Reageer, asjeblieft, en tot later.