Tja, nog maar eens een bericht over mijn maatje, Jan. Hij is het afgelopen weekend met spoed opgenomen in een ziekenhuis in zijn regio. Hij had een herseninfarct/-bloeding gehad en was halfzijdig verlamd en incontinent geworden. Volgens zijn echtgenote was het nu een aflopende zaak en dat had ik natuurlijk ook wel begrepen. Ik had hem, ik had al geschreven dat ik die week met E. op vakantie was, nog gebeld en hij was moe, had geen lucht meer en ja, was het allemaal wat zat. Ons gesprek was kort, dus. Teun en ik hadden voor het weekend nog contact gehad en Teun, die die vrijdag voor een weekje naar Spanje zou vertrekken, had hem voor het vertrek nog even bezocht en sms-te dat 'ie geschrokken was.
In overleg met A., Jan's echtgenote, ging ik afgelopen woensdag op bezoek in het ziekenhuis in Dirksland. De tocht ging via Den Haag en dus maakte E. van de gelegenheid gebruik om zich af te laten zetten bij haar moeder, die daar in woont. Ook de oudste dochter ging mee naar het Haagje. Vanaf de residentie reed ik richting Goeree Overflakkee. Ik had via Spijkenisse willen rijden, maar de TomTom wees me de route naar Zierikzee als snelste aan. Door en onder Rotterdam langs ging ik via het prachtige deltaland naar mijn afspraak, tijd genoeg hebbende om na te denken over ons en onze vriendschap. Ik heb er eerder over geschreven. Ik ben natuurlijk geen socioloog of psycholoog of zo, maar het fenomeen 'vriendschap' heeft me altijd al geintregeerd. (Net als het fenomeen 'Liefde' overigens, maar daar kom ik helemaal niet uit. Da's zo ingewikkeld, daar ga ik misschien nog wel eens over door, maar, nogmaals dat is heel ingewikkeld.)
Ik weet wel dat Jan en ik een beetje hetzelfde karakter hebben als het gaat om het 'opkomen' voor de mensen die het, gewild of ongewild, moeilijk hebben, dat we beiden, en dit is niet om mezelf in een goed blaadje te zetten, allebei heel empatisch zijn. Jan en ik zijn elkaar na veel jaren van omzwervingen weer eens tegengekomen in Doorn, waar we allebei dienden en allebei 'hoofdonderofficieren' waren. In die tijd zat ik niet lekker in mijn vel. Een van de kinderen bewandelde een weg waar E. en ik dat graag anders hadden gezien en dat zeg ik nu eufemistisch en ik had een behoorlijke stressvolle periode met mijn toenmalige commandant, die me het leven behoorlijk zuur maakte.
Als ik dan weer eens mijn hart moest luchten, haalde ik twee mokken koffie uit het kombuisje, ging naar Jans's bureau, dat net, maar ook net, iets groter was dan een bezemkast. We rookten, Jan vroeg wat er was, ik zei dat er niks was, Jan vroeg door en ik lulde. Hij knikte, luisterde vol empathie en zei op gezette tijden: "Hmm, Ok, K.. man" en ik kon m'n verhaal kwijt. Opgelucht liep ik dan naar mijn kantoor, twee keer een bezemkast, terug en kon er weer een tijd tegen.
Ik plaste ergens wild op een parkeerterrein in de Hoekse Waard en zonder enige nervositeit kwam ik bij het (kleine maar goed geoutileerde) ziekenhuis aan. Ik wist wat ik met hem wilde bespreken en wat ik nog moest zeggen. Ik vroeg, kreeg antwoord en vond zijn kamer en zag daar eeen man die ik niet kende. Maar zijn naam stond op de deur en hij was de enige man in de kamer, dus het moest Jan zijn. Voor alle zekerheid keek ik nog even op zijn polsbandje toen ik hem een hand gaf en een 'omhelzing' (onhandig, zoals kerels onderling kunnen doen) en ja, daar stond zijn naam ook op. Hij was 'opgezwollen', kutwoord, maar dat was 'ie wel, zocht in ons gesprek naar woorden en begrippen en was emotioneel. (ik niet minder, hoor.) We spraken over ooit, waar hij weinig meer van wist, ik bedankte hem voor al die keren dat ik tegen hem aan geluld had, wat 'ie ook wel kwijt was en ik nam afscheid van een vriend. Een vriend die aanstaande maandag naar huis mag, zoals A. met enthousiast vertelde in een telefoongesprek van vrijdag j.l. "Ik wil m'n vent thuis, Lucas, dat begrijp je ook toch?" zei ze, trots en sterk. Ja, ik begreep het best.
Ik hoop Jan binenkort nog eens te zien, maar ik vrees het ergste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten