Jongens, meiden, fietsliefhebbers,
Wat een geweldige week hebben we, als wielrenliefhebbers, weer achter de rug, zeg! Hoe geweldig was dit WK wielrennen in eigen land weer geregeld. En wat maakten de tenoren (en alten of sopranen, ik weet weinig van zangstemmen) er weer een heerlijke week vol spektakel van.
Nee, ik ben er helaas dit maal niet geweest. Ik zou er afgelopen zondag moeten zijn, samen met Esmee, maar het kwam er gewoon niet van. Ik was het naar het zuiden rijden een beetje zat, Ik was dit jaar al vijf of zes keer in Zuid Limburg geweest en er nog ettelijke malen doorgereden op weg naar een trainingsrit en Esmee had ook wat en ja, wees eerlijk, thuis voor de TV, zie je veel meer dan op het parkoers, maar ja, zonde vonden we het wel. Zo vaak komt een Wk niet voor in je eigen land. Maar, soit.
De organisatie was perfect. De tijdritten, voor alle groeperingen, zijn altijd wat saai om te volgen, da's nu eenmaal zo met tijdritten, maar waren wel spectaculair natuurlijk. Gelukkig vielen ze allemaal in de middagen, die ik vrij ben en ik volgde ze toch wel. (Af en toe onderbroken voor het kijken van onze lieveling soap 'Thuis' die de Belg uitzend.) Vooral de ploegentijdrit (in dit geval met merkenploegen) was fenomenaal. Wat een prachtige sport en wat een heerlijke en eerlijke strijd is dat toch. Ik wil even iets meer zeggen over die landen- en merkenploegen. Het is, ik trap nu een deur in, ter grootte van een hangardeur op Schiphol, dat het natuurlijk het meest maffe is dat coureurs, die het hele jaar elkaar bestrijden, omdat ze in totaal verschillende ploegen rijden, een dag per jaar opeens een 'happy family' moeten gaan lopen wezen. Dat is niet logisch en tegen de menselijke natuur in. Je bent (als wielrenner) dan wel collegae, dat is waar, maar je bent geen ploegmaten die elkaar blindelings kunnen begrijpen en verstaan. De man van Vacansoleil heeft jou, van Argos, net een dingetje geflikt, de afgelopen Ronde van Vlaanderen en die vogel van Rabo haalde jou terug in die (misschien beslissende) ontsnapping in Luik-Bastenaken en nu moet je dan maar opeens vergeven en vergeten? Zo werken mensen niet, hoor, dat kan ik je wel vertellen, maar dat weten jullie zelf ook wel.
Ga nu niet lopen zeuren dat het maar sport is, nee, da's onzin, het is gewoon werk en poen verdienen. Als een van de collegae uit mijn winkel mij een kunstje flikt, dan ga ik de dag daarop niet even lekker de sociale Harry uithangen, door hem even te helpen omdat 'ie zo zielig is, toch? Ga weg nou.
En daarom is het mijns inziens ook logisch om een WK voor merkenteams te verrijden. Want, waarom zou Nikkie Terpstra, van Omega Pharma, nu Lars Boom, van Rabo, moeten steunen als de ploegmaat van Terpstra, Tom Boonen, in de kanshebbende ontsnapping zit. (Vul hier namen en ploegen en en je ziet wat ik bedoel.) Is dat nu moeilijker of oneerlijker dan een WK voor landenteams? Nee, natuurlijk niet. De grote rondes en de topklassiekers geven dat toch al aan? Daar rijden de mannen en vrouwen allemaal in hun eigen shirt, van hun eigen sponsoren.
Dus: weg met het WK voor landen en hallo voor het WK voor ploegen. Eerlijker en duidelijker. En wordt er dan weer een Belg of Italiaan kampioen, dan draagt hij gewoon de regenboogtrui en kan zijn ploeg de regenboogkleuren misschien verwerken in hun shirts, of zo.
Ik wil beginnen bij de kleine groep prof meiden die voor het kampioenschap streden. De Nederlandse ploeg was de allerbeste. Daar kon geen enkel land tegen op. Zoals er steeds een Nederlandse dame bij elke ontsnapping zat, zoals Anna van der Breggen zich ziel en zaligheid uit het fraaie lijf reed om Vosje te steunen, dat was ongekend. Van der Breggen werd nog vijfde ook! Chapeau voor de hele Nederlandse damesploeg! In een woord, groots.
Of die eerder genoemde zaken over landen en merkenteams allemaal meespeelden op het, voor ons Nederlanders niet bijster succesvol verlopen, kampioenschap bij de heren? Ik weet het niet precies, ik ken de ins en outs van die hechte en vrij kleine groep beroepsrenners te weinig. Wel heb ik gezien dat er tot twee maal toe een bijna bepalende kopgroep wegreed, zonder een Oranjeshirt. Natuurlijk zaten daar dan weer ploegmaten van onze jongens in en die haal je niet terug, maar je moer er wel bijzitten. Ducrot herhaalde het, bijna tot vervelens, (maar wel helemaal waar) toe, dat het betekende dat als je niet mee zit, je wel op kop moet rijden in de achtervolging!
Dat deed de ploeg dan ook, tijden lang en reed zich zo kapot natuurlijk in twee achtervolgingen, die niet nodig waren geweest. Alle andere landen van betekenis, hadden over het algemeen wel een mannetje mee en lachten zich de koelera achter de rug van de hardwerkende NL ploeg, die potdomme ook nog eens met negen man in koers zat! Tijdens de eerste ontsnapping hadden de Belgen ook geen mannetje mee, althans niet de man die ze wilden en hielpen hun noorderburen een handje, hoewel?
Uiteindelijk won Gilbert en een groot wereldkampioen is opgestaan. Hij staat op dezelfde hoogte al Paolo Bettini en Oscar Freire en Tom Boonen. Alledrie klasbakken, alledrie klassiekerkampioenen en alledrie no nonsense coureurs. (Ik ga nu even de oude garde van echte Flandriens voorbij, dat begrijp ik en het is misschien wat kort door de bocht, maar dit zijn, en waren, in het geval van Bettini, de nieuwe Flandriens. De term Flandriens is heel rekbaar, lees het schitterende boek over dat onderwerp van Herman Chevrolet nog maar eens.)
Nee, ik ben helemaal content met Phil als wereldkampioen. Een man die het volgend jaar zal kleuren in die mooie trui en die ik zeker zal gaan volgen.
(Ik weet nog al die malen dat ik over zijn naam ben heen gereden op die vreselijke Redoute!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten