Man, dat internet/facebook/Twitter, weet ik het allemaal, niet alleen vijanden maakt, maar dat je ook vaak vrienden krijgt, mag blijken op het onderstaande Blogje. Dat is niet van mij, maar van een vriendin, een 'literatuurvriendin' die ik, zoals ze schreef, via het facebook op een lezerssite heb mogen ontmoeten. Het was de site van de NS lezersclub, waar een (al dan of niet) conducteur de zaak regelt, zoals conducteurs horen te doen op treinen, maar hij deed dat, met veel passie, ook op die leesclub.
Ik deed graag mee en daar ontmoette ik Ceciel. Helemaal digitaal, grappig, niet? We hadden de zelfde voorkeuren in boeken en schrijvers en ja, dat ging helemaal goed en we mochten elkaar, helemaal platonisch. C en L hebben elkaar nooit face a face ontmoet, maar mogen elkaar heel graag.
We hadden, je zal het hier onder nog wel lezen, bepaalde dingen gemeen. Vooral lezen dan, boeken dan, vooral schrijvers. Goh man, wat is dat lekker om mensen te ontmoeten die net als jij denken e, net als jij, dezelfde boeken lezen? Nu ja, helemaal dezelfde is natuurlijk niet war, gelukkig niet, dan wordt je deel van STAR WARS, die Clonen? Maar gelukkig was C daar en we schreven genoeg over boeken en zo.
Ik werd ziek, redelijk ernstig. C had toen een heel fraai boek geschreven in haar 'Moedertaal'. Ik heb het ondertussen gelezen en ik hebder van genoten. Ik ben nu, hopelijk en volgens de artsen helemaal gezond.
Tot mijn grote vreugde had ze mij niet vergeten en me herdacht in een kort verhaal. Ik ga het hierbij insluiten. Ik hoop dat C meerdere korte verhalen gaat schrijven. Het is een talent voor dat soort dingen.
Het jaar dat hij niet fietste
Lucas: mijn literatuurvriend. We kennen elkaar nu al vier jaar. Nee, nog nooit ‘live’ ontmoet,
maar via een boekenclub kwamen we via Messenger met elkaar in contact. Ja, en beiden
met één grote passie: boeken! Het klikte meteen, ondanks het feit dat er leeftijdsverschil is.
ik zag Lucas als een oudere broer; eentje waarmee ik heel goed door één deur kan. Hij leest
weliswaar zwaardere literatuur dan ik, maar dat mag de pret niet drukken. We
discussieerden over inhoud van boeken, titels en auteurs. We gaven elkaar tips. Hij is
wielerfanaat en daarover schrijft hij graag. Prachtige verhalen. En … hij gaat, met zijn meissie, regelmatig een weekje naar Oost Gelderland, naar het Eibernest. Kijk, weer een link, want hemelsbreed ligt dat park zo'n 20 kilometer van mijn geboorteplaats vandaan. Ik gaf hem meteen de tip om de Werenfriduskerk te bezoeken, de kathedraal van het Oosten, b.v. bij een fietstocht door de omgeving. En ja hoor, een poosje later las ik in zijn column dat hij er was geweest.
Weliswaar niet in de kerk zelf, dat was niet zo gepast in zijn wielrennerskloffie. Maar van
buitenaf bewonderend kijken naar het majestueuze gebouw, zo, wat een joekel van een kerk in een plaatsje met ongeveer 2000 inwoners. Het gaf me een warm gevoel, zoals hij iedere keer schreef over ‘mijn kerk’.
Soms waren er in de afgelopen jaren periodes dat we minder correspondeerden, dan weer
bijna wekelijks of ‘s avonds een half uurtje over van alles en nog wat. Schreef hij over zijn
passie voor wielrennen (daar weet ik inmiddels redelijk wat van), ik vertelde over mijn droom
om ooit misschien een autobiografie uit te brengen of een boek over de periode dat ik een
poosje ziek ben geweest (wees gerust, dat is heel lang geleden; alles is onder controle). En
weer gaf hij me tips en adviezen, ideetjes en wat al niet meer. Hij had immers al enkele
boeken op de markt gebracht.
Toen was het eind 2022. Ik ontdekte een Facebookpagina waarbij de Nedersaksische taal
centraal stond. Ieder mocht stukjes schrijven, gedichten, vragen stellen, etc. Maakte niet uit,
het enige dat hierbij gold dat het in het plat moest worden geschreven: Twents, Drents,
Achterhoeks, Veluws, Gronings, dat maakte niet uit. Ik begon met het schrijven van 1 stukje;
1 werd 2 en al snel ontdekte ik hoe leuk ik het vond om korte verhaaltjes te schrijven in het
Achterhoeks dialect. Algemene gebeurtenissen maar ook gebeurtenissen die ik had
meegemaakt; nu en vroeger. Toen de beheerder van de site schreef ‘ik zie een boekje
aankomen’ ontstond het idee en het contract voor uitgave van een boek in eigen beheer was
september een feit.
Begin oktober 2023 plaatste ik de vooraankondiging dat het boek "Op huus an" in de derde
week van oktober uit zou komen.
Direct kreeg ik een berichtje van Lucas dat hij het fantastisch vond dat mijn ‘eersteling’ uit
zou komen en dat hij het boek zeker zou gaan bestellen.
Op 15 oktober stuurde hij een kort mailtje dat er wat ‘trouble’ was, maar dat hij snel zou
reageren en het boek zou bestellen.
Het boek kwam uit en ik was zo trots als een pauw met mijn bundel. Van Lucas echter geen
teken of een berichtje. Ik wilde hem niet lastig vallen want - zo dacht ik - binnenkort laat jij
wel weer van zich horen ….. niet dus ….
Tot ik kort voor kerst 2023 een mail van hem kreeg waardoor ik geëmotioneerd raakte. Een
woord sprong er uit ‘keelkanker‘.... rotwoord !! Terwijl ik zo blij was met mijn boek (logisch
natuurlijk) zat hij in de medische mallemolen en hij vocht tegen iets waarvan hij niet wist
waar het zou eindigen. Waarbij hij in het ergste geval misschien zelfs zijn wielrenfiets aan de
wilgen moest ophangen. Mijn gedachten aan hem maakten meteen een pas op zijn plaats.
Direct dacht ik aan de zin op een kaart die ik ook had gekregen van een vriendin:
wanneer je gezond bent,
heb je 1000 wensen
Wanneer je ziek bent,
dan heb je er maar 1 …
Lucas bestelde mijn boek, maar gaf ook aan het boek pas te gaan lezen zodra hij weer een
weekje in het Eibernest zit. Vanzelfsprekend! Gezondheid staat op nummer 1.
Mijn gedachten gaan regelmatig naar hem en in gedachten leef ik met hem mee; met een
mooie kaart of met een reactie op zijn columns. Volgens mij zijn er zeker meer vrienden en
mensen die op die manier een blijk van belangstelling tonen.
Zo nu en dan ontvang ik een kort berichtje. Hoe makkelijk het vroeger ging om te wielrennen
en hoe vermoeiend het nu is om slechts een paar boodschappen te doen bij Appie en dan
voor de rest van de dag al weer bij te moeten tanken.
O, Lucas, ik hoop toch zo dat je herstel voorspoedig zal zijn, dat je samen met E en met
kinderen en kleinkinderen nog een gezonde en mooie toekomst tegemoet mag zien.
En: gezondheid blijft natuurlijk op nummer 1 staan, maar het zou fantastisch zijn dat je weer
wielerritjes mag gaan maken en dat de titel van een nieuwe column ooit weer mag zijn
‘het jaar dat hij weer op zijn fiets klom’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten