"Je hebt er maanden lang naar uitgekeken,
Die lange winter wou maar eerst niet om,
Lang en koud waren de weken,
Maar ja hoor: daar was 'tie dan: de zon."
Nee, nee, nee, geen applaus, deze regels heb ik gewoon gejat van het liedje van een mijnheer die vroeger een leuk mens was. Ene Gerard Cox. Die heeft het op zijn beurt ook weer gejat, dus de cirkel is rond, zeg maar. (Het origineel heette "City of New Orleans" en was in 1984 een hit van Willie Nelson. Maar die had het dan weer "overgenomen" van ene Steve Goodman, die het nummer in '71 had geschreven. Waarom ik mijnheer Cox niet leuk (meer) vind is natuurlijk te wijten aan zijn niet aflatende uitspreken over hel en verdoemenis over Mokum en zo. Misschien onvrede? Misschien een compleksje of vijf? Nu ja, vergeet het.
Maar goed: daar was ze eindelijk weer: de zon. Eigenlijk was ze er afgelopen vrijdagmiddag "al goed bij hoor", zou ons aller weerklungel Piet uit het Fryske land zeggen, maar, nee, echt, het was even voorjaar, dit weekend. Dus was het tijd om naar buiten te gaan. En rap en hoe sneller hoe liever. Der was vanavond, zondag, een mijnheer op het Tv journaal die doorgeleerd had in dat soort zaken en die verklaarde dat onze, (nu ja, ook die van dieren, waaronder trekvogels), biologische klok begon te lopen als de zon, daglicht dus, meer te zien was. Ja, de man heeft daar natuurlijk jaren voor doorgeleerd, neem ik aan. Wij, niet "doorgeleerden", hebben dat zo al door. Als het weer beter wordt gaan we naar buiten. Beren ontwaken uit hun winterslaap, egeltjes doen de oogjes weer open, vogels denken: Verrek, ik mot maar weer eens naar Nederland vliegen, even kijken of het nog zo een politieke bende is en of der nog wat te eten valt, vrouwen denken: Oh jee, de voorjaarsschoonmaak komt der weer aan* en mannen denken: die pens mot er nu maar weer eens af, met gevoelens van heimwee nagenietend van de snert en stamppot tijden en het behaaglijke: 'Man het is shit weer, ik gaan nu niet sporten, hoor.'
Nee, geen smoezen meer. Schaatsen opbergen en fietsen, al dan niet met motor, uit de schuur halen. Bandjes op pompen, even een poetsbeurtje geven, ketting nazien en ja, dan maar weer eens op pad.
Op de fiets niet te grof, qua eerste kilometers, natuurlijk. Ik heb mijn winter redelijk doorgefietst, woon/werkverkeer, maar ja, of dat zooien aan de dijk zet? En, in de weinige dagen dat het niet leek te zei... uit de hemel, maakte ik wat voorzichtige tochtjes in de buurt, maar ja, dat zette dus etc.
Dus gisteren en vandaag voor het eerst weer eens de ketting strak houden, de spanning op de spieren zetten en maar weer eens door de muur, de muur die het opdoen van conditie heet.
En: in de korte broek, want "de streep" mot er weer komen. "De streep", zoals dat heet, is de afscheiding tussen het bruine gedeelte van het been en de witte, door de broek bedekte huid. Mijn "streep" is hartje winter nog steeds zichtbaar, hoor, ik geloof dat mijn poten in al die jaren zo verbrand zijn door de zon dat ze nooit meer de uitroep van medefietsers: "Het gips mag eraf", zullen uitlokken.
Ik heb wat vaste rondjes aan het begin van het jaar. Aangezien ik in Amstelveen woon, met heel veel plezier en heel plezierig, is een rondje Schiphol een leuke tocht. Ik kan de korte versie net aan veertig kilometer rijden, maar kan haar al naar gelang uitbreiden tot een dikke zeventig of meer. Zaterdag heb ik de kortere versie gereden en vandaag, zondag dus, de wat langere tocht. Nou heb ik geen hekel aan mensen, maar ik begrijp nog steeds niet waarom mensen elkaar allemaal narennen. In alles, hoor. Hypes, heet dat, heten dat? Mensen eten allemaal in de zelfde restaurants, kijken naar dezelfde (woon- of kook) programma's, gaan allemaal naar musicals, kopen en eten massaal dezelfde Quinoa of Bulgur producten en praten elkaar na over allerlei onderwerpen, waarover ze iets gehoord hebben op Tv of gelezen hebben in kranten.
Wij, fietsers, zijn bijna net zo erg. Veel van ons, hen, nemen dag na dag, week na week, maand na, nu ja, je heb hem, dezelfde routes. Terwijl er zoveel mooie paadjes zijn waar bijna geen mens komt.
Ik zal een voorbeeld geven, maar vertel het niet verder, hoor, het is tussen jou en mij. Langs de A5, een snelweg die de A6, vanaf Hoofddorp, met de A4 verbindt, ligt een prachtig fietspad. Breed, goed aangelegd met een heel fraai wegdek(sel), dat laatste woord als groet aan mijnheer Cox, die als een voorlichter van de Surinaamse regering: Cadillac Wieldop junior, vertelde dat de hoofdstraat van Paramaribo een nieuw "wegdeksel" zou krijgen.
Op dat fietspad heb ik, in al die jaren dat ze er ligt, nu alweer vijf, zes jaar of zo, nog nooit, echt nog nooit ene fietser gezien. Ok, ik rijd er niet elke dag, maar vaak zat. Gisteren ja, toen reed er een man op een krom stuur. Hij reed vijfhonderd meter voor me. Ik kon hem, het waaide vijf a zes, niet inhalen, had er ook geen zin in, maar hij reed ongeveer net zo hard als ik. Ik had hem graag willen vragen of hij vaker hier reed. Langs en op de andere fietspaden of wegen, langs de Haarlemmermeer bijvoorbeel, zag het donker van de mannen en vrouwen met kromme sturen fietsen!
Maar goed. De lente lijkt weer begonnen! N.B.: Maart roert zijn staart, April doet wat ze wil en zo. Ook op de golfbanen, rond mijn stad liggen er vijf of zo en ik passeer de meeste, stond het publiek weer uitgebreid te putten en "backstrokes", ik noem maar wat, te oefenen. ook mijn niet al te directe vrienden op die motoren, hielden zich wonderwel aan de overeenkomst die het voorjaar brengt. Ze reden op de voor hen bedoelde wegen, de N en de A wegen en niet op die lekkere polder dijkjes of op de fietspaden.
Wind tegen, lekker douwen, de kracht in je spieren terug voelen komen, langs Schiphol fietsen en dan die fantastisch grote machines zien en horen en ruiken, bij en na hun landing. Sneeuwklokken maakten de bermen wittig, als sneeuwvlokken en ik had alle fietspaden bijna voor mij alleen.
Daar was 'ie weer: de zon!
*Seksistisch en rol bepalende opmerking: Foei, schrijver!
