De meeste van jullie lezers van mijn Blogjes kennen me wel een beetje na al die jaren en, misschien, is het opgevallen dat ik een hele tijd niets heb geschreven of gepubliceerd. Normaal ben ik een van de eersten die kritiek heeft op en over de situaties van de afgelopen maanden. (Normaal zou ik een boek van een collega schrijver meteen hebben besteld, hiervoor mijn excuses, Ceciel. Maar iet goat gebeur'n)
Laten we beginnen met de Israëlische inval/aanval op de Hamas gebieden, nee, laten we beginnen met de uitslagen van de verkiezingen of, nee, laten we nog eerder gaan, naar de vreselijke oorlog in de Oekraïne. Maar nee, ik gaf daar verder geen commentaar op, maar nee, ik gaf verder ook geen commentaar op allerlei andere zaken, zoals ik al schreef. Of nee, laten we het hebben over de vreselijke kabinetsformatie met Geert Wilders als mogelijke premier maar met die weifelaar uit Twente die alles tegenhield en met Caroline, Carolain op zijn Engels, heet ze, die ook van alles wilde en Ronald P die het ook niet voor elkaar kreeg en dat soort zaken. Ik zou daar zo graag op gereageerd hebben en kritiek op hebben geleverd! Man, je weet niet half. Weer eens mijn scherpe pen slijpen?
Maar: helaas, ik had te veel aan mijn hoofd en dat was letterlijk en figuurlijk zo.
In september van het vorige jaar waren de geliefde, de E en ik, weer eens op een welverdiende vakantie. Ergens in den lande, in de Achterhoek. We kwamen op een vrijdag aan, checkten in, pakten de auto uit, gingen wat boodschappen doen in het nabijgelegen dorp en, nadat we terug waren, haalden we een snack in het kamp. Voor haar een friet met een broodje kroket, voor mij ook een friet, maar met een broodje Bratwurst met Schwiebelen. Het vakantiepark lag tegen de Duitse grens aan, dus, ja Bratwurst met ui was hen wel toevertrouwd. Nu ja, ik had wel wat moeite met slikken overigens.
Nou ja, misschien ook wel niet zo. Tegen een uur of twee maakte de lief me wakker, ze had vreselijke hartkloppingen, van een soort die ik al een jaar of wat eerder had gehad en waarvoor ik pilletjes kreeg.
Ik belde meteen de alarmlijn en vroeg om een ambu en ja, die moest van redelijk ver komen, maar goed dat gebeurde. Ik wachtte het voertuig op aan de poort van het vakantieverblijf, de bemanning ging aan de slag met de geliefde en moesten haar meenemen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, het 'Beatrixziekenhuis' in Winterswijk.
Goed, ik in de stress, mijn meissie natuurlijk ook en ja, de ambu op pad. Ik moest nog deuren op slot doen en de verwarming laag en ja, gewoon dingen, dus ik volgde hen een kwartiertje later, door een, voor mij, totaal onbekende streek en dat zei de TomTom ook tegen mij. Ik reed een afgrijselijke route via allemaal landelijke weggetjes.
Uiteindelijk kwam ik in het ziekenhuis aan, trof de geliefde met allemaal zuignappen bedekt aan en tegen een uur of tien in de ochtend mocht ik haar meenemen,
'Thuis' gekomen stopte ik haar lekker in, we dronken een bakkie en ik ging boodschappen doen in het naburige dorpje.
Ik haalde, voor het gemak, een frietje en een kroketje voor ons, of iets dergelijks, we aten, maar mijn keel deed pijn. Ik nam 's avonds een biertje, ik slikte dat door en ja, weer keelpijn,
In oktober van het vorige jaar had ik zoveel last van mijn keel dat ik naar de huisarts ging. Een fantastische huisartsenpost hier in Amstelveen, echt heerlijke mensen. Aandacht, empathie, noem het waar een huisarts voor moet staan en ze hebben het hier.
'Nu ja, ik denk dat u kanker heeft' zei de huisarts en verwees me door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten