Over dit jaar (2013 deel 2)

Het is natuurlijk een doodzonde, wat ik nu gedaan heb, namelijk al een week of zo geen Blog gepubliceerd. Daar waren redenen voor en zelfs hele goede, maar die zijn niet echt interessant te noemen. Goed, hoe het ook zij, ik ga nu verder met het verhaal over wat wij willen gaan doelen de doelen die mijn maten willen bereiken.
Die doelen zijn, en ik ga voor een groot deel mee, dan uiteindelijk de Vogezen geworden, de diverse Ballons daar en, voor de maten, is de Stelvio het ultieme moment. Ik heb al verhaald dat het voor mij geen optie is om die berg er bij te pakken. Ik zou wel willen, maar ik wil ook wel minister van Defensie of van Supermarkten worden, maar het is nu eenmaal geen optie.Maar ik zal jullie wel, door middel van mijn Blogs op de hoogte houden van de tochten die we gereden hebben. Er staat natuurlijk van alles op de tocht, ben ik bang voor. Het weer, we mogen het nooit hebben over een strenge winter tegenwoordig, heb ik begrepen, maar het weer voldeed niet helemaal aan de verwachtingen van de Groene Partijen en dat soort praat meer. Het werd koud en kouder en de wereld lag er een tijd wit bij. Dus, door dat witte geweld, was het fietsen een probleem. Oke, ik heb het gedaan, ben een paar maal op mijn gezicht beland, maar echt opdiepen doet het niet. Nu is ons schema behoorlijk strak. In mei al willen we de Vogezen aanvallen en tja, dan moet je wel al aardig wat kilometers gemaakt hebben. Een oud (wieler) spreekwoord luidt: "Wat je in de winter fietst, betaalt zich in de zomer uit." Maar ik heb tot nu toe bitter weinig kunnen fietsen, eerst door de 'Global Warming' en momenteel door de steeds vallende en kletterende regen. Tja, hoe nu? Ik hoop dat het aan het einde van de (bijna) volgende maand, februari, toch wat droger en beter wordt, want, zoals ik in mijn boek 'De Berg' al schreef, ik heb minstens 2000 kilometer in de benen nodig om die 'ballonnen' te beklimmen. Het is allemaal wel niet zo hoog en steil, maar het is gewoon wel heavy en ik wil wel met wat plezier naar boven komen.
Maar goed, zoals beloofd, houdt ik jullie op de hoogte van het geheel. Verwacht beschrijvingen van een Jan Jansen Classic, tochten in Limburg en in het rare koninkrijkje ten zuiden van ons, waar de rel rond de (oud) koningin een beetje geluwd is. In mijn andere Blog schreef ik al over de troonwisseling en mijn gevoelens daarover en ik zal het hier niet doen.Via Blogger en In de super, kom je daarop. LEES DAT BLOG!
Een kort Blog dit maal, ik ben behoorlijk moe, niet van het fietsen helaas, maar van dat geneuzel rond dat f...klimaat.

Ik heb ook gezondigd

Ja, ik heb ook gezondigd! Ik heb het gedaan. Nu, dat Lance Armstrong, Danny Nelissen, Thomas Dekker, 75% van de PDM ploeg van ooit, de helft van de vorige RABO bank ploeg en weet ik veel wie nog meer, eindelijk uit de school geklapt hebben, kan ik er natuurlijk niet meer omheen! Ook ik heb gezondigd en ook ik heb gefaald! Ik ben schuldig en ik beken dit in dit openhartige Blog, waarin ik niets zal verhullen. Ten eerste wil ik al mijn familieleden, supporters, fans en lezers van mijn boeken mijn welgemeende excuses maken. Ik heb het gedaan en ik heb nachten wakker gelegen maar nu is het tijd voor de grote biecht!
Ik heb gepakt! Hoewel ik geen verzorger heb die boekjes en schriften vol schreef, heb ik zelf een aardig idee van wat ik er allemaal in gesmeten heb tot nu toe en da's niet gering hoor! (Dat ik nog leef is een medisch wonder, maar dat is waarschijnlijk aan mijn ijzeren gestel te danken.) Als ik een soigneur had gehad, had die man/vrouw waarschijnlijk veel geld aan mij verdiend en ja, dan had hij of zij, natuurlijk alle redenen te over gehad om mij te verlinken, en nog voor veel poen denk ik, in de een of andere krant. Maar, ik heb nooit een soigneur gehad, of het moet E. geweest zijn en over haar dubieuze rol in het geheel kom ik zo terug.
Zoals ik al zei, ik hield niet alles precies bij in boekjes/schriftjes of kladjes, maar ik heb wel een behoorlijk idee van wat ik allemaal pakte, want tot, zeg maar, het einde van het fietsseizoen van 2012, heb ik gewoon doorgebruikt. Ik ga geen details uit de weg, hoor. Hier komt mijn zondige leven en mijn gebruik van stimulerende middelen. Ik hoop dat je een medisch woordenboek, liever nog, een encyclopedie bij de hand hebt, want ik ga moeilijke begrippen gebruiken en nog moeilijkere chemische formules.
Ik begon op de ochtend van de dag voor de toertocht die ik ging maken altijd, steevast, met een flinke dosis cafeïne, die ik dan oraal tot me nam. Vervolgens inhaleerde ik ook nog eens een dosis nicotine en het geheel sloot ik, vlak voordat ik op de fiets stapte, af met een grote dosis H2O. Het bloed begon meteen te stromen naar daar waar het bloed hoorde te zijn. Oh, man, mijn benen, die waren goed, sterk, mijn kop was helder en de blik was scherp. Ik ben er nooit achter gekomen of het nu de combinatie van die drie preparaten was of dat het nu een van die stimulerende zaken was, maar, WTF, daar zat ik niet mee in, ik fietste en fietste goed en daar ging het om. (Ik moet bekennen dat ik, op mijn trainingritten, verder niets tot me nam, behalve dan wel een halve liter H2O per honderd  kilometer.) Maar, als ik met de maten reed, ja, dan hadden we onderweg nog eeen verzorging gepland natuurlijk. Ik gebruikte dan weer cafeïne en nicotine en tot mijn grote schande moet ik er bij zeggen dat ik ook nog wel eens polysachariden tot me nam! Verkwikt gingen we dan verder en ook mijn ploegmaten joegen het tempo er nu aardig in. Aan het einde van de rit nam ik dan ook nog eens een maaltijd met eiwitten en zo tot me, om me voor te bereiden op de volgende (werk) dag. Later, tot rust gekomen, nam ik nog een enkele consumptie die C2H5OH bevatte en dat is een vreselijke stimuul. Je wordt er vrolijk en ontspannen van.
E., ik heb haar al genoemd, gaf me, achteraf dan, foute raad. Ze stak vaak een extra energie reep in de zak van mijn fietsshirt en voegde me, (een adder aan mijn borst) terwijl ze me zoende, toe: 'Verzorg je goed, schat.' Nu moet ik zeggen dat ik wel voor haar wil pleiten! E. heeft tot op de huidige dag van vandaag aangeraden om niet meer aan de nicotine toe te geven, sterker nog ze heeft e gewaarschuwd voor die inhalatie troep, maar ja, wat wil je, ik was in de greep van al die middelen.
Diep door het stof kruipend geef ik nu toe: ik heb geen enkele toertocht zonder dit spul gereden! Ik weet dat de UCI en de Nederlandse Toer en Fiets Unie, de NFTU, nu waarschijnlijk al de resultaten van mijn ritten van me af gaan nemen; dat ik mijn Elfstedenkruisje kwijt ga raken, dat ik mijn Amstel Gold race medaille (met lint) moet inleveren, dat ik geschrapt ga worden uit de boeken van 'Rondom het IJsselmeer en dat ik al die tien- en tientallen herinneringen, lintjes, kruisjes en schildjes nu zal moeten gaan inleveren. Ook denk ik dat alle drie mijn boeken die ik over mijn 'gefiets' schreef, op zijn minst naar de 'fictie' hoek van de bibliotheek zullen worden verbannen, naast die van Tolkien of Mulisch of van die andere vergeten schrijvers. Het kan natuurlijk ook nog dat ze publiekelijk worden verbrand op het Amstelveense stadsplein en terecht, want ik heb gezondigd!
Ik ben trouw aan de 'omerta', ik zal niet uit het peloton klappen. Maar, ik wil wel zeggen dat ik de 'cultuur' niet heb uitgevonden, hoor. Ik ging gewoon mee in het stramien van mijn ploegmaten, waarvan ik dacht dat ze vrienden waren! Zo weet ik dat P. ook cafeïne gebruikte en ik heb hem menigmaal een Sultana zien eten. Ook F. is niet zo onschuldig als hij doet voorkomen, hoor. Hij gebruikte het k. woord, krentenbollen. De jonge B. heb ik, aan het begin van de klim naar de Alpe d' Huez zelfs een groot geel, wat krom dopingmiddel zien nuttigen. Oh, dat deed hij heel sluw, hoor, hij deed het gele omhulsel er af, maar daaronder kwam de naakte witte doping te voorschijn. Over G. weet ik niets. Feit is dat zijn vrouw achter hem reed met de auto en hem vermoedelijk ook illegale H2O heeft toegediend.
In mijn boek 'De Berg', uitgegeven bij Free Musketeers, spaar ik geen enkele van deze mannen. Ik noem ze allemaal met naam en toenaam. Koop dat boek vol onthullingen hoe het nu ECHT toegaat in het toerfiets peloton en de schellen vallen van je ogen!

Cynisch? Ja, natuurlijk, Ik word gek van al die 'has been' coureurs die nu even 'komaf', mooi Vlaams woord weer, willen maken met hun verleden. Ze pakten, oké. Wisten we, fietsliefhebbers, allemaal toch al? (Lees vorige Blogs van me.) Er is niets zo erg als snotterende zondaars. Wees eeen vent/man/vrouw/wijf, geef toe, of lieg, maar ga GVD niet de ziel uit lopen hangen. Sta voor wat je deed. Ook al was je fout. Je hoeft er niet trots op te zijn, maar geef toe dat je het ZELF deed, en niet gedwongen werd, of ben ik nu een zieltje?

E. heeft natuurlijk niets van uitstaan met mijn zogenaamde dope gebruik, ze stimuleert me nog steeds om mijn 'fiets ding' te doen. Ik bewonder haar daar voor en dank haar daar voor!

Fietsen in en voor 2013 (1)

Was 2012 mijn 'jubeljaar', zoals de Vlaming zegt, 2013 moet dat worden voor mijn oude vriend en mentor en 'former boss', Frits. Ik heb Frits al meerdere malen beschreven op deze Blogs, dus ik ga niet in herhaling treden. Dat jubeljaar voor mij was omdat ik het afgelopen jaar 60 werd en dus de Alpe d' Huez ben opgefietst, en nu is Frits aan de beurt. Om zestig te worden. Some age huh?  Zestig! Maar, ik doe het nog hoor. Oh dat? Ja dat doen E. en ik ook nog, natuurlijk, stel je voor. Nee, ik bedoel, ik leef nog, adem nog, fiets en werk, lees en schrijf en voel me verder prima. We hebben, hè ja, dat gejank weer, ja, dat gejank weer, twee kleinkinderen waar we een dag in de week op passen en we hebben natuurlijk, gelukkig, elkaar en onze kids. Als je op deze leeftijd bent, is de Sturm und Drang een beetje weg uit je leven. Je hebt je doelen wel een beetje gesteld en ik moet zeggen, die doelen worden steeds wat makkelijker bereikbaar: ik wil 61 worden en dan een half uurtje per dag minder gaan werken, die en die boeken absoluut nog lezen, zelf nog een stapel boeken schrijven en oh ja, daar wil ik ook nog eens gaan fietsen, zulks dus, dat soort ambities. Geen carrière meer maken, nee, want dat betekent dat je ook moet gaan vergaderen of naar meetings of dat, nee, teveel van gehad in het verleden.
We hebben, dat las je net, het vorige jaar de 'Alp' gedaan. Een ervaring en een sensatie, die mijn leven wel verrijkt heeft. Lees mijn boek over dat gebeuren: De Berg. Het jubeljaar van Frits zou bekroond gaan worden met het beklimmen van de Stelvio. Aanvankelijk ging ik daar helemaal in mee. Frits is mijn makker, gabber, mattie, leermeester, nu ja, noem maar op en ik wilde die jubel met hem vieren. Na mijn 'overwinning', want dat was het, hoor, op de Alp, was ik helemaal voor een poging om de Stelvio, de berg van Italie, voor fietsers in ieder geval, te gaan doen. Een halve zomer en een hele herfst dacht ik na over dat idee. Ik dacht lang en diep na, ik vergeleek dingen en zette ervaringen en gebeurtenissen en gevoelens op een rij. De Berg had ik, nadat we, jullie hebben de Blogs gelezen, zo niet, doe dat! stouterikken, duizenden kilometers hadden getraind, in anderhalf uur beklommen. Anderhalf uur, voor een piep-el afstandje van net aan dertien kilometer. Ja, omhoog, dat wel, maar toch. Ik was, ik ben een totale anti-klimmer, bijna een uur trager dan de snelste van de groep waarmee ik naar boven ging en dan ook nog eens eeen half uur trager dan de laatste van mijn voorgangers. Oh, ik heb De Berg goed gereden, er daalde een soort lotsbestemming over me neer en ik heb de klim eigenlijk ook wel als 'prettig' ervaren. je gaat door allerlei grenzen, je wordt filosofisch en, omdat je verder toch geen ene ruk te doen hebt dan je benen rond zien te krijgen, word je, in mijn geval, dan, wat filosofisch, maar nogmaals lees het boek, ik gooi daar alles in de strijd.
Nu is die Stelvio een klim van dik twintig kilometer. Ze is minder steil dan de Alp, maar gaat wel urenlang door. Nogmaals, ik had een hele herfst de tijd om er over na te denken of ik het wel zou doen en het netto resultaat was: Nee. Nee, ik doe hem niet. Ik zou bijna een werkdag gaan doen over die klim, niet wetend of ik het zou gaan halen, niet wetend wat me te wachten zou staan en wel wetend dat ik de maten, Frits en Paul en waarschijnlijk ook Bas, zou gaan teleurstellen. Ik weet dat die maten daar absoluut niet mee zitten, sterker, er schijt aan hebben. Ze hebben me de afgelopen jaren vaker door diepe dalen gesleurd. Dat is dan ook de reden dat mijn boek aan hen is opgedragen, maar ik weet, voel, vrees, dat de Stelvio eeen tandje te veel is, voor mij.
Ik heb me opgeworpen als een soort 'wegkapitein' en, zo is onze taakverdeling een beetje, ik zet de routes uit, doe de voorstellen voor de dagen waarop we fietsen en, goed polderend, komt dat allemaal wel goed. Ik ga jullie in een volgend Blog vertelen over de voorgenomen tochten. De mannen houden zich bezig met transport naar verre oorden, het bevestigen van fietsdragers en het bespreken van 'harde behuizing' en dat soort zaken.
Oh ja, we hebben, aan het begin van elk nieuw fiets jaar, een soort bijeenkomst, waarin we de planning heel grof bespreken. Ik heb de mannen, Paul en Frits, op de hoogte gesteld van het niet deelnemen aan de Stelvio. Ik had overigens een hint bij me, voor het jaar 2014. Een hint die bestond uit een paar trossen druiven. Geperst en op fles gezet.
APPELATION CONTROLEE
MONT VENTOUX 2011,
stond op het etiket.
Het duurde even voor de mannen het door hadden. Ja, de winderige berg, dus, in 2014.
--later meer--

Het slagkruiserplan (mijn volgende boek)

 Dit is een schip. Ja, dat hadden jullie, slimmerikjes, al door. Sterker, dit is een marineschip, maar dat hadden jullie ook al gezien aan de kleuren toch? Een container- of autobak ziet er iets anders uit, dat zien jullie ook. Het is geen onderzeebootjager, het is geen kruiser, het is geen fregat. Het is een tekening van een 'slagkruiser'. Een type schip dat in het eerste decennium van de vorige eeuw werd ontwikkeld en dat in die jaren aardig furore maakte. Slagkruisers waren in redelijke aantallen in dienst bij de Royal Navy en bij de Kaiserliche Marine, zoals de Duitse marine in de jaren voor en in de eerste wereldoorlog werd genoemd. Wat niet al te veel mensen weten is dat ook onze (toenmalige) Marine geïnteresseerd was in dit soort schepen. Ze zijn nooit gebouwd, overigens, het bleef bij plannen op de tekentafel. Deze fraaie schepen, zie plaatje, die de lijnen en de opzet van die prachtige Duitse schepen, Scharnhorst en Gneisenau, volgden,  zijn helaas nooit gebouwd. (Het vreemde is dat die twee Mofrikaanse slagkruisers allebei naar Pruisische generaals genoemd zijn). Maar beide slagkruisers waren wel in dienst bij de Kriegsmarine en zaaiden dan wel geen dood of verderf, maar de Royal Navy was wel heel erg bevreesd voor die twee schepen.
Onder invloed van de herbewapening van Duitsland en door de angst voor de Japanse expansie in de oostelijke hemisfeer, waarin 'ons' Oostindie lag, moest de regering toch opeens overstag en moesten er schepen komen om de 'Oost' te verdedigen. (Daar werd het inkomen van ons land verdiend, olie, tin, zilver, rubber, noem maar op). Dus werd er uiteindelijk besloten om eens een keer schepen te bouwen die de Japanse dreiging wel zouden kunnen tegen houden. Dat werd uiteindelijk een serie van drie zogenaamde slagkruisers. (De Japanners hadden toen al slagschepen met kanons van 45 centimeter kaliber op stapel staan, overigens) Ze zouden genoemd worden naar eilanden in 'de gordel van smaragd' en ik heb begrepen dat een van de schepen Celebes zou gaan heten.
De soort schepen waar ik het net over had, slagkruisers dus, waren vanaf, zeg maar, tussen1910 tot 1940 behoorlijk in de mode, maar eigenlijk waren het misbaksels. De schepen waren wel heel snel en zwaar bewapend, (en man, wat waren ze mooi) maar ze hadden nauwelijks bepantsering, want zo waren ze dus sneller als de slagschepen die ze wel konden bestoken met hun bijna even zware geschut, maar ze waren, ondanks hun hoge snelheid, heel kwetsbaar voor zwaardere granaatinslagen. (Hun bewapening deed nauwelijks onder aan die van de echte slagschepen en in veel gevallen waren ze zwaarder bewapend dan hun Duitse slagkruiser tegenstanders, maar nogmaals, ze waren nauwelijks bepantserd) Tijdens de laatste echte zeeslag ooit, de slag bij Jutland, in mei 1916, werd dit pijnlijk duidelijk. Een paar hele nare voorbeelden van deze slechte bepantsering waren de slagkruisers Queen Mary, Indefatagible en Invincible. Deze schepen zonken in een paar minuten nadat ze waren getroffen door geschut van Duitse slagschepen of slagkruisers. Van de Queen Mary bleven trouwens slechts negen opvarenden van de bijna 1200 in leven!
De wereld draait door, schijnt het, mensen leren van hun fouten, zegt men, maar of dat ook meteen voor marine's geldt, weet ik niet. De Royal Navy had, aan het einde van WO 1 nog een paar slagkruisers op stapel staan, waarvan HMS Hood een schitterend voorbeeld was. Het schip was, samen met de Renown en de Resolution en de Warspite, de trots van de RN, maar werd, tijdens de jacht op de Bismarck al bij het tweede salvo van het Duitse slagschip vernietigd. Er waren drie overlevenden van een bemanning van ongeveer 1400 man.
Ons land had in de jaren dertig dus ook plannen om een serie slagkruisers te bouwen, drie stuks nog wel. Voor de verdediging van de Oost. Jullie weten misschien ook dat die plannen nooit zijn uitgevoerd, want zei de regering: we hebben geen poen. (Dat zegt de regering nu ook weer, overigens en ze heeft de halve Defensie, maar bijna ook alle pensioenen, meteen maar geschrapt, of gehalveerd.)
Maar stel: dat die plannen al in het begin van de jaren dertig uitgewerkt waren geweest? En stel dat er regeringen waren geweest die daar lucht van haddengekregen? En stel dat die regeringen er een heleboel voor over hadden gehad om de plannen van die Nederlandse schepen in handen te krijgen?
Ik ben bezig om daar een boek over te schrijven. Het is een 'thriller achtig' boek dat in de jaren dertig van de vorige eeuw speelt en waarin twee officieren, een van de marine en een van het leger de hoofdrollen spelen. Het verhaal gaat over het ontvreemden van de plannen van de bouw van die schepen, door een 'vreemde mogendheid' zoals het heet. (Stel je gerust, ik doe ook aan sex hoor in dit boek)
Ik heb tot nu toe 16.000 woorden geschreven aan het boek. Dat lijkt veel, maar dat is het niet hoor. Pas vanaf 35.000 woorden begint het een novelle te worden en het wordt pas een boek vanaf 50.000 woorden. Ik schrijf op een goede dag, ik schrijf alleen maar na mijn werk, een goede 500 of zeshonderd woorden per dag. Dat lijkt dan wel heel weinig, maar het is vaak buffelen. Het goiede woord, de juiste zin etcetera.
Maar ik ben ook nu nog maar aan het begin van dit boek. Ik zal af en toe een stukje plaatsen en zodoende jullie interesse op gaan wekken.
Ik hou jullie op de hoogte. Meer weten? Mail me en ik ga uitleggen!

Weer eens op de fiets en over Vlamingen

Heerlijk. Het zonnetje schijnt, er is een matige oostenwind, kracht 3 of zo, de straten zijn droog en ja, dan is het tijd om weer eens een uurtje buiten te spelen op de mooie, trouwe Giant OC, die me al zoveel duizenden kilometers trouw gediend heeft en waarmee ik de Alpe d' op gereden ben, de afgelopen zomer. Het was, ik schreef in een vorig berichtje al, te verwachten dat het een stuk minder druk met hardlopers zou zijn op 's Heren wegen en ik werd niet ontgoocheld in die voorspelling. Der waren wel een hoop mannen en meiden op 'kromme sturen' fietsen, overigens, ook allemaal lekker dik ingepakt, net als ik. Niet dat het zo effing koud was, maar de oosten wind nam toch kou mee, die ergens vanaf Moskou of zo kwam en de gevoeltemperatuur een stuk lager deed liggen. De benen voelden goed, het koppie deed het ook en na een dik uur was ik weer thuis. Koffie, strootje en een warme douche maakten de ochtend compleet. In afwachting van een lekker tv middag settelde ik me voor het toestel. Aanvankelijk wat zappend. Er is een lied van een of andere popgroep, Nederlands talig, dat gaat: "Er is geen bal op de tv, alleen een film met Doris Day en een operette". Nu, die film was niet met DD, maar met Cary Grant, dateerde uit de jaren vijftig en was niet om aan te zien en de operette was een opera, dus zappen maar. Even stuitte ik op sensationeel nieuws van TVNH, televisie Noord Holland, dat er weer een grens- of scheidsrechter was geslagen/gedood, maar verder nieuws ontbrak, dus het zal wel een 'canard' geweest zijn. (Gelukkig, verzuchtte ik.)
Ik keek naar de 'Bels'. Vanmiddag zou daar het Belgisch kampioenschap Cyclocross, veldrijden, betwist worden op een mooi en zwaar parkoers rond het Zilvermeer in Mol. Lokatie die E. en ik kennen omdat we daar in de buurt ooit eens een weekje hebben doorgebracht. Nu is dat Belgisch kampioenschap eigenlijk een Vlaams kampioenschap. (En tevens een officieus WK, hoor) Er is geen enkele sport zo nationaal als wel het veldrijden. Ok, het Engelse Bowls misschien, maar daar doen wel weer Schotten en Welshmen aan mee en zo. Vroeger was het schaatsen een typisch Nederlandse sport, waarin af en toe een Noor of een vage Rus figureerde, maar die tijden zijn nu helemaal voorbij. Ik zal niet beweren dat het BK groter wordt aangepakt en ingezet dan de Ronde (van Vlaanderen) of dat het hetzelfde gevoel geeft als de 'Elfstedenkoorts' maar het komt er wel heel erg dicht bij, hoor. Het is de tweede Belgische hoogtijdag in het jaar, voorafgaande aan die Ronde.
Aan dat veldrijden doen natuurlijk wel buitenlanders mee en die winnen soms ook wel, maar dat is een minderheid. Lars Boom, ooit wereldkampioen, Lars ter Haar, net NL kampioen geworden en dan ook nog Stybar, die leuke Tsjech, die half Vlaams is. Hij woont in Vlaanderen en doet het met een Vlaamse, dus ja, niet echt een hele Tsjech meer. Roland Liboton, die tien keer landskampioen en vijf maal WK werd, is een Vlaming, hoewel zijn naam anders doet vermoeden.
Al dagen was Vlaanderen in rep en roer. Ja, Le Roy Albert, een moeizaam Vlaams sprekende Brusselaar, had een kersttoespraak gehouden waarin hij de politieke partij NVA, (verkeerd gespeld, vermoedlijk) een nationale vereniging die, zegt men, ik ben niet zo op de hoogte van de ins en outs, afscheiding van Vlaanderen nastreeft, zou hebben 'vergeleken' met de jaren '30. (Koningin Beatrix zou bijvoorbeeld Wilders moeten vergelijken met Mussert, zeg maar, voor je beeldvorming). Viel niet in goede aarde, alle kranten en alle tv commentaren spraken er (terecht in mijn opinie) schande van en het, toch al niet grote, land, was te klein. Daaroverheen kwam dan nog eens een rel waarin de weduwe van Le Roi Baudouin, (oud) koningin Fabiola, fungeerde. Zij, nu ja, haar raadgevers, zouden een fiscale constructie hebben bedacht waarbij zij haar erfenis, mevrouw strijkt een paar ton per jaar op, misschien meer, voor het feit dat ze alleen maar blijft ademhalen, via via ergens zou hebben geparkeerd, dan wel er geen belasting over zou hoeven te betalen, whatever. Viel niet in goede aarde. Het hele kleine land was weer in rep en roer. De Rupo, baasje van het land, zeg maar, weer eens, moest komen en kreeg op zijn lazer, beloofde beterschap, maar rel twee over het koningshuis was ontstaan.
Maar, het nieuws dat het allergrootste werd gebracht en dat alle krantenkoppen wegvaagde en de Koninklijke schandalen tot een berichtje op pagina zeven degradeerden was het nieuws dat Sven Nys misschien wel eens forfait zou kunnen geven voor het BK. 'I shit you not', zeggen de Duitsers. Echt. Bijna alle journaals begonnen en eindigden met dit nieuws. Nys, (lees iets verderop meer) nu alweer 37 en, volgens neutrale kijkers naar de Vlaamse nationale sport, wij Nederlanders dus, al behoorlijk op zijn retour, was ziek. Hij had griep, had een wedstrijd, die naar hem genoemd was ook nog, moeten overslaan, was in een andere wedstrijd in Rome helemaal van de wereld gereden en had een week de zon opgezocht om te trainen.
De Vlaamse sportwereld stond op haar/zijn kop. 'Geen Sven, verdoemme joeng en nu?'
Dat er in Vlaanderen nog minstens tien (en meer) geweldige renners ronddarren vergat men geloof ik helemaal, gefocust als ze waren op de ziekte van Sven Nys. (Voor de goede orde, Nys is een geweldig kampioen, een superman in het veld, alle mogelijke complimenten die ik kan maken, doe ik dus hierbij.) Bijna alle interviews, voorafgaande aan de wedstrijd, waren met Nys. Ook de, hoogst serieus te nemen en de aller beste commentator van de wielersport, Michiel Wuyts, was alleen maar gefixeerd op Nys. Dat mannen als Wellens en Albert en Pauwels en Van Tornout er een beetje beteuterd bij stonden, dat deed er niet zo toe, troetelkind Nys was ziek geweest! Een nationale ramp tekende zich af. (Maar, dacht ik, boeren Nederlandse domme l.. die ik ben, er wint toch altijd een Vlaming op deze omloop?)
De wedstrijd koorts steeg, Uren lange gesprekken, een beetje te vergelijken met Sjek van Geld en zijn voetbalpraatjes, volgden. De wedstrijd begon.
Uittredend Belgische kampioen Nys klampte aan, meer niet, hij kon de wedstrijd helemaal niet maken. Ook wereldkampioen Niels Albert, reed goed en sterk, maar niet goed en sterk genoeg, net als Pauwels, die heerlijk in de slag zat met zijnn ploegmaat Van Tornhout, en Wellens kon ook niet meer dan zijn best doen. Klaas van Tornout was echter oppermachtig en won afgetekend. De interviews na afloop heb ik niet meer gezien. Ik had beloofd om te koken en kletterde met potten en pannen. Maar het was wel weer kicken, natuurlijk, vandaag. Eerst zelf al goed gereden en dan ook nog zo'n wedstrijd! Ik weet niet of onze tv het nationale kampioenschap heeft uitgezonden. Het zal wel niet. Er was schaatsen, ergens in de wereld zal er wel een tennisbal geslagen zijn en oh ja, der was ook nog korfbal of zo.

Lance, bekentenissen en Oprah.

Ik heb de show van Oprah nog niet gezien. De show waarin Lance A. al zijn ontboezemingen gaat doen.  Da's pas op de zeventiende van deze maand. Ik weet dus nu, al op voorhand, dat ik verslagen ben in mijn ongeloof dan wel mijn geloof. Ik ben dus nu ook bedrogen door de man. In eerder Blogs en in een van mijn boeken, zeg ik al, dat Armstrong nooit mijn man is geweest. Het was eeen groot coureur, dat zeg ik toch nog maar ff, maar het was een kleine man. De manier waarop hij achter die Italiaanse coureur aanreed, Simeoni of Philipino, ik weet het niet meer zo, was klein en niet waardig.
Goed. Hij heeft (krijg ik de indruk) de zaak dus al die jaren lopen te besodemieteren. Hij is (krijg ik nu de indruk) dus jaren lang als eeen opgepompte EPO zombie door het leven gegaan. Hij heeft dus (krijg ik echt nu helemaal de indruk) zo al zijn Tourzeges behaald, althans, dat is wat ik vrees dat hij gaat melden. Vrees? Ja, dat doe ik. Want, iedereen die wel eens naar de koers kijkt of luistert, weet, dat na elke Tour etappe, (ik ga nu alleen ff van de Tour uit, ik ga niet de andere koersen of rondes waar hij aan deelnam noemen en ook de 'buiten tijdse' controles laat ik even buiten het verhaal) de man in het geel en de man die de etappe gewonnen heeft aangeduid worden om een plas te plegen, in ieder geval voor een doping controle te verschijnen. Het feit dat L. Armstrong, (let op de finesse van mijn woorden, eerst was het nog Lance, nu ben ik al afstand aan het nemen door hem met zijn achternaam te noemen, ja, ik ben ook maar een mens, natuurlijk), door al die doping controles is heen geschoven en NOOIT positief is verklaard, dus nooit de Tour of zo is uitgesodemieterd, geeft toch ernstig te denken.
In de toko waar ik werk hebben we ook controles. Nee, hoor ik hoef geen plas te doen ten overstaan van mijn FM, maar ik word wel geacht, elke keer dat ik het pand verlaat, om in een soort Lingo ballenbak een bal te pakken, die hetzij rood of groen is. Bij een rode bal zal een van mijn chefs/collegae/bewaak harries, mijn tas en jas controleren op zeg maar, contrabande. Bij groen loop ik de winkel uit natuurlijk, zonder controle.
Maar, ik jat niet en ik heb, ondanks al mijn rode ballen, ('aaaachh, een rode bal, wat jammer nu', zou de spelleidster van Lingo nu uitroepen) nog nooit positief gereageerd. Niet alleen omdat ik dus niet jat, maar juist omdat ik betrapt zou kunnen gaan worden. Het afschrikkingsbeleid, begrijp je? (NEE IK JAT NIET, NOOIT GEDAAN EN IK HEB OOK DIE NEIGING NIET, TER VERDUIDELIJKING, HOOR) Maar, het zou dus kunnen, theoretisch, dat ik wel gejat zou hebben en dus gepakt zou zijn. Dus, ergo, conclusie: dat A. nooit positief is bevonden, ondanks al zijn plasjes en zijn (nog steeds vermeend) gebruik van allerlei troep, betekent dus dat hij: of nooit gepakt heeft, of dat de controleurs, mannen/vrouwen in witte jassen met een medische professie, al die (eventueel) positieve plassen of bloedstalen hebben afgedaan als zijnde negatief.
We maken allemaal fouten. Allemaal. Zo houd ik van mijn schoonmoeder om maar eens wat te noemen. Maar om een goede driehonderd urine- en bloedmonsters fout te beoordelen, dat geloof ik allemaal niet zo. Jullie?
Want A. heeft minimaal driehonderd maal in zijn leven die monsters afgeleverd, onder het controlerende oog van eeen van die witgejaste beambten van allerlei doping controle instituten. Dus hij heeft al die driehonderd controles afgekocht? Alle driehonderd maal op zijn minst drie controleurs betaald om hem negatief te beoordelen? Hoeveel en hoe? Gesloten enveloppes, een Porsche op de oprijlaan, een jonge gewillige dame (of heer) in het bed? Ga nou weg. Ik houd van complottheorieën, echt waar. Ik heb een heel lijstje over de overeenkomsten tussen de moorden op Kennedy en Lincoln.
Gekregen van mijn jongste dochter die er ook helemaal van kan smullen en er ook geen ene flik... van geloofd. Ja, Lincoln en K. dat waren Amerikaanse presidenten, goed opgemerkt) maar dat je een goede 900 doping controleurs al die jaren kunt omkopen zonder dat er een bij is die dat soort zaken aan de grote klok gaat hangen? Het gaat er bij mij niet echt in, moet ik eerlijk zeggen. Tenzij de antidoping wereld zelf zo corrupt als de neten is? Hetgeen dan dus mijn conclusie is.
Ik zal het programma van Oprah niet gaan zien. Ik vind het een vreselijk programma, vol met typische en hysterische Amerikanen die alleeen maar onder hun stoel zitten te kijken wat voor soort cadeaus er nu weer liggen. Dat Armstrong in dat programma gaat optreden heeft waarschijnlijk alles te maken met een charme offensief, want, wees eerlijk, Oprah is alles, behalve kritisch. Bovendien kan ze waarschijnlijk nog geen fiets van een locomotief onderscheiden. Niet haar fout, hoor, maar Yanks weten nu bijna helemaal nix van fietsen.
 Ik zal het verdict wel horen. Illusie armer, weer. Het schone fietsen heeft weer een klap gehad.

Oh ja, ik ben nu 10.000 woorden ver in mijn 'thriller' die speelt in de jaren dertig en eindelijk komt het verhaal nu echt lekker op gang en gaat het zich zelf schrijven, maf, natuurlijk. Ik houd je op de hoogte!

Een rondje fietsen op zondag

Het was deze driekoningen dag redelijk weer. De temperatuur was redelijk aangenaam, het was, hoewel somber, zowaar eens droog en niets stond het goede voornemen in de weg om maar eens op het 'orgeltje' te stappen voor een niet al te lange rit. De conditie is er nog helemaal niet, hoor. Dat merkte ik al op de tweede januari, toen ik, na een nog korter ritje, hijgend als een postpaard thuis kwam en me voelde alsof ik de Alpe d' Huez had beklommen. Hoe kom ik daar nu op? In elk geval, ik had dan wel niet direct lucht tekort, maar door een aanhoudende verkoudheid was het aanbod van O2 naar lijf en ledenen nu niet echt optimaal. De donderdag en de vrijdag daarop was ik wel lekker op de fiets naar het werk gereden en dat deed wel weer deugd, gelieve ook mijn verhalen over het dure (en moeilijk bereikbare) OV te lezen. Ik had dus goede hoop voor vandaag. Die hoop werd dan ook geenzins de bodem ingeslagen. Ik reed weg van huis, deed een toertje door mijn heerlijke stad, Amstelveen, merkte dat de wind uit het noordwesten kwam en zocht dus Mokum op, dat grofweg noordwest van ons ligt. (Waar mogelijk: heen wind tegen en op de terugweg wind mee, dat weet elke fietser, toch?)
Ik reed richting Ouderkerk, sloeg links af, de Amstelveense Middenpolder in en genoot van de stilte. Een enkele watervogel deed van zich horen, mijn bandjes zoemden op het natte asfalt en verder, oh heerlijk, stilte. Zoals gebruikelijk zag ik de eerste 'hardlopers' al weer langs de wegen en over voet- en fietspaden. Ze bewogen zich voort met diverse tempi, die van eeen slak met ademhalingsproblemen tot die van een hinde dat door een bronstig hert wordt achtervolgd. Dit fenomeen, dat van met joggers overvulde paden en wegen, doet zich na elke eerste januari voor. Ik heb er zeg maar een 'studie' van gemaakt.
De redenen dat er zoveel mensen lopen is kort en duidelijk. De reden van de goede voornemens. 'Ik ga dit jaar echt op dieet, ik wil er echt .. kilo af hebben. Dat doe ik door minder te eten en door veel meer te bewegen. Ik ga elke zondag een rondje lopen en ik ga vaker op de fiets naar het werk. Oh ja, en ik ga bewuster eten en laat de chips en de zoutjes en het bier staan. (Als ik schrijf bier, dan zou je denken dat al die joggers mannen zijn inclusief Heineken balast schuitjes, maar niets is minder waar, hoor. Het zijn voornamelijk dames die de (te) veel genuttigde Chardonnay en de Prosecco en de exquise bladerdeeghapjes van de afgelopen weken eraf willen trainen.
(Zijstapje: ik sta vandaag in mijn VOMAR winkel en zie de boodschappen doeners voorbij schuiven. De winkelwagentjes bevatten worteltjes, appels, mandarijnen en light frisdranken. Een dappere enkeling heeft nog een kratje Warsteiner bier, in de actie deze week, in zijn kar. Mijn filiaalmanager kijkt het hoofdschuddend aan. 'Daar gaat de omzet', meen ik aan zijn gezicht te zien.)
Als ik bij Het Kalf, ooit verzamelplaats van 'tout' verkeerd Mokum (en aan de soort voertuigen te zien, die hier iedere dag staan, waarschijnlijk nog wel) en links af sla, langs de Amstel, wordt het zowaar slalommen tussen al de al dan niet met tempo voortbewegende mensheid door.
(Even vraag ik me af waar die Nordic Walkers zijn gebleven? Je weet wel. Die groep senioren die, een paar stokken achter zich aanslepend, de wegen vroeger zo onveilig maakten. Doorgaans waren deze 'sportievelingen' gekleed in 'Mart Smeets' truien met rendieren en sleeën bedrukt, dan wel hadden ze beiden Gaastra jassen aan in te felle kleuren. Ooit vroeg ik eens aan zo'n mevrouw waarom ze nu van die stokken achter zich aansleepte. Nee, die sleepten niet, nee, dat zag ik fout. Nee, die stokken had ze bij zich om zich voor te bereiden op het Langlauf seizoen, het was ondertussen mei. Door het tot op schouderhoogte opheffen en daarna krachtig achter zich wegdrukken van de stokken, zouden de longen ontplooien, de spieren van de bovenromp krachtiger worden, en, giegelde ze een beetje koket, haar borsten zouden zich steviger aftekenen in haar kledij. Op het gevaar af dat E., geheel onterecht overigens, nu gaat denken dat ik naar borsten van andere vrouwen zou kijken, wierp ik toch maar even een snelle blik, research, toch. Hm, aan de geografische locatie van de onderzijde van de borsten, ergens tussen navel en knieën te zien, moest deze dame dan nog wel drie keer de aarde rond voor een goed effect, meende ik.)
Er kwam me iets later een (deel van een ) Kreidler clubje tegemoet, altijd leuk die diengen, ik heb zelf ook een Kreidlertje gehad dus ik gaf een LIKE. Een van de bestuurders likeed terug en ik sloeg nu af naar Amsterdam zuid en genoot van de huizen en gebouwen in stijl van de Amsterdamse school. (Is er zoiets als de Rotterdamse school? Ik geloof het niet, 010 is een grote en lelijke verzameling hompen steen, in mijn, 020, ogen.)
Ik keek nog eens naar al die rennende figuren en wist, door mijn 'studie' opgedane ervaringen, met mathematische zekerheid dat de halfwaarde tijd van dit alom aanwezige publiek ongeveer een week is. Waar er nu, even voor de statistiek, 2000 Mokummers (maar noem elke stad/dorp van ons land hoor) bezig zijn, zal ik volgende week, als ik zin heb om te gaan fietsen, maar dit is een heel flauw geintje, er nog maar de helft van die mensen over zijn, de week daarop weer de helft en in april zie je nog maar een stuk of tien, echte gemotiveerde mensen bezig.
Alleen joggers? Nee, hoor, ook fietsers zie je dan stukken minder, net als de mensen in bootjes op de Amstel.
En ik? Voor mij is fietsen een 'way of life'. Ik heb daar ondertussen drie boeken over volgeschreven, dus dat fietsen blijf ik doen.
En die winkelwagentjes? Nou, vanaf eind januari liggen ze weer vol met lekkere dingen hoor, koek, snoep, bier wijn en chips. 'Kijk', zegt de filiaalmanager dan, 'daar komt de omzet weer.'

Wederopstanding

Faceboek, hm, ik weet het niet. Hoe kom ik nu opeens bij 'Facebook'? Tja, zoals jullie weten is de kerst- en oud en nieuw tijd de tijd om met gezin en familie door te brengen. Ik ben, zoals je leest heel erg goed in het opentrappen van reeds heel erg ver open staande deuren. Maar goed, ook in ons gezin, dat tamelijk hecht is, zonder op het kleffe af te zijn, was dat dus het geval. Jongste dochter, studente nog, had natuurlijk weer een zee van tijd, die ze bij ons invulde. Ze deed dat wel met een strikte dagindeling overigens. Ze studeerde veel, werkte, al dan niet on line, aan diverse studieprojecten en hielp pa en ma, waar nodig, in huis of in de keuken. Het was weer, zoals altijd, gezellig knus, bijna ouderwets. Met pa had ze afgesproken om hem dan maar eens op Facebook te plaatsen. Ik kende het begrip natuurlijk wel, had bij diverse mensen, onder wie dochter voornoemd, wel eens over de schouder meegegluurd en het leek me, wel met enige scepsis, aardig om ook eens op de 'social media' aanwezig te zijn. Nu is het inloggen op dat faceboek eigenlijk een 'whistle of a penny', ofwel een fluitje van een cent. Zij deed dat vaardig, gaf me aanwijzingen, ik maakte een profiel aan, vertelde dingetjes over me zelf, klikte 'ENTER' en wachtte af. Nou ja, dat duurde dan niet echt lang, want de volgende dag had ik al heel wat 'friends', zoals dat heet, maar ik neem aan, dat jullie lezers dat beter en sneller weten dan ik. Mijn bekering tot dat medium was al vrij laat.
Ondertussen was 1 januari aangebroken en wilde ik mijn traditionele 'eerste-dag-van-het-jaar' fietstocht maken, maar ja, het weer was bagger. We waren trouwens tijdens oud en nieuw slechts met z'n drieeen. E., onze oudste dochter V., haar man is voor zijn werk in het buitenland, en ik. Jongste dochter hadden we al naar huis gebracht, net als jongste zoon. Hij moest gewoon weer aan het werk en zou met zijn jonge zusje naar een feest gaan van haar vriendenkring. Nu was ik behoorlijk ziek de 31ste, dus lag ik al om vijf over twaalf in mijn nest.
Maar goed, de eerste januari was een sombere dag en ik besloot, na wat gelezen te hebben, maar eens te kijken op facebook. Op mijn site, zogezegd. Tot mijn extreme verbazing en dat zal blijken, kreeg ik een berichtje van iemand die ik Brutus zal noemen, omdat dat mijn bijnaam voor hem was, ooit, toen de aarde nog plat was en de dieren nog spraken. Brutus en ik waren 'gabbers' op een bepaalde manier. Dat waren we al vanaf de vroege jaren zeventig, toen die aarde etc. Hij was toen de deur uitgetrapt thuis vanwege zijn relatie met zijn toenmalige (nu ex) vrouw en mijn toenmalige (en gelukkig nu ex) vrouw hadden hem onderdak, steun, drinken en eten verleend. Later, tijdens mijn vervelende scheiding, had hij mij en mijn zoon opgevangen en samen met zijn vrouw erg gesteund. Hoe gaan dingen in het leven? Ja, dingen gaan in het leven. Ik ga naar links, jij slaat rechts af en de enige mensen die je vaak blijft tegenkomen op je pad zijn je kinderen en hun garnituur.
Brutus had ondertussen de KM verlaten en was na allerlei omzwervingen van al mijn radar- en zoekbeelden verdwenen. Ook zijn kinderen kon ik niet meer achterhalen en ja, zoals dat gaat, gaat dat. Ik informeerde bij verre kennissen en vrienden en (ex) collegae nog wat links en rechts en hoorde, uit diverse bronnen dat 'B?, joh die is al jaren dood.' Goh, wat erg, want hij was twee jaar jonger dan ik. Dingen gaan zoals ze gaan. Ik dacht nog wel eens aan hem, vroeg her en der over nadere info, sprak met E. over hem maar ja, dan glijdt iemand langzaam naar een achterste schuif van je geheugen.
Je raad het al. Je bent slim genoeg om facebook te kunnen bedienen, (ik houd van cynisme) dus je raad al dat ik een berichtje kreeg dat ene 'Brutus' mij had toegevoegd aan zijn vriendenkring. Ik las, keek naar zijn profiel, zag zijn foto, nog ouder en nog lelijker dan toen (ik houd ook van flauwe humor) en schreef een bericht, gaf m'n telefoonnummer en vertelde E. verbijsterd over mijn.. toen ging de telefoon en het was Brutus! Het werd een geweldig gesprek. Hij is alive and kicking, is hertrouwd en is grootvader van 10! kleinkinderen! Hij heeft een goede maatschappelijke positie en heeft het naar zijn zin in het leven. Holy. We hebben een vervolg gesprek, straks, in het voorjaar, op een terras ergens in de stad!

Een tweede wederopstanding was het feit dat ik de dag erop, de tweede januari, wel op de fiets was gestapt voor een heel kort ritje, net aan een half uur. Blazend, hijgend en proestend kwam ik thuis. Een maand niet op de fiets, man! Maar wat geweldig was het weer. Heerlijk, de zit op het zadel, de handen op het stuur, de benen die malen en de natuur, kaal, koud en somber, die om je heen ligt.
God, fiets, ik laat je nooit meer zo lang in de steek!