Over zure druiven gesproken!

Je weet het, het echte fietsseizoen is over. Er wordt nog wat gereden in Hainan in China en een wedstrijdje of zo in Japan, maar de echte koersen zijn voorbij, nu ja, wat betreft het wegseizoen, dan. Ik geloof dat Theo Bos daar in China vier wedstrijden in de sprint heeft gewonnen. Knap. Heel knap en dat bedoel ik ook zo.
Wij, koersliefhebbers in het westen, moeten het nu doen met de cross. De bikkels die, net als die mannen van het ijs, van de (alternatieve) Elfstedentocht dan, niet gehinderd door modder of regen, of door storm of sneeuw, of door wantij, hun ding doen. Gedurende iets meer dan een uur gaan die manen tegen en vooral over de 100% en rijden ze heel vaak en voornamelijk in het rood. Hoewel ik een liefhebber ben van het weg wielrennen, heb ik heel veel respect voor deze mannen en vrouwen. (De pech voor de vrouwen is dat er een Vosje bestaat. Een jonge vrouw die al jaren de cyclocross beheerst, zoals Merckx dat ooit deed op de weg of zoals Sven Nys en vele Belgische voorgangers, dat ooit deed bij de heren elite.)
Dus, en dat meen ik echt, bij gebrek aan beter, kijk ik naar de cross. Nee, ik vind het niet echt geweldig spannend. Een deel van de lol van het kijken naar een wegrit, is de verandering van de omgeving, het uitzicht, de steeds wisselende decors van dorpjes, kastelen en landschappen. En dan bedoel ik niet alleen de grote rittenkoersen of de klassiekers, maar ook de 'kleinere' wedstrijden hebben die charme.  Vroeger werd, ik noem maar wat: "Veenendaal-Veenendaal" nog wel eens rechtstreeks uitgezonden. Dat was een prachtige eendagse koers, die van, ja, Veenendaal naar Veenendaal liep en vaak een stukje van de Achterhoek aandeed en zijn finale had op de heuvels van de Gelderse stuwwal, zoals de Posbank en de Emma Piramide en zo. Menig fietsliefhebber kende de omgeving en wist hoe zwaar, al dan niet, die heuvels waren. Het was en is een fraaie koers, die nu 'Dutch Food Valley Classic' heet en zijn status als Nederlandse klassieker een beetje kwijt is, helaas. Ik weet nog dat Bobby Traksel, een voormalig Nederlands fiets wonderkind, die koers, die echt pittig is, ooit won, in '02, staat me bij. Traksel fietst nog steeds, trouwens, hoewel bij steeds meer onbekendere teams. Helaas heeft hij de enorme belofte nooit kunnen waarmaken. Dat had ook te maken met zijn enorme pech en valpartijen overigens.

Ik zag vorige week zondag en afgelopen zaterdag ook weer eens een Nederlandse belofte winnen. Bij het veldrijden, dit maal. Ene Lars van der Haar, Google hem maar. Ik had dat mannetje al in de peiling nadat hij, ik geloof bij de beloften, in '11 en '12 wereldkampioen werd. Vorige zondag ging hij aan de haal met de eerste plek in de Wereldbeker in Valkenburg en zaterdag jongstleden deed hij dat nog een heel dik over in Tabor, in Tsjechië.In de afgelopen wedstrijden waren er ook al veel niet Belgen winnaar in de sport die onze zuiderburen als de hunne beschouwen. De Cyclocross is Vlaams gebied en Vlaamse 'inheritance', erfenis, zeg maar. Simpel en gewoon en ze hebben gelijk. Er zijn nog nooit in een enkele bepaalde sport zoveel winnaars of wereld kampioenen geweest dan de Vlamingen in de cross.Er zijn mannen geweest al Eric de Vlaeminck, Roland Libothon en Sven Nijs, die allemaal vijf, zes of zeven keer wereldkampioen werden in hun tak van sport. Maar, stilaan komt er verandering in de suprematie van de Vlamingen. Stilaan beginnen andere nationaliteiten de erelijsten over te nemen. De gebroeders Van der Poel, zonen van Adrie, ex- wereldkampioen en klassieker winnaar en zo, en tevens kleinzonen van Pou-Pou, Raymond Poulidor, de 'eeuwige tweede' in de TDF, namen al diverse kampioen-truien mee naar huis. Ook Lars Boom deed het altijd sterk in het veld. Nu is zijn naam als wegrenner behoorlijk gevestigd, trouwens. (Over mevrouw Vos zwijg ik maar, zie boven. De keren dat zij geen wedstrijd wint, zijn waarschijnlijk de dagen dat ze niet mee deed. Het Belgische vrouwen veldfietsen is niet al te sterk. Hetgeen dan weer te denken geeft over M/V in sporten in bepaalde landen. Mannen die schaatsen in ons land zijn of WK of EK of net geweest en worden het heel binnenkort weer, terwijl het bij de dames altijd weer net/net en kantje boord is. Idem dus het vrouwen fietsen.)
Maar soit. Lars van der Haar rijdt in Tabor dus naar zijn tweede overwinning op rij in de wereldbeker. Hij rijdt een ander talent, de Duitser Walsleben, ook al eens WK bij junioren, er in de sprint af. De twee jonge mannen hebben de hele wedstrijd beheerst en hun concurrenten verslagen en op meer dan een halve minuut gezet. Hun concurrenten zijn dus eigenlijk alleen de gevestigde Belgische namen en mannen, die niet tegen het geweld van de 'dieje van ons' op kunnen. Dat frustreert. Zeker als jouw land al jaren en jaren de cross beheerst. Het doet me een beetje denken aan de ploeg van (helaas overleden) ploegleider Peter Post,  de TI-Raleigh ploeg. Het was in de jaren tachtig. De suprematie van die ploeg was zo groot dat je wist dat er een man van Post zou winnen en dat het alleen maar spannend was, WIE er van die ploeg zou winnen. Na die glorie periode is het minder en minder gegaan met 'onze jongens' en juichen we al als we een rit in Parijs-Nice of de Tirenno winnen.
Maar, nu worden de druiven zuur voor de Belgen. 'Diejen 'Ollanders', met diejen dikke nekken',  winnen veel en te veel, volgens hen. Verdacht? Nee, dat durven ze niet te zeggen, zo objectief zijn ze wel. Maar, hebben ze als verhaal, nu wint die Van der Haar alleen maar op droge parkoersen en zie, zeg, zie, zunne, hier, dezen dag wint 'em niet, zie.
Nee, dat klopt. Van der Haar won deze dag niet. Het was een modderparkoers. Hij werd fraai vijfde. Hij had de dag voordien in Tabor gewonnen en was nog niet hersteld van die inspanningen.
Chauvinisme kan ver gaan. Soms heel ver en dat is niet altijd leuk.
 

Alles gaat voorbij, ook het seizoen

(Foto: Copyright J. Nijland)

Na een raar en soms naar WK op de weg, maar na een fraai wielerseizoen, gaan we nu de laatste twee weken van het seizoen in. We hebben nog de Ronde van Lombardije en dan nog Parijs-Tours en dan is het gebeurd, over en sluiten, boeken toe en gaan wij, wielerliefhebbers, de herfst van onze interesses beleven, sterker, we gaan in de slaapstand voor wat betreft onze hobby op Tv dan. Nu ja, we hebben de cyclo cross, natuurlijk en het baanfietsen, maar dat is toch heel anders. Wij, de minnaars van de Forcats de la Route, de dwangarbeiders van de weg, gaan in winterslaap. Zelf zullen we af en toe nog wel eens wat doen op de fiets. Een mooie, droge herfstdag of een winterdag met niet al te veel sneeuw, zal nog wel eens uitlokken om eens en uurtje, dik aangekleed op de weg te zijn. Maar, het plezier en de frisheid is er dan ondertussen wel een beetje af. Eerlijk gezegd geld voor mij dat het begin november, nu ja, aan het einde van oktober vaak al, de 'goesting', dat fraaie Vlaamse woord, ook wel weer ontbreekt eigenlijk. Ik heb al mijn mooie en fraaie en goede routes voor dit jaar al een beetje gereden, heb voorjaar in zomer en in herfst zien overgaan en daarmee ook alle wisselingen van de seizoenen op de velden en aan de bomen en struiken gezien en bewonderd. 's Winters doe ik natuurlijk gewoon zoveel mogelijk woon-werkverkeer op de fiets en dan zie ik de gestorven natuur op de velden en aan het struweel. Doodse en bruine bladen heersen op de landerijen en de kale takken aan het geboomte geven een natuur weer die zich induffelt voor de moeilijke en koude maanden die nog moeten komen. "La tristesse" overheerst nu, het afscheid nemen van het leven en het inslapen voor een lange winter. De seizoenen gaan en komen nu eenmaal, onverbiddelijk en in niet te stuiten regelmaat. Ik word daar wat melancholiek van. Ik vind het ook wel weer mooi, hoor. Net als de natuur, vernieuwd de wielerwereld zich weer elk jaar. Net als in de natuur groeien er nieuwe loten en nieuwe kleuren in het prof peloton die dan vanaf februari te zien zijn. Maar, we moeten er op wachten en wachten kost tijd en is vervelend. Ok, we kunnen naar diverse Tv zenders kijken en de hoogtepunten nog eens meemaken van het afgelopen jaar en ook de Belgische zender BRT geeft nog heel veel terugblikken en zo, maar ja, hoe fraai gemonteerd ook, het zijn terugblikken. Dus blijft er weinig anders over om de fiets maar eens minutieus uit elkaar te halen en alle onderdelen na te lopen en eventueel te vervangen. 
Maar, heb je dat wel eens gedaan met je nieuwe "state of the art', moderne fiets? Maak me gek, zo als ze zeggen! Een vroeger vrij simpel apparaat als de versnellingscommandeur is nu helemaal weggewerkt in de remgrepen, de kabels zijn allemaal heel listig en dus lastig weggewerkt en ook het cranckstel is moeilijk te bereiken. Dus maak ik, zo in november - december maar weer eens een afspraak met Peter, de vriendelijke, sympathieke en enthousiaste baas van Nieuwkerk's wielershop. Ja, dat kost. Klopt. Maar je laat je auto ook een beurt geven, toch? Dat kost ook. En meer dan de beurt voor de fiets. Ik reken het altijd zo voor. Een retourtje werk kost me met het openbaar vervoer vijf euro of zo. Een opknapbeurt voor de fiets, zeg: 200. Dus met veertig keer naar het werk fietsen zijn die kosten er al weer uit. Maar, wat niet te berekenen is, zijn de kosten die je uitspaart op gezondheidszorg, zowel geestelijk als lichamelijk. Over het lichamelijke hoef ik niet uit te wijden. Iedereen begrijpt dat bewegen, in welke vorm ook, goed is voor het lijf. (Nu ja, Midas Dekkers, de bioloog/schrijver heeft daar, in een van zijn fraaie en humoristisch geschreven boeken wat moeite mee.) Voor wat betreft het geestelijke aspect zal ik wat langer moeten zijn. Ik weet dat ik, na een drukke werkdag of werkweek, mijn hoofd lekker leeg kan maken door een flink stuk te fietsen, nu ja, zelfs het woon-werk tochtje doet dat al. Misschien heeft dat te maken met al die pijnstillers die je zelf aanmaakt, maar in elk geval, ik knap er van op. Vrienden van me, die ooit eens in een geestelijk dip zaten, scheiding en zo, vonden hun heil in lekkere fietstochten en, een van die maatjes, die in therapie was, riep uit dat fietsen pas echte therapie is, nou ja, ik heb het allemaal al eens opgeschreven.
Vandaag was het weer eens zo een dag waarop de herfst zich in alle fraaie kanten aanbood. Het was zonnig, er stond nauwelijks wind, de temperatuur was aangenaam en niets belette me om met een vrouwelijk fiets maatje de wereld in te trekken. We deden een van de rondjes die me altijd plezier doet, rond Schiphol. Ja, dat klinkt vreemd, maar die tocht fiets je zo goed als helemaal over rustige fietspaden en er zijn zelfs fietspaden aangelegd langs de start- en landingsbanen. We zagen vliegtuigen dalen en op een meter of wat van ons met groot geraas van piepende remmen en met de geur van schroeiend rubber en verdampende kerosine landen. We genoten van het gezicht en we verwonderden ons weer over de natuurkundige wetten die het mogelijk maken dat 100.000 kilo materiaal en mensen zo maar in de lucht kunnen voortbewegen.
Een bakkie op het terras van een McDonald, wat bijkletsen over kinderen, werk, kleinkinderen en over bootjes. (Ja, maatje heeft ook een bootje, nu ja haar zoon, dan, maar zij varen beiden veel.)
's Middags de Ronde van de vallende bladeren kijken. Een super spannende wedstrijd waar alles wat het wielrennen zo geweldig maakt in voorkwam. Prachtige natuurbeelden, slecht weer, steile klimmen, gevaarlijke afdalingen, aanvallen en tegenaanvallen en veel, heel veel rivaliteit tussen de coureurs die een week eerder elkaars ploegmaten waren en nu verbitterde tegenstanders. De wereldkampioen kwam niet in het stuk voor en zo droeg hij de mythe van de 'vloek van de regenboogtrui' verder uit.
Nu nog Parijs- Tours en dan ga ik in winterslaap. In februari beginnen ze weer. Ik kan niet wachten!

Oh ja, op de foto zie je dat ik in bloedvorm ben. Ik haal hier zelfs een 747 in.