Het leek aanvankelijk een GDI te worden waarin "onze" renners niet op het hoogste plan zouden meespelen. Goed, Bert Jan Lindeman debuteerde aardig in zijn eerste optreden, hij reed een dag in de blauwe trui van het bergklassement, Moreno Hofland eindigde een paar keer kort in de sprint, maar ja, verder, nee, het ging niet zo best. Kruijswijk haalde een keer een tweede en een zesde plek in een etappe en ja, dat was het dan wel. Dacht ik, dacht menig koersvolger. Maar ja, opeens brak de zon door bij Steven Kruijswijk en bij de leiding van de "LottoNL-Jumbo" ploeg. (Twee hele goede vijfde plaatsen, hoor, ook nog) De zwart-gele wielerploeg die de opvolger werd van het RABOBANK team, dat even, een jaar of twee, in het groenachtige shirt van de Belkin ploeg reed. (Belkin was overigens een USA bedrijf dat zeg maar toelevering dingen maakte en verkocht op het PC gebied, snoeren en USB sticks, dat soort dingen, weet je wel.) Nu ja, LottoNL is een nieuwe formule, een soort dependance van de Belgische Lotto ploeg, maar die zich dan verbonden heeft aan een Supermarkt keten, die niet De Keten is, maar die Michiel de Ruyter sponsort, nu ja, ik heb de feiten verkeerd. JUMBO is een hele grote speler in de supermarktwereld en doet de Appie grote concurrentie aan. Ja, Ap is de grootste in ons land en gaat "Delhaize" in België overnemen, maar geloof maar dat de prikken van Jumbo behoorlijk pijn doen bij de Zaankanters.
In elk geval, de GDI verliep niet al te best voor "onze" jongens. Kruijswijk, 27 en geboren en getogen in Brabant en wonende in Den Bosch en, soms in Girona, verloor heel veel tijd, door pech, valpartijen en ja, gewoon, door niet al te slim te koersen.
Maar hij herpakte zich en hoe. Afgelopen dinsdag zat hij helemaal vooraan met onder andere Contador en Mikel Landa. Hij ging als eerste over de top van de Motirolo, de meest gevreesde col van Italië, zich zo scharend in een rijtje met fameuze voorgangers, waar onder andere Marco Pantani, (nog steeds bejubeld en gemist in zijn land), toe behoorde. Lance Armstrong, ja ik weet het, noemde die berg het zwaarste wat hem ooit is overkomen, overigens.
Kruijswijk haalde met die actie de "blauwe trui" binnen. En de vriendschap van Contador. Hij, Kruijswijk, reed tijdens de klim kilometers zeg maar, de hele klim, voor "Il Pistolero" en deed geweldig knechten- en kopwerk. Uiteindelijk had hij, naast die felbegeerde trui, ook een plaats binnen de top tien van het klassement behaald. Let op: vriend zijn/worden met Contador kan nooit kwaad. Dat komt je, als coureur, altijd ten goede.
Maar: Contador was in die rit boos, heel boos. Hij reed eerder namelijk lek, een kilometer of wat voor de aanvang van de beklimming van die monsterberg. Zijn directe tegenstanders, Aru,de nummer twee van het algemeen klassement en Mikel Landa, de numero tres, en zeg maar, de hele Astana ploeg, gingen er als een speer vandoor en ze zetten de kleine Spanjaard op een minuut achterstand.
Nu is het wielrennen een sport van list en bedrog, bedriegerij en een sport om elkaar naar de kloten helpen en elkaar verne....! Ja, het is natuurlijk van huis uit een katholieke sport en dan heb je dat dus gauw. Maar: er is in ieder geval 1 (een) code in die sport. Je valt de kopmannen domweg gewoon niet aan als ze pech hebben of als ze gevallen zijn. Maar, dat deed de Astana ploeg, van nummer twee in het klassement Fabio Aru, dus wel. Als een speer gingen ze, nadat Contador lek gereden was, rijden en ja, de hele club van Alberto moest helemaal en heel erg en heel diep in de beugels om de achterstand te verkleinen. Contador was "not pleased", sterker, helemaal "pissed off" en hij deed een huzarenstuk. Hij begon aan de gevreesde berg met vijftig seconden achterstand, (wat is dat nou, zeggen niet fietskenners?) en haalde de top en het einde van de etappe, met bijna een minuut voorsprong op zijn belager Aru.
Bij de fietsvolgers zal die etappe altijd in het geheugen opgeslagen zijn. (Hij deed dat, overigens, geholpen, zoals gezegd door Kruijswijk, die dus nu een vriend voor het leven heeft gemaakt.)
Vandaag was er een etappe die er wat makkelijker uitzag. Maar: de nummer twee in het klassement, die Landa dan, ook van de Astana ploeg, werd opgehouden door een valpartij. Contador zag zijn kans schoon: hij gaf het bekende koekje van eigen deeg aan de Astana mannen die in dat fraaie hemelsblauwe shirt fietsen. Hij ging er dus vandoor. In een totaal verbrokkeld peloton overigens. Gilbert, een Waal, een man waar ik "een boontje" voor heb, won de etappe, Contador won een dikke minuut op Landa en Aru en Kruijswijk behield zijn blauwe trui.
Er komen nog twee moorddadig zware etappes. Contador wint de GDI, maar kan onze hoop de trui en zijn achtste plek behouden? Nu ja, nog een hoop plezier en spanning in elk geval.
donderdag 28 mei 2015
dinsdag 26 mei 2015
Wie van de drie? (3) (Ja, ik haat tennis, dus lees maar niet.)
Nee, nu ja, we zitten al weer in de laatste week, sterker nog, in de laatste dagen van de Giro d' Italia. Ik was even afgeleid door allerlei persoonlijke zaken, maar het werd nu wel weer eens tijd om de "verslaggeving" op te gaan nemen. Want: wat is er allemaal niet gebeurd mensen? Veel en heel veel en veel te veel om op allemaal op te schrijven. Veel zal er jullie ontgaan zijn want, behalve een heel korte "newsflash" in een studio sport uitzending krijgen we op onze Nederlandse Tv niet mee, maar neem van mij aan, als trouw volger van de Belse Tv, dat er een oorlog is gevoerd die de gemoederen nog lang bezig zal houden. Een strijd in een strijd, een front naast een front.
Eerst even dit, alleen even om de liefhebbers van het spelletje dat tennis heet, er op te wijzen dat hun spelletje echt een spelletje is voor verwende gassies. Ik heb de donkerbruine indruk dat de mensen die het Nederlandse sportbestel uit zenden ook van die gassies zijn, zoveel aandacht is er voor dat spelletje. Goed: er is een mannetje dat speelt, hij slaat een balletje, hij wint en er komt dus een fan die een selfie van en met hem wil. De tennisman is helemaal van zijn stuk. Zomaar een gewoon mens, zomaar een fan, die een selfie met hem wil? GVD, wanneer gaat het gepeupel nu eindelijk eens snappen dat wij, tennis figuren, haast Goddelijke gedaantes hebben aangenomen? Dat wij niet aangeraakt mogen of kunnen worden? Dat men ons moet aanbidden en vooral de grond waarop wij lopen? Dus de lul laat de fan afvoeren en beklaagt zich over de veiligheid van de sporter. (Nu ja, de tennisser, een figuur die een spelletje speelt, noemde zich sportman.) De magoggel vergeet wel even dat die fan, al die fans, hem aan zijn sterrenstatus en zijn grof verdiend vermogen helpen, door voor een enorm bedrag, entreekaarten te kopen, en dat voor zo een langdradig en saai toernooi. (Als het regent dan spelen ze gewoonweg niet! Geloof je het?)
Vandaag zag ik de mannen, (de echte mannen dan, niet die gassies, die om de vijf minuten op een bankje gaan zitten bijkomen en hun 'moede' hoofd afvegen met een handdoek en ballenjongens toebijten sneller te zijn met reserve ballen), de Passo del Motirolo beklimmen. Een helse berg, met stijging percentages tot 18%. Het gemiddelde van de klim was dik boven de 10 procent. Dat is steil, sterker, dat is fu..... steil. Stel je voor dat je, als je nooit een berg hebt op gereden, maar dat je met de zwaarste versnelling op je fiets, tegen windkracht acht in gaat rijden, zo snel als je kunt, maar dan is zo een klim nog erger!
Wat het wielerpubliek apart maakt is dat ze, in tegenstelling tot andere "sporten", een publiek zijn dat: soms ontzettend en hopeloos dom kan reageren, dat te vaak hopeloos dom gaat mee rennen met hun aanbeden coureurs en dat alle coureurs hun allemaal even lief zijn. Maar, er is nooit hooliganisme of vandalisme, er worden nooit scheldwoorden naar de renners geschreeuwd of met bananen gesmeten of zo.
(Het grote gevaar voor een coureur schuilt natuurlijk niet echt in dat publiek. Nee, het grote gevaar voor de renners bevindt zich in de afdalingen die snel, te snel en soms gewoon levensgevaarlijk zijn.) Een wielrenner kan en zal zich wel eens boos maken over zo een mee rennende fan, maar zich beklagen erover, dat zal hij niet gauw doen. Die fans betalen namelijk helemaal geen ene moer om op de weg te mogen gaan staan kijken. Fietsen is gratis. Een sport voor en door het volk. Je helden aanschouw je van heel dichtbij, je kunt ze aanraken en, met wat mazzel, maken ze ook nog, nu ja voor de start van de wedstrijd dan, een praatje met jou, ze geven met liefde een handtekening en maken ook graag een selfie.
Behalve dat selfie dan, ik heb geen selfie ding, is het praten met coureurs me heel vaak overkomen. Leuke mannen/vrouwen ook. Serieuze figuren, geconcentreerd op de wedstrijd. Maar altijd tijd voor hun fans. Die niet eens hun entree bewijzen betalen. Dus, zoals Froome, (TDF winnaar) al zei: "eat your hearrt out Federer en see what is goning to happen on the mountains". Maar ja, die Federer werd, blijkt achteraf, ook nog eens lastig gevallen door vier kinderen tijdens een training!
Ja, hoe zwaar kun je het hebben als verwend, misselijk, naar ventje?
Eerst even dit, alleen even om de liefhebbers van het spelletje dat tennis heet, er op te wijzen dat hun spelletje echt een spelletje is voor verwende gassies. Ik heb de donkerbruine indruk dat de mensen die het Nederlandse sportbestel uit zenden ook van die gassies zijn, zoveel aandacht is er voor dat spelletje. Goed: er is een mannetje dat speelt, hij slaat een balletje, hij wint en er komt dus een fan die een selfie van en met hem wil. De tennisman is helemaal van zijn stuk. Zomaar een gewoon mens, zomaar een fan, die een selfie met hem wil? GVD, wanneer gaat het gepeupel nu eindelijk eens snappen dat wij, tennis figuren, haast Goddelijke gedaantes hebben aangenomen? Dat wij niet aangeraakt mogen of kunnen worden? Dat men ons moet aanbidden en vooral de grond waarop wij lopen? Dus de lul laat de fan afvoeren en beklaagt zich over de veiligheid van de sporter. (Nu ja, de tennisser, een figuur die een spelletje speelt, noemde zich sportman.) De magoggel vergeet wel even dat die fan, al die fans, hem aan zijn sterrenstatus en zijn grof verdiend vermogen helpen, door voor een enorm bedrag, entreekaarten te kopen, en dat voor zo een langdradig en saai toernooi. (Als het regent dan spelen ze gewoonweg niet! Geloof je het?)
Vandaag zag ik de mannen, (de echte mannen dan, niet die gassies, die om de vijf minuten op een bankje gaan zitten bijkomen en hun 'moede' hoofd afvegen met een handdoek en ballenjongens toebijten sneller te zijn met reserve ballen), de Passo del Motirolo beklimmen. Een helse berg, met stijging percentages tot 18%. Het gemiddelde van de klim was dik boven de 10 procent. Dat is steil, sterker, dat is fu..... steil. Stel je voor dat je, als je nooit een berg hebt op gereden, maar dat je met de zwaarste versnelling op je fiets, tegen windkracht acht in gaat rijden, zo snel als je kunt, maar dan is zo een klim nog erger!
Wat het wielerpubliek apart maakt is dat ze, in tegenstelling tot andere "sporten", een publiek zijn dat: soms ontzettend en hopeloos dom kan reageren, dat te vaak hopeloos dom gaat mee rennen met hun aanbeden coureurs en dat alle coureurs hun allemaal even lief zijn. Maar, er is nooit hooliganisme of vandalisme, er worden nooit scheldwoorden naar de renners geschreeuwd of met bananen gesmeten of zo.
(Het grote gevaar voor een coureur schuilt natuurlijk niet echt in dat publiek. Nee, het grote gevaar voor de renners bevindt zich in de afdalingen die snel, te snel en soms gewoon levensgevaarlijk zijn.) Een wielrenner kan en zal zich wel eens boos maken over zo een mee rennende fan, maar zich beklagen erover, dat zal hij niet gauw doen. Die fans betalen namelijk helemaal geen ene moer om op de weg te mogen gaan staan kijken. Fietsen is gratis. Een sport voor en door het volk. Je helden aanschouw je van heel dichtbij, je kunt ze aanraken en, met wat mazzel, maken ze ook nog, nu ja voor de start van de wedstrijd dan, een praatje met jou, ze geven met liefde een handtekening en maken ook graag een selfie.
Behalve dat selfie dan, ik heb geen selfie ding, is het praten met coureurs me heel vaak overkomen. Leuke mannen/vrouwen ook. Serieuze figuren, geconcentreerd op de wedstrijd. Maar altijd tijd voor hun fans. Die niet eens hun entree bewijzen betalen. Dus, zoals Froome, (TDF winnaar) al zei: "eat your hearrt out Federer en see what is goning to happen on the mountains". Maar ja, die Federer werd, blijkt achteraf, ook nog eens lastig gevallen door vier kinderen tijdens een training!
Ja, hoe zwaar kun je het hebben als verwend, misselijk, naar ventje?
maandag 11 mei 2015
Wie van de drie? Giro 2015. (2)
Domenico Pozzovivo startte als nummer 108 in het algemeen klassement van de GDI, vandaag. Een goede coureur, die als Italiaan voor een Franse ploeg rijdt.
In een pittige rit, trouwens, tussen "Rapallo" en "Sestri Levante", beiden zijn plaatsjes in het Ligurische landschap. Een fraai landschap overigens. Het is heuvelachtig met kleine dorpjes en stadjes en heel veel groen. Een geaccidenteerde rit, werd er gezegd en dat was zo. Gisteren werd er een sprint verwacht en die kwam er, natuurlijk, ook. Moreno Hofland, van de Jumbo/Lotto ploeg, deed het geweldig, maar werd nipt verslagen. Jammer, maar die sukkelende en kwakkelende Jumbo ploeg, de opvolger van Belkin en dus uiteindelijk van die fantastische RABO ploeg, had nog niet veel laten zien, dit jaar. Ok, Hofland won al wat etappes, in sprinten, in kleinere en niet Tv fahige koersen, maar in de klassiekers kwamen ze behoorlijk tekort. Maar gisteren was er dan een lange ontsnapping, as ususal. Bert Jan Lindemans was mee en veroverde ook nog eens de blauwe "Klimmerstrui." Dus ja, tijdens de koers op Tv, op het podium ook op Tv en vandaag nog eens, tijdens de uitzending, op Tv. Dus ja, eindelijk weer eens, hoewel miniem, Nederlandse en positieve inbreng in een grote ronde. Nee, nee, dat lijkt negatief en niet zo bedoeld, we hebben momenteel goede coureurs, maar het komt er nog niet helemaal uit!
De "galbak", die ouwe man, ik vertelde er al over, had zich weer gemeld bij mij. Nee, ik kon geen kant op vandaag. "Vluchten kan niet meer", schreef Annie MG al eens. Mijn collega van de zuivelafdeling was namelijk elders te werk gesteld en ik moest zijn taak er dus bij nemen. Ja, zweten, ja. Nou ja, valt zo mee, hoor. In elk geval die ouwe, ik zal binnenkort dat ene Blog over hem nog eens plaatsen, liep weer eens te chagrijnen. "Ik hou niet van sprintetappes, allemaal gelul, laat die kerels nou zweten in de bergen da's toch veel spannender?' Ja, dat is zo, maar zo zit de sport, (Ik heb het uitgelegd: sport en spel) niet in elkaar. Een goede grote ronde bestaat uit allerlei etappes en uit allerlei disciplines, omdat er ook allerlei verschillende types renners bestaan. Klimmers, sprinters en tijdrijders en wat dies meer zij. Dat heb je op je werk ook, toch? Daar zijn ook mensen met verschillende dingen die ze doen of kunnen?
Die ouwe man, het is echt een vreselijke verschijning, moest van zijn vrouw aan mij vragen waar dit of dat lag en GSM, nee dat betekent gewoon: G..samme, ik moest dus met die verschijning mee lopen en eindelijk had ik hem afgeschud. Maar dat soort mensen, TSOP, that sort of People, haalt wel het bloed onder je nagels weg hoor!
Ik fietste, een uurtje of wat later, desondanks met een blij gemoed naar huis: drie dagen vrij, free, libre, frei, libra. Het weer was geweldig, ik reed in de korte koersbroek en constateerde dat ik al hartstikke bruine poten had, ik had een shirt met korte mouwen aan en constateerde dat ik al hartstikke bruine armen had. Ja, heerlijk. De lief en ik zouden samen nog even shoppen en zo niet samen, ik dan solo en niet met de lief samen en later zou ik me dan kunnen wentelen in het wielergeweld. Op de Belg, ja, hé, hé?
Ik at een salade van pittige kip met verse koriander en nee, die had ik niet zelf bereid, maar kwam uit een pak van een super en ja, ze was wel lekker, maar koriander is niet helemaal mijn kruid. Dus dekte ik het restant af voor morgen. De etappe was fraai en best spannend. De Saxo mannen van Contador, de grootste kanshebber voor de eindzege, reden hun kl.... van het lijf om een grote kopgroep in te halen. Zoals gezegd, een fraaie, maar nog al ingewikkelde etappe, met veel tactisch gedoe en vooral met veel klim- en dus ook daalwerk.
En: opeens! In een niet eens al te moeilijke afdaling zag de oplettende kijker een coureur de macht over het voorwiel verliezen en met een akelige smak op het asfalt neerkomen. De Tv beelden gaan door, maar de commentatoren zijn wel bij de tijd! 'Een val? Wie? Is dat Pozzovivo?' Maar ja, voordat de beelden er waren? Maar inderdaad, daar lag een coureur in het tenue van AGR MONDIALE stil op de weg. Doodstil. Bewegingsloos. Achter zijn hoofd, daar waar hij gevallen was, lag op de witte lijn in het midden van de weg, een plas bloed. De hele Giro kijkende wereld hield de adem in. Gelukkig deden de commentatoren, Scholte en DeCaluwe, dat ook. Ze waren cool en sec: "De koers is nu niet meer zo interessant, hoe is het met de coureur!" De koers: "wacht op niemand!" is een gevleugelde uitspraak en ja, het is waar. De wedstrijd ging gewoon door, hoe kan het anders? Maar de arme coureur lag er voor dood bij. Hij was met een kilometer of zeventig per uur helemaal recht op zijn bakkes gevallen. Camera's op motoren en in helikopters namen de beelden op, van vaak heel en te veel close. Bloed op het gezicht van de renner, op zijn shirt en broek, maar ook op het wegdek. Ik werd een beetje misselijk en voelde me naar! Ik heb er al zoveel zien doodgaan in de etappe. Ik heb Andre Kivilev zijn laatste adem uit zien uitblazen tijdens een etappe in Parijs-Nice. (Naar aanleiding van die val, werden helmen in het peloton geïntroduceerd, overigens.) Ik heb Fabio Cassartelli ook: "Life" zien sterven in de TDF. En ja, Wouter Weylandt. Die stierf bijna vier jaar geleden in de GDI. Door een domme val, zeg maar. Wouter Weylandt droeg het rugnummer "108", een nummer dat nu nooit meer gebruikt of uitgereikt wordt in de GDI.
Domenico Pozzovivo startte als nummer 108 in het algemeen van de GDI, vandaag. Maf toch?
In een pittige rit, trouwens, tussen "Rapallo" en "Sestri Levante", beiden zijn plaatsjes in het Ligurische landschap. Een fraai landschap overigens. Het is heuvelachtig met kleine dorpjes en stadjes en heel veel groen. Een geaccidenteerde rit, werd er gezegd en dat was zo. Gisteren werd er een sprint verwacht en die kwam er, natuurlijk, ook. Moreno Hofland, van de Jumbo/Lotto ploeg, deed het geweldig, maar werd nipt verslagen. Jammer, maar die sukkelende en kwakkelende Jumbo ploeg, de opvolger van Belkin en dus uiteindelijk van die fantastische RABO ploeg, had nog niet veel laten zien, dit jaar. Ok, Hofland won al wat etappes, in sprinten, in kleinere en niet Tv fahige koersen, maar in de klassiekers kwamen ze behoorlijk tekort. Maar gisteren was er dan een lange ontsnapping, as ususal. Bert Jan Lindemans was mee en veroverde ook nog eens de blauwe "Klimmerstrui." Dus ja, tijdens de koers op Tv, op het podium ook op Tv en vandaag nog eens, tijdens de uitzending, op Tv. Dus ja, eindelijk weer eens, hoewel miniem, Nederlandse en positieve inbreng in een grote ronde. Nee, nee, dat lijkt negatief en niet zo bedoeld, we hebben momenteel goede coureurs, maar het komt er nog niet helemaal uit!
De "galbak", die ouwe man, ik vertelde er al over, had zich weer gemeld bij mij. Nee, ik kon geen kant op vandaag. "Vluchten kan niet meer", schreef Annie MG al eens. Mijn collega van de zuivelafdeling was namelijk elders te werk gesteld en ik moest zijn taak er dus bij nemen. Ja, zweten, ja. Nou ja, valt zo mee, hoor. In elk geval die ouwe, ik zal binnenkort dat ene Blog over hem nog eens plaatsen, liep weer eens te chagrijnen. "Ik hou niet van sprintetappes, allemaal gelul, laat die kerels nou zweten in de bergen da's toch veel spannender?' Ja, dat is zo, maar zo zit de sport, (Ik heb het uitgelegd: sport en spel) niet in elkaar. Een goede grote ronde bestaat uit allerlei etappes en uit allerlei disciplines, omdat er ook allerlei verschillende types renners bestaan. Klimmers, sprinters en tijdrijders en wat dies meer zij. Dat heb je op je werk ook, toch? Daar zijn ook mensen met verschillende dingen die ze doen of kunnen?
Die ouwe man, het is echt een vreselijke verschijning, moest van zijn vrouw aan mij vragen waar dit of dat lag en GSM, nee dat betekent gewoon: G..samme, ik moest dus met die verschijning mee lopen en eindelijk had ik hem afgeschud. Maar dat soort mensen, TSOP, that sort of People, haalt wel het bloed onder je nagels weg hoor!
Ik fietste, een uurtje of wat later, desondanks met een blij gemoed naar huis: drie dagen vrij, free, libre, frei, libra. Het weer was geweldig, ik reed in de korte koersbroek en constateerde dat ik al hartstikke bruine poten had, ik had een shirt met korte mouwen aan en constateerde dat ik al hartstikke bruine armen had. Ja, heerlijk. De lief en ik zouden samen nog even shoppen en zo niet samen, ik dan solo en niet met de lief samen en later zou ik me dan kunnen wentelen in het wielergeweld. Op de Belg, ja, hé, hé?
Ik at een salade van pittige kip met verse koriander en nee, die had ik niet zelf bereid, maar kwam uit een pak van een super en ja, ze was wel lekker, maar koriander is niet helemaal mijn kruid. Dus dekte ik het restant af voor morgen. De etappe was fraai en best spannend. De Saxo mannen van Contador, de grootste kanshebber voor de eindzege, reden hun kl.... van het lijf om een grote kopgroep in te halen. Zoals gezegd, een fraaie, maar nog al ingewikkelde etappe, met veel tactisch gedoe en vooral met veel klim- en dus ook daalwerk.
En: opeens! In een niet eens al te moeilijke afdaling zag de oplettende kijker een coureur de macht over het voorwiel verliezen en met een akelige smak op het asfalt neerkomen. De Tv beelden gaan door, maar de commentatoren zijn wel bij de tijd! 'Een val? Wie? Is dat Pozzovivo?' Maar ja, voordat de beelden er waren? Maar inderdaad, daar lag een coureur in het tenue van AGR MONDIALE stil op de weg. Doodstil. Bewegingsloos. Achter zijn hoofd, daar waar hij gevallen was, lag op de witte lijn in het midden van de weg, een plas bloed. De hele Giro kijkende wereld hield de adem in. Gelukkig deden de commentatoren, Scholte en DeCaluwe, dat ook. Ze waren cool en sec: "De koers is nu niet meer zo interessant, hoe is het met de coureur!" De koers: "wacht op niemand!" is een gevleugelde uitspraak en ja, het is waar. De wedstrijd ging gewoon door, hoe kan het anders? Maar de arme coureur lag er voor dood bij. Hij was met een kilometer of zeventig per uur helemaal recht op zijn bakkes gevallen. Camera's op motoren en in helikopters namen de beelden op, van vaak heel en te veel close. Bloed op het gezicht van de renner, op zijn shirt en broek, maar ook op het wegdek. Ik werd een beetje misselijk en voelde me naar! Ik heb er al zoveel zien doodgaan in de etappe. Ik heb Andre Kivilev zijn laatste adem uit zien uitblazen tijdens een etappe in Parijs-Nice. (Naar aanleiding van die val, werden helmen in het peloton geïntroduceerd, overigens.) Ik heb Fabio Cassartelli ook: "Life" zien sterven in de TDF. En ja, Wouter Weylandt. Die stierf bijna vier jaar geleden in de GDI. Door een domme val, zeg maar. Wouter Weylandt droeg het rugnummer "108", een nummer dat nu nooit meer gebruikt of uitgereikt wordt in de GDI.
Domenico Pozzovivo startte als nummer 108 in het algemeen van de GDI, vandaag. Maf toch?
zondag 10 mei 2015
Wie van de drie?
Gisteren is de GDI, de Giro d' Italia, weer begonnen. De eerste van de drie echt grote rondes die de wielerwereld kent. Als de GDI begint, dan begint ook het voorjaar, vind ik altijd. Als de GDI begint, dan komen ook de asperges in de winkels binnen. Een genot, allebei. Ik ben verzot op asperges. Simpel klaarmaken. "Een pondje per mondje", zoals de kenners zeggen. Schillen met de dunschiller, alleen de staart hoor, waar je dan eerst een stuk van twee centimeter, het houtachtige deel dus, van hebt afgesneden. Gaar koken, bij voorkeur in zo'n asperge pan, je kent ze wel, hoog en wankel met zo een mandje erin, dan op voorverwarmde borden waar alleen lekkere en goede ham op ligt en bestrooien met stukjes hard gekookt ei. Een beetje gesmolten maar goede boer, niet te veel. Geen liflaf dingen als valse sausjes of zo, gewoon het product. Met gekookte nieuwe aardappeltjes, wat nootmuskaat, misschien en smullen! (Een gehaktballetje of een tartaartje, altijd lekker, maar geen al te gekruid vlees, hoor. Nu ja, karbonaadje, mag, maar eigenlijk zonder vlees: ook heerlijk)
Dus is de lente begonnen in wielerland. De GDI van dit jaar begon met een ploegentijdrit. De nare en vervelende en oude man in mijn winkel, ik heb hem vaker ten tonele gevoerd* stuiterde al weer door zijn, nooit gediagnosticeerde handicap heen: 'Ik ken helegaar niks met ploegentijdritten, hoor. Ik wil die gasten in de bergen sien leien die gasten verdienen soveel poen en so...' Dus moest ik nodig naar het toilet en nam "beleefd" afscheid van die man. Nu moet ik wel eerlijk zijn: tijdritten zijn vaak niet de meest spannende momenten van een wielerronde. Maar ze zijn wel heel zwaar en behoorlijk technisch en eisen heel veel van de renner. Ploegentijdritten zijn dat overigens nog veel meer. Technisch: hoe ga je de rit aanpakken? Rijdt de ploeg in lijn of in een dubbele lijn? Hoe staat de wind? Wie laat je doortrekken en wie spaar je? Hoe ga je van start? Wie gaat als eerste overboord? Nu ja, dat soort dingen ga je zien en begrijpen als je zelf fietst of vaak naar koersen kijkt. Niet dat je er ooit wat over zal begrijpen op onze publieke omroep, hoor. Die is niet wieler minded. Studio Sport doet haar bijnaam "Studio Voetbal" of, "Het Tennisveld", alle eer aan. Dat mag, ik vind het prima, ik heb gelukkig Belgische Tv. Het domme en niet vakkundige gekwaak van Smeets en Ducroo en Dijkstra, -sma? was ik al jaren zat, vooral hun geklets over de zogenaamde "oortjes", maar lees daar ook weer in andere uit deze serie Blogs* over.
Dus keek ik, bordje op schoot, geen asperges maar andijvie stamppot, met heerlijke gehaktbal, naar een fascinerende etappe langs de Italiaanse Riviera. Daar hebben ze nog al wat van, trouwens, van riviera's. In Italië, natuurlijk. Ook wel in Frankrijk, misschien, nu ja, laat maar, ik ga weer eens te ver.
Ik zag dus het hele nerveuze peloton op de fraaie kustwegen zich begeven naar de sprint. De etappe was nagenoeg vlak en de gebruikelijke kopgroep, gelukkig zat er een man van de Jumbo ploeg in, Bert Lindeman, werd natuurlijk, zo gaat dat, teruggepakt, maar: eindelijk eens Nederlander van de JUMBO/LOTTO ploeg in beeld.
En, zoals het gaat in rondes die net beginnen: der werd weer veel gevallen, en heel veel. Nu is er een verschil tussen mensen die fietsen en mensen die niet aan sport doen. Met dat onderstreepte woord bedoel ik alle mensen die dus niet fietsen. (Ik verhaspel een beetje Tim Krabbe, de fietser/schaker/schrijver: "ik begrijp niets van de nutteloosheid van die levens" Maar de schrijver zegt het beter!)
Kijk, ik zei het al eens: je hebt de "wielersport" en het, noem maar op: -spel. Voetbalspel, handbalspel, hockeyspel. Dus: ergo, er is maar een sport, dat is dus de wielersport. Maar! gillen er nu lezers, de auto- en motor sport dan? I rest my case. Sport is waar je zelf beweegt en dat niet door een of andere machine voor je laat doen! Met knallende motoren over een leuk en lief dijkje knallen en de wandelaars, vaak met kinderen, de schrik op het lijf jagen, de rust verstoren is niet mijn idee van sport.
(Ik kwam overigens vandaag een zooi van die hippische figuren tegen. Ja, daar, met paarden, heb ik dus al helemaal niks mee: "Gestern noch auf stolze Rossen, heute durch die Brust geschossen)", dichtte Wilhelm Hauff, 1802-1827, ooit. Nu ja, dat hoeft dan ook weer niet (nu ja,niet meteen) maar de arrogantie van de ruiters, daar kan ik helemaal niets mee. Met zo'n dom helmpie op, zo een maf zweepje in je hand, van die ijzeren punten aan je voeten, sporen geheten, en dan dat beest maar laten werken, nee, ik heb al niet veel met paarden, vind het domme en saaie beesten, maar erger nog is dan dat volk. Allemaal namen als "Wieger-Henk, Geraldus en Romke", zuks dan, nou ja, ik maak het allemaal, (maar dan wel helemaal terecht), belachelijk.)
Dus vielen der weer kerels keihard op der muil. Dus pakten ze meteen hun fiets en stapten weer op. Een voetballer zou meteen tien minuten zijn blijven liggen, bij voorkeur voor een reclamebord en natuurlijk wapperend met zijn handjes om een kaart voor zijn tegenstander. Iemand die met veel gekreun en gesteun een balletje over een netje slaat en daarna meteen drie minuten pauze moet inlassen, stapt wel eens mis en mag vier maanden recupereren na veel omhaal op het veld, nu ja, veel sympathie, nee, kan ik niet opbrengen.
Ja, de GDI is weer begonnen. Heerlijk, fietsen in Italië. Heerlijke beelden van een heel fraai land en een heerlijke ronde. Niet zo opgefokt als de TDF, spannender dan de VDE. Ik ga nog verder schrijven en jullie mogen dan de keuze maken wie van de drie grote rondes jullie voorkeur hebben? En, oh ja, je mag ook je mening geven over war jij nu een echte sport of een leuk spelletje vind. Ik vergat nog "carting" en een dergelijke sport, blokfluiten, te vermelden!
* Niet gelezen? Ok, ga ik die wel weer eens plaatsen.
Dus is de lente begonnen in wielerland. De GDI van dit jaar begon met een ploegentijdrit. De nare en vervelende en oude man in mijn winkel, ik heb hem vaker ten tonele gevoerd* stuiterde al weer door zijn, nooit gediagnosticeerde handicap heen: 'Ik ken helegaar niks met ploegentijdritten, hoor. Ik wil die gasten in de bergen sien leien die gasten verdienen soveel poen en so...' Dus moest ik nodig naar het toilet en nam "beleefd" afscheid van die man. Nu moet ik wel eerlijk zijn: tijdritten zijn vaak niet de meest spannende momenten van een wielerronde. Maar ze zijn wel heel zwaar en behoorlijk technisch en eisen heel veel van de renner. Ploegentijdritten zijn dat overigens nog veel meer. Technisch: hoe ga je de rit aanpakken? Rijdt de ploeg in lijn of in een dubbele lijn? Hoe staat de wind? Wie laat je doortrekken en wie spaar je? Hoe ga je van start? Wie gaat als eerste overboord? Nu ja, dat soort dingen ga je zien en begrijpen als je zelf fietst of vaak naar koersen kijkt. Niet dat je er ooit wat over zal begrijpen op onze publieke omroep, hoor. Die is niet wieler minded. Studio Sport doet haar bijnaam "Studio Voetbal" of, "Het Tennisveld", alle eer aan. Dat mag, ik vind het prima, ik heb gelukkig Belgische Tv. Het domme en niet vakkundige gekwaak van Smeets en Ducroo en Dijkstra, -sma? was ik al jaren zat, vooral hun geklets over de zogenaamde "oortjes", maar lees daar ook weer in andere uit deze serie Blogs* over.
Dus keek ik, bordje op schoot, geen asperges maar andijvie stamppot, met heerlijke gehaktbal, naar een fascinerende etappe langs de Italiaanse Riviera. Daar hebben ze nog al wat van, trouwens, van riviera's. In Italië, natuurlijk. Ook wel in Frankrijk, misschien, nu ja, laat maar, ik ga weer eens te ver.
Ik zag dus het hele nerveuze peloton op de fraaie kustwegen zich begeven naar de sprint. De etappe was nagenoeg vlak en de gebruikelijke kopgroep, gelukkig zat er een man van de Jumbo ploeg in, Bert Lindeman, werd natuurlijk, zo gaat dat, teruggepakt, maar: eindelijk eens Nederlander van de JUMBO/LOTTO ploeg in beeld.
En, zoals het gaat in rondes die net beginnen: der werd weer veel gevallen, en heel veel. Nu is er een verschil tussen mensen die fietsen en mensen die niet aan sport doen. Met dat onderstreepte woord bedoel ik alle mensen die dus niet fietsen. (Ik verhaspel een beetje Tim Krabbe, de fietser/schaker/schrijver: "ik begrijp niets van de nutteloosheid van die levens" Maar de schrijver zegt het beter!)
Kijk, ik zei het al eens: je hebt de "wielersport" en het, noem maar op: -spel. Voetbalspel, handbalspel, hockeyspel. Dus: ergo, er is maar een sport, dat is dus de wielersport. Maar! gillen er nu lezers, de auto- en motor sport dan? I rest my case. Sport is waar je zelf beweegt en dat niet door een of andere machine voor je laat doen! Met knallende motoren over een leuk en lief dijkje knallen en de wandelaars, vaak met kinderen, de schrik op het lijf jagen, de rust verstoren is niet mijn idee van sport.
(Ik kwam overigens vandaag een zooi van die hippische figuren tegen. Ja, daar, met paarden, heb ik dus al helemaal niks mee: "Gestern noch auf stolze Rossen, heute durch die Brust geschossen)", dichtte Wilhelm Hauff, 1802-1827, ooit. Nu ja, dat hoeft dan ook weer niet (nu ja,niet meteen) maar de arrogantie van de ruiters, daar kan ik helemaal niets mee. Met zo'n dom helmpie op, zo een maf zweepje in je hand, van die ijzeren punten aan je voeten, sporen geheten, en dan dat beest maar laten werken, nee, ik heb al niet veel met paarden, vind het domme en saaie beesten, maar erger nog is dan dat volk. Allemaal namen als "Wieger-Henk, Geraldus en Romke", zuks dan, nou ja, ik maak het allemaal, (maar dan wel helemaal terecht), belachelijk.)
Dus vielen der weer kerels keihard op der muil. Dus pakten ze meteen hun fiets en stapten weer op. Een voetballer zou meteen tien minuten zijn blijven liggen, bij voorkeur voor een reclamebord en natuurlijk wapperend met zijn handjes om een kaart voor zijn tegenstander. Iemand die met veel gekreun en gesteun een balletje over een netje slaat en daarna meteen drie minuten pauze moet inlassen, stapt wel eens mis en mag vier maanden recupereren na veel omhaal op het veld, nu ja, veel sympathie, nee, kan ik niet opbrengen.
Ja, de GDI is weer begonnen. Heerlijk, fietsen in Italië. Heerlijke beelden van een heel fraai land en een heerlijke ronde. Niet zo opgefokt als de TDF, spannender dan de VDE. Ik ga nog verder schrijven en jullie mogen dan de keuze maken wie van de drie grote rondes jullie voorkeur hebben? En, oh ja, je mag ook je mening geven over war jij nu een echte sport of een leuk spelletje vind. Ik vergat nog "carting" en een dergelijke sport, blokfluiten, te vermelden!
* Niet gelezen? Ok, ga ik die wel weer eens plaatsen.
Abonneren op:
Posts (Atom)