Deel drie en nu echt, denk ik, over Ome Jan en Tante Bets

 Zoals ik al schreef, ik had een hele lieve tante Finie en een wat popi Jopie oom Rijk in Hilversum, met heel aardige neven en nichten, die ik ondertussen al meer dan vijftig jaar niet heb gezien, maar waar ik nog steeds enorme leuke herinneringen aan heb. Tante Fienie, een warm mens, een goede en warmbloedige moeke en een ome Rijk, die opeens vreemd ging. Mijn moeder kreeg er, na enorme telefoongesprekken met haar zus, het zuur van en stuurde mijn pa er op af, hij moest met hun zwager Rijk gaan praten. 

 (Overigens heb ik bij de Hilversumse familie de eerste en enige BN'er ooit ontmoet. Ene Herman Emmink, een grijs gelokte zanger, die kennis had aan een van mijn nichten. Hij staat nog steeds bekend als de zanger van "Tulpen uit Amsterdam", door sommige humoristen veranderd in bommen op Rotterdam")

Mijn ouwe heer deed dat, maar het geheel resulteerde uiteindelijk toch in een nare scheiding, maar goed, daar gaat het verhaal niet over.

Nee, het gaat over Ome Jan en Tante Bets en ja, hè, hè, eindelijk ben ik er. (Of is het nu hé, hé? Ik word niet goed van al die Franse accents.)

Zoals ik al schreef, logeerde ik in die tijd een aantal zomers bij die familie in Hilversum. Waren ze welgesteld? Nu ja, oom Rijk had een goed en lopend bedrijf, ze hadden een aardige auto, van de zaak, neem ik aan, ze hadden zelfs een zeilboot op de Funtus, een fraaie plas nabij Loosdrecht. Tot zover is het allemaal een beetje een Bob Evers verhaal, nietwaar? (voor de jeugdige lezertjes: de Bob Evers verhalen waren jongensboeken, die zich vaak op zeilboten in ons land en in verre lande afspeelden.)

Op een gegeven moment, tijdens een van die vakanties besloot men dat ik ook wel eens naar Amsterdam kon gaan, logeren bij Ome Jan en Tante Bets. Ik vond het al lang heerlijk, Amsterdam? Goh man, dat was toch wat. Ik bedoel, ik kwam uit een dorpje van niks, Hilversum was al een stad voor me, maar ja, Mokum? Whoaw. Zo geschiedde. Men bracht me naar de oom en tante. Ze woonden in de Rijnstraat. De Rijnstraat is een onderdeel van de Rivierenbuurt en wijk in A'dam zuid, een wijk die in de jaren '20 en '30 is gebouwd, als onderdeel van het plan Berlage. Het beroemdste gebouw in die wijk is 'De Wolkenkrabber' die aan het begin stond van de buurt. De wijk begon direct na de Berlage brug, vertakte zich in een Y vorm en vandaar uit  werden straten aangelegd en huizen gebouwd. (De beroemdste inwoner van plan Zuid, zoals het ook wel werd genoemd, is Anne Frank, die ja, ze woonde, voor haar onderduik, aan het Merwedeplein. Er zijn nog enkele filmfragmenten van haar zichtbaar, Tube misschien?)

Enfin, die wijk werd gebouwd, eigenlijk voor de middeninkomens. Leraren, politieofficieren, misschien defensie mensen, ambtenaren en dat soort goede en stevige vertegenwoordigers van ons land. Ome Jan behoorde daartoe, Hij was Commies zoals dat heette, een soort belastinginspecteur van de douane. Hij had aardig carrière gemaakt en was getrouwd met tante Bets, een vrouw, die net als tante Finie, een dienstje had gevonden, maar dan in A'dam. Ze kwam van oorsprong uit Bellingwolde, een boerendorp in het NO van Groningen. Het was een fijn stel mensen, die ik nooit heb horen kibbelen, nu ja, als 10 jarige let je daar ook niet zo op. Ze waren kinderloos gebleven en woonden op, geloof ik, twee hoog. Het nummer weet ik abso niet meer, maar ik weet dat de tram vlak bij hun woning een keerlus nam, lijn 25.

Hun woning was niet al te groot maar goed ingericht en ome Jan had ontzettend veel boeken, voornamelijk 'rode' boeken, oom Jan was 'van die rooien' zoals mijn pa met veel dedain placht te zeggen. Hij had de boeken van A.M. de Jong in huis, waaronder Frank van Wezels roemruchte jaren, een 'soldatenroman' met behoorlijk negatieve gedachten over het koninklijk huis en de toenmalige legertop. (Ik was te jong om het allemaal te begrijpen, 50 jaar later kocht ik het boek alsnog en heb toen en vaker gehuild van woede en gehuild van het lachen, een aanrader, nog steeds.)

Mijn oom had een week vakantie en we brachten heel veel tijd door op de fiets. Hij had het zadel van de fiets van Bets lager gezet en ik kon zo net bij de pedalen. We fietsten, misschien wel in twee etappes, langs de Omval, waar toen nog de Coca Cola fabriek stond en Oom Jan ging met mijn naar binnen en we keken hoe Cola gemaakt en gebotteld werd. Ik kreeg zelfs een flesje aangeboden. Coca Cola? Ik had het nog nooit gedronken, en tot op de dag van vandaag lust ik het nog steeds niet. (Nu ja, puur dan)

We gingen de Schellingwouder bruggen over, reden door het Waterland en hij vertelde de legende van de stompe torens van Ransdorp en Zunderdorp. Ik was sprakeloos over dat grote piratenschip dat met zijn enorme boegspriet, tijdens het overstag gaan, zomaar de spitsen van die twee kerktorens had afgemaaid. Uiteindelijk kwamen we bij de pont over het IJ, de pont was nog kolengestookt en we zagen al die graafwerkzaamheden ten oosten van het CS. 'Daar wordt een tunnel onder het IJ gegraven', vertelde oom, en daarnaast, zie je die oude gebouwen? Dat is de Marinierskazerne. Maar die zal spoedig wel opgedoekt worden, want de PvdA staat op voorsprong in de verkiezingen en dan zullen de militairen het wel gaan voelen.' Weinig kon ik bevroeden dat ik, een kleine twintig jaar later, bij het compleet vernieuwde Marine Etablissement zou gaan werken en dienen, als beroeps marine man.

 Ik hield van die twee mensen, heb ze nog wel eens vaker ontmoet, maar ja, toen was de afstand tussen provincie en stad nog echt een afstand. Ik heb afscheid genomen van oom Jan, op zijn sterfbed in het voormalige Burgerweeshuis, toen nog in gebruik als bejaarden tehuis. Tante Bets was al jaren her overleden, ik zat bij de marine, ja, soms ben je ver weg?

Maar, ik denk toch echt dat ik de liefde voor het fietsen en voor de regio rond de hoofdstad van hem heb mogen krijgen, hij was later mijn inspiratie, in ieder geval, zoals de Hilversumse familie mijn inspiratie voor lezen was. Ik ben beide families voor eeuwig dankbaar, daarvoor.

Maar goed, het ging eigenlijk allemaal over de bruiloft van het superstel, Esmée en Theo, maar dank aan Menno, een van de bruiloftsgasten!

Ome Jan en Tante Bets/Esmee en Theo (deel twee en komt nog meer)

 Korte inhoud van het voorafgaande:

Onze jongste dochter trouwde met een geweldige kerel, het huwelijksfeest was een fantastische ervaring en door een van de huwelijksgasten, die een speciaalzaak aan de Rijnstraat in A'dam Zuid uitbaat, kwamen allemaal herinneringen boven aan die Rijnstraat, van toen ik nog een jongen was van een jaar of tien.

Mijn moeder stamt uit een gezin van, voor zover ik me kan herinneren, acht kinderen. Zij was het oudste meisje, haar naam was Jantiena Roelfina, vernoemd naar beide ouders. Mijn grootouders, die ik, en die mij, nooit hebben gekend. Mijn grootmoeder, Jantiena, stierf op de dag van mijn geboorte en mijn grootvader, Roelof, stierf al ergens in de jaren dertig, Hij werd aangereden op een versmalling van een weggetje tussen Gasselte en Gasselternijveen, in de buurt van de boerderij van Plat. Zoiets is de familieoverlevering.

Mijn moeder heette Jantientje. Haar achternaam was Luis, da's een nare achternaam, maar verklaarbaar omdat, weer de familieoverlevering, de familie afstamde van ene Luiz, een officier, men zegt zelfs een generaal, die bij de Slag van Heiligerlee (in 1568) betrokken was geweest, de slag overleefde en onderdook bij een familie in de buurt en zijn naam overgaf aan zijn afstammelingen. Waar? Ik weet het niet, maar omdat de oudste broer van mijn moeder "Luie" heette, wat ook iets van Louis of Luiz kan betekenen, kan er een grond van waarheid in zitten.

Enfin, ze kwam dus uit een redelijk groot gezin, waarvan ome Luie de oudste was en ik geloof dat zij het derde kind en de eerste dochter was. Mag ik nog wat verder gaan over ome Luie Luis? Nu ja, het is mijn verhaal en als je het niet lezen wilt dan zij dat dan maar zo.

Ome Luie, we noemden hem Lu, had zijn been verloren in een ongeval, vraag me niet de details, ik weet het niet zeker , het verhaal wil dat het bij een treinramp was gebeurd. Maar goed, hij had een kunstbeen aangemeten gekregen, een origineel echt houten been. Hij vertelde erover in fraaie verhalen. Zo was hij eens van zijn 'kunstbeen leverancier' terug gekomen, had de trein/bus/tram gepakt met het nieuwe been onder zijn arm. Vrouwen en dames waren flauw gevallen. Een andere keer, in een trein, had iemand opgemerkt dat zijn sok was afgezakt. 'Oh ja', zei ome Lu, 'dat lossen we even op' en had een punaise in zijn sok gestoken en dat zo in zijn been. 'Ik had de coupe opeens helemaal voor me zelf', vertelde hij later glunderend. Hij was architect en aannemer en hij had voor zich en zijn vrouw, ze waren kinderloos een geweldig 'landhuisje' gebouwd, waar ik met mijn ouders nog een paar jaar heb gewoond.

Mijn moeder had een aantal zusters, waarvan tante Finie de liefste was. (Nu had mijn vader ook nog een zus die Finie heette en er was nog een andere schoonzus/peetzus/halfzus die dezelfde naam droeg ergens in de familie, dus helder is dat allemaal niet) \

Zoals het ging in de jaren eind 1920/begin 1930, zocht tante Finie een dienstje. Een baantje in een gezin, nu heet dat een 'au pair', maar toen was het een dienstje. Ze vond dat in Hilversum, de details heb ik niet, maar ze ontmoette daar ene Rijk, nu ja, Richard. De man was een groenteboer maar had later een groothandel in groente en fruit. Verliefd, verloofd, getrouwd en ze kregen vijf fijne kinderen, waarvan hun jongste, Richard geheten, twee jaar en vijf dagen ouder was dan ik was.

Mijn moeder en haar zus waren gek op elkaar en deden hun allerbest om de twee families bijeen te houden. Dat resulteerde in jaarlijkse, zomervakanties, bij elkaar logeren. Ik was nog zo jong en ik leerde de kinderen al goed kennen, een beetje bleekneusjes, die naar het platteland werdden gestuurd om kleur en voeding op te doen.

Later ging ik bij hen logeren in Hilversum. Ik werd helemaal gek. Die kinderen hadden STRIP boeken, Kuifje en Suske en Wiske stripboeken! (Toen nog in de originele blauw/rode uitvoeringen.) 

Stripboeken? Man, ongehoord in ons dorp en ik smulde, zoals ik af en toe nog kan smullen van de Kuifje en de Suske en Wiske boeken. Ze hadden ook een zeilboot en ik mocht mee varen op de Loosdrechtse plassen, man ze hadden alles! Het was een in mijn ogen een succes plaatje, we keken ;s avonds tv, naar Simon Carmiggelt onder andere, het waren heerlijke dagen.

Tot het plaatje uiteenviel, ome Rijk ging vreemd, met een jonger model.

Ome Jan en Tante Bets

 

ESMEE EN THEO

Het is rond drie uur op de eerste september 1985, het is een fraaie zondag middag en ik zit heerlijk op het gemak op onze bank naar de televisie te kijken. De benen op de salontafel, een mok koffie bij de hand en een koekje netjes op een schoteltje. Ik ben helemaal ontspannen, want Edith is die morgen net thuis gekomen uit het AMC met onze jongste dochter, nu dus net een dag oud.

Ik ben zo ontspannen omdat ze allebei net lekker in hun bed liggen, E, mijn lief, met een kopje thee en de jongste met een schone luier en ze heeft ook nog net een fles gehad en ze slaapt door alles heen.

De oervervelende en knorrige kraamverzorgster is net weg, wat een vervelende oude matrone was dat. (Ze zal lager vervangen worden door ene Marjan Hondecoeter, een vrolijk en bedrijvige en goedlachse tante)

Ik zap wat langs zenders, nu ja, toen moest je opstaan en allerlei knoppen op de tv indrukken en dan kom ik langs het WK wielrennen. Dan dat maar, jullie weten, ik ben geen echte liefhebber van wielrennen, toch? Maar, zoals het liedje gaat: wat is er op net twee? Een film met Doris Day of een nieuwe operette.

De baby groeit als kool, ze is vlot, slim, ze loopt wel redelijk laat, maar ze is wel net zo mooi als haar moeder. Ze wordt een peuter, een kleuter, een puber en een bakvis.

Kinderen opvoeden is moeilijk, period, zoals de meesten onder jullie wel weten. Het gaat met ups en downs. Nu was het opvoeden van die jongste voornamelijk ups, maar ook wel eens met een enkele down. Ze studeerde, maakte een rondje door den lande, maar kwam uiteindelijk weer in Amsterdam terecht, waar ze bij de zwerfkatten ging werken, bij ene Jans. Ze was daar heel erg enthousiast over en kletste de oren van ons hoofd over die baan. Waar ze ook onze oren mee amputeerde was een of andere lange slungel van de administratie, ene Theo, die veel achter de computers zat. Ik denk waarschijnlijk om allemaal computer games te doen, zoals formule 1 en dat soort zaken en ja, ze wilde met hem wel eens kennis maken.

Als vader weet je dat je je dochter ooit kwijt raakt, da's het leven, want zo is het natuurlijk, maar ja, dan hopelijk niet aan een of andere lange gozer van een of andere administratie. Maar die man bleek het helemaal te zijn. Maar goed, dat kennismaken is gelukkig genoeg dan wel gebeurd, ze zijn nu gelukkig een getrouwd stel, die baby van 38 jaar her en die lange en fijne kerel van die administratie. Geen dochter verloren, maar een zoon erbij, zo vinden wij dat.

"Dingetje van mijn speech"

Nu ja, de titel moet eigenlijk zijn: Esmée en Theo, maar ik leg het even uit. Onze jongste dochter, Esmée,  ik noem geen leeftijden, is afgelopen vrijdag, de vijftiende september, getrouwd met Theo, een van de beste mensen/mannen van de wereld en het is me een partij een top stel zeg!

Wat een geweldige dag was het, vol liefde en genegenheid, gezelligheid en heel veel sfeer. Maar ook heel goed verzorgd door kennissen van hen en ja, er was veel en lekker eten en drinken en zo. Kortom een feest zoals er nooit en is geweest. Ik hield nog een kleine speech, als vader van de bruid (HGDO) en ja, dat viel ook wel in goede aarde, hopelijk.

Ik wil mijn geliefden vooral bedanken voor het feest en de verzorgsters, een zus van Theo en haar buurvrouw, voor de giga organisatie, achter de schermen.

Soit. Ome Jan en Tante Bets. Ik kom er zo op. De moeder van mijn schoonzoon woont in Amstelveen, onze woonplaats, samen met Menno, een man die een speciaalzaak heeft in A'dam zuid, aan de Rijnstraat. Ze wonen aan de Meander, een straat die genoemd is naar haar bouwwijze, inspringend en uitspringend en daardoor leuke pleintjes creërend, met vaak overdekte en inpandige balkons. (En, om jaloers op te zijn, over het algemeen met een garage en een parkeerplek voor de deur.)

Die straat ligt tegen de A9 aan, tussen Badhoevedorp en Holendracht, die momenteel helemaal op de schep is. Ze wordt verbreed en ondertunneld. Tussen de Meander en die bewuste A9 stonden rijen ondenkbaar ijle populieren',  zegt de dichter Marsman, maar goed, in het kader van de motorische vooruitgang, zijn die gekapt en ja, de mensen in die flat hebben daar nu geweldige overlast van het geluid van het verkeer van op die hele drukke snelweg, de verbinding tussen A5, A10 en respectievelijk A2 en de A1, kortom, drukte zat. En ja, daar klagen de moeder en zijn stiefvader natuurlijk over, die misschien maar tweehonderd meter van ons af wonen.

Maar daar gaat het natuurlijk niet over, het gaat over mijn herinneringen aan die Rijnstraat en die zijn er vele. 

Maar goed, even kijken naar wat Ajax tegen Twente heeft gedaan, morgen gaat het verder over de Rijnstraat.

Chute au peloton

 (Aye, aye Gerrit van M.)

 Vandaag zou ik een moeilijk stuk schrijven over klimmers en niet klimmers, maar dat werd zo ingewikkeld, dat ik het maar opgaf. Het ging over aerobe en niet aerobe spieren en over VO2 max en ik kwam er, met mijn beperkte hersencapaciteit niet meer uit. Nu ja, ik ben er al lang achter dat ik geen klimmer ben. Hoewel ik diverse Alpencols heb beklommen en meerdere toerversies van Luik Bastenaken Luik en de Amstel Gold race heb uitgereden. Dat was meer op karakter dan op klim capaciteiten, natuurlijk.

Toen besloot ik om maar eens een stukje te schrijven over de vreselijke valpartijen die we de afgelopen dagen hebben gezien, maar ja, da's ook een werk zeg. De laatste val was die van een sukkel die een selfie wilde maken met het peloton en in zij domheid Sepp Kuss en Nathan van Hooydonck ten val bracht, hetgeen een enorme impact betekende voor de JVH ploeg. Ze moesten de koers opnieuw uitvinden en dat is moeilijk, als het allemaal om seconden gaat. 

Dus ik wil even een paar zinnen schrijven over de meest vreselijke valpartijen die zich in diverse wielerkoersen hebben voorgedaan. Het zijn natuurlijk allemaal hele trieste gevallen en ik kan niet alle ongevallen opnoemen, mijn papier zal dan vermoedelijk op zijn, of mijn schrijfblok vol.

De meest erge valpartijen zijn  natuurlijk die met een dodelijke afloop en dat zijn er veel te veel. Ik geef een aantal, uit de recente historie van het fietsen, mee. Aan gebroken sleutelbenen en schouderbladen of knieschijven doe ik niet, hoewel ik een memorabel voorbeeld wil aanhalen, nu ja twee. Ergens in de afgelopen jaren dook Philip Gilbert, de Waalse topcoureur, ergens een ravijn in, klom eruit, zat even op een muurtje, deed een duimpje naar de familie en reed de etappe uit, met een gebroken knieschijf. Die zelfde dag werd aan een voetballer, Niemaan/Nymann, een miljonair een tikkie uitgedeeld op zijn enkel. De lullo rolde zestien keer om zijn as, werd afgevoerd met een brancard en stond een minuut later weer op het veld. In de deze RdF reed Richard Carapaz ook met een gebroken knieschijf de wedstrijd alsnog uit. Ik heb gehoord dat Nymann zich in een hoekje van zijn miljarden villa is gaan staan schamen.

Nee, ik ga geen hele lijst opnoemen van data en letsels van de verongelukte coureurs. Ik noem de namen en ja, iemand die een beetje kenner is, weet wat er gebeurd is. 

Ik geloof dat Andrei Kivilev een van de meest bkende verongelukten is. Hij viel tijdens Parijs Nice en stierf ter plekke. Zelf heb ik, op tv, Fabio Casartelli zien sterven, met zijn hoofd tegen een van de vele muurtjes in Franse afdalingen neergezet,  en ik/wij zagen eigenlijk al meteen, door de embryo houding die hij aannam, dat het finito was. Eric Breukink, toen nog een topcoureur, nu een gewoon aardig mens, ontlokte het een hartgrondig: 'Godverdomme'. Na de dood van Fabio, onze topsprinter Fabio Jacobsen is naar hem vernoemd, werd de helm draagplicht ingevoerd door de UCI en gelukkig maar. 

Verder stierven, onder andere, de lijst is veel te lang, Bjorn Lambrechts in de ronde van Polen, Wouter Weyland in de Giro d'Italia, Jempie Monsere, een aardig jong en net aan wereld kampioen reed vol op een auto die helemaal niet op het parkoers mocht komen, Tom Simpson, de Britse kampioen, overleed, onder merkwaardige omstandigheden op de flanken van de Mont Ventoux. Heel recent is Gino Maeder, ploeggenoot van Bilbao en recente etappe winnaar Wout Poels omgekomen in de Ronde van Zwitserland.

Een lange lijst? Ik beschreef nog geen procent van de wielerdoden. Ik geef toe dat het niet allemaal verkeersdoden waren, Simpson bijvoorbeeld had zich te goed gedaan aan allerlei middeltjes.

Er zijn natuurlijk ook veel valpartijen die 'gelukkiger' aflopen. Ik denk meteen aan het bloedstollende moment waarop Johan van der Velde, superknecht voor Joop Zoetemelk, de controle over zijn stuur verloor en het voorwiel van de gele trui-drager aantikte en Joop tegen de grond ging. Gelukkig zonder erg, Joop kroop weer op de fiets, reed de etappe uit en won de TdF.

Wim van Est dan? Hij reed in de eerste gele trui voor Nederland en kwam tijdens een afdaling te val in een ravijn. 'Hij leek wel een boterbloem in het gras', vertelde een collega van hem later. De 'Wimme' werd met banden, touwen en tubes naar boven gehesen en fietste tot op hoge leeftijd.

Het verhaal van Johnnie Hoogerland is misschien wel het meest frappante. Hij werd door een Franse knurft van zijn fiets gereden en belande via een schrikkeldraad heg in het weiland. Hij kreeg een andere fiets, dertig hechtingen en de bolletjes trui en reed de Tour uit. Jaren later werd hij nog eens aangereden door een onoplettende chauffeur, die afsloeg waar Johnnie voorrang had. Gij lag weken op de IC en dat betekende ook het einde van zijn wielercarrière, hoewel hij nog wel Nederlands kampioen werd, ik dacht in Kerkrade.

En ja, ik weet dat er heel veel klootzakken en macho's en idioten op de fiets zitten. Ik kan, als doorgewinterd fietser, als ik in de auto rijdt, hun snelheid en hun gedragingen aardig inschatten en daarop anticiperen. Geloof me, 99.9 % van de fietser is van goede wil, die 0,1% zijn opgefokte mannen, bijna altijd. De goeden willen gewoon een leuk tochtje maken en gezond thuis komen, net als wij allen.

Hou daar dus, als medeweggebruiker rekening mee?

Excuses van de koning

 Tot mijn grote verbazing zag ik op het Journaal dat koning WA zijn excuses heeft gemaakt aan de 'tot slaafgemaakte' bevolking van ons land. Ik dacht eerst even dat hij dat uit naam van de oranje kliek deed, die behoorlijk veel hebben verdiend aan die slavenhandel, maar nee, hij bleek zijn verontschuldigingen aan te bieden uit naam van alle Nederlanders. 

'Oh', dacht ik, 'dus ook namens mij, en mijn lief, de E en mijn kinderen en kleinkinderen?' Maar wij, voornoemde personen, hebben nooit ene moer te maken gehad met slavenhandel of dergelijke, sterker, ook onze voorouders en verre voorouders ook al niet. Waarom doet de koning dit? Ja, om de lieve vrede te bewaren, of om 'punten te scoren' bij de donkere bevolking?

Maar goed, in navolging van onze PM deed hij het en ik voelde me daar heel ongemakkelijk bij. Natuurlijk, ik wil daar geen doekjes om winden, was die slavernij vreselijk. Die donkere mensen werden vaak door hun kleurgenoten gevangen en doorverkocht, vaak aan handelaren die het Islamistische geloof aanhingen en dan werden ze, vaak, door blanke schippers naar de hete landen van Zuid- en Noord Amerika verscheept en daar verkocht, inderdaad, gewoon VERKOCHT, als beesten, op markten.

Een schande, allemaal waar, vreselijk en afschuwelijk. Je zou er toch niet aan moeten denken, dat onder jouw ogen je dochters, je vrouw en je zonen werden verhandeld, te gek om over na te denken.

Het gebeurt nu nog, anders, maar het bestaat nog, die slavenhandel, Maar goed, dan is het geen schande meer, maar dan gaat het voor een WK voetbal in Dubai, geloof ik, ik kijk geen voetbal, ik haat dat voetbal gedoe. Maar ook daar was er slavenhandel, in 2022. Geloof het of niet en ja, in al die Arabische staten worden nog steeds mensen tot slavernij gedwongen, geloof me echt. Filipijnse dienstmeisjes, arbeiders uit Pakistan, ze leven in vreselijke omstandigheden.

Soit, de slavernij was 'big business', in alle blanke landen. Slecht? Natuurlijk, we kunnen er nu niet meer aan terug denken, zonder tranen in de ogen. Heel veel steden, en er komen steeds meer, na Amsterdam en Rotterdam, komen  Hoorn, Vlissingen, Middelburg met verhalen, allemaal triest en naar. Maar: de meeste slaven werden door hun soort- en geloofsgenoten verhandeld, donkere en Islamistische mensen uit de binnenlanden van Afrika, maakten jacht op hen, versloegen ze en verkochten ze, waarna, veelal, westerse handelaren die mensen verkochten aan handelaren in het westen van de wereldbol. Fout? Helemaal. Geen goed woord over!

Maar: wat die gasten, die ooit tot slaafgemaakten nu wel willen, zijn herstelbetalingen, ze willen gewoon munten/poen zien, ze zijn al zes generaties vrij, hebben totaal geen banden meer met de slavernij, maar poen, ja, dat is wel iets.

Ik ben in 1975 persoonlijk bij de onafhankelijkheid van Suriname geweest, het land werd zelfstandig, Hr.Ms. Rotterdam, een onderzeebootjager, lag op de Suriname rivier voor anker, er ontstond een enorm feest na het hijsen van hun veelkleurige vlag. De toenmalige koningin, Beatrix en Prins Claus waren daar, een hele grote regeringsdelegatie was ook daar, ik heb o.a. Joop de Uijl en Westerterp ontmoet, handen geschud en een drankje gedronken met meerdere van die knakkers. 

Ook heb ik toen daar en in de steden met vele Surinamers/Sranangs gesproken. Die hadden allemaal het gevoel dat de, naar ons land geëmigreerde landgenoten, verraders waren. 'Ze willen dit fraaie en fantastische land, nu we onafhankelijk zijn, niet mee helpen opbouwen, ze vluchten voor hun verantwoordelijkheid, ze gaan daar naar toe voor de poen, de uitkeringen en het makkelijke leven, maar wij hebben een heerlijk en goed land, we kunnen en willen  alles', vertelden die mensen.

Wij voeren weg, we hielden van Sranang, we hielden van het volk en van de cultuur. Alles zou goed gaan. Hoopte een ieder.

Maar: toen kwam Desi Bouterse.

Arm Sranang.

Geen geld, geen Zwitsers/Huurlingen

 Met die spreuk, geen geld, geen Zwitsers, werd in het verleden, toen er nog geen staande lagers waren of er al helemaal geen sprake was van dienstplicht en zo, geduid dat  je, als koning of heer van een bepaald land, vaak huurlingen in ging huren als je een conflict wilde bestrijden, een land wilde veroveren of een ander heerschap het vuur aan de schenen wilde leggen.

Vaak huurde zo een heerser dan krijgers  in die van Zwitserse afkomst waren. (Zie tegenwoordig nog de Zwitserse garde van de Paus, in het Vaticaanstad). Die Zwitsers waren niet goedkoop, over het algemeen, maar, na grondige inspectie van hun geheime Zwitserse bankrekeningen, deden ze vaak wel hun best. Ik ga nu geen hele geschiedenis van de vele veldslagen geven waar die lui bij betrokken waren, hoor, da's te veel gedoe.

Maar wat me vanmiddag/vanavond wel opviel, net als jullie, trouwe lezers, was de totale 'rechtsomkeert' van de 'Wagner"groep, dat zootje huurlingen, misschien ook wel Zwitsers, van die engbek Prigozjin. 

De ene dag vermoorde hij nog Oekraïense mannen, vrouwen en kinderen, leed diverse verliezen door datzelfde Oekraïense volk en opeens, knip van je vinger, veranderde hij, met zijn legergroep van moorddadige huurlingen, boeven, rovers, verkrachters en sadisten, opeens van koers en ging het tuig richting Moskou, want hij zou dat tuig wel wat leren.

Oh jee, dachten we (even) wat gaat er gebeuren? De grootste boef van allen gaat de allergrootste boef van allen aan het kruis nagelen? Maar nee, te vroeg gejuicht. De grootste boef keerde om en ging verder met zijn privé oorlogje.

Dus wat? Ik denk, noem me maar een complot denker, dat Zelensky, de huidige president van Oekraiene,  met heel veel westerse steun en met westers geld, die Progzjin heeft betaald om zich tegen de Vladimir te keren.

Dat deed de man heel effectief en ja, er ging even een zucht van opluchting door in de hele westerse wereld. Goh zou het zo zijn? Zou Pipo zijn voormalige kameraad van de troon stoten en een revolutie ontketene? We hielden geloof ik allemaal,ons hart vast.

(In mijn gedachten: Poetin is niet helemaal idioot natuurlijk, nu ja, bijna niet helemaal en zond een een bericht naar die nare pipo dat hij, Poetin, nog veel meer wilde betalen, als de kale rat zich maar zou terugtrekken.)

Die kale Pipo rat keek op zijn bankrekening, ff wat heb ik van Zelensky ontvangen, wat krijg ik van Vlad, hij deed wat handelingen op zijn smartphone met en naar een veilige bank heel ver weg en hij heeft zijn poen binnen en verkast, denk ik, binnenkort naar een fraai tropisch eiland waar hij zijn kale kop nog verder kan laten bruinen?

Misschien ook wel niet, maar het is een teken aan de wand: geen geld: geen Zwitsers.

Wat een gedoe

 Tja, wat een gedoe, tegenwoordig. Ik snap er allemaal niet veel meer van. 

Vroeguh, zei de oude man, nu net 70, had je hetero's, homo's. lesbiennes en dan hield het een beetje op. Maar nu moet je met zoveel voorkeuren is dat het juiste woord, rekening houden dat het je duizelt. 

Er zijn nu:, ik ga niet allemaal aanhalingstekens gebruiken, dan wordt het echt onoverzichtelijk, maar goed, je hebt tegenwoordig: binaire mensen, non binaire mensen, wel non of wel wel binaire mensen, gender neutrale mensen, niet gender neutrale mensen, wel positief gender neutrale mensen, je hebt trans mensen, niet trans mensen, wel semi trans mensen en soms trans mensen en oh ja, ook Transvaal mensen.

Kortom, ik snap der geen moer meer van. Kan iemand me uit het het slop helpen? Wat zijn dat voor allemaal figuren?

Oh ja, ik heb respect voor al dat soort mensen, daar niet van, maar ik snap der geen moer van, Help me?

Nomen est Omen

 De gemiddelde leeftijdsverwachting van de Nederlandse man is 79 jaar en twee maanden. Ik heb nog meegemaakt dat het slechts 72 jaar was. Dat is er een stik(je) op vooruitgegaan dus. Nu ben ik slechts zeventig en zes maanden, dus ja, ik heb nog even te gaan. Ik kan nog een hoop fietskilometers maken en een heleboel en lang genieten van de kinderen en kleinkinderen, natuurlijk en graag. 

(De doorsnee Nederlandse mevrouw houd het vol tot haar 83ste, wat behoorlijk hoog is, gezien de sterfte in andere en niet zo prettige landen.) 

Soit. Maar goed, der ken van alles gebeuren op je pad, soms nare ziektes, lichamelijk, of nare ziektes geestelijk, waarbij je de werking van je geest verliest, hetgeen me afgrijselijk lijkt, om de naam van je geliefde of van je kids/kleinkids niet meer te weten, maar goed, op dat sombere traject wil ik nu niet ingaan. Dus daarom wil ik nog even dit kattebelletje kwijt, voordat het helemaal in de vergetelheid is verdwenen, hoewel ik zeker weet dat het medium waarop ik dit schrijf al heel gauw zal verdwijnen in vergetelheid.

Ik noemde het stukje "Nomen est Omen". De Romeinen waren van mening dat iemands naam iets zei over zijn lot. De uitspraak is afkomstig uit een toneelstuk van de komediedichter Plautus, waarin iemand het advies krijgt op de slavenmarkt het meisje Lucris 'lucratief' te kopen, met als argument dat alleen al haar naam en de voorbetekenis ervan de prijs waard zijn. Strikt genomen verwijst de term dus niet naar families wier naam in de 18e eeuw is ontstaan uit hun beroep, maar naar mensen wier levensloop toevalligerwijs goed past bij hun naam waaronder ze geboren zijn. In de laatste heerst uiteraard wel een spanningsveld; als je als "de Boer" wordt geboren in een boerenfamilie kun je je afvragen of het de familieachtergrond, de naam, of beide iets zeggen over het beroep dat je uiteindelijk uitoefent. 

En ja, ik heb dat geplukt van Wiki, dus denk niet dat ik zo slim ben, hoor.Ik kwam even op het idee voor deze babbel door dat ik de naam Olivier hoorde, ergens in een tv programma. In 'de Volkskrant, dagblad voor Katholiek Nederland' zoals deze redelijk progressieve krant zich ooit adverteerde, had je jarenlang een rubriekje die zo heette en daar heb ik nogal wat van die namen aan overgehouden.

Zoals in het voorbeeld De Boer, of in de naam Smid, bijvoorbeeld. Maar wat denk je van Dr Plas, een uroloog? De gynaecologe Kier, de notaris die Recht heet, de orthopeed Bot, de militair die Korporaal heet, nu ja, je hebt ze allemaal wel eens meegemaakt.

Maar de twee meest 'vreemde' namen die me blijven bijstaan, heb ik ooit ontmoet toen ik diende bij het Marine Keuring en Selectie Centrum, toen gevestigd in de Marine Kazerne Amsterdam, de MKAD, hoewel dat centrum een eigen baas had.

Ik was toen chef van de Röntgen afdeling en we moesten natuurlijk X-rays maken van de kandidaten  Vaak alleen een zogenaamde Thorax foto, een longfoto in een Odelca cabine, zoals dat heette, maar verder ook vaak foto's van hun wervelkolom, zeker als ze Marinier wilden worden, maar ook vaak foto's van andere delen van het lijk.

Ik hield van dat vak, het was precies werk en hield in dat je de mensen op hun gemak moest stellen en zo. Ja, natuurlijk maakten we, ik had een assistente, ook foto's van mensen met allerlei klachten die ons door de ziekenboeg waren doorgezonden. Maar goed, da's andere koek.

Op een gegeven moment kreeg ik, voor verder onderzoek, een jongeman die Dubbele Weerstand werd genoemd. Wat een merkwaardige naam, vond ik en ik had een praatje met hem daarover. In zijn thuisdorp,mik denk nu een beetje aan privacy, was dat overigens een heel voorkomende naam, vertelde hij. 

Enfin. Tijden later kreeg ik een kandidaat, wiens achternaam ik nooit heb onthouden, maar zijn voornaam wel. 'Hartwich' was zijn naam. Hij zat in de ruime en goed uitgeruste wachtkamer, met een (door de KM verzorgde) badjas aan en ik riep hem, staande in die wachtkamer, met zijn kaart met naam erop in mijn hand. Hij stond op, we gaven handen en hij noemde zich 'Hattrick'. mij enigszins verbaasd doen staan. 'Maar. zei ik, 'jij heet toch Hartwich?' 'Ja, mijnheer', zei hij, beleefd, 'dat is zo, maar mijn vader heeft dat gedaan omdat Hattrick niet mocht,' Ik zei: 'Hattrick is toch een derde goal van een speler in een wedstrijd?' Hij beaamde dat, 'Mijn vader is een enorme voetbal fan. Ik was de derde zoon en ja, daarom kreeg ik die naam.' 'Bizar"zei ik en meende ik. Óh, het wordt nog iets vreemder, ik kreeg een jongere broer. Mijn vader is in de oliehandel en mijn jongere broer was de vierde van de vierde. Hij werd dus 'Olivier' genoemd. 

Ik lachte. "ik zou wel eens een biertje met je pa willen drinken', zei ik. Ik heb nooit wat meer over hem of zijn familie gehoord.

Apocalyps

 Ja, ik weet niet precies waarom ik dit stukje de naam Apocalyps heb gegeven. Ik dacht dat het iets te maken had met de tijden waarin we nu leven, maar de titel draagt niet de lading. Ik heb wat gesurfd op het net en ik kwam op het volgende uit: 

Een apocalyps (Oudgrieks: ἀποκάλυψις, apokálypsis, "een onthulling") is een onthulling van kennis of een openbaring, verwijzend naar de Openbaring van Johannes uit het Nieuwe Testament. Omdat dit boek de ultieme overwinning van het goede over het slechte beschrijft en het einde van de huidige wereld, wordt de term in de dagelijkse taal gebruikt om een situatie te beschrijven waarin de wereld lijkt onder te gaan. 

Nu ja, een heel verhaal, maar ik moest eigenlijk ergens anders zijn. Dat de wereld lijkt ten onder te gaan is mij vrij duidelijk, maar het zijn meer de 'Zeven plagen' van Egypte, na nader onderzoek, maar dat was  het um ook niet helemaal. Ik heb het verhaal over die apocalyps waarschijnlijk ergens opgepikt, maar waar?

Enfin. Het ging wel over vreselijke dingen die momenteel spelen, zoals: 

Oorlog, Oekraïne, een sterke en onafhankelijke natie en die Poetin en zo, dat is heel erg.

Natuurrampen, zie naar Turkije en Syrië.

Watersnood, denk hierbij aan wat er in onder andere Nieuw Zeeland aan de hand is.

Ziektes: de cholera epidemie en de tyfus epidemie die binnenkort gaan uitbreken in de vluchtelingenkampen in de getroffen gebieden in de overvolle vluchtelingenkampen in de hele wereld .

Hebzucht: wij, de wereld in ieder geval, storten miljoenen aan hulp voor de getroffen gebieden. Maar? Komt dat geld wel goed aan en verrijken de (corrupte) leiders van die landen zich er niet mee?

Eigendunk: de manier waarop de mensheid met zich zelf omgaat. Allemaal op de smartphone, FOMO en zo. Maar ook al die tatoeages en al die gesprekken op die telefoons als je even lekker denkt in een bus/tram/metro te zitten lezen maar dan weer gestoord wordt door dat getelefoneer van die ass,,,,,!

Vraatzucht: Ik zie zo veel mensen met zo veel overgewicht, da's niet normaal. Kijk, ik hou van een frietje af en toe, twee of drie maal per jaar, maar wat ik zie, bij het passeren van onze FEBO in onze straat grenst aan het ongeloofwaardige. 

 

Nee, ik weet nog steeds niet waarom ik dit stukje zo genoemd heb. Maar dat ik ontevreden ben met dit bestaan moge duidelijk zijn. Niet MIJN bestaan, hoor, ik fiets weer en ben tevreden, maar met het bestaan van heel veel mensen of het NIET bestaan van heel veel mensen.

 

 

 

 

 

 

Dienstplicht?

 Hallo mijnheer/minister Hoekstra, u begint over het opnieuw instellen van de "dienstplicht"? Ja, een heel goed idee, zeg ik als gewezen beroeps militair (32 jaar bij de KM) maar, beste mijnheer Hoekstra, de dienstplicht is nooit verdwenen uit ons land, hoor. 

De "opkomstplicht" is vervallen en daar zit de kneep.

"De dienstplicht in Nederland is niet afgeschaft. Maar sinds 1 mei 1997 is de opkomstplicht uitgesteld. Defensie roept daarom geen nieuwe dienstplichtigen meer op. Dat zou jaren van voorbereiding vragen. Er zijn geen kazernes en instructeurs voor. En er is ook niet voldoende materieel (zoals uniformen en voertuigen)." Quotes allemaal. Maar die had u ook kunnen lezen.

Wie 17 jaar wordt, krijgt wel een brief van de overheid over de inschrijving voor de dienstplicht. Ook mensen die tot hun 35e (opnieuw) Nederlander worden, krijgen die brief.

Kijk, mijnheer Hoekstra, zo zit het dus.  

Dat kan betekenen dat onze kleinkinderen, twee stuks, m/v, hoewel dat waarschijnlijk niet meer mag, allebei een oproep kunnen krijgen voor het dienen van de staat als militair, in welke functie dan ook. Ben ik daar tegen/voor? Zoals ik al schreef ben ik 32 jaar beroeps militair geweest en heb ik daar hele fijne en goede herinneringen aan over gehouden, maar dat is puur over mijn eigen leven.

Ik heb in die jaren geleerd dat discipline en het hebben van normen en waarden, denk aan schoenen poetsen, denk aan het schoonhouden van je 'uniformen/tunieken" en het moeten volhouden aan diverse standaarden, op het gebied van sport/tucht/regels/collegialiteit om er maar enkele te noemen, mensen begrip geeft van de standaarden van het leven.

Ik denk dat er voor heel veel "sub"groepen in deze maatschappij het goed zal zijn om "tucht en discipline ",  vreselijke woorden in de ogen van velen,weer eens in te lasten bij vele van die jongeren van die subgroepen. Mag ik het noemen? Nee? Toch wel. 

Veel van de Marokkaanse/Turkse/Antilliaanse/Surinaamse jeugdigen zijn compleet losgezongen van de wereld waarin WIJ leven en maken met hun 'al dan niet' levensstijl, gangstarap, heet dat zo, de wereld van hen  en de mensen om hen heen in gevaar. 

Ik ben de mening toe gedaan dat dat soort jongeren een betere wereld zouden zien als ze een jaar zouden moeten dienen in een strenger regime, waar drugs en dat soort zaken NIET zouden worden toegelaten of in het minste geval, zwaar zouden worden bestraft, Die discipline en die normen en waarden zouden ze dan weer over gaan brengen aan hun matties, zoals dat genoemd wordt.

Dus mijnheer Hoekstra, u heeft volkomen gelijk, maar noem het beestje wel bij de goede naam.

Ja, ik ben een auwe l.. , maar ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat dienstplicht heel veel jongeren, binnenkort hopelijk ook v, op een beter pad in het leven zal zetten.