Ome Jan en Tante Bets

 

ESMEE EN THEO

Het is rond drie uur op de eerste september 1985, het is een fraaie zondag middag en ik zit heerlijk op het gemak op onze bank naar de televisie te kijken. De benen op de salontafel, een mok koffie bij de hand en een koekje netjes op een schoteltje. Ik ben helemaal ontspannen, want Edith is die morgen net thuis gekomen uit het AMC met onze jongste dochter, nu dus net een dag oud.

Ik ben zo ontspannen omdat ze allebei net lekker in hun bed liggen, E, mijn lief, met een kopje thee en de jongste met een schone luier en ze heeft ook nog net een fles gehad en ze slaapt door alles heen.

De oervervelende en knorrige kraamverzorgster is net weg, wat een vervelende oude matrone was dat. (Ze zal lager vervangen worden door ene Marjan Hondecoeter, een vrolijk en bedrijvige en goedlachse tante)

Ik zap wat langs zenders, nu ja, toen moest je opstaan en allerlei knoppen op de tv indrukken en dan kom ik langs het WK wielrennen. Dan dat maar, jullie weten, ik ben geen echte liefhebber van wielrennen, toch? Maar, zoals het liedje gaat: wat is er op net twee? Een film met Doris Day of een nieuwe operette.

De baby groeit als kool, ze is vlot, slim, ze loopt wel redelijk laat, maar ze is wel net zo mooi als haar moeder. Ze wordt een peuter, een kleuter, een puber en een bakvis.

Kinderen opvoeden is moeilijk, period, zoals de meesten onder jullie wel weten. Het gaat met ups en downs. Nu was het opvoeden van die jongste voornamelijk ups, maar ook wel eens met een enkele down. Ze studeerde, maakte een rondje door den lande, maar kwam uiteindelijk weer in Amsterdam terecht, waar ze bij de zwerfkatten ging werken, bij ene Jans. Ze was daar heel erg enthousiast over en kletste de oren van ons hoofd over die baan. Waar ze ook onze oren mee amputeerde was een of andere lange slungel van de administratie, ene Theo, die veel achter de computers zat. Ik denk waarschijnlijk om allemaal computer games te doen, zoals formule 1 en dat soort zaken en ja, ze wilde met hem wel eens kennis maken.

Als vader weet je dat je je dochter ooit kwijt raakt, da's het leven, want zo is het natuurlijk, maar ja, dan hopelijk niet aan een of andere lange gozer van een of andere administratie. Maar die man bleek het helemaal te zijn. Maar goed, dat kennismaken is gelukkig genoeg dan wel gebeurd, ze zijn nu gelukkig een getrouwd stel, die baby van 38 jaar her en die lange en fijne kerel van die administratie. Geen dochter verloren, maar een zoon erbij, zo vinden wij dat.

"Dingetje van mijn speech"

Nu ja, de titel moet eigenlijk zijn: Esmée en Theo, maar ik leg het even uit. Onze jongste dochter, Esmée,  ik noem geen leeftijden, is afgelopen vrijdag, de vijftiende september, getrouwd met Theo, een van de beste mensen/mannen van de wereld en het is me een partij een top stel zeg!

Wat een geweldige dag was het, vol liefde en genegenheid, gezelligheid en heel veel sfeer. Maar ook heel goed verzorgd door kennissen van hen en ja, er was veel en lekker eten en drinken en zo. Kortom een feest zoals er nooit en is geweest. Ik hield nog een kleine speech, als vader van de bruid (HGDO) en ja, dat viel ook wel in goede aarde, hopelijk.

Ik wil mijn geliefden vooral bedanken voor het feest en de verzorgsters, een zus van Theo en haar buurvrouw, voor de giga organisatie, achter de schermen.

Soit. Ome Jan en Tante Bets. Ik kom er zo op. De moeder van mijn schoonzoon woont in Amstelveen, onze woonplaats, samen met Menno, een man die een speciaalzaak heeft in A'dam zuid, aan de Rijnstraat. Ze wonen aan de Meander, een straat die genoemd is naar haar bouwwijze, inspringend en uitspringend en daardoor leuke pleintjes creërend, met vaak overdekte en inpandige balkons. (En, om jaloers op te zijn, over het algemeen met een garage en een parkeerplek voor de deur.)

Die straat ligt tegen de A9 aan, tussen Badhoevedorp en Holendracht, die momenteel helemaal op de schep is. Ze wordt verbreed en ondertunneld. Tussen de Meander en die bewuste A9 stonden rijen ondenkbaar ijle populieren',  zegt de dichter Marsman, maar goed, in het kader van de motorische vooruitgang, zijn die gekapt en ja, de mensen in die flat hebben daar nu geweldige overlast van het geluid van het verkeer van op die hele drukke snelweg, de verbinding tussen A5, A10 en respectievelijk A2 en de A1, kortom, drukte zat. En ja, daar klagen de moeder en zijn stiefvader natuurlijk over, die misschien maar tweehonderd meter van ons af wonen.

Maar daar gaat het natuurlijk niet over, het gaat over mijn herinneringen aan die Rijnstraat en die zijn er vele. 

Maar goed, even kijken naar wat Ajax tegen Twente heeft gedaan, morgen gaat het verder over de Rijnstraat.