Nerveus

Tja, eindelijk gaat het dan (bijna) gebeuren. De tijd verstrijkt langzaam naar het tijdstip van vertrek. Aanstaande zaterdag reizen we af naar Frankrijk. Heel langzaam wordt ik lichtelijk nerveus. Niet voor die reis hoor, of voor het afscheid. Als (oud) marineman ben je natuurlijk gewend om verre  reizen te maken en om tijden van huis te zijn. Daar zit ik ook niet mee, dat zal het probleem niet zijn en ook het feit dat je een aantal dagen je echtgenote niet ziet, maakt niet uit. Wij, E. en ik zijn dat nu ondertussen wel gewend, E. is niets voor niets een marinevrouw.
Nee, het is de nervositeit die ik altijd voel voor het begin van een serieuze rit die ik ga maken. Over het algemeen  begint die zenuwachtigheid pas aan de vooravond van die tocht, maar nu is het geen Amstel Gold Race, of een Rondje IJsselmeer, maar een tocht met echt haar erop, de klim naar 'De Berg'.
De bedoeling is dat we in met z'n vieren in het voertuig van Frits reizen en elkaar elke twee uur aflossen en dan, op die manier, in twaalf uur op de plaats van bestemming aankomen. Op dinsdag zullen we dan de aanval op de Alp doen.
Onze voorbereidingen gaan goed. Paul en Bas regelen onderdak en kaarten etc., Frits alle transportfaciliteiten en ik heb de voorlopige boodschappen gedaan. Alles wat we als Hollanders nodig hebben in de vreemde: pindakaas, jam, kroepoek, drop, DE koffie, nu ja, je kent het wel.
Gerard, de vierde 'im Bunde' regelt, samen met Paul, ook nog eens reserve materiaal en gereedschap, annex EHBO set. Ik ken Gerard (nog) niet. Hij en zijn echtgenote, Linda en de kids en schoonzus Judith,  zijn al vertrokken naar Frankrijk heb ik begrepen, maar ik zal over hen later nog wel eens schrijven.
Ik ben nerveus omdat ik niet wil falen, omdat ik m'n gabbers niet teleur wil stellen, omdat ik ook die, in mijn ogen, hel, wil bedwingen.
Aan de andere kant heb ik dan dat rare idee dat er duizenden fietsers elk jaar dat ding op rijden en die het wel klaarspelen. Onder die fietsers zijn er die dat zes maal achter elkaar doen en die minder getraind zijn dan ik en waarom zou ik het dan niet fiksen? Ik ben getraind, heb veel kilometers in de benen, dus zou het moeten lukken.
Richard, een voormalig collega, reed ook de Alp in het kader van het goede doel. Hij vertelde dat er mensen waren die net een chemokuur hadden ondergaan en die boven kwamen. Tja, dan zou het mij toch ook moeten lukken, denk ik dan maar weer.
Toch twijfel ik en blijf stik nerveus en, mezelf kennende, zal ik dat blijven doen en zijn, tot ik in mijn pedalen klik en de tocht gaat beginnen.
Oké, oké, we gaan ongeveer een week naar het zuiden. Klimmen we alleen die Alp dan maar op?
Nou, ik wel. Ik weet dat mijn gabbers, mijn vrienden, dat zijn het namelijk, al tochten in hun hoofd hebben die over de Lautaret en de Galibier etc. voeren, maar no way. Ik ben alleen maar ingehuurd om de Alp te doen en daar blijft het dus, heel laf, bij.
Wel wil ik de 'Prairie de Reconnaitre' gaan zien. Dat is de plek aan de route Napoleon, waar de 'kleine keizer' in 1815, na zijn ontsnapping van Elba, werd opgewacht door het '5e lijnregiment', die waren uitgezonden vanuit Grenoble om hem tegen te houden.
Aanvankelijk dreigde er een schotenwisseling, waarbij Napoleon, met zijn kleine troep volgers natuurlijk het onderspit zou hebben gedolven, totdat hij, zijn jas openknopend op zijn vroegere soldaten toe liep en hen uit nodigde hem dan maar vol in de borst te schieten!
Natuurlijk gebeurde dat niet en het regiment liep naar hem over, even later gevolgd door nog meer troepen.
In datzelfde jaar werd Napoleon overigens verslagen, bij Waterloo.
Ik hoop niet dat ik mijn Waterloo vind, straks, op 'De Berg'.

Tourkoorts 2

Iemand, nee, niet zomaar iemand, maar iemand die ik heel erg graag mag, mijn schoonzoon Paul, vroeg me of ik dacht of Alexander Vinokourov nog een kans zou maken op de eindzege. Ik moest hem teleurstellen. Ik heb hem geantwoord dat ik niet dacht dat Vino hoge ogen zou gooien in de Tour, althans niet voor de eindzege, maar dat hij wel voor verassingen zou kunnen, en gaan, zorgen, door lekker ouderwets en heerlijk agressief aan te vallen, op de manier waarop de 'oude' Vino dat nu altijd deed! (Hij moet dan wel beter sturen dan de vorige keer dat hij aan de Franse Ronde meedeed, natuurlijk!) Ik weet best dat Vino een enorm omstreden coureur is. Aan zijn naam en aan zijn team, hangt altijd een verbinding met het D-woord. Natuurlijk was dat ook zo. Hij is, ooit in de Tour van '06? na een vreselijke val en met zestien hechtingen in zijn knie, betrapt op gebruik van bloeddoping. Fout! Absoluut! Maar, zonder nu allemaal verhalen op te halen over gedrogeerde renners, begrijp ik het allemaal wel. Hij moet zijn geld verdienen en niet alleen voor zichzelf, maar voor zijn hele ploeg, inclusief zijn mecaniekers, artsen, verzorgers en noem maar op. Maar, natuurlijk vooral voor zijn sponsor, de staat Kazachstan, die natuurlijk door die merkwaardige Borat behoorlijk was afgezeken toendertijd!
Zelf ga ik overigens nooit de deur uit, of dat nu naar mijn werk is of om een fietstocht te gaan rijden, zonder koffie te hebben gedronken! Dat is nu eenmaal mijn EPO, mijn doping. Ik wil best wel wat zeggen over het gebruik van (dit soort) stimulerende middelen. Zoals ik al zei: koffie is mijn opkikker. Ik weet nog dat ik ooit eens de Elfstedentocht (op de fiets) heb gereden, zonder dat ik 's morgens mijn 'bakkie' had kunnen doen. Ik reed een halve dag als een dr..! Tot er een reddende engel opstond die een koffiestop had georganiseerd voor de club waar ik toen mee reed. Daarna zag de wereld er opeens stukken beter uit en kon ik tempo op kop maken en genieten van de dag.
(Zie mijn boekje 'Over mijn toeren')
Nu is koffie ook allemaal niet zo onschuldig hoor. Een teveel aan cafeïne kan ook lijden tot uitsluiting van een wielrenner, het is Gianni Bugno (een van de sierlijkste coureurs ooit) ooit gebeurd. Hij werd betrapt op een te hoge dosis van die stof in zijn plasje. (Althans zo gaat het verhaal. Over fietsers en over hun verhalen moet je niet al te veel geloven. Liegen en bedriegen zit in de aard van de sport, ik verwijs nogmaals naar het schitterende boek van Herman Chevrolet: "Het feest van List en Bedrog".
Ook onder toerfietsers gaat dat 'list en bedrog' al op, hoor. Ik heb ooit een gozer gekend die in de winter in wielertenue gekleed onder de zonnebank lag. Zo kwam hij, bij de start van het toerfiets seizoen, met een mooi bruin kleurtje aan de start van de eerste ritten. En, hoewel toerfietsen geen moer met wielrennen te maken heeft, had hij natuurlijk wel een psychologisch overwicht op de rest van het pelotonnetje. Hij werd er van verdacht om die winter gebruikt te hebben om te trainen in het verre en warme zuiden. Nogmaals, toerritten zijn geen competitie, maar, kerels zijn kerels, testosteron is testosteron en bij de gebruikelijke tussensprintjes naar plaatsnaamborden of de eindsprint naar het clubhuis, liet iedereen zich wel zand in de ogen strooien door die gebruinde gast!
Maar over dat soort zaken wil ik het nu, zoals gezegd, voorts even niet hebben. Elk mens dopeert zich, is mijn idee. Soms om je prestatie te bevorderen, zie onder S van Sporters, soms om je dag door te komen, zie onder K van koffie, soms om je pijn/verdriet/zorgen/narigheid te vergeten, zie onder de G van genotsmiddelen: bier/wijn/alcoholische dranken, soms om uitgelaten te worden, zie onder de E van Extacy/cocaïne en dat soort dingen en soms om je narigheid weg te vreten, zie onder de V van vette happen/chocolade etc.
Nee, God, ik drijf weer af. Ik wil het nu even hebben over de Tour. Ik had in Tourkoorts 1 het al even over de kanshebbers voor de aanstaande Tour. Ik heb de Dauphine gevolgd en volg, via TXT de Ronde van Zwitserland iets. Ik blijf bij mijn mening. Bradley Wiggins is een topfavoriet en die Pierre Rolland ook. Cadel Evans? Het wordt een beetje een oude mijnheer, maar vlak hem alsjeblieft niet uit. Het blijkt dat Schleck A. niet meedoen vanwege een breuk in zijn heiligbeen!? is dat zo? Zie ook het vorige Blog, waarin ploegleider Bruyneel nog al 'pissed off' was over zijn jonge poulain.

Maar goed, voor mij en mijn fietsclubje gaat de Tour a.s. zondag al vast een beetje beginnen. Wij gaan dan, in de voorbereiding op 'De Berg' alvast een stuk van de Touretappe rijden die zich in de Ardennen af gaat spelen. Ik zal dat gedeelte, in de buurt van Banneux en Pepinster vermoedelijk afleggen met een gemiddelde dat in de buurt van de 20 km/h ligt, inclusief de afdalingen.
Het peloton zal dat waarschijnlijk met meer dan 45 per uur afleggen, met een stuk meer hellingen.
Ach, ik laat het peloton in hun waarde, ik laat me dan maar kennen om hen niet te verontrusten.
Misschien dat ik de volgende winter eens een zonnebankje neem?

P.S. We liggen er weer uit. Weer verloren van onze oosterburen. Terecht, weer, ons elftal was gewoon niet opgewassen tegen de 'Mannschaft'. Maar vanaf morgen moeten we toch maar al die oranje rommel kwijt zien te raken uit de winkel! Nu ja, mijn hoop is gevestigd op de Tour. Daar kan het wel oranje worden. Daar ben ik wel van overtuigd.

Tourkoorts 1.

Vrijdag gaat het beginnen, het EK voetbal. Heel Nederland kleurt nu al oranje, veel straten zijn al weer versierd, (de brandweer keurt die versieringen tegenwoordig op de brandveiligheid), in alle winkels word je bijna doodgegooid met oranje artikelen en bij Appie staaan de kinderen in rijen achter de kassa's te vragen om de voetbalplaatjes, die onze nationale blauwe trots bij elke 15 euro aan boodschappen verstrekt. (Maar ik houd ze lekker zelf, geef ze aan Serge, dat is mijn oudste zoon, dat weet je nu ondertussen wel, want die spaart ze ook.)
Ben ik ook nerveus? Nee hoor, ik heb al gezegd dat voetbal en ik geen echte vrienden zijn, maar heel langzaam breekt bij mij wel die andere koorts door. Nee, niet voor Wimbledon natuurlijk, maar dat had je uit mijn vorige Blog al begrepen, nee, die voor de Tour van elk, dus ook dit jaar. Deze begint op 30 juni in Luik en eindigt op 22 juli, traditioneel natuurlijk, in Parijs. Drie weken fietsen, drie weken Tour, drie weken prachtige, ontroerende, sensationele en soms afgrijselijke beelden van een peloton van een 200 man of zo die door hitte en kou, regen en wind over vlakke of bultige wegen hun geld verdienen. Maar ook drie weken opgefoktheid van de media, want wees eerlijk, de Tour is een opgefokte zaak. Zie maar eens naar de Vuelta, ook een zware rittenkoers, vaak zwaarder dan de Franse, maar daar gaat alles er veel rustiger aan toe. Zelfs de Giro is veel meer ontspannen en dat wil wat zeggen voor Italianen.
Hoewel ik helemaal geen insider ben in de wielerwereld, ik ben een geïnteresseerde liefhebber, meer niet, begrijp ik wel dat het gonst in het peloton en in die wereld waar de omerta nog hoogtij viert.
Om te beginnen zal ik jullie meedelen dat ik de Tour via mijn Blog een paar keer per week zal 'beschouwen', aldus sprak de geleerde. Ik zal mijn visie (voor wat die waard is) geven over de koers, over de coureurs, over het parkoers en al wat mij zo opvalt.
Maar ik zal wel beginnen met te schrijven over wie ik denk dat er kanshebbers zijn voor de eindoverwinning. Dat is moeilijker dan je zo zou denken, want de lijst met mogelijke kanshebbers is vrij groot. Maar als eerste is daar natuurlijk Cadel Evans. Helaas, wil ik haast zeggen, want ik vind het een 'drollencoureur'. Een man met veel talent, een goede fietser, maar met de uitstraling van een hunnenbed. Een aanklamper, een man die nooit zelf zal aanvallen en die, in het wiel rijdend van anderen, zijn kansen afwacht. Meer zal ik, en kan ik, niet over de antiheld zeggen.
Dan: Hesjedahl. Een Canadees van Scandinavische afstamming die natuurlijk de Giro wist te winnen. (Een in mijn ogen vrij saaie Giro overigens, hoor! De titelkandidaten durfden geen enkele echte aanval te plaatsen.) Maar een man met karakter. Dan: Bradley Wiggins. Een volledige coureur die zijn sporen al verdiend heeft, een Brit die heel het UK aan de fiets kan helpen.
Pierre Rolland, een jonge Fransman uit de ploeg van, en tevens maatje van, Thomas Voeckler. Hij won vorig jaar de witte trui en ik zou zeggen: let op deze vogel. Verder zijn Nibali, Vanendert en Vandenbroucke natuurlijk kanshebbers. Schleck? Ik weet het niet. De man had een dergelijk slecht voorjaar, in 'zijn' koers, LBL slechts als 50ste aankomen? Ook de kritiek van Bruyneel op hem viel slecht, maar was terecht. Maar: fietsen zou geen fietsen zijn zonder 'zand-in-de-ogen-strooierij', zonder dubieuze uitspraken en zonder 'ik-houd-mijn-kopman-uit-beeld' gedoe, kortom, zonder list en bedrog (Herman Chevrolet). En daar is die Bruyneel nu enorm bedreven in. Anders win je als ploegleider  geen zeven rondes met  Armstrong en ook nog eens twee met Contador.
Bruyneel is 'De Vos Reynaerde' in mijn ogen. Sluw en 'doortrapt', een man die de wielersport helemaal, maar dan ook helemaal kent, maar op een goede en positieve manier. Doortrapt is het goede woord dan ook niet, maar ik kom niet op een beter.
Weet je trouwens nog hoe hij, jaren geleden, kilometers in het wiel van 'Big Mig' rijdend in een etappe naar Luik, Tour '95, alsnog die etappe won?
En onze jongens dan? Nou, daar ben ik redelijk positief over. Ik begin bij Gesink. De man schijnt zijn kop er weer helemaal bij te hebben, na  het privé drama wat het gezin trof, enige tijd terug. Ik zie hem hoge ogen gooien, zeker na de voor hem zo goed verlopen ronde van California. Mollema? Ja, ik weet het niet. Mollema is nu nog steeds de grote belofte die het (voorlopig) nog niet kan waarmaken. Ik hoop vooral op Wout Poels, goede tweede in Luxemburg en karaktermannetje. En Kruiswijk. Daar is mijn hoop op gevestigd, voor wat betreft 'onze' succesen.
Maar, achteraf zal het wel weer een Sammie Sanchez, een Ivan Basso of een Valverde zijn die met de winst gaan lopen. Coureurs die allen niet helemaal onbesproken van gedrag zijn. Maar ja, zo gaat dat bij het fietsjewielen. Soit. Ik beloof dat ik je verder lastig ga blijven vallen met het gedoe over de fiets.

(Ik heb overigens gehoord dat Mart Smeets toch weer doorgaat met zijn late avond programma. En dat nadat ik me zo vreselijk verheugd had op het nieuws van het vorige jaar, dat 'ie er mee zou stoppen. Weer drie weken lang de 'Smeets show'. Gruwelijk. Weer drie weken lang de uitspraken als: "U, kijker, hebt er nog nooit van gehoord, maar morgen gaan de renners een berg op, die wij, kenners, al jaren kennen: de Tourmalet. Het is niet erg dat U nooit van die berg gehoord hebt, maar, wij, kenners, etc en bla bla bla." Er schuiven natuurlijk weer allemaal hotemetoten die geen ene flikker verstand van wielrennen, fietsen of afzien hebben. Figuren met rare petjes en vreemdere snorren die hun wijn komen promoten, figuren die een hitje hebben gemaakt en hun CD willen verkopen, figuren die een boek hebben geschreven over het lijden van de hordenloper of de bijenteler of zo en dat boekje willen verkopen. Maar nooit een 'live' coureur aan tafel. (Nou ja, soms schuift Boogerd aan, of Ducrot. En DAT zijn dan de uitzendingen die opeens het aanzien waard zijn. Maar ja, die mannen hebben alleen wat te vertellen over het eigenlijke onderwerp en promoten zich zelf niet, (oud) coureurs doen dat niet zo vaak. Dus worden ze door Smeets en zijn clubje uitverkorenen weer ondergesneeuwd en zitten ze er een beetje voor Jan je-weet-wel bij.
Ik ga dit jaar maar naar het na etappe programma op de Bels kijken. Het heet 'De tafel" geloof ik. Mijn jongste dochter, Esmee, smste me dat ze daar aan een goed programma deden. Daar hadden ze vorig jaar zowaar Contador aan tafel. Maar ja, die maakt geen wijn en zingt geen derderangs liedjes of schrijft boekjes over mieren of zo.
Die stomme Belgen toch.)

Tennis, niet echt leuk!

Hoewel je als echte sportliefhebber natuurlijk meteen wegzapt zo gauw dat spel voor verwende kleuters met een persoonlijkheidsstoornis, narcistisch gedrag en het syndroom van Gilles de la Tourette, ik bedoel hierbij niet het golf, maar dat andere spelletje voor eikels, ja, tennis, heel goed, op TV komt, ben je toch niet altijd snel genoeg en blijf je, geheel onbedoeld en enorm tegen je zin in, toch even hangen, omdat je de afstandbediening niet snel genoeg kunt vinden of omdat de batterijen van deszelfde net (bijna) leeg zijn of omdat de kat het apparaat heeft bedolven door haar/zijn enorme aanwezigheid, kortom, je blijft, misselijk wordend en braakneigingen onderdrukkend, toch verplicht de beelden van deze afschuwelijke, door de niet aan sport, maar wel zelf waarschijnlijk aan dat afgrijselijke partijtje doende, presentatoren van de NOS sport programma's, zien.
Nou, dit lucht op, zeg. Maar, niet echt hoor! Mijn haat tegen alles wat tennis is en met alles en iedereen die dit belachelijke spelletje als sport propageert is nog maar net begonnen.
(Als je het zelf wilt beoefen dan moet je dat doen. Ik ben gelukkig iemand die een ieder zijn ding gunt, overigens, leef en laat leven, vind ik).
Ik zal eerlijk zijn: een paar jaar geleden wist ik niet eens dat dat vreselijk gedoe uit zes letters bestond. Als ik een presentator/-trice al het woord ten... uit hoorde spreken, was ik al weg gezapt, zo erg was mijn afkeer. Het spelletje werd dan ook nog eens echt op zijn Goois uitgesproken met een a in plaats van een e, dus het leek op 'tannis'.
De essentie van elk spelletje is dat je wint van je tegenstander. Of dat nu met Mens-erger-je-niet, Monopoly, klaverjassen of voetbal is, dat maakt niet uit, je wilt winnen. (In de wielersport ligt dat wat anders, overigens, maar daarvoor moet je het prachtboek  'Een feest van list en bedrog'  van Herman Chevrolet maar eens lezen.) Maar bij ta.... is het meer alof je alleen maar je gelijk wilt behalen. Het geklaag van al die zieltjes tegen elke beslissing van de scheidsrechter was vroeger al stuitend om te zien, met ene John Mcenroe (of iemand met een dergelijke naam) in de hoofdrol. Ook het gedrag van een paar dames, ik heb allen hun achternamen kunnen onthouden, Williams, het waren hele verwende Amerikaanse krengen, was stuitend om te zien. Zoals gezegd tijdens een sportprogramma kreeg je weleens een glimp mee.
Jaren geleden waren er nog maar een paar zenders op de (nationale)TV. Die zonden natuurlijk ook sport/spelletjes uit. Een van die spelletjes was het ta..... Je keek vaak mee als je ergens op bezoek was, of tijdens de etenpauze op het werk en wat mij toen al verbaasde was dat de deelnemers aan het spel elke drie minuten of zo moesten rusten en moesten drinken en hun nauwelijks bezwete hoofden moesten afvegen met door allerlei verschillende, door kinderen aangegeven, doekjes. Diezelfde kinderen moesten dan ook, half kruipend en half rennend, elke verkeerde bal, die dan in het net was terecht gekomen, oprapen en met een stuitertje terug gooien naar de speler/speelster. Die hoefden dan niet het hele eind naar het net toe te lopen, waar de bal lag, want, zeiden de commentatoren, dat was wel heel vermoeiend.
(Overigens, en daar snap ik ook weer geeen hout van: waarom wordt er in de regen niet gespeeld? Gevaar? Hoezo gevaar? Autowedstrijden, motorraces, voetbal, athletiek, wielrennen gaat gewoon door. Ja, dat zijn buitensporten, zegt men dan. Maar dit dan? Of is het zo dat de dames en heren niet nat willen worden? Iets uit het chique en nog aristocratische verleden? Zie ook die bezopen telling van de punten!)
Ik kwam in die jaren steeds meer in de ban van de actieve en passieve wielersport en zag coureurs hele landen doorkruisen, enorme etappes afleggen, geweldige cols beklimmen en dat allemaal zonder pauzes. Ja, ze kregen eten en drinken aangereikt, terwijl ze met een vaart van veertig of vijftig per uur verder raasden, ze mochten wel eens aan de auto van de dokter hangen terwijl ze aan hun ontvellingen of breuken of andere ongemakken werden geholpen,  maar rusten, nee, dat gebeurde niet echt. Daarbij duurden die wedstrijden dan ook nog eens drie weken, met werkdagen van ongeveer zeven tot acht uur per dag, met (toen nog) een rustdag dus ja, mijn idee over topsport was al gauw gevormd. (Het voetbalspel deed het iets beter  dan het tan..., daar moesten ze wel drie kwartier achter elkaar bewegen)
Verder, er gebeurt niks! Geen mooie acties, geen beelden van landschappen, splijtende demarrages, geen uitgekiende aanvallen over links of rechts, spitsen die opeens positie kiezen of zo, nee twee, in het ergste geval vier, van die eikels die met een houtje tegen een balletje slaan. Verf zien droegen is spannender, hoor!
Vanavond, de voetbalkoorts begint te stijgen in ons land en ook bij mij thuis wilde men de oefenwedstrijd tegen Noord Ierland zien, werd ik weer (tijdens een sportjournaal) even met mijn neus op de tan... feiten gedrukt. Een speelster(tje), niemand had ooit van haar gehoord, ging weer helemaal de fout in tegen een scheidsrechter! Ik maakte me kwaad, man. De scheids is de scheids, oké! (Bij het fietsen hebben ze 'juryleden', maar die zijn ook niet heilig), maar de scheids maakt uit, toch? Dan moet je geen grote smoel hebben, maar je neerleggen bij diens besluit. Het ging in dit geval om een bal die, al dan niet, over de lijn was geweest. Het ministerretje, met maxi pretenties, durfde zo ver te gaan dat ze ernstig twijfelde aan de geestelijke vermogens van de 'umpire' zoals zo'n man wordt genoemd. De man had minimaal haar vader kunnen zijn. Hij bleef ijzig beleefd en kende haar tegenpunt, geloof ik, niet toe. Het kind verliet bijna in tranen de baan, uitgefloten door het massale Franse publiek. Kijk en dat vond ik dan wel weer lekker!
Dan nog even over die vreselijke kreunpartijen die je hoort als er weer eens een bal geraakt moet worden. Erotisch, nee, daar heeft het niets mee te maken, maar met debiliteit wel. Man, je schaamt je gewoonweg als je het gekreun en ge steun hoort. "Maar", hoorde ik ooit een insider verklaren "dat geeft de speelsters de macht en de kracht om de bal te raken."
OLH beware me als elke harloper, elke schaatser of elke fietser, waaronder ik, bij elke stap, schaatsafzet of pedaaltred zo zou moeten gaan kreunen!
Mijn droom is om dat achterlijke spelletje de status van vakantiespel te geven, net als het badminton is, dat ik met vrouw en kinderen speelde op onze vakantie. Topsport, nee, dat kan het niet zijn, daarvoor wordt er te weinig afgezien,
Maar, hoor ik je nu denken, is dat hardfietsen dan allemaal zo heilig en zo zwaar en zijn die mannen en vrouwen dan de enige topsporters die er zijn en is dat dan het enige waar je nu bewondering voor hebt en naar kijkt? (Als ik nu gewoon eerlijk ben zou ik volmondig JA moeten zeggen, maar het ligt iets meer genuanceerd.)
Nee, alle duursporten hebben wat. Of dat nu de marathon is, de lange loopnummers, het schaatsen of Olympische zwemnummers, het heeft wat. Sporters die zich totaal inzetten voor hun sport, trainen als achterlijken en zich gewoon aan de regels houden en niet tegen elke beslissing van een scheidsrechter of jury ingaan. Tennis hoort daar echt niet bij.
Helaas heeft de lobby die het tennis zo de hoogte injaagt en de zendtijd koopt teveel macht bij de omroep baasjes en zullen we nooit verlost worden van het simpele en domme spelletje.
Maar geniet gewoon maar van Wimbledon en zo, hoor. Ik ga wel naar groeiend gras kijken.
(Overigens hoop ik dat we wel een mooie sportzomer gaan krijgen: EK, Tour, Olympische spelen. Het beloofd veel!)










\