EFFING!
Wat een k.. diagnose, maar man, dat is me wat! Nee, eerlijk gezegd/geschreven, ik had het eigenlijk al een beetje verwacht. Ik heb natuurlijk jaren in de 'pleeg' gezeten en ja, dan hoor je wel eens wat. Mijn meissie zat ook in de zorg en die hoorde ook van alles ook eigenlijk. Maar ja, als je zelf die vreselijke 'kanker' diagnose opgeplakt krijgt, dan wordt het helemaal anders. Ik ging, vanaf de huisarts, bijna rechtstreeks door naar de KNO arts in ons fraaie ziekenhuis Amstelland. Die KNO arts bekeek de zaak, met zo een nare sonde, je weet het misschien, door de neus en man, wat vervelend is dat.
Zij keek, zag en zuchtte. "Ja, ik ben bang dat het echt kanker is. Ik ga u door sturen naar het VU (Voor niet Mokummers: het VU is de Vrije Universiteit in A'dam zuid, een academisch ziekenhuis dat bijna een half dorp, nu ja, misschien wel een heel dorp groot is.) Maar" zei de arts, "Ja en zo gaat u nu wel leren om te stoppen met roken en drinken!" Voor de precisie, die afspraak was op de tiende van de tiende om 10 uur 10. Grappig.
Een dag of wat later was ik bij de KNO van het VU en ja, nu volgt een heel lang verhaal. Maar dat vertel ik niet helemaal, het is te veel. Ik moest natuurlijk naar van alles, lab, röntgen, MRI, Echo met puncties en een gesprek met een aardige dame die vroeg of ik euthanasie wilde. (Het is natuurlijk het VU, van de gereformeerden, nietwaar?) Nu ja, ik was nog niet zover eerlijk gezegd vertelde ik haar. De volgende dagen was ik behoorlijk in de weer. Er was zelfs een dagopname met een keeloperatie, onder narcose ingepland en een Griekse vrouwelijke (dat mag je tegenwoordig niet meer zeggen) arts bracht me in slaap en we babbelden over het fietsen in Amsterdam en hoe vervelend dat was en toen ik wakker werd vroeg ik haar of ze ver moest. Die zin had ik onthouden voor ik in slaap pleurde.
Ze was er niet meer. Een Belgische 'operateur' had me geknipt en geschoren en kwam me bijpraten aan het einde van die opnamedag. (Een week later belde ze me, in het kader van de nazorg en ja., het was leuk, dat Vlaamse accent te horen aan de telefoon)
Goed, de diagnose was gesteld, ik ging behandeld worden met bestraling, op de daarvoor aangewezen plek en mijn behandelaar werd ene dokter Blom, een fantastische man, een rustige en empathische kerel, een net aan veertiger, denk ik. Hij sprak met me, hij legde uitgebreid uit, stelde me gerust en ik mocht hem meteen. En hij mij ook, maar ja, zo werkt empathie, natuurlijk.
Enige dagen later werd er een masker van en voor me aangemaakt, geloof het of niet, dat is om de bestraling exact daar te krijgen waar ze het willen. Daarna volgden vijfendertig (35) dagen bestraling. Ik sjouwde dan elke werkdag naar de bus, in ons busstation, die is redelijk dichtbij hoor. (Mokum heeft een treinverbinding met Amstelveen altijd tegengehouden uit angst voor economische vooruitgang van onze stad) Vaak wandelde ik ook naar of van het ziekenhuis, het is maar vijf kilometer, dus een uurtje stappen, of ik stapte haltes later op of eerder uit, nu ja, ik zorgde dat ik bewoog.
Ik stapte dan bij of voor het VU uit, ging naar de mijn min tweede verdieping, werd door de mensen binnen geroepen, moest, van het hele vriendelijke en fijne personeel, op de bank gaan liggen, ik kreeg het masker, heel strak, op en ik werd vervolgens een buis binnen geschoven en hoorde gedurende 300 seconden alleen gezoem van het bestralingsapparaat. Ik had ook heel veel gesprekken met een mondhygiëniste en met een diëtiste, want al mijn smaakpapillen waren totaal naar de klo... Ik proef al een half jaar nauwelijks iets, nu ja, ik proef wel wat, dat smaakje dat je soms hebt als je koriander eet, namelijk zeepsmaak in je mond. Zelfs een glas water smaakte vreselijk. Nee, het wordt nu wat beter, ik eet af en toe iets warms. Het moeten 'platte' smaken zijn, zeg maar, zoals goulash uit blik, waar ik dan rijst en veel Maggi en paprika aan toevoeg. Of een frikandelletje, nu ja,dat proef ik nog niet heel erg.
Ik heb heel erg lang gewacht om deze wat zeikerige en jankerige stukjes te schrijven. Ik moet sterk zijn, ik wil en mag niet janken, mijn persoonlijk verhaal en zo en ja dat is zo. Het had zoals ik al schreef, wel een geweldige impact op mij en mijn gezin/meissie/kinderen/kleinkinderen. Dat wilde ik niet, maar ja, dat verhaal moet verteld.
Maar ik ben wel erg veranderd. Ik ben, misschien helaas, misschien niet, heel erg gevoelig en emotioneel geworden. Ik kan janken om elke puppy of kitten die ik in een reclame zie, om elke scene in een filmpje, ik worgekvanmeeigens af en toe.
Maar goed, dat mag allemaal zo zijn. Daarom schrijf ik dit om wat door te geven. Gisteren moest ik weer naar het VU, nu voor een check-up door middel van een MRI. Vanmiddag kreeg ik, via 'MijndossierVU', waarop/waarin alle medische gegevens van je staan, te lezen dat er "geen residu van een tumor van de larynx tumor" te vinden was?! Een normaal mens zou dan denken: 'Man, ik ben schoon!' Maar ik wacht toch nog even op de brief/telefoon/bericht van die arts Blom.
Maar: ik heb goede hoop en ik neem er een biertje op? Het rare en het vreemde van het geheel was dat ik tussen mijn vijftigste en mijn zeventigste in het geheel maar tien keer of zo bij de huisarts was geweest en ik er nu bijna dagelijks tijd doorbreng.
Hopelijk belt dokter Blom binnenkort met de bevestiging dat ik 'schoon' ben. Dan kan ik weer verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten