Wir sind wieder da!

Ja, de titel van het Blog is inderdaad een knipoog naar het boek van Timo Vermes, "Er ist wieder da", voor mij het boek van het afgelopen jaar, en de film die net onder die titel uitkwam, natuurlijk, maar in dit geval wil ik er alleen maar mee zeggen dat het Vaderlandse hardfietsen, om den brode, heette dat dan ooit, "wieder da" is.
(In het boek van Vermes, dat ik jullie van harte aanraad wordt bedacht dat AH, nee niet die super, maar de super megalomane schurk met die initialen en het maffe snorretje, in 2014 weer wakker wordt en door zijn ogen de wereld van nu bekijkt. Ja, er was veel kritiek op het boek. Maar geloof me, de auteur laat alleen het belachelijke zien van het achter een volksmenner aan lopen, een vooral Duits fenomeen, hoewel? Maar, goed, hij doet dat met heel veel humor, nu ja, Vermes, de schrijver dan.)

Nee, het "wieder da", slaat op het feit dat ons land zich weer eens op de internationale (wieler) kalenders zet. (Nu het Oranje voetbal totaal niet meer meetelt op de wereld kalender, dan.) En dat fietsen doet dat wel op een hele fraaie manier, hoor. Er zijn nogal wat nieuwe lichtingen en ook oudere krijgers, die voor het eerst, of opnieuw, doorbraken. Ik noem Mathieu van der Poel, Lars van der Haar, Tom Dumoulin. Maar zeker ook Robert Gesink, die een fantastische remonte had en een geweldige TdF reed en ook nog eens zesde werd in het algeheel klassement? Wat te denken van Bauke Mollema, die de plaats daar onder in nam? Twee Nederlanders in de top tien van de TdF, "waar zullen we het schrijven", zeggen de Vlamingen. Stefan Kruiswijk werd eenentwintigste in zijn eerste TdF. Well? What about that? Hij droeg ook nog eens de bergtrui in de GdI, werd daar ook nog eens zevende in het algemeen klassement! Successen, alleen maar successen. We zijn, als wielernatie, weer op de weg terug, we zijn er (bijna) weer. Dat begon al een tijdje terug met Nikki Terpstra met zijn winst in Parijs-Roubaix, natuurlijk. Terpstra was er ook weer heel dichtbij de winst in diverse klassiekers, het afgelopen jaar, hoor. (En won ook geregeld.)

Nee, ik ga niet alle data en alle Nederlandse successen beschrijven, hoor. Zoek maar op het net, of kijk naar de einde jaars sport overzichten. Feit is, dat wij,als wielren natie weer mee (gaan) tellen. Denk eens aan Wout Poels? Dat is een jonge en rustige Limburgse jongen. Hij treed nooit op de voorgrond, maar zonder die Woutje Poels, had Froome de TdF niet gewonnen, dat is een heel zeker feit. Poels is overigens een Limburger, net als Tom Dumoulin.
Ik schrijf die naam, Tom Dumoulin, en ik hoor dat de hemelen open gaan, er klinkt bazuin geschal en vuurwerk gaat de hemel in. Ja, dat is natuurlijk ook zo. Ik geloof dat er, behalve Eddy, Baron, Merckx, nog nooit zo een talent op de (fiets) wereld heeft rondgereden als die Dumoulin. De man kan, dat ontdekte hij ook dit jaar, bijna alles. Hij is een meester in het tijdrijden, hij kan de kopman uithangen, hij kan de bergen verteren, hij weet hoe hij met tegenslag en narigheid om moet gaan. Kortom: een all-round coureur, met brains en ballen. De manier waarop hij Froome terug pakte en achter zich liet in de VdE etappe, dat was bergop naar Cumbre del Sol, (hij was bijna verslagen), is in onze wielerharten gebakken. Ja, hij werd uiteindelijk zesde overall, helaas, maar wat heeft die man een prestaties geleverd en  hoe werd hij door die wolven aangepakt die hem uiteindelijk te grazen namen? Fantastische beelden in de uitzendingen v\an de VdE! Ik zat met kippenvel en tranen te kijken naar die een na laatste etappe! 

In het veldrijden, de "cyclocross" hebben we al helemaal de heerschappij. Wat het schaatsen is voor ons, Nederlanders, is het veldrijden voor de Belgen, nu ja, de Vlamingen. Ze zenden bijna elke wedstrijd uit van die "krabbers" in de modder, maar ik zeg dat woord met een heleboel respect. Waren het de afgelopen jaren alleen maar Vlamingen op het podium, daar hebben twee Nederlanders wel even korte metten meegemaakt. Lars van de Boom was een van hen. Maar vooral Mathieu van der Poel, zoon van Adri, winnaar van Vlaanderen, WK en een heleboel veldritten en Mathieu dan, kleinzoon van PouPou, hij is een hele jonkie nog, deed van zich spreken en werd wereldkampioen in Tibor. Maar, wat te denken van Lars van der Haar? Hij werd de eerste Europese kampioen en draagt met trots de blauwe trui! Ook die man is al zo een talent en ook nog eens ex-WK. 
Van der Poel won, in zijn WK trui, overigens drie crossen op rij, de afgelopen week, tot groot chagrijn van het Vlaamse cross wereldje. 

Ik geloof het echt: Wir sind wieder da!

Persoonlijk jaar overzicht! (Deel een)

Het is nu de week van en voor Kerst. Traditioneel stop ik eigenlijk al rond vijf december met fietsen. Dat is omdat dat vaak al een slechte periode is, voor wat het weer betreft, maar vooral omdat ik even een maandje niets met de fiets wil doen of te doen wil hebben. Een maandje onthouding doet mijn "goesting" groter worden, als ik weer opstap in januari, mits geen sneeuw of andere narigheid. (Denk hierbij aan de duivensport, dat is een vergelijkbare situatie. Mannetjes duiven worden een tijd bij hun vrouwtjes weggehouden en ze hebben dus dubbele zin om heel snel terug te vliegen!) 
Hoewel er, goede, denk ik, verdragen afgesloten zijn in Parijs heb ik niet het idee dat we binnenkort sneeuw of vorst zullen krijgen. Voor vorst ben ik overigens helemaal niet bang. Tegen kou kun je je weren, toch? Lekker dik jack aan, muts over je oren, onder de helm dan, dat is wel wat gewurm en zo, en ook winterhandschoentjes aan en eventuele overschoenen over de schoenen en de collant en je bent er mee weg. Nee, kou is niet erg, maar sneeuw en gladheid zijn mijn angsten en mijn vijanden. Maar, van wie niet? Je zit niet te wachten op glij- en slippartijen op je mooie fiets en al helemaal niet op een natte "bips" en rug door het opspattende (vries) water. Ja, ik weet het: de mannen en de vrouwen van de "cross" denken daar heel anders over. Maar dat is een apart stel figuren, hoor. Over het algemeen zijn het profs. Die worden betaald. Ik niet, dus.
Nee, in deze periode breng ik de fietsen naar de werkplaats, laat ze een goede beurt geven en dat vervangen, wat vervangen moet worden. Ik neem mijn rust, scheer ook even een tijdje geen benen en poets mijn 'vriendinnen' tot ze glanzen. Ik neem even afstand. Dan heb ik, volgende maand dus, een "broek vol goesting" zo zeggen de Vlamingen en ga ik er extra gemotiveerd weer tegen aan.
Het afgelopen, nu ja, mijn afgelopen, fietsjaar, was geen succes. Ik ben net aan de 5000 kilometer gekomen en ja, da's niet veel, natuurlijk. Ik heb er geen smoezen voor nodig. Het voorjaar was 'kmp' en nodigde niet uit tot fietsen. Er was een vertrouwensbreuk met wat fiets maatjes, enkele sterfgevallen in de familie deden er ook niet aan mee om gelukkig rond je heen te kijken en een conflict op de werkplek was ook niet jofel. (Waar ik eerder vier dagen in de week naar mijn werkplek fietste, werd dat verkort tot twee dagen/week.)
Maar: er is beterschap in zicht. Mijn oudste zoon heeft zich op de "fiets" gestort. Hij schaftte een Bianchi aan, in de originele kleuren, gelukkig. Daarbij een helm ook in die unieke kleur en hij is helemaal klaar om er een goed fiets 2016 van te maken. We maakten samen een eerste rit vanaf Zaanstad naar Purmerend en via A'dam Noord terug. Zijn conditie is uitstekend. Hij moet nog wel wat sturen leren en zo, maar daar heeft hij de hulp bij van een volleerd sturende ouwe heer, zeg maar.

Ons stiekeme plan is om '17, samen de Alp, of de Mont V., te gaan rijden. Hij wordt dan veertig, ik wordt dan 65. Monumenten in je leven, die jaartallen, denken we. En ja, we moeten trainen (en afvallen) als de beesten. Ik weet wat het is om omhoog te rijden. Het is niks, niemendal, er is geen klo.. aan, het is erg naar en nog niet leuk ook. S. moet het allemaal nog ondervinden. Ons plan is om rustig te beginnen. Eerst eens de Amerongense berg, dan de Veluwezoom, Posbank en Emma Piramide, vervolgens Zuid Limburg en de Ardennen en ja, misschien een weekend naar de Jura?

We hebben nog even. Maar: ik zal nooit een verblijf in de Alpen kiezen dat in Oz Station is gevestigd. (Waarom niet? Lees mijn boek: "De Berg" er maar over na.)

"Lekker puh!" Denk je soms.

Na al de schandaaltjes, schandalen en zelfs mega schandalen, ik geef het toe, in de wielersport is het nu wat rustiger aan het worden in de wielerwereld. De stofwolken rond allerlei doping schandalen en ozon praktijken dalen wat neer. Er zijn (bijna) geen nieuwe gevallen meer en kenners hebben het idee dat het ergste wat "onze" sport kan overkomen en overkomen is, wel een beetje voorbij is. Hoewel! Laat je verassen! De wielersport is een "feest van list en bedrog" wordt er altijd gezegd en/maar ja, al dat gekonkelfoes, dat maakt de sport ook weer aardig. Afrekeningen, oude vetes, ruzies en heibel zal je houden in het peloton. Daar kan je dus, als je wat van die achtergronden weet of kent, ook van genieten en begrijpen waarom die niet voor die rijdt of de sprint aantrekt, zeg maar. Ondanks alles is die sport van "besodemieterij" nog steeds erg geliefd, zeker nu het uit de dieperik krabbelt.
Dus, hoewel de "die-hard fans" van het "fietserij" heel veel voor hun kiezen hebben gekregen, de afgelopen jaren, zijn we onze sport trouw gebleven. Ondanks de Dijkstra's, Ducrots en de Smeetsen van deze wereld, die verslag deden van die fraaie sport en urenlang wauwelden over de "oortjes." (Ik moet eerlijk zijn, de echte fan week altijd uit naar het Belgische Tv net, natuurlijk. Redenen daarvoor schreef ik al veel eerder.)
Goed dan. Met langzaam opkomend hoofd en rechtende rug durfden wij de andere sportfans weer onder ogen te komen. Zo vaak werden wij eerder, tijdens de bekende verjaardagsvisites, of op het werk, of eenmaal, verkleed in fietstenue, neergezegen op een terras, zelf haast beschuldigd van het gebruik van onoorbare middelen, dat je vanzelf dat soort discussies niet meer aanging. Maar ja, de UCI heeft veel zaken aangepakt, de jongere garde wielrenners heeft de zaak ook aangepakt en, vooral, de jongere generatie ploegleiders en verzorgers heeft de zaak helemaal aangepakt. Behalve een enkele klo..... rijdt het peloton nu, (en ja, klootzakken heb je overal, zelfs onder advocaten) ik durf het bijna niet te zeggen, nu ja, het peloton rijdt schoon. 
Met opgeheven hoofd stappen we tegenwoordig binnen op de verjaardagsvisite van zoon of schoonzoon (met aanhang) of bij neef Teunis, oom Dirk, vriend Jan of collega Gerard. Dat zijn, we weten dat, allemaal rabiate voetbalfans. Als de gesprekken even stokken, vragen we langs onze neuzen weg even hoe het nu zit met die FIFA en met Blatter of Platini? Welk WK wordt nu waar weer georganiseerd en hoeveel heeft dat aan onze regering, nu ja, aan ons, gekost? Welk bestuurslid wordt nu weer in de kranten vermeld als zijnde erger dan erg voor wat betreft het bevoordeeld zijn door omkoping? (Een pionnenoffer, deze zet). De "aflul" motoren, met turbine aandrijving, gaan natuurlijk meteen aan bij de aangesprokenen. "Ja, maar de voetballers pakken geen doop", klinkt het wat zwakke verweer, (hoewel er voorbeelden van het tegendeel zijn), waarop wij dan onze Dame in de strijd werpen en vragen hoe dat nog maar weer zit met die omkooppraktijken van die verkochte wedstrijden? Of daar al genoeg onderzoek naar is gedaan? Waarop een loper wordt geofferd: "Maar de wielrenners verkopen ook wedstrijden!" Dus nu mat in een: "Maar daar kan het publiek niet op gokken, hoor. Dat zijn twee, misschien drie coureurs, die besluiten de premies samen en eerlijk onder elkaar te verdelen en daar komt geen publiek bij te pas." De koning van de tegenstander wordt neergelegd maar nog even een trap na, nu ja, we zijn bij voetbalkenners, toch? "Wegwedstrijden zijn overigens gratis, wisten jullie dat? En de politie-escortes worden door de koers inrichters zelf betaald en niet door de overheid. Hoe zit dat nu met het beteugelen van al die Hooligans? Betalen die voetbalclubs ook zelf die politiekosten, overuren en al?" Zwijgen is vaak ons deel.
We nemen nog een glas, pakken een nootje of, liever, een bitterbal en zoeken nicht Antoinette even op. Niet omdat ze zo aardig is, maar omdat ze zo'n aantrekkelijk decolleté heeft.
Maar nu, na vandaag, durven we ook weer naar de bovengenoemde feestjes en ontmoetingen van andere familieleden, vrienden of collegae die nogal van de atletiek zijn, te gaan. Want, wat blijkt? De hele Russische atletiek wereld is door een ongekend groot dopingschandaal in opspraak geraakt in een mate waarvan ik het juiste nog niet weet, maar, laat ik het zo zeggen: de beerput is slecht op een millimeter of drie opengegaan en de lucht die er nu al uit opstijgt is dermate bedwelmend dat er al gasmaskers uit worden gedeeld in de redactielokalen van de diverse sportprogramma's en atletiekbladen. Want: blijft dit enorme schandaal beperkt tot de Russische atletiek federatie? Want, als de Russen het doen, waarom zouden andere landen het niet doen? Ik begin bij de "Bad guys", China en Noord Korea, beiden totalitaire staten. Afrikaanse landen met een "pool" aan grootse marathon helden? Maar wat te denken van kapitalistische staten waar de grote sportmerken als Nike en Adidas en Puma, ik noem er een paar, de dienst uitmaken? Zouden de VS en bijvoorbeeld Duitsland er ook niet veel aan gelegen zijn hun atleten te bevoordelen door ongepast toedienen van ongeoorloofde middelen?
Ik denk er het mijne van.

Maar, na alles wat wij, wielerfans, hebben moeten slikken, denk je wel eens: "Nu eens een ander sport. Lekker puh!" Denk ik nu even.

De Berg = The Mountain

Voor hen die mijn andere Blog (In de Super) ook lezen is deze foto geen verrassend verschijnsel. Ik schreef er al over in een vorig bericht op dat Blog. (Korte inhoud van het voorafgaande, voor hen die het niet lazen: ik beklom, 1n '12 de Berg, de Alpe d' Huez, met een zooi maten. Daar schreef ik een boek over dat via Freemusketeers, zie op hun site, uitgegeven werd. Freemusketeers is een hele goeie club mensen, overigens!)
 Nu zijn boeken over persoonlijke herinneringen niet een groot verkoopnummer hoor en zeker niet als die ook nog eens over fietsen gaan. Veel mensen in ons land fietsen wel maar lezen minder en net omgekeerd. Dus ja, ik heb er, ik ben overenthousiast nu, misschien honderd van verkocht. Al met al kwam ik net uit de kosten, nee, ik lieg, ik hield er een paar florijnen, dukaten mag ook, aan over, genoeg om een nieuw buitenbandje voor de fiets te kopen. Dus de (fiets) kenner weet dan wel dat ik geen Ome Dagobert ven geworden Nu hoeft dat ook niet, natuurlijk. Maar goed, op een gegeven moment was de uitgeverij Freemusketeers dan, de "markt" opgegaan en was bij diverse US uitgeverijen (ook POD) terecht gekomen. Oh, geen slecht woord over de Free mensen en zo hoor. De club, ik heb er twee boeken uitgegeven, hebben me altijd correct behandeld. Een club nette mensen, die een hoop schrijvers de kans geven hun (eerste) boek(en) daar te laten verschijnen. Der zijn wat voorwaarden aan, natuurlijk, maar waar heb je dat niet, maar dan heb je ook een keurig verzorgd en fraai uitgegeven werkje in handen. Voor de nog niet: "ik-weet-het-nog-niet-echt-maar-ja-ik-wil-wel-schrijven-en-uitgeven-besloten" auteurs onder jullie, lezertjes, bezoek hun site en lees. Bij vragen? Mail me en ik help je, waar ik kan. (Lucedith@gmail.com) 
Terzijde: ook Bookscout is eeen goede POD uitgeverij, hoor!
Een jaar of twee, drie later, kreeg ik een verzoek van een of ander Yankee "spin-off" van de uitgeverij dat ze mijn boek wilden uitgeven in de "Whole of the US". Sterker nog, ze zouden min "book publishen" en voor een "world wide" advertentie en zo zorgen. Ik was, toen, best wel vereerd, natuurlijk. Toe maar, dacht ik, een schrijverke van helemaal niks, zoals ik ben, die opeens naast de grote US schrijvers zou worden uitgegeven. Sterker nog: der zouwe film rechten van mijn boek worden verkocht en man, ik zou slapend, nu ja, fietsend, rijk worden, zuks dan. Maar: ja, zoals alles in het leven, hebben dingen een keerzijde. 
Want, like I said, ja ik switch af en toe even naar het Amerikaans, I didn't feel a f... for that, want ik moest dan wel 50 US roebels betalen voor die eer. Nou ja, dat zag ik niet helemaal echt zitten, zeg maar. Dus: thanks, but, no thanks.
Goed. Ik ben wel een klein beetje ijdel, niets menselijk is des mensen vreemd, toch. Niet zozeer op mijn burger uiterlijk,maar mijn 'fietsuiterlijk' is altijd correct. Goede schoenen, schone fiets, schone sokken, bidons netjes, en de juiste helm bij de juiste fiets! Maar, af en toe check ik toch op Google ook heel even mijn naam. Gewoon om te zien of mijn naam op Blogs of zo, nog word genoemd. 
Wat schetst dus mijn totale verbazing toen ik bovenstaande "cover" tegenkwam op een Australische webshop. Mijn omslag, die ik had uitgezocht, mijn naam en de naam van het boek, dat ik verzonnen had en dat nu letterlijk vertaald was? 
Mooi gebaar overigens en nog steeds leuk om te zien, me "trensleted in het Engliesj." Maar ja, als die mannen dat boek dan uitgeven, ik ben der blij mee, zou ik toch wel een contract of iets van die aard moeten hebben getekend, toch?  (Verrassend antwoord, misschien, maar dat heb ik niet. Nu ja, misschien de Vrije Musketiers? Nou, dan loop ik binnen denk ik, binnenkort en zal een secretaresse het schrijven van mijn Bloggies overnemen. Geloof je het zelf? Dus nee. 
Ik heb een ver familielid die ik ooit ontmoette in dat prachtige land/continent, een mailtje gestuurd om eens te bekijken of hij er wat over uit kon vragen.
I'll let you know, mates, fair dinkum!

Echte veteranen en de bestormers van ons land

Ik had al dagenlang het idee in mijn hoofd om weer eens langs de Vecht, die fraaie oude zijtak van de Rijn,  te gaan fietsen, want het is alweer een tijd geleden dat ik vanaf Amstelveen die kant ben op geweest, maar het kwam er door omstandigheden niet van. Ik wilde die tocht ook eens combineren met langs Winkel en Gein te fietsen. (Het zegt jullie niet zo veel, laat dat maar zo, ook.) Voor tien uur deze morgen heb ik mijn gedeelte, het "zware" boodschappen gebeuren, de flessen en pakken, een zak aardappelen en ja, ook bier, natuurlijk, van de inkopen voor het weekend gedaan en zoen mijn a.k.a., die later de rest van de buit binnen gaat halen.

Heb ik echt zin om te gaan? Ik voel de rollen, ik zie de buik en ja, nou ja, je mot wel wat bewegen, natuurlijk, dus ja, ik dwing me zelf wat. Maar, ik ken mijn eigen, als ik eenmaal op pad ben, dan vind ik het wel weer helemaal te gek om op mijn fietsie te zitten. Ik fiets het dorp uit en, net over de fraaie Amstel, bij de stoplichten bij Ouderkerk aan de Amstel, zie ik twee jonge kerels op hele mooie Trek fietsen staan. Beide fietsen zijn uitgerust met bagagedragers boven de voor- en achterwielen gemonteerd en de tassen zijn flink bepakt. Ze staan wat hulpeloos met een wegenkaart in de hand rond te kijken. Ik gluur, het stoplicht is rood, een beetje en zie dat het is een Michelin kaart is. De "532 Regional Benelux", zie ik even later en die kaarten zijn prima om op "macroschaal" een tocht uit te zetten, maar het fietspaden netwerk staat er niet tot nauwelijks op. Het zijn natuurlijk autokaarten op grote schaal. Ik doe zoals het hoort in fietsersland en vraag hun of ik ze kan helpen.

“English, please?” vragen ze.

Als ik mijn vraag dan vertaald herhaal blijkt dat ze naar Arnhem willen. Het zijn twee  Canadese knullen, (dikke twintigers, denk ik) die ondertussen al twee maanden geleden in dit werelddeel zijn aangekomen en Europa willen doen op de fiets en het uiteindelijke einddoel is dan Rome, vertellen ze, vanwaar ze “vliegsgewijs” met bagage en fietsen terug gaan naar het thuisland. Ze reizen de "battlefields" van de tweede wereldoorlog na, vertellen ze.

Maar voor vandaag was het einddoel dus een jeugdherberg dus Arnhem. Ze waren vanmorgen al vroeg van de camping in het Vliegenbos, in Mokum, vertrokken en tot hier, bij Ouderkerk, was alles helemaal goed gegaan, maar nu was het al over. Ze zagen geen bordjes die naar "Arnhem" wezen. Dat was teleurstellend, zeiden ze, want ze hadden gehoord dat ons land enorm goede bewegwijzering had. Ja, ons land was niet zo groot, dat wisten ze, maar het was toch iets groter dan verwacht. Ik moet even lachen en legde hen uit dat ons land natuurlijk niet zo groot is als de hunne, maar dat Arnhem nog wel flink ver is. We vouwen de kaart open en ik wijs hun de meest gemakkelijke route, die langs de provinciale weg naar Weesp, vervolgens naar Hilversum, dan onder Amersfoort door en op Ede aan. Dan zullen ze wel borden naar Arnhem zijn en zo, vertel ik. Maar, vraag ik, waarom willen jullie naar Arnhem? 

Het antwoord was simpel. De beide grootvaders van de mannen hadden bij Oosterbeek (yoestrebiek, klonk het uit hun monden) gevochten, You know, operation Market Garden? Daar waren ze allebei gesneuveld en nu wilden ze de begraafplaats opzoeken waar beide grootvaders lagen! Ik was onder de indruk, hoor. Goh, dacht ik, hier zijn twee kleinkinderen van twee mannen die, dienst genomen hadden om een voor hen volkomen onbekend land te gaan bevrijden in de strijd tegen het fascisme en de tirannie. (Ik moest even aan het volkslied denken, wij Nederlanders hebben ook "de Tirannie bestreden die ons hert doorwondt" staat in het Wilhelmus. Ik deed mijn helm af en zei dat ik dat deed voor hun grootvaders, uit respect. Ze vonden het wel een mooi gebaar, zeiden ze. We gingen met een: "thanks man, come and see us in Canada", uit elkaar. 
Ik ging natuurlijk door, naar de Vecht. De vallende bladeren en zo, weet je nog?  Ik dacht ondertussen ook na over de mensen die hier ook naar toe komen, tegenwoordig, maar dan niet om ons te bevrijden, maar die dus waren gevlucht voor de Tirannie in hun land. Ja, dacht ik, jullie wachten ook op bevrijders, misschien en hoe triest jullie lot ook is, maar waarom hebben jullie je niet georganiseerd en in opstand gekomen en gevochten tegen die kloten regeringsleiders van jullie? Ik dacht er al vaker over na en schreef het ook wel eens ergens in een Blog. Waarom, dacht ik, hebben jullie geen ondergrondse gevormd, verzetskranten opgericht, of als "Engelandvaarders", zoals dat toen gebeurde, daar een militaire opleiding gevolgd, om jullie land terug te kunnen winnen en om daar een GOED en vooral democratisch land van te maken?
Ik kom er nog steeds niet helemaal uit. Ik zou echt wel voor mijn land vechten, voor mijn familie en voor de waarden van mijn land! Ik zou me niet op een bootje verstoppen om ergens, in een vreemde en verre cultuur mijn heil en mijn geld te zoeken. Maar ja, ik ben dan ook maar een Nederlander, natuurlijk. De vrouw van onze koning zei ooit dat: "De Nederlander niet bestaat!" Ik schreef het al eerder. Maar: de eerste bootvluchtelingen ter wereld was onze Koninklijke Familie. Ik heb dus geen ene moer respect meer over voor die club veelverdieners!

Ik moest trouwens opeens terug denken aan een ontmoeting die ik, jaren her, ooit bij De Lucht West had, dat drukke en goed geoutilleerde pompstation langs de A2, iets voor Den Bosch.

Ik was daar ooit, op een lange fiets tocht neergestreken om de bidons te vullen en mijn nicotine tolerantie peil bij te werken en zat op mijn gemak op het bankje langs het fietspad, toen er een wat oudere heer me benaderde en in het Engels vroeg of ik veel fietste. Het gesprek dat daarna ontstond was leuk en verrassend.

Het bleek dat hij een Canadese ex-militair was, die in de oorlog tot de bevrijders behoorde en nu samen met zijn vrouw en een bevriend echtpaar, waarvan de man een “Armybuddy” van hem was geweest een rondreis langs hun oude slagvelden maakte.

Op zich al interessant, maar toen hij ook nog kon vertellen dat zijn vader in 1928, als jonge knul, in Los Angeles deel had uitgemaakt van de Canadese wieler baanploeg was het gesprek op fietsen in de historie gekomen en bleek dat hij er heel veel van wist. Helaas hadden wij beiden niet te veel tijd, ik vergat naar de naam van zijn vader te vragen. Ik Googlde het later wel.

Man, die achterlijke fietsende Mokumse galbakken!

 

Laat ik gewoon eerlijk zijn, ik heb niet veel te doen, momenteel. Ik ben met "ziekteverlof", zeg maar, ik schreef daar al, veel te vaak, over en ben der overigens natuurlijk niet helemaal blij mee, maar goed, dingen gaan zoals ze gaan! Ik heb, mensen zullen hopelijk niet jaloers op me zijn, maar ik heb niets om ook niet jaloers over te zijn, hoor. Nee, ik heb niets levensbedreigend. (Huh? wat hebbie dan? Mail me, ik leg je het je uit.)
Maar, ik heb nu wel tijd genoeg om die tijd die ik over heb op de racefiets te spenderen. Dus ja, ik fiets zo veel en zo vaak als ik kan. Voor mij is het overigens wel therapie. Fietsende lezers van mijn Blog begrijpen me wel. Je gaat, soms met een hoop sores en narigheid in je hoofd, de straat uit, je kiest een route, je geniet van het landschap en van de uitzichten, die je misschien al honderden malen hebt gezien, maar je kop krijgt: "ledigheid", krijgt ruimte om je "sh.." te verwerken of daar, misschien tijdelijk, afstand van te nemen. Dat je weer en wind tegen kan hebben: alla! (Zonder 'h' aan het einde overigens!) Dat is dus echt buiten zijn.
Dus ja, ik heb ruimte en tijd genoeg om in en rond de stad waar ik woon te gaan fietsen. Mijn stad, Amstelveen, nu ja, we zijn dan maar net aan met 85.000 mensen, (zonder toegevoegde asielzoekers, overigens) maar dat is toch wel een stad, eigenlijk, ligt, behalve aan de noordkant, waar ze een uitstulping is in Mokum, om het maar zo fraai te zeggen, helemaal in het groen. Oost, zuid, west, ik kan helemaal door een heleboel fraaie landelijk decors, vol met polders en polderwegen, riviertjes en kreken en meertjes en kanalen, mijn tochten maken. Ik kan, op weinige kilometers naar een andere kant, richting de fraaie en oude rivier de Vecht bereiken, een zijtak van de "eerste" en de oudste rivier de Rijn, de Romeinen bevoeren haar al duizenden jaren her, naar het oosten fietsen en zo dan naar Loenen en Utrecht (ook al zo een oude Romeinse stad) en zelfs verder rijden (Woerden en Alphen)  en kom door allerlei miniplaatsjes en stadjes. Ik kan ook een rondje om Schiphol maken, ik fiets dan naar het zuidwesten en zie dan nauwelijks huizen of mensen, alleen maar veel Jumbo achtige grote  vliegtuigen. Nee, niet van die dingen van die winkel maar van die grote vliegtuig joekels! (Weten jullie overigens dat er per minuut een van die grote "repat vogels" landt op onze nationale luchthaven? En dat er ook weer een per minuut opstijgt? Bijna 24h/d? Ze komen bijna dagelijks over ons huis, dus ja, wij kunnen het weten.) 
En ik kan, bij gunstige noordelijke wind naar Monnickendam en Volendam fietsen, helemaal over rustige dijken en zo. Zandvoort? Binnen een uur, nu ja, iets meer, sta ik op het strand. Maar, heel vaak moet/wil ik nog wel eens door de grootse en leukste stad van ons land.
Vroeger, (nu ja, toen ik nog werkte), deed ik dat werk in Oost, in Mokum oost dan. Mijn route ging dan, altijd voor zes uur in de ochtend, via Buitenveldert, waar ik altijd een helverlichte flatwoning zag waar traditionele Joodse mannen "zich hulden in vreemde gewaden en doelloos ronddwaalden" leek me, ondertussen gebeden prevelend, leek me dan weer. Via de Amstel en een stukkie oost kwam ik op de werkplek. Maar: zo makkelijk was het ook allemaal weer niet. In ieder geval niet op de fietspaden!
De doorsnee Amsterdammer, maar vooral de fietsende Amsterdammer, is een rebel. Nee, da's te fraai gezegd. Het zijn in het echt effing anarchisten, die zich niet storen aan God of gebod! Klaar. De waarheid is gewoon zo dat de Mokumer sch... heeft aan de wereld en aan de samenleving en zich zelf uitroept tot het middelpunt van die samenleving. En ja, zowel m/v! Dat merk je, misschien in de opgewonden standjes die je vaak ziet op interviews op de buis, vaak zijn die gehouden op de Dappermarkt of op de Albert Cuyp, waar de opstandige Mokumer zich, zogenaamd, profileert en zich afstandelijk afzet van alles wat met regering of bestuur te maken heeft! "Goh", zegt half Nederland dan, "die Amsterdammers, die durven het wel te zeggen, niet?" Nee. Niet! Die zogenaamde vrije en vrolijke Amsterdammers, wonen allemaal al helemaal niet meer in Amsterdam. Die wonen in Almere, Zaanstad, Purmerend of Lelystad. Ze zijn hun stad ontvlucht! Die mensen die je ziet en hoort zijn allemaal import. Uit het vaak hele verre buitenland of uit de provincie! Het zijn "boeren", ja zo heet dat in de hoofdstad, uit Purmerend of Almere of Zaanstad. Ze hebben geen idee wat een Mokumer zegt of denkt of zo. Vaak zijn het jongeren die in de stad wonen en leren, Studenten, zeg maar.
Wat ik wel zeker weet is dat die lui geen ene moer van het verkeer weten. Het zijn echt niet alleen de "stuudjes" die op de stad afkomen en haar verkeer onveiligmaken, natuurlijk. Het zijn ook horden toeristen ook, hoor. Maar, de ergste vijand van de "goede" fietser, die ik denk dat ik ben, want ik steek mijn klauw uit als ik afsla, ik wacht voor rode lichten, noem maar op, maar, nogmaals, de grootste vijanden van de ECHTE fietser, zijn de 'fietsers'. Continue met zo een ding aan het oor of voor het oog, altijd met oordopjes in, door rood rijden en dan schelden als ze bijna voor hun klo... worden gereden, altijd op hun tenen getrapt als je wel voorrang neemt, waar je recht op hebt, nooit een klauw uitstekend als ze afslaan en jou, als ECHTE fietser dus vaak in de problemen brengt, tegen de verkeersstroom in gaat en ja, natuurlijk: je hebt geen licht op je fiets, ja, hallo, waarom zou je drie eurie uitgeven voor lampjes? De anderen, zoals het altijd bij hun is, moeten maar opletten hoor, jij bent toch de heilige op de weg! Wie zijn die anderen dan wel dat ze jou iets in de weg mogen leggen?

Ik heb het er helemaal niet moeilijk mee, hoor! Ik negeer ze, ik deel wel eens een elleboog stoot of zo uit, schreeuw, als ik vlak achter zo'n idioot, m/v, passeer wel een een diepe "Tarzan" kreet, geniet van het schrikken en ga soms ook het Vondelpark in. Da's dan wel weer lachen. Daar komen mensen die nog nooit hebben gefietst hun eerste lessen nemen. Dan denk ik wel eens dat de wereld nog gered kan worden. Fiets meer, altijd beter toch?

(Oh ja, die foto? Die kreeg ik van een van mijn beste vrienden, die helaas veel en veel te vroeg is weggegaan. Jan D. Hij stuurde me de foto vanuit de States, hij was toen al niet helemaal lekker, zei die. Vier maanden later stonden wij, zijn maten, aan zijn sterfbed. Ben der nog niet goed van!)

Ouwe meuk? II

Dus waren we ook terechtgekomen in Kevelaer. We kenden het plaatsje uit het verleden, trouwens. We waren vaker in het Noord Limburgse geweest en hadden het plaatsje Kevelaer eerder bezocht. Een leuk plaatsje vonden we in die tijd, met wel een hele grote kerk, een zogeheten basiliek! Voor die basiliek lag een heel groot plein met allemaal kapelletjes waar mensen, met een hoog "oudere nonnen gehalte" kaarsen aan staken en zo. Wat ons, toen al, op viel was het hoge nonnetjes en ouderen en gehandicapten gehalte van het stadje, maar, ja, dat was toen de kids nog klein waren en wij heel en veel andere zaken aan ons hoofd hadden. Jaren later, nu een jaar of twee geleden of zuks, kwamen we nog weer eens in het stadje, maar ik had mijn huiswerk, via Google, gedaan en had gelezen dat Kevelaer een bedevaartsoord was. A.k.a., de lief, en ik hebben niets tot helemaal niets met geloven en kerken en religie. Oh nee, we verketteren het geloof en het geloven niet, als je wel gelooft of dat waarin je gelooft, het maakt ons niets uit, je doet maar, maar wij doen het niet, period.
Maar goed, die voorlaatste maal, dat jaartje of twee geleden, waren we, no kids ataached,  een ritje gaan maken en pakten een terrasje in het overigens fraaie plaatsje. We zaten nog maar goed en wel of we hoorden mensen zingende mensen door het straatje waar we zaten aankomen. Een hele groep m/v/k, (k is voor kinderen van beider kunne), die, sommigen met kruisbeelden op hun schouders of in de armen, werden voorafgegaan door een paar mannen in witte gewaden, priesters of kanunniken, ik ben der niet zo in thuis, die een Mariabeeld op hun schouders droegen, een processie hielden, of is het deden of liepen? Nu zijn mijn lief en ik niet van de RK kunne, dus het zij ons geen ene moer, eerlijk gezegd. Maar de mensen, alle voornoemde soorten, zongen uitbundig iets van: "Ora Par Nostrum Santa ...." Die .... werd dan weer ingevuld met diverse namen van diverse heiligen, zie ook de keuze van geslachten hier boven, die ze bleven herhalen.
Ik had, ik ben al meer dan zestig jaar een Nederlander, nog nooit een processie in het echt gezien, echt niet! Het was een ervaring, moet ik zeggen. Nee, geen ervaring waar we van in vervoering raakten of ons meteen bekeerden, nee, niets van dat alles. Maar het was een ervaring, mag ik wel zeggen.
We zaten aangenaam, met koffie en tosti's en zagen de processie nog eens langskomen, maar nu met mensen met fietsen, die ze aan de hand meevoerden. Kort daarop gevolgd door een groep mensen die om een of andere manier in rolstoelen of dergelijke toestellen waren gezeten of gebonden.
Goh, dachten we, wat is dat toch bijzonder. Mensen die zo geloven in hun God of zoon dan wel plaatsvervanger van voorgenoemde grootheid, dat ze hier naar toe trekken om te bidden en te verzoeken om beterschap.
Nee, het deed ons niet omslaan, toen niet en afgelopen woensdag, toen we wel heel duur zaten te "terrassen" , ook weer niet. Dit maal was er geen processie, maar wel weer een hoog "vooral oudere nonnen en mensen in rolstoel" gehalte. We keken het wat zwijgend aan, betaalden een maximum prijs (vierentwintig euro's!) voor overigens heerlijke koffie en lekkere broodjes en ging derwaarts.  (Ja, ik beloofde het al, ouderwetse woorden, ik houd ervan, ze mogen nooit verloren gaan, vind ik.)

Gisteren was ik er nog even op de fiets door heen gereden, door Kevelaer. Ik keek nog even naar die mooi basiliek, naar alle kapelletjes en naar al die "ouwe meuk" die daar ter bedevaart ging. Op het voet-annex-fietspad, da's in Duitsland zo, terug naar de grens kwam ik hele groepen pelgrims tegen die ter bedevaart en processie gingen. Allemaal met beeldjes van Maria en Jezus op de fiets of op de schouder meetorsend. Tja!

Vanmiddag waren de a.k.a. en ik weer eens op toer. We reden door het heerlijke Limburgse landschap en kwamen in Tienray, een plaatsje van niks, maar met een enorme kerk en een heel leuk plein en een uitnodigend terras. "Bakkie doen?" "Ja, gezellig". We meerden af bij een cafetaria op dat leuke plein, kregen een menukaart, bestelden koffie en ja, waarom niet, ook nog tosti's, een "boerentosti" in mijn geval, met sjampijonnen, ajuinen en spek en zo en heerlijke koffie met een glaasje slagroom erbij. A.k.a. had een traditionele tosti met koffie. We zaten heerlijk in het zonnetje, een fraaie bloemenhaag scheidde ons wat af van de frisse wind. Langzaam liep het terras vol. Ik rekende af. "Twaalf euro, mijnheer". Bam! deed de klok van de Mariakerk, aan wier voet het terras gelegen was en Bam! deed de illusie dat het bij de oosterburen goedkoper eten en drinken is! 
Ja, en Tienray is ook nog eens bedevaartplaats. "Klein Lourdes" mag het plaatsje zich sinds 1877 noemen. Geen processie, vandaag dan, maar een gezellig terras, een leuke uitbater en een geweldig lekker hapje eten. Nederland op zijn best!
Tja, dus!

Ouwe meuk? Deel 1.

Mijn lief en ik zijn, vakantie houdend, neergestreken in het Limburgse. In Arcen, spreek uit Arsen, zoals het hoort volgens de mensen die hier wonen. De streek is fraai, gelegen aan de oostoever van de Maas, ingeklemd tussen die oude rivier en de Duitse grens. Het is hier een hele smalle streek Nederland, misschien vijf tot tien kilometer breed tussen de rivier en de oostgrens. De wegen lopen bijna allemaal noord en zuid, met soms een aftakking naar het oosten, Duitsland in. De Maas heeft bij Venlo en Well een brugovergang, maar dat is of: vijftien kilometer noordelijk of vijftien k. zuidelijk van onze verblijfplaats. Om dus ten westen, aan de andere kant, van de rivier te fietsen moet je dus minimaal een tocht van zestig kilometer afleggen, wat geen punt is, maar wat je toch wat geïsoleerd maakt, mocht er een "noodoproep" komen van de geliefde. Zoiets zou altijd kunnen natuurlijk, stel een noodgeval in de familie. Dat is niet echt uit te sluiten. Mijn schoonmama "ligt" slecht en het kan zo gebeurd zijn, nu ja, laat maar.
Maar dit smalle strook land is een land vol historie en vol van strijd. Ik geef even de naam d' Artagnan. Nee? Ja? Ok, hij was een roman figuur in de boeken van Dumas, een van de drie musketiers, die met zijn vieren waren. Hij stierf in het beleg van Maastricht, na de tachtig jarige oorlog, in 1673. Maar ook eerder, in de tachtigjarige oorlog was er veel heibel en strijd in de streken die we nu bezoeken. Denk aan de slag op de Mookerheide, niet ver van hier. Maar, denk ook aan de Fossa Eugeniana. Ja ik weet, het klinkt als iets van een pornografische site of zo. Maar: start nu niet meteen al je zoekmachines op over dat soort sites, je vind daar, denk ik, niets over. Niet dat IK weet dat die kanalen er zijn, maar ja, je hoort wel eens wat in de wandelgangen. Bovendien, het WEB is allang achterhaald, begreep ik en er schijnen veel diepere en dieper gaande websites te bestaan in het zogenaamde DEEP WEB. Dat schijnt een heel donkere wereld te zijn, heb ik gelezen.
Maar daar gaat het nu niet om: ik wilde schrijven over de Fossa van die Eugenie. Het stamt uit de tachtig jarige oorlog. Korte geschiedenis: De ondertussen protestantse Nederlanders hadden niet veel meer met de katholieke Spanjaarden. Dus schopten we die Spanjolen er uit. Het "plakkaat van verlating", zuks. Dus kwam een bet en bet tot de derde graad of zo, overgrootvader, ene Luiz, deze kant op om die maffe Nederlanders even te vertellen hoe de wereld in elkaar zat. Daar deden ze tachtig jaar over, maar ze verloren toch. Hebben die ajam?

De Spanjaarden wilden een Schelde-Maas-Rijnkanaal graven om de Maas- en Rijnhandel af te snoepen van de afgescheiden en vijandige Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, en deze om te leiden naar Antwerpen zodat de havens van Amsterdam en Rotterdam tot betekenisloosheid zouden vervallen. Bovendien zou het kanaal dienen als verdedigingswal. Daarom zouden op regelmatige afstanden 24 schansen met bastions gebouwd worden. Hoe dan ook, het eerste deel van het kanaal, tussen de Maas en de Rijn, kwam al niet af.

Ik geef  onmiddeloos toe dat ik bovenstaande niet geschrevenheb, maar gewoon van het, oppervlakkige, web heb geknipt en geplakt.
Dat kanaal begon in Rijnsburg, in Duitsland, verwonderlijk genoeg gelegen aan de Rijn en moest dan eindigen in Venlo dat aan de, oké, ik weet jullie zijn slim zat, ligt. Maar goed, jullie hebben een idee waar het om gaat. Dus ja, een beetje geschiedenis mafkees, zoals ik ben, wilde dan wel eens zien of je dat ouwe traject van dat voorgenomen kanaal nog kon zien! En verdikke, ja, je kon het nog herkennen. Ik passeerde het nooit afgegraven kanaal, waar men overigens jaren overdeed om het niet af te maken, (misschien bestonden er toen al ambtenaren, meerdere malen. Je moet het wel willen zien, hoor, dat dus wel. Jet is een soort van tien meter brede inzinking in het land, duidelijk gegraven en kaarsrecht in het land lopend. Vaak helemaal droog, begroeid met van alles wat en met wat schapen erop of erin, zoals je wilt. Maar, onmiskenbaar een kaarsrecht lopend kanaal. 
(Oh ja: fossa Eugeniana. Philips de tweede noemde dat kanaal naar een dochter van hem, het vrouwke was getrouwd met Aartshertog Albert van Oostenrijk, om nog maar eens wat nutteloze info bij een te tikken op dit A viertje!)

Daarna kwam ik in Kevelaer. Daar hadden mijn "vrouwke", mijn a.k.a. "Lief", gisteren al heel gezellig gewinkeld en een terrasje gepakt, koffie gedronken en een tosti gepakt, a raison van 24 euro. Maar het zat wel lekker daar. Morgen meer over Kevelaer.
.

Geen Hosanna, maar: respect!

Een ode aan Tom Dumoulin!

Tja, nee, ik was der al bang voor, sterker, ik voelde het al. Het ging niet. Het is niet gelukt. Tom Dumoulin heeft niet het rood gehouden in de VdE. Sterker nog, hij werd pas zesde in het Algemene Klassement. Tja. Wat moet je daarop zeggen? Nu ja, ik kan alleen maar dit zeggen: "Respect! Pet/helm/hoed/chapeau bas!" Wat een toprenner, wat een geweldige coureur, wat een aanwinst voor ons NL wielerland. Hij werd door Jan Jansen al vergeleken met Jacques Anquetil, een van de grootste tijdrijders en coureurs aller tijden.Tom Dumoulin is al goed, maar wordt een grote, een hele grote!
"Ja, maar hij verliest wel de Vuelta", zeggen jullie nu, teleurgesteld, net als ik ook wel was. Ja, hij verliest die ronde, maar ik schreef al eerder waarom hij die ronde niet KON winnen. Zijn ploeg was, zeg maar, uitgestuurd, om sprinten te winnen, met John 'Beton' Degenkolb, een coureur van wie ik een enorme fan ben. Maar ja, laat die TomTom nou zowaar eens een etappe (een bergrit ook) winnen en in het rood gaan staan? En ja, dan wint 'ie ook nog eens de tijdrit en komt bijna nog dieper in die rode trui? En ja, dan gaat hij, in een superfinale rond en in stad Avila, de oudste stad van Spanje, begreep ik, een stad met enorme fraaie stadsmuren en achtentachtig torens of zo, ook nog eens Aru, zijn enige belager, leek het, verslaan? Ja, dat deed 'ie. Hij pakte nog eens drie seconden op Aru.
Maar ja, zoals al gezegd en geschreven, de VdE was ongeveer veertig kilometer te lang en een halve dag te ver voor onze hoop, Dumoulin. Hij werd op de een na laatste berg van de een na laatste etappe van de drie weken durende ronde verslagen. Triest. Maar: zonder schuld!
En: hij geeft een visitekaartje zo groot als drie maal het Vrijthof, af. "Here I am, Tom Dumoulin and I'm going to kick ass!" Hij gaat de grote poort naar de echte kampioenen binnen, zonder aan te bellen! Zoiets dus. Hij is onze nieuwe hoop op eindzege in grote rondes. Ok, Mollema en Gesink deden het meer dan goed, meer dan verwacht in de TdF. In de GdI hadden we ook mannen mee, onder andere Kruiswijk een hele goede coureur. Er zijn meerdere mannen die de "hoop" van wieler minnend Nederland hoog gaan houden!
Maar, deze jonge man is wel heel wat van plan en is absoluut te volgen en om fan van te worden. Een bescheiden knul, 24. Hij wilde geneeskunde studeren en werd uitgeloot. Jammer, misschien gaat er een goede arts aan hem verloren, maar goede artsen hebben we genoeg in ons land. Goede Ronde renners hebben we heel wat minder en in die behoefte voorziet hij!
Dus doe ik die hoed/pet, zie boven, diep af voor Tom Dumoulin en ja, natuurlijk voor het hele Giant/Alpecin team. Dit jaar waren ze al zo succesvol, twee klassiekers, Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix, op hun naam met 'mijn' Degenkolb, maar het is natuurlijk het hele team dat het doet. Alle mannen van dat team. Renners en mekaniekers en ploegleiders en trainers. Nee, er wordt in de fietswereld niet verscholen achter trainers, die, zoals in het voetbal, na twee verloren wedstrijden al weg moeten of zo. Wielrennen is een individuele sport, waarvan de wedstrijden alleen door een team gewonnen kunnen worden. Als dat geen "paradox van Zeno" is, dan weet ik het ook niet meer.
Maar ook: een hulde aan de organisatie van de VdE, aan alle coureurs en aan de Belgen Televisie, die het allemaal WEL uitzond. Nu ja, de NPO, NOS, hoe heet dat, deed ook even mee, lekker opportunistisch, toen bleek dat Dumoulin hoog stond. Ze zonden alleen maar hele korte samenvattingen uit, voor die tijd!
Nu ja, ten  , of hoe heet dat spelletje, of zo is waarschijnlijk interessanter? Betaalt vermoedelijk meer! Dat zonden ze wel helemaal uit, al die spellen in allerlei landen. Met hijgende mannen en kreunende vrouwen.
(Der was zo'n ten ding spelertje, die had een schaafwond opgelopen tijdens een glijpartij. Man, man, de wereld stond stil, in hun ogen. Hij moest nog wel een kwartier lang balletjes slaan?! Hoe houdt een mens dat vol hé?)

Vuelta d' Espana, Hosanna! (2)

Ik begrijp helemaal goed dat er veel mensen zijn geweest die het kijken naar het fietsen "om het snelst en om den brode" er aan hebben gegeven, nadat het enorme bedrog van en rond LA, hij was helaas niet de enige, bekend werd. Ook ik, fanaticus door en door, keek in die jaren met veel meer kritiek naar de mannen in fraaie pakken en op de nog fraaiere fietsen en naar de nog meer opzienbarende prestaties, dan eerst. Maar: de storm is bedaard. Het fietsen wordt beter en beter gecontroleerd, de foute en stoute mannen worden minder en minder en er is een nieuwe generatie coureurs  opgestaan. Ook in andere sporten worden nu wel doping schandalen naar voren gebracht. Zie de rellen maar die nu in de atletiek wereld gaande zijn. Omkopingsschandalen in het voetbal zijn ook niet meer van de lucht, trouwens. 
(Overigens: geld maakt sport, sport maakt geld, geld maakt corrupt, dus sport maakt ook  corrupt, zei de oudere wijsgeer Paco Saul, ik bewonder hem enorm, al een hele tijd geleden.)
Dus ja, de mensen die zo ketteren tegen het wielrennen en wel allemaal de atletiek nummers bewonderen die allemaal op Tv komen, begrijp ik even niet. Dat geldt al helemaal voor de Duitse Tv. Die hebben jaren en jaren lang het fietsen in de ban gedaan. Wel bleven ze trouw alles wat met gewichtheffen te maken had uitzenden. Nu ja, natuurlijk is dat de meest "schone" sport ter wereld, denk ik maar, zeker als ik kijk naar de opgepompte lichamen van die sporters, m/v. Maar hoe dan ook, het fietsen kon het hebben. Het aantal dwazen dat pakte was al beperkt, werd steeds minder en minder, de sport werd schoner en schoner. Natuurlijk was er wel eens zo een maf die een verkeerde spuit zette, maar de laatste jaren zijn er geen grote schandalen meer. (Hopelijk blijft dat zo, verzucht de schrijver dezes.)

Dus, maar, want, ik geniet met grote teugen, da's een maffe zin, maar goed ik geniet van de Vuelta. Ik geniet van de onmenselijk zware etappes, ik geniet van de aanvalslust van de mannen en ja, ik geniet al helemaal van de vier etappes die voor Nederlanders waren. Tom Dumoulin deed het twee keer, de jonge "Pop" deed het en Lindeman deed het ook. Vier etappezeges van landgenoten in een grote ronde! Wanneer hebben we dat nog meegemaakt? En, met een beetje mazzel haalt hij, niet wij, ook nog eens de overwinning in de Ronde van Spanje. Is dat een reële gedachte? Niet echt, natuurlijk. Dumoulin is goed, een kanjer, een karakterman, maar, hij mist de ploeg om hem te helpen. Logisch natuurlijk, de mannen gingen niet voor de eindzege. Ze wilden fraaie resultaten halen met ritzeges voor John 'Beton' Degenkolb en met misschien de tijdrit van Tommeke! Tja, en nu staat daar een ploeg van allemaal goede mannen die hun klassement man niet echt goed kunnen bijstaan in het gebergte.
Is dat een verkeerde keuze geweest? No way! Hoe kon de ploegleiding van Giant-Alpecin weten dat die gekke Dumoulin zo goed was? Hij wist het zelf niet eens. De man is net 24 en op zoek naar zijn "wielrenner" zijn, zoals hij dat uitlegt in interviews. Maar, wat hij de afgelopen maanden al heeft laten zien in bijvoorbeeld Zwitserland en wat hij dezer dagen weer laat zien, is van onschatbare waarde. En, niet alleen Dumoulin doet van zich spreken, wat dacht je van Slachter? Twee etappes in Alberta, waar Molemma ook nog eens de eindzege haalt? Nee, "we", het NL wielrennen is goed op weg. Na twee hele fraaie ereplaatsen in de TdF en een fraaie GdI, hebben we weer coureurs van een volgende en goede generatie. 

Nu ja, misschien komen de voetballers van ons nationale elftal ook nog wel weer terug op het goede pad. Bedenk: ik ben altijd blijven geloven in mijn sport, doen jullie, voetbalfans, het nu ook. Wie weet, morst het Turkse elftal, wie weet winnen wij van Kazachstan en zo, kan toch?

Waarom we wel winnen in Spanje! 1

Het kan niet op, hé, in de VDE, de Vuelta d' Espana. (Ik weet het, dat moet met zo'n dingetje zijn op de n, maar mijn spellingscontrole heeft dat niet). Maar goed, "we" scoren als gekken in die Ronde. Neem eerst maar eens de overwinning van Bert Jan Lindeman, in de zevende etappe, voor onze nationale ploeg, de mannen in het geel en zwart van JUMBO/LOTTO. De man uit Emmen leverde een geweldig gevecht en won, geheel verdiend, die etappe. Tom Dumoulin, (rijdend voor GIANT/ALPECIN, ook al een Nederlandse ploeg) die al eens de rode trui droeg, deed het hem twee etappes later, nog eens na en ja, droeg een aantal dagen de leiderstrui en ja, vandaag dan die super sprint met Boy van Poppel, zoon van. (Dit was de elfde rit.) Tja, drie etappezeges voor Nederlanders in een grote rittenkoers? Het is bijna ongehoord! De Nederlandse mannen presteerden al aardig in de GDI, velen reden ook geweldig goed in de TDF, met resulterende fraaie ereplaatsen voor Robert Gesink en Bouke Mollema. Knap en goed en helemaal niets op aan te merken. Maar geen etappe overwinning zoals het vorige jaar met Lars Boom. Niet dat dat zo vreselijk was, natuurlijk, maar ja, je gunt het zo graag aan het NL legioen fietsliefhebbers, nietwaar? Maar vandaag was dus de derde ritzege een feit.
Opvallend genoeg zijn het nu allemaal jonge kerels, die het doen. De jeugd, zeg maar. Dumoulin is 24, de 'Pop' is nog maar 22 en Lindeman is de oudste van het stel, 26 alweer! Man, de toekomst is opgestaan en zal de wereld wat laten zien, denk ik. Weet ik. Deze gasten zijn "in the flow" en gaan genieten van hun status van winnaars en gaan wieler liefhebbend NL verbazen met hun grootse daden. Ze, alle drie rijdend in verschillende profploegen, Lindeman, dat vertelde ik al, maar Dumoulin rijdt in het (mij hele sympathieke) GIANT/ALPECIN (ooit Shimano) team en Van Poppel fietst voor TREK, zijn allemaal geweldig goed "gebracht", zeg maar. Ze hebben hun ding kunnen doen, er werden geen al te hoge verwachtingen van hen geëist of eisen aan hen gesteld en ze bleven wat in de luwte van de grote namen van de kopmannen van hun teams. Is dat allemaal toevallig? Mollema rijdt, net als Poppel, voor TREK, Gesink rijdt, net als Lindeman, voor LOTTO/JUMBO en Tom Dumoulin rijdt, net als John (beton) Degenkolb, mijn echte all time favoriet, samen met Marcel Kittel, voor de makers van twee van mijn vijf race fietsten, het merk GIANT/ALPECIN. 

Dus ja, wat een vreemde aanhef, natuurlijk: "waarom we wel winnen in Spanje!" Jullie kennen de geschiedenis natuurlijk. Nu ja, dit verhaal en de volgende verhalen, moet ik anders beginnen. Stel: Nederland en Duitsland voetballen tegen elkaar. Oranje tegen Zwart/Wit. Het kan in een vriendschappelijke wedstrijd zijn, een oefenpartij, een benefiet wedstrijd, dat maakt mij niet uit. Het is Nederland - Duitsland. Of dat nuop de heilige grond van de Arena is of in dat stadion in, hoe heet die stad aan de Maas nog maar weer, met dat krakkemikkige stadion en dat hobbelige voetbalveldje, of op het veld van Marken - Binnen, dat maakt niet uit. Waar gaat jullie, nu ja, de Nederlandse voorkeur naar uit? Ja, duidelijk. "Het liefste een drie nul zege en waarbij dan ook nog eens de derde goal door een "eigen goal" van de Duitsers werd gescoord", zei een ouwe maat,  vroeger wel eens tegen me. (en noemde daarbij een hele boel namen van Duitse voetballers die ik nauwelijks kende, maar een naam, van ene Schweinsteiger, is me altijd bijgebleven.)
Maar: wat is het eerste wat de Duitsers, voetballers en publiek zouden horen, denke je? Nee, dat echt niet. Niets over "Joden" en zo, maar: "waar is de fiets van mijn grootvader gebleven?" Nu ja, woorden van die strekking, zeg maar. 
Heb ik tijd en plaats op dit A4tje? Ja? Ok, een anekdote dan. Ik voer op de A., een heerlijk en goed schip en we deden Emden, nee, nee, niet Emmen, Emden, een Duitse havenplaats aan. Met veel plezier en heel veel genoegen en het was heel gezellig en vloeibaar en zo. We meerden op vrijdag af, (marineschepen meren af, Sinterklaas boten meren aan), hadden een gezellig weekend met Duitse collegae en een voetbalwedstrijd, die eindigde in dertien tegen dertien, of zo, en een gabbertje van mij begon meteen tegen het Duitse havenpersoneel, ook al marine lui, te blaten: 'Wo ist das Fahrrad meiner Grossfather?" Dat hield hij een weekend vol, ook tijdens de voetbal match en tijdens de vochtige nazit, zeg maar. Tot jolijt van ons natuurlijk, maar tot sagerein van de oosterburen. Op maandag ging het schip los van de kant, maar een paar Duitse collegae en voetbal tegenstanders en "drinkmaatjes"  hadden nog wat mee te geven. "Herr Rauch, (de collega heette Rooks) wir haben ein geschenk fur Ihnen!" Vervolgens werd een totaal verroest en verrot en al jaren in de blubber gelegen hebbende damesfiets aan boord gezet! De Duitsers lachten hard, wij, de collegae van Rauch, lachten nog veel harder en ja, Duitse humor bestaat, dus eigenlijk wel!

De fiets werd overigens in de mast gehesen! Onze ouwe had ook humor!

Maar goed, daarom winnen we in Spanje dus! Nee, niet om de fietsen van de grootouders, maar omdat die k.. Spanjolen ons nogal wat jaren hebben lastiggevallen. Tachtig jaar, om (bijna) precies te zijn. Dus, nu is er de kentering! Nu gaan wij die Spanjolen, die Spekken eens wat laten zien!

=Tja en dat die Tachtigjarige oorlog haar sporen heeft nagelaten. Dat ik daar dan weer van afstam en dat ik dus meer met Spanje dan met Frankrijk heb, nu ja, zulks, dan=

Allemaal op een kluitje en de wonderen van sporten! (1)

Bewegen, sporten, bezig zijn, is niet alleen goed voor je lijf, maar ook vooral goed voor je "kop", is me altijd opgevallen. Gewoon, je hebt een zooi "prakkizaties", sores, shit, problemen en zo aan je hoofd en dan is bewegen/sporten, goed om die problemen wat anders te bekijken of een beetje weg te duwen. Dat zal onder andere te maken hebben met de pijnstiller die je lichaam, helemaal zelf en eigen en zelfstandig, aanmaakt, door dat bewegen, zo las en hoorde ik veel in allerlei berichten en . Je lijf kan zelf pijnstillers aanmaken, de zogenaamde Bèta endorfines. Die dingen zijn een vorm van 'morfine' en zo en dus heel verslavend. Die (lichaamseigen) stoffen worden in de Hypofyse en de Hypothalamus aangemaakt, en dat zijn klieren, nee, nee, geen collegae of buren of vervelende verwanten, maar gewoon dingen in je lijf, aangelegd door de anatomie, vanaf je conceptie al, die al die dingen op jouw eigen bestelling doen! Ik heb uren lang gezocht om de "samenstelling ", zeg maar de chemische of zo, de "nummerplaten" te vinden van dat die stof. Ik bedoel, H2O, dat kennen we, O2, ook en HO2I is ook geen onbekende, maar ik moest door zoveel pagina's waden en zoveel chemische formules bekijken, dat ik daar al helemaal geen zin meer in had en totaal verbijsterd zat te kijken naar pagina's vol met allemaal "sjemiesje" formules. Dat je dat maar weet en dat ik het allemaal onzinnig vond. (Kort: het woord endorfine valt uiteen in twee woorden, "endo" zijnde binnen, en "morfine" zijnde een slaapmiddel. Dat woord morfine kennen we allemaal, maar het is dan weer afgeleid van "Morpheus", die de god van de slaap was, volgens de oude Grieken. In Morpheus armen? Nee, niet die Grieken die nu weer een 86 miljard euro krijgen, waar haal je dat geld vandaan, nu ja, van ons, dan, maar van de Grieken die nog steeds vinden, en misschien wel terecht, dat hun beschaving de oudste is van Europa. Mocht dat al zo zijn, dan kom ik even terug op de oude uitspraak: "Hoedt U voor Grieken die met geschenken komen." Nu ja, deze Grieken komen niet met geschenken, maar met beloftes. Maar misschien is dat wel hetzelfde.) Maar bien, soit.
Zaterdag jongstleden veranderde mijn wereld. Redelijk veel. Nee, ik ga het daar niet over hebben, maar er gebeurden dingen, die al sluimerden. "Lekker cryptisch", hoor ik jullie zeggen, ja, klopt  en dat houd ik zo. Feit is dat ik emotioneel behoorlijk geraakt was en een paar kritische stukken schreef, onder invloed van die emoties, en dat dat niet helemaal goed was, nu ja de stukkies kwamen wek uit mijn hart, maar waren wel TE cynisch. Nee,ik ga niet verder, "lekker cryptisch", weer, inderdaad, maar waar het op neer kwam was dat ik zondagmorgen j.l., niet lekker in "mijn vel zat" zoals dat dus heet in "new speak". Ik voelde me kortweg, gewoon KMP.
Nu voel ik me al een paar maanden zo, overigens, lees mijn "In de Super" Blogs maar. Maar, fietsen is een goed medicijn tegen alles, in mijn geval. Dus fietste ik. Ik fietste. Langs "beemd en dreef", zoals die oude Verkade albums zeiden. Ik fietste langs riviertjes, door polders, door kleine en verstilde stadjes, waar de kerken vol zaten en de terrassen ook, gek genoeg, en ik dacht na. Ik dacht na over de Blogs die ik schreef en over de manier waarop die ik had geschreven en over de manier waarop die waren ontvangen door mensen die ik heel dicht in mijn hart draag. Niet alleen "Vrienden", zijn het, maar "Enige en Echte Vrienden" en ik besefte dat mijn manier van schrijven hen beledigd had.
Dat was natuurlijk het laatste wat ik heb gewild, besefte ik, te laat. "KMP", dacht ik! Dus moest ik het goedmaken, nee, ik moest hen duidelijk maken dat het anders was bedoeld. Gelukkig hoef je, met echte Vrienden, niet door de "uitwerpselen" te kruipen. (Anders zijn het geen vrienden.) Maar toch, schaamte en angst waren mijn  deel. Dit, hen beledigen of afzeiken, was nooit mijn opzet geweest, natuurlijk niet. Maar, men vatte het wel zo op!
Na een uurtje, dus na een kilometer of veertig, "kickte" mijn beta endorfine schema in. Het is iets wat je hebt met adrenaline, dat geweldige hormoon, maar dan net andersom. Ik wist dat ik in hun ogen helemaal fout zat en dat ik der wat aan moest doen!
Met excuses aan "Die Vrienden".
=later verder=