(De foto is van het Fochteloerveen, een nog origineel natuurgebied)
Nu, dat was alweer even geleden dat ik een blog heb geschreven. De reden daarvoor was dat E. en ik een weekje in Drenthe hebben doorgebracht in een volstrekt Internet vrije (en helaas ook rookvrije) omgeving en dat eerste is best wel eens lekker, hoor. (Dat tweede niet, steeds buiten staan te paffen, voelt niet goed.)Ik ben verliefd op het net, maar er niet aan verslaafd. Vrijdag de zevende van deze maand vertrokken we, we pakten alles in het voertuig, inclusief (buitenspeel)fiets en kat. Die laatste moet natuurlijk mee, want, dat heb ik wel eens verteld, ze is diabeet en kan dus niet zonder haar shot, twee keer daags. We hadden de gok genomen om een iets verder dan een dik uur met haar te rijden en ze weerstond dat zonder al te veel problemen. De rit naar Hoogersmilde duurde bijna twee uur, namelijk. Het bungalowpark was mooi, klein en vooral stil en afgelegen. We instaleerden ons, shopten wat en genoten van de rust. In de ochtenden fietste ik, E. deed haar dingetjes, 's middags gingen we er op uit, reden door de 'olde landschap' zoals Drenthe zo fraai heet en genoten van plaatsjes als Anloo, Tynaarloo, Dwingeloo en Gasselternijveen, mijn 'home town'. Natuurlijk legden we een bezoekje af aan Roel en Tinie, mijn broer en schoonzus, die in een fraai huis in het heerlijke plaatsje Westerbork wonen. Een plaatsnaam met een beladen historie, overigens.
Wat me weer eens opviel was dat de mensen in de kleinere plaatsjes van ons land elkaar groeten op straat. In mijn jeugd heb ik dat helemaal normaal gevonden, natuurlijk, maar nadat ik in het Westen was beland, deed je daar niet meer aan. terecht, je kende net aan je directe buren en de groenteman of slager en dan hield het op. Maar verrassend is het wel om weer mee te maken. De groet in Groningen en Drenthe is: 'Moi', wat natuurlijk een verbastering is van 'Morgen'. Ik 'Moi'de natuurlijk enthousiast terug en voelde me even weer terug in mijn geboortedorp, jaren her. De provincie Drenthe is een heerlijk oord om in te fietsen en dat deed ik dan ook veel en vaak, zoals geschreven. Haast is een woord dat niet aan Drenthe verbonden is. Niet dat men er traag of sloom is, no way, maar men heeft er nog tijd voor elkaar en is stukken minder gestresst dan 'chez nous'. Dat beleefde ik nadat we afgelopen vrijdag waren teruggekeerd. Ik ging even wat boodschappen doen, E. pakte de spullen uit en deed de was in de machine en nu ja, wat vrouwen allemaal doen als ze net terug zijn van even weg geweest.
Het eerste wat me opviel in het schitterende, grote en diverse winkelcentrum, met diverse bedoel ik dat er allerlei soorten winkels zijn en niet alleen maar mode- of belwinkels, was de stress van het winkelende publiek. Haast, haast, haast. Duwen, voordringen, trekken en voorrang nemen.
Ik kreeg het zowaar even benauwd, een hele lichte aanval van claustrofobie, leek het wel. Nu, nauwelijks 24 uur later, doe ik er weer gewoon aan mee, hoor. Ik ben een snelle leerling, waarschijnlijk.
Maar, het was wel weer even wennen, bedoel ik maar.
Tja, over mijn vriend. Ik belde hem, zoals ik de laatste tijd doe, even op, gewoon, een praatje. Ik kreeg een moede en zieke man aan de telefoon. Eerst had ik A. aan de lijn en ik wilde haar vragen hoe het nu met haar ging. We vergeten al heel gauw dat een patiënt ook een partner en kinderen heeft, die, misschien niet zo intens, maar zeker ook lijden onder de ziekte van hun geliefde. A. was kort, klonk triest en we spraken nauwelijks met elkaar. Het gesprek met Jan was ook kort, hij voelde zich te moe, had nauwelijks lucht.
Gisteravond belde ik hem toch nog maar even, want dat hadden we afgesproken. Hij dacht dat 'ie zich dan wat beter zou voelen. Niets was minder waar. Ik maakte weer een (flauw) geintje, hoorde heel even een flauwe echo van die rollende lach, maar er zat geen overtuiging meer in en ik voelde dat het niet goed ging. Ik had Teun een dag of wat eerder nog even gebeld, en die zou, voor hij vrijdag een weekje op vakantie ging, nog even langs gaan. Hij mailde dat het 'k..' ging.
Ik was voor de Tv in slaap gevallen, vanmiddag. Tv kijken is vermoeiend hoor. Ik droomde dat Jan en Teun en ik weer bij de Marine waren en dat ik het pad kwijt was naar mijn barak en dat Jan uit de verte me riep dat ik daar en daar naar toe moest. Ik werd naar wakker.
Om half acht belde Teun, mobiel, vanuit Spanje. Jan was opgenomen in het ziekenhuis, met een herseninfarct. Ik voel me slecht, ben triest en hoop hem nog te zien en/of te spreken. Maar...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten