En ja, vandaag moest en zou het gebeuren. Op de laatste echte col van deze TDF, de Izoard, een lastig kreng. Bardet, Uran en Aru schreeuwden gisteren en eerder om het hardst dat daar echt aangevallen zou worden. Daar, ja, pas daar, zou de TDF van dit jaar worden beslist door hun toedoen. En ja dat gebeurde dan ook, maar niet zoals men dat had gedacht en verwacht. Bardet demarreerde dan wel een keer of drie, maar werd steeds weer gecounterd door Froome of door leden van zijn ploeg. Aru kon al helemaal niet demarreren, hij kon nauwelijks aanklampen en hij verloor gewoon tijd. Voor Uran was het ook niet van beter kunnen en zo was het gewoon vrij spel voor de man in het geel om zelf maar te gaan. Gelukkig droeg die aanval meer het stempel van: 'ik zal jullie even pijn doen en laten zien wie nu echt de baas is' dan dat het een echte aanval van hem was. Wie wel echt aanviel was Warren Barguil, de drager van de bollen. Dat was nadat een hele grote groep aanvallers, 54 man, bijna waren teruggepakt. Barguil reed weg bij de groep gele trui en won, overtuigend en de rit en definitief de trui, waarmee hij dus op het podium zal staan in Parijs. Wat een succes voor de Giant-Sunweb ploeg. Vier ritzeges en twee truien, want Matthews kan de ook weer definitieve groene trui bijna niet meer ontgaan.
Er waren goede plannen gemaakt bij Sky en bij Giant-Sunweb, dat mag duidelijk zijn en die plannen werden ten uitvoer gebracht! Froome blijft in het geel, voor de vierde keer, dus, aster niks gebeurd, dan. Afkloppen, zeggen wij altijd in ons gezin.
Maar goed, de rit was (later) heel spannend en werd ook vanaf het vertrek uitgezonden. Een pittige zit voor de liefhebbers dus. Ondertussen las ik met een half oog de Volkskrant. (De eerste uren was het allemaal nog niet zo spannend, logischerwijze.)
ik las in die krant een pagina groot artikel over de zogenaamde Mamil. Dat is niet een of andere nieuwe insectensoort of een nieuwe terroristen groep hoor. De Mamil is: Middel Aged Man In Lycra, dus een diersoort waar ik gelukkig en helemaal blij ook toe behoor, zie foto boven. De afgelopen week zijn vreselijk genoeg drie van die mannen doodgereden of verongelukt in het verkeer. (Ja, die auwe lu... met hun snelle fietsen, het moes verboude worre.)
In het artikel werd de schuld van die ongevallen een beetje neergelegd bij die mannen zelf. Ze zijn op leeftijd, hebben dus geen goede reflexen meer en dat soort zaken en zo. Ho, ho, ho. De meeste van die Mamil's, ik ben der, zoals geschreven, dus ook een van, zijn vaak krijgers van vele oorlogen. We, ik behoor zeer zeker tot die groep, hebben tien-, nee, misschien wel honderdduizenden kilometers gefietst. Ik zelf kom op ongeveer op 200.000 kilometer, tot nu toe, vanaf 1993 geteld. (Het zijn er natuurlijk veel meer, ik fietste echt serieus vanaf ongeveer 1973. Van die eerste twintig jaar heb ik het aantal kilometers nooit zo bijgehouden, maar doe der, laag gokkend, nog maar eens 50.000 bij. Dat is, in totaal, 250.000, zeg maar, pakweg, vier maal de wereld rond. Wij, de oudere fietsers, die ook al deze aantallen op de teller hebben staan, zijn dus behoorlijk uit genast (zoals Smeets dat altijd noemde) in het verkeer. Nu weet ik dat groepen, of alleen rijdende, fietsers vaak de woede van de medeweggebruikers op hun hals halen. Vaak terecht, heel veel vaker onterecht.
En ja, ik erger me ook groen en geel aan die gasten die hun hand niet uitsteken als ze afslaan, die door rood knetteren, die roepen en tieren tegen hun mede fietspad gebruikers, kortom, de groepen wannabe coureurs die zich de koning van de weg vinden, maar gewoon asociaal zijn. Ik heb stof genoeg voor twintig Blogs over die Untermenschen en ik haat ze. Als ik ze dan voor bij ga, zeg ik dat zij de echte liefhebber in een kwaad daglicht stellen. Vaak zijn het dan van die nare Yuppen of studentjes, op heel duur materieel, maar met een stik slechte moraall!
Maar: ik erger me nog veel meer aan de medeweggebruikers, dat zijn vaak en heel vaak fietsende scholieren, die, over het algemeen tegen de stroom van het fietspad in rijdend, zitten te appen/sms'en/internetten of speellijsten op zoeken op hun mobiele telefoons. En niet alleen zij: ook automobilisten zijn steeds vaker bezig met andere dingen dan met autorijden. Maar ook die snorfietsers, die met dat blauwe bordje en die vreselijke en uitermate luie (s)pedelecs, die met meer dan veertig per uur de fietspaden bevolken, zijn, in mijn ouwe fietsers ogen, heel vaak schuld aan heel veel ongevallen. (Die gasten knetteren zoals gezegd met dik veertig in het uur over fietspaden. Zonder helm! Debiel en achterlijk!)
En ja, het komt bij mij niet vaak voor: Ik moet een compliment maken aan de motards, de motorrijders. Ondanks het verstikkende geknetter van die voertuigen, zijn de bestuurders, m/v, vaak heel beleefd en correct in het naleven van de verkeersregels en nee, ik ga nooit ene motorrijder (m) zoenen. Maar: waar is waar! Compliment is compliment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten