Op de een of andere manier denk ik dat ik lichtelijk seniel aan het worden ben, tegenwoordig. In eerdere verhalen, over "Het tuinpad" en over "Toon Kortooms" kwam ik wel nogal helder over, lees ik terug, maar vandaag gaat het allemaal wat moeilijker. Ik was aan het werk in mijn winkel en ook nog eens druk aan het werk, hoor. Opeens, niet helemaal vanuit het niets, na de vakantie natuurlijk, schoot dat fraaie nummer van Ge Reinders, "Blaosmuziek" heet dat, ik kom er later op terug, me opeens weer te binnen. Je kent het wel, dat zijn van die deunen en dreunen die opeens in je kop schieten en probeer ze dan maar weer eens te vergeten. Een week voor onze vakantie of zoiets, had ik "Dippertje Dak" van Annie MG Schmidt opeens in mijn kop! Geloof je het? Dippertje, of dappertje, dak die op de trap zat om zijn giraffe te voeren! Kom op nou, zelfs de kleinkinderen kennen het niet eens. Nee, Dikkertje Dap, zo heet het. (Foei opa, hoe kan je zo de bietenbrug opgaan, zouden kleinzoon Loek en kleindochter Mia zeggen! Is het jullie overigens wel eens opgevallen dat wij het hebben over groot (Grand) ouders maar over kleinkinderen, bij de Engelstaligen heten die dan ook weer Grand children?) Nou ja, hoe dan ook.
Jaren geleden waren E. en ik eens neergestreken in het oosten van België, in Belgisch Limburg. In een plaatsje dat Renen heet, niet te ver van Lanaken en Maastricht overigens. Een aardig huisje waar wij drieën, de kat moest mee, ons aardig thuis voelden. Het weer was goed, het huisje was aangenaam en de omgeving was heerlijk. Zoals altijd, een stille en nooit ondertekende afspraak tussen mijn lief en mij, was de fiets weer mee. Dat was nog niet de snel en fraaie en fluisterstille Giant OC, maar een Concorde Treviso. Een fraaie, fel rode en met gele decals uitgeruste fiets uit de (toen) bekende fietsfabriek, en een die toen al was uitgerust met dat mooie schakelsysteem in de handgrepen van de remmen. Ik was een van de eerste toerfietsers die er mee reed. (Overigens was ik ook de aller eerste toerfietser die met het SPD systeem reed, een feit waar ik nog steeds wel trots op ben. (Ik rijdt er nu al jaren mee en vind het nog steeds geweldig, overigen!) Die Treviso staat nog in de schuur. Ze heeft me meer dan tweehonderdduizend, ja, 200.000, kilometer gevoerd over de wegen en ik kan en wil haar nooit wegdoen!)
Concorde was de fietsenmaker die ooit eens de fietsen van de PDM stal maakte. PDM was een subdivisie van Philips, je weet wel, die cassette banden maakte. Eh, nou ja, cassette banden. Ja, weet je, dat was toen iets heel moderns. Video banden. Je kom met die dingen programma's opnemen van Tv, of je kom films kopen of huren en die dan thuis afspelen en zo, goh, man, dat was een revolutie in die jaren. Om dat product, het was toen nog een heel nieuw medium, onder de mensen te brengen, sponsorden ze een wielerploeg. De PDM ploeg, inderdaad. Met, ooit topnamen, hoor. Eric Breukink, Steven Rooks en Gert Jan Theunisse, goed voor roze, geel en bollentruien. Maar ook De Kneet en Maarten de Bakker en de Ouwe Van Poppel reden voor die ploeg.
PDM, nu ja het team, werd nooit helemaal het team dat de befaamde (en beruchte) TI Raleigh ploeg van wijlen Peter Post zou opvolgen. PDM werd vanaf de oprichting bestempeld as "zijnde wat mis mee. "Prestatie Door Medicijnen" en al dat soort fraaie bijnamen waren haar deel. Ook de Intralapid affaire in deTDF van 1991, deed de ploeg veel kwaad.
Eh, nou ja, ik reed dus op die fraaie en vooruitstrevende Concorde. Die fiets heeft me 200.000 kilometer gediend. Tweehonderdduizend. da's vijf maal de wereld rond. Welke auto haalt dat? Ze staat nog steeds inde schuur en ik ga haar ooit terug laten brengen in oude staat. Maar goed, we zijn dus in Renkum in Belgisch Limburg. We zijn de vrijdag aangekomen en, behalve een klein stukje fietsen naar het dorp om te kijken waar de winkels waren, had ik niet veel gedaan. De volgende dag, zaterdag, wilde lief naar Maastricht, dus had ik even een uurtje of twee in de buurt gefietst en dat beviel wel en niet. Dat is fietsen in België. De omgeving is fraai, maar fietspaden en zo: nee, dat gaat nergens over, waardeloos, als ze al bestaan, die fietspaden. (Tijdens ons laatste bezoek aan de buren, recent, in september dit jaar, leek het wel alsof men er aan had gedacht om fietspaden aan te leggen, maar dat kan ook schone schijn zijn, natuurlijk.)
De zondagen van onze vakanties zijn mijn dagen. Ik ga dan heel vroeg de deur uit en ben zeker voor 100 kilometer vertrokken. Zoals ook deze zondag, van deze vakantie. Ik ging een mooie en lange tocht maken, die me ver langs het Albertkanaal zou voeren en ik wilde het fort Eben Haezer beklimmen.
=En ik hoorde: "het retteketet van een trompet"=
Geen opmerkingen:
Een reactie posten