Sinds afgelopen maandag, de eerste september, heb ik vakantie, nu ja, ik, wij, mijn liefde for live, E., natuurlijk ook. En de oudste kat. Die moet altijd mee. Het beestje, inmiddels op respectabele leeftijd, laten we zeggen dat ze de menselijke pensioen leeftijd al enige jaren is overschreden, moet, als we op vakantie gaan, namelijk mee, zoals geschreven. Nee, niet omdat ze zo geïnteresseerd is in de toeristische attracties van ons land, maar omdat ze Diabetes patiëntje is en dat ook al jaren. Ze heeft dus een "vrij streng" dieet, zeg maar. Nu ja, ze moet meerdere malen daags een kleine maaltijd en twee maal daags, rond 0900 en 2100, krijgt ze een doses insuline. Die weliswaar niet hoog is, momenteel 0.25 IE, maar wel noodzakelijk. Doordat poes, die Tabby heet, mee moet, kunnen we eigenlijk nooit al te ver van huis. Een dik uur in de auto en dan houdt het een beetje op, zeg maar. We zijn deze week neergestreken in Vlierden, in een niet overdreven groot bungalowpark, in een klein dorp zonder faciliteiten dat iets onder Deurne ligt. Deurne is een klein plaatsje aan de westelijke rand van de Peel. Het plaatsje is onder andere bekend bekend door dat het nummer "Langs het tuinpad van mij vader" hier is geconcipieerd. Dat was door ene mijnheer Friso Wiegersma. (Onder een pseudoniem, overigens.) Die mijnheer Wiegersma was niet zo maar iemand. Hij was een van de vele kinderen van Wiegersma senior, een veelzijdig mens. Die was arts, schilder schrijver en al dat soort zaken meer. Hij woonde in een groot huis in Deurne, dat in 1920, het geboortejaar van Friso, werd gebouwd en door de familie werd betrokken. F. studeerde later in Mokum en leerde Wim Sonneveld kennen, toen een van de drie grote cabaretiers in ons land. Sonneveld en F. werden geliefden en bleven hun leven lang samen. F. was ook een man met meerdere talenten, comme papa en hij maakte onder andere decors en zo. Maar bekender werd hij als tekstschrijver. Zo schreef hij onder andere, maar voor mij de mooiste, tekst van Langs het tuinpad van mijn vader. (Ik zal er, misschien tot vervelens toe, op terug komen.)
Maar goed, de fiets was mee, op de fraaie fietsdrager die broerlief niet meer kon of wilde gebruiken. (Ik had het ding geïnstalleerd op onze Scenic en de eerste de beste keer dat ik achteruit in parkeerde, ramde ik al een paaltje, zodat het wat verwrongen aandoet en is, maar nog steeds trouw het werk doet, overigens.) Na aankomst en het uitpakken van allerlei bagage liet ik mijn lief aan haar lot over en maakte ik de eerste kilometers van de vakantie. Ik ging even de buurt bekijken, zocht een super voor de boodschappen die nog moesten worden gedaan en merkte dat ik Brabant een heerlijke provincie vind om in te fietsen maar dat de kwaliteit van het doorsnee fietspad iets minder is dan bijvoorbeeld bij ons. (In Noord-Holland, dan.)
Maar hoe dan ook, de dag erop maakte ik een mooie en langere rit naar Maarheeze en Leende en via Helmond terug naar het huisje. Helmond is geen aanrader voor de toerfietser, hoor. On inspirerend, een lelijke stad, met slechte bewegwijzering, overigens vond ik. Dat laatste was en bleef waar, maar het eerste niet en ik buig mijn hoofd voor de lezers uit die stad. We waren er een dag of wat geleden om wat te shoppen en het is, bleek, zelfs een gezellige stad. Een leuk centrum, leuke winkels, een hele zooi aardige terrassen en zo, verbergen het gebrek aan wegwijzers voor fietsers. Een andere dag bracht me via IJsselstein, de geboorteplaats van een van de beter klimmers van ons land, Peter Winnen, die tweemaal op de Alp d' won, naar de Duitse militaire begraafplaats bij dat dorp, waar een goede 13.000, in ons land gesneuvelde soldaten rustten. Ik was hier, vroeger, al eerder geweest, overigens, tijdens eerdere vakanties in deze regio. Ik had niet de behoefte om nog eens aan te leggen hier, maar een enorme Duitse touringcar schijnbaar wel en toen die gestopt was stroomde er een horde (vermoedelijk Duitse) mensen uit. Een paar mannen en vrouwen waren van de leeftijd dat er misschien wapenbroeders van hen of misschien zelfs verloofdes of echtgenotes hier begraven lagen. De anderen waren zeker een, vel twee of drie generaties, jongeren, vermoedelijk kinderen of kleinkinderen van de mannen die hier lagen en nee, ik maak geen grappen over die onderwerpen. Ik ben zelf 32 jaar beroepsmilitair geweest en heb respect voor alle militairen die, waarom dan ook, gesneuveld zijn. (Militairen dus, geen en ik herhaal NIET voor terroristen!)
Via rustige en goede wegen, waarbij het me opvalt dat het in deze provincie zo schoon is, ik bedoel geen meuk in de bermen, nu ja, nauwelijks, kom ik in Griendsveen. Wat? Griendsveen, ja. Ik wist het ook niet, hoor, maar dit dorpje, iets meer dan een gehicht is het niet, was de geboorteplaats van Toon Kortooms. Een nu bijna vergeten schrijver van, voornamelijk, streekromans, maar dan wel hele goede en vaak hele humoristische. Zijn bekendste boeken zijn Beekman en Beekman en Help, de dokter verzuipt. Enkele van zijn boeken zijn verfilmd, trouwens. Kortooms was een man van de Peel en schreef met veel liefde over zijn "land". Zijn vader was een hotemetoot overigens in de streek. Verderop, richting Deurne, is er een heel themapark inclusief theetuin naar hem genoemd en aan hem gewijd.
Dus ging ik de dag erop, het was ondertussen al weer vrijdag, op zoek naar dat befaamde tuinpad, waar ik het al over had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten